Πόσο απέχει η Λιβύη από τα Εξάρχεια; Oσο απέχει η υπόλοιπη
Ευρώπη από την Ελλάδα. Διότι, ενώ η Ευρώπη αναζητά τρόπους για να αντιμετωπίσει
το νέο στρατηγείο της ισλαμικής τρομοκρατίας, η Ελλάς μηρυκάζει για πέμπτη
κοντά δεκαετία τη δική της. Τι εννοεί ο υπουργός όταν δηλώνει ευθαρσώς ότι
καταδικάζει τη βία; Αλήθεια, βγαίνει και λέει το ίδιο όταν ο σύζυγος δολοφονεί
την ερωμένη του;
Οχι, διότι αυτό θεωρείται προφανές. Και γιατί η καταδίκη της
απόπειρας δολοφονίας κατά του Λουκά Παπαδήμου δεν θεωρείται προφανής, άρα
πρέπει να πάρει θέση αν την καταδικάζει ή όχι; Λες και θα μπορούσε να μην την
καταδικάσει και μας κάνει τη χάρη. Προσθέτει μάλιστα, απευθυνόμενος στους
υποψήφιους δολοφόνους, ότι κανείς δεν τους έδωσε το δικαίωμα να κρίνουν και να
καταδικάζουν. Τι μας λέτε, Υψηλότατε; Και αν, δηλαδή, κάποιος ή κάποιοι τούς το
είχαν δώσει το δικαίωμα θα το δεχόσασταν;
Αγνοια της
σημασίας των λέξεων; Σιγά τα ωά. Ενδεια πολιτικής σκέψης και δημοκρατικής
παιδείας; Τυφλός εγύρευε βελόνα σ’ αχυρώνα. Σκέτη ευήθεια; Καθεστωτική αντίληψη
πάνω απ’ όλα. Η δημοκρατία της μεταπολίτευσης γεννήθηκε, ανδρώθηκε και γέρασε
κουβαλώντας στο σώμα της την κακοήθεια της τρομοκρατίας. Την ανέχθηκε, την
αποδέχθηκε, συνομίλησε μαζί της, και της βρήκε μια θέση στην κοινωνική μας ζωή.
Οταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη απαγόρευσε τη δημοσίευση των λογοτεχνημάτων του
Γιωτόπουλου, η προοδευτική κοινή γνώμη εξεγέρθηκε διότι θεωρήθηκε λογοκρισία.
Θα ησχολείτο κανείς με τα φληναφήματά του ή με τον λόγιο Κουφοντίνα, αν δεν
έσερναν πίσω απ’ τις λέξεις τους νεκρούς;
Η
τρομοκρατία δεν μπορεί να είναι πολιτική. Και δεν μπορεί να είναι πολιτική,
διότι δεν προτείνει καμία πολιτική λύση. Παλεύει να τραυματίσει και να
διαρρήξει την κοινωνική συνθήκη. Η ισλαμική τρομοκρατία αντλεί τα υλικά της
παραφροσύνης της από τη θεοκρατική τελεολογία. Αδιαφορεί για την κοινωνία των
ζωντανών.
Τι γίνεται με τη δική μας, που είναι άθεη; Ποια είναι τα υλικά της;
Μπορεί να ικανοποιεί τον φθόνο της κ. Κωνσταντοπούλου για τον κόσμο που τη
γέννησε ή να προκαλεί κάποιες αντιδράσεις στους ελάχιστους εγκεφαλικούς
νευρώνες εκείνου του δημοσιογραφίσκου. Πώς είναι δυνατόν μετά τόσες δεκαετίες
να αναπαράγεται, να αναγεννάται από τις στάχτες της;
Για να
αντιμετωπισθεί η κακοήθεια απαιτείται συνεργασία της κοινωνίας με το κράτος.
Οταν και το μεν και η δε έχουν αποδεχθεί την ύπαρξη μιας Λιβύης στα Εξάρχεια,
τότε θα συνεχίσουμε να καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται,
προσευχόμενοι να μη θρηνήσουμε θύματα. Και μη μου πείτε για κρίση και λοιπά
ζαρζαβατικά. Οταν δολοφόνησαν τον Μομφερράτο και τον Μπακογιάννη, καμία κρίση
δεν φαινόταν στον ορίζοντα
