.Οι ψευτο-τσαμπουκάδες του κ. Τσίπρα

Εγκαίρως είχαμε προειδοποιήσει από αυτή τη στήλη (27 Μαρτίου) ότι η κυβέρνηση βρίσκεται για ακόμη μία φορά «σε λάθος πλευρά» με την απόφασή της να ταχθεί απέναντι στο ΔΝΤ και να συμπλεύσει με το Βερολίνο μόνο και μόνο για να κερδίσει λίγο χρόνο.

Διότι τι έλεγε το ΔΝΤ; Πρώτον, ότι απαιτείται «κούρεμα» για να γίνει βιώσιμο το χρέος και, δεύτερον, ότι χρειάζονται και άλλα μέτρα για να πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018. Ο «μισητός» Πόουλ Τόμσεν είχε προσδιορίσει τα μέτρα συνολικά σε 8,5 δισ. ευρώ. 

Αντί λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας να συνταχθεί με το ΔΝΤ και να πει «ΟΚ, θα πάρω 8,5 δισ. ευρώ μέτρα υπό τον όρο ότι θα κουρέψετε το χρέος», συντάχθηκε με την Ανγκελα Μέρκελ και πήγε κόντρα στο Ταμείο επιχειρώντας να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσά τους.

Εφθασε μάλιστα μέχρι του σημείου να δημοσιοποιήσει υποκλαπείσες συνομιλίες του Πόουλ Τόμσεν με την Ντέλια Βελκουλέσκου που δεν ήταν τίποτε άλλο από σενάρια για το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα, κάτι που κάθε οργανισμός και επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να εξετάσει.

Κοντόφθαλμη και κουτοπόνηρη λογική, αφού ξέρει, όπως και το ΔΝΤ άλλωστε, ότι τα μέτρα 5,4 δισ. ευρώ που έχει υποσχεθεί δεν μπορεί να τα υλοποιήσει. Και πως θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα-«κάβα» ύψους 3,6 δισ. ευρώ που ζητάει το Ταμείο (ανεβάζοντας τον λογαριασμό στα 9 δισ. ευρώ) για να επιτευχθεί πλεόνασμα 3,5% το 2018.

Και είναι άλλο πράγμα να συζητάς για 9 δισ. ευρώ μέτρα πακέτο με αντάλλαγμα το χρέος και άλλο για 5,4 δισ. ευρώ συν 3,6 δισ. ευρώ «κόφτη» δημοσίων δαπανών. Διότι ο «κόφτης» δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από μείωση μισθών και συντάξεων, που αποτελεί «κόκκινη γραμμή» για τον κ. Τσίπρα.

Στην περίπτωση λοιπόν που θα είχε συνταχθεί με το Ταμείο, πρώτον θα είχε εδραιώσει μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση λέγοντας ότι «δέχομαι αυτά που ζητάτε μόνο αν κάνετε το κούρεμα που έχετε υποσχεθεί» και, δεύτερον, θα μπορούσε να πει στον κόσμο ότι «συμφωνήσαμε σε περισσότερα μέτρα, τα οποία πιστεύουμε ότι δεν θα χρειαστεί να υλοποιήσουμε, αλλά πήραμε και την ελάφρυνση χρέους».

Με άλλα λόγια, θα είχε αυτός την πρωτοβουλία στις διαπραγματεύσεις έχοντας «χτίσει» μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση.

Ο κ. Τσίπρας όμως και το επιτελείο του επέλεξαν τον ψευτοτσαμπουκά λες και επρόκειτο για μια διάνεξη αμφιθεάτρου ή καφενείου αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά πόσο ανεπαρκείς και επικίνδυνοι για τη χώρα είναι. 

Το έκαναν πέρυσι και έφεραν την οικονομία χρόνια πίσω. Το επιχειρούν και εφέτος λες και είναι το μόνο πράγμα που ξέρουν. Μόνο που η Ελλάδα δεν αντέχει να ξαναζήσει συνθήκες καλοκαιριού 2015...

 Παπαϊωάννου Γιώργος 

.Σε κρίσιμη καμπή η διαπραγμάτευση

Ο κ. Τσίπρας ή θα αποδεχθεί αξιόπιστο μηχανισμό προληπτικών μέτρων ή θα εγκαταλειφθεί από τους εταίρους - Κινδυνεύει να έχει την αντιμετώπιση που είχε ο Αντώνης Σαμαράς μετά το καλοκαίρι του 2014

Η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει αισιόδοξο κλίμα για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με εταίρους και δανειστές στις επόμενες ημέρες. Τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και οι αρμόδιοι υπουργοί κινούνται στο πνεύμα των αναστάσιμων ημερών, μεταδίδοντας ότι «φθάνουμε στο τέλος», ότι «τα βάσανα τελειώνουν» και ότι επίκειται η πολυπόθητη έξοδος από τη μακρόχρονη κρίση.

Ωστόσο, πολλοί εγείρουν σοβαρές αμφιβολίες, καθώς γνωρίζουν ότι για να υπάρξει ευτυχής κατάληξη στις διαπραγματεύσεις θα πρέπει η κυβέρνηση να αποδεχτεί πέραν των μέτρων και μια αξιόπιστη εκδοχή του προληπτικού μηχανισμού αυτόματης διόρθωσης των δημοσίων οικονομικών στην περίπτωση που διαπιστωθούν αποκλίσεις από το πρόγραμμα σταθεροποίησης. Μέχρι τώρα δεν υπάρχει συμφωνία στο σκέλος των προληπτικών μέτρων.

Όπως σημειώνουν πρόσωπα τα οποία εμπλέκονται στις διαπραγματεύσεις, παρά την καλή διάθεση που λόγω των γενικότερων πολιτικών συνθηκών διατηρούν αρκετές κυβερνήσεις, η καχυποψία περισσεύει μεταξύ των περισσότερων εταίρων.

Η προηγούμενη εμπειρία κυρίως των κεντροευρωπαϊκών κυβερνήσεων με τον κ.Τσίπρα δεν είναι η καλύτερη. Για να μην αναφερθούμε στους ιθύνοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι οποίοι παραμένουν εχθρικοί, ιδιαιτέρως μετά την αξιοποίηση του περιεχομένου των υποκλοπών από τα κυβερνητικά στελέχη, του Πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα αντιμετωπίζεται ιδιαιτέρως από τους κεντροευρωπαίους εταίρους όπως η κυβέρνηση Σαμαρά μετά το καλοκαίρι του 2014.

Κοινή ήταν τότε η πεποίθηση ότι ο κ.Σαμαράς από τη στιγμή που επέλεξε την πολιτική διαπραγμάτευση κι άρχισε να σκέπτεται διπλά και τριπλά το πολιτικό κόστος εγκαταλείφθηκε και οι ευρωπαίοι άρχισαν να συνομιλούν με τον κ.Τσίπρα, κρίνοντας ότι έπρεπε να διαπραγματευτούν με τον επερχόμενο και όχι με τον απερχόμενο πρωθυπουργό.

Παρεμπιπτόντως και τότε, όπως και τώρα, οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ήταν εκείνοι που τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια του κ.Σαμαρά.

Ορισμένοι λοιπόν θεωρούν ότι ο κ.Τσίπρας βρίσκεται σε αντίστοιχη θέση. Εξαντλώντας τα χρονικά περιθώρια της πολιτικής διαπραγμάτευσης απώλεσε τα όποια αποθέματα αξιοπιστίας είχε συγκεντρώσει και πλέον οι κεντροευρωπαίοι εταίροι τον έχουν «ξεγράψει», όπως ακριβώς είχαν κάνει με τον κ.Σαμαρά στο δεύτερο εξάμηνο του 2014.

Στις Βρυξέλλες και αλλού μεταδίδουν ξεκάθαρα πια ότι πλέον η ελληνική πολιτική διαθέτει αξιόπιστη εναλλακτική λύση, αναφερόμενοι προφανώς στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Δεν είναι τυχαίο σχετικό δημοσίευμα του πανευρωπαϊκού ισοτόπου Politico που εμφανίζει τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας ως ελπιδοφόρο ευρωπαίο πολιτικό που μπορεί να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στα ελληνικά πράγματα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν δικαιολογείται υπέρμετρη αισιοδοξία για τις διαπραγματεύσεις, χωρίς η κυβέρνηση να κάνει σοβαρές υποχωρήσεις και να νομοθετήσει με ακρίβεια και χωρίς αναιρέσεις τον αυτόματο μηχανισμό προληπτικών μέτρων.

Ήδη το Ρόιτερς μετέδωσε απαισιόδοξες εκτιμήσεις κοινοτικών αξιωματούχων, οι οποίοι προετοιμάζουν τους πάντες για επιμήκυνση των διαπραγματεύσεων, με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα διαθέτει ταμιακά διαθέσιμα ικανά να την κρατήσουν ζωντανή μέχρι το τέλος Ιουλίου.

Η ελληνική κυβέρνηση, πάντως, στο βαθμό που έχει αποφασίσει να κλείσει τη διαπραγμάτευση, θα μπορέσει να κερδίσει το στοίχημα της αξιολόγησης.

Αρκεί, όπως χαρακτηριστικά λένε όσοι παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις διαπραγματεύσεις, η ελληνική πρόταση για αυτόματες οριζόντιες περικοπές στις δαπάνες όλων των υπουργείων, τρεις μήνες μετά την επισημοποίηση των όποιων αποκλίσεων, να είναι σαφής και καθαρή, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.

Αν είναι δομημένη χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς να δίδεται το δικαίωμα στον υπουργό Οικονομικών να αναζητεί ισοδύναμα, θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή και βάση για ενδεχόμενη συμφωνία.

Είναι θέμα της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού προσωπικά να μετακινηθεί και να δηλώσει ευθέως ότι οι περικοπές στην περίπτωση αποκλίσεων θα είναι οριζόντιες, αυτόματες, χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς ατέρμονες αναζητήσεις βασανιστικών ισοδύναμων.

Υπό αυτούς τους όρους,πιθανώς να αποφύγει την αυστηρή ποσοτικοποιημένη λίστα προληπτικών μέτρων, που θα τον φέρει σε εξαιρετικά δυσχερή θέση απέναντι στους βουλευτές του, οι οποίοι πιέζονται αφόρητα στις εκλογικές του περιφέρειες και ζουν τα συνήθη ψυχοδράματα όσων τα τελευταία χρόνια μετακινήθηκαν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης σε εκείνα της συμπολίτευσης.

Οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης πάντως δίδουν πιθανότητες 80% ο κ.Τσίπρας να κάνει όσα χρειάζονται για να κλείσει η αξιολόγηση, παρά να διακινδυνεύσει στην παρούσα φάση να έχει την τύχη του κ.Σαμαρά.

Διατηρούν ωστόσο κάποιες αμφιβολίες μήπως ο Πρωθυπουργός επιχειρήσει μπρος στο αδιέξοδο ένα από τα συνήθη καταστροφικά άλματα πολιτικής και λογικής, που διακρίνουν την πολιτική του καριέρα.

Οι επόμενες μέρες, έτσι ή αλλιώς, αναμένονται,αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσες...

 Καρακούσης Αντώνης 

.Το ρεσάλτο του μύθου

Η ​​απελπισία των ανθρώπων που πιστεύουν σε μια δυναμική, εξωστρεφή Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης είναι μεγάλη. Οι πιο παλιοί θλίβονται βαθιά γιατί βλέπουν τον τόπο να «μικραίνει» και τα αυτονόητα δεκαετιών να υποχωρούν. Ειδικά η γενιά που έχτισε μετά τον πόλεμο την Ελλάδα απελπίζεται με όσα βιώνει σήμερα. 

Οι πιο μικροί φεύγουν ή προσπαθούν να φύγουν στο εξωτερικό. Ακόμη και όσοι «το παλεύουν» εδώ και πάνε καλά νιώθουν να τους πνίγει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να τους τραβάει προς τα κάτω ο ολοένα και χαμηλότερος κοινός παρονομαστής.

Είναι επώδυνη πράγματι η περίοδος που περνάμε. Εχει θεσμικό, αξιακό, οικονομικό και –για πολλούς– προσωπικό κόστος. Είναι όμως, και επιμένουμε καιρό σε αυτό, μια σημαντική «Ιστορική Διόρθωση», από την οποία έπρεπε να περάσουμε.

Η Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο κυβερνήθηκε από κεντρώες και δεξιές κυβερνήσεις, αλλά η Αριστερά απέκτησε ένα ηθικό πλεονέκτημα και μια ιδεολογική ηγεμονία. Οι διώξεις, τα ξερονήσια, η ιδεολογική καταπίεση έσπρωξαν το δυναμικό κομμάτι δύο γενιών στους κόλπους της. 

Είχε μύθο, αύρα, δυναμισμό η Αριστερά.

Το ελληνικό κατεστημένο και οι ξένοι προστάτες του δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν τις ανασφάλειές τους και να βάλουν ένα πραγματικό τέλος στα εμφυλιακά πάθη δημιουργώντας μια κανονική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Κράτησαν ένα κομμάτι της κοινωνίας έξω από το «σύστημα» και συνέχισαν να λειτουργούν παλαιοκομματικά.

Μετά την αποστασία, που διέκοψε τη φυσική ροή των πραγμάτων, και τη δικτατορία ήλθε η ώρα του «μπαμ». Ηταν ένα δικαιολογημένο τσουνάμι οργής, συμπιεσμένης ενέργειας, που άρχισε να εκδηλώνεται. 

Η Αριστερά ήταν η πρωθιέρεια στον ναό του λαϊκισμού και της αχαλίνωτης ριζοσπαστικοποίησης που ακολούθησε. Είχε όμως ρόλο ανεύθυνου ιδεολογικού και πολιτικού «άρχοντα». Διατηρούσε την ηγεμονία, ετεροπροσδιόριζε ακόμη και τη (λαϊκή) Δεξιά, αλλά δεν είχε ποτέ αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου. Ηλθε όμως η μεγάλη οικονομική κρίση που γκρέμισε το παλαιοκομματικό σύστημα και έδειξε τη γύμνια των θεσμών. Η Αριστερά, σε μια νέα της εκδοχή, έκανε ένα εξαιρετικά επιτυχημένο ρεσάλτο.

Η χώρα έπρεπε να περάσει από αυτό το στάδιο, έστω και με κόστος. Είναι ο μόνος τρόπος να συνειδητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ότι η Αριστερά ήταν καλή ως μύθος, όχι ως εναλλακτική λύση για τον τόπο. Το πολύ χαμηλού επιπέδου πάρε-δώσε έχει αποδομήσει το περιώνυμο ηθικό πλεονέκτημα, έστω και αν στη ζυγαριά μπαίνουν οι συσσωρευμένες επί δεκαετίες αμαρτίες των παλιών.

 Η ανεπάρκεια διακυβέρνησης κάνει τις κυβερνήσεις τύπου B και C του παρελθόντος να μοιάζουν ικανές. Η όλη εικόνα αυτής της κυβέρνησης δεν έχει κανένα στοιχείο οραματισμού ή πραγματικής λαχτάρας για πρόοδο και ευημερία. Είναι πιο παλαιοκομματική από την παλαιοκομματικότερη που είχαμε ποτέ.

Και το κυριότερο, έχει αποδείξει ότι ούτε άλλος δρόμος διαπραγμάτευσης υπάρχει ούτε και άλλο οικονομικό μοντέλο για μια χώρα σαν την Ελλάδα.

Πρέπει να το περάσουμε αυτό που ζούμε για να γυρίσει το εκκρεμές στη μέση. Πήγε πολύ δεξιά για δεκαετίες, πολύ αριστερά τα τελευταία 40 χρόνια και τώρα πρέπει να ισορροπήσει. Το κόστος μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο, θα πάμε πολλά χρόνια πίσω, αλλά ήταν αναπόφευκτο να περάσουμε τη φάση της «Ιστορικής Διόρθωσης».

  ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Έχουν καταλάβει οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ότι έρχονται 9 δισ. ευρώ νέα μέτρα;

Μια ακόμη θεατρική παράσταση παρακολουθήσαμε τις ημέρες αυτές. Από τη μια η συγκινημένη Γεροβασίλη πάει να παραλάβει το ιερόν φως με τιμές αρχηγού κράτους και από την άλλο οι.. Άμποτ και Κοστέλο που μας το παίζουν μάχιμοι και πατριώτες. Ευτυχώς που ήταν Πάσχα αλλιώς θα βλέπαμε τον Τσίπρα με τον Καμμένο πάνω στη φρεγάτα με στολή παραλλαγής να σπεύδουν να κατατροπώσουν τον Τούρκο.

Σιγά μη σκίσετε κανένα καλσόν σύντροφοι . Επικοινωνιακά παιχνιδάκια, αστειάκια και χιούμορ τρίτης Γυμνασίου από δύο τύπους που νομίζουν ότι θα κοροϊδεύουν εσαεί τον κόσμο.

Επιχείρηση συσπείρωσης ενόψει των ψηφοφοριών των επόμενων εβδομάδων διότι για τα περί ρήξης με τους δανειστές είναι απλά αστεία. Τα έχουν βρει σε όλα, ακόμη και στα πρόσθετα μέτρα κι απλά κερδίζουν χρόνο για να σερβίρουν τα… καλά νέα στο λαό.

Προσπάθεια να μαζέψουν τους αντάρτες τους και να δείξουν αυτοί οι δυο πόσο αγωνιστές είναι, πόσο πατριώτες, ετοιμοπόλεμοι και γεμάτοι υπερηφάνεια για τη διακυβέρνησή τους.

Και έτσι πιστεύουν ότι θα ξεχάσει ο κόσμος ότι έρχονται μέτρα 5,4 δισ. συν τα προληπτικά μέτρα 3,6 δισ., δηλαδή 9 δισ. ευρώ και ο ΣΥΡΙΖΑ νικά κατά κράτος το mail Χαρδούβελη του 1,8 δισ. ευρώ.

Βρε έχουν καταλάβει οι βουλευτές και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ότι έρχονται 9 δισ. ευρώ νέα μέτρα; Θα τολμούσε μη αριστερό κόμμα να περάσει τέτοια μέτρα και δεν θα καιγόταν η χώρα; Όμως αυτοί που θα ψηφίσουν έχουν αντιληφθεί ότι γίνονται συνεργοί στο έγκλημα;

Όμως, έχει πολύ πλάκα αυτό το κακοστημένο σκηνικό με τα 3,6 δισ. προληπτικά μέτρα που απαιτούν οι δανειστές. Έχει πλάκα διότι η κυβέρνηση επιμένει ότι οι δανειστές επιμένουν να περάσουν από τη Βουλή ενώ το Μαξίμου ανθίσταται. Όμως ποτέ δεν ακούσαμε από επίσημα χείλη ότι απαιτούν να τα περάσουν από τη Βουλή, ενώ ο Τσίπρας και η παρέα του λένε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο.

Μα αν η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι τα προληπτικά μέτρα ή μνημόνιο κάβα δεν είναι απαραίτητα αφού η χώρα θα έχει πλεόνασμα, τότε θα πρέπει αυτά να περάσουν από τη Βουλή. Έτσι θα αποδείξουν ότι αν και μπορούν και ψηφίζουν προληπτικά μέτρα εντούτοις δεν θα χρειαστούν να εφαρμοστούν.

Σε ένδειξη καλής θέλησης λοιπόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ πρέπει να τα ψηφίσει τα μέτρα, να έχει το κάβα μνημόνιο αλλά να… ταπώνει κάθε μέρα τους δανειστές αποδεικνύοντάς τους ότι δεν είναι απαραίτητα

Για ποιον λόγο δεν βγάζουν μία από τις περήφανες ανακοινώσεις τους να πουν στους Ευρωπαίους ότι «εμείς, σε ένδειξη καλής θέλησης και βεβαιότητας για την επιτυχία του προγράμματός μας, τα ψηφίζουμε αλλά δεν θα τα εφαρμόσουμε γιατί είναι απλώς προληπτικά»; Έτσι δεν θα αποστομώσουν και το κακό ΔΝΤ που ολοένα αμφιβάλλει για την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης;

Δε την κάνουν όμως την αυτοκάθαρση. Διότι πάνω από όλα προέχει η εικόνα και η όχι η ουσία.

Κι αυτό αποτελεί το μέγα έγκλημα που δεν πρέπει να συμβεί. Εκτός βεβαίως από το γεγονός ότι το… καθεστώς θέλει να επιβάλει οριστικά το παιχνίδι του.

.Μπήκε ο Μάιος και… καήκαμε

Μπήκε ήδη ο Μάιος και σύμφωνα με τον καθ’ ύλην αρμόδιο, δηλαδή τον υπουργό Οικονομικών Τσακαλώτο, τότε ως χώρα και ως οικονομία «ζήτω που καήκαμε».

Σήμερα 3 Μαΐου θυμόμαστε πριν από περίπου τρεις μήνες, στις αρχές του Φεβρουαρίου τον Τσάρο της οικονομίας Ευκλείδη Τσακαλώτο να λέει στη βουλή πως «αν η αξιολόγηση πάει για τον Μάιο ή τον Ιούνιο καήκαμε».

Σήμερα 3 Μαΐου, το Πάσχα πέρασε, η ανάσταση (ή και η απογείωση) της οικονομίας δεν ήρθε και μάλιστα έχει ήδη φύγει η πρώτη ημερομηνία σταθμός που έθετε η κυβέρνηση για το κλείσιμο της αξιολόγησης που ήταν το Eurogroup στα τέλη Απριλίου.

Σήμερα 3 Μαΐου σχεδόν τρεις μήνες μετά από την ατάκα του Τσακαλώτου δεν διαφαίνεται συμφωνία για το επόμενο έκτακτο Eurogroup στις 9 Μαΐου και όλα μετατίθενται για το επόμενη τακτική συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στις 24 Μαΐου. Δηλαδή στο μεταίχμιο στο οποίο περιγράφει και ο Τσακαλώτος για το «καήκαμε» της ελληνικής οικονομίας.

Σήμερα 3 Μαΐου αντί στην κυβέρνηση να ετοιμάζουν τις λεπτομέρειες της «απογείωσης» της Ελληνικής οικονομίας συσκέπτονται και ξανασυσκέπτονται στο Μαξίμου για το πώς και το αν θα κλείσει η αξιολόγηση, για το αν θα πάνε σε εκλογές, ή σε δημοψήφισμα, για το αν θα κάνουν «ηρωική έξοδο» ή αν αντέχουν να παραμείνουν στην εξουσία ως μνημονιακότεροι του μνημονίου στο φόντο του «καήκαμε» που είπε ο Τσακαλώτος.

Σήμερα 3 Μαΐου η κυβέρνηση έχει φέρει τη συζήτηση στο αν θα νομοθετήσουμε τώρα ή αργότερα τα προληπτικά μέτρα των 3,6 δις και ποια ακριβώς μορφή θα έχει ο λεγόμενος δημοσιονομικός κόφτης της αυτόματης προσαρμογής με την άμεση λήψη μέτρων για να ξεχάσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση η αξιολόγηση αυτή θα κλείσει με ένα βαρύτατο πακέτο 5,4 δις μέτρων που περιλαμβάνουν μειώσεις συντάξεων, μισθών και αυξήσεις φόρων που οδηγούν σε περαιτέρω μειώσεις των εισοδημάτων των πιο φτωχών.

Σήμερα λοιπόν, μετά από την ανάπαυλα του Πάσχα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ο Γολγοθάς για την κοινωνία συνεχίζεται, η σταύρωση είναι βέβαιη, η ανάσταση μοιάζει με τον ορίζοντα που όσο τον πλησιάζεις απομακρύνεται και η κυβέρνηση του Τσίπρα είναι η σύγχρονη ενσάρκωση των Φαρισαίων υποκριτών και ενίοτε του Πόντιου Πιλάτου (είναι δεύτερη φύση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάζεται όπου δεν τον συμφέρει ως σαν να υπάρχει κάποια άλλη κυβέρνηση στη χώρα). Και στο βαθμό που δεν είναι απλά το γραφικό συμπλήρωμα αυτής της κυβέρνησης, ο Πάνος Καμμένος με τις δηλώσεις του ότι μετά από το Πάσχα θα βγαίναμε από το μνημόνιο, είναι κάτι σαν το φιλί του Ιούδα...

Εκτός και αν ο στρατάρχης Πάνος εννοεί ότι βγαίνουμε στο τρίτο για να μπούμε στο τέταρτο…