.Το σωτήριον ’17 και η άδεια στέρνα

Το καραμελωμένο σαν μαλλί της γριάς διακύβευμα μαζί με τα σαν τα νερά του Ευρίπου σενάρια συνθέτουν το επίμαχο ερώτημα: Τι άλλο μας περιμένει το σωτήριον 2017; Η πρωθιέρεια του ήξεις αφήξεις Πυθία φωτίζει όσους τολμούν απαντήσεις. Αλλωστε και ο πολύς Πλάτων, όπως διαβάζω επιδερμικά, κλώθoντας την (ουτοπική) Πολιτεία προσέδιδε στο Mαντείο των Δελφών ρόλο σημαίνοντα σε θέματα θρησκείας και ηθικής. 

Η μαντεία τότε ήταν θεσμός ολκής, όχι όπως σήμερα που ασκείται από τσαρλατάνους, ενίοτε και από λαοπλάνους. Από τους οιωνούς-όνειρα, αστραπές, σεισμούς κ.ά. – τα πτηνά βρίσκονταν στην κορυφή μαζί με την ιερά εξέταση των σπλάχνων σφαγμένου ζώου. Με τις αλλαγές στο πέταγμα, τα κελαηδίσματα και τα κρωξίματα έστελναν μηνύματα – αγγελιαφόρους των θεών, έλεγε τα πτηνά ο Ευριπίδης. Ανθρωποι σαν και εμάς οι αρχαίοι, ήσαν ευάλωτοι σε παντοειδή σημάδια. 

Κλασικό δείγμα, ο δεισιδαίμων από τους Χαρακτήρες του Θεόφραστου που, μεταξύ πολλών πολλών άλλων, όταν έβλεπε μπροστά του γάτα (όχι μόνο μαύρη) κοκάλωνε· περίμενε να προσπεράσει άλλος διαβάτης ή εφάρμοζε plan B: έριχνε στο σημείο τρεις πέτρες, ξορκίζοντας την αόρατη μελλούμενη απειλή. Ο φόβος για το αύριο βασάνιζε όλους παντού (όπως πάντα), έτσι και τότε μάντεις και χρησμολόγοι γίνονταν αναγκαίο αξεσουάρ κι ανδρών επιφανών σε γνώσεις και πλούτο.

Περί ασφαλών προβλέψεων ο λόγος και ξεφυλλίζω νοερά τον «Καζαμία». Την εδώ και δεκαετίες ετήσια έκδοση –παραμονές Πρωτοχρονιάς– όπου, εκτός από ποικιλία κειμένων, στις σελίδες με τους μήνες και τις γιορτές, παρεμβάλλονταν τα σημαντικά γεγονότα που επρόκειτο να συμβούν (με απόκλιση στατιστικού λάθους). 

Από μνήμης, χονδρικά, ενδεικτικά παραδείγματα: Τον Ιανουάριο έντονες χιονοπτώσεις, κυρίως στα ορεινά, ανεβαίνει το πολιτικό θερμόμετρο· τον Μάρτιο θάνατος γηραιού πολιτικού σε ευρωπαϊκή χώρα, πραξικόπημα σε χώρα της Αφρικής – (δεκαετία του ’70, μιλάμε)· τον Απρίλιο, η πασχαλινή έξοδος βάφεται με αίμα από τα τροχαία, ελπίδες από ανακάλυψη νέου φαρμάκου· τον Ιούλιο κύμα καύσωνα πλήττει τη χώρα, δεκάδες δασικές πυρκαγιές, «βουλιάζουν» τα νησιά· 

τον Σεπτέμβριο μπαράζ απεργιών, φονικές πλημμύρες στη Νοτιοανατολική Ασία, ένταση στη Μέση Ανατολή· τον Νοέμβριο κύμα ανατιμήσεων στην αγορά, φονικός σεισμός σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Οσοι αναγνώστες διάβαζαν «Καζαμία» θα συμφωνήσουν χωρίς μειδίαμα: σπανίως έπεφτε έξω. Τι θα μας φέρει το σωτήριον 2017; Χωρίς τον τυφλοσούρτη «Καζαμία», μια λιτή σύνθεση όσων θα ακούσουμε τις επόμενες ημέρες: 

Θα είναι δύσκολη χρονιά, γεμάτη προκλήσεις, σε σκηνικό παγκόσμιας αστάθειας. Βιώνουμε μια πρωτοφανή, παρατεταμένη κρίση σε καιρό ειρήνης, από την οποία μόνον ενωμένοι, με πίστη στις δυνάμεις μας (συν τη βοήθεια του Θεού), θα βγούμε νικητές. Οι Ελληνες αξίζουμε καλύτερο, περήφανο αύριο.

Σαφές: Από το μισοάδειο ή μισογεμάτο ποτήρι του ’17, πρέπει να γεμίσει μια άδεια στέρνα· η δική μας.

 

.Να τελειώνουμε με τους αριστερούληδες στην Ελλάδα…

Τελευταία ακούω αναλύσεις από όλους και μια ανασκόπηση της μεταπολίτευσης.
Από πολιτικούς μέχρι απλούς πολίτες, όλοι έχουν διάθεση να μιλήσουν.
Σαν να φτάνει στο τέλος της και θέλουν να δουν όλοι τι ήταν αυτή η μεταπολίτευση πια, σαν επικήδειος.

 Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών με καταιγιστικό ρυθμό, μας έχουν απορρυθμίσει από την μία, από την άλλη μας πολιτικοποιούν εντονότερα.

Η νιρβάνα η δικομματική τόσων δεκαετιών έλαβε τέλος. Περιμέναμε καρτερικά την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ποιος κολλητός θα έχει εξουσία να μας φτιάξει. Αριστερά πράγματα και νοοτροπία. Το όλο πολιτικό γίγνεσθαι λειτουργούσε αριστερόστροφα…

 Η κακή αρχή έγινε με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974 και την εθνική συμφιλίωση. Σημασία δεν έχουν οι πράξεις μόνο, αλλά και οι συνειρμοί. Έμαθε ο κόσμος να δέχεται την αριστερά, όπως πάνε να κάνουν τώρα εντέχνως για την ΧΑ. Και τι έγινε μωρέ, λίγο ακροδεξιοί είναι (που δεν είναι), λίγο εθνικοσοσιαλιστές της κακιάς ώρας, καλούληδες όμως γιατί χαρίζουν και 5 γάλατα στον Άγιο Παντελεήμονα και μετά 5 ώρες γυμναστήριο.

Μετά άρχισαν οι κρατικοποιήσεις επί Καραμανλή και διάφορα άλλα που προετοίμασαν τον ερχομό του ΠΑΣΟΚ, του οδοστρωτήρα της Εθνικής Δεξιάς κουλτούρας. Μέχρι και η ΝΔ πασοκοποιήθηκε και μάλιστα από τον πιο δεξιό ηγέτη της, τον Αβέρωφ, για να μην μείνει πίσω από την μόδα.

Ακολούθησε η παρακμή, η Σημιτική λαίλαπα του υπαρκτού δεξιού σοσιαλισμού.
Ο πιο πατριώτης και πιο δεξιός ηγέτης της μεταπολίτευσης ήταν ο Κώστας Καραμανλής εκ Πατησίων και όχι ο Κωνσταντίνος της μεταπολίτευσης εκ Παρισίων. Να καταρρεύσει επιτέλους κι αυτός ο μύθος.

Τα μνημόνια έκαναν και επιτάχυναν αυτό που έπρεπε. Την δημιουργία συνείδησης και αποδοχή ότι πολιτικά πλέον είμαστε ένα αριστερό πορνείο της Habana de Cuba. Γνήσιο, καθαρό, μη αποσταγμένο ρούμι για αριστερά μεθύσια.
Ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με κάθε τι αριστερό σε αυτή την χώρα, αλλιώς να γίνουμε αποικία του Μπολιβάρ.

Να τελειώνουμε με δημοσιογράφους αριστερούς, επικοινωνιολόγους της ΚΝΕ, δημοσιογράφους-επιχειρηματίες-ευρωβουλευτές της ΚΝΕ επίσης κι όλους τους Κνίτες που νομιμοποιήθηκαν την δεκαετία του 70 και πότισαν αρρώστια το πολιτικό σύστημα και μας το παίζουν δεξιοί.

Να τελειώνουμε με το ΚΚΕ που δεν δέχεται την Ευρώπη, αλλά βγάζει ευρωβουλευτές.
Να τελειώνουμε με τα πολιτικά μορφώματα της κεντρώας κουλτούρας με τα σακίδια και τα t shirt.
Να τελειώνουμε με την κεντροδεξιά χωρίς δεξιά.

Να τελειώνουμε με όλους τους αλήτες τους αριστερούς του 10%, (τόσοι είναι μη νομίζετε), που κάνουν άνω κάτω την χώρα μας, επειδή οι υπόλοιποι δεν μιλάμε. Που θέλουν να μας κάνουν Έλληνες χωρίς θρησκευτικό όρκο, χωρίς ιστορία και παιδεία, ανθρωπιστές όλων των ισλαμιστών σφαγέων.
Ο μόνος τρόπος είναι να πάτε όλοι στην κάλπη στις επόμενες εκλογές. Η αποχή είναι δεξιά και μας τελείωσε. Είμασταν λίγο κουραμπιέδες οι δεξιοί. Το παραδέχομαι. Δεν είμαστε πλέον. Οι επαναστάσεις ξεκινούν από την αστική τάξη πάντα. Άντε για να τελειώνουμε...

.Oι εκλογές απομακρύνονται

Παρά το γεγονός ότι η χώρα συνεχίζει να κινείται στην κόψη του ξυραφιού, παρ’ ότι κανείς δε γνωρίζει αν η αξιολόγηση θα κλείσει και πότε μπορούμε να πούμε ότι στη φάση αυτή οι εκλογές απομακρύνονται. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι η κυβέρνηση δεν διατηρεί το δικαίωμα του αιφνιδιασμού, μπας και γλιτώσει το απόλυτο ναυάγιο, η επιστολή Τσακαλώτου δείχνει να υπερτερεί των περιοδειών του Τσίπρα, των παροχών και των ψαλιδιών που έχουν πάρει φωτιά για να κόβουν κορδέλες σε έργα που άλλοι έφτιαξαν και ο Σπίρτζης εγκαινιάζει.

Το απολογητικό μήνυμα συμμόρφωσης της Αθήνας στην τρόικα αποτελεί ένα μήνυμα προς τους δανειστές. Ακόμη κι αν ο Σόιμπλε είχε γράψει αυτή την επιστολή (που ξέρουμε, μπορεί να είναι κι έτσι) τόσο δουλικό και τόσο εξευτελιστικό δεν θα ήταν.

Όμως, αποτελεί το μήνυμα του Τσίπρα στους Θεσμούς ότι είναι διατεθειμένος να προσκυνήσει αρκεί να κλείσει η αξιολόγηση. Ότι είναι αποφασισμένος να υπογράψει ό,τι μνημόνιο του φέρουν αρκεί να μην τον ρίξουν από το θρόνο του Μαξίμου.

Οι δανειστές μόνο ως τέτοιο μπορούν να εκλάβουν το κείμενο της επιστολής και πιθανότατα να μη θελήσουν να ρίξουν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά να περιμένουν τις εξελίξεις των επόμενων μηνών. Φαίνεται, πάντως, να απομακρύνεται το σενάριο των άμεσων εκλογών, δηλαδή στα τέλη Ιανουαρίου. Άλλωστε, τότε υπάρχει το Γιούρογκρουπ που θα κρίνει πιθανότατα την πορεία των διαπραγματεύσεων. Εκτός κι αν τότε η υπόθεση της αξιολόγησης στραβώσει τόσο πολύ που ο Φεβρουάριος ή ο Μάρτιος μετατραπούν σε εκλογικούς μήνες.

Δεν αμφιβάλλουμε ότι ο Τσίπρας κρύβει μακιαβελικά στοιχεία μέσα του και μπορεί να κάνει την έκπληξη. Θα μπορούσε δηλαδή να πάει σε εκλογές λέγοντας ότι αυτός μέχρι και επιστολή τους έστειλε αλλά ο Σόιμπλε θέλει να διαλύσει την Ελλάδα. Και τότε να θέσει το δίλημμα «με τον Σόιμπλε ή με την κοινωνία».

Σε πρώτο πλάνο, πάντως, οι εκλογές απομακρύνονται (μπορεί να γίνουν μέσα στο 2017) διότι το εξευτελιστικά απολογητικό ύφος της επιστολής δείχνει ότι η κυβέρνηση θα πέσει όχι απλά στα τέσσερα, αλλά θα κάνει και έρπιν (όχι η έρπη του Αλέξη από την αγωνία) μόνο και μόνο για να διασωθεί.

Το κλειδί της Ελλάδας το κρατά ο Σόιμπλε και η παρέα του. Αν απαιτήσουν σκληρά μέτρα εκτός μνημονίου (το οποίο δεσμεύτηκε να εφαρμόσει η κυβέρνηση) τότε οι κάλπες θα στηθούν σε χρόνο μηδέν. Αν όχι, τότε θα έχουν δώσει μια ακόμη ευκαιρία στους υποτακτικούς της τρόικας ή «πόρνες των δανειστών» κατά την προσφιλή έκφραση της «αριστεράς», προτού καταντήσει έτσι όπως κατάντησε.

.Έλεος με την υποκρισία των πόθεν έσχες!!!

Έχει νόημα να ασχολείται κανείς με τα πόθεν έσχες των πολιτικών; Και μάλιστα όταν αυτά αφορούν το 2013 και το 2014, δηλαδή τέσσερα χρόνια πριν; Είναι το ερώτημα που γίνεται κάθε φορά που βλέπουν το φως στοιχεία σχετικά με την περιουσία των πολιτικών οι οποίοι ορίζουν την τύχη της χώρας.

Πράγματι τι νόημα έχει, πέραν μιας επικοινωνιακής καταιγίδας σε sites, τηλεοράσεις και εφημερίδες, για τους πολίτες να βλέπουν το έσχες αλλά ποτέ να μη μαθαίνουν για το πόθεν. Από που βρήκε ο Τσακαλώτος τόσα λεφτά, πώς έχτισε την περιουσία του ο Σταθάκης, τι έγινε με το πλούσιο ζευγάρι Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου οι οποίοι θα φέρουν ανάπτυξη και θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας;

Είναι δεδομένο ότι οι Έλληνες πολιτικοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι πλούσιοι. Δεν είναι στην χειρότερη περίπτωση πένητες και δεν έχουν καμιά σχέση με τους 150 χιλιάδες εργαζόμενους που αμείβονται με 100 ευρώ το μήνα ή το 1,5 εκατ. των ανέργων που δεν θα φέρουν ούτε μελομακάρονο στο σπίτι. Δεν είναι... Πλαστήρες για τους οποίους θα γίνει έρανος για να ταφούν όταν έρθει η ώρα.

Και η ανακοίνωση των πόθεν έσχες έρχεται απλά να επιδεινώσει την οργή των πολιτών για το πολιτικό σύστημα. Την ώρα που μιλάμε για το φιλοδώρημα των 300 ευρώ στους συνταξιούχους ή όταν ασχολούμαστε με το αν θα μπορούν να ζήσουν με το ελάχιστο εισόδημα των 300-300 ευρώ χιλιάδες Έλληνες, 

βγαίνουν στο φως ειδήσεις για εκατοντάδες ακίνητα πολιτικών, για καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, για λίρες, λεφτά στο εξωτερικό, επενδύσεις σε ομόλογα και μετοχές ξένων εταιρειών. Τι να σκεφτεί άραγε αυτός που θα μάθει για όλον αυτόν τον πακτωλό εν μέσω οικονομικής κρίσης; Καθηγητάδες, δικηγόροι, μηχανικοί, οικονομολόγοι και τόσοι άλλοι επαγγελματίες και μη πολιτικοί γράφουν λίστες με περιουσιακά στοιχεία τα οποία όχι μόνο δεν μπορούν να συγκριθούν με τον μέσο Έλληνα αλλά είναι και άκρως προκλητικά.

Η κυβέρνηση εσπευσμένα αποφάσισε να βγάλει τα πόθεν έσχες, αν και τα είχε έτοιμα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Θα μπορούσε να τα ανακοινώσει μήνες πριν, όμως, το έκανε τώρα προκειμένου να πέσουν λίγο οι τόνοι γύρω από την ταπεινωτική επιστολή του Τσακαλώτου. Άκρως προκλητική κίνηση, αλλά έτσι είναι η πολιτική. Πόλεμος χωρίς όπλα και όποιον πάρει ο χάρος. Αυτό που δεν αντέχεται, όμως, είναι η σκέψη ότι από ένα τέτοιο πολιτικό προσωπικό περιμένει ο Έλληνας πολίτης λύσεις. Κυρίως δε από την «αριστερή» κυβέρνησης που με γεμάτες τις δεξιές τσέπες το μόνο που κάνει είναι να πουλάει αγάπες και προστασία του λαού.

Τζάμπα μάγκες που κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό, διαπραγματεύονται για το μέλλον του όταν δεν έχουν ιδέα για τις πραγματικές συνθήκες της καθημερινότητας. Τι ξέρει από πείνα ο Παπαδημητρίου, ο Τσακαλώτος και ο Σταθάκης; Ο μαντηλάκιας Κατρούγκαλος που όρισε τις τύχες των παλαιών και των μελλοντικών συνταξιούχων πώς το έκανε αυτό όταν έχει ένα σκασμό λεφτά; 

Ακόμη και ο «φτωχός» Αλέξης, τι δουλειά έχει με το πόπολο που τόσο πολύ επικαλείται όταν πρόκειται για ένα παιδί που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του και δεν έχει βγάλει ούτε ένα ευρώ με τον ιδρώτα του; Για να μην πούμε για τους Βαρουφάκηδες που κολυμπάνε στα λεφτά αλλά θα ήθελαν να δουν τη χώρα έξω από το ευρώ να λιμοκτονεί;

Έλεος, λοιπόν, με την υποκρισία των πόθεν έσχες και αυτών που τους ανήκουν. Είναι προσβολή για τους πολίτες που κάνουν απίστευτες θυσίες τόσα χρόνια.

.Θέλει η π…..α να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει...

Θέλετε να πάρετε μια εικόνα της αλήθειας, πέρα από τους συριζαίικους παλικαρισμούς για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης; Διαβάστε τις «απόψεις που εξέφρασε ο υπουργός οικονομικών  Ε. Τσακαλώτος στη δημοσιογράφο της εφημερίδας The Guardian», όπως τις δημοσίευσε με δελτίο Τύπου το υπουργείο Οικονομικών. Θα διαπιστώσετε ότι σε κανένα σημείο αυτών των δηλώσεων δεν υπάρχει απειλή -ούτε καν υπαινιγμός- για τίναγμα των διαπραγματεύσεων στον αέρα, λόγω παράλογων απαιτήσεων.

 Αντίθετα, θα δείτε τον Τσακαλώτο να λέει ότι «η Ελλάδα δεν έχει «συμφωνήσει» σε τίποτα ακόμα. Ωστόσο, είναι κάτω από έντονη πίεση από τους πιστωτές της να το πράξει». Και να εκφράζει το παράπονό του ότι «το ΔΝΤ έχει κάνει ελάχιστα για να αμβλύνει αυτή την πίεση. Αντί να έχει το θάρρος της γνώμης του και να μας βοηθήσει να μειώσουμε το μέγεθος ή / και τη  χρονική περίοδο των πλεονασμάτων, βάζει όλη την πίεση σε εμάς για να καθορίσουμε νέα μέτρα λιτότητας  για το 2019 και μετά»…

 Ο Τσακαλώτος το είχε πει και στη Βουλή, μιλώντας για τον προϋπολογισμό: «Αισθανόμαστε προδομένοι από το ΔΝΤ». Και ο Τσίπρας, όπως η κυβερνητική προπαγάνδα φρόντισε να διαρρεύσει, μιλώντας στην πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε ότι το ΔΝΤ οφείλει να επιμείνει με παρρησία στη θέση του για πρωτογενή πλεονάσματα 1,5% μετά τη λήξη του προγράμματος και όχι να πιέζει για πρόσθετα μέτρα λιτότητας. 

Τα ίδια και ο υπουργός Οικονομίας Παπαδημητρίου («κάλεσε το ΔΝΤ να υπερασπιστεί την άποψή του για πρωτογενή πλεονάσματα 1,5%»). Παρακαλούσαν, δηλαδή, το ΔΝΤ να… προτάξει τα στήθη του μπροστά στον Σόιμπλε και τους άλλους «σκληρούς» ευρωπαίους και να απαιτήσει να μειωθούν οι στόχοι για τα «πρωτογενή πλεονάσματα» μετά το 2018.

Αυτά μέχρι το βράδυ της περασμένης Τρίτης, όταν στο μπλογκ του ΔΝΤ εμφανίστηκε το γνωστό άρθρο του Πολ Τόμ-σεν (που χειρίζεται το ελληνικό «ζήτημα» για λογαριασμό της Λαγκάρντ). Ο Τόμσεν με προκλητικό τρόπο (δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει) πέταξε από πάνω του κάθε ευθύνη για τα πρόσθετα μέτρα που ζητά το ΔΝΤ για την περίοδο 2019-20 και τη μετέθεσε στην ελληνική κυβέρνηση και στους ευρωπαίους δανειστές της.

 Δε φταίει το ΔΝΤ που η κυβέρνηση συμφώνησε με τους ευρωπαίους εταίρους της «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% και μετά το 2018, έγραψε με αθώο ύφος ο Τόμ-σεν. Εμείς, συνέχισε, δε θέλουμε περισσότερη λιτότητα. Αυτοί όμως συμφώνησαν σε τόσο μεγάλα πλεονάσματα, οπότε -για να βγουν οι αριθμοί- θα πρέπει αναγκαστικά να ληφθούν νέα μέτρα. Την ίδια στιγμή, όμως, αυτός ο… πολέμιος της λιτότητας, έγραφε ότι το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα εξαιρεί πάνω από τα μισά νοικοκυριά (!) και πως το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι υπερβολικά γενναιόδωρο ώστε κοστίζει 11% του ΑΕΠ, έναντι 2,5% που είναι ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη!

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει. Πήγε ο Τόμσεν να το παίξει… αντιλιτότητα και δεν άντεξε ούτε δυο παραγράφους. Τον πρόδωσε ο νεοφιλελεύθερος κυνισμός του. Οχι όμως, επειδή έχουμε να κάνουμε με έναν πορωμένο νεοφιλελεύθερο, να μη βλέπουμε και τις αλήθειες που γράφει, όπως ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει συμφωνήσει για «πρωτογενή πλεονάσματα» 3,5% και μετά το 2015. Αυτό το έχει υπογράψει και με τα δύο χέρια ο παοκτζής και μαυροσκούφης Τσακαλώτος: «Το Eurogroup επανέλαβε ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ που θα επιτευχθεί έως το 2018 θα πρέπει να διατηρηθεί μεσοπρόθεσμα». 

Πόσο είναι το «μεσοπρόθεσμα»; Ο ίδιος ο Τσακαλώτος είπε ότι «ορισμένα κράτη-μέλη υποστήριξαν τη θέση ότι το ποσοστό 3,5% θα πρέπει να διατηρηθεί για δέκα χρόνια, άλλοι προσανατολίζονται στην κατεύθυνση ενός συμβιβασμού πέντε ετών». Ομως δεν είναι μόνο η δεκαετία η πενταετία. Εχει και επιτροπεία το μενού: «Προκειμένου να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με τους δημοσιονομικούς στόχους σε μια βιώσιμη βάση μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να συμφωνήσουν με τους θεσμούς σε έναν μηχανισμό και διαρθρωτικά μέτρα που θα διασφαλίσουν αυτόν τον στόχο».

Αυτά τα υπέγραψε ο Τσακαλώτος μόλις την προπερασμένη Δευτέρα (5 Δεκέμβρη). Ο Τόμσεν σ' αυτό δεν λέει ψέματα. Ετσι είναι. Μόνο που έβαλε κι αυτός το χεράκι του, δεν εξέφρασε καμιά διαφωνία. Δεν παρέστησε καν τον Πόντιο Πιλάτο. «Η Ελλάδα δεν έχει συμφωνήσει σε τίποτα ακόμα» λέει ο Τσακαλώτος, λες και απευθύνεται σε ανθρώπους που δε γνωρίζουν ανάγνωση. Επομένως, ψέματα δεν λέει μόνο ο Τόμσεν, λέει και ο Τσακαλώτος. Για να μην μιλήσουμε για τον άθλιο κυβερνητικό εκπρόσωπο και τις διαψεύσεις του.
Κάποιοι μίλησαν και για «αντιδράσεις των ευρωπαίων». Ομως, η Ανίτα Μπράιτχαρτ, εκπρόσωπος του Γιούνκερ, υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτική. 

Η διατύπωση που χρησιμοποίησε («Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί πιστεύουν ότι οι πολιτικές στο πλαίσιο του προγράμματος του ΕSM είναι συμπαγείς και μπορούν να επιτρέψουν στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη και στις αγορές») δεν κλείνει ούτε την πόρτα ούτε το παράθυρο στο ΔΝΤ, αν και επιτρέπει να ερμηνευτεί και ως διαφωνία.
Αυτό που συμβαίνει δεν είναι πρωτοφανές. Μας δουλεύουν όλοι μαζί και ο καθένας τους χώρια, προσπαθώντας να δημιουργήσουν κλίμα για να περάσει το νέο αντιλαϊκό «πακέτο».

.Οι ανθρώπινες ψυχές ως προεκλογικές οβίδες του Τσίπρα…

Περιστοιχισμένος από ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, ο κύριος Τσίπρας συνέδεσε το προσφυγικό με τα πρωτογενή πλεονάσματα, επιχειρώντας να δείξει ότι δεν είναι τα οικονομικά το άλφα και το ωμέγα. «Εμείς ανοίγουμε την αγκαλιά μας – είπε- σε αυτούς τους αδύναμους ανθρώπους … όσο μεγάλα δημοσιονομικά πλεονάσματα και να καταφέρουν κάποιες χώρες, αυτό το μεγάλο πλεόνασμα ψυχής που έχει κατακτήσει ο ελληνικός λαός, δεν θα το καταφέρουνε».

 Μας θύμισε τότε που διεκδικούσε ο ΣΥΡΙΖΑ την διακυβέρνηση της χώρας και είχε μιαν ετοιμοπαράδοτη λύση για τα πάντα…

 Όταν ανέλαβαν την εξουσία, ανάμεσα στα απίθανα που έλεγαν και στα μηδενικά που έπραξαν οι «ριζοσπάστες» κυβερνητικοί , ήταν και το κάλεσμα προς τους μετανάστες να έρθουν στην Ελλάδα, παρουσιάζοντάς την σαν χώρα-πρότυπο για να δέχεται ανθρώπινες ψυχές. 

Η υπουργός κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου έδωσε πρώτη το δικό της ρεσιτάλ, και έζησε την δική της μεγάλη στιγμή στην ιστορία «Έχουμε χώρο», διαλαλούσε και διαφήμιζε: «Οι διάδρομοι των υπουργείων είναι άδειοι¨ εκεί θα τους βάλουμε»… Άνοιξαν την Αμυγδαλέζα, κέντρο κράτησης παράνομων μεταναστών- προσφύγων, κι όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους όπου «λιάζονταν» χύμα ,ενώ στον ελεύθερο τους χρόνο έκαναν μαγικά και εξαφανίζονταν!

Από τότε, στην «ριζοσπαστική» Ελλάδα των Τσίπρα – Καμμένου, δεν υπάρχουν «φυλακές ψυχών» (όπου σιτίζονται , είναι υπό έλεγχο και έχουν στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής). Οι ανθρώπινες ψυχές έχουν πια μόνο απεριόριστα δικαιώματα: Να επιλέγει ο καθένας τι θα κάνει, να κυκλοφορεί δίχως χαρτιά, δίχως προοπτική, να κατασκηνώνει όπου θέλει ελεύθερα, να μην υπόκειται σε κανέναν έλεγχο των αρχών και του κράτους, να βιώνει ένα κόσμο δίχως …σύνορα. Καμιά ταυτοποίηση, καμιά βοήθεια.

Στην ουσία, η κυβέρνηση δια του τωρινού υπουργού κύριου Μουζάλα και των βοηθών του Κυρίτση, Φλαμπουράρη κλπ ( αποτελούν Συμβούλιο με Πρόεδρο τον πρωθυπουργό, μην το ξεχνάμε), με το ανθρώπινο πρόσωπο της, κοιτά να είναι εντάξει με τις διακηρύξεις της, να καλύπτει τον αναρχοαυτόνομο πυρήνα της και τις βαριές της ιδεοληψίες, το θρησκόληπτο ψυχισμό της και οι μετανάστες … βρίσκουν μόνοι τους τη λύση με τους διακινητές και τους δουλεμπόρους…

Γιατί η Ελλάδα, πάνω από όλα, είναι ελεύθερη χώρα! Και αξιοπρεπής!

Κάπως έτσι προέκυψε το αίσχος των νησιών, της Ειδομένης, του Πειραιά, ολόκληρης της επικράτειας. Θα διαλύσουν ολόκληρη τη χώρα, πεθαίνουν προσφυγόπουλα από το κρύο, καίγονται άνθρωποι από ατυχήματα στους καταυλισμούς και εξακολουθούν να κάνουν δηλώσεις ουμανιστικού περιεχομένου και εναντίον της Ευρώπης, που ζητά τήρηση των κανόνων, ταυτοποιήσεις, ελέγχους και κυρίως στοιχειώδη σοβαρότητα.

Είναι προφανές ότι γύρω από το μεταναστευτικό έχει στηθεί μια τεράστια επιχείρηση με πακτωλό χρημάτων στην οποία συμμετέχουν από δουλεμπόρους έως ΜΚΟ. 

Βγαίνουν τρελά φράγκα από παντού, από τους καταυλισμούς, από τις σκηνές, απ’ τα τρόφιμα, από τους εθελοντές, απ’ όπου βάλει ο νους του ανθρώπου, κυρίως όμως από την χρυσοφόρα απουσία του κράτους.
Αλλά, ο κύριος Τσίπρας δεν βλέπει όλα αυτά, βλέπει τι μπορούν και τι δεν μπορούν να λύσουν οι Ευρωπαίοι που «δεν διαθέτουν πλεόνασμα ψυχής» … όπως εμείς!

.Στο ίδιο έργο θεατές...

Κάπου έχει αρχίσει να το χάνει το αίσθημα του μέτρου ο πρωθυπουργός και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το διαχειριστεί την περίοδο αυτή των εορτών όταν του δοθεί η δυνατότητα για ορισμένες στιγμές ηρεμίας και περισυλλογής. Γιατί η εικόνα που δίνει τον τελευταίο καιρό είναι ενός ανθρώπου που υπό το βάρος της πίεσης έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο.

 Μπορεί να το μάζεψε στη συνέχεια, όμως αυτό που ειπώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα για εκείνους που δεν είναι καλά στην ψυχή τους και το οποίο φωτογράφιζε ευθέως τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπερβαίνει τα επίπεδα της πολιτικής αντιπαράθεσης, ακόμη και της έντονης υπεράσπισης –όπως ενδεχομένως θεωρείται από τον Έλληνα πρωθυπουργό– των θέσεων της χώρας. 

Πρόκειται για φρασεολογία που χαρακτηρίζεται απρεπής και σαφώς δεν προάγει και τον διαπραγματευτικό διάλογο. Η "απάντηση" αυτή του κ. Τσίπρα στις ευθύνες που του κατελόγισε ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ για τη στάση του, δεν ήταν απλώς δεικτική. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Ήταν απρεπής. Και αυτό είναι πρόβλημα…

Όχι γιατί απευθύνθηκε στον Σόιμπλε ή σε οποιονδήποτε άλλον. Αυτό στο κάτω κάτω είναι το λιγότερο. Είναι πρόβλημα διότι δείχνει τη σπασμωδική αντίληψη των πραγμάτων από τον Έλληνα πρωθυπουργό. Και είναι συμπεριφορά που δείχνει σημάδι εκνευρισμού, απογοήτευσης και διάψευσης προσδοκιών. 

Καθώς πλέον οι ελπίδες του κ. Τσίπρα να κλείσει ταχύτατα τη δεύτερη αξιολόγηση δεν δείχνουν να μπορούν να γίνουν πράξη. Και μαζί με αυτό έχει αποδομηθεί συνολικότερα και η πρόσφατη συμφωνία για τις βραχυπρόθεσμες παρεμβάσεις στην υπόθεση του Χρέους. Ενώ έχει απογυμνωθεί και η φιλολαϊκή ρητορική γύρω από την υπόθεση του κοινωνικού "μερίσματος".

Ωστόσο, το πλέον επικίνδυνο είναι ότι ο πρωθυπουργός, δείχνει να έχει αποφασίσει να σηκώσει και αυτός από την πλευρά του τους τόνους. Το ψευτοδίλημμα "με την κοινωνία ή με τον Σόιμπλε", το οποίο τείνει να εξελιχθεί σε σύνθημα και είχε γίνει ακόμα και πρωτοσέλιδος τίτλος από την Αυγή, είναι σαφές ότι θα κυριαρχήσει το επόμενο διάστημα στην κυβερνητική επικοινωνιακή στρατηγική. Για παν ενδεχόμενο. Για να δικαιολογήσει το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών αν παραστεί ανάγκη, για να δικαιολογήσει την ενδεχόμενη μακρά καθυστέρηση στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και την απώλεια νέων κονδυλίων για τη χώρα και από δόσεις που καθυστερούν αλλά και από την τυχόν απομάκρυνση του QE.

Αλλά ακόμα και αν δεχθεί όλα όσα ζητούν οι "θεσμοί" και υπογράψει ξανά τα πάντα, όπως άλλωστε έπραξε και το 2015 όταν βρέθηκε στη γωνία, ο "κακός" της υπόθεσης είναι απαραίτητος ως άλλοθι για την επίπονη συνθηκολόγηση. Σε κάθε περίπτωση αυτό που προκύπτει είναι ότι άρχισαν πάλι οι ψευτομαγκιές. 

Και από ό,τι φαίνεται θα γίνουμε όλοι ξανά "στο ίδιο έργο θεατές". Τσαμπουκάδες, ψευτοηρωισμοί και αντίσταση κατά του ανθελληνικού ευρωπαϊκού κατεστημένου και στο τέλος η συνήθης... κολοτούμπα. Εκτός και αν επιχειρηθεί "δραπέτευση" από τα δύσκολα. Μέχρι στιγμής δεν προκύπτει, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς. Ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με ανθρώπους που δεν ακολουθούν την κοινή λογική αλλά άγονται και φέρονται από ιδεοληψίες και προσωπικά συμφέροντα.

  

Μόνο που δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται ότι οι εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δεν ευνοούν τη χώρα. Και προφανώς μία ψευτοεπεναστατική νοοτροπία δεν μπορεί να γεφυρώσει τα ήδη μεγάλα χάσματα. Όχι ότι δεν έχουν μεγάλες ευθύνες οι ξένοι. Κάθε άλλο. Τεράστιες. Ωστόσο θα πρέπει κανείς να αφουγκράζεται και τις συγκυρίες και ως προς αυτό φαίνεται ότι το άστρο του κ. Τσίπρα αλλά και η τύχη του, έχουν αρχίσει να σβήνουν.

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου 

.Κάλαντα... της δραχμής

Μπορεί να πέρασε απαρατήρητο. Μπορεί ο κόσμος να μην δίνει πλέον σημασία στις ανοησίες, τους εξυπνακισμούς ή τα κακόγουστα αστεία του πρωθυπουργού.

Έχει, ωστόσο, μεγάλη σημασία αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας στα παιδιά που του είπαν τα κάλαντα στα αγγλικά. «Δεν θέλω τα κάλαντα του ευρώ, θέλω τα παραδοσιακά, τα δικά μας», είπε ο πρωθυπουργός. Αν απομόνωνε κανείς το δεύτερο μέρος της φράσης θα έλεγε πως έχει δίκιο να ζητά τα ελληνικά κάλαντα. Και καλά κάνει, αν και γιατί να πικράνεις τα παιδάκια που ξέρουν και τα «τρίγωνα κάλαντα», γνωρίζουν και το «Jingle Bells»; Ένα παγκόσμιο χωριό είμαστε, εκεί θα κολλήσουμε;

Όμως, ο Τσίπρας είπε ότι δεν θέλει τα κάλαντα του ευρώ κι όταν το έλεγε το εννοούσε και κάθε του λέξη είναι προσεγμένη. Είναι σα να διαβάζει ένα ποίημα, σα να εκπονεί ένα σχέδιο το οποίο έχει και πισωγυρίσματα, έχει και πρόοδο. Ο πρωθυπουργός δεν είπε «βρε παιδιά, δεν θέλω τα κάλαντα στα αγγλικά, τραγουδήστε στα ελληνικά». Τα κάλαντα του ευρώ τον χαλούσαν και ήξερε καλά τι έλεγε. Όπως κι όταν με πλάγιο τρόπο επιτίθεται στον κακόψυχο Σόιμπλε ή όταν ο Τσακαλώτος μιλά για τον Σκρουτζ, τον Ευρωπαίο Γερμανό που δεν έχει αισθήματα.

Είναι η στρατηγική τέτοια, αυτή που ακολουθήθηκε και το 2015 και οδήγησε στο καταστροφικό δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση εντέχνως καλλιεργεί ακριβώς αυτό το δίλημμα. Λέει στους Έλληνες αυτό που έγραψε πρόσφατα η Αυγή: «Ή με τον Σόιμπλε ή με την κοινωνία». Το δίλημμα που πρέπει να περάσει στο μυαλό των Ελλήνων και να καθυποτάξει το θυμικό είναι αυτό: «Τα κάλαντα του ευρώ και τα κάλαντα τα δικά μας, τα Ελληνικά». Το ευρώ ή η δραχμή, ο Σόιμπλε ή ο Αλέξης, οι ευρωλιγούρηδες ή οι πατριώτες.

Καθόλου βλάκας δεν είναι ο Τσίπρας, ομοίως και η παρέα του. Αμόρφωτοι μπορεί να είναι αλλά αυτό τους καθιστά επικίνδυνα έξυπνους. Η Αριστερά για να επιβιώσει, όπως κάνει δεκαετίες τώρα, πρέπει να δημιουργήσει διχασμό. Πρέπει να φτιάξει μπαμπούλες. Γιατί πιστεύετε ότι μόνο στην Ελλάδα το ΚΚΕ έχει τόσο μεγάλη δύναμη; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό κόμμα κατ’ επίφαση, έγινε κυβέρνηση, το πρώτο ουσιαστικά ευρωπαϊκό κόμμα που αρπάζει την εξουσία; Γιατί απλά δημιούργησε εθνικό διχασμό, δημιούργησε τεχνητή πόλωση. Έφτιαξε τους «άλλους» για να επιβεβαιώσει το «εμείς». Και παίρνοντας μαζί του τους εθνικολαϊκιστές του Καμμένου, απλά έβαλε την κάλπικη σφραγίδα του πατριωτικού κόμματος απέναντι στους «προδότες, τους γερμανοτσολιάδες, τους μερκελιστές και τους σοιμπλεϊκούς»

Γι’ αυτό και η όλη στρατηγική του έναντι στη Νέα Δημοκρατία είναι να την ταυτίζει με τη Γερμανία και με ό,τι πιο μισητό μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας και η παρέα του καλλιεργούν εντέχνως ένα μίσος για την Ευρώπη, για την Ενωμένη Ευρώπη η οποία μπορεί να έχει κάνει τεράστια λάθη αλλά έχει συμβάλλει στο να έχουμε 70 χρόνια ειρήνης στη Γηραιά Ήπειρο, πέραν όλων των άλλων που καρπώθηκε η Ελλάδα από την εποχή των ΜΟΠ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ξαναγυρνάμε δυστυχώς στα χρόνια του Βαρουφάκη και στο «αγάπη, απόψε έκλεισα τις τράπεζες». Τότε προσπάθησαν άγαρμπα να μας πετάξουν έξω από το ευρώ. Με τον Γιάνη, τον νυν υπουργό Παπαδημητρίου, τον Γκαλμπρέιθ κι ένα τσούρμο επικίνδυνων που έφτιαξαν το σχέδιο Β. Τότε ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος να δεχθεί κάτι τέτοιο. Τώρα το κάνουν πιο μεθοδικά, με καλύτερο σχέδιο. Γιατί το κάνουν αυτό; Μα γιατί σε μια δημοκρατική, ευρωπαϊκή, ανοικτή χώρα, με έναν κόσμο που δεν τρώει κουτόχορτο και που οραματίζεται μια διαφορετική Ελλάδα, ο Τσίπρας και το τσούρμο των αμόρφωτων δεν έχει καμιά τύχη. Σε μια Ελλάδα, όμως, κοιμισμένη, ανενημέρωτη, με ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, οργισμένη από την πολυετή κρίση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέση. Έχει να παίξει το ρόλο του «εμείς» απέναντι σ’ «εκείνους».

Ο πρωθυπουργός και οι παροικούντες το Μαξίμου είναι τα «ελληνικά κάλαντα» απέναντι στα ευρωπαϊκά. Ασχέτως αν οι αριστεροί δεν ήταν ποτέ τόσο… πατριώτες, τώρα παίζουν αυτό το χαρτί. Το τελευταίο τους, εκτός κι αν ο κόσμος τρελαθεί. Αν η χώρα είναι πράγματι ένα απέραντο φρενοκομείο. Ίσως τότε τα κάλαντα να μην είναι του ευρώ, να γίνουν της δραχμής και οι καλικάντζαροι να κυριεύσουν την Ελλάδα. Ποιος ξέρει, ίσως να το δούμε κι αυτό.

.Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια

Πολύ συγκινητική η παράσταση που έδωσε το «ζευγάρι» Αλέξη – Πάνου από τη Νίσυρο. Αυτά τα δύο «λαϊκά» παιδιά, ειδικά ο Καμμένος, απέδειξαν πόσο κοντά στο λαό βρίσκονται, άλλωστε, έρχονται εκλογές και θα χρειαστούν την ψήφο και του τελευταίου πολίτη της χώρας. Άλλος για να μην καταρρεύσει πλήρως, άλλος για να μην παρακαλάει την... Χρυσή Αυγή να τον πάρει στην οργάνωση.

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού μας αποκάλυψαν γιατί επέλεξε να πάει στο μικρό αυτό νησάκι κι όχι σε κάποιο από τα νησιά που βουλιάζουν από πρόσφυγες. Πέρα από την αποφυγή... γιούχας, στη Νίσυρο πήγαν τα παιδιά για να γιορτάσουν την επέτειο της γνωριμίας τους. Μια καλοκαιρινή ημέρα πριν από πολλά χρόνια όταν ο Αλέξης πήγε με την Περιστέρα με σκηνή διακοπές και ο Καμμένος, φανταζόμαστε, με το πλοίο «Ηλιάτορας».

Εκεί, οι δύο ματιές των πολιτικών διασταυρώθηκαν και γεννήθηκε ο πολιτικός έρωτας που επισφραγίστηκε με τον πολιτικό γάμο ο οποίος διαρκεί δύο χρόνια. Μεταξύ κρεατικών και βραστής πατάτας που μοίραζαν οι φιλόξενοι νησιώτες, ο τραχύς, αψύς, επαναστάτης της αριστεράς Αλέξης, συνάντησε τον δεξιό, μαλθακό, «μπούλη», το παιδί της πλούσιας οικογένειας, όπως είπε και ο πρωθυπουργός.

Και που τελικά, παρ' ότι πλούσιο ήταν τόσο λαϊκό που πήγαινε και χαιρετούσε τον κόσμο σε όλα τα τραπέζια. Να φανταστούμε ότι αυτό δεν το έκανε για τα... πλούσια εδέσματα της Νισύρου...

Εν πάση περιπτώσει, όλο αυτό το σκηνικό θύμισε πολύ ελληνικές ταινίες και πραγματικούς έρωτες του πλούσιου με την φτωχιά πλην τίμια κόρη. Έτσι και ο πλούσιος δεξιός τα βρήκε με τον φτωχό αριστερό, με την Μάρθα Βούρτση του ΣΥΡΙΖΑ που όμως είχε πάντα την επανάσταση μέσα της. Θα μπορούσε το έργο να λέγεται και «η κόρη μου η σοσιαλίστρια», όπου Βουγιουκλάκη ο ακομβίωτος στρατηγός που πάντα βρίσκεται δίπλα στους εργαζόμενους, ώσπου ένας από αυτούς, ο Παπαμιχαήλ εν προκειμένου της γυαλίζει και γίνεται ο γάμος. Ένας γάμος που ενώνει δύο κόσμους... Δεν περιγράφουμε άλλο, μας πήραν τα δάκρυα από την συγκινητική περιγραφή...

Όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι για γέλια αν δεν ήταν για δράμα και για κλάμα. Όταν ο Αλέξης ανακάλυψε τον Πάνο που τότε δεν φορούσε τις στολές παραλλαγής και την πουλάδα στο στήθος, μπήκαν οι βάσεις για το πολιτικό έκτρωμα που ζει ο τόπος. Να φανταστούμε ότι βλέποντας και ακούγοντας τον πρωθυπουργό και «ηγέτη» της Αριστεράς, οι αριστεροί του 4%, οι πραγματικοί αγωνιστές, οι τίμιοι πολίτες που δεν εξαργύρωσαν τους αγώνες τους και τα Πολυτεχνεία τους, θα αισθάνθηκαν μια μεγάλη χαρά.

 Η Αριστερά στα χέρια του Τσίπρα έχει αναγεννηθεί. Τι μένει από εδώ και πέρα; Να πάρει ο Αλέξης την Περιστέρα του ένα καλοκαίρι που δεν θα πάνε για διακοπές στη βίλα του εφοπλιστή στο Σούνιο. Να την πάρει και να πάνε σε ένα μικρό νησί. 

Εκεί σε κάποιο από τα πανηγύρια να δει π.χ. τον «μπρουτάλ» Γιάννη Λαγό, ή τον ιδίων διαστάσεων με τον Πάνο, τον Παναγιώταρο (τι Πάνος της Παναγιώταρος δηλαδή). Κι εκεί λοιπόν να γεννηθεί μια διαφορετική σχέση. Έπειτα από χρόνια ο Αλέξης να εξομολογηθεί ότι νόμιζε πως ήταν «ουγκ», άγριοι, τραμπούκοι και μπράβοι. Αλλά βλέποντάς τους από κοντά, πόσο λαϊκοί είναι κατάλαβε πόσο λάθος είχε κάνει.

Άντε Αλέξη, και εις ανώτερα. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στην πολιτική, έχεις πολύ μέλλον ακόμη.

.Ο Γιάνης (με ένα νι) και ο Βόλφγκανγκ…

Ο Γιάνης (με ένα νί), ουσιαστικά δικαίωσε απόλυτα τον Αντώνη Σαμαρά! Ποιος να το έλεγε… Όχι πως παίρνουμε το Γιάνη και πολύ στα σοβαρά. Την «κακία» του στον Τσίπρα θέλει να βγάλει! Κι ανώριμος είναι μέχρι εκεί που δεν πάει. Και αξιόπιστος ΔΕΝ είναι. «Ψωνάρα» τον θεωρούν οι περισσότεροι, ακόμα και από το ΣΥΡΙΖΑ πλέον… 

Παρ’ όλα αυτά, «από παιδί κι από τρελό»… Τώρα λοιπόν, ο Γιάνης (με ένα νι), «αποκάλυψε» ότι ο ο Σόϊμπλε είχε αποφασίσει να διώξει το Σαμαρά από τον Ιούνιο του 2014! Γιατί, τάχα; Αφού ως τότε, αλλά και αργότερα, υμνούσαν τον Σαμαρά - και ο Σόϊμπλε και η Μέρκελ - για το έργο τ... περισσότερα »

.«Υπεραπόδοση» ή, μήπως, δανεικά;

Αρχικοί υπολογισμοί έδειξαν ότι η κυβέρνηση, μέσω του ΕΟΠΥΥ, χρωστάει στα νοσοκομεία, που χρωστούν στους προμηθευτές τους, πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ για φάρμακα. Είμαι σίγουρος ότι, παρά το λεπτομερές σύστημα που έχει επιβάλει η τρόικα για να παρακολουθούνται τα χρέη του συστήματος υγείας, η καταγραφή, την εποχή του Πολάκη, κινδυνεύει να έχει σοβαρά κενά. Δεν ξεχνώ ότι το 2009 τα greek statistics κυρίως στον χώρο της Υγείας δημιουργήθηκαν. Οποιος χρειάζεται περισσότερες λεπτομέρειες ας απευθυνθεί στον Γιάννη Παπαθανασίου, τότε υπουργό Οικονομικών, που τράβηξε το «κουπί» ενός διαλυμένου λογιστικού συστήματος.

Το σύστημα Υγείας έχει την απόλυτη προτεραιότητα στις ζωές των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους των συνταξιούχων. Ειδικώς μάλιστα εκείνων που δεν έχουν τη δυνατότητα να υποστηριχθούν επαρκώς από τους συγγενείς τους, συχνά επειδή ισχύει το χειρότερο «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Αντιλαμβάνομαι ότι το κέρδος για τον πρωθυπουργό, αν αποφάσιζε να διαθέσει το προϊόν της υπερφορολόγησης αποδοτικά και με σκοπό την επιδιόρθωση σημαντικότατων καταστροφών, θα ήταν πολύ μικρότερο αυτού που περιμένει τώρα να εισπράξει. Ας κρατά, πάντως, μικρό καλάθι. 

Το επιχείρημα ότι «θα μπορέσει ο παππούς να πάρει ένα δωράκι στο εγγόνι» είναι νομίζω ακραία προσβλητικό για όσους μεταξύ των απομάχων δυσκολεύονται να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ του σπιτιού στο οποίο μένουν ή, ακόμη χειρότερα, εκείνου που έγραψαν στο παιδί τους, το οποίο είτε δεν βρίσκει σταθερή απασχόληση είτε πληρώνεται λιγότερο και από τη σύνταξη του πατέρα.

Είναι γνωστό ότι οι συνταξιούχοι είναι καλύτερα προστατευμένοι έναντι της φτώχειας από όλες τις άλλες κοινωνικές ομάδες που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα, ειδικώς στα χρόνια της κρίσης.

Αντιθέτως, το σύστημα κάλυψης της ανεργίας είναι το χειρότερο ολόκληρης της Ευρώπης, με πιθανές εξαιρέσεις για κράτη της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, όπου ως γνωστόν δεν υπήρχαν άνεργοι. Γιατί, αλήθεια, η δρ Αχτσιόγλου δεν λέει κουβέντα για το ευρωπαϊκό κεκτημένο όταν πρόκειται για την προστασία των ανέργων. Μήπως θεωρεί ικανοποιητικά τα επιδόματα; Δεν υπάρχει πιο χυδαία πρακτική των πολιτικών από αυτή που επιδιώκει να βάλει τη μια κοινωνική ομάδα να τσακωθεί με κάποια άλλη. 

Ο πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει καμία υπεραπόδοση. Το πλεόνασμα που είχε σχεδιαστεί και αυτό που τελικώς θα έπιανε το κράτος πριν από την εξαγορά συνειδήσεων των συνταξιούχων που επιχειρεί η κυβέρνηση είναι πολύ μικρότερο από όσα χρειάζονται για την εξυπηρέτηση του χρέους. Τα υπόλοιπα τα δανειζόμαστε από το μνημόνιο. Αρα, τα χρήματα που μοιράζει είναι αυτά που πήρε από τους φορολογουμένους και τους συνταξιούχους και θα μεγαλώσουν το χρέος των μελλοντικών φορολογουμένων και συνταξιούχων. Αν αυτή είναι η φροντίδα για τα εγγόνια, τότε..

. ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.Προς Μαξίμου: Προσοχή στις χανούμισες

Μείζον θέμα προκύπτει από την αποκάλυψη του Πρώτου Θέματος ότι σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα συζεί με υψηλόβαθμο στέλεχος της Τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα! Η συγκεκριμένη αποκάλυψη μας γυρίζει το ρολόι του χρόνου πίσω πολλές δεκαετίες. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1960 όταν αποκαλύφθηκε το περίφημο Σκάνδαλο Προφιούμο, που πήρε το όνομά του από το Τζον Ντένις Προφιούμο, υπουργό Πολέμου στην κυβέρνηση Μακμίλαν.

Ο Τζον Προφιούμο (συντηρητικός πολιτικός, αρχηγός του βρετανικού επιτελείου στην Ιαπωνία τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, υπουργός Εξωτερικών τη δεκαετία του 1950 και υπουργός Πολέμου από το 1960) οδηγήθηκε στην παραίτηση όταν αποκαλύφθηκε η ερωτική του σχέση με την ετάιρα πολυτελείας Κριστίν Κίλερ, η οποία μοιραζόταν και το κρεβάτι του σοβιετικού ναυτικού ακολούθου στη Βρετανία, Ευγένιου Ιβανόφ.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα ο πρωθυπουργικός σύμβουλος φέρεται να έχει ξεκαθαρίσει ό,τι αν υπάρχει πρόβλημα θα παραιτηθεί. Φθάνει αυτό; Προφανώς η ιδιωτική ζωή του καθενός και της καθεμιάς πρέπει να προστατεύεται και να περιφρουρείται. Είναι δυνατόν όμως, σε μια τέτοια ευαίσθητη περιοχής με όσα συμβαίνουν με τους Τούρκους, να αφήνουν να εξελίσσονται τέτοιες ιστορίες, όταν πρέπει οι επαφές των κυβερνητικών στελεχών με τους τούρκους διπλωμάτες να περιορίζονται σε επαγγελματικό επίπεδο αυστηρά; Δεν δημιουργείται θέμα, όταν ένας σύμβουλος του έλληνα πρωθυπουργού έχει δεσμό με ένα στέλεχος της τουρκικής πρεσβείας;

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι τι συμβαίνει στο Μέγαρο Μαξίμου; Το γνώριζε ή όχι ο Πρωθυπουργός; Το γνώριζε κάποιος άλλος από τους πανίσχυρους υπουργούς του που βρίσκονται στο πρωθυπουργικό επιτελείο; Εάν δεν το ήξεραν έπρεπε ήδη χθες να κινηθούν άμεσα. Εάν το ήξεραν, αυτό είναι ακόμα χειρότερο: είναι ανευθυνότητα για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα…

.Το «φάντασμα του 2014» πλανάται πάνω από τον Παππά

Η είδηση της εβδομάδας, έστω κι αν πέρασε στα ψιλά, ήταν η δήλωση του μεγάλου καναλάρχη – υπουργού που έζησε το στραπάτσο της δεκαετίας. Ο Νίκος Παππάς, ο οποίος μετά των... πιστών που τον συντροφεύουν, έχει εξαφανιστεί έπειτα από την παταγώδη αποτυχία με τις τηλεοπτικές άδειες δήλωσε στη Βουλή: «Είναι η καλύτερη στιγμή να σκεφτεί ο λαός τι θα είχε επισυμβεί αν δεν είχε έλθει η πολιτική αλλαγή τον Ιανουάριο. Να σκεφτούν εάν η οικονομική τους θέση είναι καλύτερη σήμερα σε σχέση με την περίοδο πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015». Ο μέγιστος αυτός υπουργός και σκιά του Τσίπρα είπε όλα αυτά τα μεγαλόστομα και ο λαός πράγματι από εκείνη τη στιγμή κάνει τη σούμα του.

Αναρωτιέται αν όντως ήταν καλύτερα το 2014 ή αν θα ήταν καλύτερα με το... mail Χαρδούβελη, σε σχέση με αυτά που ζει σήμερα. Η οικονομική κατάσταση είναι καλύτερη σήμερα απ' ότι πριν την μεγάλη αλλαγή της αριστεράς;

Ζει καλύτερα ο κόσμος, έχουν μειωθεί τα χρέη του ή μήπως πληρώνει λιγότερους φόρους; Καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ άραγε; Ή μήπως δεν αυξάνονται από την 1η του νέου έτους οι φόροι σε μια σειρά από είδη πρώτης ανάγκης; Μήπως δεν υπεγράφη πέρυσι τρίτο μνημόνιο το οποίο μεταξύ άλλων εκχώρησε τη δημόσια περιουσία της χώρας για 99 χρόνια στους ξένους; Υπήρχε κάτι τέτοιο το 2014 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ούρλιαζε για το ΤΑΙΠΕΔ;

Άραγε πόσα ήταν τα ληξιπρόθεσμα χρέη στο δημόσιο πριν από 2 χρόνια; Μήπως από τότε που ο Τσίπρας καλούσε τον κόσμο να μην πληρώνει, οι απλήρωτοι φόροι έχουν φτάσει το 1 δισ. ευρώ το μήνα, επομένως πάνω από 25 δισ. ευρώ ήταν η επιβάρυνση στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ;

Μήπως ξέρει ο πολυπράγμων κ. Παππάς πόσα ήταν τα κόκκινα δάνεια πριν από δύο χρόνια και τώρα έχουν φτάσει τα 117 δισ. ευρώ γιατί κανείς δεν πληρώνει;

Υπήρχαν το 2014 κατασχέσεις πρώτης κατοικίας και πλειστηριασμοί; Υπήρχε επί Νέας Δημοκρατίας η κατρακύλα στις συντάξεις και τα κομμένα ΕΚΑΣ που αντικαθίστανται με τα φιλοδωρήματα του Τσίπρα;

Για να μην πούμε για την πολιτική κατάσταση. Το 2013 οι Χρυσαυγίτες ήταν στη φυλακή, σήμερα συγκυβερνούν. Τότε οι μπαχαλάκηδες πήγαιναν και καμιά φυλακή σήμερα είναι στην κυβέρνηση και τα υπουργεία.

Εντάξει κύριε Παππά. Τα παπατζηλίκια σας με τα μέσα ενημέρωσης δεν πέρασαν. Θα περάσουν και οι ανόητες; συγκρίσεις για το τότε και για το τώρα; Κι αν ο κόσμος περνά καλά τώρα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει 13% με 15% στις δημοσκοπήσεις; Τόση δημοφιλία πώς την αντέχετε;

.«Άδειασμα» Τσίπρα από τους δανειστές βλέπουν στη Νέα Δημοκρατία

«Με την ομιλία του στη Βουλή επί του προϋπολογισμού ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθυνόταν σε ένα ευρύ ακροατήριο που ξεπερνά κατά πολύ τη Ν.Δ. και την κεντροδεξιά». Αυτό μεταδίδουν ανώτερες κομματικές πηγές, στέλνοντας μήνυμα ότι από εδώ και πέρα ενισχύεται όλο και περισσότερο ο συνθετικός πολιτικός λόγος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Στόχος του αρχηγού της Ν.Δ. Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η ουσιαστική προσέλκυση ψηφοφόρων που δεν είχαν καμία οργανωτική, ιδεολογική ή πολιτική συγγένεια με την κεντροδεξιά, ενώ κεντρικό σημείο στην στρατηγική του είναι η αποστροφή του στο περιοδικό Newsweek, «η απάντηση στο λαϊκισμό είναι να λέμε στον κόσμο την αλήθεια».

Αυτό, κατά την ηγετική ομάδα της Ν.Δ., αποτυπώθηκε με σαφήνεια στην ομιλία του Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος έδειξε ως μόνη λύση το δρόμο των πρόωρων εκλογών. Κατά τον πρόεδρο της Ν.Δ. οι εκλογές δεν είναι πρόβλημα, αλλά λύση και σωτηρία στην παρούσα φάση, καθώς η κατάσταση, κατά την εκτίμηση του ίδιου, έχει και πάλι ξεφύγει και θυμίζει παλαιότερες οριακές στιγμές που έζησε η χώρα επί ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει θέσει εδώ και καιρό τον μηχανισμό του κόμματος σε εγρήγορση, καθώς θεωρεί ότι όλα τα σενάρια είναι ανοικτά και όπως έχει επισημανθεί πολλάκις από το Antinews η εκτίμηση για πρόωρες εκλογές είναι στο τραπέζι. Αυτό το σενάριο κατά την ηγεσία της Ν.Δ. ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο από την ομιλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, καθώς παρά τις διαψεύσεις του ότι δεν θα γίνουν εκλογές όλα δείχνουν κάλπες.

«Η στρατηγική τους είναι συγκεκριμένη» λένε ανώτερες κομματικές πηγές και θεωρούν ότι ακόμα και οι επισκέψεις του πρωθυπουργού στο Παρίσι για να συναντηθεί με τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ και στο Βερολίνο για συνάντηση με την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, καθώς και οι διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου περί «πολιτικής διαπραγμάτευσης» για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση μόνο ως προάγγελος εξελίξεων μπορούν να χαρακτηριστούν.

Στο επιτελείο του Κυρ. Μητσοτάκη εμμένουν ότι ο πρωθυπουργός επιχειρεί να κατευνάσει την κοινή γνώμη και να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Και αυτό διότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να αλλάξει το κλίμα και να σηκώσει κεφάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που το μόνο αποτελέσματα του Eurogroup ήταν να ενταθούν οι έριδες για τη συμμετοχή ή όχι του ΔΝΤ στο πρόγραμμα και όχι να δοθεί μια χειροπιαστή λύση για την Ελλάδα.

Στο επιτελείο του Κυρ. Μητσοτάκη κυρίαρχη είναι η εκτίμηση ότι ο Αλ. Τσίπρας, με βάση τις αναλύσεις που κάνουν, θα κρίνει ότι το κόστος παραμονής του είναι μεγαλύτερο από την αποχώρησή του με συντεταγμένους όρους.

Εξάλλου και μόνο το γεγονός ότι στο πρόσφατο Eurogroup οι δανειστές του έβαλαν τον πήχη πολύ ψηλά –και μάλιστα ενόψει μιας χρονιάς με κάλπες σε σημαντικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δίνει την εικόνα ότι «για τους πιστωτές η παρούσα κυβέρνηση είναι πολιτικά τελειωμένη», άρα δεν τους είναι χρήσιμη από εδώ και πέρα. Και αυτό λέει πολλά.

Στην Πειραιώς είδαν την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη Βουλή επί του προϋπολογισμού ως «πρόβα» για εκλογές και φοβούνται ότι θα υπάρξει επανάληψη του Δεκεμβρίου του 2014, οπότε η «καυτή πατάτα» ψήφισης των νέων μέτρων πέρασε στην επόμενη κυβέρνηση.

Παράλληλα, από την ηγετική ομάδα της Ν.Δ. λένε ότι οι πολίτες απορρίπτουν την κυβέρνηση και βλέπουν την ελπίδα στο πρόσωπο του Κυρ. Μητσοτάκη και μάλιστα επικαλούνται όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, που πραγματοποιήθηκαν από τις εταιρείες PublicIssue (30/11), ProRata (4/12), Pulse (6/12), καθώς και από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (1/12) και σημειώνουν τα εξής στοιχεία:

*Πρώτον, την καθολική απόρριψη της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ:

Α) 9 στους 10 πολίτες πιστεύουν ότι η χώρα πηγαίνει σε λάθος κατεύθυνση, 4 στους 10 πολίτες θεωρούν την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών την καλύτερη επιλογή για τη χώρα ενώ μόλις 2 στους 10 τάσσονται υπέρ της παραμονής της Κυβέρνησης. Στο σημείο αυτό υπενθυμίζούν, ότι το Δεκέμβριο του 2014, 6 στους 10 Έλληνες τάσσονταν κατά της προκήρυξης πρόωρων εκλογών.

Β) Μόλις 1 στους 10 πολίτες θεωρεί αποτελεσματικό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και μόνο 6% των πολιτών εκτιμά ότι η οικονομική του κατάσταση θα βελτιωθεί μέσα στο 2017.

*Δεύτερον, την κατάθλιψη της ελληνικής κοινωνίας:

Α) 9 στους 10 πολίτες αισθάνονται θυμό και

Β) 8 στους 10 πολίτες νιώθουν φόβο.

*Τρίτον, την ελπίδα των πολιτών στο πρόσωπο του Κυρ. Μητσοτάκη:

Α) 4 στους 10 πολίτες θεωρούν καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη έναντι μόλις 2 στους 10 που θεωρούν καταλληλότερο τον Αλέξη Τσίπρα

Β) 45% των πολιτών έχει θετική άποψη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ενώ μόλις το 24% για τον Αλέξη Τσίπρα.

Σύμφωνα με τους στενούς συνεργάτες του προέδρου της Ν.Δ. το συμπέρασμα είναι σαφές: «Η ελληνική κοινωνία θεωρεί τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό σε αποδρομή και τον Κυριάκο Μητσοτάκη εν αναμονή πρωθυπουργό. Η σταθερά ανοδική δημοφιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη διευρύνει περαιτέρω το ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας».

Παράλληλα, το επικοινωνιακό επιτελείο της Πειραιώς βλέπει ότι η Νέα Δημοκρατία απευθύνεται πλέον σε πλειοψηφικό κοινό. Για το λόγο αυτό, έχει θέσει ως στρατηγικό στόχο τη μέγιστη διάχυση στην ελληνική κοινωνία τεσσάρων κεντρικών μηνυμάτων: Α. Συμφωνία Αλήθειας

Β. Πολιτική Αλλαγή

Γ. Νέος Πατριωτισμός και

Δ. Ενότητα των Ελλήνων.

.Το πατριωτικό αίσθημα ΔΕΝ ανήκει στην Χρυσή Αυγή

Αυστηρή κριτική δέχεται ο εκπρόσωπος της ΝΔ, Β. Κικίλιας, διότι στις πρόσφατες δηλώσεις του Ν. Παρασκευόπουλου, επέλεξε να ασκήσει κριτική στα όσα είπε για τη σημαία και να υποβαθμίσει αρχικά τα περί «εκδημοκρατισμού» της Χρυσής Αυγής.

Αν έγινε έτσι είναι προφανώς λάθος του κ. Κικίλια καθότι και το κάψιμο της σημαίας είναι σοβαρό και η αναβάπτιση της εγκληματικής οργάνωσης εξίσου σημαντικό θέμα. Το Antinews έγραψε και για τα δύο ζητήματα και για τις ανοησίες του Παρασκευόπουλου επιλέγοντας, ωστόσο, να προκρίνει το θέμα της Χρυσής Αυγής. Ο λόγος απλός: Η υπόθεση της σημαίας είναι πολύ σοβαρή, αποτελεί, ωστόσο, πάγια άποψη της αριστεράς ο μη σεβασμός σ' αυτό το «πανί».

Το να ζητούν όμως οι... επαναστάτες της αριστεράς ουσιαστική ενσωμάτωση της Χρυσής Αυγής στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο, είναι μια πρωτόγνωρη άποψη και τελικά ήταν αυτή που βγήκε περισσότερο στην επικαιρότητα.

Στη Νέα Δημοκρατία έχουν ένα πρόβλημα. Συγχέουν πάντα τους χρυσαυγίτες του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης με τους ψηφοφόρους. Κάποιες φορές, μόνον επί Σαμαρά, κατάφεραν να διαχωρίσουν την ηγετική ομάδα, τους τραμπούκους και τους ανθρώπους της νύχτας με τους πατριώτες που απογοητεύτηκαν από το πολιτικό σύστημα και αναζήτησαν στέγη αλλού ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή. Τότε η ΝΔ, βάζοντας στη φυλακή τους ηθικούς αυτουργούς των δολοφονιών και επιθέσεων, έκανε αυτό ακριβώς. Επιχείρησε να δείξει ότι οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής (αυτούς που έκαναν το 0,4%... 7% μέσα σε λίγα χρόνια) δεν είναι τίποτε ημίτρελοι τύποι με κουρεμένα κεφάλια που χαιρετούν ναζιστικά και αφήνουν μουστάκι α λα Χίτλερ. Πολίτες απλοί είναι, χτυπημένοι από την κρίση, απογοητευμένη από την εγκατάλειψη του λεγόμενου «πατριωτικού μετώπου», άνθρωποι σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο που τελικά προσελκύστηκαν από τις λούμπεν και άκρως λαϊκίστικες εξάρσεις των Χρυσαυγιτών.

Ασφαλώς έχει και η ΝΔ μερίδιο ευθύνης για τη διόγκωση της Χρυσής Αυγής, για την απομάκρυνση ανθρώπων από το πατριωτικό μέτωπο που κινείται στο κέντρο και τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Όμως, το να έρχεται ένα αριστερό κόμμα (έστω και κατ' όνομα) και να διεκδικεί πατριωτισμό που δεν έχει και ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής που δεν της ανήκουν, είναι προκλητικό. Ο λόγος της στοχευμένης στρατηγικής προσέγγισης της κυβέρνησης στους ακροδεξιούς είναι διπλός. Αφενός να δημιουργήσει πρόβλημα εκ δεξιών στη ΝΔ και αφετέρου να φτιάξει μια αντιμνημονιακή, αντισυστημική σούπα που θα τα βάζει όλα στο ίδιο τσουκάλι... για όταν χρειαστεί. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγίνει αντιμνημονιακό κόμμα.

Όμως, η Νέα Δημοκρατία, σε τέτοιες προσπάθειες «εκδημοκρατισμού» της εγκληματικής ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, αλλά και της προσπάθειας προσεταιρισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρων της οργάνωσης πρέπει να απαντά με μια φωνή, δυνατή και άμεση. Ότι η ΝΔ δεν εκχωρεί σε κανέναν τον πατριωτισμό. Δεν θα δώσει σε κανέναν το δικαίωμα να καταχράται την αγάπη για την Ελλάδα και τη σημαία.

Ασφαλώς δεν είναι μόνον οι Νεοδημοκράτες πατριώτες. Παντού υπάρχουν τέτοιοι, όπως παντού υπάρχουν και πουλημένα τομάρια που κάνουν ζημιά στη χώρα.

Όμως, το κόμμα της κεντροδεξιάς είναι αυτό που μπορεί να εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο το πατριωτικό αίσθημα. Να αντισταθεί στους ανθέλληνες και σε όσους σχεδιάζουν την ιδεολογική λεηλασία και την μετατροπή της Ελλάδας σε μια χώρα χωρίς ταυτότητα και κυρίως... χωρίς Έλληνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που το επιχειρεί όσο κανένα, έστω κι αν προσπαθεί μέσω της Χρυσής Αυγής να «αναβαπτιστεί» και να «αναβαπτίσει» τη νεοναζιστική οργάνωση. Όμως, ο κόσμος που είναι απογοητευμένος με το πώς συμπεριφέρονται στην Ελλάδα, δεν ανήκουν ούτε στους Χρυσαυγίτες, ούτε στους Συριζαίους.

Ανήκουν σε μια ευρύτερη λαϊκή, προοδευτική παράταξη που προτάσσει την αγάπη για την πατρίδα και την προσπάθειά της να την κάνει καλύτερη. Χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις, αλλά και χωρίς να ξεχνά ότι πάνω απ' όλα αυτός ο ευλογημένος τόπος πρέπει να προστατευτεί. Από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Η ΝΔ πρέπει να τα θυμάται όλα αυτά. Να μην τα ξεχνά όταν τα δύο άκρα συναντώνται σε έναν ανώμαλο πολιτικό «γάμο».

.Ούτε ένα εισιτήριο δεν κόβεται πια στις παραστάσεις των δύο αρλεκίνων…

Η προσπάθεια ωραιοποίησης της πραγματικότητας ήταν ανέκαθεν βασική στόχευση του κυβερνητικού συνασπισμού. Όσο και αν , θεωρητικά τουλάχιστον και με βάση τις ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές τους αναφορές, τα  ετερόκλητα αυτά κόμματα εξ αρχής φαίνονταν στα μάτια της κοινής γνώμης διαφορετικά, κατάφερναν να διαμορφώνουν, κατά το μάλλον ή ήττον, μια εικόνα επικοινωνιακής συμπόρευσης και ενότητας. Κοινές εμφανίσεις, εναγκαλισμοί και μεταμεσονύκτιοι πανηγυρισμοί, μιντιακές συμμαχίες και άφθονος πατριωτισμός διανθισμένος με τα καλύτερα λουλούδια ενός άκρατου εθνολαϊκισμού, αποτέλεσαν το μίγμα της κοινής επικοινωνιακής πολιτικής του πολιτικού τερατουργήματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Σήμερα όμως αυτή η πάλαι ποτέ αρραγής επικοινωνιακή συμμαχία έχει καταρρεύσει. Όχι επειδή οι κυβερνητικοί εταίροι δεν συγχρωτίζονται πρακτικά αλλά επειδή τα κοινά μηνύματα δεν βρίσκουν πλέον ευήκοα ώτα. Οι παληκαρισμοί των Τσίπρα - Καμμένου δεν συγκινούν ενώ οι απανωτές επικοινωνιακές γκάφες και των δύο, προκαλούν θυμηδία και εκνευρισμό. Η επικοινωνιακοί απαξίωση των κυβερνητικών εταίρων έχει χτυπήσει κόκκινο αν αναλογιστούμε ότι όλες οι πρόσφατες προσπάθειές τους να συγκινήσουν και να υποκλέψουν τη συμπάθεια των πολιτών έχουν γίνει μπούμερανγκ και οι δυο πολιτικοί φίλοι θυμίζουν θεατρικές φιγούρες παλιάς Αθηναϊκής επιθεώρησης. 

Από το αίσθημα συμπάθειας και συναισθηματικής συμπόρευσης του λαού με τους δύο πυρπολητές των μνημονίων, περάσαμε σήμερα στη χλεύη και τη συνεχή διακωμώδησή τους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίθουν καυστικών σχολίων για την πολιτεία τους ενώ οι παλιοί  παπαγάλοι υποστηρικτές του κυβερνητικού συρφετού έχουν εξαφανιστεί. Έχουν δηλαδή οι δύο επικεφαλής του κυβερνητικού συνασπισμού μετατραπεί σε πηγή έμπνευσης για κάθε λογής αστεϊσμό, κριτική και παραδοξολογία όντας την ίδια στιγμή σάκος του μποξ και πεδίο εκτόνωσης για τον κάθε πικραμένο από τον βίο και την πολιτεία τους. 

Τα χορευτικά του Συντάγματος, οι παράτες και τα δάκρυα χαράς έχουν αντικατασταθεί όχι μόνο από τη διακωμώδηση και τον διασυρμό των δύο αστέρων αλλά και από την λαϊκή οργή την οποία συχνά πυκνά εισπράττουν οι βουλευτές των δύο κομμάτων όταν και όπου κάνουν αισθητή την παρουσία τους.  Οι δηλώσεις μετανοίας που κοινοποιούνται από επώνυμους και ανώνυμους κοψοχέρηδες διαδέχονται η μία την άλλη ενώ τα ΜΜΕ φαίνεται να στρίβουν αργά αλλά σταθερά προς άλλες πολιτείες …

Η διακωμώδηση , και μάλιστα με οξύτατο πολλές φορές τρόπο, της συνολικής εικόνας του Πρωθυπουργού κατά την περίοδο της παραμονής του Προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα, η Βαξεβάνεια αθλιότητα σε βάρος της κας Γεννηματά και το πρόσφατο επικοινωνιακό φιάσκο της κοινής παρουσίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και Χρυσής Αυγής στη νήσο Ρω, όπου ο Ταρζάν Καμμένος, ως άλλος Κολοκοτρώνης «τσάκισε την Τουρκιά»,   αποτέλεσε το τραγικό επικοινωνιακό φινάλε της πιο αστείας και συνάμα πιο τραγικής πολιτικής συμμαχίας στη σύγχρονη Ελληνική πολιτική ιστορία.

Χαμένοι πλέον στη μετάφραση οι δυο πολιτικοί αρλεκίνοι δίνουν τη μάχη να περισώσουν μέρος του εκλογικού τους έρματος ποντάροντας κυρίως στην αγωνία των «αριστερών» βουλευτών για τη σωτηρία της καλά αμειβόμενης καρέκλας τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ο σκόρος όμως έχει προχωρήσει πολύ και τριγμοί σε πολύ λίγο θα γίνουν πάταγος και εκκωφαντικός θόρυβος από την αναπόφευκτη πτώση τους

. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΝΤΖΕΛΙΔΗΣ 

.Αφήστε το συντρόφια. Σας πήραμε χαμπάρι

Κάθε φορά που η αριστερή κυβέρνηση κάνει κάτι… δεξιό, κάτι που θα προκαλέσει αντιδράσεις ή που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την «κοσμοθεωρία» του ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως υπάρχουν αντιδράσεις από το εσωτερικό. Όταν ο Ιερώνυμος «παραίτησε» τον Φίλη βγήκαν οι 53 ή κάποιοι υποστηρικτές της «αριστερής πολιτικής» ή ακόμη και ο ίδιος ο πρώην υπουργός, και άσκησαν κριτική στην κυβέρνηση γιατί υποτάχθηκε στην Εκκλησία.

Τώρα, με την επίσκεψη του Καμμένου παρέα και αγκαλιά με Συριζαίους και Χρυσαυγίτες βουλευτές, στα ακριτικά νησιά, υπήρξε έντονη δυσφορία βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αυγή μάλιστα, έπειτα από το καταγέλαστο αρθράκι με τον Ερντογάν που δεν έβγαλε «κιχ» γιατί φοβήθηκε την Νίνα Κασιμάτη, την Αυλωνίτου, τον Κασιδιάρη και τον Παππά, σήμερα προσπάθησε να μαζέψει την ανοησία της και να πει ότι επρόκειτο για «έξυπνη» κριτική, για πιο… φιλοσοφημένη αντίδραση και έκφραση δυσφορίας που δεν την κατάλαβαν πολλοί.

Έτσι, έδωσε εντολή σε ένα από τα «πιστόλια» του ΣΥΡΙΖΑ να γράψει άρθρο – κόλαφος για τους βουλευτές που πήγαν τονίζοντας μάλιστα ότι αν είναι τέτοιοι καλύτερα να «χωρίσουμε τα τσανάκια μας».

Το άρθρο έρχεται σε συνέχεια ανακοίνωσης των «53» που κι αυτοί τάχθηκαν κατά της επίσκεψης παρέα με Χρυσαυγίτες.

Το αποκορύφωμα: Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον κόσμο να βγει στους δρόμους, να απεργήσει, να αντισταθεί στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στην τρόικα εσωτερικού. Προφανώς και δεν μπέρδεψε ότι αυτός κυβερνά κι ότι πρωθυπουργός που συναγελάζεται με την τρόικα είναι ο Τσίπρας, ο ηγέτης τους.

Όμως, όλα αυτά είναι στημένα και δεν πρέπει να τσιμπάει ο κόσμος. Πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ να έχει κι ένα άλλο πρόσωπο, πιο αριστερό, που θα δίνει άλλοθι στα «δεξιά» πράγματα που κάνει η κυβέρνηση.

Έξυπνη τακτική δεν λέμε. Έτσι, έχουν και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Ήτοι, και τις πολιτικές που είναι άκρως… αντιαριστερές υλοποιούν και την «αριστερή ψυχή» τους διασώζουν. Αφήστε που κάνουν και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ που ντρέπονται μ’ αυτά που βλέπουν, να σκέπτονται ότι δεν έχει «αλλοτριωθεί» το σύνολο του κόμματος αλλά υπάρχουν και φωνές που ασκούν κριτική.

Αφήστε το συντρόφια. Σας πήραμε χαμπάρι και πλέον γελάνε και οι πέτρες. Πρόκειται για κολπάκι φθηνό το οποίο μπορεί να πούλησε μερικές φορές, αλλά πια είναι εκτός πραγματικότητας. Ο κόσμος, αριστερός και μη, έχει καταλάβει με τι «νούμερα» έχει να κάνει και δεν πιστεύει τίποτε. Ούτε τους 53 που διαμαρτύρονται και ασκούν αντιπολίτευση από αριστερά, ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ που ασκεί κριτική στην κυβέρνησή τους, ούτε βεβαίως τους υπουργούς που κλαίνε όταν έχουν ψηφίσει τα νομοσχέδια της ντροπής.

Πρόκειται για μια γελοία προσπάθεια να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους. Τους τρώει το σαράκι που λέει «που καταντήσαμε, πώς τα έφερε η ζωή» και προσπαθούν να δικαιολογήσουν ότι πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο για λίγα αργύρια και για πολύ εξουσία.

Το κουτόχορτο του αριστερού που πάντα παραμένει αριστερός, ακόμη κι αν τα έφερε… δεξιά η ζωή, δεν έχει πλέον πέραση.