.ΣΥΡΙΖΑΡΙΣΤΕΡΑ των Σαλονιών…

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες του κυβερνητικού του βίου, το πολιτικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φρόντισε εμφανέστατα να περιφρονήσει το εργατοϋπαλληλικό προλεταριάτο του ιδιωτικού τομέα. Έτσι διαψεύδει, κατά τον προκλητικότερο τρόπο, τη διαβόητη αριστερή «ταξική συνείδηση», υπέρ της οποίας εκόπτετο ο κύριος Σκουρλέτης, τη στιγμή που ο ίδιος, στρεφόταν εχθρικά κατά του εργατοϋπαλληλικού προσωπικού των ορυχείων χρυσού της Χαλκιδικής. Μόνον και μόνον για να προστατεύσει τους αποδιοπομπαίους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της Χαλκιδικής.

 Η ίδια περιφρονητική στάση όχι μόνον του υπουργικού συμβουλίου, αλλά και της κοινοβουλευτικής ομάδας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιδεικνύεται και προς τους 800 εργαζόμενους της Σεκιούριτι «Πυρσός», αλλά και τους 200 εργαζόμενους στο ξενοδοχείο Athens Ledra (πρώην Marriott), που πετάχτηκαν στο δρόμο, κατά τους ισχυρισμούς των εργοδοτών, «λόγω της οικονομικής κρίσης». Μα πώς είναι δυνατόν να βάλει λουκέτο το Athens Ledra με πληρότητα δωματίων από 80% έως 95%;

 Παντελής η προμελετημένη απουσία τόσο υπουργών όσο και κυβερνητικών βουλευτών για συμπαράσταση, όχι μόνον στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, αλλά και στο κλείσιμο της «Ηλεκτρονικής» και ων ουκ έστι αριθμός πτωχευόμενων ιδιωτικών επιχειρήσεων. 

Η μόνη φροντίδα του απόντος υπουργού Εργασίας ήταν να ζητήσει μάλλον… τηλεφωνικώς τη συνδρομή της Δικαιοσύνης… Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…

Άραγε γιατί αυτή η επιλεκτική στάση της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης» εναντίον των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα; Η απάντηση είναι αυτονόητη. 

Η κυβερνώσα Συριζαριστερά των Σαλονιών απέχει από παρόμοιες συμπαραστάσεις για δύο λόγους: 1) Διότι όλο το στελεχιακό της δυναμικό, οπουδήποτε και αν περπατήσει αντιμετωπίζει τη λαϊκή οργή και διαπόμπευση από τους τους εξαπατημένους πολίτες και κυρίως από τους εκ πλάνης παρασυρθέντες ψηφοφόρους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και 2) Διότι το προνόμιο της «ταξικής συνείδησης» το κρατεί η κυβέρνηση προς ίδιον και μόνον όφελος. Και ας γίνουν κομμάτια οι παρακατιανοί!..

Μήπως υπερβάλλουμε, επισημαίνοντας αυτές τις ιδεοπολιτικές «ιδιαιτερότητες» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Ασφαλώς και όχι. Διότι, ήδη από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αυτοί οι κύριοι προνομιακά πριμοδοτούσαν τον «αριστερό» κρατισμό του αυτοκαταρρεύσαντος «υπαρκτού σοσιαλισμού».

 Ενός σοσιαλισμού με τα δικτατορικά προνόμια της άρχουσας μονοκομματικής νομενκλατούρας. Αλλά, και τα εκατομμύρια μη κομματικών εργατοϋπαλλήλων, που γίνονται θύματα της ανεξέλεγκτης, από την προστάτιδα σημερινή κυβέρνηση, μαύρης εργασίας. Με ανασφάλιστες γλίσχρες αμοιβές (πουρμπουάρ) και φρικτά ωράρια μεσαιωνικής γαλέρας για δούλους κωπηλάτες!

Και ο Θεός να βάλει το χέρι του, οι ημέτεροι κυβερνητικοί ιδεολογικοί και φαυλοκρατικοί αδελφοποιτοί του Νικόλας Μαδούρο, να μην οδηγήσουν τη φτωχολογιά να ποδοπατείται, σε ουρές πεινασμένων για ένα καρβέλι ξερό ψωμί, όπως στο Καράκας! Και όμως η Θεσσαλονίκη έδωσε προχθές το πρώτο δείγμα Μαδουροποίησης της Ελλάδας με ουρές πεινασμένων να ποδοπατούνται για λίγα τρόφιμα από φιλανθρωπίες. (Να τον χαίρεστε φίλε Αλέξη τον «σύντροφο» Μαδούρο!)

Και μια και μιλάμε γι’ αυτόν τον Βενεζουελάνο κοινοβουλευτικό δικτάτορα, θα έχετε παρατηρήσει, ότι σε πολλές κινήσεις του θυμίζει τον Σουλτάνο Ερντογκάν. Έχει αδυναμία στις πλάγιες μετάξινες ζώνες με τα παράσημα της «ανδρείας» του και αρέσκεται να φωτογραφίζεται με τους «παλικαράδες» της προσωπικής του φρουράς, με το «όπλο παρά πόδα»…

 Και το χείριστο: Για να μετριάσει το αποκρουστικό αυταρχικό του προφίλ, έχει αναρτήσει, πίσω από τις πλάτες του γραφείου του, ένα πελώριο πορτραίτο του θρυλικού γενάρχη των λαϊκοαπελευθερωτικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής Σιμόν Μπολιβάρ. Σημεία των καιρών…

Χωρίς την παραμικρότερη αμφιβολία, το δίδυμο Παναλέξη, μαζί το πιστό, αλά βόρεια Κορέα, υπουργικό-κοινοβουλευτικό επιτελείο, πέτυχε μόνον σ’ ένα επτάμηνο κυβερνητικής πορείας να ξεπεράσει σε ηγετικά ταξικά προνόμια και τους γνωστούς τελευταίους λαομίσητους ηγέτες του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Και δεν αμφισβητείται, το ότι αυτό το ρεκόρ αντιλαϊκής αναλγησίας, για το οποίο δεν διαμαρτύρονται οι «ριζοσπάστες» των Σαλονιών, ευκολότατα εξελίσσεται σε αυτεπίστροφη (μπούμερανγκ) αυτοκτονική βολή…

Πέτρος Μακρής

Το Βήμα

.Το επίορκο σύστημα υγείας…

Γράφαμε και ξαναγράφαμε για τις πρωτοφανείς ελλείψεις υλικών στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά τα αυτιά των αρμοδίων δεν ίδρωναν.

Ότι υπάρχουν κλινικές που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις τους προς τους ασθενείς -ακόμη και για χαρτί υγείας ή κλινοσκεπάσματα- και για προγραμματισμένα χειρουργεία που ακυρώνονται εξαιτίας ελλείψεων σε αναλώσιμα (γάζες, αντιδραστήρια αίματος) ή σε ιατρικά υλικά (βηματοδότες, στεντ κλπ.).

 Γράφαμε και ξαναγράφαμε ότι κλινικές ολόκληρες υπολειτουργούν, ότι μονάδες εντατικής θεραπείας -για τις οποίες έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια για τον εξοπλισμό τους- μένουν κλειστές, εξαιτίας απουσίας νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, αλλά ποιος να ντραπεί;

Μήνες τώρα, οι άνθρωποι ασχολούνται με το πώς θα αλλάξουν τις διοικήσεις των νοσοκομείων -για να φύγουν των αλλονών και να μπουν οι δικοί τους- και διαφημίζουν το κόψιμο του πεντάευρου το οποίο υπήρχε ως... εισιτήριο ενός ασθενούς στο νοσοκομείο (το πεντάευρο αφενός απέτρεπε επισκέψεις για ασήμαντη αφορμή, ενώ προσέφερε κι έναν έξτρα πόρο για κάθε νοσοκομείο, ο οποίος χρησιμοποιούνταν για να καλύπτονται οι έκτακτες δαπάνες για αναλώσιμα, για συντηρήσεις κλπ.).

Μήνες τώρα μας πιπιλίζουν το μυαλό με τις... μεγάλες πολιτικές να προσφέρουν ελεύθερη πρόσβαση στα δημόσια νοσοκομεία σε ανασφάλιστους, σε πρόσφυγες και μετανάστες, την ίδια ώρα που πεθαίνουν ασθενείς επειδή στερούνται βασικής νοσοκομειακής περίθαλψης, εξαιτίας ελλείψεων σε βασικά ιατρικά υλικά.

Είναι αυτό που αποκαλείται ισότητα στο κατώτατο δυνατό σημείο, δηλαδή ελεύθερη πρόσβαση όλων στο... κενό.
Η κατάντια της δημόσιας υγείας έφτασε στο έσχατο σημείο, όταν οι υπεύθυνοι πολλών χειρουργικών κλινικών σήκωσαν τα χέρια ψηλά, δηλώνοντας σε συγγενείς ασθενών ότι δεν μπορούν να τους χειρουργήσουν, επειδή τους λείπουν υλικά αξίας 200, 300 ή και 1.000 ευρώ.

Τι να κάνουν οι συγγενείς, προσφέρθηκαν να καλύψουν οι ίδιοι τη δαπάνη για την προμήθεια των εν λόγω υλικών. Επειδή αυτό δεν μπορούσε να συμβεί με νόμιμο τρόπο, το έκαναν με μορφή δωρεάς για να αγοραστεί το τάδε ή το δείνα υλικό. Όπερ και εγένετο.

Οι ασθενείς δηλαδή καλούνταν από τα πράγματα να πληρώσουν φακελάκι, όχι σε κάποιον επίορκο γιατρό, αλλά σε ένα... επίορκο σύστημα δημόσιας υγείας, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες.

Μετά την επέμβαση του εισαγγελέα και το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της “Μ”, η ηγεσία του υπουργείου Υγείας επιχειρεί να στοχοποιήσει τις προηγούμενες διοικήσεις των νοσοκομείων, που δέχονταν τις δωρεές. 

Εννοείται πως το ίδιο θα έκαναν αν πέθαινε ένας ασθενής που δεν χειρουργούνταν επειδή δεν υπήρχε στο νοσοκομείο αναισθητικό...

Πάντα φταίνε οι μικροί και αναλώσιμοι. Οι λαοπρόβλητοι υπουργοί μπορούν να πίνουν τη σαμπάνια τους κάτω από το πορτρέτο του Βελουχιώτη και να βρίζουν το σύστημα...

Μιχάλης Αλεξανδρίδης

Μακεδονία

.I Love Alexis…

Παρακολουθώντας το βράδυ της Δευτέρας την πολιτική εκπομπή «Ενικός» αναρωτήθηκα κάποια στιγμή -και αφού πρώτα βεβαιώθηκα ότι δεν είχα πατήσει λάθος κανάλι και δεν έβλεπα κάποια μεταγλωττισμένη αμερικάνικη φάρσα- ποιος έχει περισσότερο και πιο καυστικό χιούμορ. Ο οικοδεσπότης της Νίκος Χατζηνικολάου ή η πραγματικότητα.

Διότι αν η γκρούπι του Πρωθυπουργού που τα ‘χωσε στον Σταύρο Θεοδωράκη –επειδή, κατά τη γνώμη της, έχει μένος εναντίον «αυτού του νέου παιδιού», εναντίον του Τσίπρα δηλαδή – δεν ήταν συνειδητή επιλογή του δημοσιογράφου για να αποδομήσει με τον πιο χειρουργικό τρόπο το πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης, πρόκειται για μια φάρσα της τηλεοπτικής αλήθειας που, μέσα στην ασημαντότητά της, αποκαλύπτει σημαντικά πράγματα. Και ολίγον φοβεριστικά…

 Οπως φοβεριστική θα ήταν και η εμφάνιση της κυρίας αν δεν είχαμε συνηθίσει τον συγκεκριμένο «γυναικότυπο» που κυκλοφορεί – πολλαπλασιαζόμενος – ανάμεσά μας. Αλλά ουδέν μεμπτό στο να προσπαθεί μια γυναίκα να διατηρήσει την ψευδαίσθηση της νεότητας ούτε να προσπαθεί να μοιάσει στη Ζωή Λάσκαρη έστω και αν το τελικό αποτέλεσμα στριμώχνεται κάπου ανάμεσα στον Γιάννη Φλωρινιώτη και τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου. 

Τέτοιου είδους αυταπάτες αφορούν τη σχέση της με τον καθρέφτη. Ισως και τους ταλιμπάν του Διαδικτύου που πέρυσι τέτοια εποχή αποτύπωναν ιδεολογικά τις συγκεντρώσεις των «Μένουμε Ευρώπη» με ανάλογες φιγούρες κυριών τις οποίες καταχωρούσαν αναφανδόν στο αστικό, φιλελεύθερο τόξο που περιέπαιζαν…. Εχει ο καιρός (και το υαλουρονικό) γυρίσματα σύντροφοι…

Εμάς μας αφορά ο πολιτικός λόγος της κυρίας αφού με την ψήφο της συνδιαμορφώνει το δικό μας μέλλον. Είναι ένα είδος ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι τώρα δεν είχε ξεμυτίσει σε επίσημη τηλεοπτική εμφάνιση. Μόνο σε λαϊκές αγορές, στα ταμεία του Χόντου και στις παραστάσεις του Σεφερλή τον συναντούσες. Βέβαια, πολλές φορές κρύβεται πίσω από μεγαλοκορίτσια (και μεγαλοαγόρια) της τέχνης και των περιχώρων της που ανάγουν σε πολιτικό λόγο τις αναταράξεις των ορμονών τους. 

Είναι αυτές οι περιπτώσεις που κάθε απόπειρα διαλόγου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία. Εδώ δεν υπάρχουν επιχειρήματα, μόνο απωθημένα. Και πολιτική σκέψη που συνδυάζει την τηλεοπτική αφέλεια της συχωρεμένης Ρένας Παγκράτη με την βεβαιότητα έφηβης θαυμάστριας των Boys + Noise. 

Την κυρία του «Ενικού» δεν την αφορά το αποτέλεσμα, αλλά το ότι προσπάθησε «αυτό το νέο παιδί» (η εμμονή της με τη νεότητα είναι εμφανής από τα χρώματά που συνδυάζει στα ρούχα της μέχρι τις πολιτικές της εκτιμήσεις). Θεωρεί ύψιστη επιτυχία του Πρωθυπουργού το ότι πέρυσι, στις διαπραγματεύσεις, αρρώστησε.

 Μεταφράζει ως προσωπικό μένος εναντίον του την άσκηση αντιπολίτευσης. Και εκλαμβάνει την αυταπάτη και τις λάθος εκτιμήσεις (γιατί, απαπαπαπά, ψέματα ο Αλέξης δεν λέει) ως χαριτωμένη αθωότητα. Τόσο που αναρωτιέμαι αν επιλέγει Πρωθυπουργό για τη χώρα ή αρραβωνιαστικό για την κόρη ή την ανιψιά της (τολμώ να πω και για την ίδια).

Τέτοιου είδους ψηφοφόροι υπάρχουν πολλές και πολλοί. Είναι η δεξαμενή της αβάσταχτης και ονειρικής πολιτικής ελαφρότητας του κομμωτηρίου που στην Ελλάδα έχει μεγάλη χωρητικότητα και από την οποία αντλεί ψήφους ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που ίσως μας σώζει είναι ότι στο ψηφοδέλτιο η κυρία και οι φίλες της μπορεί να παρασυρθούν και να γράψουν «I love Alexis» (το love με καρδούλα) και έτσι να είναι άκυρο…

H Likeίστρια

Protagon

.Προς ταραγμένο καλοκαίρι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει απεγνωσμένα να «αλλάξει την ατζέντα», γιατί προφανώς, η πολιτική επικαιρότητα μοιάζει πια «ασφυκτική» για τον ίδιο… Αλλά ό,τι κι αν σκαρφίζεται, δεν «τραβάει»…

 Όποιο «νέο αφήγημα» επιλέγει, του βγαίνει «ξινό» και το εγκαταλείπει, για κάποιο άλλο, το οποίο σε λίγο του βγαίνει επίσης ξινό και το εγκαταλείπει κι αυτό… Πήγε να μας πει πως με το που έκλεισε η αξιολόγηση θα… «βρέξει δισεκατομμύρια». Τελικά του έβγαλαν την πίστη μέχρι να την κλείσουν, του το καθυστερούν συνέχεια και θα του δίνουν χρήματα με το σταγονόμετρο! Ίσα-ίσα να πληρώνει χρεολύσια στους δανειστές και ...περισσότερα »

.Υπο-προλεταριακός στρατός φανατισμένων Συριζαίων

Αν νομίζει κάποιος ότι θα ξεμπερδέψουμε γρήγορα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι γελασμένος. Και πολύ περισσότερο αν νομίζει ότι θα γλιτώσουμε εύκολα και χωρίς απώλειες. Μάντεις κακών δε θέλουμε να γίνουμε, όμως, όσο περνά ο καιρός τόσο εδραιώνεται η άποψη ότι οι άνθρωποι αυτοί στήνουν ένα αριστερό καθεστώς που προσομοιάζει στα συστήματα που κυριάρχησαν στα πρώην σοσιαλιστικά καθεστώτα. Και που συνεχίζουν σε χώρες όπως η Κούβα ή η Βενεζουέλα.

Η άποψη του Φίλη ότι διαδήλωση κατά της κυβέρνησης με το σύνθημα «παραιτηθείτε» κινείται στα όρια της νομιμότητας, δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι μια σταθερή άποψη που έχει η Αριστερά πως ό,τι κάνει η ίδια είναι «καθαγιασμένο» από το λαό και κάποιον «αριστερό θεό», ενώ ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι παράνομο, αντιλαϊκό, εκπροσωπεί το διεθνές κεφάλαιο, τη συντήρηση και άλλα τέτοια τσιτάτα που έχουμε ακούσει από τη μεταπολίτευση και μετά.

Ο Φίλης δεν είναι ο μόνος. Η λογική του Κυρίτση για τον ταξικό πόλεμο κατά των «Μένουμε Ευρώπη» και προφανώς κατά των αντιΣυριζαίων είναι μια ακόμη απόδειξη της προσπάθειας δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλίματος ώστε το αριστερό καθεστώς να περάσει πιο εύκολα στη συνείδηση του ελληνικού λαού. 

Αυτό που θέλει η Αριστερά είναι να παραμείνει χρόνια στην εξουσία, με κάθε τρόπο. Ακόμη και αν παρανομήσει, ακόμη κι αν διχάσει την Ελλάδα. Είναι η… στρατηγική Καρανίκα, αν έχει λίγο μυαλό αυτός να κάνει στρατηγική. Λέει λοιπόν η λογική αυτή ότι πρέπει να χωριστούν οι άνθρωποι σε τέτοιο βαθμό που να μισεί ο ένας τον άλλον, ακόμη κι αν ο άλλος είναι ένας έντιμος, δουλευταράς, οικογενειάρχης που πέτυχε με το σπαθί του. 

Όχι, για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η αριστεία είναι ρετσινιά και πρέπει να πολεμηθεί από το… λούμπεν υποπρολεταριάτο που εντέχνως οργανώνει η κυβέρνηση. Κι εννοούμε φανατισμένους, φτωχούς Έλληνες, χωρίς σοβαρή πολιτική και κοινωνική συνείδηση, εύπλαστους στο να γίνουν στρατιώτες του «ταξικού πολέμου» που θέλει να κάνει η Αριστερά. Ίσως σε λίγα χρόνια, αν τους αφήσουμε, να βλέπουμε σκηνές υπανάπτυκτων χωρών που έστω κι ένας να έχει περισσότερα από τον άλλον θα γίνεται αμέσως στόχος.

Η Αριστερά ήρθε για να μείνει και θα κάνει τα πάντα. Ακόμη και να φανατίσει, να δημιουργήσει κομματικούς στρατούς. Θέλει να πάρει τη ρεβάνς της ήττας στον Εμφύλιο κι αυτό θα το κάνει ακόμη κι αν χρειαστεί πολύ… δραστικά μέτρα. Προς το παρόν δημιουργεί τον υπο-προλεταριακό στρατό φανατισμένων Συριζαίων. 

Χωρίς παιδεία, χωρίς αγάπη για την πατρίδα, αλλά με μίσος για καθετί που πετυχαίνει στη ζωή του ή που θέλει μια ελεύθερη χώρα για να ζει. Πρόκειται για κάποιο είδος αριστερής χούντας που έρχεται να καλύψει το κενό που αφήνει η έλλειψη σοβαρών αστικών κομμάτων, γενικότερα μιας στιβαρής αστικής τάξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας αντιευρωπαϊστές, σχεδόν απολιτίκ και σίγουρα φανατισμένους οπαδούς. Ελπίζουμε να βγούμε ψεύτες…