.Ο υπουργός που δεν... παίζεται

Είναι βέβαιο ότι ο Γιώργος Κατρούγκαλος θα μείνει στην Ιστορία όχι μόνο γιατί δήλωσε «ταξικός αποστάτης» αλλά γιατί προχωρεί βήμα-βήμα στο 12ο κύμα μείωσης συντάξεων στα χρόνια των μνημονίων υποστηρίζοντας ως την τελευταία στιγμή ότι «δεν μειώνονται οι συντάξεις».

Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος δεν... παίζεται, ίσως γιατί το δικηγορικό ταλέντο στο ψέμα τού έχει γίνει δεύτερη φύση, ίσως γιατί η φιλοδοξία του για εξουσία δεν τον αφήνει να δει κραυγαλέα λάθη που έκανε με τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό.

Για να είμαστε σαφείς, το μεγαλύτερο λάθος, αυτό που προσπαθεί τώρα να διορθώσει το Μέγαρο Μαξίμου, είναι οι περικοπές στο ΕΚΑΣ.

Με τις αποφάσεις του και τα εισοδηματικά όρια που έθεσε, αντί να κόψει 230 εκατ. ευρώ από τους πραγματικά πένητες συνταξιούχους, οι περικοπές υπερβαίνουν σε ετήσια βάση τα 350 εκατ. ευρώ, προκαλώντας δίκαιο κύμα αγανάκτησης.

Το δεύτερο όμως και μεγαλύτερο λάθος για την οικονομία είναι ότι με την αλλαγή του συστήματος είσπραξης των ασφαλιστικών εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιστημονικών επαγγελμάτων (γιατρών, δικηγόρων, φαρμακοποιών, μηχανικών, συμβολαιογράφων κ.ά.) δεν προέβλεψε ότι ναι μεν τα ποσοστά εισφορών για την κύρια σύνταξη και την Υγεία εξισώθηκαν με αυτά των εργαζομένων μισθωτών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αλλά αυξάνονται σε δυσθεώρητα ύψη, καθώς οι αυτοαπασχολούμενοι καλούνται να πληρώσουν και την εργοδοτική εισφορά.

Δηλαδή πληρώνουν ταυτόχρονα και αθροιστικά τις εισφορές ως εργαζόμενοι και ως εργοδότες.

Αυτή η απερίσκεπτη θέση, την οποία δυστυχώς υποστήριζαν και οι ειδικοί-τεχνοκράτες της τρόικας από την εποχή της κυβέρνησης Σαμαρά, προκάλεσε κύματα διαμαρτυρίας και, το κυριότερο, ενίσχυσε το κίνητρο φοροδιαφυγής. Δηλαδή να μην κόβουν αποδείξεις και να μην εμφανίζουν εισοδήματα επιτείνοντας το ούτως ή άλλως αρνητικό φαινόμενο που κυριαρχούσε στον κλάδο των αυτοαπασχολουμένων στη χώρα μας για δεκαετίες.

Η λύση είναι μία. Εν όψει των επί μέρους αλλαγών και των διορθώσεων που πρόκειται να γίνουν στο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο μάλιστα παρουσιάζει σημάδια ζωής μετά την οριακή έστω αύξηση της απασχόλησης κατά 10.000-15.000 εργαζομένους τους τελευταίους μήνες, να αναβάλει τις νέες αυτόματες περικοπές στο ΕΚΑΣ για το 2017 και να κατεβάσει το «πλαφόν» στις εισφορές των αυτοαπασχολουμένων.

Αλλωστε η αυτοαπασχόληση είναι μια διέξοδος για την ανεργία. Αντί να την πολεμά θα πρέπει να την πριμοδοτήσει, αίροντας τα αντικίνητρα εργασίας.

Αυτά ας τα σκεφθούν και οι... θεσμοί, οι οποίοι ούτως ή άλλως επανεξετάζουν την κλίμακα των εκπτώσεων (5%-50%) που έχει νομοθετηθεί για τις ασφαλιστικές εισφορές γιατρών, δικηγόρων, οικονομολόγων, μηχανικών κ.ά.

.Κινούμενες ανοησίες

Ο ​​Κλιντ Ιστγουντ, λοιπόν, υποστηρίζει δημοσίως την υποψηφιότητα Τραμπ. Κυρίως απορρίπτει εμφατικά έναν ολόκληρο τρόπο σκέψης: Αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «μαλθακότητα». Ή, αλλιώς, τη μετριοπάθεια, τη νηφάλια σκέψη, το «κέντρο» γενικώς, είτε αυτό κλείνει προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά (το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα περιλαμβάνει και τις δύο αυτές τάσεις).

Τις δηλώσεις Ιστγουντ σχολιάζει στα κοινωνικά δίκτυα, με την οξυδέρκεια και την ευαισθησία που τον διακρίνει, ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και διηγηματογράφος Νικόλας Σεβαστάκης, ο οποίος στη διερώτηση «Μα ο Τραμπ; Αυτή η κινούμενη ανοησία;» δίνει ο ίδιος μια πολύ εύστοχη απάντηση: «Συχνά όμως στην πολιτική ένα πρόσωπο είναι απλώς ο τυχαίος σταθμός μιας άρνησης. 

Η πιο γελοία φιγούρα μπορεί να ενσαρκώσει τα επιμέρους ρυάκια μίσους που καταλήγουν στην ίδια κοίτη».

Κάπως έτσι, στην περίπτωση Τραμπ, απλώς την πάτησε ο συμπαθής κατά τα άλλα Κλιντ. Διότι είπε και άλλα απίθανα πράγματα: Σχόλια που σήμερα κρίνονται ρατσιστικά, δήλωσε, στην εποχή του δεν ενοχλούσαν κανέναν. 

Πράγματι· και σε άλλες εποχές κανέναν δεν ενοχλούσαν τα λιντσαρίσματα ή η σεξουαλική παρενόχληση. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Οτι τότε ήταν καλύτερα; Αστεία πράγματα.

Το βέβαιο είναι πως ο Τραμπ δεν είναι απλώς ένας ακόμα έξαλλος υπερσυντηρητικός. Δεν θα είναι αυτό το πρόβλημα, θέλω να πω, είτε για την Αμερική είτε για τον υπόλοιπο κόσμο, εφόσον εκλεγεί στον Λευκό Οίκο.

Είναι αυτό που λέει ο Νικόλας Σεβαστάκης: Μια «κινούμενη ανοησία», που ενδέχεται να αποκτήσει ασύλληπτη δύναμη και εξουσία. Και είναι αυτό που περιέγραφε σε μια ομιλία του ο πρόεδρος Ομπάμα: Μπορεί ο ίδιος να είχε διαφωνήσει σε πολλά με παλαιότερους πολιτικούς του αντιπάλους, υποψηφίους των Ρεπουμπλικανών, ούτε μια στιγμή όμως δεν αμφέβαλε ότι ήταν άνθρωποι που θα μπορούσαν να σταθούν ως πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να πει το ίδιο για τον Τραμπ, έναν έξαλλο άνθρωπο που λέει και κάνει έξαλλα πράγματα.

Εδώ όμως ερχόμαστε στην καρδιά του προβλήματος: Διεθνώς, παγκοσμίως ίσως, το «έξαλλο» είναι που αυτήν τη στιγμή απολαμβάνει μιαν άκρως ανησυχητική δημοφιλία. 

Για μεγάλη μερίδα του κόσμου, το μετριοπαθές και το νηφάλιο είναι είτε βαρετά είτε ύποπτα. Το να είσαι έξω φρενών –ή έστω να δείχνεις πως είσαι έξω φρενών– δεν είναι καθόλου ύποπτο ή απωθητικό ξαφνικά. «Κινούμενες ανοησίες» που έλεγαν έξαλλα πράγματα, όπως ο Φάρατζ και ο Μπόρις Τζόνσον, μάγεψαν καταπονημένες κοινωνικές τάξεις στη Βρετανία. 

«Κινούμενη ανοησία» όπως ο Μπέπε Γκρίλο μάζεψε ψήφους στην Ιταλία. Ακραία στοιχεία πετυχαίνουν το ίδιο στη Γαλλία, στην Ουγγαρία και αλλού – και στη χώρα μας επίσης. Τα τελευταία χρόνια έχουν μπει στη Βουλή απίθανα πρόσωπα και απίθανα κόμματα, συχνά δε και επικίνδυνα.

«Συχνά στην πολιτική ένα πρόσωπο είναι απλώς ο τυχαίος σταθμός μιας άρνησης», γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης. Είναι λες και «φωτογραφίζει» τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απορρόφησε αυτήν τη μαζική άρνηση και ο οποίος, επιπλέον, σέρνει από κοντά διάφορες «κινούμενες ανοησίες».

Η περίπτωση Τραμπ συμπυκνώνει αυτήν την παγκόσμια ροπή προς τον λαϊκισμό και το ακραίο. Και όμως πείθει ακόμα και ανθρώπους όπως ο Κλιντ Ιστγουντ.

  ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

.Διπλά εξαπατηθέντα θύματα της κρίσης

Κ​​αθώς τα χρήματα που βρίσκονταν κάτω από τα στρώματα και στις ντουλάπες τελειώνουν, η κρίση καταπίνει όλο και περισσότερες οικογένειες. Οι μεγάλοι άνθρωποι που δούλεψαν σκληρά, πλήρωναν πάντοτε τους φόρους τους και ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις τους, νιώθουν απελπισμένοι.

 Είχαν κάνει τα κουμάντα τους και δεν περίμεναν ποτέ ότι, σε μια δύσκολη ηλικία, θα βρεθούν στον αέρα. Είχαν ποτισθεί από τη μεταπολεμική κουλτούρα, που θεωρούσε, για παράδειγμα, ότι τα ακίνητα είναι μια μακροπρόθεσμη και ακλόνητη επένδυση. Τώρα, δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Να πουληθούν δεν γίνεται, γιατί δεν υπάρχουν αγοραστές. 

Ο ΕΝΦΙΑ είναι μια θηλιά που σφίγγει όλο και πιο πολύ. Η περιουσία, που τους έκανε να νιώθουν σιγουριά χθες, έχει γίνει βαρίδι μεγάλο σήμερα.

Πολλοί εξαπατήθηκαν, πολιτικά· και από τους σημερινούς κυβερνώντες και από μια ομάδα αστών πολιτικών. Οι πρώτοι υποσχέθηκαν τα πάντα. Οι δεύτεροι έκαναν πόλεμο στη δική τους κυβέρνηση και διαβεβαίωναν ότι μια κυβέρνηση Τσίπρα θα ήταν μια ανώδυνη και θετική εμπειρία. 

Τα θύματα της κρίσης που ανήκαν στην πάλαι ποτέ μεσαία αστική τάξη δεν ξέρουν με ποιον να θυμώσουν περισσότερο. Τους πονάει στην τσέπη, και μάλιστα πολύ. Ταυτόχρονα όμως βιώνουν τον συνεχή κατήφορο, καθώς η χώρα συνηθίζει σε όλους τους βασικούς τομείς σε όλο και πιο χαμηλά επίπεδα. Δεν φαντάσθηκαν ποτέ ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να ζήσει τέτοια παρακμή.

Θα έλεγε κανείς ότι θα ήταν πιο δυνατοί από τη δική μου και τις επόμενες «πλαστικές» γενιές. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν ζήσει πολύ πιο σοβαρές καταστροφές και περιπέτειες. Ισως να θεωρούσαν ότι η Ελλάδα, την οποία βοήθησαν να ξανακτισθεί, δεν θα ξαναπερνούσε τέτοιες φάσεις. Ισως πάλι να έχουν χάσει, και είναι λογικό, το κουράγιο τους. 

Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν βλέπουν τους ηθικούς αρμούς, τους θεσμούς και τους δυνατούς ανθρώπους πάνω στους οποίους θα μπορούσε να στηριχθεί η χώρα, όπως το έκανε πολλές φορές στο παρελθόν έπειτα από ήττες και καταστροφές. Αισθάνονται πως αυτά που πιστεύουν και θεωρούν αυτονόητα ακούγονται ξένα στα αυτιά της μεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων.

 Και ξέρετε τι έχει ενδιαφέρον; Οι περισσότεροι από εκείνους που γνώρισαν από πρώτο χέρι τα ξερονήσια έχουν την ίδια περίπου άποψη για τα πράγματα σήμερα με εκείνους που έζησαν τις ταραγμένες μεταπολεμικές δεκαετίες από την άνετη πλευρά της Ιστορίας. Τους ενοχλεί πολύ ένα κομμάτι της Αριστεράς, η Αριστερά του νταραβεριού και του βολέματος που δικαιολογεί ακόμη και το «απόλυτο κακό» όταν... χρειασθεί.  

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Η «κανονικοποίηση» των αναρχικών…

Α​​πό τον μεταμοντέρνο μπαχτσέ του ΣΥΡΙΖΑ, όπου φύονται όλες οι εξωτικές ιδέες, προέκυψε εσχάτως και η «κανονικοποίηση των καταλήψεων». Την ιδέα έριξε ο κ. Γιώργος Κυρίτσης στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» (1.8.2016), χωρίς όμως να την αναπτύξει. «Γίνεται και στην Ευρώπη» είπε, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες για το πού και πώς.

«Εγώ διαφωνώ με την εκκένωση των καταλήψεων» είπε ο βουλευτής, εκπρόσωπος Τύπου για το Προσφυγικό, αρθρογράφος της «Αυγής» κ.λπ. κ. Κυρίτσης, «διαφωνώ και με το πολιτικό σκεπτικό που εξέφρασε ο υπουργός (σ.σ.: Προστασίας του Πολίτη, κ. Νίκος Τόσκας) και θεωρώ ότι η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει μια πολιτική πρωτοβουλία κανονικοποίησης των καταλήψεων στέγης. Θεσμική πρωτοβουλία, εννοώ»…

 «Α, λες», ρώτησε ο δημοσιογράφος τού «Στο Κόκκινο», «από το να μπαίνουν μέσα ΜΑΤ και να ζητούν εκκένωση θα μπορούσε η κυβέρνηση να βρει τρόπο να αγκαλιάσει και να στηρίξει αυτές τις πρωτοβουλίες».

«Ναι», συνέχισε ο κ. Κυρίτσης. «Το μέτρο μάλιστα που κομμάτι του προγράμματος της κυβέρνησης μιλάει για τη δυνατότητα ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν στέγη, να στεγάζονται σε άδεια διαμερίσματα δεν βλέπω γιατί αυτό το πράγμα δεν θα μπορούσε να έχει και μια τέτοια πτυχή».

Δεν γνωρίζουμε αν στην κυβέρνηση σκέφτονται να εντάξουν τις καταλήψεις στον αναπτυξιακό νόμο –πώς αλλιώς μπορούν να αγκαλιαστούν και να στηριχτούν από την κυβέρνηση;–, αλλά η ιδέα του κ. Κυρίτση είναι θαυμάσια. 

Κι αυτό διότι η μοναδική διαδικασία «κανονικοποίησης των καταλήψεων» είναι να περνούν από τη γραφειοκρατία του κράτους. Μόνο δι’ αυτού του τρόπου θα δίνεται προτεραιότητα στα σπίτια που είναι υπό κατάληψη και θα αποφεύγονται περιττές και επιβλαβείς για το κοινωνικό σύνολο συγκρούσεις. 

Σκεφθείτε μόνο τι έχει να γίνει, αν θέλουν να καταλάβουν τον ίδιο χώρο αναρχικοί και χρυσαυγίτες. Φανταζόμαστε ότι η «κανονικοποίηση» θα είναι για όλους τους Ελληνες πολίτες και ο νόμος θα εφαρμόζεται ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων. 

Αυτό, εξάλλου, δεν γίνεται με όλους τους νόμους;

Συνεπώς, επειδή δεν έχουμε άλλο μηχανισμό που να βάζει τάξη στις καταλήψεις, ή να τις «κανονικοποιεί» όπως λέει το newspeak της Αριστεράς, αναγκαστικά και αυτό το καθήκον πρέπει να αφεθεί στα χέρια κάποιων δημοσίων υπαλλήλων. 

Στα «συν» της πρότασης Κυρίτση πρέπει να λογιστεί ότι όλο και κάποια νέα υπηρεσία πρέπει να δημιουργηθεί για την «κανονικοποίηση». Θα λέγεται ΟΔΚ, Οργανισμός Διαχείρισης Καταλήψεων; Δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα. Πάντως, όλο και κάποιοι σύντροφοι, που παραμένουν αδιόριστοι, θα τακτοποιηθούν...

Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο. 

Διά της «κανονικοποίησης» θα μάθουν διάφορα καλομαθημένα των βορείων προαστίων (φανταζόμαστε ότι υπάρχουν και τέτοια στις τάξεις των αναρχοαυτόνομων· ή μήπως ανήκουν όλοι στο πούρο προλεταριάτο;) τι σημαίνει να προσπαθείς να κάνεις δουλειά με το κράτος. Οχι μόνο για καταλήψεις, α

λλά για χρήσιμα στο κοινωνικό σύνολο πράγματα, όπως να ανοίξεις μαγαζί, να δώσεις δουλειά σε ανέργους, να ξεκινήσεις μια σοβαρή εκπολιτιστική πρωτοβουλία.

 Η «κανονικοποίηση των καταλήψεων», που προτείνει ο κ. Κυρίτσης, θα είναι επί της ουσίας «κανονικοποίηση των αναρχοαυτόνομων», οι οποίοι είναι γενικώς κατά του κράτους αλλά δεν έχουν δοκιμάσει στην πράξη τις «αρετές» του. Να δούμε, λοιπόν, αναρχικούς στην ουρά της εφορίας με αίτηση έναρξης κατάληψης –μετά ή άνευ χαρτοσήμου– και τίποτε άλλο στον κόσμο...

Πάσχος Μανδραβέλης