.Η Δημοκρατία δεν νίκησε

Όσο περνούν οι ημέρες και καταλαγιάζει κάπως ο κουρνιαχτός, διαλύεται και η αυταπάτη ότι με την καταστολή του πραξικοπήματος νίκησε στην Τουρκία η Δημοκρατία. Η Δημοκρατία δεν νίκησε, όπως δεν θα νικούσε και αν πετύχαινε το πραξικόπημα. Στις παρούσες συνθήκες που βρίσκεται η Τουρκία, το πραγματικό επίδικο είναι άλλο.

Κι αυτό γιατί από το πραξικόπημα του στρατηγού Εβρέν το 1980 και μετά η χώρα συνθλίβεται μεταξύ δύο κυρίαρχων πολιτικών πόλων που το πολιτικό τους γονίδιο δεν μπορεί να ενσωματώσει τις δημοκρατικές αξίες.

Από τη μια πλευρά, είναι οι κεμαλικές δυνάμεις που υπό συνθήκες πόλωσης με το πολιτικό Ισλάμ και ένοπλης σύρραξης με τους Κούρδους αυτονομιστές δεν κατόρθωσαν να αφομοιώσουν τις δυτικές αστικές αξίες, όπως ήταν η πολιτική παρακαταθήκη του εμπνευστή τους Ατατούρκ και παγιδεύτηκαν σε παρωχημένες εθνικιστικές και μιλιταριστικές ιδεοληψίες.

Από την άλλη πλευρά, είναι το πολιτικό Ισλάμ, το οποίο ενισχύθηκε αποφασιστικά τη δεκαετία του 1980 όχι μόνο από τη διεθνή συγκυρία στο χώρο της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, αλλά -και ως μία ειρωνεία της Ιστορίας- συνειδητά  από τους ίδιους τους πραξικοπηματίες στρατηγούς του Εβρέν που έβλεπαν στους ισλαμιστές το αντίπαλο δέος για να καταπνίξουν τις κοινωνικές και ελευθεριακές αξιώσεις της Αριστεράς, η οποία απειλούσε τη δεκαετία του 1970 το αστικό κεφάλαιο.

Έτσι, τη δεκαετία του 1980 το πολιτικό Ισλάμ εγκαταστάθηκε κυρίαρχα στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, η Αριστερά εξαφανίστηκε και έκτοτε δεν επανεμφανίστηκε ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, ενώ η παραδοσιακή αστική Δεξιά εμφιλοχώρησε στον ισλαμιστικό χώρο, ο οποίος αποδείχθηκε  αρκετά δελεαστικός καθώς προχώρησε ταχύτατα στην φιλελευθεροποίηση της οικονομίας αυξάνοντας τα κέρδη του κεφαλαίου.

Τόσο το πολιτικό Ισλάμ, το οποίο ως θεοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης δεν αντλεί την εξουσία από το λαό αλλά επικαλείται μία μεταφυσική πηγή εξουσίας, όσο και οι φασιστίζουσες εθνικιστικές και μιλιταριστικές κοσμοθεωρίες των κεμαλιστών, παρά τον κοσμικό και δυτικοστραφή χαρακτήρα τους, φέρουν και οι δύο μέσα τους τον σπόρο του ολοκληρωτισμού αδυνατώντας να ενσωματώσουν δημοκρατικές αξίες.

Βεβαίως υπάρχει και ένας τρίτος πολιτικός πόλος, οι Κούρδοι, οι οποίοι μέχρι στιγμής δείχνουν να αντιμετωπίζουν το θέμα του πραξικοπήματος με πολιτική ωριμότητα, αναμένοντας το ξεδίπλωμα διεθνών πρωτοβουλιών.

Δημιουργούνται επίσηςεύλογα ερωτήματα για το πώς θα αντιμετωπίσει η Άγκυρα τους Κούρδους αντάρτες, καθώς οι απομακρύνσεις έμπειρων στελεχών από μάχιμες μονάδες αφήνουν τον στρατό «ξεδοντιασμένο».

Σε κάθε περίπτωση είναι σαφές ότι στην περίπτωση του πραξικοπήματος της Τουρκίας δεν μπορεί να γίνεται λόγος για δημοκρατικά αντανακλαστικά του λαού, του Τύπου, των συλλογικών και πολιτικών οργάνων κ.ο.κ.  

Οι μάζες που κατέβηκαν στους δρόμους σαφώς και εξέφραζαν μία λαϊκή βούληση, ωστόσο η εξιδανίκευση του κινήματος αυτού ως ένας αγώνας δημοκρατίας και ελευθερίας απέχει παρασάγγας από την αλήθεια. Εξίσου αναληθής είναι εξάλλου και ο ισχυρισμός ότι όσοι δεν στήριξαν τους πραξικοπηματίες είναι ισλαμοφασίστες, που βρήκαν τώρα πάτημα για την τελική αναμέτρηση.

Αναμφίβολα πάντως η οργανωμένη βάση, και κυρίως η νεολαία, του κυβερνώντος ΑΚΡ κυριαρχούσε στα πλήθη που κατέβηκαν απέναντι στα άρματα και προφανώς, αφού δεν δίστασε να θέσει εαυτόν σε κίνδυνο, επρόκειτο για ένα από τα πιο δυναμικά τμήματά της. Η γρήγορη, οργανωμένη και αποτελεσματική κινητοποίηση των «ταγμάτων εφόδου» του AKP προϊδεάζει πιθανώς για το μετωπικό ρόλο που θα τους ανατεθεί για την εδραίωση του καθεστώτος Ερντογάν.

Υπό αυτές τις συνθήκες οι κοινωνικές και εθνικές μειονότητες, οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες, οι γυναίκες, οι ευρωπαϊστές, οι αριστεροί, εφεξής οι κεμαλιστές και όσοι εν γένει δεν ανήκουν στον συντηρητικό κορμό του σουνιτικού Ισλάμ έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν.

Η Δημοκρατία δεν νίκησε στην Τουρκία, απλώς επειδή δεν βρισκόταν εκεί όταν έγινε το πραξικόπημα…

 Μανδαλίδης Γιάννης 

.Από το «Ελευθερία ή Θάνατος» στο «Παραγωγή ή Θάνατος»

Φαντάζει πολύ πεζό να γράφει κανείς για ντομάτες ή για παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών σε τούτους τους τόσο ταραγμένους καιρούς.

Ωστόσο τα μικρά και τα ειρηνικά μπορεί να έχουν κεφαλαιώδη αξία στην εποχή μας.

Ίσως πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, η οποία μοιάζει μεν με νησίδα ασφάλειας και ειρήνης, αλλά δεν θα είναι για πολύ αν δεν αντιμετωπίσει έγκαιρα το παραγωγικό κενό που την καθιστά ευάλωτη και εξαρτημένη.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Η χώρα εισάγει το χρόνο 200.000 τόνους ντομάτες, ξοδεύοντας περίπου 200 εκατ. ευρώ για εισαγωγές κυρίως από την Ολλανδία.

Ναι, σωστά διαβάσατε η χώρα με ηλιοφάνεια πάνω από 250 μέρες το χρόνο εισάγει μαζικά ντομάτες από την Ολλανδία για να καλύψει τις ανάγκες της εγχώριας ζήτησης.

Η ελληνική παραγωγή ντομάτας είναι εποχική και ως εκ τούτου ελλειμματική. Μια πολιτική κινήτρων για την ανάπτυξη θερμοκηπίων θα μπορούσε σε πρώτη φάση να υποκαταστήσει τις εισαγωγές και σε δεύτερη να καταστήσει την Ελλάδα κέντρο παραγωγής κηπευτικών υψηλής ποιότητας για ολόκληρη την Ευρώπη,προσφέροντας δυνατότητες εισοδήματος και απασχόλησης σε πλήθος ανέργων που σήμερα ξεροσταλιάζουν έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ ή περιμένουν μια ευκαιριακή απασχόληση τους θερινούς μήνες.

Αλλά δεν είναι μόνο οι ντομάτες.Το ίδιο συμβαίνει και με πλήθος άλλων κηπευτικών που επίσης εισάγονται μαζικά, όπως βεβαίως και με το μέλι, τα καρύδια, τα αμύγδαλα, τα φουντούκια, τα δαμάσκηνα, τα όσπρια, τα φασόλια, τις φακές, τα ρεβίθια, το κρέας, το γάλα, τα τυριά και άλλα καθημερινά καταναλωτικά και τρόφιμα.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και ατελείωτος. Αν ψάξει κανείς θα τρομάξει από το εύρος της ελλειμματικότητας στην παραγωγή βασικών τροφίμων, που καταναλώνονται σχεδόν καθημερινά από τις ελληνικές οικογένειες.

Οι συνθήκες οικονομικής εξάρτησης από τα λεφτά των άλλων επιβάλλουν στη χώρα μας αν μη τι άλλο γενναία στροφή στην παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών.

Στην Ελλάδα δεν θέλουμε γενικώς και αορίστως επενδύσεις σε ντουβάρια ή όποιες άλλες κατασκευές.

Χρειαζόμαστε προπάντων επενδύσεις ικανές να στηρίξουν την παραγωγή προϊόντων με υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία, που να διακρίνονται ακριβώς για τη διεθνή εμπορευσιμότητά τους.

Είναι κεφαλαιώδους σημασίας να γίνει αυτή η επένδυση τώρα.

Είναι η μόνη που θα εξασφαλίσει δυνατότητες απεξάρτησης από τα δανεικά των άλλων και θα κρατήσει τη χώρα ενωμένη, ειρηνική και ικανή να φροντίζει τα παιδιά της και να διασφαλίζει το μέλλον της.

Και επειδή πολλοί συζητούν για το 2021, για την επερχόμενη στρογγυλή επέτειο των 200 χρόνων από τον αγώνα της Ανεξαρτησίας, δανειζόμαστε από τον καθηγητή Κώστα Γάτσιο το εύρημα ότι το σύνθημα του 1821 «Ελευθερία ή θάνατος» πρέπει το 2021 να αντικατασταθεί με το «Παραγωγή ή θάνατος»

. Καρακούσης Αντώνης 

.Αλέξη, μαζί με τους 8 θα στείλετε και το χαράτσι στον Σουλτάνο;

Το είπα και το έγραψα. Υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμα των Τούρκων να αλληλοφαγωθούν μέχρι τον τελευταίο Τούρκο. Έχουμε τους ισλαμοφασίστες του Ερντογάν, συνεταίρους του ISIS, εναντίον των κεμαλικών πρωτοναζί. Ο Αδόλφος, θυμίζω, θεωρούσε τον Κεμάλ δάσκαλο του. Όταν τρώγονται λοιπόν και μπαίνει το τουρκικό κράτος σε εσωστρέφεια, αυτό είναι καλό για μας. Κερδίζουμε χρόνο και ησυχία.

Οι χέστες που λένε πως «ο Ερντογάν βγαίνει ενισχυμένος και μην χαίρεστε, η Τουρκία όταν βρίσκεται σε κρίση, την εξάγει», είναι αναλυτές από το γιουσουρούμ. Η Τουρκία δεν είναι κανονική χώρα.

Δεν είναι πχ Αργεντινή, μια ομοιογενής χώρα, που η χούντα της για να αποσπάσει την προσοχή του λαού και να τον συσπειρώσει, κατέλαβε τις Μαλβίνες/Φώκλαντ.

Το μόνο κοινό είναι πως και ο Ερντογάν είναι δικτάτορας. Δακρύσανε οι δημοσιογραφικές μας νούλες για τον πάτρωνα των αποκεφαλιστών, τον αρχιδουλέμπορο και τρομοκράτη. Η Τουρκία, λοιπόν, εκτός από στυγνή ισλαμοφασιστική δικτατορία, με επίφαση νομιμότητας, είναι μια πολυεθνική χώρα, όπου διεξάγεται ένας κανονικότατος πόλεμος σε βάρος των Κούρδων, των Αλεβιτών, των κάθε λογής σοσιαλιζόντων και εν γένει σε βάρος κάθε αντιφρονούντα στον μισότρελο Σουλτάνο, που μαζί με τους τζιχαντιστές δολοφονεί αμάχους, δημιουργεί πρόσφυγες κι ύστερα τους εκμεταλλεύεται μέσω του παρακράτους του, σπρώχνοντας τους στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

 Οι δε …κοσμικοί πρωτοναζί του κεμαλισμού θέλουν να τον καθαρίσουν, όχι μόνον για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους αλλά πριν τους καθαρίσει όλους πρώτος. Και θυμηθείτε το, δεν θα μακροημερεύσει ο Ρετζέπ Ταγίπ, θα την φάει την υδροκέφαλη κεφάλα του και θα χορτάσει πιλάφι και σερμπέτια.

Το τι λοιπόν συμβαίνει εκεί, το αλληλοφάγωμα, δεν εξαρτάται από μας. Απλά το παρακολουθούμε κι όποιος υποκρίνεται πως λυπάται, να ‘ρθει να του σφουγγίσω τα δάκρυα και να κλάψει στον ώμο μου.

Το ματς πάντως δεν έχει τελειώσει και το σκορ όλο και αυξάνεται, μέχρι που κάποιος θα κλαδέψει τον Ερντογάν, διότι «αυτός που ζει από το σπαθί, θα πάει από σπαθί» κι ανοίχτηκε πολύ, τσαλαβούτησε πολύ στο αίμα και έχει πάθει overdose αυταρχισμού.

Μας ενδιαφέρει όμως κι από μας εξαρτάται, έχουμε όλοι λόγο, αυτό που γίνεται εδώ.

Τα πράγματα είναι απλά, αδέρφια. Στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου, όπου υπάρχει διάκριση των εξουσιών, την εξουσία για να αποφασίσει την έκδοση κάποιου ανθρώπου, λόγω διεθνούς εντάλματος, την έχει μόνο η Δικαιοσύνη, το Συμβούλιο Εφετών και σε δεύτερο βαθμό ο Άρειος Πάγος. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί μόνο να εμποδίσει, με την τελική του απόφαση, την έκδοση. Όχι το αντίστροφο. Αν δηλαδή πει η Δικαιοσύνη πως ο εκζητούμενος ΔΕΝ πρέπει να εκδοθεί, δεν μπορεί ο Υπουργός να την γράψει στους δίδυμους αδένες του και να τον δώσει.

Εδώ τι είχαμε;

Πριν καλά καλά μάθουμε πως υπάρχει διεθνές ένταλμα, μπαράζ δηλώσεων από Γεροβασίλη, Βίτσα, Κοτζιά, που φτιάχνουν κλίμα για έκδοση των 8. «Σοβαρό το επιχείρημα των Τούρκων», ο μεμέτης ομόλογος ρουφιανεύει τον Κοτζιά πως του είπε «σε λίγες μέρες θα σας τους δώσουμε», ο Ερντογάν λέει το ίδιο για τον Τσίπρα, κι ο Κοτζιάς, διαψεύδει εμμέσως, δίνοντας την δική του εκδοχή του διαλόγου, καταλήγει κι αυτός πως λαμβάνεται υπ’ όψιν τι έκαναν οι 8, που αποπειράθηκαν να καταλύσουν την …δημοκρατία του Ερντογάν. Εν ολίγοις, λένε «πρέπει να τους δώσουμε γιατί είναι πραξικοπηματίες». Κι όλοι που το λένε είναι αναρμόδιοι. Όλοι.

Το ΡΚΚ έβγαλε, ειρήσθω εν παρόδω, την καλύτερη ανάλυση. Το να εκλαμβάνεται το καθεστώς του Ερντογάν ως δημοκρατία, είναι πιο επικίνδυνο κι από το πραξικόπημα.

Τι συγκροτούν όλα αυτά; Παρέμβαση, πίεση, πείτε το όπως θέλετε, στην δικαιοσύνη. Πιθανώς στην Γουϊνέα Μπισσάου ή στην Ζιμπάμπουε του Ρόμπερτ Μουγκάμπε να γίνονται τέτοιες δηλώσεις για εκκρεμείς υποθέσεις, πριν καν μάλιστα γίνουν εκκρεμείς.

Ο νόμος μας και οι διεθνείς συμβάσεις που έχουμε κυρώσει λένε, πως ΔΕΝ εκδίδεται ο εκζητούμενος, αν αντιμετωπίζει θανατική ποινή, βασανιστήρια και εξευτελιστική συμπεριφορά, είτε είναι πραξικοπηματίας, έμπορος ναρκωτικών, φασίστας, αναρχικός, σιτουασιονιστής ή οπαδός του Αμπιμαέλ Γκουσμάν.

Ο Ερντογάν έχει ήδη εξαγγείλει την επαναφορά της θανατικής ποινής, ενώ ήδη εφαρμόζεται ατύπως. Στρατιώτες και στελέχη εκτελέστηκαν σε γέφυρες και σταυροδρόμια. Κι όπως σωστά έγραψε κάποιος, αν φέρονται έτσι στους δικούς τους στρατιώτες, φανταστείτε τι κάνουν στους Κούρδους και στους Αλεβίτες.

Όσον δε αφορά τα βασανιστήρια, γίνονται on camera. Τους δέρνουν σαν τα γομάρια στην ανηφόρα, άλλους τους ευνούχισαν και κόπηκαν και μερικά κεφάλια. Οι δε συλληφθέντες διαπομπεύονται με εμφανή τα σημάδια του άγριου ξυλοδαρμού κι άλλοι εκτός από δαρμένοι ανηλεώς, παστώνονται σχεδόν γυμνοί μπροστά στην φωτογραφία του …δημοκράτη αρχιτζιχαντιστή Ερντογάν.

Σε μια ευνομούμενη χώρα, θα πρέπει λοιπόν να βρεθούν δικαστές που να μην διαβάζουν ούτε εφημερίδα, αποφασισμένοι να σκουπίσουν τα παπούτσια τους πάνω στο δίκαιο και στον όρκο τους, για να παραδώσουν έστω και αδέσποτο σκύλο στο καθεστώς αυτού του τύπου.

Η υπόθεση θυμίζει Οτσαλάν, ως προς το καραπαράνομο που πάει να γίνει, αν γίνει. Βέβαια ο Σημιταράς ο Κουρδοφάγος, προτίμησε το σκοτάδι και την ανομία, ακριβώς για να μην ρισκάρει στην Δικαιοσύνη. Αλλιώς θα χάλαγε η δουλειά.

Τούτοι εδώ θέλουν μπούρκα «νομιμότητας», διότι δεν ήρθαν ζούλα οι 8 αλλά με κοτζάμ ελικόπτερο. Δεν αφέθηκαν κρυφίως στα φιλόξενα χέρια της ΕΥΠ κι επειδή κάτι θα θυμούνται, χλωμό το βλέπω να δέχονταν να πάνε για σαφάρι στην Κένυα. Αν είχαν έρθει βέβαια με βαρκούλα στη Μυτιλήνη, θα τους είχαν δώσει και κρουασάν. Τώρα κονόμησαν δίωξη.

Και βεβαίως, όσοι προσπαθούν με μπακάλικες αναλύσεις και δηλώσεις να προκαταλάβουν την Δικαιοσύνη, επικαλούνται το …εθνικό συμφέρον. Ξεχειλίζει ο πατριωτισμός από τα αριστερά μπατζάκια τους.

Όποτε μερικοί θέλουν από δειλία να φορέσουν την κουκούλα του ρουφιάνου, τότε θυμούνται το εθνικό συμφέρον.

Όταν ξεχαρβαλώνανε τα σύνορα και ως χρήσιμοι ηλίθιοι των δουλεμπόρων με την στάση τους εκπέμπανε το σύνθημα «μπάτε σκύλοι αλέστε», νομίζοντας κουτοπόνηρα πως θα το διαπραγματευτούν με το χρέος, όταν γέμιζαν την Ελλάδα με hot spots και σουνίτες μουσουλμάνους, το εθνικό συμφέρον κάπου τους είχε πέσει. Τώρα το θυμηθήκανε αλλά επειδή δεν μπορούν να παρακάμψουν την Ελληνική Δικαιοσύνη, όπου νομικά το ζήτημα είναι ξεκάθαρο, αρχίσανε την πίεση δια των δηλώσεων και το φτιάξιμο κλίματος.

Έχουμε λοιπόν, απόπειρα απαράδεκτης παρέμβασης στην λειτουργία της Δικαιοσύνης αλλά και την εκπομπή ψοφοδεούς μηνύματος, απέναντι στο ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Άγκυρας.

Το ίδιο θα έλεγα, αν οι εκζητούμενοι ήταν τρομοκράτες κομμουνιστές, αναρχικοί που τους ζητούσαν οι ΗΠΑ κι αντιμετώπιζαν ποινή θανάτου, ολυμπιακοί, βάζελοι ή ΚΟΔΗΣΟ. Δεν υπάρχουν εκπτώσεις στην τήρηση του Νόμου, στην ισότητα ενώπιον του. Ξαφνικά όμως γεμίσαμε από δαιμόνιους αριστερούς Μέττερνιχ, «προοδευτικούς» Ταλλεϋράνδους κι αμήχανους χαζοφιλελέδες, που βλέπουν την νομιμότητα να σέρνεται στη λάσπη.

Εφόσον οι 8 αντιμετωπίζουν κίνδυνο θανάτου και βασανιστηρίων, τότε δεν μπορούν να εκδοθούν, κι όποιος εγχώριος πιέσει για το αντίθετο, είναι απλά ολοκληρωτικό φασιστόμουτρο, όποιου χρώματος προβιά κι αν φοράει και συμπεριφέρεται ως γιουσουφάκι του Ερντογάν, που γουστάρει να δείξει πως μας αναγκάζει να εξευτελίσουμε τους νόμους του κράτους μας, πως συμπεριφερόμαστε ως Ηγεμονία της Βλαχίας.

Γιατί τότε μαζί με τους 8 να μην στείλουμε και το χαράτσι; Ή και μερικές παρθένες για το χαρέμι κι άγουρα αγοράκια για τα γούστα του Πατισάχ και τα Τάγματα των Γενιτσάρων;

Και φυσικά, εκεί στην «Κεντροδεξιά» χωρίς Δεξιά και στους ψευτοδεξιούς του ακομβίωτου στρατάρχη, όλα καλά και σε λίγο Αύγουστος που θα είναι παχιές οι μύγες…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης - Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

.Τι κάνει μια «καλή» κυβέρνηση για να ελέγξει την εξουσία και τον λαό;

Το πρώτο που κάνει είναι να ποντάρει στον λαϊκισμό. Να πουλάει τρέλα στον κόσμο, να τον κοιμίζει με διάφορες αρλούμπες και θεωρίες συνωμοσίας, να βρίσκει διαρκώς αόρατους εχθρούς και να μεταθέτει την εγκληματική της ανικανότητα σε άλλους.

Το δεύτερο είναι να ελέγξει τη Δικαιοσύνη. Είτε με διώξεις κατά... αντιφρονούντων είτε με απειλές, είτε με τοποθέτηση σε καίριες θέσεις γνωστών και φίλων. Για παράδειγμα στο Ελλαδιστάν έβαλε σε καίριες θέσεις φίλους της και έχει τον έλεγχο σε βασικές αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Πώς να κρίνει κανείς άραγε την υπόθεση της αθώωσης των κατηγορούμενων του Noor One; Ή πώς να κρίνει το γεγονός ότι το ΣτΕ αποφάσισε να αναβάλει την απόφαση για τις τηλεοπτικές άδειες και να την μεταθέσει για τον Σεπτέμβριο; Όταν δηλαδή θα έχει ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός του καναλάρχη;

Το τρίτο που κάνει είναι να ελέγξει το Δημόσιο. Είτε με διώξεις (αυτή είναι μια πάγια τακτική για πολλούς... δικτάτορες) είτε με χάιδεμα σε σημείο πρόκλησης (αυτή είναι η λάιτ εκδοχή).

Το τέταρτο και σημαντικότερο είναι ο έλεγχος της ενημέρωσης. Είτε βάζοντας... μπούργκα στις ειδήσεις είτε στήνοντας έναν διαγωνισμό για την τηλεόραση προκειμένου να μοιράσεις τις άδειες σε «δικούς σου» απόλυτα ελεγχόμενους που θα σου χρωστάνε και χάρη γιατί τους... αναβάπτισες στην κολυμβήθρα των μίντια.

Δεν ξέρουμε αν βρίσκετε πολλές ομοιότητες ή διαφορές του... σύγχρονου Γιουνανιστάν με την Τουρκία, όμως, εμάς μας θυμίζει πολλά. Κυρίως πώς μια επίφαση δημοκρατίας μπορεί να μετεξελιχθεί σε δικτατορία στο όνομα του λαού και της προστασίας των δικαιωμάτων του. Σ' αυτό μοιάζει πολύ ο κουμπάρος Ταγίπ με τον εγχώριο «Σουλτάνο» Αλέξη. Παίζοντας με το μυαλό της κοινωνίας και χειραγωγώντας τον κόσμο κατά το δοκούν, αποφασίζουν και διατάσσουν. Επειδή βεβαίως στην Τουρκία τα πράγματα είναι πιο σοβαρά γίνονται και μαζικές εκκαθαρίσεις με τη χρήση του στρατού ή της Αστυνομίας. Προς το παρόν δεν έγινε στην Ελλάδα, όμως κάποια στιγμή ο Αλέξης φλέρταρε με την ιδέα αυτή, ασχέτως αν... τρόμαξε με τις συνέπειες.

Μια μεγάλη διαφορά με τον Ερντογάν. Αυτός έχει χρήμα και το μοιράζει, όταν σωθεί τότε θα πέσει το κεφάλι του. Ο δικός μας... Ερντογάν δεν έχει χρήμα, ούτε και θα βρει γι' αυτό θα πέσει νωρίτερα.

Συμπέρασμα: Οι σύγχρονοι δικτάτορες δεν είναι άγριοι στρατηγοί ή συνταγματάρχες που κρατάνε ρομφαία ή έχουν το «πουλί» για σύμβολο εξουσίας. Είναι εκλεγμένοι πρόεδροι και πρωθυπουργοί, όπως καλή ώρα στη Λατινική Αμερική, στη Βενεζουέλα για παράδειγμα.

Έχουν πάνω – κάτω τις ίδιες τακτικές μόνο στην εφαρμογή διαφέρουν. Όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η χειραγώγηση του κόσμου. Αλλά μέχρι πότε; Αν το θύμα και το ψώνιο ξυπνήσει μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Αλαζονεία και Κακομοιριά…

Ζούμε μοναδικές στιγμές της Ιστορίας.

Κι εμείς στεκόμαστε «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», μη μπορώντας να ξεμπερδέψουμε… τα «σώβρακα από τις γραβάτες»!

Στην Τουρκία διαλύονται πλέον οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, που αποτέλεσαν για εκατό χρόνια περίπου, τον στυλοβάτη και την «εγγύηση ενότητας» της Τουρκικής κοινωνίας.

Δεκάδες ανώτατοι αξιωματικοί συλλαμβάνονται και ξυλοκοπούνται!

Υπόκωφες είναι πλέον οι καταγγελίες για μαζικά βασανιστήρια…

Ολόκληρη η ηγεσία και των τριών όπλων παύθηκε. Κάμποσοι συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν. Μαζί και μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου Ασφαλείας.

Ευρύτατες «εκκαθαρίσεις» στις Ειδικές Δυνάμεις, στην Πολεμική Αεροπορία, στο Πολεμικό Ναυτικό, στις μυστικές υπηρεσίες, στις μονάδες ηλεκτρονικού πολέμου, σε όλες τις μεγάλες περιφερειακές διοικήσεις του στρατού.

Γράφτηκε αλλά διαψεύστηκε αργότερα ότι αγνοούνταν 14 πολεμικά πλοία!

Γράφτηκε, αλλά ΔΕΝ διαψεύστηκε, ότι αγνοούνται 42 ελικόπτερα, τα περισσότερα των Ειδικών Δυνάμεων μαζί με τα πληρώματά τους.

«Εκκαθαρίζονται» όλοι σχεδόν οι Τούρκοι αξιωματούχοι που εκπροσωπούσαν τη χώρα τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, ή χειρίζονταν κρίσιμα «χαρτοφυλάκια» που αφορούσαν τις συμφωνίες με την ΕΕ ή τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ.

«Εκκαθαρίζεται» και το μεγαλύτερο μέρος των ανώτατων και μεσαίων δικαστικών λειτουργών. Λέγεται ότι άρχισαν και «εκκαθαρίσεις» διπλωματών.

Η Ευρώπη προειδοποιεί ότι η επαναφορά της θανατικής ποινής θα σημάνει το τέλος της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν δηλώνει ότι «δεν πρόκειται να κρατήσει τους πραξικοπηματίες στη φυλακή να τους… ταΐζει»! Και επιμένει στην επαναφορά της θανατικής ποινής.

Στο μεταξύ τα ελληνικά νησιά στο ανατολικό αιγαίο έχουν γεμίσει από θαλαμηγούς Τούρκων επιχειρηματιών, που ήλθαν όχι ακριβώς για «διακοπές», αλλά για να κρυφτούν από την οργή του… Σουλτάνου!

Κάποιοι λένε ότι ο Ερντογάν βιώνει τώρα τον «θρίαμβο» του!

Ότι βρίσκεται στο «απόγειο» της ισχύος του.

Κάποιοι άλλοι, αντίθετα, θεωρούν ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει στην Τουρκία.

Ότι είναι αδύνατο η χώρα να συνέλθει από το σοκ τόσο δραματικής ταπείνωσης και τόσο κραυγαλέας διαπόμπευσης του στρατού της,

που υπήρξε για τρεις γενιές σύμβολο ενότητάς του κοσμικού τουρκικού κράτους.

Κι αν υπάρξουν και εκτελέσεις ή αν γενικευτούν οι καταγγελίες για βασανιστήρια σε βάρος των στρατιωτικών, το σοκ θα γίνει βαθύ τραύμα.

Από τα τραύματα εκείνα που συνήθως οδηγούν σε ρήγματα εθνικής ενότητας και κοινωνικής συνοχής.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως ο εμφύλιος ΔΕΝ αποσοβήθηκε στην Τουρκία. Ίσα-ισα τώρα αρχίζει…

Ο Ερντογάν τα τελευταία τέσσερα χρόνια συνεργάστηκε με το ΙΣΙΣ.

Κι αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με τους Ρώσους και σε ψυχρότητα με τη Δύση.

Ύστερα εγκατέλειψε το ΙΣΙΣ (ή έτσι θέλει να το παρουσιάσει) με αποτέλεσμα να υπήρξε μια «αποκατάσταση» των σχέσεών του με τη Ρωσία και με το Ισραήλ (που πολύ απέχει, από πλήρη «εξομάλυνση»), αλλά οι ισλαμιστές του απάντησαν με φονικές επιθέσεις μέσα στην Τουρκία, με αποκορύφωμα τη μαζική σφαγή στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης.

Ύστερα προκάλεσε τη μήνη των ΗΠΑ, όταν σκέφτηκε να παραχωρήσει το ΝΑΤΟϊκό αεροδρόμιο του Ινστιρλίκ, στα Ρωσικά αεροσκάφη που χτυπάνε θέσεις του ΙΣΙΣ στη Συρία.

Τότε οι ΗΠΑ τον προειδοποίησαν να ΜΗ το κάνει, γιατί θα τον… πέταγαν έξω από το ΝΑΤΟ!

Ύστερα βγήκε η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Κίνας - Φιλιππίνων.

Η περίπτωση αυτή είναι εντελώς αντίστοιχη με την ΑΟΖ του Καστελόριζου που είναι Ελληνική και η Τουρκία τη θεωρεί δική της.

Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, δικαιώνει πλήρως τις Φιλιππίνεςκαι δημιουργεί «προηγούμενο» για το Καστελόριζο, πολύ «ευνοϊκό» προηγούμενο για την Ελλάδα, και άκρως αρνητικό για τις Τουρκικές θέσεις.

Ο Ερντογάν λοιπόν, μετά από 13 χρόνια στην εξουσία, βρίσκεται στο απόλυτο πολιτικό κενό.

Στη Συρία δεν έχει πολιτική, στο Κουρδικό δεν έχει πολιτική, στην Ευρώπη δεν έχει πολιτική, έναντι της Ρωσίας δεν ξέρει που ακριβώς βρίσκεται, έναντι του Ισραήλ το ίδιο.

Στο θέμα της ΑΟΖ έχει υποστεί ένα σοβαρό «χαστούκι»…

Το στρατό του τον διαλύει χωρίς να μπορεί ακόμα να τον ελέγξει.

Η δημόσια διοίκησή του επίσης διαλύεται.

Τα πιο σύγχρονα τμήματα της Τουρκικής κοινωνίας - στρατός, διπλωματία, πανεπιστημιακοί, εξωστρεφείς επιχειρηματίες – όλα τον βλέπουν με καχυποψία και φόβο.

Οι ισλαμιστές οπαδοί του, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, τον στηρίζουν φανατικά, αλλά οι κάτοικοι των πόλεων, οι αστοί, ιδιαίτερα στα παράλια, είναι εναντίον του.

Κάποιοι δεν κρύβουν πια το μίσος τους…

Ο όχλος των ισλαμιστών είναι σαν τις… ξιφολόγχες που έλεγε και ο Ταλλεϋράνδος:

Μπορείς να κάνεις τα πάντα με αυτούς εκτός από το να κάτσεις πάνω τους!

Και η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως την κρίσιμη στιγμή, την περασμένη Παρασκευή, όταν όλα έμοιαζαν να έχουν χαθεί, τον Ερντογάν τον έσωσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, που ο ίδιος αγωνιζόταν να κλείσει τα τελευταία χρόνια…

Χωρίς το στρατό, τη διπλωματία, τα μεσο-στρώματα, την επιχειρηματική τάξη και τη διανόηση, δεν μπορεί να σταθεί καμία εξουσία. Πουθενά!

Πολύ περισσότερο όταν είναι εναντίον τους!

Κι ακόμα χειρότερα, όταν όλοι αυτοί μέσα στη χώρα του αρχίζουν να τον μισούν, ενώ στον περίγυρό του όλη η διεθνής κοινότητα αρχίζει να τον βλέπει πια ως μείζον πρόβλημα, όχι ως παράγοντα σταθερότητας…

Κι όταν υπάρχουν ήδη αποσχιστικές τάσειςανάμεσα στους ετερογενείς πληθυσμούς του:

Πρόβλημα με τους Κούρδους σε όλη την ανατολική ενδοχώρα του, πρόβλημα με τους Αλεβίτες στα νότια, πρόβλημα με τους αστικούς πληθυσμούς στα παράλια και στα μεγάλα αστικά κέντρα, πρόβλημα με το στρατό και την κρατική γραφειοκρατία παντού.

Η Ελλάδα έχει την ατυχία να βρίσκεται δίπλα στην Τουρκία.

Δεν μπορεί να παριστάνει ότι είναι… κάπου αλλού!

Και πρέπει επειγόντως να φτιάξει κάθε είδους συμμαχίες αποτροπήςμιας εξωγενούς κρίσης που μπορεί να τη σαρώσει.

Χρειαζόμαστε άλλη κυβέρνηση, άλλους πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στη χώρα, άλλες προτεραιότητες, άλλα μυαλά και άλλη ψυχική προδιάθεση.

Σε τέτοιες συνθήκες να συζητάμε για εκλογικό νόμο «απλής αναλογικής» που κατακερματίζειτο πολιτικό σκηνικό και δημιουργεί μόνιμη ακυβερνησία στη χώρα είναι Αυτοχειριασμός.

Ο Ερντογάν κινδυνεύει να πληρώσει ακριβά την αλαζονείατου.

Εμείς, την δική μας κακομοιριά.

.Ο «αναλυτής» και ο... ψυχαναλυτής!

Οι λυσσώδεις επιθέσεις του κ. Λούλη κατά του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, δεν προκαλούν πια καμία αίσθηση... Θα μπορούσε να θεωρηθεί μια εμπαθής εμμονή του «αναλυτή» Λούλη κατά του Σαμαρά... Μια νοσηρή εμμονή αρμοδιότητας ψυχαναλυτών (ειδικευμένων σε βαριά περιστατικά τέτοιων μανιακών εμμονών).

 Ο «αναλυτής» προφανώς χρειάζεται ψυχανάλυση! Πώς αλλιώς να εξηγήσεις τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου, που θεωρεί σήμερα... «σωτήρα-πρωθυπουργό» τον Τσίπρα και... «μοιραίο-Πρωθυπουργό» το Σαμαρά; Ούτε οι πιο ορκισμένοι αντίπαλοι του Σαμαρά δεν λένε τέτοιες τερατολογίες. Ούτε οι φανατικότεροι οπ... περισσότερα »