.Η Βουλή και το θέατρο

Είχε φτάσει μεσημέρι όταν ο Τζώνης μπήκε επιτέλους στα γραφεία της εφημερίδας. Ο Κατάλευκος του την είχε στημένη και μόλις τον είδε, τον άρπαξε από τα μούτρα:

- «Πού μπεκρόπινες πάλι ως τα ξημερώματα, άσωτε νεαρέ, κι έρχεσαι τέτοια ώρα στη δουλειά;».

- «Εκεί που ήμουν, αφεντικό, το ποτό είναι τόσο ακριβό που ήταν αδύνατο να μπεκροπιώ. Δεν θα ‘φτανε ο μισθός μου».

- «Μπα; Σε κανένα μπαρ πολυτελείας έκανες τη βόλτα σου;».

- «Ακριβώς, αρχηγέ. Πιο πολυτελείας και πιο μπαρ δεν γίνεται. Στη Βουλή ήμουν, για τη συζήτηση των αρχηγών».

- «Μπα;» άλλαξε αμέσως η διάθεση του Κατάλευκου. «Πώς κι έτσι;».

- «Ε, ήθελα δω από κοντά τους αρχηγούς να μιλάνε για το μέλλον μου».

- «Μπράβο, Τζώνη. Χαίρομαι που βλέπω ότι ενσωματώνεσαι στη δουλειά. Και πώς σου φάνηκε η συζήτηση;».

- «Πώς να μου φανεί; Καλύτερα να μην είχα πάει».

- «Γιατί;»

- «Διότι θα είχα μείνει με τη ρομαντική εικόνα στο μυαλό μου, δεν θα είχα απομυθοποιήσει ούτε τους αρχηγούς ούτε το Κοινοβούλιο».

- «Τόσο πολύ σε απογοήτευσαν; Ολοι τους; Μα καλά, τι περίμενες δηλαδή; Πιο πολλά επιχειρήματα στην αντιπαράθεσή τους;».

Ο Τζώνης κάθισε βαρύς σ’ ένα γραφείο, έξυσε το κεφάλι του, σούφρωσε τα χείλη και προσπάθησε να εξηγήσει τι ακριβώς εννοούσε:

- «Δεν με χάλασαν τα λειψά επιχειρήματα, αρχηγέ, αλλά κάτι άλλο, βαθύτερο. Κοίταζα τους αρχηγούς καθώς μιλούσαν και καθώς μιλούσαν οι αντίπαλοί τους. Προσπαθούσα να μπω βαθιά μέσα τους. Ξέρεις τι με ενόχλησε; Η υποταγή στους ρόλους τους...».

- «Δηλαδή...».

- «Ρε παιδί μου, έβλεπα τον Τσίπρα να μιλά με αγωνία για τη βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού, ενώ μέσα του ήξερε ότι είχε υποσχεθεί σύνταξη και αυξήσεις ως και στη γάτα της γιαγιάς μου. Εβλεπα τον Μητσοτάκη να φωνάζει στον Τσίπρα να το αποσύρει, ενώ μέσα του παρακαλούσε να περάσει για να μην κληρονομήσει αυτός το πρόβλημα. Αυτό τι είναι; Δεν είναι θέατρο, δεν είναι ρόλοι;».

- «Ε, εντάξει, εκ των πραγμάτων η πολιτική είναι και λίγο θέατρο...».

- «Ναι, αλλά πώς το αντέχουν; Ο Καμμένος έλεγε για τις συντάξεις και ανησυχούσε μήπως τον πετάξει έξω ο Αλέξης, η Φώφη έλεγε για τους αγρότες και το μόνο που σκεφτόταν ήταν μην απορροφηθεί απ’ τον Κυριάκο, ο Σταύρος έλεγε για την οικογενειοκρατία, αλλά είχε στον νου του τις δημοσκοπήσεις... τι διάολο, όλοι τους μιλούσαν για άλλα ζητήματα απ’ αυτά που πραγματικά τούς απασχολούσαν. 

Ολοι εκτός απ’ τον Κουτσούμπα».

- «Και γι’ αυτό στενοχωρήθηκες; Σιγά, καημένε, γνωστά πράγματα...».

- «Εν τοιαύτη περιπτώσει, θα μπορούσα να πάω σ’ ένα κανονικό θεατράκι, να δω καμιά παράσταση της προκοπής, με κείμενα που δεν έχω ξανακούσει».

- «Μα δεν ήταν κακοί στους ρόλους τους, έτσι δεν είπες;».

- «Ετσι είπα. Αλλά στο κυλικείο του θεάτρου το ουίσκι κάνει τέσσερα ευρώ, όχι οκτώ που κάνει στη Βουλή».

Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες

Οταν ερωτώνται τα μέλη της κυβέρνησης τι θα πιθανότητες έχουμε να δούμε έναν φράκτη στα σύνορά μας με τα Σκόπια και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβισμένους στο έδαφός μας, αυτά ξεσπούν σ’ έναν χείμαρρο από αφορισμούς και κατάρες εναντίον της κακής Ευρώπης. Με εξαίρεση τον κ. Μουζάλα που δείχνει να κατανοεί τι συμβαίνει -άλλο τι κάνει επί της ουσίας-, όλοι οι υπόλοιποι κυβερνητικοί μοιάζουν να πιστεύουν στον εξορκισμό του προβλήματος μέσω της λεκτικής αντιπαράθεσης με τους κακούς Ευρωπαίους, λες και βρίσκονται σε φοιτητικό αμφιθέατρο τη δεκαετία του ‘80.

Ομως έτσι δεν θα λυθεί το πρόβλημα. Για να μη δούμε ξαφνικά έναν καταυλισμό μισού εκατομμυρίου μεταναστών στην Αθήνα και εμάς να στεκόμαστε πάλι στις ουρές των ευρωπαϊκών αεροδρομίων με τα διαβατήρια ανά χείρας, δεν πρέπει να λέμε αλλά να κάνουμε. Δεν ξέρω τι ακριβώς και ούτε με ενδιαφέρει σε τελευταία ανάλυση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την Ελλάδα εντός Σέγκεν και έτσι υποχρεούται να την παραδώσει. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ

.Μονίμως εθελοτυφλούντες

Επαρχιωτισμό ανέδιδε η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για το ασφαλιστικό, την περασμένη Τρίτη, στη Βουλή. Η τάση που διέπει την ευρωπαϊκή οικονομική αντίληψη σκοπίμως αγνοήθηκε από τους δύο πρωταγωνιστές της αντιπαραθέσεως – τον κ. Αλέξη Τσίπρα και τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν είναι οι μόνοι που ακολούθησαν αυτήν την τακτική. Ουδείς εκ των ηγετών την τελευταία εξαετία απεδέχθη ότι τα διαδοχικά προγράμματα εξυγιάνσεως είχαν ως στόχο την πλήρη σάρωση του οικονομικού συστήματος που ίσχυε στην Ελλάδα.

Σε πρακτικό επίπεδο, οι εργασιακές σχέσεις θα πρέπει να απορρυθμισθούν περαιτέρω· οι αμοιβές και οι συντάξεις να μειωθούν ακόμη περισσότερο· ενώ παράλληλα κρίνεται αντιπαραγωγική η τοποθέτηση του πλούτου σε ακίνητα και, ως εκ τούτου, η τάση αυτή πρέπει να αποθαρρυνθεί διά της εξοντωτικής φορολογίας.

Επιπλέον, ο αριθμός των αυτοαπασχολουμένων πρέπει να μειωθεί δραματικά και οι ασκούντες διάφορα επαγγέλματα να ενταχθούν σε ιδιωτικές μεγάλες εταιρείες ως μισθωτοί· το ειδικό καθεστώς των αγροτών να αναθεωρηθεί και οι τοπικοί «ολιγάρχες» πρέπει να παύσουν να διαδραματίζουν ρόλο ρυθμιστικό, όπως συνέβαινε έως σήμερα.

Ολα αυτά, όμως, συγκροτούν το «απεχθές» πρόσωπο της Ευρώπης. Αλλά αυτή είναι η κυριαρχούσα τάση και οι πολιτικοί ηγέτες μας είναι υποχρεωμένοι να διοχετεύουν την πραγματικότητα σε μικρές δόσεις, προσπαθώντας να περιορίσουν τις συνέπειες στις κοινωνικές ομάδες οι οποίες τους στηρίζουν και τους αναδεικνύουν στη Βουλή.

Ορθώς ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης επεσήμανε τον κίνδυνο ενός νέου διχασμού, αλλά μετέχει και αυτός αναποδράστως στη διαδικασία και ο κ. Τσίπρας τον κατέταξε στη δευτερολογία του στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος που ο ίδιος εκπροσωπεί. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν και πάντα σε συνδυασμό με μια εσφαλμένη ανάγνωση της διεθνούς συγκυρίας και την εναπόθεση προσδοκιών στις εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις.

Ο κ. Τσίπρας διαχειρίζεται την κρίση αναμένοντας μια «συμμαχία» του Νότου έναντι του Βορρά και φαίνεται να αναμένει μεγαλυτέρα εμπλοκή των ΗΠΑ. Τίποτε από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Ο κ. Μητσοτάκης, πιο συμβατικός, ακολουθεί την κυριαρχούσα τάση στην Ευρωζώνη σήμερα. Οι αντιφάσεις του διεθνούς συστήματος μετατρέπονται σε εσωτερικές συγκρούσεις της πλέον απεχθούς μορφής. Συνέβη στα χρόνια του εθνικού διχασμού και του εμφυλίου πολέμου και αναβιώνει σήμερα.

Αλλά και το ευρωπαϊκό σύστημα έχει εισέλθει σε κρίση. Οταν ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αναφέρεται σε προσωρινή έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, πιστεύει ότι η ανάκαμψη της χώρας μπορεί να πραγματοποιηθεί με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Εισήλθαμε στην Ε.Ε. και στο ευρώ ως τυφλοί και πορευόμεθα ως εθελοτυφλούντες. Πιστεύαμε ότι διασφαλίζαμε τα σύνορά μας και υπάρχει κίνδυνος να καταστεί η Ελλάς χαβούζα των προσφύγων. Αλλά η έξοδος από το σύστημα θα έχει ολέθριες συνέπειες. Παρασυρόμεθα από τη ροή των γεγονότων και αυτοσχεδιάζουμε.

Κώστας Ιορδανίδης

.«Χάθηκε η μπάλα»

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα όσα συμβαίνουν στην κυβέρνηση θα πει «χάθηκε η μπάλα». Είναι εκτός τόπου και χρόνου οι άνθρωποι, σε μια χρονική στιγμή μάλιστα που η χώρα έχει ανάγκη από ηγέτες, η πατρίδα χρειάζεται καλούς και ψύχραιμους τιμονιέρηδες.

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα είναι μισό βήμα από το διπλό Grexit εμείς ασχολούμαστε με απίθανα πράγματα. Ο Μπαλαούρας αποθεώνει τους τρομοκράτες και μετά τα βάζει με τα... media της διαπλοκής στα οποία έκανε ο ίδιος τις δηλώσεις. Απαγορέψτε ρε παιδιά στο... μπαλαούρο να μιλάει, σας εκθέτει.

Ο Νίκος Παππάς, ο εθνικός μας καναλάρχης κάνει τη Βουλή ρινγκ με την τροπολογία για τις τηλεοπτικές άδειες. Ο ίδιος που έχει κλείσει όλες τις «βρόμικες» συμφωνίες για να στηριχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα που ζώνουν τα φίδια, κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του «πλασιέ» αδειών. Πόσες άδειες θέλετε; Τόσες, ελάτε να τα πούμε, να τα βρούμε, να τα συμφωνήσουμε. Κάπως έτσι θα είναι η συζήτηση που θα διεξάγεται με τον υπαρχηγό του Τσίπρα να αναλαμβάνει μια πολύ ύποπτη δουλειά που κάποτε θα πρέπει να μάθουμε.

Και ύστερα του φταίνε που οι βουλευτές καταγγέλλουν το χουντικό κοινοβούλιο και τις πρακτικές της Βορείου Κορέας.

Στο κομματικό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ προστίθενται νέα επεισόδια. Ξηλώνουν το δ.σ. της Επιτροπής Ανταγωνισμού για να διώξουν τον άνδρα της βουλευτού της ΝΔ, Νίκης Κεραμέως και δεν ντρέπονται να βγάζουν τέτοια διάταξη δια χειρός Σταθάκη. Ο υπουργός που είναι υπεύθυνος για την ανάπτυξη να είναι και τόσο επιπόλαιος;

Ο Νίκος Φίλης ανακοινώνει ότι αντικαθιστά όλους τους διευθυντές εκπαίδευσης σε μια δήθεν αξιοκρατική διαδικασία. Για ποια αξιοκρατία μιλάνε όταν έχουν διορίσει όλο τους το σόι; Όταν η πρώην εταιρεία του Φλαμπουράρη παίρνει έργα από την ΕΥΔΑΠ; Όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε μιλούσαν για επαναστάσεις και σοσιαλισμό έχουν δύο και τρία γραφεία τύπου.

Είναι πράγματι τραγικά τα όσα συμβαίνουν γιατί είναι όλα φθηνά και λίγα μπροστά στα πραγματικά στοιχήματα για την Ελλάδα. Άφησαν π.χ. τον Μουζάλα να βγάλει το φίδι από την τρύπα στο προσφυγικό. Τον έχουν ξεσκίσει μέσα κι έξω και δεν βγαίνει κανένας κορυφαίος υπουργός να τον στηρίξει ή γενικότερα να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική. Μα εκείνος ο ακομβίωτος στρατηγός που βρίσκεται; Γιατί δε δίνει τα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα να μπουν οι μετανάστες; Κρύβεται όπως και όλοι οι άλλοι. Το ίδιο κάνουν και με το ασφαλιστικό. Άφησαν τον Κατρούγκαλο να τα βάλει με τους μισθωτούς και τον Αποστόλου να βρει λύσεις με τους αγρότες.

Μα ο Παππάς που είναι; Ασχολείται με τις άδειες των καναλιών; Ο Δραγασάκης που βρίσκεται; Αγνοείται; Να βάλουμε silver alert μη τυχόν και έχει χαθεί. Να τον ψάξει η Νικολούλη.

Ο μπάρμπα Αλέκος Φλαμπουράρης γιατί έχει κρυφτεί και δε βγαίνει με τον φραπέ του να στηρίξει την πολιτική τους; Ο Σταθάκης έχει... κουραστεί να φέρνει επενδύσεις και ο Σκουρλέτης να τις διώχνει; Ο Δρίτσας «πνίγηκε» στο λιμάνι της αγωνίας και δεν εμφανίζεται πουθενά;

Μα που είναι βρε παιδιά ο Κοτζιάς, ο Σπίρτζης, ο Κουρουμπλής, ο Βερναρδάκης; Γιατί δε βγαίνουν στην πρώτη γραμμή της μάχης κι άφησαν τα «θύματα», τις «Ιφιγένειες» να την πληρώσουν με την πρώτη στραβή;

Τα διαλυτικά αυτά φαινόμενα δείχνουν ότι στην κυβέρνηση της αριστεράς και των ψεκασμένων κάνουν απλή διαχείριση των προβλημάτων, ασχολούνται με τα χαμηλής έντασης θέματα, όπως ο γάμος των gay, ο Σάββας Ξηρός και άλλες τέτοιες ανοησίες. Και δεν βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει τώρα που όλα μοιάζουν με τη φωτιά. Είναι δείγμα της αποσύνθεσης που σιγά – σιγά θα οδηγήσει στην κατάρρευσή τους.