.Ο 21ος αιώνας, ο κόσμος και ο φόβος…

Ο αιώνας άλλαξε το 2001 και όχι το 2000, και δεν εννοώ με τον συμβολικό τρόπο… τις αλλαγής του νέου έτους, ή του νέου αιώνα. Ο κόσμος με την κατάρρευση των δίδυμων πύργων είχε μπει σε νέα διάσταση… Με την κατάρρευση, συνέβησαν πολλά ταυτόχρονα, τα οποία τα είδαμε να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, και όταν αυτά κάτσαμε και τα βάλαμε κάτω και αρχίσαμε να τα αξιολογούμε, βλέπαμε ότι ναι μεν κάτι έχει αλλάξει αλλά αυτό δεν μπορούσαμε σε βάθος χρόνου, να το συνειδητοποιήσουμε, τι ακριβώς ήταν… και τι είδους επιπτώσεις είχε για το σύνολο.   Τι έμεινε από τα συντρίμμια, εκείνα ; μια αίσθηση… εκείνη του φόβου, του τι θα γινόταν τους επόμενους μήνες, ή τις επόμενες ημέρες. Αλλά αυτό θα το δούμε πιο αναλυτικά παρακάτω.

Το 2001, όπως έχω αναφερθεί αρκετές φορές είναι συμβολικά η «αλλαγή» του κόσμου, η Μέση Ανατολή, που από πάντοτε ήταν τόπος διαμάχης τόσο για τα κράτη της Ανατολής, όσο και για τους Δυτικούς, που μεγαλεπήβολες βλέψεις για τους τόπους αυτούς δεν έχαναν ποτέ τον καιρό τους να επέμβουν με κάποιο τρόπο, σε εκείνες τις περιοχές… ειδικότερα όταν ο δυτικός κόσμος εκβιομηχανίστηκε, και η ανάγκη για καύσιμη ύλη έγινε πρωταρχικής σημασίας … μια που το υπέδαφος της ήταν πάντα πλούσιο από το «μαύρο χρυσό». Ο οποίος ήταν η ευλογία αλλά ταυτόχρονα και η κατάρα της περιοχής αυτής… το λάθος της φύσης αν το πούμε συμβολικά. 

Όμως κάνοντας ένα ταξιδάκι, πίσω στο χρόνο όταν το 1914, ο κόσμος μπήκε στον 1^ο Παγκόσμιο πόλεμο, και τα μίση έφτασαν στο φόρτε τους, ο κόσμος τις Μέσης Ανατολής, ήταν και αυτός ένα καζάνι που έβραζε, τα κατάλληλα συστατικά έλειπαν για να το κάνουν να εκραγεί. Η λήξη του 1^ου Παγκοσμίου Πολέμου, 

το 1918, βρήκε τον κόσμο μοιρασμένο, και τον χάρτη ακόμη πιο τεμαχισμένο… η μέση ανατολή, είχε πλέον μοιραστεί με ύπουλο τρόπο στους νικητές…  ο τεμαχισμός είχε την ονομασία Ανατολικό ζήτημα, και ο 400 χρόνων κατακτητής της Μέσης Ανατολής, που άκουγε το όνομα Οθωμανική Αυτοκρατορία, πλέον συρρικνωνόταν, σ’ ένα κομμάτι γης, με όλα τα καλά και κακά στοιχεία μαζεμένα σε μια έκταση 779.452 τμ, όπου οι κουλτούρες και οι πολιτισμοί έχουν στριμωχθεί…  όσο για την υπόλοιπη Μέση Ανατολή, ο κόσμος τους άλλαξε και αυτών ριζικά. 

Και  με το τέλος του 2^ου παγκοσμίου πολέμου  το1945, ο κόσμος άλλαξε ακόμη περισσότερο, και η αυγή του Ψυχρού πολέμου το 1946, και τον κόσμο να πολεμά όχι με όπλα πλέον αλλά με Ιδεολογικά φαντάσματα, άλλαξε ακόμη περισσότερο την Μέση Ανατολή. Με την Δημιουργία σφαιρών επιρροής, όπου ο κάθε «Ισχυρός» δια αντιπροσώπων καθόριζε τα μέτρα και τα σταθμά των περιοχών αυτών.

Ποίος είναι όμως ο φόβος στον οποίος αναφέρομαι … αυτό είναι μια ερώτηση, την οποία θα πρέπει να την απαντήσω σε δυο σκέλη. Τα οποία καλύπτουν δυο διαφορετικές χρονολογικές περιόδους.

1.       Κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, (ναι, έχω αναφερθεί αρκετές φορές σε αυτήν την Ιστορική περίοδο, όμως κακά τα ψέματα, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για πάρα πολλά γεγονότα τα οποία ακολούθησαν τον κόσμο μας σε πολύ μεγάλο φάσμα, και με επιπτώσεις σε πολλές χώρες).

 Ο κόσμος χωρισμένος σε σφαίρες επιρροής, και Ιδεολογικά στρατόπεδα, ζούσε την παράνοια του Πυρηνικού ολέθρου, και οι εικόνες όπως πυρηνικά μανιτάρια προβάλλονταν σε σχολικές αίθουσες, και χώρους συνεστίασης, δίνοντας έτσι μια εικόνα ότι ο κόσμος είναι από στιγμή σε στιγμή, έτοιμος να εκραγεί. 

Η Δύση, αντιπάλευε με το «Σοβιετικό Τέρας» που βρισκόταν στην άλλη άκρη της Σκακιέρας, και αντιστρόφως. Η προπαγάνδα, δημιούργημα ως επί το πλείστον του Ναζιστικού καθεστώτος στην διάρκεια του πολέμου, λειτούργησε ως πρώτης τάξεως μέσον για την επιβολή των Ιδεών και την σταδιακή πλύση εγκεφάλου (Brain wash) τόσο της πλευράς της Δύσης όσο και εκείνης της «κακής Ανατολής». 

Σε τέτοιο βαθμό που χώρες του Βορειοατλαντικού συμφώνου (ΝΑΤΟ), δεν αρκέστηκαν στο να φτιάξουν απλά καταφύγια για την περίπτωση, πυρηνικού πολέμου, αλλά να δημιουργήσουν και μαθήματα σε όλες τις τάξεις του εκπαιδευτικού συστήματος.

 Αν και αυτή η τρέλα επικράτησε τα πρώτα 20 χρόνια από το 1946, όταν πια χαλάρωσαν κάπως τα πράγματα, αυτό που έμεινε πίσω σε όλο αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα αίσθημα το οποίο κατάφερε να κυριαρχήσει σε ένα μέρος κάθε κοινωνικής ομάδας και τάξης.
Εκείνο του Φόβου…

2.       Ας πάμε σε πιο πρόσφατα γεγονότα, του περασμένου χρόνου… το 2015, είναι η χρόνια, όπου ο κόσμος άρχισε να νιώθει ξανά και ξανά αυτό το αίσθημα. 

Πως προέκυψε αυτό; Απλούστατα με δυο πολύ απλές κινήσεις, μέσα σε μια χαώδης σκακιέρα που εκτείνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, δίχως να βλέπεις που είναι η αρχή και που το τέλος… δίχως να βλέπεις ποιες είναι οι κινήσεις που γίνονται. Τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι τον περασμένο μήνα, αποτέλεσαν ένα σκηνικό, βγαλμένο από σκηνές κάποιας χολιγουντιανής ταινίας…  κάθε άλλο παρά αυτό ήταν, αποτελούσαν ένα καλοσχεδιασμένο χτύπημα, μιας ομάδας ανθρώπων που γνωρίζουν τα πάντα, για τον εχθρό τους. 

Διότι για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ο νέος «εχθρός» της δύσης , έχει δυτικοσπουδαστεί  και έτσι γνωρίζουν τον αντίπαλο τους εκ των έσω… όσο παράξενο και αν ακούγεται είναι σαν αυτοί  να έχουν ανατραφεί από τον ίδιο τον Δυτικό κόσμο, αλλά μέσα τους, εκείνη η φλόγα του Ισλάμ κυριαρχεί, εκείνο το ανεξήγητο στοιχείο της ανατολής σε συνδυασμό με τον φανατισμό έχει καταφέρει να γίνει ένας 1^ης τάξεως αντίπαλος.

Εκείνοι λοιπόν, σκορπώντας εκείνες τις ημέρες τον τρόμο, μέσα στις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, αλλά και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (πιο μεμονωμένα τα εκεί περιστατικά), έφεραν στο φως κάτι στο οποίο η Δύση, είχε εφησυχαστή… ότι ποτέ αυτό το οποίο επικρατούσε στην Μέση Ανατολή, δεν επρόκειτο να έρθει ποτέ στην γειτονία μας… αποτελούσε μια κατάσταση, η οποία κατά τα φαινόμενα, δεν ήταν «δυνατόν» να γίνει αντιληπτή σε ένα Δυτικό κράτος.

 Όμως τα γεγονότα… μας διέψευσαν όλους πανηγυρικά…

Κλείνοντας, πρέπει να θέσω κάτι ακόμη, σχετικά με το φόβο, τον κόσμο και τον 21^ο αιώνα, το ζήτημα του φόβου, το επεξεργάζεται ο άνθρωπος από την εποχή που άρχισε να δημιουργεί τις πρώτες κοινωνίες. Αποτελεί το πηγαίο ερώτημα για το πώς αισθάνεται ο άνθρωπος σε κάθε κατάσταση της ζωής του, χαρακτηριστικό, είναι ότι οι Έλληνες τον είχαν κάνει καρπό του παράνομου έρωτα τις Αφροδίτης με τον θεό του πολέμου, δίνοντας του έτσι έναν ξεχωριστό συμβολισμό.  

Το όνομα δεν δόθηκε τυχαία, συμβολίζει την αγονία των δυο εραστών και τον φόβο μην γίνει γνωστός ο παράνομος δεσμός τους ανάμεσα στους άλλους θεούς… ( ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία). Ο φόβος όμως αποτέλεσε ιδιαιτέρας τιμητικής θέσης ανάμεσα στουςΣπαρτιάτες, οι οποίοι ως Στρατιωτικός Λαός, του έδωσαν ιδιαίτερο Ναό στον οποίο γίνονταν τελετές προς τιμήν του, τόσο στον ναό, όσο και σε τελετές προ της μάχης, με θυσία ζώων προς τιμήν του. Σε όλη την διάρκεια της Ιστορίας, ο Φόβος αποτελεί ένα παράδειγμα για πολλές φάσεις του ανθρώπινου είδους.

Κλείνοντας, πρέπει να θέσω κάτι ακόμη, σχετικά με το φόβο, τον κόσμο και τον 21^ο αιώνα, το ζήτημα του φόβου, το επεξεργάζεται ο άνθρωπος από την εποχή που άρχισε να δημιουργεί τις πρώτες κοινωνίες. Αποτελεί το πηγαίο ερώτημα για το πώς αισθάνεται ο άνθρωπος σε κάθε κατάσταση της ζωής του, χαρακτηριστικό, είναι ότι οι Έλληνες τον είχαν κάνει καρπό του παράνομου έρωτα τις Αφροδίτης με τον θεό του πολέμου, δίνοντας του έτσι έναν ξεχωριστό συμβολισμό.  Το όνομα δεν δόθηκε τυχαία, συμβολίζει την αγονία των δυο εραστών και τον φόβο μην γίνει γνωστός ο παράνομος δεσμός τους ανάμεσα στους άλλους θεούς… ( ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία).

 Ο φόβος όμως αποτέλεσε ιδιαιτέρας τιμητικής θέσης ανάμεσα στουςΣπαρτιάτες, οι οποίοι ως Στρατιωτικός Λαός, του έδωσαν ιδιαίτερο Ναό στον οποίο γίνονταν τελετές προς τιμήν του, τόσο στον ναό, όσο και σε τελετές προ της μάχης, με θυσία ζώων προς τιμήν του. Σε όλη την διάρκεια της Ιστορίας, ο Φόβος αποτελεί ένα παράδειγμα για πολλές φάσεις του ανθρώπινου είδους.
Όσον αφορά τον κόσμο, θα επαναλάβω ξανά εκείνα τα σοφά λόγια τουΘουκυδίδη:

«Από πλευράς της ανθρώπινης φύσης, θα είναι όμοια ή παραπλήσια»

Ο κόσμος παρά το γεγονός ότι έχει την γνώση στα χέρια του πλέον δεν θα πάψει να μην μαθαίνει… και δυστυχώς, αρχίζω και διαπιστώνω όσο  ο καιρός περνάει ότι ο άνθρωπος μεταλλάσσετε σε ένα στρείδι, το οποίο κλεισμένο μέσα στο σκληρό κέλυφος του δεν αφήνει τίποτα να το επηρεάσει… και κυρίως τίποτα να μην ανοίξει το μυαλό του, να μην τον κάνει να μάθει.


Όσο για τον 21^ο αιώνα, πρόσφατα, κατέληξα να τον θεωρώ μια αλληγορία, τι θέλω να πω με αυτό… ότι ο αιώνας τον οποίο διανύουμε, είναι ένα υπονοούμενο, ότι ζούμε μέσα  σε φαντάσματα και χαλάσματα, των ίδιων μας των δαιμόνων… ξέρετε οι Ιστορικοί τείνουν να δίνουν κάποιο ιδιαίτερο όνομα σε κάθε αιώνα που περνάει, για παράδειγμα: Χρυσός αιώνας (5^ος αιώνας πχ),Μεσαίωνας, Αναγέννηση κλπ… αν μπορούσαμε να δώσουμε ένα όνομα στον τρέχοντα αιώνα, είναι ένα είναι που μου έρχεται πιο συχνά στο νου…

«Αιώνας του Φόβου…»

Συντάκτης:Μοργιαννίδης Θεόδωρος.

.Μήπως έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας;

 Η Ελλάδα, η χώρα του φωτός παρελαύνει πρώτη σε μια θλιβερή λίστα. Απο την άλλη, σε μια άλλη έρευνα αναφορικά με το ποσοστό ευτυχιας στο Dubai, αυτοί που δηλώνουν πως δεν είναι ευτυχισμένοι ανήκουν μόλις στο 10% του πληθυσμού. 
Είναι γεγονός απο πολλές απόψεις οτι η οικονομική ευημερία(μετρήσιμη με αριθμούς σαν ποσοστό ΑΕΠ, ΔΤΚ, ΑΝΕΡΓΙΑ κτλ.) συνδέεται άμεσα με το well being είτε το δούμε από πλευράς ψυχολογίας πχ. Maslow που για να αρχίσεις να ασχολείσαι με τα ανώτερα επίπεδα της πυραμίδας πρέπει να έχεις πρώτα ικανοποιήσει τις βασικές σου ανάγκες (τροφή, στέγη, ρουχισμό, ασφάλεια κτλ) είτε το δούμε σαν απλά μαθηματικά όπου τα κουκιά δεν βγαίνουν κ εσύ σπρώχνεις το κάρο σκυφτός και απλά προσπαθείς να πληθύνεις το σπόρο. 

Ο σπόρος όμως είναι σάπιος, μεταλλαγμένος και μάλιστα τροποποιημένος σε τέτοιο βαθμό που παίζει με την ψυχοσύνθεση σου, σε διώχνει μακρυά από αυτούς που αγαπάς (μετανάστευση), καταβρωχθίζει την ζωή σου (αν είσαι "τυχερός" κ δουλεύεις με υπερωρίες, εκμετάλλευση κ αίμα πληρώνεις το τίμημα) και αν είσαι ο 1 στους 2 κάτω των 25 ετών ή το 25% των άνω πάλι βυθίζεσαι γιατί βλέπεις τα όνειρα σου να κάνουν φτερά και να πετάνε μακρυά από εσένα. 

Εγώ παρόλα αυτά, έχοντας την κοιλιά μου χορτάτη βέβαια (δεν το παίζω φιλόσοφος ή σωτήρας) και πληρώνοντας το δικό μου τίμημα, μένω να αναρωτιέμαι.... Μήπως έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας; Μήπως έχουμε στηρίξει τα πάντα στην ύλη και μας καταπίνει; Και αν ναι τι μπορούμε να κάνουμε;

.Αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή «γαλάζιος» ΣΥΡΙΖΑ;

Τ​​ην εποχή της εκλογής αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία όλοι έψαχναν να βρουν έναν «αντι-Τσίπρα», αλλά ουδείς διευκρίνιζε πώς πρέπει να είναι αυτός. Ο κομματικός στρατός (και οι παρατρεχάμενοι που σιτίζονται από τον κρατικό κορβανά) στην ουσία έψαχνε έναν Τσίπρα, αλλά με «γαλάζια» φανέλα.

 Ηθελαν κάποιον να παραμυθιάζει τους πολίτες για να συνεχίσουν αυτοί την παλιά τους τέχνη, που είναι η διαχείριση των ωφελημάτων του κράτους. Τελικά η κοινωνία των πολιτών εναντιώθηκε στα σχέδια του κομματικού μηχανισμού και επέλεξε τον πιο «αντι-Τσίπρα» (ήτοι τον πιο φιλελεύθερο) πολιτικό που ήταν διαθέσιμος.

Δεν γνωρίζουμε πώς θα τα καταφέρει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης στη διαχείριση του κομματικού του στρατού, αλλά είναι πολλοί εκείνοι που τον πιέζουν να κάνει τη Ν.Δ. «αντι-ΣΥΡΙΖΑ», δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ με «γαλάζια» φανέλα. Σε δικτυακούς τόπους της λαϊκιστικής δεξιάς διαβάζουμε ότι «αντί η Ν.Δ. να “ανέβει στα κάγκελα”, δεν κάνει τίποτα» (Antinews, 5.3.2016), δηλαδή ότι η Ν.Δ. πρέπει να κάνει την ισοπεδωτική αντιπολίτευση που έκανε ο αντίπαλός της.

Βεβαίως, ο λαϊκισμός (αριστερός και δεξιός) προτείνει πάντοτε μια απλοϊκή λύση στα προβλήματα. Στο άθλιο «ή εμείς ή αυτοί» του ΣΥΡΙΖΑ, η λαϊκιστική δεξιά πονάει για το γεγονός ότι «ο Κυριάκος με τον Τσίπρα... μπορεί να μην είναι φίλοι, αλλά δεν είναι εχθροί». Τυφλωμένοι από το θέλγητρο της εξουσίας, κάποιοι στη Ν.Δ. ξεχνούν ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν εχθροί, αλλά μόνον αντίπαλοι. Οποτε η πολιτική αντιπαλότητα έγινε εχθρότητα την πλήρωσε ο τόπος· πολύ πιο ακριβά απ’ ό,τι την πληρώνει σήμερα.

Αν και είναι δικαιολογημένη η οργή πολλών για τα αντιπολιτευτικά και κυβερνητικά καμώματα του ΣΥΡΙΖΑ, το λαϊκιστικό «ή εμείς ή αυτοί» δεν απαντά στα σύγχρονα προβλήματα της χώρας. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτό, το λαϊκιστικό συνονθύλευμα είναι υπαρκτή δύναμη στην ελληνική κοινωνία –πιθανότατα αντικατοπτρίζει τη σύγχυσή της– και η απάντηση πρέπει να είναι πιο επεξεργασμένη από τα μετωπικά γιούργια που προτείνουν κάποιοι. 

Eίδαμε και τα χαΐρια αυτού του τύπου της σύγκρουσης κατά το δημοψήφισμα του 2015. Τότε ολόκληρη η έμφρων πολιτική ηγεσία και βαριά ονόματα της ιστορίας τάχθηκαν υπέρ του «Ναι» για να προκύψει 61% «Οχι»· και μάλιστα σε ένα δημοψήφισμα που, αν το «Οχι» δεν γινόταν «Ναι» από τον κ. Αλέξη Τσίπρα, θα μπορούσε να έχει δραματικές συνέπειες για τον τόπο.

Το ερώτημα «τι κάνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ;» είναι παραπλανητικό. Αναδεικνύει το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε πρόβλημα, ενώ είναι απλώς το σύμπτωμα του λαϊκισμού που κυριαρχεί στη χώρα. Στον τελευταίο ουδέποτε αντιπαρατέθηκαν στα σοβαρά η πολιτική και η πνευματική ηγεσία του τόπου, αλλά αντιθέτως με πράξεις ή παραλείψεις τους τον ενίσχυσαν. 

Η υιοθέτηση της λαϊκιστικής ατζέντας του αντιμνημονίου από τον κ. Αντώνη Σαμαρά την περίοδο 2010-2012 έδωσε αστική νομιμοποίηση στην παραφροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής, κ.λπ.· τα «Ζάππεια» εκπαίδευσαν ένα μεγάλο μέρος του συντηρητικού κόσμου στην ανοησία της παροχολογίας. Δυστυχώς ο λαϊκισμός δεν καταπολεμείται με αντίθετο λαϊκισμό. Τρέφεται από αυτόν. Οσο για την πνευματική ηγεσία, αυτοί θλίβονται αναμεταξύ τους για το πού βαδίζει η χώρα.

Είναι δύσκολη η καταπολέμηση του λαϊκισμού, όχι μόνο γιατί τάζει πολλά, αλλά διότι είναι εύπεπτος. Αντλεί δύναμη από τις απλοϊκές λύσεις –από το «έξω οι ξένοι» μέχρι το «τέλος της λιτότητας με ένα νόμο κι ένα άρθρο»– που προτείνει για έναν όλο και πιο πολύπλοκο κόσμο. Αλλά είναι μια μάχη που και η Ν.Δ. πρέπει να δώσει, και όχι να υποταχθεί σ’ αυτόν.

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Η φάκα

Ε​​χω μερικές φορές τον φόβο ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών και οι σύμμαχοί του δίνουν αβέρτα σχοινί στην ελληνική κυβέρνηση... Η επιφανειακή ανάγνωση λέει ότι η Ευρώπη δεν θέλει μια ελληνική κρίση την ώρα που κλυδωνίζεται από τα τρομοκρατικά χτυπήματα, την προσφυγική κρίση και την απειλή του Brexit.

 Πράγματι, είναι σαφές πως καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να μαλακώσει κάπως η ελληνική αξιολόγηση και να ικανοποιηθούν οι πολιτικοί στόχοι του κ. Τσίπρα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις κύριες συντάξεις. Η γραμμή είναι πλέον σαφής: «Συμφωνήσαμε ένα πλαίσιο το περασμένο καλοκαίρι, το πώς θα πετύχετε τους στόχους είναι δικό σας θέμα».

Κάπου εκεί, λοιπόν, συναντώνται οι κυβερνητικές ιδεοληψίες με την πρόθεση των Ευρωπαίων να μην ταράξουν τα νερά. «Τι θέλετε, αύξηση εισφορών;», ρωτούν και συμπληρώνουν: «Κανένα πρόβλημα». «Θέλετε και άλλους φόρους; Βάλτε όσους νομίζετε». Στα χαρτιά, λοιπόν, για ακόμη μία φορά, όλα θα μοιάζουν τακτοποιημένα και «τα νούμερα θα βγαίνουν». 

Για τις μεταρρυθμίσεις δεν γίνεται μεγάλη συζήτηση γιατί οι πλέον ειδήμονες έχουν καταλάβει ότι το μεταρρυθμιστικό όχημα έχει κολλήσει για τα καλά στη λάσπη. Για τις ιδιωτικοποιήσεις επίσης δεν υπάρχουν μεγάλες ελπίδες, πλην του λιμανιού του Πειραιά, διότι το ενδοκυβερνητικό αντάρτικο απομακρύνει την πιθανότητα να ολοκληρωθεί επιτυχώς και σύντομα κάποια θεαματική συναλλαγή. 

Οπότε, «τα νούμερα να βγαίνουν» και όλα καλά. Αυτό άλλωστε που ενδιαφέρει αυτή την ώρα είναι να μη χρειαστεί η έγκριση, από το γερμανικό ή άλλο βορειοευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ελληνικού αιτήματος για πρόσθετη χρηματοδότηση.

Η κυβέρνηση είναι ευτυχής γιατί πιστεύει ότι έχει τον κ. Σόιμπλε με το μέρος της. Δεν βλέπει προφανώς τη φάκα. 

Με τους φόρους που σχεδιάζει και την αύξηση των εισφορών η οικονομία θα επηρεασθεί αρνητικά, ενδεχομένως και πολύ αρνητικά. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής προσέγγισης. Μια απλή βόλτα στην αγορά θα πείσει κάθε υπουργό ή άλλο αρμόδιο για του λόγου το αληθές. Ο κ. Τσίπρας πιστεύει στο καλό σενάριο, σύμφωνα με το οποίο η αξιολόγηση θα φέρει αναπτυξιακό σοκ μέσω της αποπληρωμής των κρατικών οφειλών και της βελτίωσης του επενδυτικού κλίματος. 

Μακάρι να έχει δίκιο και να πληρώσει παράλογα, αλλά προσωρινά, το τίμημα το παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Πάντως, επενδυτικό σοκ με τη σημερινή σύνθεση της κυβέρνησης δεν βλέπω. Εκτός αν ορισμένοι πολέμιοι της επιχειρηματικότητας αποδειχθούν μαέστροι και καταφέρνουν να διώχνουν τους επενδυτές στα λόγια, αλλά να τους πείθουν στην πράξη να βάλουν τα λεφτά τους στη χώρα μας.

Ο κίνδυνος, όμως, είναι να βρεθούμε όλοι, και η κυβέρνηση και η κοινωνία, σε αδιέξοδο σε λίγους μήνες, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι στην πραγματικότητα τα νούμερα δεν βγαίνουν. Ακόμη και το πιο φιλοευρωπαϊκό κομμάτι της κοινωνίας θα γυρίσει και θα πει «δεν πάει άλλο». Ο κ. Σόιμπλε θα έχει δώσει όλο το σχοινί που ζητούσε ο κ. Τσίπρας για να... πνιγεί, μαζί του όμως θα έχει πνιγεί και ό,τι έχει απομείνει όρθιο στον παραγωγικό ιστό. 

Και είναι πολύ εύκολο μέσα στις συνθήκες αδιέξοδου τέλματος να ενταθούν οι φωνές που θα ζητούν επίμονα εκείνο που ήθελε ο κ. Σόιμπλε πέρυσι το καλοκαίρι, ένα λυτρωτικό τάιμ άουτ από τον ζουρλομανδύα ενός προγράμματος που δεν επρόκειτο ποτέ να υλοποιηθεί. Θα είναι, βεβαίως, πολύ άδικο και κρίμα να φτάσουμε εκεί, έπειτα από τόσο πόνο, κόπο και δρόμο.  

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ