.Η αριστερή αριστεία συνεχίζεται

H επιχείρηση... αξιοκρατία α λα αριστερά συνεχίζεται με σκοπό την στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με άξιους. Έτσι λοιπόν, μας ενημέρωσαν ότι καθήκοντα Ειδικού Γραμματέα του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας ανέλαβε ο νέος Ειδικός Γραμματέας ΣΕΠΕ, Αθανάσιος Ηλιόπουλος.

Ο κ. Ηλιόπουλος παρέλαβε τα καθήκοντά του από τον παραιτηθέντα Ειδικό Γραμματέα Γιάννη Σούκο, παρουσία του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Εργασίας Ανδρέα Νεφελούδη.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Σούκος παραιτήθηκε με το που ανέλαβε τα καθήκοντά της η κ. Αχτσιόγλου διαμαρτυρόμενος για τα όσα έχει η εν λόγω κυρία στο μυαλό της για τα εργασιακά.

Διαβάζουμε λοιπόν το βιογραφικό του νέου Γραμματέα:

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Αθήνα

•Απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

•Κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών του τμήματος Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου πανεπιστημίου

•Υποψήφιος διδάκτορας του τμήματος Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου

•Έχει διατελέσει γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού

•Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

•Έχει εργαστεί στην ιδιωτική εκπαίδευση

•Έχει συνεργαστεί ερευνητικά με το Ινστιτούτο Rosa Luxemburg

Φανταζόμαστε ότι για τις αρμοδιότητες που αναλαμβάνει κύριο λόγο έπαιξε το γεγονός ότι συνεργάστηκε με το ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και της «μαύρης» εργασίας περνά στα χέρια ενός ανθρώπου που απλά έχει σπουδάσει... ιστορία.

Ίσως πάλι να μέτρησε το γεγονός ότι ήταν γραμματέας στη νεολαία του Συνασπισμού και στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά έτσι είναι η αριστερή αριστεία. Μπορεί να μην έχεις κάνει τίποτε στη ζωή σου, όμως, άμα θέλει το κόμμα είσαι ο ιδανικός. Μήπως και τα άλλα κόμματα δεν έκαναν έτσι στο παρελθόν; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι πιο συστημικό απ' όλα να μην αλώσει το κράτος με ανεπάγγελτους και άσχετους; Εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός και το πτυχίο στη ζούλα το πήρε μετά από χρόνια. O δε πρώην υπουργός Παιδείας τα μόνα πτυχία που είχε ήταν αυτά της... αριστερής μάχης κατά του κατεστημένου, εκεί θα κολλήσουμε;

.Θα μπορέσει να τσακίσει τον «λαϊκισμό» ο Κυριάκος;

Έχουμε γράψει ουκ ολίγες φορές ότι η ανύπαρκτη αστική τάξη είναι η αιτία που στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα είναι μπάχαλο κι έχουν αναδειχθεί βλαμμένοι, κρυφά λαμόγια, ανίκανοι και αμόρφωτοι. Αν υπήρχε μια πραγματική αστική τάξη που θα έμπαινε ως ασπίδα στον λαϊκισμό, στην πορεία προς την καταστροφή, στην έξαρση των άκρων ίσως να μην είχαμε φτάσει ως εδώ.

Κι όταν εννοούμε αστική τάξη μην πάει ο νους σας στα βόρεια προάστια και τους πάμπλουτους τύπους που δεν έχουν τίποτε να χάσουν έτσι κι αλλιώς.

Για να καταλάβετε τι έγινε με την αστική τάξη, με τους νοικοκύρηδες διαβάστε από το Wikipedia την ανάλυση του όρου.

«Αστική τάξη ονομάζεται η κοινωνική τάξη η οποία αποτελείται από ανθρώπους που ασχολούνται κυρίως με τον δευτερογενή και τριτογενή τομέα οικονομικής παραγωγής. Η αστική τάξη στη σύγχρονη μορφή της δημιουργήθηκε από τη βιομηχανική επανάσταση του 18^ου αιώνα. Στη σοσιαλιστική ορολογία ο όρος αστική τάξηταυτίζεται συνήθως με τον όρο μπουρζουαζία υποδηλώνοντας την άρχουσα τάξη μίας καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η έννοια της αστικής τάξης πολεμήθηκε ιδεολογικά και επικοινωνιακά από τον σοσιαλισμό ο οποίος την στιγμάτισε με τον όρο «μπουρζουαζία» κι έτσι καθάρισε για δεκαετίες.

Αυτήν την αστική τάξη τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα την έχασε, είτε γιατί οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας έπεσαν σε ανυπαρξία, είτε γιατί δεν υπήρχαν ηγέτες που θα την κάνουν ξανά ισχυρή. Κι άλλες χώρες έχουν πάνω – κάτω το ίδιο πρόβλημα, εξ ού και η ενδυνάμωση των ακραίων. 

Στη χώρα μας η επικράτηση του αριστερού λαϊκισμού οφείλεται κατά κύριο λόγο στη Νέα Δημοκρατία που δεν στάθηκε ικανή να εκπροσωπήσει την αστική τάξη αλλά και στο ΠΑΣΟΚ που με τα ψεύτικα διλήμματα και συνθήματα ουσιαστικά της έδωσε μια και την έριξε στον γκρεμό. Από το 2010 και μετά στην Ελλάδα κυριαρχεί ο άκρατος λαϊκισμός, αυτό που στη Λατινική Αμερική κάποιοι ονομάζουν «ποπουλισμό». Είναι η επικράτηση κομμάτων που στηρίζονται σε ανέξοδες υποσχέσεις οι οποίες αγγίζουν το λαό αλλά τελικά είναι η φενάκη για την κοροϊδία. Στηρίζονται επίσης σε «ηγέτες» λαμπερούς, νέους, με καλό λόγο αλλά συνήθως κενούς περιεχομένου. Καλή ώρα ο Τσίπρας.

Ή ακόμη και ο Βαρουφάκης ο οποίος να είστε σίγουροι ότι αν κάνει κόμμα θα μπει στη Βουλή. Εδώ οι ψεκασμένοι είναι μέσα και δεν θα τα καταφέρει ένας πολιτικός και οικονομικός ολετήρας που ακόμη και σήμερα υπάρχουν συμπατριώτες μας που πιστεύουν ότι είναι αδικημένος;

Αυτό που η Αμερική έζησε με τον Τραμπ, δηλαδή την επικράτηση ενός λαϊκιστή, δημαγωγού που δεν έχει κανένα πρόβλημα να πει ψέματα, να κοροϊδέψει, να εξαπατήσει, να εκμεταλλευτεί την απογοήτευση, την αδυναμία του λαού και την απαισιοδοξία του για το μέλλον το έχουμε κάνει ήδη εμείς πολύ καιρό τώρα. Ο Τσίπρας και το αντιμνημονιακό τσίρκο στον ΣΥΡΙΖΑ, στους ΑΝΕΛ, σε κάτι ΑΝΤΑΡΣΥΕΣ, ΕΠΑΜ και λοιπά πολιτικά σχήματα όλα τα παραπάνω εκμεταλλεύτηκαν. Άλλοι έγιναν βουλευτές και υπουργοί, άλλο πήραν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που δικαιούνταν. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα… ξανά στην πρωτοπορία τον έφαγε λάχανο τον Τραμπ.

Όμως, το αντιμνημονιακό μέτωπο, η αντισυστημική ψήφος, όλοι αυτοί που πιστεύουν ακόμη ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα εκτός Ευρώπης και στη δραχμή, αναζητούν ακόμη έκφραση. Ο Λαφαζάνης γέρασε, η Ζωή δεν πολυτραβάει, κάτι άλλα σούργελα δεν ξέρουν ούτε πόσο κάνει ένα κι ένα. 

Μόνον ο Βαρουφάκης θα μπορούσε να ηγηθεί ενός αντιμνημονιακού θιάσου με διάφορους καραγκιόζηδες να μιλάνε για πράγματα που δεν ξέρουν. Κι επειδή ψεκασμένοι υπάρχουν ακόμη πολλοί στην Ελλάδα μην απορήσετε αν τον δείτε να γίνεται ξανά βουλευτής, ποιος αυτός που κατέστρεψε τη χώρα και την φόρτωσε με ένα αχρείαστο μνημόνιο. 

Υπό τις διαταγές του Τσίπρα βεβαίως, αλλά μην ξεχνάμε. Αυτόν τον απίθανο τύπο που ήρθε από το Τέξας και που τον έκαναν γνωστό τα τηλεπαράθυρα του Αυτιά, αυτόν τον ψήφισαν 140 χιλιάδες άνθρωποι, σιγά μη δεν βρεθούν κάποιοι από αυτούς να το ξανακάνουν. Η ουσία είναι ότι ο λαϊκισμός ποτέ δεν πεθαίνει και τώρα που ο Τσίπρας έγινε συστημικός αναζητά έκφραση, ειδικά από τη στιγμή που έχει ως… υπέρτατο ηγέτη τον Τραμπ.

Η αλήθεια είναι ότι αυτόν τον ρόλο θα μπορούσε να τον παίξει η Χρυσή Αυγή αν δεν ήταν ένα τσούρμο ψευτόμαγκες, άθλιοι τύποι που είναι μισητοί. Κι ευτυχώς να λέμε και να ανάβουμε κανένα καντήλι στον άτυχο Φύσσα που σκοτώθηκε για να αποκαλυφθεί η πραγματική εικόνα της οργάνωσης. Αν δεν γινόταν η δολοφονία τώρα ίσως να μιλούσαμε για τους… Λεπέν που ετοιμάζονται να κατακτήσουν την εξουσία.

Επανερχόμενοι στην αρχική σκέψη, λοιπόν, λέμε ότι ο λαϊκισμός μόνο από μια ισχυρή, καθαρή, αξιοκρατική αστική τάξη μπορεί να νικηθεί. Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα και η βασική αποστολή της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν παραμείνουν κολλημένοι στο πρόσφατο παρελθόν, σε ένα «αστικό» κόμμα βουτηγμένο στην αμαρτία, το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, τους κολλητούς και τους κουμπάρους τότε θα επιταχύνουν την έλευση ενός «σωτήρα» που δεν αποκλείεται να είναι ακόμη και ο… Σώρρας.

 Αν η ΝΔ και ο Κυριάκος δεν καταλάβουν ότι η πατρίδα χρειάζεται μια ισχυρή ομάδα νοικοκυραίων καθαρών κι όχι μια ακόμη παράταξη γεμάτη λαμόγια που θα κυβερνά για την τσέπη και όχι για τον λαό τότε θα έχει αποτύχει και θα έχει επιταχύνει την καταστροφή της Ελλάδας, ακόμη και να πέσει στα χέρια ναζιστών, εγκληματιών, ψευτών, αμόρφωτων και ανθελλήνων.

.Αναπόφευκτο το τέταρτο μνημόνιο

O κόσμος έχει μπερδευτεί. Θα έχουμε κι άλλα μέτρα; Θα υπάρξει και τέταρτο μνημόνιο; Θα δεινοπαθήσει ο κόσμος άμεσα ή θα φορτωθούν οι επόμενες γενιές με απίστευτα βάρη που είναι δεδομένο ότι θα οδηγήσουν σε νέα μαζική έξοδο από τη χώρα των νέων;

Επικρατεί μια θολούρα σχετικά με το τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής και με ημερομηνία – ορόσημο την 5^η Δεκεμβρίου. Το αν θα πει ο Ομπάμα ότι η Ελλάδα δικαιούται ελάφρυνσης του χρέους έχει λίγη σημασία. Σημασία έχει μεγαλύτερη τι αποφασίζεται στις υπόγειες, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεταξύ Ευρώπης και ΔΝΤ και αν τελικά θα επικρατήσει η γραμμή Σόιμπλε ότι δηλαδή το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και δεν χρειάζεται ρύθμιση.

Είναι καιρός, λοιπόν, να πούμε ορισμένες αλήθειες.

Το πρώτο είναι ότι η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε ανοήτως στην άποψη ότι εδώ και τώρα πρέπει να υπάρξει συνολική και μακροπρόθεσμη λύση για το χρέος. Όταν μάλιστα η ίδια τον περασμένο Μάιο είχε υπογράψει τα τρία στάδια, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα. Αντί να κυνηγήσει το πρώτο στάδιο που είναι ιδιαίτερα σημαντικό, έκανε μαγκιές και προκαλούσε τους δανειστές χωρίς να πετύχει τίποτε.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι το ΔΝΤ άλλαξε στάση, ήρθε πιο κοντά στη γραμμή Σόιμπλε και δεν επιμένει στη συνολική διευθέτηση του χρέους. Συμφωνεί δηλαδή σε μέτρα βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα κι αν μετά από πέντε – έξι χρόνια χρειαστούν νέες παρεμβάσεις τότε βλέπουμε. Συμφώνησε δηλαδή με τον Σόιμπλε ότι δεν χρειάζεται συνολική λύση και με τον τρόπο αυτό η ελληνική κυβέρνηση έχασε και τον τελευταίο σύμμαχο που είχε για άμεση και μακροπρόθεσμη λύση στο χρέος. Γι’ αυτό και είναι άνευ σημασίας αυτά που θα πει ο Ομπάμα.

Η όποια απόφαση για τελική λύση στο χρέος μετατίθεται γι’ αργότερα, αφού όμως, έχουν ληφθεί πολύ σκληρά μέτρα τα οποία θα μπορούσαν να κωδικοποιηθούν σε ένα νέο, τέταρτο μνημόνιο. Ήδη η τρόικα, και κυρίως το ΔΝΤ ζητούν:

Την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις υφιστάμενες κύριες συντάξεις, οι οποίες μετά τον επανυπολογισμό που προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου παραμένουν υψηλότερες από τις νέες. Αυτό θα οδηγήσει σε ισόποση μείωση συντάξεων πάνω από ένα όριο, αρχής γενομένης (το πιθανότερο) το 2019. Ένα μέτρο που αναμένεται να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις σε χιλιάδες συνταξιούχους. Πάντως, η κυβέρνηση δε φαίνεται να συζητά περαιτέρω μειώσεις.

Τη μείωση του αφορολόγητου ορίου κάτω από το σημερινό όριο των 8.600 ευρώ και την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών. Αν συμβεί αυτό, στο στόχαστρο μπαίνουν πάνω από 3 εκατ. πολίτες που σήμερα έχουν αφορολόγητο και θα κληθούν να πληρώνουν κάθε χρόνο φόρους,

Την αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων στο 10% του συνόλου των εργαζομένων για τις μεγάλες επιχειρήσεις και την κατάργηση της δυνατότητας «βέτο» από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας. Κι εδώ αναμένεται να υπάρξουν αντιδράσεις, αν και για κάποιους κύκλους θεωρείται μέση λύση σε σχέση με την πλήρη κατάργηση του ορίου στις ομαδικές απολύσεις.

Στο τραπέζι έχει μπει εδώ και καιρό και η περίπτωση των απολύσεων στο Δημόσιο, όσο κι αν η κυβέρνηση το διαψεύδει.

Αυτά και μόνα τους συνθέτουν ένα ζοφερό άμεσο μέλλον για μισθωτούς και συνταξιούχους και είναι απορίας άξιον πώς η κυβέρνηση και γενικότερα το πολιτικό σύστημα μπορούν να αντέξουν νέα μείωση στα εισοδήματα μέσω περικοπών και φόρων.

Όσο για το μέλλον, από το 2018 και μετά, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Υπάρχει το σενάριο μιας συνολικής λύσης που θα προβλέπει π.χ. επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών μέχρι το 2080 με γενναίο κούρεμα. Για να συμβεί αυτό, ωστόσο, η χώρα θα μπει σε διαρκή, πολυετή δημοσιονομική εποπτεία. Δηλαδή κάθε καλή λύση που θα δίνεται για το χρέος θα συνοδεύεται και από συγκεκριμένες δεσμεύσεις από την πλευρά της Ελλάδας.

Για να μην πούμε ότι θα πρέπει να ξεπουληθούν σημαντικά assets, από ακίνητα μέχρι τράπεζες σε ξένους.

Αυτή είναι η αλήθεια και είναι πολύ άσχημη. Ένα μόνο καλό έχει. Αν στις 5 Δεκεμβρίου αποφασιστεί η βραχυπρόθεσμη λύση στο χρέος με κάποιες συγκεκριμένες δεσμεύσεις για μελλοντική διευθέτησή του τότε μπορεί η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει την απόφαση σαν «κλειδί» για να ξεκλειδώσει το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

 

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ενίσχυση της ρευστότητας η οποία θα μπορούσε να βελτιώσει και την πραγματική οικονομία. Όλα βεβαίως υπό προϋποθέσεις γιατί κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει η κοινωνία σε νέα μέτρα, αν οι νέοι φόροι και οι περικοπές θα αδειάσουν τα ταμεία, αν θα βγει ο προϋπολογισμός ή αν θα υπάρξει κάποιο… ατύχημα στα εθνικά θέματα ή στην ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση υφίσταται δεινή ήττα σε ότι αφορά το αφήγημά της για μακροπρόθεσμη λύση, αλλά ελπίζει σε αλλαγή του κλίματος μέχρι το 2017. Αν προλάβει βεβαίως γιατί τα γεγονότα μπορεί να προλάβουν την ίδια. Με τον Μητσοτάκη να έρχεται, όμως και να αναλαμβάνει τα ηνία σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Πόσο θα αντέξει κι αυτός;

Με τις λύσεις που προκρίνονται είναι σίγουρο ότι θα δούμε ακόμη πολλές… κυβερνήσεις να συγκροτούνται και καμιά να μην στεριώνει. Το χρέος θα «φάει» πολλούς πρωθυπουργούς και πολιτικούς.