.Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι αριστεροί της Ελλάδας που είδαν για πρώτη φορά εξουσία;
Η Γενιά που γεννήθηκε στο Πολυτεχνείο;
Αντιμνημονιακοί Πατριώτες;
Δίκαιοι πολιτικοί που τα έβαλαν με το κατεστημένο;

Απλοί άνθρωποι σαν εμάς που ήρθαν να μας υπερασπιστούν στο δάσος του Sherwood από την βασιλεία της μεταπολίτευσης, με Ρομπέν των δασών τον Τσίπρα;

Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα βουνά;
ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ

Ένα τσούρμο, μια παρεϊτσα 40άρηδων συμφοιτητές στο Πολυτεχνείο είναι, που λόγω της ανικανότητας και υστέρησης των υπαρχόντων πολιτικών βρήκαν χαραμάδα και τρούπωσαν.

Φταίει έμμεσα και η Πασοκονεοδημοκρατία, που δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα την σοβαρότητα των περιστάσεων κι ότι ο κόσμος θα τους γύρναγε την πλάτη.
Στο δια ταύτα… Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας και με την βοήθεια των ΑΝΕΛ, έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό, το απόλυτο κενό εξουσίας.

Δώστε άρτο και θέαμα στον λαό για να κυβερνάμε και βλέπουμε.
Βαρουφάκης σόου, διαπραγμάτευση ήττας, καμία αναδιάρθρωση, κι άλλοι φόροι, κι άλλη φτώχια, κι άλλη ανεργία, τα βάζουμε και λίγο με το κατεστημένο να ξεχνιέστε, κάνουμε και αντιπολίτευση μεταξύ μας, κλαίμε, το παίζουμε και Καραμανλικοί κι όλα καλά.
Αντιπολίτευση ανύπαρκτη, παίζουμε στο μισό γήπεδο, αλλάζοντας πασούλες με κατοχή μπάλας, αλλά χωρίς γκολ.

Τι έχει καταφέρει η κυβέρνηση Συριζανελ; ΤΙΠΟΤΑ!
Ιδιωτικοποιήσεις μόνο, που είχαν δρομολογηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση,  100 δόσεις, πάλι από την προηγούμενη κυβέρνηση και τίποτα άλλο.
Μείωση συντάξεων, αύξηση ΕΝΦΙΑ, μηδέν επενδύσεις.

Κατασχετήρια και ειδοποιητήρια σε 4 εκ φορολογουμένους και 300,000 αυτοαπασχολούμενους ασφαλισμένους.
Οι ίδιοι νταβατζήδες επιχειρηματίες και το ίδιο έργο με κακό σκηνοθέτη.
Αυτό ειναι το έργο τους.
Αριστεροί πάντως δεν είναι.

Αισχροί, λωποδύτες, κοινοί συκοφάντες και ψεύτες και δυστυχώς και αγράμματοι.
Η παραμονή τους στην εξουσία κάθε μήνα που περνά μας πάει πίσω 1 χρονο.
ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Νίκος Ζόμπολας

Market News

.Oι άγνωστες λέξεις «ευθιξία» και «παραίτηση»…

Λένε ότι το μεγαλύτερο όπλο ενός πολιτικού είναι το κείμενο μιας παραίτησης, το οποίο γράφει μόλις αναλαμβάνει μια θέση ευθύνης. Ειδικά οι υπουργοί πρέπει να την έχουν ανά πάσα στιγμή στο συρτάρι του γραφείου τους. Σε όλο τον κόσμο είναι κανόνας: όταν ένας υπουργός κάνει μια γκάφα, παραιτείται.

 Ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες προθέσεις, όταν ένα έργο που ανέλαβε να διεκπεραιώσει αποτυγχάνει, δεν κρύβεται. Αναλαμβάνει την ευθύνη. Μόνος του, δεν περιμένει να του το ζητήσει ο Πρωθυπουργός. Ο κανόνας αυτός γινόταν αποδεκτός στο παρελθόν, όταν κυβερνούσε αυτός που σήμερα αποκαλείται «παλιός πολιτικός κόσμος». Η ευθιξία δεν ήταν είδος εν ανεπαρκεία…

 Οι υπουργοί τότε παραιτούνταν ακόμα και για ασήμαντη αφορμή. Θα θυμίσω τρία παραδείγματα:

1991, κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στη Μόσχα, όπου βρισκόταν κυβερνητική αντιπροσωπεία, ο τότε υπουργός Βιομηχανίας Σταύρος Δήμας είχε ένα επεισόδιο με τη σύζυγο του Πρωθυπουργού. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ο Δήμας παραιτήθηκε. 

Προσοχή, δεν είχε υποπέσει σε κάποια γκάφα, δεν είχε προκαλέσει την οργή άλλων θεσμικών εξουσιών. Αλλά παραιτήθηκε. (Υπενθύμιση: ο Δήμας ήταν ο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε το 2014, προκαλώντας πρόωρες εκλογές, οι οποίες, ως γνωστόν, οδήγησαν στα μετέπειτα σπουδαία επιτεύγματα της δικής του διακυβέρνησης).
1994, κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου

. Ο υπουργός Αναστάσιος Πεπονής υποβάλλει την παραίτησή του μόλις κυκλοφόρησε μια εφημερίδα που έγραφε ότι γίνονταν προσλήψεις στο Δημόσιο από το παράθυρο, δηλαδή κατά παράβαση του νόμου 2194, του σπουδαιότερου, ίσως, νόμου της Μεταπολίτευσης, που έχει πάρει το όνομά του («νόμος Πεπονή»-ΑΣΕΠ). Προσοχή, ουδείς του ζήτησε να παραιτηθεί. Το έκανε από ευθιξία και για να προστατεύσει το νόμο του.

1995, ίδια κυβέρνηση. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο που ο αρμόδιος υπουργός χειρίστηκε το θέμα των ναυπηγείων. Την επόμενη ώρα ο υπουργός αυτός (Κώστας Σημίτης) παραιτήθηκε. Λυτοί και δεμένοι από το τότε πρωθυπουργικό περιβάλλον πάσχισαν να τον αποτρέψουν, διαβεβαιώνοντάς τον ότι δεν υπήρχε κανένα θέμα, αλλά η παραίτηση υποβλήθηκε και δεν ανακλήθηκε.

Ας έρθουμε τώρα σε ένα άλλο τομέα του δημόσιου βίου, τον αθλητισμό.

 Οπου οι προπονητές, ύστερα από μια βαριά ήττα της ομάδας τους, πάνε στο σπίτι τους. Πιο πρόσφατο παράδειγμα ο προπονητής του μπασκετικού Παναθηναϊκού Αργύρης Πεδουλάκης. Μιλάμε για μια ήττα, στην αρχή της περιόδου και από τον αιώνιο αντίπαλο Ολυμπιακό.

Oλα αυτά δεν είναι ίδια, για κάθε περίπτωση ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά, το βάρος κάθε περίπτωση είναι διαφορετικό. Όμως, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: την ανάληψη της ευθύνης. Η οποία φαίνεται ότι είναι άγνωστη λέξη για τον πρωταγωνιστή των ημερών Νίκο Παππά. Την επομένη της κατατραπακιάς από το Συμβούλιο της Επικρατείας βγήκε στην ΕΡΤ, για να «αντεπιτεθεί». Με θράσος χιλίων πιθήκων.

Προσοχή, δεν μιλάμε για συνήθη υπόθεση. Το ΣτΕ έχει βγάλει πολλούς νόμους αντισυνταγματικούς και ουδείς ζήτησε την παραίτηση των υπουργών που τους εμπνεύστηκαν. Εδώ, όμως, το θέμα πήρε άλλες διαστάσεις. Ο ίδιος ο υπουργός το κατέστησε μείζον. Ο ίδιος επαιρόταν για το δημιούργημά του έως την τελευταία στιγμή. Και όταν αυτό κατέρρευσε, ο ίδιος δήλωσε ότι ετοιμάζεται να φτιάξει άλλο. Στην περίπτωσή του η τσίπα δεν είναι απλώς είδος εν ανεπαρκεία, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του.

Δεν χρειάζεται ο Παππάς να φοράει τα πολιτικά παντελόνια των παλιότερων πολιτικών, που τα τιμούσαν με μια παραίτηση. Ακόμα κι αν φορούσε το σορτσάκι των προπονητών, θα ήξερε ότι η ευθιξία και η ανάληψη της ευθύνης (πρέπει να) χαρακτηρίζει πάνω απ’ όλα τα δημόσια πρόσωπα, όπου κι αν δρουν. Αλλά προφανέστατα εδώ έχουμε να κάνουμε με αυτό που περιγράφει ο στίχος του Μανώλη Αναγνωστάκη: «Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε».

Γιώργος Καρελιάς

Protagon

.Έρχεται η δραχμή;

Την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να «πει στους εταίρους της, “πάμε πίσω στο εθνικό νόμισμα προσωρινά, διαγράψτε το χρέος μας άνευ όρων και θα εφαρμόσουμε ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάπτυξης”» εκφράζει ο Γκάμπριελ Φέλμπερμαϊερ, διευθυντής του τμήματος εξωτερικής οικονομίας του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου IfO. Κοινώς, μας λέει να εγκαταλείψουμε τη χώρα μας!

Ο ίδιος τονίζει το έλλειμμα παραγωγικότητας, προτείνοντας σειρά μέτρων, όπως η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και διαπιστώνει γερμανικό ενδιαφέρον για επενδύσεις…

 Σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο καθηγητής Φέλμπερμαϊερ είπε ότι και ο ίδιος και το Ifo (γνωστό για την σκληρή του στάση απέναντι στο ελληνικό ζήτημα) θεωρούν ότι «η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της λανθασμένης απόφασης του 2010» και θέτουν «το μεγάλο ερώτημα» εάν ήταν ορθό «να επιλεγεί η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ ή θα ήταν καλύτερα να είχε αποχωρήσει».

Η απάντησή τους είναι πως «θα ήταν ίσως καλύτερα για όλους, για τους δανειστές, ακόμα και για τις γερμανικές τράπεζες και την Ελλάδα φυσικά, ότι πρέπει να αποχωρήσει από το ευρώ, σε συνδυασμό με μια ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους όπως στην Αργεντινή».

Ο οικονομολόγος πιστεύει ότι «αυτό το οποίο χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένα πραγματικό βιώσιμο μοντέλο ώστε μετά να πείτε στην Ευρώπη: ιδού το σχέδιο για τη νέα Ελλάδα και να ζητήσετε την υποστήριξή της».

Πρέπει «να πείτε πάμε πίσω στο εθνικό νόμισμα προσωρινά, διαγράψτε το χρέος μας άνευ όρων και θα εφαρμόσουμε ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάπτυξης. Στην Ιρλανδία όπου δεν υπήρχαν οξείες πολιτικές αντιπαραθέσεις, αυτό έγινε επί τη βάσει ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης».

Ο Φέλμπερμάιερ υποστηρίζει ότι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καταστροφικό, διότι αμέσως μετά ένα πρόγραμμα βοήθειας θα εξασφάλιζε «ότι δεν θα επικρατήσει το χάος στη χώρα. Τότε θα δινόταν η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα νέο όραμα για την επάνοδο της χώρας στην ευρωζώνη».

Κατά τον καθηγητή, όσοι επιμένουν να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη το κάνουν διότι «το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Ιταλία, η Ισπανία ίσως κι η Γαλλία».

«Η κατάσταση εκεί δεν είναι ακριβώς ίδια αλλά είναι κατά βάση όμοια. Ούτε γι΄ αυτούς δεν είναι το σωστό νόμισμα το ευρώ, αλλά ούτε και για τη Γερμανία είναι…», προσθέτει.

Ωστόσο δεν τάσσεται υπέρ της κατάργησης του ευρώ, αλλά όπως λέει «θέλουμε να καταστήσουμε την νομισματική ένωση μια ελεύθερη ένωση στην οποία να μπορεί μια χώρα μέλος, σε ορισμένες μόνο ειδικές περιπτώσεις, δεν θα είναι δηλαδή ο κανόνας, να αποχωρεί από το ευρώ, να επαναφέρει το εθνικό της νόμισμα με νέα ισοτιμία και μετά να ξαναμπεί. Απαιτείται όμως γι αυτό μια συντεταγμένη αποχώρηση και βεβαίως η επιτήρηση της διαδικασίας, ώστε η χώρα να επανέλθει στην ευρωζώνη μόνον όταν έχουν εφαρμοστεί οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».

Τονίζει μάλιστα, ότι «αυτό θα ήταν ακόμα και σήμερα καλύτερο να γίνει για την Ελλάδα» και ότι η αυστηρή λιτότητα δεν είναι αναγκαία στην περίπτωση εξόδου κάποιας χώρας από το ευρώ, «διότι αν αποχωρήσει κανείς από την ευρωζώνη μπορεί να μην εφαρμόσει την πολιτική αυτή, αφού η ανάκαμψη της οικονομίας χάρη στις χαμηλές ισοτιμίες του νομίσματος θα έλθει από μόνη της».

Το πρόβλημα της χώρας μας είναι κατά την άποψή του η ανταγωνιστικότητα και «εάν υπάρξει μια νέα δραχμή, αν δηλαδή μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της, οι επενδύσεις θα αυξηθούν αμέσως

Εάν μάλιστα «γίνει ταυτόχρονα με την αποχώρηση από το ευρώ και την συνεπακόλουθη υποτίμηση της νέας δραχμής και το κούρεμα του χρέους θα υπάρξει αμέσως μια μεγάλη εισροή ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα».

Τέλος, για το ενδεχόμενο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους ο Γκάμπριελ Φέλμπερμάιερ εκτιμά ότι «μέχρι τις γερμανικές εκλογές δεν θα συμβεί τίποτα. Μετά τις γερμανικές εκλογές μπορώ να το φανταστώ».

Αλεξίπτωτο

.Tο πουλόβερ που ξηλώνεται…

Η παρούσα στήλη το είχε επισημάνει από τον περασμένο Μάιο. Και δεν ήταν βεβαίως η μόνη. Κάθε πολίτης που παρακολουθεί πιστά την επικαιρότητα, που διαθέτει βιωμένη ή αντλημένη από τα ιστορικά βιβλία εμπειρία, κυρίως δε κοινό νου -πόσο πολύτιμο αγαθό ο κοινός νους!- αντιλαμβανόταν τη δεινή θέση στην οποία είχαν, ήδη από τότε, περιέλθει οι Συριζανέλ. 

Ή θα έπρεπε να εφαρμόσουν πιστά το τρίτο, το δικό τους, μνημόνιο. Να σκύψουν το κεφάλι, να κλείσουν την αξιολόγηση και να δουν τη δημοτικότητά τους να κατρακυλά στα τάρταρα. Τις κοινωνικές ομάδες, που φανατικά τούς στήριζαν από το 2012... περισσότερα »

.Μέχρι ο εξευτελισμός να γίνει τέλειος;

Μια κανονική κυβέρνηση δεν θα πάθαινε το κάζο που έπαθε η σημερινή με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Θα φώναζε έναν-δυο έγκριτους νομικούς, οι οποίοι θα της έλεγαν από την αρχή ότι αυτό που πάει να κάνει δεν θα περνούσε. Η παρέα του Νίκου Παππά προτίμησε τους σκιτζήδες και τους τσαμπουκάδες.

 Ενας κανονικός υπουργός θα υπέβαλε αμέσως την παραίτησή του, αν είχε υποστεί τον εξευτελισμό που υπέστη ο κ. Παππάς. Αυτός προτίμησε να σφυρίζει αδιάφορα και να αναζητεί φτηνά κόλπα, για να επιβεβαιώσει την εξουσιομανία του.

 Ενας κανονικός Πρωθυπουργός θα καταλάβαινε ότι πρόσωπο σαν τον Βύρωνα Πολύδωρα δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό για το ρόλο που τον προόριζε. Από το μυαλό του Αλέξη Τσίπρα δεν πέρασε καν η σκέψη να ρωτήσει ένα-δύο πέραν της παρέας του Μαξίμου: «Τι λέτε για τον Πολύδωρα;». 

Αν το είχε κάνει, δεν θα τον καλούσε καν στο Μαξίμου, ο ίδιος δεν θα είχε πάει στην ΕΡΤ και η δημόσια ζωή θα είχε αποφύγει έναν αχρείαστο εξευτελισμό.

Ενας κανονικός Πρόεδρος της Βουλής δεν θα έλεγε το πρωί στον Πολύδωρα «μην αποσύρεσαι» και το βράδυ θα τον πετούσε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. 

Κρίμα, Νίκο Βούτση, που δέχτηκες να παίξεις σ’ αυτό το παιχνίδι των (εξ)ευτελισμών, ενώ ο ρόλος σου (πρέπει να) είναι διαφορετικός.

Μια κανονική κυβέρνηση (αν υποθέσουμε ότι οι κυβερνήσεις είναι συλλογικά όργανα και όχι ενός ανδρός και της παρέας του), βλέποντας το πρώτο κάζο, θα προσπαθούσε να αποφύγει το επόμενο. 

Αλλά πώς να γίνει αυτό, αφού το Υπουργικό Συμβούλιο έχει καταντήσει ντεκόρ για τα λογίδρια του Πρωθυπουργού (όχι μόνο του σημερινού) και ουδείς υπουργός τόλμησε να ζητήσει να συνεδριάσει, για να δουν τι θα κάνουν μετά την απόφαση του ΣτΕ; Μοιραία το πεδίο είναι ελεύθερο για την παρέα του Μαξίμου, η οποία περιλαμβάνει μόνο εξουσιαστές και σκιτζήδες

Κάπως έτσι επί δύο μήνες τώρα ασχολούμαστε με τα τυχοδιωκτικά κόλπα αυτής της παρέας, η οποία δεν είναι σε θέση- δεν ενδιαφέρεται καν-να αντιληφθεί ότι δεν εξελέγη για να συμβάλει στον περαιτέρω ευτελισμό των θεσμών και τον εξευτελισμό των προσώπων (ακόμα και του Πολύδωρα).

Και δεν είναι σε θέση να το αντιληφθεί διότι έχει αποφασίσει να ασκήσει την εξουσία χωρίς κανένα φραγμό και καμιά αναστολή, μέχρι να επιβεβαιωθεί η προτροπή του ποιητή: «Ο εξευτελισμός (τους) να γίνει τέλειος».

Γιώργος Καρελιάς

Protagon

.Κεντροαριστερά: με ισοτιμία, αυτονομία και αλληλοσεβασμό

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι πρόσφατες εξελίξεις μπορούν να αναθερμάνουν τις συζητήσεις, ώστε να οδηγηθούμε στην απαρχή διεργασιών βαθιάς αναμόχλευσης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου, της ανανεωμένης σοσιαλδημοκρατίας και της ευρωπαϊστικής Κεντροαριστεράς.

Στην εκκίνηση μιας διαδικασίας επανιδρυτικού χαρακτήρα, ανασύστασης και ανασύνταξης των σύγχρονων προοδευτικών δυνάμεων της χώρας σε νέα βάση.

Για κάτι τέτοιο, όμως, απαραίτητες προϋποθέσεις είναι ένας διάλογος σε συνθήκες ισοτιμίας, ο αλληλοσεβασμός όλων των συνομιλητών, με διατήρηση της πολιτικής αυτονομίας και της οργανωτικής αυτοτέλειας τους.

Είναι χρήσιμο να ζητηθεί, εξ υπαρχής και με ανοιχτή καρδιά, να αγκαλιάσει αυτές τις πρωτοβουλίες κάθε πολίτης και συλλογικό σχήμα –μικρότερο ή μεγαλύτερο– από το φιλελεύθερο Κέντρο ως την δημοκρατική και οικολογική Αριστερά, που ενδιαφέρεται για τους ίδιους στόχους.

 Μόνο έτσι θα πείσουμε ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας ότι είναι σημαντικό να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα, ώστε να συμβάλουν σε μια αφετηρία αναγέννησης της δημοκρατικής – προοδευτικής παράταξης.

Μέσα από αυτές τις διαδικασίες πρέπει να αξιοποιηθούν θετικές κατακτήσεις που προήλθαν από μεταρρυθμιστική πνοή και σύγχρονες τομές. Και, ταυτοχρόνως, να απορριφθούν αναχρονιστικές αντιλήψεις, αλαζονικές συμπεριφορές και «καθεστωτικές» πρακτικές.

Οι διεργασίες αυτές μπορούν να ωθήσουν σε ένα κίνημα ανανέωσης, ριζικών αλλαγών και νεωτερισμών, σε τολμηρές επιλογές και προγραμματική ευρηματικότητα, καθώς και στη διαμόρφωση συνεκτικού πολιτικού σχεδίου για μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Και, κυρίως, απαιτείται να οδηγήσουν σε μια προγραμματική, ηθική και αξιακή επαναθεμελίωση του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου.

 Το ζήτημα δεν είναι να εφεύρουμε μια νέα οργανωτική φόρμα, που θα αθροίσει έτοιμες δυνάμεις. Η ανασυγκρότηση πρέπει να είναι το πείραμα μιας στρατηγικής στροφής. Μια πρωτότυπη προσπάθεια ανασύνθεσης και σύγκλισης, που απαιτεί αλλά και διευκολύνει την ιστορική αυτογνωσία και την αυτο-μεταρρύθμιση των δυνάμεων που θα συμμετάσχουν.

Είναι μια υπόθεση που θα απαιτήσει προσφορά χρόνου, πνευματικό μόχθο και θαρραλέες πολιτικές πρωτοβουλίες. Και πάνω απ’  όλα, γενναιότητα ψυχής και περιφρούρηση της αξιοπρέπειας όλων!

* Ο Θόδωρος Τσίκας είναι Πολιτικός Επιστήμονας-Διεθνολόγος,