.Comandante Τσίπρας

Γι' αυτό, ρε, ξανανοίξαμε την ΕΡΤ; Γι' αυτό πάλευε η Ζωή με τη Ραχήλ στα κάγκελα της Αγίας Παρασκευής; Για να έρθει αυτός ο "ακατονόμαστος" δημοσιογράφος να χαρακτηρίσει τον Φιντέλ, το ίνδαλμα της απανταχού αριστεράς του 20ού αιώνα, που μετατράπηκε από θρύλος της επανάστασης σε έναν ακόμη σοβιετικού τύπου αυταρχικό ηγέτη, "αμφιλεγόμενη προσωπικότητα"; Τον Φιντέλ;

Όλα αυτά πάντως τα μικρά απασχολούσαν εμάς εδώ στην Αθήνα και όχι τον Αλέξη Τσίπρα στην Αβάνα, όπου υπερήφανος, αυτός μόνος από τους Ευρωπαίους ηγέτες, απέτισε φόρο τιμής στον Κουβανό ηγέτη.  Η σιωπή του κ. Τσίπρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κούβα προβλημάτισε πολύ όλους εμάς που υποθέταμε ότι η εξουσία θα συντελούσε στην ενηλικίωση του Πρωθυπουργού.

Ενώ και μόνο "η παρέα της Αβάνας"  θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά τον Έλληνα πρωθυπουργό. Μαδούρο (Βενεζουέλα), Ορτέγκα (Νικαράγουα), Κορέα (Ισημερινός) και (βεβαίως, βεβαίως) αντιπροσωπεία της Βόρειας Κορέας...

Αλλά προσοχή. Όπως έσπευσε να μας ενημερώσει η "Αυγή", ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα βρίσκεται στην Κούβα από Τρίτη "αλλά θα έχει επιστρέψει μέχρι το πρωί της Πέμπτης". (Μη μας πούνε και ότι πήγε διακοπές μια εβδομάδα στην Κούβα. Μετά βίας πενθήμερη είναι)...

Στις φωτογραφίες που δημοσιεύουν οι εφημερίδες, οι Κουβανοί κλαίνε για τον εκλιπόντα ηγέτη τους μπροστά απο το φέρετρο. Αλλά, όπως σπεύδει να διευκρινίσει η "Εφ.Συν.", "σε αντίθεση με αυτό που πολλοί περίμεναν, η τεφροδόχος με την στάχτη του πρώην Προέδρου δεν εκτίθεται για προσκύνημα". (Έτσι. Μη μας κατηγορήσουν και για προσωπολατρεία. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Ούτε καν για προσκύνημα...)

Για τον Αλέξη Τσίπρα ο Φιντέλ υπήρξε ο "εγγυητής της αξιοπρέπειας του λαού του". Και όχι μόνο, προσθέτει στο περισπούδαστο άρθρο του στην "Αυγή" ο αρμόδιος για τις διεθνείς σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Τριγάζης. Όταν με την κρίση των πυραύλων το 1962 η ανθρωπότητα ήρθε μια ανάσα από την πυρηνική καταστροφή, ο Φιντέλ και η ΕΣΣΔ υποχώρησαν μεν κακήν κακώς από το τυχοδιωκτικό τους σχέδιο, αλλά... πάλι κερδισμένοι βγήκαν. Γιατί "οι μεγάλοι επαναστάτες της ιστορίας ξέρουν όχι μόνο ποτέ να επιτίθενται αλλά και ποτέ να υποχωρούν". (Στα καθ' ημάς, επιτίθενται προεκλογικά και υποχωρούν αφού κερδίσουν την εξουσία)

Και όχι μόνο αυτό. Σέβονται και τους θεσμούς. Γιατί μπορεί στην Κούβα να μην έχουν γίνει ποτέ ελεύθερες εκλογές, αλλά, όπως επισημαίνει ο πάντα οξυδερκής Πάνος Τριγάζης, ο Κάστρο όταν αρρώστησε "δρομολόγησε ο ίδιος την αντικατάστασή του με θεσμικό τρόπο". Δηλαδή πάσαρε την εξουσία στον αδελφό του... Κι αν, άπιστοι Θωμάδες, δεν σας φαίνεται πολύ θεσμική η εναλλαγή της εξουσίας, κάνετε λάθος. Γιατί "αν ήθελε θα μπορούσε να συνεχίσει να κυβερνά γι' ακόμα λίγα χρόνια" ( Π. Τριγάζης, "Αυγή"). Και χάρη σάς έκανε...

Γι' αυτό και ο σύντροφος Ραούλ απομάκρυνε όλη την παλιά φρουρά απο την ηγεσία, αφού όπως δήλωσε "είχαν φιλοδοξίες που τους οδήγησαν σε αναξιοπρεπή ρόλο" και έβαλε τους δικούς του στην κυβέρνηση. Όλα ωραία και θεσμικά καμωμένα. (Να κάνουν τον σταυρό τους που γλύτωσαν τις δίκες...)

Τώρα είναι αλήθεια ότι με τους εκατοντάδες φυλακισμένους δημοσιογράφους, ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μπλόγκερ, γκέι και λοιπούς αντικαθεστωτικούς, το κόμμα έχει ένα προβληματάκι, αλλά η εξήγηση είναι τόσο απλή... 

Για το αυταρχικό καθεστώς της Κούβας φταίνε οι Αμερικανοί φυσικά... "Η προσπάθεια συντριβής της επανάστασης δεν επέτρεψε την ομαλή εξέλιξη της Κούβας στα ζητήματα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων" ("Αυγή"). Έτσι λέμε τους πολιτικούς κρατούμενους τώρα. Μη ομαλή εξέλιξη...

Τώρα, γιατί το εμπάργκο των Αμερικανών και οι 637 απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Κάστρο (προσοχή, στην ακρίβεια 637, ούτε καν 638...) δεν επέτρεψαν την οικοδόμηση ενός ανοιχτού καθεστώτος που θα ένωνε τους Κουβανούς, είναι μια λεπτομέρεια που χάνεται κάτω από το βάρος της προσωπικότητας του Μεγάλου Ηγέτη. (Προφανώς γιατί όλοι οι διαφωνούντες είναι όργανα του ιμπεριαλισμού, πράκτορες, φασίστες, ακροδεξιοί, μαφιόζοι και "όργανα της διαπλοκής" - το τελευταίο είναι εμπνευσμένο από τα δικά μας...)

Αλλά έτσι κι αλλιώς όλα αυτά λίγη σημασία έχουν. Ένας μέσα στη φυλακή, ένας έξω... Σιγά.. Σημασία έχει ότι η γη θα γίνει κόκκινη. "Θα νικήσουμε", καταλήγει στο άρθρο του ο πρώην διευθυντής του "Ριζοσπάστη" και σήμερα αρθρογράφος της "Αυγής" Θανάσης Καρτερός. Γιατί, όπως και ο Κάστρο, έτσι και ο Θανάσης Καρτερός "συνομιλεί κρυφά με την ιστορία". Όποτε κάτι παραπάνω θα ξέρουν αυτοί.

Υ.Γ.: Εκτός απο τον ΣΥΡΙΖΑ πάντως υπάρχουν και οι veritable κομμουνιστές που δεν χρειάζεται να βρίσκουν άλλοθι για το αυταρχικό καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο. "Ο περιορισμός της ελευθερίας των λίγων εκμεταλλευτών", γράφει ο "Ριζοσπάστης" (Τετάρτη, 30 Νοεμβρίου), είναι προϋπόθεση για την πραγματική ελευθερία των πολλών εργαζομένων". Τέλεια και παύλα... 

Του Μανώλη Καψή

.Ο μεγάλος ύπνος

Προ ετών σε κάποια θεατρική παράσταση του Οθέλλου η ηλικιωμένη κυρία δίπλα μου είχε κοιμηθεί. Ωσπου το δράμα έφτασε στη σκηνή με το ταξίδι προς την Κύπρο όπου ο σκηνοθέτης είχε την ιδέα να αναπαραστήσει την τρικυμία σέρνοντας κάτι μπαούλα στο σανίδι. Ο θόρυβος ξύπνησε την κυρία η οποία τινάχτηκε και μου είπε: «Ούτε να κοιμηθείς δεν μπορείς εδώ μέσα». Είναι κάτι παραστάσεις που μόνον αν καταφέρεις να σε πάρει ο ύπνος την βγάζεις καθαρή. 

Αν δεν τα καταφέρεις βγαίνεις χωρίς να θυμάσαι τίποτε εκτός από την αφόρητη πλήξη και τα βαθιά χασμουρητά που δεν ευοδώθηκαν και για να πεις κάτι λες «είχε ωραία κοστούμια». Κάπως έτσι έγινε και με το ιταλικό δημοψήφισμα, το οποίο προκήρυξε και έχασε ο κ. Ρέντσι – Ρέντζι τον λένε αλλά εμείς έτσι τον συνηθίσαμε. «Δεν περίμενα ότι με αντιπαθούν τόσο» δήλωσε χθες, λες και έχασε τον έρωτα της ζωής του.

Ο πρώην δήμαρχος της Φλωρεντίας, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός χωρίς να κερδίσει εκλογές, είχε ανάγκη από κάποιου τύπου δημοκρατική νομιμοποίηση. Και έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα να κάνει ως κεντροαριστερός που είναι. Προκήρυξε δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο ιταλικός λαός για διάφορες θεσμικές μεταρρυθμίσεις, όπως ας πούμε τον περιορισμό της Γερουσίας, γεγονός που θα έδινε περισσότερες εξουσίες στη Βουλή και κατ’ επέκταση στην εκτελεστική εξουσία. 

Είναι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς: ταυτίζει την πολιτική με τους θεσμούς. Η δική μας, ακόμη πιο προχωρημένη, ταυτίζει την πολιτική με τη δημιουργία των δικών της εσωτερικών θεσμών. Αντί για πολιτικές προτάσεις προτείνουν τη συγκρότηση του κόμματός τους. Με τα γνωστά θεαματικά αποτελέσματα.

 αφορά όλο και λιγότερο τις κοινωνίες των ευρωπαϊκών εθνών. Η αναβίωση των εθνικισμών και η έξαρση του λαϊκισμού είναι το σύμπτωμα της στέρησης. Χωρίς πολιτική για το μεταναστευτικό, χωρίς πολιτική για την εκπαίδευση, χωρίς εξωτερική πολιτική πώς είναι δυνατόν να μην εξαΠρόβλημα της ευρωπαϊκής συγκρότησης κατ’ επέκταση. 

Ο θεσμικός Λεβιάθαν των Βρυξελλών πλωθούν πολιτικές που ανακαλύπτουν εχθρούς, κινδύνους και προτείνουν δραστικές λύσεις; Ο Χόφερ μπορεί να έχασε στην Αυστρία όμως το ποσοστό του είναι ψηλό για έναν ακροδεξιό. Πριν από δυο δεκαετίες θα ήταν αδιανόητο. Ο Μπέπε Γκρίλο μπορεί να μην κέρδισε στην Ιταλία αλλά έχασε ο Ρέντσι. Ο καλύτερος βέβαια αποδείχθηκε ο αειθαλής Μπερλουσκόνι: ο ίδιος τάχθηκε υπέρ του «Οχι» αλλά τα ΜΜΕ της ιδιοκτησίας του προπαγάνδιζαν το «Ναι».

Η Ιταλία μπαίνει στη νιοστή πολιτική κρίση της σύγχρονης Ιστορίας της και η Ευρώπη στη νιοστή νευρική κρίση της συγκρότησής της. Η κρίση έχει γίνει καθεστώς, κι όταν μια κρίση γίνεται καθεστώς δεν είναι πλέον κρίση. Είναι κατάσταση. Είναι ασθένεια. Ο Φιγιόν στη Γαλλία δείχνει να το κατάλαβε. Η Λεπέν δεν αντιμετωπίζεται με οικονομικούς δείκτες και με ανθρωπιστικά ευχολόγια. Οι δημοκρατίες δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς παραγωγή πολιτικής.

Και όταν λέμε πολιτική δεν εννοούμε τις ανοησίες του κ. Τσίπρα περί συμμαχίας του Νότου, ο οποίος μετά την ήττα του Ρέντσι στην Ιταλία, και την αποχώρηση του Ολάντ, μοιάζει όλο και περισσότερο με το κοριτσάκι με τα σπίρτα. 

Θα μου πείτε του έχει μείνει ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή για να την κραδαίνει ως εναλλακτική της δικής του πολιτείας. Και να κατηγορεί την Ευρώπη ότι με την πολιτική της ενδυναμώνει τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Γνωρίζοντας ότι αν η Ευρώπη αποκτήσει πολιτική, ο ίδιος δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. 

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

.Εσωτερικές εξελίξεις ευρωπαϊκών διαστάσεων

Για όσους πιστεύουν στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, τους λεγόμενους ευρωπαϊστές, τα συναισθήματα που προκάλεσαν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στην Ιταλία και των επαναληπτικών προεδρικών εκλογών στην Αυστρία είναι ανάμεικτα. Η νίκη του «Οχι» αναμενόταν στην Ιταλία, αλλά λίγοι μπορούσαν να φανταστούν τέτοια μεγάλη διαφορά, ενώ η σχετικά άνετη επικράτηση του μετριοπαθούς Βαν ντερ Μπέλεν επί του ακροδεξιού Χόφερ στην Αυστρία χαιρετίστηκε με ανακούφιση. 

Είναι σαφές ότι και οι δύο αναμετρήσεις μαζί με τα αποτελέσματά τους ερμηνεύονται διεθνώς με όρους φιλοευρωπαϊσμού-αντιευρωπαϊσμού και κάπως έτσι θα κρίνονται και οι επόμενες στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και ίσως πάλι στην Ιταλία, το 2017.

Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί κατά πόσον το «Οχι» στην Ιταλία αντανακλά αποκλειστικά τις αρνητικές διαθέσεις των Ιταλών ψηφοφόρων απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το βέβαιο είναι ότι καταψήφισαν τον Ματέο Ρέντσι και την κυβέρνησή του και έχει σημασία ότι στην αποδοκιμασία συμμετείχαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι νεότεροι πολίτες. 

Αντίστοιχα, είναι φανερό ότι οι Αυστριακοί ψηφοφόροι τρόμαξαν μπροστά στο ενδεχόμενο να έχουν ακροδεξιό πρόεδρο και αντέδρασαν με μεγαλύτερη προσέλευση στις κάλπες. Ψήφισαν περίπου 3% περισσότεροι από τις προηγούμενες εκλογές, στο σύνολό τους υπέρ του Βαν ντερ Μπέλεν.

Ασχέτως, πάντως, των λόγων που έκριναν τα αποτελέσματα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τις ευρωπαϊκές διαστάσεις τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η Μαρίν Λεπέν, που θέλει να εμφανίζεται ως η ηγέτις των απανταχού ακροδεξιών, λαϊκιστών και αντιευρωπαϊστών της Γηραιάς Ηπείρου, δεν έχασε την ευκαιρία να σχολιάσει τα δύο αποτελέσματα, θριαμβευτικά της Ιταλίας, παρηγορητικά της Αυστρίας. 

Το ερώτημα, λοιπόν, που πρέπει να απαντηθεί σύντομα είναι γιατί έχει επικρατήσει και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ο αντιευρωπαϊσμός, που εκφράζεται με άκρατο λαϊκισμό, εθνοκεντρισμό και θεαματική άνοδο αποδοχής ακροδεξιών απόψεων σε πολλές χώρες· όταν, μάλιστα, όλες έγιναν μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη βούλησή τους και πολλές εκλιπαρούσαν, χωρίς εσωτερικές αντιδράσεις· ενώ οι πάντες γνώριζαν ότι αυτό σήμαινε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η πιο αποδεκτή, αλλά και εύκολη, εξήγηση για το κύμα του ευρωσκεπτικισμού είναι ότι οι Eυρωπαίοι πολίτες αντιδρούν στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν από απρόσωπους μηχανισμούς των Βρυξελλών. Ταυτόχρονα αντιδρούν στη λιτότητα που θεωρούν ότι επιβάλλει η Γερμανία. 

Μπορεί να είναι έτσι ώς ένα βαθμό, γιατί ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε κάποιου είδους συμμαχία, χωρίς κοινούς κανόνες και δίχως ηγετική δύναμη. Αγνωστο πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην Ευρώπη, αλλά τα κλειδιά είναι η στοιχειώδης εξομάλυνση της διευρυνόμενης ανισότητας μεταξύ πλουσίων και φτωχότερων στρωμάτων, ο περιορισμός της ανεξέλεγκτης μεταφοράς κεφαλαίων προς διάφορες κατευθύνσεις και η διατήρηση του κοινωνικού κράτους. Πολύ δύσκολα πράγματα, όντως. Ιδιαίτερα με λαϊκιστές, ακροδεξιούς, αντιευρωπαϊστές στην εξουσία!

.Εξουσιαστική ξεφτίλα…

Ο Γιάννης Μηλιός φρόντισε να επιβεβαιώσει εκείνους που υποστήριζαν ότι η παραίτησή του από τη θέση του επικεφαλής του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ οφειλόταν κυρίως στο ότι χολώθηκε από την τοποθέτηση του Μπαρουφάκη ως υπουργού Οικονομικών της πρώτης συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θέση την οποία ήθελε ο ίδιος. «Από το πουθενά» βρέθηκε διορισμένος πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών, σε αντικατάσταση της προέδρου που είχε διορίσει ο Μπαλτάς. Εκείνοι που θεωρούσαν ότι ο Μηλιός προστάτευσε την προσωπική του αξιοπρέπεια, όχι τόσο με την κριτική του στην πολιτική που ακολούθησε η σ... περισσότερα »

.Τρέμε Αλέξη, έρχεται ο Σάκης!!!

Μετά την Άντζελα Γκερέκου ο Σάκης Ρουβάς ετοιμάζεται να εκπροσωπήσει τον Κερκυραϊκό λαό. Σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες έχει «κλειδώσει» η υποψηφιότητα του Σ. Ρουβά για την Κέρκυρα!

Ο γνωστός τραγουδιστής που έχει φανατικούς οπαδούς (ρουβίτσες, κ.α.) αποφάσισε να εμπλακεί με την πολιτική και συζήτησε το θέμα πριν πολύ καιρό με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που του έδωσε πολύ ευχάριστα το πράσινο φως να κατέβει στον εκλογικό στίβο.

Ο Σ. Ρουβάς είχε συζητήσει το θέμα και με τον Δήμαρχο Μαραθώνα Ηλία Ψινάκη που είχε και ένθερμο χαιρετισμό και συζήτηση με τον πρόεδρο της Ν.Δ. στο περιθώριο του συνεδρίου της ΚΕΔΕ στη Θεσσαλονίκη.

Φαίνεται όμως, όπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές, ότι ρόλο έπαιξε για να θέσει υποψηφιότητα ο Σ. Ρουβάς για την Κέρκυρα και ο πολιτικός φίλος του Κυρ. Μητσοτάκη, ο πρώην βουλευτής Νίκος Γεωργιάδης που εκλεγόταν στο νησί την περίοδο 2004-2007.

Η εξέλιξη αυτή έχει ενοχλήσει και εξοργίσει, όπως λέγεται, τον Στέφανο Γκίκα, πολιτευτή και στενό πολιτικό φίλο του πρώην προέδρου της Ν.Δ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη και το μόνο που τον ηρεμεί είναι η προοπτική της γαλάζιας αυτοδυναμίας και οι πολλές πιθανότητες να εκλεγούν δυο στην Κέρκυρα με το γαλάζιο ψηφοδέλτιο!

.Χρυσή Αυγή: Ο Σαμαράς τους έβαλε στη φυλακή και ο Τσίπρας τους κάνει συγκυβερνήτες...

Ένα ακόμη σόου έστησε ο Πάνος Καμμένος στα ακριτικά νησιά, αυτή τη φορά συνοδεία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Κάποιοι μπορεί να διαφωνούν με την κριτική που ασκούμε για τα καραγκιοζιλίκια με τις στολές παραλλαγής και τη δήθεν ετοιμότητα της πολιτικής ηγεσίας απέναντι στις προκλήσεις των Τούρκων.

Κάποιοι άλλοι μπορούν να αντιδράσουν αν πούμε ότι είναι ντροπή για την αριστερά (ή και το αντίθετο) να πηγαίνουν παρέα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με υπόδικους για βαριά εγκλήματα. Άραγε η Νίνα Κασιμάτη, η βουλευτίνα Πειραιά που πριν μία εβδομάδα προσκυνούσε τον μεγάλο αριστερό επαναστάτη Κάστρο αισθάνεται καλά με τον εαυτό της να συνοδεύεται από τον Κασιδιάρη στο Καστελόριζο και τη νήσο Ρω; Ο Βίτσας και οι «αγώνες» αισθάνονται καλά που κάνει μια ωραία ατμόσφαιρα με τον Χρήστο Παππά; Τον ίδιο Παππά που χαιρετούσε ναζιστικά;

Καλά ο Καμμένος δεν έχει τέτοια προβλήματα. Όπου φυσάει ο άνεμος πάει αρκεί να κάνει το κομμάτι του και να δείξει πόσο μεγάλος πατριώτης είναι. Οι άλλοι δεν αισθάνονται την παραμικρή ντροπή; Ξέχασαν τη Χρυσή Αυγή ή τα έχουν βρει μαζί τους και μπορεί να τους δούμε να συγκυβερνάνε;

Δεν ντρέπονται; Ο Σαμαράς τους έβαλε στη φυλακή και ο Τσίπρας τους κάνει συγκυβερνήτες...

Όλο αυτό το σόου που στήθηκε ίσως τελικά να μην μας πειράζει. Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από αυτούς τους τύπους που έχουν ισοπεδώσει τα πάντα και χρησιμοποιούν ακόμη και τα εθνικά θέματα για προσωπική προβολή.

Αυτό που μας πειράζει περισσότερο είναι η παντελής απουσία του πρωθυπουργού. Έχει αφήσει την εξωτερική πολιτική της χώρας στον Κοτζιά και τον Καμμένο. Ο ένας προσπαθεί αλλά ο ανθελληνισμός του Μάξιμου του βάζει συνέχεια προσκόμματα και ο δεύτερος μόνο να φοράει τις στολές και να κάθεται κλαρίνο είναι. Ο κ. Τσίπρας που βρίσκεται; Ένας ηγέτης μιας χώρας μπαίνει μπροστά στα δύσκολα και δεν αφήνει τους υπουργούς να κάνουν προσωπικό παιχνίδι. Αγνοείται ο πρωθυπουργός ενώ ο Σουλτάνος απειλεί κάθε μέρα.

Μόνο με ανακοινώσεις του υπουργείου Εξωτερικών και τζάμπα μαγκιές του υπουργού Άμυνας είναι οι ελληνικές απαντήσεις. Ο κ. Τσίπρας γιατί κρύβεται και αφήνει τους κασιδιάρηδες και τους λοιπούς άσχετους υπερπατριώτες να κάνουν επικοινωνιακά παιχνίδια;

Οργή. Μόνο αυτό μπορούμε να αισθανθούμε για ένα πρωθυπουργό που είναι τόσο λίγος για τόσο μεγάλα προβλήματα που άπτονται της εθνικής μας κυριαρχίας.

.Βρώμικο ιδεολογικό και πολιτικό παιχνίδι... πάνω στο πτώμα ενός μικρού παιδιού

Όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους εν καιρώ ειρήνης, αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Από την έννοια αυτή η απώλεια ενός 15χρονου παιδιού, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, είναι από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα και οι συγγενείς τους, οκτώ χρόνια μετά, έχουν τη συμπάθεια του κόσμου.

Ο πατέρας του πέθανε πριν από λίγες ημέρες, η μάνα του ζει με το αίσθημα της τρομερής απώλειας, οι δολοφόνοι πληρώνουν το τίμημα της απερισκεψίας τους και η Ελλάδα, μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα έχει αλλάξει δραματικά. Δυστυχώς προς το χειρότερο και δυστυχώς στην πλάτη αυτού του παιδιού που βρέθηκε την λάθος ώρα, στη λάθος στιγμή κι έκανε το πιο μεγάλο λάθος που του κόστισε τη ζωή.

Στο πτώμα ενός μικρού παιδιού στήθηκε τότε και συνεχίζεται και σήμερα ένα πολύ βρώμικο ιδεολογικό και πολιτικό παιχνίδι. Αυτοί που ήθελαν οπωσδήποτε νεκρό, τον βρήκαν στο πρόσωπο του Αλέξη κι έκτοτε έφτιαξαν ένα μύθο πάνω στον οποίο πορεύονται για να καίνε την Αθήνα. Δεν μας έφτανε τη 17^η Νοεμβρίου δημιουργήσαμε και ακόμη μια επέτειο βίας και καταστροφής.

Μόλις προχθές βρέθηκαν 150 μολότοφ στα Εξάρχεια έτοιμες να χρησιμοποιηθούν. Προφανώς υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες που θα βγουν σήμερα στους δρόμους, στα χέρια μικρών παιδιών, ακόμη και 12χρονων που όταν σκοτώθηκε ο Γρηγορόπουλος κατουρούσαν ακόμη τις πάνες τους. Αλλά και στα χέρια αλλοδαπών που δεν μπορούν καν να προφέρουν το όνομα του παιδιού που σκοτώθηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 2008.

Όπως όλοι θυμόμαστε εκείνες οι ημέρες σημάδεψαν με τον πιο τραγικό τρόπο τη σύγχρονη ελληνική ιστορία κι έβαλαν τις βάσεις για να είναι η Ελλάδα στη σημερινή άθλια κατάσταση. Αποτέλεσαν δε και το πρόπλασμα για να υπάρξουν κι άλλοι νεκροί. Αυτοί της Μαρφίν, ο Φύσσας, οι χρυσαγίτες στη Νέα Ιωνία, όλοι τους συνδέονται με μια λεπτή κόκκινη γραμμή με τον Αλέξη, όλοι τους θύματα ενός μίσους που δε λέει να φύγει από την εποχή του εμφυλίου πολέμου.

Μια χώρα που εν έτει 2016 βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού υπό το φόβο επεισοδίων στο όνομα ενός δολοφονημένου παιδιού, ασφαλώς δεν έχει μεγάλη τύχη για να προκόψει. Και γι’ αυτό φταίμε όλοι μας, όχι μόνο το πολιτικό σύστημα.

Κάνοντας έναν απολογισμό εκείνης της εποχής και των 8 ετών που ακολούθησαν πολλά μπορούν να ειπωθούν. Ότι οι καταστροφές και λεηλασίες εκείνου του «καυτού» Δεκέμβρη ήταν το εφαλτήριο για να γιγαντωθεί ο λαϊκισμός αυτών που σήμερα κυβερνούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι μόνιμοι καταληψίες εκμεταλλεύτηκαν εκείνα τα γεγονότα και σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, ανήλθαν στην εξουσία. Ένας Αλέξης με το θάνατό του έδωσε πάσα σε έναν άλλον Αλέξη για να γίνει η «βδέλλα» που πίνει το αίμα της Ελλάδας στο όνομα της αριστερής ιδεολογίας.

Όμως, βαρύτατες είναι οι ευθύνες και του κεντροδεξιού χώρου. Τόσο της κυβέρνησης Καραμανλή που άφησε το «κίνημα» να καταστρέψει την Αθήνα και άλλες πόλεις, όσο και του ευρύτερου ιδεολογικού χώρου του κόμματος των νοικοκυραίων που επέτρεψε να κυριαρχήσει η ιδεολογία του σκότους και της δήθεν επανάστασης με πρόσχημα το λαό.

Οκτώ χρόνια μετά αυτό που μένει, εκτός από το θάνατο ενός παιδιού που τελικά μόνον οι συγγενείς του τον θυμούνται για τους σωστούς λόγους, είναι ότι η Ελλάδα έγινε πολύ χειρότερη. Το 2008 αποτέλεσε κατά τη γνώμη μας ένα μεταίχμιο, μια ρωγμή στο χρόνο που σημαδεύει το μέλλον της πατρίδας. Έκτοτε ξεκίνησε μια κατρακύλα σε όλα τα επίπεδα που λες και η δολοφονία ήταν το κουμπί για να βγουν από το κουτί της Πανδώρας όλα τα δεινά.

Δυστυχώς, οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί το μέγεθος της ζημιάς που συνέβη στην πατρίδα με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τα όσα συνέβησαν εκείνες τις ημέρες. Απορροφημένοι από τη βιοπάλη της καθημερινότητας δεν αντιλαμβάνονται την αξιακή καταστροφή που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες βεβαίως, αλλά που σφραγίστηκε με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Και θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να δει ο λαός πόσο κακό έγινε