.Αχ, Ελλάδα μου γλυκιά…

Μου αρέσει να βλέπω τους ευζώνους στην αλλαγή φρουράς στον Αγνωστο Στρατιώτη. Οι συντονισμένες τους κινήσεις και η πειθαρχία αντιστέκονται στον κατεστημένο χαβαλέ του εθνικού μας βίου. Για τους ίδιους λόγους μου αρέσουν και οι στρατιωτικές παρελάσεις. Οπως επίσης μου αρέσουν και τα εμβατήρια.

 Αν μη τι άλλο, η έφιππη Φρουρά της Δημοκρατίας στην παρέλαση της 14ης Ιουλίου στο Παρίσι είναι ένα θέαμα που δεν το βλέπεις κάθε μέρα. Σπάνιο και ακόμη πιο πολύτιμο για κάποιον που ζει στη χώρα όπου όλα τα ισοπεδώνουν το μπάχαλο και η αμεριμνησία του χαβαλέ. Οταν βλέπεις τον πρόεδρο της Βουλής ντυμένο σαν θαμώνα σε «μπιτσόμπαρο», μαθαίνεις να εκτιμάς όχι μόνον τη γραβάτα, αλλά και την καλτσοδέτα του ευζώνου…

 Για τους ίδιους ακριβώς λόγους δεν ανέχομαι τις μαθητικές παρελάσεις. Εθιμο παραδομένο στη χαλαρότητα της ημετέρας Παιδείας. Θυμάστε τους μαθητές που έκλιναν επιδεικτικά την κεφαλή από την άλλη περνώντας από τους επισήμους για να διαμαρτυρηθούν για τα μνημόνια; Και τους άλλους με τα μαύρα περιβραχιόνια;

Είχα γράψει για τη σημαιοφόρο με τη μαντίλα, η οποία ήθελε να μας πει ότι από τη σημαία την ενδιαφέρουν περισσότερο οι θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Δικαίωμά της θα μου πείτε. Αριστούχος ήταν. 

Ομως, ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς συνδέεται η αριστεία με την πασαρέλα. Η καλλίπυγος νεαρά ή ο ευσταλής νέος κρατούν τη σημαία σαν λάφυρο, αφού θα τους προσέξουν περισσότερο από εκείνη στην τρίτη σειρά που έχει πιο ωραίες γάμπες αλλά δεν κρατάει σημαία. Η σημασία των μαθητικών παρελάσεων έχει ακυρωθεί προ πολλού.

Αν, όντως, παλεύουν για μισή μονάδα παραπάνω προκειμένου να γίνουν σημαιοφόροι, αυτό σημαίνει ότι η πανωλεθρία της Παιδείας έχει εσωτερικευθεί. Εχει εγγραφεί στη συνείδηση. 

Περισσότερο θα τιμήσουν τη σημαία αν αγαπήσουν την ελληνική γλώσσα, τον Βιζυηνό ή τον Παπαδιαμάντη. Ομως, η διαφθορά έχει περάσει και στο κύτταρο της κοινωνίας, στην οικογένεια. Δεν τους ενδιαφέρει αν το παιδί θα αριστεύσει σε οποιονδήποτε τομέα. Τους ενδιαφέρει αν θα κρατήσει τη σημαία. Κάτι σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην τελετή έναρξης η ελληνική σημαία εισέρχεται πρώτη, στην τελετή λήξης όμως την ψάχνουμε κάπου ανάμεσα στην Γκάνα και στη Ζάμπια.

Ο κουτοπόνηρος Γαβρόγλου προκειμένου να σκεπάσει τις πομπές του με το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, ρίχνει το θέμα των σημαιοφόρων για να αρχίσουμε να τσακωνόμαστε ποιος είναι δεξιός, ποιος αριστερός και ποιος αριστεροδέξιος. Θέμα ανύπαρκτο, η ειδικότης του. Μου κάνει εντύπωση, και το λέω ειλικρινά, πώς η Νέα Δημοκρατία έπεσε στην παγίδα.

.Η ύπουλη Αριστερά και η καταστροφή της παιδείας

Τα όσα έγιναν με τη σημαία και την αριστεία έχουν αναλυθεί κατά κόρον από χθες. Πέραν της σημασίας που έχει η επιβράβευση, αυτή η όμορφη στιγμή για κάθε παιδί που είναι καλός μαθητής, υπάρχουν και πολλά άλλα που μπορούν να ειπωθούν. Όπως για παράδειγμα γιατί η κυβέρνηση εν κρυπτώ και χωρίς κανέναν διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα πέρασε ένα τέτοιο μέτρο.

Αλλά ας αφήσουμε τις ιδεοληψίες της Αριστεράς, το πώς βλέπει την επιβράβευση, την αξιολόγηση, την ίδια τη σημαία, το έθνος, τις παρελάσεις. Οι ίδιοι ήταν που υπόσχονταν κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων. Γιατί δεν το έκαναν ή τουλάχιστον γιατί δεν είχαν τα κότσια να ξεκινήσουν έναν ειλικρινή διάλογο;

Τα προβλήματα είναι πολύ μεγαλύτερα και η εκπαιδευτική… απορρύθμιση ενός ιδεοληπτικού πανεπιστημιακού που δεν ξέρει τι συμβαίνει στην εκπαίδευση, δεν τα λύνουν. Ο κ. Γαβρόγλου απλά επιχειρεί να διευθετήσει αριστερές αντιλήψεις μιας παλιάς εποχής.

Για παράδειγμα, γιατί δεν λύνει η κυβέρνηση βασικά θέματα που έχουν θέσει οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά και ασχολείται μόνο με τη σημαία, το πανεπιστημιακό άσυλο και το να αποφασίζουν οι αιώνιοι φοιτητές για τις διαδικασίες εντός των ΑΕΙ, προωθώντας επί της ουσίας τον συνδικαλισμό της κακιάς ώρας;

Γιατί δεν δίνει λύσεις για τον αριθμό των μαθητών στις αίθουσες και τη μείωσή τους από 25 και πάνω σε 20 μαθητές ανά τάξη;

Γιατί δεν δίνει απαντήσεις για το πώς η εκπαιδευτική διαδικασία δεν θα είναι μια κακή εμπειρία για τα παιδιά που πόρρω απέχει από τις πραγματικές μαθησιακές ανάγκες;

Γιατί δεν απαντά σε θέματα όπως η ικανότητα μεγάλης μερίδας των εκπαιδευτικών να διδάσκουν τα παιδιά μας; Για το αν πρέπει και πώς να αξιολογούνται;

Γιατί δεν τίθενται θέματα όπως τα σχολικά βιβλία κι αν αυτά είναι γραμμένα πάνω στις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών;

Η Αριστερά αποφεύγει να μιλήσει π.χ. για τη σχέση της εκπαίδευσης με την εθνική ταυτότητα, σε συνδυασμό βεβαίως με τις ανοικτές κοινωνίες και τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως. Ή όταν το κάνει είναι μονομερώς, με την έννοια της προσπάθειας εκθεμελίωσης της ιστορικής παράδοσης. Σα να θέλει να αλλάξει το… τσιπάκι στο μυαλό των Ελλήνων με μια διαρκή διαδικασία αναθεωρητισμού της ιστορίας και εκρίζωσης της εθνικής συνείδησης. Από τον Φίλη, στον Γαβρόγλου και σε σειρά καθηγητάδων της Αριστεράς που ξέρουμε πώς δρουν στο όνομα ενός ψευτοπροοδευτισμού.

Τι έχουν να πουν για το Μακεδονικό, για τον Πόντο, για τους «συνωστισμούς» της Μικράς Ασίας και άλλα πολλά;

Και κυρίως αντί να ασχολούνται με το ποιος θα πάρει τη σημαία από τύχη μήπως να έκαναν ως κυβέρνηση τα πάντα για να μάθουν τα παιδιά μας τι εκπροσωπεί αυτή η σημαία, τι είναι πατρίδα, τι είναι υπεράσπιση της Ελλάδας;

Η Αριστερά τα αποφεύγει όλα αυτά γιατί είναι ανίκανη να τα δεχθεί. Ασχολείται με τα επουσιώδη και δεν μπορεί ή δεν θέλει να μπει στα ουσιώδη. Ή το κάνει με ύπουλο τρόπο. Γιατί η κατάργηση της αριστείας είναι ένας ύπουλος τρόπος. Η κατάργηση παραδόσεων δεκαετιών επίσης. Το να απαρνείσαι τη γενοκτονία των Ποντίων το ίδιο. Το να καταργείς τον εκκλησιασμό ή την προσευχή, το να βάζεις εμπόδια στο να γίνουν τα παιδιά μας καλύτεροι άνθρωποι κι όχι τεμπέληδες που κάποια στιγμή θα γίνουν μέχρι και… πρωθυπουργοί.

Η Αριστερά είναι ύπουλη και αν μείνει λίγο ακόμη στα πράγματα απλά θα καταστρέψει τα πάντα και στην παιδεία. Και θα χρειαστούν χρόνια για να ξαναστηθεί στα πόδια της.

.Η… προοδευτική ατζέντα της Αριστεράς ξετυλίγεται με σύστημα

Ποιος είπε ότι θα σταματούσαν στην προσευχή, στη σημαία, στην παρέλαση. Τώρα μπαίνουμε και στα πιο… χοντρά κοινωνικά ζητήματα καθώς εκτός από τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης πρέπει και τα… αυτιά των αριστεριστών και των προοδευτικούληδων να ακούσουν αυτά που θέλουν. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά πλέον ξεκάθαρα από την κυβέρνηση την θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου των ομοφυλοφίλων και το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία.

Τα συγκεκριμένα θέματα αναφέρονται ρητά στο κείμενο της πολιτικής απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που συνεδρίασε στις 28 και 29 Ιουλίου αναφορικά με τη διεθνή οικονομική και πολιτική συγκυρία, τους άξονες του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη περίοδο και τη στρατηγική πολιτική μακράς πνοής του κόμματος.

Το κείμενο αναφέρει συγκεκριμένα ότι είναι πλέον «ώριμο να προχωρήσουμε και σε τομές όπως ο πολιτικός γάμος των ομοφυλοφίλων και το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία».

Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά από την κυβέρνηση να προχωρήσει χωρίς καθυστερήσεις στην υλοποίηση της πολιτικής του στην Παιδεία καθώς όπως αναφέρει τα ζητήματα αυτά δεν εμπίπτουν στον έλεγχο των δανειστών.

Συγκεκριμένα μιλά για την απέχθεια των θεσμών, ακόμη και στο κατώτερο τεχνικό επίπεδο, να διαθέτει μια αριστερή κυβέρνηση ευελιξία κινήσεων. «Η μείωση του βαθμού επιτήρησης δεν μπορεί να περιμένει το τέλος των μνημονίων. Ιδιαίτερα αυτή η προσπάθεια πρέπει να συμπεριλαμβάνει την Παιδεία, όπου η επιτήρηση είναι εκτός των συμφωνηθέντων του μνημονίου» αναφέρει συγκεκριμένα.

Σε άλλο σημείο επισημαίνει ότι «στο χώρο της παιδείας επιβάλλεται να υλοποιηθεί η μεταρρύθμιση σε όλες τις βαθμίδες. Μετά τις αλλαγές στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση τη γενίκευση του ολοήμερου σχολείου και τις πολλές παρεμβάσεις στο τομέα της Ειδικής Αγωγής, η έμφαση πρέπει να δοθεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση».

Αυτός ήταν λοιπόν ο στόχος τους. Οι γάμοι ομοφυλοφίλων και η δυνατότητα να υιοθετούν παιδιά και οι γκέι. Για να δούμε, λοιπόν, είναι απλά μια προσπάθεια να αλλάξουν ξανά την ατζέντα ή το εννοούν; Και τι θα κάνει άραγε ο καημένος Καμμένος; Θα ανταλλάξει τη θέση στο υπουργείο Άμυνας με την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών;

Η… προοδευτική ατζέντα της Αριστεράς ξετυλίγεται με σύστημα. Για να δούμε μέχρι που θα φτάσουν.

.Φραγγέλιο... στους βαριεστημένους βουλευτές

Σε προηγούμενα άρθρα του το Antinews είχε αναφερθεί στη μάχη που πρέπει να δώσουν όλοι οι πραγματικοί δεξιοί για να φύγει η κυβέρνηση της αριστεράς. Είχαμε γράψει ότι κανένας δεν περισσεύει, αρκεί βεβαίως να μην παίζει τα δικά του προσωπικά παιχνιδάκια επιβίωσης στον ευρύτερο χώρο ο οποίος είναι η αλήθεια ότι είναι διασπασμένος.

Ο καθείς και το δικό του μετερίζι αλλά παρ’ όλα αυτά η ΝΔ έχει μια ισχυρή πολιτική μαγιά, προηγείται άνετα στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να χτυπήσει και αυτοδυναμία.

Είχαμε γράψει επίσης ότι στην τελική αναμέτρηση αυτό που θα μετρήσει είναι το δίλημμα Αλέξης ή Κυριάκος, ότι οι εκλογές θα είναι εξαιρετικά πολωτικές. Όμως, για να φτάσει η ΝΔ να νικήσει στον πόλεμο αυτό πρέπει να υπάρχει πανστρατιά κι όχι κάποιοι να βγαίνουν μπροστά και άλλοι να κρύβονται στα μετόπισθεν.

Δυστυχώς και στη ΝΔ υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, κάτι που φάνηκε αρκετές φορές σε κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή όπου βουλευτές της ΝΔ απουσίαζαν. Όπως στην πρόσφατη ψήφιση του νόμου για την Παιδεία όπου αρκετοί γαλάζιοι βουλευτές προτίμησαν τις… παραλίες. Και είναι ακόμη χειρότερη αυτή η εικόνα όταν βλέπει κανείς την συγκυβέρνηση να παρουσιάζεται ως ένα ενιαίο, ισχυρό μπλοκ χωρίς απουσίες ή διαφοροποιήσεις.

Τι να πει κανείς πάλι για το γεγονός ότι πρώην πρωθυπουργοί όπως ο Καραμανλής και ο Σαμαράς έτρεξαν να εκτελέσουν τα κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα όταν άλλοι δεν ήταν καν στην Αθήνα.

Αν υπάρχουν βουλευτές που κουράστηκαν ας το πουν. Αν υπάρχουν άλλοι που κοιτάνε μόνο πώς θα εκλεγούν τους έχουμε πάρει χαμπάρι. Εκτός κι αν όλοι είναι σίγουροι ότι θα βρίσκονται στις εκλογικές λίστες ή ότι θα στηριχθούν από το κόμμα το οποίο τώρα τους έχει ανάγκη αλλά δεν τους βρίσκει.

Μαθαίνουμε ότι από το φθινόπωρο το σύνθημα του Κυριάκου Μητσοτάκη θα είναι «πρώτα οι νέοι». Και η αλήθεια είναι ότι έχει κάνει ανοίγματα στη νεολαία θέλοντας να τους πείσει κατ’ αρχάς ότι η ΝΔ δεν είναι η δεξιά που περιγράφει με ύπουλο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ότι μπορούν να στηριχθούν οι νέοι σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα το οποίο θα βάλει ως βασική προτεραιότητα τη στήριξή τους και θα δώσει κίνητρα για να επιστρέψουν όσοι έφυγαν ή να μη φύγουν όσοι το σκέπτονται. Παράλληλα, το «πρώτα οι νέοι» δεν θα πρέπει να αφορά μόνο την κοινωνία αλλά και το ίδιο το πολιτικό προσωπικό πάνω στο οποίο η ΝΔ θα βασιστεί για να κυβερνήσει. Αν χρειάζεται ο Κυριάκος πρέπει να πάρει φραγγέλιο και να «καθαρίσει» όλους τους βαριεστημένους βουλευτές. Να βάλει νέους ανθρώπους στα ψηφοδέλτια, που έχουν όρεξη για δουλειά, που βάζουν την πατρίδα πάνω από το προσωπικό συμφέρον, που είναι ήδη άνθρωποι της προκοπής, νοικοκυραίοι ή τουλάχιστον μορφωμένοι νέοι που μπορούν να δώσουν νέα πνοή στο κόμμα.

Όποιοι, λοιπόν από τα στελέχη της ΝΔ πιστεύουν ότι με μάχες χαρακωμάτων ή με το να μπαίνουν μπροστά οι υπόλοιποι κι αυτοί να κρύβονται θα έρθει η νίκη γελιούνται. Όσοι πιστεύουν ότι άλλος θα κάνει τη βρόμικη δουλειά, να διώξει τον ΣΥΡΙΖΑ για να έρθουν οι τεμπέληδες και οι παρτάκηδες να μοιραστούν την εξουσία, θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι έτσι.

Ο Κυριάκος, στην τελική ευθεία προς τη μάχη ας διαλύσει βαρόνους, ομάδες ή κουρασμένους. Ας βάλει νέους να τραβήξουν το κάρο της ΝΔ μπροστά. Κι όποιος αντέξει.

Η ανανέωση πρέπει να γίνει πρώτα από το κόμμα και μετά να διαχυθεί σε όλη την κεντροδεξιά παράταξη και σε όλη την κοινωνία. Η χώρα δεν θα έχει άλλες ευκαιρίες για να αλλάξει στο μέλλον. Και η ΝΔ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί τώρα να δημιουργήσει τις συνθήκες μιας πραγματικής εθνικής ανάτασης.