.Η τεράστια σημασία της επιλογής Πολύδωρα, εν τω δημοσίω βίω!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γνώριζε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήξερε να λέει όχι, σε κάθε απόπειρα επανόδου στην εποχή των βρυκολάκων. Το απέδειξε άλλωστε εμπράκτως, όταν αρνήθηκε να ψηφίσει για ΠτΔ τον Π. Παυλόπουλο. Άρα, παρ’ ότι η κυβέρνηση έχει πρόβλημα με τα αυτονόητα, γνώριζε ότι θα απορριπτόταν χωρίς συζήτηση και ο Β. Πολύδωρας που πρότεινε για πρόεδρο του ΕΣΡ. Και αυτό διότι ο τελευταίος διαθέτει, σε ακραίο μάλιστα βαθμό, όλα τα «προσόντα», που τον αναδεικνύουν σε κορυφαίο του χορού των βρυκολάκων. Και ενδεικτικά: Τα «προσόντα» της φαυλότητας και του νεποτισμού. Διότι αυτό συντρ...περισσότερα »

.Το φάντασμα της διαπραγμάτευσης

Ε​​να φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, επτά χρόνια τώρα. Το όραμα της «καλής διαπραγμάτευσης» ξεκίνησε τη βόλτα του στον δημόσιο διάλογο μόλις υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο. 

Είναι εκείνη η συμφωνία για την οποία χρειάστηκε να αλλάξει όλη η φιλοσοφία της Ευρωζώνης περί μη διάσωσης χωρών υπό χρεοκοπία, η συμφωνία για την οποία φτιάχτηκε ολόκληρος μηχανισμός που δεν υπήρχε και δόθηκε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του κόσμου. 

Η προπαγάνδα, φυσικά, ήταν εύκολο να περάσει, διότι το 2010 έπρεπε να εφαρμοστούν περικοπές σε μια χώρα όπου ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώ... περισσότερα »

.Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει

Μ​​αθαίνω από Ευρωπαίους συνομιλητές του Γερμανού υπουργού Οικονομικών ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου άποψη. Θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι μια μη μεταρρυθμίσιμη χώρα. Συμφωνεί απολύτως με όλους εμάς που πιστεύουμε ότι τα «τρελά» πρωτογενή πλεονάσματα δεν μπορούν να επιτευχθούν, ότι οι φόροι είναι παράλογα ψηλοί κ.λπ., κ.λπ.

 Εν συνεχεία, επαινεί τη σημερινή κυβέρνηση για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων, καθώς μάλιστα πιστεύει ότι «μόνο μια αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε να εφαρμόσει τέτοιες αλλαγές και μειώσεις». Προσθέτει, όμως, με τρόπο μακιαβελικό: «Εγώ τους έχω πει ότι τους συμφέρει να φύγουν από το ευρώ. Αλλά δεν το ήθελαν και η συζήτηση αυτή τελείωσε».

Τελείωσε πραγματικά άραγε ή μήπως στόχος του «σοφού γέροντος» και των ισχυρών του διεθνών συμμάχων είναι να μας οδηγήσουν στο σημείο να πούμε μόνοι μας: «Μήπως είναι καλό να ξανασκεφθούμε την πρόταση;».

Εχω προβληματισθεί πολλές φορές από το καλοκαίρι του 2015 έως σήμερα γύρω από αυτό το ζήτημα. 

Και έχω σήμερα την αίσθηση πως ξαναζώ το δράμα της κυβέρνησης Σαμαρά το φθινόπωρο του 2014. Στο Μαξίμου ταλαιπωρούνται με τα ίδια ερωτήματα: «Λες να παίζουν μαζί παιχνίδι Μέρκελ και Σόιμπλε ή θα τον “αδειάσει” η κυρία στο τέλος και θα μας δώσει κάτι στο χρέος;», «Τι ρόλο παίζει το ΔΝΤ, θα το επηρεάσουν οι Αμερικανοί, θα μείνει στο πρόγραμμα;», «Μα, οι Γάλλοι μάς πιέζουν να βάλουμε το ζήτημα του χρέους επιτακτικά στο τραπέζι. Κάτι θα ξέρουν, δεν μπορεί».

Εν τω μεταξύ, ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει και ο ορίζοντας σιγά σιγά σκοτεινιάζει. Η απόφαση του ΣτΕ ήταν ένα σημείο-καμπή για την κυβέρνηση. Το «άγιο δισκοπότηρο» του χρέους απομακρύνεται από τα διψασμένα χείλη του κ. Τσίπρα και του κ. Τσακαλώτου και τη θέση του παίρνει ένα λιγότερο πολύτιμο και σημαντικό «δισκοπότηρο», αυτό του QE.

Η οικονομία δεν πάει καλά και η κοινωνία αρχίζει να χάνει την υπομονή της. Οι τράπεζες παραμένουν σε ένα τέλμα, που καθιστά το επόμενο φθινόπωρο εξαιρετικά κρίσιμο και επικίνδυνο. Ο ευρωπαϊκός εκλογικός κύκλος δυσκολεύει τα πράγματα.

Τι θα κάνει μπροστά σε αυτό το σκηνικό ο πρωθυπουργός; Φοβάμαι ότι, αν δεν βλέπει φως, θα βρει σύμμαχό του τη μιζέρια και την απελπισία και θα αλλάξει σκοπό και έναντι των εταίρων και δανειστών και έναντι των φανταστικών και μη εσωτερικών «εχθρών».

Αυτός ο δρόμος της απελπισίας ενδέχεται να τον οδηγήσει ακόμη και σε εκλογές, έως το τέλος του χρόνου ή, πάντως, αρκετά πριν από το φθινόπωρο του 2017. Με τον κ. Σόιμπλε να παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εξελίξεις αναρωτώμενος αν και ποιος θα βρεθεί να αποδεχθεί, εκ των πραγμάτων, την «προπατορική» του λύση... 

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ