.Σημεία και Τέρατα...εκλογές τοπική αυτοδιοίκηση

Σχόλια Κώστας Σπυρόπουλος  

Σε 150 ημέρες θα ψηφίσουμε για δημάρχους και περιφερειάρχες. Ίσως η σύμπτωση ευρωεκλογών και αυτοδιοικητικών εκλογών να απαλλάξει την Τοπική Αυτοδιοίκηση από την κατάρα, που ονομάζεται «ψήφος-μήνυμα». Ευλογημένοι αυτής της κατάρας αναδείχθηκαν, διαχρονικά, διάφοροι τυχάρπαστοι τύποι, που μπήκαν στον πρώτο γύρο γιατί απλώς ήσαν ή φαίνονταν αντικυβερνητικοί -όποιο κόμμα κι αν ήταν στην κυβέρνηση- και βγήκαν από το δεύτερο νικητές χάρη στις αλλαξοπρωτιές: ψηφίζουμε το δικό σας στην Καισαριανή και μας ψηφίζετε στη Νέα Ιωνία. Μερικές φορές στο αλισβερίσι ... περισσότερα »

.ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Χριστουγεννιάτικο μηνυμά με "επαναστατικό" χαρακτήρα.

Ως παραδοσιακά “ενοχλητικό” για την κατεστημένη εξουσία,εμφανίζει τον χριστιανισμό 

ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος δίνοντας έτσι στο Χριστουγεννιάτικο μηνυμά του "επαναστατικό" χαρακτήρα.

 “Ο Χριστός έρχεται ως ξένος, ως άστεγος”¨αναφέρει επίσης μεταξύ άλλων με σαφή στόχευση τόσο στο μεταναστευτικό όσο και στο θέμα της φτώχειας.

"Καρφώνει" και τους ισχυρούς λέγοντας: “Οι εκμεταλλευτές των συγκυριών ευδαιμονούν”, ενώ
μιλάει ακόμη για τους διωγμούς αθώων Χριστιανών στη γειτονιά μας και τονίζει πως "όπου επικράτησε η χριστιανική πίστη ο άνθρωπος απέκτησε αξία". 

.Το αιώνιο ζήτημα της φοροδιαφυγής

Τον κλέφτη το φτωχό ανελέητα δικάζουν, τον διαπομπεύουν και σκληρά τον τυραννούν. Μα αυτόν που κλέβει το Δημόσιο θαυμάζουν και όλοι σαν άρχοντα τρανό τονε τιμούν.

Π. Καρντενάλ, 12ος αιώνας 1

Πολύ συχνά στη δημόσια συζήτηση στη χώρα μας τίθεται το ζήτημα της στάσης της κοινωνίας έναντι της φοροδιαφυγής. Οπως φαίνεται από τους στίχους του τραγουδιού των τροβαδούρων του 12ου αιώνα, από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα.

Στη σημερινή περίοδο της βαθιάς οικονομικής κρίσης η φοροδιαφυγή όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά, ιδίως μετά την αύξηση των φορολογικών συντελεστών, μάλλον αυξάνεται από όσους, κατά τεκμήριο οικονομικά ισχυρούς, μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματά τους.

Ετσι, το φορολογικό βάρος πέφτει πάνω σε αυτούς που δεν έχουν περιθώρια «φοροκλοπής», και όπως αποδεικνύεται αυτοί είναι οι μισθωτοί του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι μάλιστα έχουν ήδη υποστεί μεγάλες περικοπές αμοιβών, της τάξης του 30-40% τα τελευταία χρόνια. 

Η αδικία εντείνεται, όταν οι μη μισθωτοί δηλώνουν ψευδώς χαμηλά εισοδήματα και έτσι επωφελούνται με επιδόματα και με πρόσβαση σε παροχές ή σε απαλλαγές με εισοδηματικά κριτήρια, πολύ περισσότερο από τους μισθωτούς, που δεν μπορούν να αποκρύψουν τα εισοδήματά τους.

Το παράδοξο είναι ότι στη χώρα μας, παρά την υπερβολική φορολόγηση των μισθωτών, επειδή αυτοί δεν αποτελούν τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων, όπως σε άλλες χώρες, το συνολικό ύψος των φορολογικών εσόδων είναι σχετικά χαμηλό, καθώς οι μη μισθωτοί εργαζόμενοι, που είναι συγκριτικά πολύ περισσότεροι, φοροδιαφεύγουν.

Προφανώς μια αποτελεσματική απάντηση στο «αιώνιο» ζήτημα της φοροδιαφυγής, εκτός από τη σταθερή πολιτική βούληση για ένταση των ελέγχων και εφαρμογή σύγχρονων τεχνικών για την αντιμετώπισή της, είναι η αλλαγή των κοινωνικών αξιών: 

δηλαδή η συνειδητοποίηση από τους πολίτες ότι η φοροδιαφυγή αποτελεί πραγματική κλοπή του Δημοσίου και όχι «μαγκιά» των «ικανών». Συνεπώς πρέπει να καταδικάζεται αντί να επαινείται.

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ > ΕΠΩΝΥΜΩΣ

.Πληρώνουμε τις... «υπερβολές»

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ > ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Σύμφωνα με την επισήμανση του κ. Προβόπουλου στην τελευταία έκθεσή του, το «μοναδιαίο κόστος εργασίας» μειώθηκε τα τελευταία τρία χρόνια 21,5% ενώ ο στόχος της τρόικας ήταν... 15%! Ξεπεράστηκε ο στόχος κατά πολύ. Προς το παρόν πάντως, δεν είδαμε καμιά σοβαρή επιρροή στην ανάπτυξη, αλλά μάλλον -αυτή η υπερβολή- οδήγησε σε αντίθετα αποτελέσματα, ενισχύοντας μία ύφεση μεγαλύτερη απ' αυτήν που μπορούσε να αντέξει η ελληνική οικονομία.

Από την άλλη, η μείωση του κόστους εργασίας και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (μέχρι απορρύθμισης), όχι μόνο δεν ανέκοψε την ανεργία, αλλά λειτούργησε τελικά, μέσα από τους πιο σύνθετους μηχανισμούς της οικονομίας, στην κατεύθυνση της διεύρυνσής της. Αποτέλεσμα; 

Ο άνεργοι (1.371.450) ισοδυναμούν περίπου με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα (1.365.400)! Το 20% των εργαζομένων παίρνουν (μεικτά) μισθό έως 500 ευρώ, ενώ το 50% μέχρι 800 ευρώ. 

Εάν προσθέσετε τη μερική και την εκ περιτροπής απασχόληση των 300 ευρώ, τους απλήρωτους εργαζόμενους, τη μαύρη εργασία κ.λπ., έχετε όλο το εργασιακό παζλ του ιδιωτικού τομέα. Μόνο το 20% έχει μισθό άνω των 1.500 ευρώ μεικτά. 

Επακόλουθο είναι, τα ασφαλιστικά ταμεία, σύμφωνα με τις έρευνες, να αντέχουν, με τη σημερινή τους μορφή, μέχρι το τέλος του 2015. Το πρόβλημα είναι βραχυπρόθεσμο και είναι κυριολεκτικά μια κοινωνική «ωρολογιακή βόμβα», που εάν δεν... εξουδετερωθεί, δεν ξέρουμε τι ακριβώς μπορεί να γίνει.

Σ' αυτό το περιβάλλον, η αντιμετώπιση της ανεργίας και οι μισθολογικές διορθώσεις στους κατώτερους μισθούς είναι πρώτης προτεραιότητας υπόθεση. 

Οπως και οι διορθωτικές επεμβάσεις σ' όλα τα «μέτρα» που πήρε η χώρα, τα οποία, εκ του αποτελέσματός τους, έχουν αρνητική απόδοση και «οικονομικό κόστος» μεγαλύτερο του οφέλους που υπολογιζόταν... Βέβαια, το βασικό ζητούμενο είναι η ανάπτυξη. 

Αλλά πώς; Τα «εργαλεία» που αναφέρει στην έκθεσή του ο κ. Προβόπουλος είναι ασαφή και ελλιπή, πολύ... φλου. 

Αντίθετα, ενδιαφέρον έχει η παρατήρηση του Αλέκου Παπαδόπουλου για «στοχευμένες χρηματοδοτήσεις παραγωγικών τομέων που διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα». Ισως και οι φοροελαφρύνσεις για προσλήψεις ανέργων. Ιδέες υπάρχουν. Το θέμα είναι η πολιτική βούληση και η ικανότητα...

.Λύσεις για τα δάνεια

Ως είδηση δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Από τη στιγμή που η οικονομία δεν έχει μπει σε αναπτυξιακή τροχιά και άρα είναι πρόωρη η όποια προσδοκία βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης των ελληνικών νοικοκυριών, η εξυπηρέτηση των τραπεζικών δανειακών υποχρεώσεων θα καθίσταται ολοένα και προβληματικότερη. Και μια τέτοια πραγματικότητα μία και μοναδική «θεραπεία» επιδέχεται: τη συνεχή αναζήτηση διευκολύνσεων για τους νέους προβληματικούς δανειολήπτες που η οικονομική συγκυρία δημιουργεί.

Η διαδικασία αυτή είναι για όλους συμφέρουσα. Και για τους δανειολήπτες, αλλά και για τις τράπεζες. Διότι και οι οικονομικά στριμωγμένοι πολίτες διευκολύνονται έτσι ώστε να μην απολέσουν 

τα όποια περιουσιακά στοιχεία συνδέονται ως εγγύηση με τα δάνεια που έχουν λάβει, αλλά και στην περίπτωση που η οφειλή προέρχεται από επιχείρηση τής παρέχεται η δυνατότητα να συνεχίσει τη λειτουργία της.

Τ

ο όφελος για την τράπεζα το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Δεν χάνει τα χρήματα που έχει δανείσει και σε βάθος χρόνου είναι πιθανό να εισπράξει συνολικά περισσότερα λόγω της επιμήκυνσης της χρονικής διάρκειας του δανεισμού. Αλλά υπάρχει κι ένα πρόσθετο, το οποίο ενδέχεται ν΄ αποδειχθεί ασύγκριτα αποδοτικότερο.

Είναι η σχέση που θα διαμορφωθεί ανάμεσα στην τράπεζα και στον δανειολήπτη, ανάλογα με τη συμπεριφορά την οποία θα επιδείξει το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα. Οσο μεγαλύτερη είναι η κατανόηση προς τον οφειλέτη και το πρόβλημά του τόσο στενότερη θα είναι και η σχέση που θα διαμορφωθεί μεταξύ τους.

Γιατί κάποτε -όλοι ευχόμαστε και ελπίζουμε να είναι σύντομα- η κρίση θα ξεπεραστεί, η ομαλή οικονομική ζωή θ΄ αποκατασταθεί και οι καλές σχέσεις μιας τράπεζας με τους πελάτες της, στις δύσκολες ώρες τους, θα επιβραβευτεί.