.Το φέσι θα το φορέσει μαζί με τη γραβάτα;

Σοβαρότης μηδέν και ορατότης επίσης μηδέν. Μια κυβέρνηση που έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να αποφασίσει ούτε για μια συγκεκριμένη στρατηγική. Ένας πρωθυπουργός που τρώει απανωτές σφαλιάρες, ένας... ηγέτης που κάνει χιούμορ και μάλιστα κακόγουστο όταν όλα γύρω καταστρέφονται.

Ο άνθρωπος που έλεγε «too good to be true», δηλαδή είναι όλα τόσο καλά που δεν ξέρει αν είναι αληθινά. Αυτός που ήταν έτοιμος να βάλει το ταχύτερο γραβάτα. Ο ίδιος Τσίπρας δηλαδή σήμερα κάνει χιούμορ λέγοντας: «Το θέμα είναι να μην φύγω με φέσι» και πρόσθεσε ότι άλλοι φέσωσαν τη χώρα και έφυγαν, όταν ρωτήθηκε αν προτίθεται να λάβει μέρος στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 22ας Ιουνίου φορώντας γραβάτα.
Συνεχίζοντας την προσπάθεια να εμφανιστεί ότι υπηρετεί εθνική γραμμή, ο κ. Τσίπρας είπε ότι «η συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους δεν είναι συζήτηση συγκυρίας, αφορά το μέλλον της χώρας και χρειάζονται συγκλίσεις και αν είναι δυνατόν και εθνική γραμμή».

Πραγματικά αδυνατούμε να τον παρακολουθήσουμε. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι ψυχοπαθητική προσωπικότητα που κάνει απλά ζημιά στην Ελλάδα και αδιαφορεί για το τι λένε για τον ίδιο. Τον πείραξε η γραβάτα και θα το ρίξει στο φέσι; Και ποιοι φέσωσαν τη χώρα; Τα δύο μνημόνια τα δικά του τα ξέχασε;

Μήπως κάποιος πρέπει να τον επαναφέρει στην τάξη; Ότι είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα για να φέρεται με αστείο τρόπο; Που να ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ζωντανός και αειθαλής και να τον έβλεπε να αστειεύεται, τι θα του έλεγε.

Δυστυχώς έχουμε ένα πρωθυπουργό λίγο. Που νομίζει ότι είναι περίπτερο η διαχείριση της χώρας. Και που κάνει κωλοτούμπες ανάλογα με τις ορέξεις του.

Να το θυμηθείτε. Ό,τι κι αν του δώσουν για το χρέος θα το πάρει ακόμη κι αν είναι η χειρότερη λύση. Και τότε είναι ικανός να φορέσει και φέσι και γραβάτα μαζί.

.Γροθιά στη διαπλοκή

Ένα νέο τοπίο στο χώρο των μέσων ενημέρωσης γεννιέται, με βίαιο είναι η αλήθεια τρόπο. Η κίνηση Μαρινάκη για τον ΔΟΛ, η νεκρανάσταση Νέων, Βήματος και Mega, η αναγκαστική συνύπαρξη τριών κολοσσών των επιχειρήσεων με εχθρικές τάσεις ο ένας για τον άλλο και η επικείμενη πτώχευση του «παιδιού» της οικογένειας Μπόμπολα, του Πήγασου, δημιουργεί νέα δεδομένα.

Δημιουργεί, όμως και νέο σκηνικό διαπλοκής. Δημιουργεί ένα τοπίο για το οποίο σίγουρα δεν θα είναι πολλοί περήφανοι. Ο κόσμος βλέπει και κρίνει. Σου λένε: Έφυγε ο Μπόμπολας και ο Ψυχάρης κι έρχεται ο Σαββίδης και ο Μαρινάκης; Τι άλλαξε; Και τι τελικά μπορεί να αλλάξει σε ό,τι αφορά τη διαπλοκή μεταξύ κομμάτων και μέσων ενημέρωσης;

Η αλήθεια είναι ότι η διαφορά της εξαγοράς του ΔΟΛ από τον Μαρινάκη με το 20% που πήρε ο Σαββίδης από τον Μπόμπολα είναι μεγάλη. Η πρώτη συναλλαγή έγινε με ανοικτές διαδικασίες πλειστηριασμού και η δεύτερη με αδιαφανείς διαδικασίες που ακόμη και σήμερα κανείς δεν ξέρει αν είναι νόμιμες ή όχι.

Όμως, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Δύο επιχειρηματίες μπαίνουν στα μέσα ενημέρωσης τα οποία στην Ελλάδα είναι χρεοκοπημένα και χωρίς μέλλον. Μπαίνουν ξέροντας ότι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτε, αλλά θα χάσουν.

Και μπαίνουν επίσης γιατί γνωρίζουν ότι στην Ψωροκώσταινα που ζούμε δεν υπάρχουν κανόνες και διακριτοί ρόλοι. Όλα τα κόμματα ή αν όχι αυτά, σίγουρα συγκεκριμένοι πολιτικοί, θέλουν να διαπλακούν. Θέλουν να χορέψουν το ταγκό της διαπλοκής που χορεύεται με δύο πάντα. Για τη Νέα Δημοκρατία δεν πρέπει να αλλάξει τίποτε. Αυτά που γράφαμε ότι έπρεπε να κάνει ο Μητσοτάκης, αυτά θα τον συμβουλέψουμε να κάνει και τώρα. Μόνο αν δείξει ότι δεν μασάει από νταβατζήδες και διαπλεκόμενους θα γίνει ηγέτης. Μόνο αν δεν αφήσει τη Νέα Δημοκρατία να κάνει τα λάθη του παρελθόντος με τα μέσα ενημέρωσης θα μπορέσει να μείνει για πολλά χρόνια. Πρέπει να πολεμήσει τη διαπλοκή, τις πιέσεις, τους εκβιασμούς που κάποιοι θα θελήσουν να του κάνουν. Και κυρίως να πολεμήσει ακόμη και εκείνους που τώρα γλείφουν τη ΝΔ, όταν μόλις πριν μερικούς μήνες την έφτυναν.

Για παράδειγμα, μην ξεχνάμε ότι ο Μαρινάκης μέχρι πρότινος δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τη ΝΔ και από το 2014 πόνταρε όλα του τα λεφτά στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, ας μη νομίζουν κάποιοι ότι τώρα θα στηρίξει τον Μητσοτάκη. Ομοίως, ο Σαββίδης κάποτε έπινε νερό στο όνομα της ΝΔ και τώρα έκανε την τούμπα του αιώνα κι έχει κάνει Θεό τον Τσίπρα. Αλλά δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να ξαναγυρίσει το καράβι αλλιώς.

Η ουσία είναι μία. Ο Μητσοτάκης δεν πρέπει να υποκύψει σε κανέναν. Δεν πρέπει να κάνει τα λάθη που έκαναν όλοι οι άλλοι. Πρέπει να πολεμήσει όσους διαπλεκόμενους θέλουν να παίξουν με βρόμικα χαρτιά. Να σεβαστεί και να βοηθήσει την υγιή επιχειρηματικότητα στα μίντια (αν υπάρχει τέτοια) αλλά να μην συμβιβαστεί με κανένα.

Πρέπει να αποστασιοποιηθεί από όλους αυτούς τους νταβατζήδες που ένα είναι σίγουρο. Δεν θέλουν το καλό του. Η διαπλοκή είναι βρόμικη κι έτσι θα μείνει. Η ΝΔ δεν πρέπει να βουτήξει στα νερά της.

.Πάλι... κοιτάμε τα βράχια

Σε μια ακόμη στρατηγική ήττα, αντίστοιχη με αυτήν του 2015 και την υπογραφή του πρώτου μνημονίου της αριστεράς με το πιστόλι στον κρόταφο, οδηγείται η κυβέρνηση. Τα τραγικά, τα παιδαριώδη λάθη που έκανε ο πρωθυπουργός τις προηγούμενες εβδομάδες, ενδεχομένως να χρεωθούν στον δύσμοιρο τον Τσακαλώτο ο οποίος θα λειτουργήσει ως Ιφιγένεια της κυβέρνησης μετά τις 22 Ιουνίου και τη Σύνοδο Κορυφής.

Δι’ επίσημων χειλέων το Eurogroup μία εβδομάδα νωρίτερα υποβαθμίζεται και δεν πρόκειται να υπάρξει ουδεμία απόφαση για το χρέος. Ο Τσίπρας πάει στους ηγέτες της Ευρώπης προκειμένου να πάρει… πολιτική λύση. Να ζητήσει μια απόφαση που θα μπορεί να βάλει την Ελλάδα στο QE και σε βάθος χρόνου να μπορεί να βγει με αξιώσεις στις αγορές. Όλα τα μηνύματα που στέλνουν οι ξένοι, όλα τα δημοσιεύματα αλλά και όλες οι κινήσεις που γίνονται στο παρασκήνιο δείχνουν ότι δύσκολο έως αδύνατο είναι να αποφασίσουν κάτι θετικό για τη χώρα.

Υπάρχει ένας ακόμη λόγος που ούτε η Σύνοδος Κορυφής θα ασχοληθεί με το ελληνικό πρόβλημα, παρά μόνον ακροθιγώς. Η βόμβα Τραμπ για την απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για την κλιματική αλλαγή είναι το μείζον ζήτημα για τους ευρωπαίους ηγέτες κι όχι να ακούνε τη γκρίνια του Τσίπρα. Μπορεί η Ελλάδα να έχει δίκιο για το χρέος και να πρέπει οι δανειστές να κάνουν το χρέος που έπρεπε να έχουν κάνει από το 2012, όμως, λίγους μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές και πιθανότατα τις ιταλικές τον Οκτώβριο και με τους συσχετισμούς να μη βοηθούν καθόλου την Ελλάδα, είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να υπάρξουν λύσεις. 

Η κατάρρευση της συμφωνίας του Παρισιού με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Τραμπ για το κλίμα έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στην Ευρώπη. Κι έρχεται σε μια χρονική στιγμή όπου υπάρχει πολύ ένταση μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Δηλαδή να αποφασίσει ο Τραμπ να αποσύρει το Ταμείο και να πέσουμε άπαξ και δια παντός στα χέρια του Σόιμπλε και χωρίς τη στήριξη της Λαγκάρντ που ζητά μειώσεις των πλεονασμάτων.

Είναι η χειρότερη συγκυρία για τις ελληνικές θέσεις. Είναι ό,τι χειρότερο για την Ελλάδα η επιλογή που έκανε η κυβέρνηση να ζητήσει επιτακτικά λύση στην παρούσα στιγμή. Τα δημοσιεύματα για την υπογραφή νέου μνημονίου χρέους είναι δείγμα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η διαπραγματευτική τακτική.

Ένα σενάριο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους το οποίο μεταθέτει την αποπληρωμή των επιτοκίων μέχρι το 2048 θα σήμαινε ότι οι πιστωτές της Eυρωζώνης θα αναβάλλουν την είσπραξη έως και 123 δισ. ευρώ, σύμφωνα με πρόβλεψη του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, όπως μεταδίδει το Reuters.

Μία επιμήκυνση τέτοιου μεγέθους, στην αποπληρωμή των επιτοκίων θα πρέπει να συνοδεύεται από μία de facto νέα δανειακή σύμβαση το μέγεθος της οποίας θα εξαρτάται από την εξέλιξη των επιτοκίων», αναφέρει το εν λόγω κείμενο, ενώ στη συνέχεια εκτιμάται πως ο «εκτιμώμενος όγκος των αναβαλλόμενων τόκων μέχρι το 2048 θα είναι περίπου 118-123 δισ. ευρώ». Σύμφωνα με το έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, ο ανασχεδιασμός των δανείων του ΕΤΧΣ «θα αποτελούσε εκ των πραγμάτων ένα νέο δάνειο», το επιτόκιο του οποίου θα εξαρτάτο από τις εξελίξεις των επιτοκίων.

Αυτή είναι η αλήθεια. Αν η κυβέρνηση αποδεχθεί ένα τέτοιο σχέδιο τότε θα πρέπει να υπογράψει νέο μνημόνιο. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να έχει τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού. Δεν αρκεί η ψήφος του Σεπτεμβρίου του 2015, έκτοτε όλα άλλαξαν προς το χειρότερο. Ο λαός θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει. Κι εδώ επανέρχονται τα σενάρια περί κάλπης δημοψηφισματικού χαρακτήρα που δεν θα διστάσει να στήσει ο Τσίπρας.

Ένα δίλημμα του στυλ «ρύθμιση για το χρέος με νέο μνημόνιο που ουσιαστικά θα οδηγήσει σε μια μακρά περίοδο σκληρής λιτότητας». Ή «ρήξη με τους δανειστές, καμιά συμφωνία, χρεοκοπία και συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ», δηλαδή το όραμα Σόιμπλε θα γίνει πραγματικότητα.

Εδώ μας έφτασε ο Τσίπρας και η παρέα του. Και η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ θα κληρονομήσει ένα πραγματικό χάος.