.Μια νέα αρχή ή αρχή του τέλους για την κυβέρνηση;

Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων  οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί της μεταπολίτευσης σηματοδοτούσαν την αρχή του τέλους μιας κυβέρνησης. Ο Γ. Α. Παπανδρέου έκανε ανασχηματισμό το καλοκαίρι του 2011 και στα μέσα Φθινοπώρου πρωθυπουργός ήταν ο Λ. Παπαδήμος. Σε 12 μήνες είχαν γίνει δυο εκλογικές αναμετρήσεις και το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε από 44% το 2009, στο 12% το 2012 και στις επόμενες εκλογές του 2015 στο 5%.

Ο ανασχηματισμός του Α. Σαμαρά έγινε το καλοκαίρι του 2014 μετά τις ευρωεκλογές που άφησαν να διαφανεί η ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε 6 μήνες έχασε τις εκλογές...

Οι πολιτικοί ισχυρίζονται πως κάνουν τους ανασχηματισμούς προκειμένου να βελτιώσουν την απόδοση της κυβέρνησης. Οι ανασχηματισμοί γίνονται για τον ίδιο λόγο που οι καταστηματάρχες κάνουν τις ανακαινίσεις. Για να  επαναπροσελκύσουν την πελατεία που σταμάτησε να πηγαίνει στο μαγαζί, επειδή βρήκε μύγες στη σούπα και κατσαρίδες στις σαλάτες.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα πνέει τα λοίσθια γιατί η οικονομία πνέει τα λοίσθια και γιατί μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ (πέραν των υπολοίπων) νιώθει πως εξαπατήθηκε και νιώθει οργισμένη και θυμωμένη.

Οι βασικές παρατηρήσεις στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανασχηματισμού που ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα και η σημασία τους είναι οι παρακάτω:

Μνημονιακή προσήλωση...

Στο Υπουργείο Οικονομικών που είναι και αυτό που φέρει το κύριο βάρος της διαπραγμάτευσης, παρέμειναν οι κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης και απομακρύνθηκε ο κ. Αλεξιάδης. Ο κ. Αλεξιάδης είναι από τους ελάχιστους σε αυτήν την κυβέρνηση που πέτυχε τους μετρήσιμους στόχους που είχαν τεθεί σε σχέση με τα έσοδα.

Η παραμονή των δύο πρώτων αποκαλύπτει την επιμονή της κυβέρνησης στην πιστή εφαρμογή του  τρίτου μνημονίου, με βάση την πεποίθηση πως κάποια υπόσχεση για το χρέος και η πιθανότητα συμμετοχής των ελληνικών τραπεζών στην ποσοτική χαλάρωση, θα βοηθήσουν την οικονομία στην επιστροφή στην ανάπτυξη.

Αυτό σημαίνει πως στην κυβέρνηση επικράτησε η άποψη της εξάντλησης της τετραετίας και όχι των πρόωρων εκλογών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως μπορούν να τις αποφύγουν όταν σε δύο μήνες η κατάσταση στην οικονομία δεν θα έχει βελτιωθεί και η φθορά της κυβέρνησης θα αποτελεί παράδειγμα για επιστημονική μελέτη.

Ανάπτυξη...

Η έλευση των κ. Παπαδημητρίου, Χαρίτση, Πιτσιόρλα στο Υπουργείο Ανάπτυξης, αποτελεί ερωτηματικό για τον πρώτο και θετικό μήνυμα για τους δύο επόμενους.

Ενδεχομένως η επιστράτευση του κ. Παπαδημητρίου που έχει προσβάσεις σε κύκλους της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ να αποτελεί πρόθεση επίδειξης κάποιων σημειολογικών μηνυμάτων. Η πιθανότητα ένας Αμερικανός αριστερός ακαδημαϊκός να αντεπεξέλθει της ελληνικής διοικητικής πραγματικότητας είναι μηδαμινή.

Παρ΄ όλα αυτά το πνεύμα που έγιναν οι επιλογές αποκαλύπτει θετικό προσανατολισμό κυρίως στην επιλογή του κ. Πιτσιόρλα που είναι από τους ελάχιστους αυτής της κυβέρνησης που έχουν να επιδείξουν θετικό έργο, σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις.

Αριστερές εκκαθαρίσεις...

Η απομάκρυνση του κ. Σκουρλέτη από την κομβική θέση του Υπουργείου Ενεργείας αποτελεί επίσης άλλο ένα μήνυμα υποταγής στους δανειστές που δεν έβλεπαν με θετικό μάτι τις "αλχημείες" του για την παραμονή της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας, της ΔΕΗ υπό κρατικό έλεγχο.

Βέβαια, αποτελεί ερώτημα αν η κατάσταση στη ΔΕΗ που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού μπορεί να διορθωθεί. Για να υπάρξει ένα νέο σχέδιο για τη ΔΕΗ θα χρειαστούν μερικοί μήνες και για να υλοποιηθεί περισσότεροι και δεν είναι βέβαιο πως η εταιρεία αντέχει όπως επίσης δεν είναι γνωστή και η ταχύτητα του κ. Σταθάκη.

Άλλοι που εκκαθαρίστηκαν για τις αριστερές τους απόψεις ήταν ο κ. Δρίτσας και ο κ. Φίλης.  Ο πρώτος προς ικανοποίηση των δανειστών και ο δεύτερος της εκκλησίας.

Περίπτωση Φίλη...

Στην περίπτωση του κ. Φίλη ο κ. Τσίπρας δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα. Λίγες μέρες νωρίτερα ο Αρχιεπίσκοπος είχε μιλήσει με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για τον υπουργό παιδείας. Η θέση του υπουργού είναι ένα θεσμός του πολιτεύματος και απαιτεί σεβασμό ακόμη και όταν διαφωνεί κάποιος σε επιμέρους ζητήματα ή συνολικά.

Ο πρωθυπουργός οφείλει να υπερασπίζεται τις επιλογές του και τους διακριτούς ρόλους της κυβέρνησης που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας με την εκκλησία, της οποίας οι αρμοδιότητες και η εξουσία βρίσκονται σε άλλα πεδία, πέραν της πολιτικής και της παιδείας.

Με τον κ. Φίλη και τις επιλογές του στην παιδεία μπορεί να διαφωνεί κάποιος οριζοντίως και καθέτως. Αυτό δεν σημαίνει πως δικαιούται ο Αρχιεπίσκοπος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ή ο Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων να έχει λόγο στο ποιος υπουργός θα μείνει, ποιος θα φύγει και τι θα περιέχουν τα σχολικά βιβλία.

Η εκκλησία διαθέτει μεγάλη περιουσία και ισχυρή επιρροή στη χώρα μας. Ίσως την ισχυρότερη δύναμη επιρροής από κάθε άλλη ανεπτυγμένη χώρα. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε γίνει γνωστό πως ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ είχε δηλώσει πως είχε θέσει τη στήριξη του κόμματός του στην κυβέρνηση στη διάθεση του Αρχιεπισκόπου.

Ποτέ άλλοτε Πρωθυπουργός, ούτε του πλέον συντηρητικού κόμματος  δεν έχει δεχτεί τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Η στάση του κ. Τσίπρα αποτελεί όνειδος όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για την πολιτική ιστορία της χώρας.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι η κατάσταση όπου οι όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και συμπόνοια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, μερικές φορές σε σημείο που να τους υπερασπίζονται και να ταυτίζονται μαζί τους.

Ο ανασχηματισμός του κ. Τσίπρα την εβδομάδα που πέρασε εμφανίζει χαρακτηριστικά του Συνδρόμου της Στοκχόλμης της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές και την εκκλησία, δυο φορείς με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός πριν καταλάβουν την εξουσία, εξέφραζαν βαθιές αντιθέσεις και επιθετική ρητορική.

Από πολιτική σκοπιά ο ανασχηματισμός αποκαλύπτει πως στην κυβέρνηση πιστεύουν πως η οικονομία θα ανακάμψει και αυτό θα τους εξασφαλίσει την παραμονή στην εξουσία και την εξάντληση της τετραετίας.

Το πιθανότερο σενάριο για την οικονομία είναι η ύφεση να συνεχιστεί ή η ανάπτυξη το 2017 να είναι ιδιαίτερα ασθενική. Μόνο αυτό αρκεί για να  αναγκάσει την κυβέρνηση να πάει σε πρόωρες εκλογές.

Ακόμη όμως και αν επιβεβαιώνονταν το σενάριο για οικονομική ανάπτυξη, τίποτα δεν εγγυάται την επούλωση της φθοράς της κυβέρνησης. Για να φανούν στην τσέπη του μέσου πολίτη οι θετικές επιπτώσεις, θα χρειαστούν χρόνια επιθετικής ανάπτυξης. Ας μην ξεχνάμε πως αυτό που επιδιώκει ο κ. Τσίπρας τους επόμενους μήνες, να βγει στις αγορές και να πετύχει θετική μεταβολή του ΑΕΠ, οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος το είχαν πετύχει το 2014. Αυτό όμως δεν τους βοήθησε να μην χάσουν τις εκλογές.

Υπάρχει ένα κύκλος έλξης και απώθησης στη σχέση της κοινής γνώμης με τους πολιτικούς. Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται μετά τη βίαιη έλξη των τελευταίων χρόνων, να έχει περάσει στη φάση της βίαιης απώθησης από αυτούς που τον εμπιστεύθηκαν και εξαπατήθηκαν.  Ανάλογη κατάσταση με την κοινή γνώμη πέρασε ο Γ. Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια. Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα η απώθηση θα είναι ισχυρότερη γιατί και οι διαψεύσεις ήταν περισσότερες και η εξαπάτηση μεγαλύτερη.

Το πιθανότερο είναι ο ανασχηματισμός του κ. Τσίπρα να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα θα λύσει. Σε μια εβδομάδα από σήμερα κανείς δεν θα τον θυμάται, εκτός από αυτούς που έχασαν τη θέση τους ή αυτούς που προσδοκούσαν αλλά δεν υπουργοποιήθηκαν.

Το βασικό σενάριο παραμένει πως η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές. Ο ανασχηματισμός μάλλον τις προσδιορίζει στους επόμενους μήνες.

2) Φιλικότητα προς επιχειρείν…

Αγαπητέ κ. Στούπα,

Διαβάζω καθημερινά την αρθρογραφία της ιστοσελίδας σας και συχνά γίνεται σύγκριση της Ελλάδας με τις λοιπές Βαλκανικές χώρες, παλαιότερα χάριν αστεϊσμού και όλο και πιο πρόσφατα ως σκληρή πραγματικότητα. Στο πλαίσιο έρευνάς μου για άλλο θέμα έπεσα πάνω στην πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη μέτρηση φιλικότητας προς το επιχειρείν, που φυσικά αποτελεί βασικό δείκτη προσέλκυσης επενδύσεων.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα Ιουνίου 2016  η χώρα μας βρίσκεται στην 61η θέση πίσω από όλες τις γειτονικές μας χώρες (-ΜΗ ΜΕΛΗ ΕΕ -Κόσοβο 60η, Αλβανία 58η, Μαυροβούνιο 51η, Σερβία 47η, Μολδαβία 44η,)  (-ΜΕΛΗ ΕΕ- Κροατία 43η, Βουλγαρία 39η και Ρουμανία 36η). Τα  αποτελέσματα αυτά ενσωματώνονται στην ετήσια έκθεση που δημοσιεύθηκε στις 25/10/2016. Πιθανότατα να το γνωρίζετε ήδη, απλά ήθελα να μοιραστώ τη δυσάρεστη αυτή επιβεβαίωση που στερεί από τη χώρα μας κάθε δυνατότητα επενδυτικού ανταγωνισμού, ακόμα και σε αυτό το στενά περιφερειακό επίπεδο, περιορίζοντας έτσι δραματικά τις προοπτικές μας...

Με εκτίμηση.

Α. Ρήγας

kostas.stoupas@capital.gr

.Η νίκη Τραμπ και οι επιπτώσεις της για την Ελλάδα…

Η επικράτηση του Donald Trump στις αμερικανικές εκλογές, επηρεάζει χωρίς αμφιβολία τη ζωή και του τελευταίου πολίτη του πλανήτη.

 Από τις πολιτικές του Αμερικανού προέδρου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η οικονομία, οι διεθνείς σχέσεις ακόμα και η πολιτική για το κλίμα. Οι επιπτώσεις αυτές, θα έχουν αναπόφευκτα επιπτώσεις στη ζωή και του τελευταίου Έλληνα πολίτη...

Οι  θέσεις Trump για την Ελλάδα.
Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, δεν έχει αναφερθεί εξειδικευμένα στην Ελλάδα. Έχει χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή σε ομιλίες του, αλλά δεν έχει πάρει θέση στα Εθνικά μας θέματα όπως πχ. τα Σκόπια, το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Για τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας έχει δηλώσει ότι οι ΗΠΑ δεν θα πάρουν θέση και ότι είναι ένα θέμα που θα πρέπει να λύσει η Γερμανία.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με αυτά που πιστεύουμε στην  Ελλάδα η ομογένεια στήριξε μαζικά τον Trump, γεγονός που έχει την σημασία του για το μέλλον.
Η πολιτική της  κυβέρνησης Τσίπρα στις Αμερικανικές εκλογές.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός λόγω της γενικότερης άγνοιας του στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, προσέδεσε την Πατρίδα μας στο άρμα της Χίλαρυ Κλίντον. Κατά την παλαιότερη επίσκεψη του στις ΗΠΑ είχε προσλάβει τον σύζυγο της κας. Κλίντον για να τον παρουσιάσει στο Αμερικανικό επενδυτικό κοινό.
Άρα έστω και εμμέσως ο κ. Τσίπρας χρηματοδότησε την προεκλογική καμπάνια της αντιπάλου του νέου Αμερικανού Προέδρου.
Ο κ. Τσίπρας, πιστεύοντας ανοήτως ότι στις εκλογές θα επικρατούσε η κα Χίλαρυ Κλίντον, προσκάλεσε τον  κ. Ομπάμα στην Ελλάδα μια εβδομάδα μετά τις αμερικανικές εκλογές πιστεύοντας ότι αυτό θα ωφελήσει την κυβέρνηση του στο θέμα του χρέους.
Να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος Ομπάμα, στήριξε όσο κανείς άλλος την υποψηφιότητα της Χίλαρυ Κλίντον.

Συμπεράσματα
Λαμβάνοντας υπόψη την πρόθεση Trump να μην ανακατευτεί στις ελληνικές υποθέσεις, αλλά και την απροκάλυπτη υποστήριξη της κυβέρνησης Τσίπρα στην αντίπαλο του νέου Αμερικάνου Προέδρου, είναι εύκολα αντιληπτό το γεγονός ότι η υποστήριξη στις Ελληνικές θέσεις τελείωσε.

Οι Αμερικάνοι μας παραδίδουν και επισήμως στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας με ότι σημαίνει αυτό κυρίως στο θέμα του χρέους και στην συμπεριφορά του ΔΝΤ.
Στα εθνικά θέματα ας ελπίσουμε ότι στο εκρηκτικό ταμπεραμέντο του Αμερικάνου Προέδρου, θα υπερισχύσει η δηλωμένη αντιπάθεια του προς τον μουσουλμανικό κόσμο (άρα και προς την Τουρκία), σε σχέση με  την ενόχληση του για την απροκάλυπτη στήριξη της Χίλαρυ Κλίντον από τους σημερινούς κυβερνώντες την Ελλάδα.

Γιώργος Τέσσης

Loutraki Blog

Υ.Γ. Δεν θεωρώ άξιο σχολιασμού ότι άνθρωποι που στήριξαν Τσίπρα, Καμμένο, Βαρουφάκη και Ζωή Κωνσταντοπούλου, να μιλούν για ανωριμότητα του Αμερικανικού λαού

.H σπορά του Τραμπ, ο Αλέξης και η κυριαρχία του λαϊκισμού

Όλο αυτό που συμβαίνει με τον Ντόναλντ Τραμπ και τη μεγαλειώδη πορεία του είναι πέρα και πάνω από το ποιος διαδέχεται τον Μπ. Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Είναι ο μεγάλος νικητής ανεξαρτήτως από το αν είναι ρατσιστής, βρόμικος, σεξιστής, οπαδός της Κου Κλουξ Κλαν, βίαιος ή… βιαστής, επικίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη. Είναι ο μεγάλος νικητής γιατί απλά κατάφερε να μετατρέψει τις αμερικανικές εκλογές σε σόου και να κυριαρχήσουν οι ιδέες του σε όλο τον πλανήτη.

Από εδώ και στο εξής τίποτε δεν θα είναι όπως χθες και αυτό δεν έχει σχέση με τον νικητή. Είναι κάτι βαθύτερο που περνά καθέτως και οριζοντίως τις κοινωνίες όλων των χωρών, ανεξαρτήτως ηπείρου.

Άλλωστε, ο πλανητάρχης συνήθως δεν είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Ακόμη και ο Τραμπ ακόμη και η Κλίντον βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα αμερικανικό σύστημα, σε ένα στενό κρατικό μηχανισμό από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς, όσο δυνατός κι αν είναι, όσο χαρισματικός. Ο Ομπάμα, π.χ. είναι ένας χαρισματικός ηγέτης ο οποίος, όμως, πολλές φορές βρήκε απέναντί του ένα σύστημα που δεν τον άφησε να κάνει πολλά.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που φέρνει ο Ντ. Τραμπ είναι η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος η οποία εμφανίστηκε νωρίτερα και σε άλλες χώρες, αλλά στις ΗΠΑ ήταν πρωτόγνωρη η έκτασή της. Και στην Ελλάδα ουσιαστικά αντισυστημική ψήφο είχαμε το 2015, με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, απλά ο κόσμος δεν κατάλαβε ότι τελικά ψήφιζε το πιο συστημικό κόμμα στην ιστορία της χώρας.

Οι λαοί όπου γης έχουν «μπουχτίσει» από το… πολιτικώς ορθόν. Η παγκοσμιοποίηση είναι η κύρια αιτία όπου ο πολίτης αισθάνεται ότι δεν έχει την τύχη του στα χέρια του. Έχουν χαθεί οι εθνικές ταυτότητες, έχει ισοπεδωθεί η πατρίδα και οι διάφορες «ενώσεις» λειτουργούν πολλές φορές διχαστικά. Η ΕΕ είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Αντί να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες όπου οι λαοί των χωρών – μελών θα ευημερούν, θα σκέφτονται ενωσιακά αλλά δεν θα χάσουν την ταυτότητά τους και την κληρονομία τους, οι Βρυξέλλες παίρνουν αποφάσεις που λειτουργούν ακριβώς το αντίθετο. Οι πολίτες αισθάνονται ότι χάνονται μέσα σε ένα ευρωπαϊκό χάος, ότι οι συνθήκες που δημιουργούνται τους κάνουν ξένους, αποξενωμένους από τις παραδόσεις τους.

Ταυτόχρονα δύο νέα στοιχεία έχουν εμφανιστεί και έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο είναι η κατάρρευση των πολιτικών συστημάτων, η μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό των χωρών. Η απουσία ηγετών έχει μετατρέψει τις εκλογές σε πασαρέλα ανίκανων και άσχετων πολιτικών που κάποια στιγμή ανέρχονται και καταλήγουν κυβερνήτες εκμεταλλευόμενοι το κενό.

 Καλή ώρα η Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του να κυριαρχούν. Αναρωτιούνται όλοι πως είναι δυνατόν ένα μάτσο αγράμματοι κι ανίκανοι, θαμώνες των Εξαρχείων να κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό. Είναι ακριβώς αυτό που ώθησε τους πολίτες να εμπιστευτούν την τύχη της χώρας στον Τσίπρα. 

Είναι η αίσθηση της απογοήτευσης από τα παλαιά πολιτικά κόμματα που δεν έκαναν τίποτε για να ανανεωθούν σε πρόσωπα και ιδέες. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκαν οι καλύτεροι χορηγοί του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ ή της Χρυσής Αυγής. Ομοίως, το κατεστημένο στις ΗΠΑ, τα εγκλήματα και οι αστοχίες, η εγκατάλειψη μεγάλης μερίδας του πληθυσμού ήταν αυτά που απογείωσαν τον Τραμπ. Στους λευκούς άνεργους, στους ημιμαθείς, σε όσους τους πέταξε το σύστημα εκτός στράφηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Επίσης, σε όσους θέλουν μια κλειστή, θρησκευόμενη χώρα που θα είναι «καθαρή».

Κι εδώ έρχεται το δεύτερο βασικό στοιχείο. Οι ξένοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες. Οι μετακινήσεις πληθυσμών είναι τεράστιες, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Οι πολίτες ξεβολεύτηκαν, φοβούνται, ανησυχούν με όσα γίνονται και στρέφονται στα άκρα, στους αντισυστημικούς πολιτικούς. Το έκανε η Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή, το κάνει η Ιταλία, η Γαλλία, πολλές άλλες χώρες και βεβαίως οι ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί πολίτες, ειδικά οι φτωχοί, θρησκευόμενοι λευκοί φοβούνται τα κύματα Μεξικάνων και γι’ αυτό στηρίζουν Τραμπ που λέει ότι θα τους διώξει.

Το ίδιο θα συμβεί και τα επόμενα χρόνια σε πολλές χώρες. Ο Τραμπ έριξε μια σπορά που σε έναν κόσμο ανακατεμένο, μπερδεμένο, ανήσυχο, φοβισμένο είναι σίγουρο ότι θα πιάσει. Ο περίεργος αυτός υποψήφιος, πέρα και πάνω από πολιτικούς κανόνες και στερεότυπα δεν απευθύνθηκε μόνο στους Αμερικανούς. Καλλιέργησε το μίσος και η σπορά του βρίσκεται σε όλο τον κόσμο, ειδικά σε χώρες φτωχές όπως η Ελλάδα. 

Οι αμερικανικές εκλογές επιβεβαίωσαν ότι ο λαϊκισμός έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη, ακόμη κι αν είναι επικίνδυνος ή στην καλύτερη περίπτωση σκοτεινός. Κι ότι οι συστημικοί υποψήφιοι, αυτοί που στηρίζονται από το κατεστημένο, από επιχειρηματίες, συμφέροντα… νταβατζήδες όπως λέμε εδώ στην Ψωροκώσταινα, θα χάνουν πάντα.

Η Ελλάδα, όπως και πολλές χώρες του κόσμου, χρειάζονται πραγματικούς ηγέτες. Που θα έχουν όραμα για τον τόπο τους και δεν θα είναι ευκαιριακοί παίκτες σε ένα πολιτικό παιχνίδι πόκερ που δεν έχει καμιά σημασία για το σύνολο της κοινωνίας. Όσο θα συνεχίζεται η έλλειψη μεγάλων πολιτικών ανδρών και γυναικών τόσο οι Τραμπ όλου του κόσμου θα σπέρνουν στο χωράφι του λαϊκισμού και θα παίρνουν τους καρπούς.

.Η νίκη Τραμπ ταράζει την γεωπολιτική τάξη της Ευρώπης

Τελικά οι αμερικανικές εκλογές αποδείχθηκαν πιο συγκλονιστικές για την Ευρώπη από την απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την ΕΕ, σχολιάζει ο Stephen Fidler.

Για δεύτερη φορά σε λιγότερο από πέντε μήνες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ξυπνήσει με τα αποτελέσματα εκλογών που συγκλονίζουν την γεωπολιτική τάξη της ηπείρου. Αν μη τι άλλο, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ήταν πιο συγκλονιστική από την απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι εκλογές σε δύο από τις πιο ανοικτές και προσανατολισμένες στην αγορά οικονομίες του κόσμου δείχνουν την δυσαρέσκεια με την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική ενσωμάτωση. Η εκλογή του Τραμπ έχει εγείρει ερωτήματα σχετικά με το αν οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να επεκτείνουν την άνευ όρων εγγύηση ασφαλείας που αποτέλεσε τη βάση της ευρωπαϊκής ευημερίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Τα αποτελέσματα εγκαινιάζουν μια περίοδο μεγάλης αβεβαιότητας και ανησυχίας για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Οι προεκλογικές υποσχέσεις συχνά λησμονούνται και ο Τραμπ συχνά υπήρξε αντιφατικός και άλλαζε τόνο. Αλλά στις προεκλογικές ομιλίες του, ο Τραμπ προκάλεσε νευρικότητα στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την αμερικανική υποστήριξη στη δυτική συμμαχία και όντας θετικός προς τον Ρώσο ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν. Έχει υπονοήσει ότι ευνοεί την αύξηση των εμπορικών φραγμών για την προστασία της αμερικανικής βιομηχανίας.

Ο Τραμπ έχει χαρακτηρίσει την αλλαγή του κλίματος φάρσα, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την επιβίωση ενός παγκόσμιου συμφώνου για τον περιορισμό των εκπομπών αερίων. Μια άλλη ανησυχία είναι ότι η οικονομική αβεβαιότητα που δημιουργείται από την εκλογή του θα μπορούσε να απειλήσει την ακόμα παραπαίουσα ανάκαμψη της Ευρώπης.

 Για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι δηλώσεις του Τραμπ εγείρουν ερωτήματα για την αμερικανική βούληση να δράσει ως παγκόσμιος ηγέτης και ως εκ τούτου την επιβίωση της -υπό αμερικανικής ηγεσίας- παγκόσμιας τάξης. Ωστόσο, αν οι ΗΠΑ υποχωρήσουν, η Ευρώπη, που ταλανίζεται από το μεταναστευτικό και άλλες κρίσεις, φαίνεται πολύ διαιρεμένη για να καλύψει το κενό.

"Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε από τις ΗΠΑ", δήλωσε ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο ηγέτης του κεντροδεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. "Για την πολιτική κουλτούρα στην Ευρώπη, αυτή είναι μια ακόμα κλήση αφύπνισης". Σε κοινή επιστολή, οι επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ δήλωσαν ότι "σήμερα, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να ενισχύσουμε τις διατλαντικές σχέσεις". Αλλά στην έκκλησή τους για συνεργασία, υπογράμμισαν τις πολιτικές επί των οποίων ο Τραμπ έχει εκφράσει σκεπτικισμό, συμπεριλαμβανομένης της σύγκρουσης στην ανατολική Ουκρανία, της κλιματικής αλλαγής και της μετανάστευσης.

Η επιτυχία του Τραμπ, όπως και η ψήφος υπέρ του Brexit, έχει ευρέως ερμηνευθεί από την Ευρώπη ως μια νίκη για την πολιτική της πολιτιστικής ταυτότητας. Εν όψει των εκλογών του επόμενου έτους στη Γαλλία, τη Γερμανία και τις Κάτω Χώρες, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις περιμένουν την επίθεση από τα δικά τους αντικαθεστωτικά κόμματα.

Μεταξύ των πρώτων που συνεχάρησαν τον Τραμπ ήταν και η προεδρική υποψήφια του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας, Μαρίν Λεπέν, η οποία έγραψε: "Συγχαρητήρια στο νέο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ και στον ελεύθερο αμερικανικό λαό!"

Ο ολλανδός πολιτικός που έχει καταφερθεί πολλές φορές ενάντια στο Ισλάμ, Γκέερτ Βίλντερς, έγραψε στην επίσημη σελίδα του στο Twitter: "Οι άνθρωποι παίρνουν τη χώρα τους πίσω. Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς".

Στην προσπάθειά τους να ρυθμίσουν τις σχέσεις με τη νέα κυβέρνηση, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν μια ακόμα πρόκληση: δεν ξέρουν τον εκλεγέντα Πρόεδρο ή το περιβάλλον του. Υποψιάζονται κάποια πράγματα από τη ρητορική του και απέφευγαν τις στενές επαφές με τον Τραμπ κατά τη διάρκεια της εκστρατείας. Η ξαφνική εμφάνισή του στην πολιτική αρένα σημαίνει επίσης ότι δεν έχουμε μια ομάδα γνωστών Ρεπουμπλικάνων τους οποίους μπορούν να προσεγγίσουν, εκτός κι αν αυτό αλλάξει, καθώς ο νέος πρόεδρος δημιουργεί μια ομάδα εξωτερικής πολιτικής. 

Οι Αμερικανοί διπλωμάτες, παρότι προσπάθησαν να καθησυχάσουν τους συμμάχους για την ιστορική συνέχεια της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, επίσης δεν τον γνωρίζουν. Στην πραγματικότητα, ο Ευρωπαίος πολιτικός που ξέρει καλύτερα τον Τραμπ είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι ο Νάιτζελ Φάρατζ, ο οποίος ήταν επικεφαλής στην επιτυχημένη εκστρατεία για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ.

Εκ πρώτης όψεως, το πρόσωπο που είναι καλύτερα εξοπλισμένο για να καταλάβει τον Τραμπ είναι η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, η πιο ισχυρή και μακροβιότερη από τους ευρωπαίους ηγέτες. Αν και ο Τραμπ επέκρινε έντονα την απόφασή της να επιστρέψει την είσοδο των προσφύγων το 2015, έχει, επίσης, πει ότι είναι η ηγέτις που θαυμάζει περισσότερο.