.Αχ Ευρώπη, εσύ μαράθηκες

Είχαμε πολλά χρόνια ν’ ακούσουμε ποσοστά που ν’ αγγίζουν το 100%. Το 98,3% που απέσπασε στην Ουγγαρία το «Οχι στους πρόσφυγες, όχι στις ποσοστώσεις», στο δημοψήφισμα που διοργάνωσε ο εθνικιστής Βίκτορ Ορμπαν, θύμισε τα ενενηνταεννιάρια που θέριζαν άκοπα ο Τσαουσέσκου και οι λοιποί σταλινίσκοι κάποιας εποχής, αλλά και οι δικοί μας χουνταίοι.

 Ετσι πονηρά όπως ήταν διατυπωμένο το ερώτημα του ουγγρικού δημοψηφίσματος, άλλωστε, το «Οχι» ήταν αυτονόητο, αν αποφάσιζες να συμμετάσχεις, να μην ακολουθήσεις τη γραμμή της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και των αντιρατσιστικών οργανώσεων, που συνιστούσαν αποχή. Αν σε ρωτούν «ποιος θέλεις να κάνει κουμάντο σπίτι σου, εσύ ή ο αντιπαθής γείτονάς σου;», η απάντησή σου έχει προκαταβληθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν επρόκειτο για καθαρό, τίμιο δημοψήφισμα. Ούτε για καθαρή, τίμια δημοκρατία. Εξ ου και η αποχή, περί το 60%. Τόσο μεγάλη, που ακύρωσε πολιτικά την όλη μεθόδευση.

Κι ωστόσο, η επίσημη Ευρωπαϊκή Ενωση βιάστηκε και πάλι να δείξει ανακουφισμένη. Είχε πράξει ακριβώς το ίδιο και τον Μάιο, όταν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της Αυστρίας ο υποψήφιος των Πράσινων, Αλεξάντερ βαν ντερ Μπέλεν, κατόρθωσε να ξεπεράσει ελάχιστα τον υποψήφιο των ακροδεξιών, Νόρμπερτ Χόφερ. Η μικρότατη διαφορά όμως, που δεν μπορούσε να αποκρύψει τον βαθύ διχασμό της Αυστρίας και την τεράστια δημοτικότητα των πιο ξενοφοβικών ιδεών, δεν επέτρεπε αναστεναγμούς ανακούφισης και ράθυμες γραφειοκρατικές ερμηνείες.

Τίποτε δεν έχει κριθεί. Ούτε στην Αυστρία (όπου άλλωστε οι εκλογές ακυρώθηκαν και θα επαναληφθούν, και μάλιστα σε κλίμα εντονότερα αντιπροσφυγικό) ούτε στην Ουγγαρία, όπου το 40% του πληθυσμού, αυθορμήτως ή εντέχνως καθοδηγημένο, αρνείται ανένδοτα να δεχτεί η χώρα του τον τεράστιο αριθμό των 1.300 προσφύγων. Λογικό. Με 1.300 μουσουλμάνους (που ωστόσο μπορεί να μην είναι όλοι μουσουλμάνοι, αλλά να υπάρχουν και χριστιανοί ανάμεσά τους και Γεζίντι), ο κίνδυνος εξισλαμισμού της Ουγγαρίας των μόλις 10.000.000 κατοίκων είναι ολοφάνερος.

Δεν είναι όμως μόνο τα δύο μέλη της παλιάς Αυστροουγγαρίας που δείχνουν σαν κηλίδες πάνω στον ευρωπαϊκό χάρτη. Κι εδώ η μανιασμένη Ακροδεξιά, χρυσαυγίτικη και ιεραρχική, ανακαλύπτει συνωμοσίες εξισλαμισμού μας.

 Στη Γαλλία, η Μαρίν Λεπέν ετοιμάζεται για τον προεδρικό θώκο, έχοντας απέναντί της τον τύποις ήπιο μιμητή της Νικολά Σαρκοζί και τη βαριά φθαρμένη σοσιαλδημοκρατία του Φρανσουά Ολάντ. Στη Γερμανία, η ακροδεξιά «Εναλλακτική» θεριεύει. Στη Δανία κατασκεύασαν «αντιπροσφυγικό σπρέι» και το δωρίζουν στους πρόθυμους να νιώσουν φοβισμένοι. Ο δε Τσέχος πρόεδρος Μίλος Ζέμαν πρότεινε προσφυώς να εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες «σε άδεια μέρη της βόρειας Αφρικής και σε ακατοίκητα νησιά της Ελλάδας», με αντάλλαγμα κάποια μείωση του χρέους.

Το «Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες» του Τζίμη Πανούση αποκτά πια νέο περιεχόμενο.

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Αχ Ευρώπη, εσύ μαράθηκες

Είχαμε πολλά χρόνια ν’ ακούσουμε ποσοστά που ν’ αγγίζουν το 100%. Το 98,3% που απέσπασε στην Ουγγαρία το «Οχι στους πρόσφυγες, όχι στις ποσοστώσεις», στο δημοψήφισμα που διοργάνωσε ο εθνικιστής Βίκτορ Ορμπαν, θύμισε τα ενενηνταεννιάρια που θέριζαν άκοπα ο Τσαουσέσκου και οι λοιποί σταλινίσκοι κάποιας εποχής, αλλά και οι δικοί μας χουνταίοι. Ετσι πονηρά όπως ήταν διατυπωμένο το ερώτημα του ουγγρικού δημοψηφίσματος, άλλωστε, το «Οχι» ήταν αυτονόητο, αν αποφάσιζες να συμμετάσχεις, να μην ακολουθήσεις τη γραμμή της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και των αντιρατσιστικών οργανώσεων, που συνιστούσαν αποχή. 

Αν σε ρωτούν «ποιος θέλεις να κάνει κουμάντο σπίτι σου, εσύ ή ο αντιπαθής γείτονάς σου;», η απάντησή σου έχει προκαταβληθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν επρόκειτο για καθαρό, τίμιο δημοψήφισμα. Ούτε για καθαρή, τίμια δημοκρατία. Εξ ου και η αποχή, περί το 60%. Τόσο μεγάλη, που ακύρωσε πολιτικά την όλη μεθόδευση.

Κι ωστόσο, η επίσημη Ευρωπαϊκή Ενωση βιάστηκε και πάλι να δείξει ανακουφισμένη. Είχε πράξει ακριβώς το ίδιο και τον Μάιο, όταν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της Αυστρίας ο υποψήφιος των Πράσινων, Αλεξάντερ βαν ντερ Μπέλεν, κατόρθωσε να ξεπεράσει ελάχιστα τον υποψήφιο των ακροδεξιών, Νόρμπερτ Χόφερ. Η μικρότατη διαφορά όμως, που δεν μπορούσε να αποκρύψει τον βαθύ διχασμό της Αυστρίας και την τεράστια δημοτικότητα των πιο ξενοφοβικών ιδεών, δεν επέτρεπε αναστεναγμούς ανακούφισης και ράθυμες γραφειοκρατικές ερμηνείες.

Τίποτε δεν έχει κριθεί. Ούτε στην Αυστρία (όπου άλλωστε οι εκλογές ακυρώθηκαν και θα επαναληφθούν, και μάλιστα σε κλίμα εντονότερα αντιπροσφυγικό) ούτε στην Ουγγαρία, όπου το 40% του πληθυσμού, αυθορμήτως ή εντέχνως καθοδηγημένο, αρνείται ανένδοτα να δεχτεί η χώρα του τον τεράστιο αριθμό των 1.300 προσφύγων. Λογικό. Με 1.300 μουσουλμάνους (που ωστόσο μπορεί να μην είναι όλοι μουσουλμάνοι, αλλά να υπάρχουν και χριστιανοί ανάμεσά τους και Γεζίντι), ο κίνδυνος εξισλαμισμού της Ουγγαρίας των μόλις 10.000.000 κατοίκων είναι ολοφάνερος.

Δεν είναι όμως μόνο τα δύο μέλη της παλιάς Αυστροουγγαρίας που δείχνουν σαν κηλίδες πάνω στον ευρωπαϊκό χάρτη. Κι εδώ η μανιασμένη Ακροδεξιά, χρυσαυγίτικη και ιεραρχική, ανακαλύπτει συνωμοσίες εξισλαμισμού μας. Στη Γαλλία, η Μαρίν Λεπέν ετοιμάζεται για τον προεδρικό θώκο, έχοντας απέναντί της τον τύποις ήπιο μιμητή της Νικολά Σαρκοζί και τη βαριά φθαρμένη σοσιαλδημοκρατία του Φρανσουά Ολάντ.

 Στη Γερμανία, η ακροδεξιά «Εναλλακτική» θεριεύει. Στη Δανία κατασκεύασαν «αντιπροσφυγικό σπρέι» και το δωρίζουν στους πρόθυμους να νιώσουν φοβισμένοι. Ο δε Τσέχος πρόεδρος Μίλος Ζέμαν πρότεινε προσφυώς να εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες «σε άδεια μέρη της βόρειας Αφρικής και σε ακατοίκητα νησιά της Ελλάδας», με αντάλλαγμα κάποια μείωση του χρέους.

Το «Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες» του Τζίμη Πανούση αποκτά πια νέο περιεχόμενο.

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Ο κομμουνιστικός εμφύλιος. Ας τον απολαύσουμε…

Ζούμε τις ανεπανάληπτες στιγμές που η μαρξιστική Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της επιτίθεται ανηλεώς στον ΣΥΡΙΖΑ, σε βαθμό που ο τελευταίος «κινδυνεύει»  να αποκτήσει την συμπάθεια μου. Άλλωστε είναι η πιο μετριοπαθής έκφραση αυτού του χώρου.

 Οι επιθέσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ και των άλλων μικρότερων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αντιμετωπίζονται  σχετικά εύκολα από την συγκυβέρνηση, καθώς αυτά τα κόμματα και οι κινήσεις διαθέτουν μικρό αριθμό οργανωμένων δυνάμεων και κυρίως την παραμικρή φαντασία στις κινητοποιήσεις τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το ΚΚΕ…

 Το ΚΚΕ είναι γνωστό, από το παρελθόν, απαιτεί να είναι ο μοναδικός αυθεντικός εκφραστής της μαρξιστικής Αριστεράς. Και όσο υπήρχε η μεγάλη Σοβιετία αυτό το επιτύγχανε, γιατί οι Σοβιετικοί απένειμαν αυτόν τον τίτλο στο πιο σοβιετόδουλο κόμμα. Και η γνώμη τους ήταν ντιρεκτίβα για τους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς στην χώρα μας. Η πτώση του Σοβιετικού καθεστώτος, επέφερε και την πτώση του ευρωκομμουνισμού, κατά ανεξήγητο τρόπο, ενώ θα έπρεπε να οδηγήσει στην άνθηση του.

Έτσι το ΚΚΕ, ελεύθερο από τον ανταγωνισμό του με την ανανεωτική πτέρυγα του -το ΚΚΕεσ- ασχολήθηκε με τα του οίκου του. Δηλαδή την ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των μελών του απέναντι στο αστικό και μικροαστικό  μικρόβιο- επί Α. Παπαρήγα  οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του κόμματος δεν συμμετείχαν σε κοινές εκδηλώσεις με άλλες παρατάξεις, γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο- την αναθεώρηση της ιστορίας του Εμφυλίου πολέμου με την προβολή των δράσεων του ΔΣΕ- και το κυριότερο- με την επέκταση της οικονομικής δραστηριότητας του. Γιατί δεν πρέπει να λησμονούμε το ΚΚΕ είναι μια πολύ μεγάλη ΑΕ. Μια μπίζνα.

Πάνω σε αυτόν τον άξονα καθοριζόταν και η συμπεριφορά του απέναντι στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Έτσι, όσες από αυτές έδιναν δουλειές στην «Τυποεκδοτική», την οικονομική ναυαρχίδα του κόμματος, είχαν εξασφαλισμένη μιαν ανέφελη θητεία από πλευράς κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων κλπ. 

Όσες δεν υπέκυπταν  σε αυτόν τον πολιτικό εκβιασμό –όπως η κυβέρνηση Σημίτη- τραβούσαν τα πάνδεινα.

Αιχμή του δόρατος των κινητοποιήσεων κατά το παρελθόν – η ομάδα κρούσης- ήταν το Σωματείο των οικοδόμων του οποίου ηγείτο  το δραστήριο στέλεχος του ΚΚΕ , ο Δ. Μαυροδόγλου. Οι δε αρχαιρεσίες στο συγκεκριμένο Σωματείο ήταν Σοβιετικού τύπου. Μόνον η αλήστου μνήμης ΕΣΑΚ-Σ συμμετείχε. Όταν με την πάροδο του χρόνου οι μετανάστες αντικατέστησαν τους εγχώριους οικοδόμους στα γιαπιά, περιορίστηκε η δυναμικότητα και η ικανότητα δράσης  του Σωματείου.

 Τότε προέβαλε συστηματικά η Ομοσπονδία συνταξιούχων, στη οποία ηγείτο και πάλι ο Δ. Μαυροδόγλου, παίρνοντας προφανώς κομματική μετάθεση. Οι πορείες των ασπρομάλληδων μελών της Ομοσπονδίας –σχεδόν όλοι μπαρουτοκαπνισμένα μέλη του κόμματος- κατέληγαν σε συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, με τις κάμερες να καταγράφουν το γεγονός. Από την μια μεριά οι δυνάμεις καταστολής και από την άλλη τα γεροντάκια που διεκδικούσαν δυναμικά  μια καλύτερη ζωή. Το συμπέρασμα του τηλεθεατή  ήταν συντριπτικό  για τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Όταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά το ΚΚΕ βρέθηκε σε μιαν έκδηλη αμηχανία. Και κατά την πάγια τακτική του περίμενε στην γωνία το πρώτο μεγάλο στραβοπάτημα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον η κυβερνώσα μαρξιστική Αριστερά, με υψηλούς συμβολισμούς. Άλλοι υπουργοί του τραγουδούσαν τον ύμνο του ΕΛΑΣ, άλλοι είχαν στα υπουργεία τους ανηρτημένο το πορτρέτο του  πρωτοκαπετάνιου Άρη και ο πρωθυπουργός την πρώτη μέρα της πρωθυπουργίας του τίμησε τους νεκρούς του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής, που ήταν το κομματικό τέμενος των κομμουνιστών.

Η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι 2015 ήταν η ευκαιρία που ζητούσε το κόμμα. Έκτοτε συστηματικά προσπαθεί να αποδομήσει το αριστερό προφίλ της κυβέρνησης, με διάφορα happenings. Καταλήψεις υπουργείων, συγκρούσεις με την αστυνομία, διαρκής ιδεολογικός αγώνας κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτήν την πρακτική θα εντάξουμε και την προχθεσινή πορεία των συνταξιούχων, που μετά την αποστρατεία Μαυροδόγλου ανέλαβε την ηγεσία τους ο παλιός βουλευτής του ΚΚΕ, Δ. Κουμπούρης. Η ήττα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ από την θέαση των συγκεκριμένων εικόνων του κομμουνιστικού εμφυλίου, ήταν συντριπτική. Όσο και να αναρωτιέται ο στοιχειωδώς νοήμων πολίτης, τι άλλο μπορούσαν να κάνουν τα ΜΑΤ απέναντι στις μανιασμένες επιθέσεις που δέχονταν, το αποτέλεσμα προκύπτει από το θυμικό και όχι από την λογική.

Εμείς οι υπόλοιποι, απολαμβάνουμε αυτόν τον ιδιόμορφο εμφύλιο, που βρίσκεται σε εξέλιξη, ουδέτεροι παρατηρητές στην ενδοκομμουνιστική διαμάχη.

.Παραχαράκτες του Σοσιαλισμού

Τι ήταν πάλι αυτό με τον κ. Γιώργο Κατρούγκαλο; Καλεί τον ελληνικό λαό να κατέβει στο πεζοδρόμιο και να διαδηλώσει κατά των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους πιστωτές μας, επί του εργασιακού. Πρωτοφανές, αλλά και υστερόβουλο. 

Δηλαδή: πάρτε πολιορκητικούς κριούς και εμβολίσατε τις πύλες του κτιρίου, όπου συνεδριάζει η παρέα της Βέλιας Βελκουλέσκου (ΔΝΤ), του Eurogroup και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με τους κ.κ. Σταθάκη, Τσακαλώτο, Κατρούγκαλο κ.α. Και απαιτείστε από τους πιστωτές να υπακούσουν στα κελεύσματα της «πρώτη φορά κυβέρνησης της Αριστεράς», να μεταθέσουν τις ... περισσότερα »

.Ορθόδοξος... κομμουνισμός

H κυβέρνηση χθες υπέστη οδυνηρή ήττα από την… Δεξιά του Κυρίου. Λίγο φώναξε ο αρχιεπίσκοπος και οι ιεράρχες που ζήτησαν εμμέσως μέχρι και δημοψήφισμα και ο Τσίπρας μόνο που δεν έτρεξε να κρυφτεί από το φόβο του.

Έβαλε μπροστά τον Ελληναρά και πολύ χριστιανό Καμμένο, μάζεψε και τον αμάζευτο Νίκο Φίλη, πήγαν όλοι μαζί στο Μαξίμου και σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Από εκεί που έλεγαν ότι τα προγράμματα του υπουργείου για τα Θρησκευτικά θα εφαρμοστούν ο κόσμος να χαλάσει, αποφάσισαν τελικά να εφαρμοστούν αλλά με… τα παλιά βιβλία. Όπερ σημαίνει ότι φίλησαν το χέρι του Ιερώνυμου, είπαν και καμιά δεκαριά «Πιστεύω» για τιμωρία και η ζωή συνεχίζεται. Άλλωστε και οι δύο πλευρές για τον… σταυρό πολεμάνε. Ο Ιερώνυμος για τον Σταυρό της Ορθοδοξίας, ο δε Τσίπρας για τον σταυρό της κάλπης. Γιατί που να τολμήσει να πάει σε εκλογές με όλη την Εκκλησία εναντίον του. Ούτε τη δική του ψήφο δεν θα έβρισκε.

Ωστόσο, πέρα από την ακόμη μία ήττα της κυβέρνησης πρέπει να ειπωθούν ορισμένες αλήθειες που κάποιους θα τους πονέσουν. Να ξεκαθαρίσουμε ότι πιστεύουμε ακράδαντα στην Ορθοδοξία και στο γεγονός ότι δεν μπορεί κανένας Φίλης και κανένας Τσίπρας να προσβάλλουν τον ελληνικό λαό που είναι Χριστιανοί. Ούτε να προβαίνουν σε αλλαγές στα Θρησκευτικά χωρίς να έχουν τη στοιχειώδη ευγένεια να κάνουν διάλογο με την επίσημη Εκκλησία.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1.Το κράτος, ανεξαρτήτως αν είναι η αριστερά στην κυβέρνηση ή η δεξιά, είναι αυτό που καθορίζει τα σχετιζόμενα με την εκπαίδευση των παιδιών. Το σχολείο δεν είναι άμβωνας. Είναι σχολείο που οφείλει να κάνει τους ανθρώπους καλούς, μορφωμένους, άξιους. Χριστιανούς; Ναι Χριστιανούς κι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Όμως η Εκκλησία δεν έχει δουλειά να εμπλέκεται στα της πολιτείας, παρά μόνο να εκφράζει την άποψή της.

2.Το μάθημα των Θρησκευτικών χρήζει αλλαγών. Όχι βεβαίως τις ανοησίες του Φίλη να τραγουδάνε τα παιδάκια τον Μπαγάσα του Άσιμου ή τραγούδια της Ριάνα και να μαθαίνουν τα 100 ονόματα του Γεχβά. Αλλά να υπάρχουν και αναφορές σε άλλες θρησκείες χωρίς αυτό να γίνεται σε βάρος της ορθόδοξης θρησκείας η οποία ομολογείται από το 98% του ελληνικού λαού.

3.Αν ήθελε η κυβέρνηση να κάνει ριζικές τομές ας τολμούσε να πάει σε δημοψήφισμα. Αυτή δεν ήταν που μιλούσε για συμμετοχική δημοκρατία; Δεν τολμά να το κάνει διότι θα φάει τέτοια ξεγυριστή φάπα που δεν θα καταλάβει τι της ήρθε.

4.Αν από την αρχή ο Φίλης πήγαινε σε διάλογο με την Εκκλησία δε θα συνέβαιναν όλα αυτά. Όμως, ο υπουργός μπορεί να μην είναι άθεος και να είναι χριστιανός, αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένας αριστερός ιδεοληπτικός που νομίζει ότι κάνει προοδευτική, αριστερή πολιτική. Η τύφλωση που έχει τον έκανε να μιλήσει άσχημα για το προσωπικό της Εκκλησίας. Ναι υπήρχαν χουντικοί ιερείς. Ναι κάποιοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Δεν έχει όμως κανείς το δικαίωμα να προσβάλει το σύνολο των παπάδων. Ο Φίλης ήξερε ότι θα προκαλέσει, όμως, το έκανε γιατί μάλλον ήθελε να κερδίσει λίγα λεπτά… αριστερής δημοσιότητας και να κάνει ηρωϊκή έξοδο στον επικείμενο ανασχηματισμό.

5.Ο Ιερώνυμος έχει κάνει ένα μεγάλο καλό κι ένα μεγάλο λάθος. Το καλό είναι ότι ήταν και είναι ένα πράος παπάς που έχει κάνει μεγάλο φιλανθρωπικό έργο χωρίς να το διαφημίζει. Το κακό είναι ότι πιστεύει πως αν κάνει παρεμβάσεις θα χαρακτηριστεί… Χριστόδουλος. Όμως, ο καλός ποιμενάρχης οφείλει να παρεμβαίνει όταν όλα δεν πάνε καλά. Όταν προσβάλλεται το χριστεπώνυμο πλήθος από κάτι απίθανους ιδεοληπτικούς τύπους. Έπρεπε λοιπόν να έχει μιλήσει νωρίτερα. Εντάξει, καλό το «τα του καίσαρος τω καίσαρι…» αλλά κάποια στιγμή πρέπει να υπάρχουν όρια στην ξεφτίλα ορισμένων πολιτικών.

6.Επίσης, η πολιτεία πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στις σχέσεις της με την Εκκλησία. Δεν έγινε απολύτως τίποτε και δεν πειράχτηκε κανείς ούτε με τον πολιτικό γάμο, ούτε με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ήταν αποφάσεις που αφορούσαν το κράτος και καλώς τις πήρε. Όμως, υπάρχουν και όρια. Τη μια η σφαγή της Σμύρνης είναι συνωστισμός, την άλλη αφαιρείς από το βιβλίο της Ιστορίας τον Μέγα Αλέξανδρο ή υπάρχουν βιβλία που προσβάλλουν την ιστορική μνήμη και παράδοση. Και από την άλλη το μόνο που ενδιαφέρει τον Φίλη είναι να ξαναγραφτεί η ιστορία του Εμφυλίου. Λέμε λοιπόν ότι ας κάνει τη δουλειά του καλά το κράτος αλλά οφείλει να προσέχει τους εθνομηδενιστές, τους άθεους και τους ευρωλιγούρηδες, ψευτοκουλτουριάρηδες που θέλουν να εκθεμελιώσουν τα πάντα.

Ηθικόν δίδαγμα. Κανείς δεν τα έβαλε με την Εκκλησία και κέρδισε. Αλλά και πρέπει και οι δύο πλευρές να είναι προσεκτικές για να συνυπάρξουν χωρίς εντάσεις. Ελλάδα και Ορθοδοξία είναι αλληλένδετα πράγματα και αυτό κανείς δεν πρέπει να το ξεχνά. Ειδικά τώρα που έχει γεμίσει η χώρα αλλόθρησκους.

.Μέχρι που θα φτάσει η κατρακύλα;

Η κατρακύλα του ελληνικού κράτους επί κυβέρνησης της Αριστεράς συνεχίζεται. Η ξεφτίλα και η αηδία που νιώθουμε κάθε μέρα που περνά για αυτούς επιλέχθηκαν να κυβερνήσουν τη χώρα και τη διασύρουν με τέτοιο τρόπο, δεν έχει όρια.

Μετά απ' όσα έγιναν με την Εκκλησία, όπου ο Τσίπρας νόμιζε ότι έκανε σόου όταν καλούσε τους ιεράρχες στο Μαξίμου για να κάνει τελικά όπισθεν ολοταχώς, ακόμη μεγαλύτερη είναι η ξεφτίλα που έγινε με τους δικαστές.

Δεν έχει προηγούμενο στα ελληνικά χρονικά να καλείται η ηγεσία της Δικαιοσύνης και αντί να συζητά για τα θεσμικά προβλήματα που υπάρχουν και για το πώς πρέπει να αποφορτιστεί το κλίμα, ο πρωθυπουργός της χώρας να κάνει παζάρια μαζί τους για τους μισθούς τους.

Μα είναι δυνατόν ο αρχηγός του κράτους να συζητά με την ανώτατη ηγεσία για τα μισθολόγια; Και μάλιστα να αφήνει κανάλια να τραβάνε τις δηλώσεις του, να εκδίδει δελτίο τύπου για το τι ειπώθηκε και να δημιουργείται η αίσθηση στην κοινωνία μια συναλλαγής που δεν έχει προηγούμενο;

Δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές ενώσεις για να συζητήσουν τα αιτήματα, δίκαια τα περισσότερα, των δικαστών; Δεν υπάρχει υπουργός Οικονομικών και υπουργός Δικαιοσύνης να ακούσει τα αιτήσεων των ενώσεων και να αποφανθεί; Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να λαμβάνει το ρόλο του κομματάρχη και του Γκόρτσου που τάζει αυξήσεις στους μισθούς ή στην καλύτερη περίπτωση ότι δεν θα τους μειώσει; Και για να έχουμε καλό ερώτημα: Αν ζητήσουν οι λογιστές, οι οικοδόμοι ή οι σκουπιδιάρηδες να μην τους κοπούν οι μισθοί τι θα γίνει; Θα πάνε στο Μαξίμου να δουν τον Τσίπρα και on camera αυτός να τους υπόσχεται διάφορα λες και δεν υπάρχουν υπουργοί; Αν είναι έτσι τότε γιατί ψέκασαν τους συνταξιούχους και δεν τους δέχονταν ο πρωθυπουργός;

Το λιγότερο είναι ότι ο Τσίπρας παίρνει πάνω του όλες τις υποθέσεις και ακυρώνει όλους τους υπουργούς του. Είτε αυτός είναι πολύ μάγκας και λύνει τα προβλήματα είτε οι υπόλοιποι είναι άχρηστοι και πρέπει να φύγουν.

Το βασικό είναι ότι στην περίπτωση της δικαιοσύνης έχουμε μια ιδιότυπη υπόθεση. Το «ιερό δισκοπότηρο» της κυβέρνησης και του Παππά, οι τηλεοπτικές άδειες κρίνουν ακόμη και την επιβίωσή τους. Η υπόθεση εκκρεμεί στα δικαστήρια, και συγκεκριμένα στο ΣτΕ. Έχουν γίνει όσα έχουν γίνει με την Ολομέλεια και ο Τσίπρας καλεί τους ανώτατους δικαστές όχι για να τους πει να διαφυλάξουν την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης ή να μείνουν ανεπηρέαστοι από όλους, και κυρίως από κυβερνητικούς κύκλους. Αλλά για να τους τάξει φιλοδωρήματα. Είναι συναλλαγή αυτό ή δεν είναι; Κι εν πάση περιπτώσει είναι τόσο ανόητοι που κάνουν αυτή την συναλλαγή φόρα παρτίδα; Τι θα πει ο κόσμος δηλαδή αν το ΣτΕ βγάλει απόφαση ότι είναι νόμιμος ο διαγωνισμός; Δεν θα σκεφτεί ότι έγινε deal; Ακόμη κι αν δικάσουν με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, ποιος Έλληνας πολίτης θα εμπιστευτεί και θα επικροτήσει την κρίση τους;

Η χώρα μπαίνει σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Τα θεμέλια του ελληνικού κράτους διαλύονται το ένα μετά το άλλο. Η Βουλή, το πολιτικό σύστημα, η Αστυνομία, τα μέσα ενημέρωσης, και όλα με βασικό υπεύθυνο τον ΣΥΡΙΖΑ και τον βρόμικο λαϊκισμό του. Κατέλυσαν τις ανεξάρτητες αρχές και κάνουν ό,τι γουστάρουν, τώρα εξευτελίζουν και τη Δικαιοσύνη δημιουργώντας τις συνθήκες για ύποπτες συναλλαγές με αντάλλαγμα αποφάσεις που τους συμφέρουν;

Μέχρι που θα φτάσει αυτή η κατρακύλα;