.Οι εκπρόσωποι των συντεχνιών

Ο ρεπόρτερ Κατάλευκος ήταν στημένος στο παράθυρό του και χάζευε τη διαδήλωση που περνούσε από κάτω. Και ξάφνου, μέσα στον κόσμο βλέπει τον Τζώνη! Ο Κατάλευκος έμεινε άναυδος. Πριν από δέκα λεπτά, ο βοηθός του ήταν στο γραφείο. Πότε πρόλαβε να κατέβει και να χωθεί μέσα στους διαδηλωτές; 

Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί 

δεύτερη φορά και ξαναβλέπει μπροστά του τον Τζώνη λαχανιασμένο:

- «Βρε αθεόφοβε, τι κάνεις; Διαδηλώνεις με δόσεις;» τον ρώτησε ο Κατάλευκος χαμογελώντας.

- «Ε, κάθε φορά που βλέπω κανένα φιλαράκι να περνά μαζί με την πορεία, μπαίνω για λίγο και μετά ξανάρχομαι πίσω. Αφού εμείς απεργούσαμε την Τετάρτη και σήμερα δουλεύουμε», απάντησε ο Τζώνης.

- «Γιατί; Εχεις πολλά φιλαράκια που διαδηλώνουν σήμερα, ρε Τζώνη;».

- «Θα σε πικράνω, αρχηγέ, διότι εσύ είσαι με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλα μου τα φιλαράκια στους δρόμους είναι».

- «Γιατί να με πικράνεις; Η απεργία και οι διαδηλώσεις δεν είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, είναι εναντίον των δανειστών. Μαζί σας είμαι κι εγώ».

- «Δεν είναι εναντίον της κυβέρνησης;» έβαλε τα γέλια ο Τζώνης. «Αρχηγέ, ακούς τι λες;».

- «Μια χαρά ακούω. Νομίζεις δηλαδή ότι ο Τσίπρας θέλει να έχει εναντίον του όλες αυτές τις χιλιάδες που παρελαύνουν κάτω απ’ το παράθυρο; Γιατί; Τρελός είναι;».

- «Να όμως που μέσα σε τέσσερις μήνες κατάφερε να τους στρέψει εναντίον του. Εδώ που τα λέμε, αυτό ήταν μεγάλο κατόρθωμα, του το αναγνωρίζω του Αλέξη».

- «Εγώ, Τζώνη, ειλικρινά πιστεύω ότι αυτές οι απεργίες και οι διαδηλώσεις βοηθούν τον Τσίπρα. Θα πάει στην τρόικα και θα τους πει: «κύριοι, αυτά που ζητάτε δεν περνούν. Δείτε το και μόνοι σας»».

- «Αν τον βοηθούν λοιπόν οι διαδηλώσεις, θα ‘πρεπε να κατεβαίνουν σ’ αυτές και οι υπουργοί του. Μέχρι πέρυσι ήταν σε όλα τα συλλαλητήρια πρώτες μούρες. Σήμερα πού βρίσκονται;».

- «Ε, καλά, θα ήταν πολύ εξόφθαλμο να τους δουν εκεί οι δανειστές...».

- «Α, γι’ αυτό δεν κατέβηκαν; Για να μην τους δουν οι ΔΝΤούδες στο συλλαλητήριο και τους παρεξηγήσουν; Κι εγώ σου λέω ότι δεν κατέβηκαν διότι θα τρώγανε γιαούρτι που θα πήγαινε σύννεφο. Για να μην πω τίποτα χειρότερο...».

- «Να μην πεις. Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση ζορίζεται, αλλά όλες οι κυβερνήσεις πιέζονται όταν προσπαθούν να βάλουν τάξη σ’ αυτόν τον τόπο. Πάντα οι συντεχνίες και τα οργανωμένα συμφέροντα αντιδρούν».

- «Ναι, αρχηγέ μου, όλα μου τα άνεργα φιλαράκια που διαδηλώνουν αυτήν τη στιγμή είναι εκπρόσωποι των οργανωμένων συμφερόντων. Τι να σου πω...».

- «Δεν είπα για τα φιλαράκια σου. Αυτά παρασύρονται από τους εκπροσώπους των συμφερόντων και των συντεχνιών που θέλουν να ρίξουν την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς».

- «Μπράβο, ρε αρχηγέ, σε χαίρομαι, διότι μετά από έναν μεγάλο κύκλο ξανάφτασες στο σημείο να μιλάς σαν τους δεξιούς του ‘60. Από την ανάποδη. Ρε, τι έχουν να δουν τα μάτια μας...».

Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Το vertigo της αριστερής κυβέρνησης

Οταν μία κυβέρνηση που εξελέγη όχι ως εκπρόσωπος της κοινωνικής ησυχίας και της ταξικής συνεργασίας, αλλά ως γνήσια εκπρόσωπος του φτωχού λαού και των κινημάτων βρεθεί αντιμέτωπη μ’ ένα πελώριο κύμα λαϊκής αντίδρασης, τότε είναι φυσικό βαθιά μέσα της να χτυπήσει ένα καμπανάκι. Αυτό που έγινε χθες στην Αθήνα με τις μεγάλες συγκεντρώσεις κι αυτό που γίνεται στα αγροτικά μπλόκα το τελευταίο δεκαπενθήμερο φρονώ ότι θα έχει σοβαρές μεσοπρόθεσμες συνέπειες στο εσωτερικό του κυβερνητικού στρατοπέδου, επιπτώσεις που δεν είναι ορατές σήμερα.

Μία κυβέρνηση της Αριστεράς που βλέπει τις λαϊκές μάζες να διαδηλώνουν εναντίον της είναι φυσικό να παθαίνει ένα εσωτερικό vertigo, να χάνει δηλαδή τον προσανατολισμό της και να μπερδεύει τη θάλασσα με τον ουρανό όπως οι πιλότοι των μαχητικών μετά από αλλεπάλληλους στροβιλισμούς. Μην το υποτιμάτε. Παρά τις προσπάθειες του επικοινωνιακού του επιτελείου, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν τον καιρό αναμετράται στην πραγματικότητα με την ίδια του την αριστερή ψυχή. Θα το αντέξει λέτε;

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ

.Πότε πάγωσε η τσιμινιέρα;

Ο ορισμός της παράνοιας είναι κάτι που δεν μας έδωσε ο Αϊνστάιν, αλλά εμπεριέχει μια μεγάλη αλήθεια: «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα». Και η Ελλάδα δεν είναι απλώς η μόνη χώρα που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την κρίση, είναι και «ευρωπρωταθλήτρια στις απεργίες», όπως πανηγύριζε στις 12.10.2013 η εφημερίδα «Αυγή». Από το 2013 πέρασαν τρία χρόνια. Πολλές χώρες βγήκαν από το μνημόνιο, αλλά η Ελλάδα συνεχίζει να απεργεί εναντίον αυτού. Ετσι και χθες «παρέλυσε η Ελλάδα». Για μία ακόμη φορά...

Ολοι απήργησαν παραπονούμενοι γιατί δεν βγήκαμε ακόμη από την κρίση και κανείς δεν αναρωτιέται γιατί με Ν.Δ. την βάζουμε, με ΣΥΡΙΖΑ την βγάζουμε, τι έχει η οικονομία και ψοφάει; Φέτος, μάλιστα, την απεργία κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως αν είναι το κυβερνών κόμμα που από την ισχνή ανάκαμψη του 2014, μας οδήγησε στην ύφεση του 2015.

Είναι εκπληκτικό ότι το τελετουργικό των γενικών απεργιών (2-3 γίνονται κάθε χρόνο) είναι σαν τη Θεία Λειτουργία. Δεν αλλάζει σχεδόν στο παραμικρό. Αρχίζει με τη χαρτούρα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στους φανοστάτες· ετοιμάζονται πανό με τα ίδια (προ και μετά της κρίσης) συνθήματα· το ΠΑΜΕ κάνει ξεχωριστή διαδήλωση· και μετά ξεκινάει η –κατά τα κανάλια– «μεγαλειώδης πορεία του ελληνικού λαού», 10.000-20.000 στην Αθήνα. Και μέσα σ’ αυτούς είναι οι συνήθεις «γνωστοί-άγνωστοι» που σπάνε, καίνε και ξυλοκοπούν δημοσιογράφους, συνδικαλιστές, εργαζομένους και γενικώς όποιον ενοχλεί το «επαναστατικό» τους ταμπεραμέντο.

Θα συμφωνήσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η χειρότερη όλων, και όχι μόνο διότι υποσχέθηκε προεκλογικώς τα πάντα σε όλους. Παρέλαβε μια ομολογουμένως κακή κατάσταση (αλλά με προοπτικές βελτίωσης) και την έκανε χειρότερη. Ακολούθησε, κατά το πρώτο επτάμηνο, τις συνταγές των ιδεοληπτικών και τη διαπραγματευτική τακτική των γραφικών, με αποτέλεσμα να βάλει στην οικονομία τον βρόχο των capital controls. 

Ακόμη και μετά τη στροφή του καλοκαιριού, κάτι που απομάκρυνε τη χώρα από την άμεση ολοκληρωτική καταστροφή, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν παρουσίασε κάποιο συγκροτημένο πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ανέξοδες μπαταριές μόνο ακούσαμε, λες και μπορεί κάποιος να πληρώσει συντάξεις με διαπραγματεύσεις. Ομως ο πληθωρισμός της διαμαρτυρίας δεν αρκεί και δεν βοηθάει, άσχετα αν κάποιοι ονειρεύονται ότι αποτελεί διαπραγματευτικό ατού. Τρεις σκασίλες έχουν στο Βερολίνο και μία είναι αν ξεσαλώνει η ΑΔΕΔΥ στο Σύνταγμα...

Πρέπει να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της παράνοιας, αυτόν που έγινε εμφανής με την κρίση, αλλά –μην το ξεχνάμε– δεν ξεκίνησε το 2010. Οι απεργίες, οι διαμαρτυρίες κ.λπ. είναι πολύ χρήσιμες όταν υπάρχει πλεόνασμα να μοιραστεί, αλλά καταστροφικές όταν τα παραγωγικά ελλείμματα πνίγουν μια χώρα.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με το «πάγωσ’ η τσιμινιέρα» σε μια χώρα που έχει πλήρη αποβιομηχάνιση ούτε με το «όχι δεν πουλάμε» όταν τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα δεν τα αγοράζει κανείς. Η παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας δεν γίνεται με απεργίες, ούτε καν με περισσότερη δουλειά. Μπορεί να γίνει μόνο με καλύτερη οργάνωση σε όλους τους τομείς...

  ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Η ξαφνιασμένη παιδικότητα της Αριστεράς

Παρατηρώντας τη διακυβέρνηση της χώρας από την πρώτη γνήσια και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Αριστεράς, εντυπωσιάζομαι από την ποιότητα των δικαιολογιών που χρησιμοποιεί. Εχουν πολύ συχνά κάτι το ενοχλητικά παιδαριώδες. Δηλαδή, την απειρία και την αμάθεια –που είναι φυσιολογικά σε ένα παιδί– τις βλέπεις σε έναν υποτίθεται ώριμο άνθρωπο και αναρωτιέσαι πού ζούσε, επιτέλους, αυτός ο άνθρωπος.

Εξοχο το πρόσφατο παράδειγμα του υπουργού Μεταφορών, που είπε ότι η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου κατά 0,20 λεπτά του ευρώ «δεν είναι αύξηση του εισιτηρίου, γιατί η αύξηση είναι του ΦΠΑ». Ηθελε μάλλον να πει ότι δεν είναι αύξηση του κομίστρου, αλλά δεν τους βοηθούν ούτε τα ελληνικά τους. Ανεξαρτήτως όμως του τι ήθελε να πει και τι κατάφερε να πει, το ουσιώδες ζήτημα είναι πως τολμά και εκστομίζει μια τόσο ανόητη δικαιολογία. 

Αναρωτιέμαι, ειλικρινά, τι γνώμη πρέπει να έχει για τη νοημοσύνη των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται. Είναι το είδος της δικαιολογίας που θα περίμενες από ένα δύστροπο και όχι ιδιαίτερα έξυπνο παιδάκι.

Υπέροχος και ο Βερναρδάκης, που του ξέφυγε από μικροφώνου ένα κατηγορητήριο για τον Μαρινάκη και ύστερα έλεγε ότι ποτέ δεν τα είπε και ότι τα βίντεο της ομιλίας είναι προϊόν συρραφής. Παρόμοιας κατηγορίας δικαιολογίες με την προηγούμενη περίπτωση. Δεν μπορώ να πω, βέβαια, ποιο από τα δύο παιδάκια είναι το εξυπνότερο, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα ταιριάξουν.

 Τέλος, για τον ράπερ Σχοινά-Παπαδόπουλο, ίσως περιττεύει να πούμε ότι ο χείμαρρος πληγωμένου αριστερού λυρισμού, με τον οποίο δικαιολόγησε διορισμούς συγγενών του ως μετακλητών, δεν ήταν πάρα μια παραλλαγή της κλασικής δικαιολογίας του αδιάβαστου μαθητή στην τάξη που επικαλείται τον αιφνίδιο θάνατο της γιαγιάς του.

Συναφής με την άκαιρη παιδικότητα είναι και η εντυπωσιακή άνεση στην αποδοχή της αντίφασης. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα μεγάλο ζόρι για να εξηγήσουν κάπως τις αντιφάσεις τους· απλώς τις έχουν και δεν τους κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη.

 Δεν τρέχει τίποτα, λόγου χάρη, αν τη μια μέρα το ΤΑΙΠΕΔ αποδέχεται την προσφορά της Cosco για το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του ΟΛΠ και, την άλλη μέρα, ο υπουργός Ναυτιλίας διατρανώνει στην κομματική εφημερίδα ότι «δεν ξεπουλάει το λιμάνι». Απολύτως φυσιολογικό, επίσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα διαδηλώνει κατά του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση – το είδαμε ξανά, άλλωστε.

Συνεπής με αυτό το πνεύμα είναι και η ευκολία με την οποία υιοθετούν υπέρ του εαυτού τους ένα σύστημα διπλών μέτρων και σταθμών σε ζητήματα ηθικής. Κορυφαίο το παράδειγμα της κυβερνητικής εκπροσώπου, η οποία, με αφορμή δημόσιους προπηλακισμούς εις βάρος εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνει ότι τα φαινόμενα αυτά είναι «πρωτοφανή» και μάλιστα κρούει νοερώς και τον κώδωνα του κινδύνου! (Πράγματι, της ταίριαζε εκείνο το ζεϊμπέκικο που χόρεψε: γεννήθηκε για την καταστροφή...). 

Ουσιαστικά, η κυβερνητική εκπρόσωπος δικαιώνει πέρα ώς πέρα με την αφέλειά της όσους κατήγγελλαν την υποκριτική ηθική της Αριστεράς στο θέμα της βίας: ότι δηλαδή η βία «με προοδευτικό πρόσημο», όπως θα έλεγε ο κυρ-Φώτης ο Κουβέλης σε στιγμές οίστρου, δηλαδή η βία εις βάρος δεξιών, δεν είναι βία γιατί έχει καλό σκοπό, ενώ η βία εις βάρος αριστερών είναι φαινόμενο αισχρό και απαράδεκτο.

Ολη αυτή η περίεργη «παιδικότητα», που κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει θέση σε μια κυβέρνηση, είναι η συνέπεια της πρόσκρουσης του ψεύτικου κόσμου της Αριστεράς με τον αληθινό. Ολοι αυτοί οι θαυμάσιοι άνθρωποι του brave new world της Αριστεράς, που μας εντυπωσιάζουν τώρα με την αθωότητά τους, είχαν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να αναπτυχθούν μέσα στο προστατευμένο περιβάλλον της Αριστεράς, όσο πιο μακριά ήταν δυνατόν από τις προκλήσεις της πραγματικότητας. 

Είναι πολύ φυσικό να δυσκολεύονται ακόμη και στα στοιχειώδη. Για τη Σοβιετική Ενωση, λένε κάποιοι ιστορικοί, η αρχή του τέλους έγινε με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς μέχρι τότε ήταν μια περίκλειστη, εσωστρεφής χώρα. Ισως να είναι το ίδιο και για την ελληνική Αριστερά η πρώτη φορά της στην κυβέρνηση...

Τελειότης!

Στην αξιολόγηση αργούν – υποτίθεται ότι αυτή θα είχε κλείσει ήδη από τον Νοέμβριο. Στις ιδιωτικοποιήσεις κωλυσιεργούν και πολύ συχνά διαφωνούν μεταξύ τους ανοικτά. Στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων δεν γίνεται το παραμικρό – έσοδα που τα νομοθέτησαν και τα περιέλαβαν στους στόχους δεν εισπράττονται. Εμένα όλο αυτό μου θυμίζει τις αρχές των μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλά με δύο μεγάλες διαφορές: οι ικανότητές τους είναι κατά πολύ κατώτερες, το δε κόστος της χρονοτριβής τεράστιο.

Επειτα  από  ένα  χρόνο με κανονική Αριστερά στην κυβέρνηση, συνειδητοποιώ, λοιπόν, ότι  όλο  αυτό  το  διάστημα ήταν ένα  επεισόδιο  στη  ρουτίνα του Σίσυφου  και  τίποτε περισσότερο.

Πόσο ταιριαστό, επομένως, να επιστρέφει από το πουθενά η φωνή* του κυρ-Φώτη του Κουβέλη μας! Νόμιζα –και έσφαλα προφανώς– ότι είχε περάσει στην αθανασία ως το αιώνιο σύμβολο του υπναλέου λυρισμού και  της  στομφώδους  αναποφασιστικότητας.  Να, όμως, που είδε τον πρωθυπουργό στο Μαξίμου. Διαπίστωσε μάλιστα ότι έχουν έλθει πιο κοντά και διέγνωσε τη διαμόρφωση «ενός πόλου που θα υποστηρίζει και θα προωθεί ένα πολιτικό περιεχόμενο κατά το μάλλον ή ήττον με προοδευτικό πρόσημο». Τέτοιος θόρυβος με τις λέξεις για να κρύψει το τίποτα...

Μιλώ συγκεκριμένα για τη φωνή του κυρ-Φώτη, γιατί αν δεν τον δω κιόλας, δεν θα πιστέψω ότι αναστήθηκε.  

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Κουαρτέτο – Κυβέρνηση: Νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο

Ο πρώτος γύρος της αξιολόγησης τέλειωσε, το κουαρτέτο έφυγε και κατά τον Τσακαλώτο παραμένει ορόσημο η ολοκλήρωση της αξιολόγησης στα τέλη Φεβρουαρίου αλλά χωρίς να είναι σε θέση να διαβεβαιώσει και απόλυτα ότι θα γίνει και κατορθωτό κάτι τέτοιο.

Κατά τα άλλα παραδέχεται ότι παραμένουν ανοιχτά σειρά ζητημάτων, με ήξεις αφίξεις ούτε επιβεβαιώνει ούτε διαψεύδει ότι υπάρχει θέμα νέων δημοσιονομικών μέτρων. Στο μεταξύ το θέμα των άμεσων μειώσεων σε συντάξεις βρίσκεται στο τραπέζι.

Επί της ουσίας πρόοδος παρά τα όσα λέγονται δεν υπάρχει. Τουλάχιστον δεν υπάρχει κάτι ορατό στον ορίζοντα. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση έχει μια αλλοπρόσαλλη στάση όπου από τη μια λέει ότι θέλει να κλείσει άμεσα την αξιολόγηση όπως το έθεσε και ο Τσίπρας χτες στη Μέρκελ και την ίδια στιγμή δηλώνει ότι θα διαπραγματευτεί σκληρά και έχει απαράβατες κόκκινες γραμμές σύμφωνα με τις οποίες δεν πρόκειται να δεχτεί μέτρα που δεν αντέχει η κοινωνία, όπως γράφει σήμερα και η Αυγή τρολάροντας την κυβέρνηση. Αλλά την ίδια στιγμή αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι δανειστές ζητούν αίμα.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση συνεχίζει τις κινήσεις αντιπερισπασμού και ενώ βρίσκεται στα διασταυρούμενα πυρά κοινωνίας και δανειστών. Έτσι την ώρα που θέλει να προχωρήσει σε φοροληστρικά μέτρα κατά των αγροτών και με αφορμή το ασφαλιστικό προβαίνει σε ανακοινώσεις του τύπου ότι θα προχωρήσει άμεσα στην επιστροφή του ΦΠΑ προς τους αγρότες τώρα που ετοιμάζονται να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους.

Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει στη βουλή το θέμα του «παράλληλου προγράμματος» ισχυριζόμενος ότι έχει και τη σύμφωνη γνώμη των «θεσμών»! Βέβαια όλοι θυμόμαστε το φιάσκο του προηγούμενου Δεκεμβρίου με αυτό το περιβόητο παράλληλο πρόγραμμα. 

Αλλά την ίδια στιγμή υποτίθεται ότι το παράλληλο πρόγραμμα οδηγεί σε ελαφρύνσεις τους πιο αδύναμους (αν δεχτούμε τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης). Πως γίνεται όμως να γίνεται δεκτό κάτι τέτοιο από τους δανειστές όταν ζητούν νέες περικοπές και νέα δημοσιονομικά μέτρα επειδή διαπιστώνουν μαύρες τρύπες;

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ένας Θεός ξέρει αν θα κλείσει και πως θα κλείσει αυτή η διαπραγμάτευση και η αξιολόγηση. Όλοι και πρώτη απ’ όλους η κυβέρνηση παίζουν καθυστερήσεις και πετάνε την μπάλα στην εξέδρα.

.Μεταναστευτικό: Η κυβέρνηση Τσίπρα αναγνώρισε την Τουρκία ως χώρα ασφαλούς διέλευσης!

Σήμερα η κυβέρνηση αναγνώρισε την Τουρκία ως τρίτη χώρα ασφαλούς διέλευσης για το προσφυγικό. Σ’ αυτή την ανακοίνωση προχώρησε ο υπουργός Εσωτερικών Παναγιώτης Κουρουμπλής μετά τη συνάντηση που είχε με τους ομολόγους του της Γαλλίας και της Γερμανίας Μ. Καζνέβ και Τ. ντε Μέζιερ.

Ο Κουρουμπλής ισχυρίστηκε ότι «είναι μια μεγάλη υπέρβαση της Ελλάδας, για να καταδείξει τη διάθεσή της να υπάρξει συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος. Ζητήσαμε τη βοήθεια των δύο χωρών σε ό,τι αφορά τη διέλευση των προσφύγων, που προστατεύονται από τις διεθνείς Συνθήκες δια των βαλκανικών χωρών. 

Ζητήσαμε παρέμβαση της ΕΕ σε τρίτες χώρες, όπου θα πρέπει να επιστρέφονται πολίτες που βρίσκονται στην Ελλάδα» και κατέληξε λέγοντας ότι «πιστεύουμε σε ένα πνεύμα κατανόησης και συνεννόησης, ότι στη δύσκολη αυτή στιγμή δεν θα προβεί η Ευρώπη σε βεβιασμένες αποφάσεις, που θα την οδηγήσουν να κλειστεί στον εαυτό της».

Ο γερμανός υπουργός Εσωτερικών προειδοποίησε πάντως πως αν δεν εφαρμοστούν οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα και η ελληνική κυβέρνηση τότε η Σένγκεν θα βρεθεί σε άμεσο κίνδυνο.

Με τους δύο υπουργούς της Γαλλίας και της Γερμανίας συναντήθηκε και ο Τσίπρας στο Μαξίμου. «Η Ελλάδα τηρεί τη συμφωνία και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης και ότι όλοι θα πρέπει τηρήσουν τις δεσμεύσεις που επίσης έχουν αναλάβει» αρκέστηκε να πει ο Τσίπρας.

Η Μέρκελ μεταβαίνει πάλι στην Τουρκία για να έχει συναντήσεις με την τουρκική ηγεσία για το προσφυγικό. Ενώ την ίδια ώρα ο Αβραμόπουλος αρμόδιος επίτροπος της Κομισιόν για τη μετανάστευση και το προσφυγικό λέει ότι δεν φτάνουν μόνο να φτιαχτούν hotspots αλλά και κέντρα κράτησης.

Το θέμα που ανακύπτει λοιπόν είναι το εξής. Η Ελλάδα αναλαμβάνει υποχρεώσεις ενώ την ίδια ώρα οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες αρνούνται να αναλάβουν τις δικές τους. Την ίδια στιγμή βρισκόμαστε στον κίνδυνο πρακτικά τα σύνορα της ΕΕ να είναι τα σύνορα των Σκοπίων και όχι της Ελλάδας με αποτέλεσμα και με τη βοήθεια της Frontex να κρατούνται εγκλωβισμένοι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες στη χώρα μας.

 Και στο μεταξύ η Τουρκία να διαπραγματεύεται και να κερδίζει οικονομικές ενισχύσεις από την Ευρώπη χωρίς να κάνει τίποτα. Αντίθετα συνεχίζει να διώχνει μεθοδευμένα κόσμο προς το Αιγαίο και να μεταθέτει το πρόβλημα στην Ελλάδα. Και μέσα σ’ όλα αυτά πριν καν διασφαλιστεί από πλευράς κυβέρνησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της, έστω αυτές τις ελάχιστες που στα χαρτιά έχει αναλάβει, η κυβέρνηση Τσίπρα να την αναγνωρίζει ως «χώρα ασφαλούς διέλευσης»!

Με τέτοια διαπραγματευτική τακτική γιατί να μας πάρουν στα σοβαρά οι Ευρωπαίοι και να μην κάνουν και αυτοί τα χατίρια της Τουρκίας αφού μας έχουν δεδομένους ότι θα γίνουμε αποθήκη;…