.Το περίεργο «τρίγωνο» Δρίτσα – Τσίπρα – Τσακαλώτου

Δύο υπουργοί εμφανίζονται απογοητευμένοι από τις πρόσφατες αποφάσεις και ενέργειες του Αλ. Τσίπρα. Πώς θα εκδηλωθεί η απογοήτευσή τους και ποια θα είναι η επιρροή τους στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ; 

Μία εβδομάδα έπειτα από την κήρυξη πολέμου κατά του ΔΝΤ, τις επιθετικές δηλώσεις, την παρ’ ολίγον ανακοίνωση της κυβέρνησης για εκδίωξη του Ταμείου και την ανταλλαγή επιστολών μεταξύ της «εξοχότητας» του Αλ. Τσίπρα και της «αγαπητής Κριστίν» (Λαγκάρντ), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κάνει το μεγάλο βήμα: με κάθε επισημότητα και τελετουργικό προσήκον, βάζει την υπογραφή της σε μία ακόμη αθέτηση προεκλογικής δέσμευσης όπως εκείνη που θα εξασφάλιζε την επιστροφή του λιμανιού του Πειραιά στο ελληνικό Δημόσιο. Αντί γι’ αυτό, συμφωνεί στην μεταβίβαση του 67% του ΟΛΠ στην κινεζική COSCO.

Με την ολοκλήρωση άλλης μίας μεταμόρφωσης σε διάστημα ολίγων ημερών, η κυβέρνηση φαίνεται ότι διαμορφώνει μία πραγματικά νέα κατάσταση. Υλοποιεί «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές, εκχωρεί το λιμάνι σε μία ξένη δύναμη και έρχεται αντιμέτωπη με τις διαχειριστικές ακροβασίες της.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει δυσαρεστηθεί εντόνως από τους χειρισμούς της κυβέρνησης με αφορμή την υποκλοπή της συνομιλίας Τόμσεν – Βελκουλέσκου

Εχοντας ακολουθήσει μία πρωτοφανή πολιτική όξυνσης των σχέσεων με τους συνομιλητές – δανειστές της, κατόρθωσε και κάτι άλλο: να περιέλθει σε κατάσταση πλήρους ανυποληψίας, η οποία εκδηλώθηκε με την απόφαση του κουαρτέτου να αποσυρθεί στις Βρυξέλλες για λίγες ώρες, προκειμένου να συμμετάσχει στην συνεδρίαση του EWG.

Τέτοιες συνεδριάσεις γίνονταν έως και πρόσφατα με τηλεδιάσκεψη, όμως πλέον υπάρχει η παράμετρος «Wikileaks» και η στάση των δανειστών. Η εμπιστοσύνη προς την Αθήνα είναι ανύπαρκτη και δια της στάσης τους το επιδεικνύουν χωρίς πολλά περιθώρια αντίδρασης από την ελληνική κυβέρνηση.

Η συγκεκριμένη υπόθεση έχει σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα για την κυβέρνηση, το οποίο κάποιοι πιθανολογούν ότι θα εκδηλωθεί μετά την ψήφιση των μέτρων για το κλείσιμο της αξιολόγησης.

Οι πληροφορίες αυτές συγκλίνουν στο ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει δυσαρεστηθεί εντόνως από τους χειρισμούς της κυβέρνησης με αφορμή την υποκλοπή της συνομιλίας Τόμσεν – Βελκουλέσκου. Θεωρεί ότι η υπόθεση δεν θα έπρεπε να έχει λάβει τέτοια δημοσιότητα και ότι με τον τρόπο αυτό ανατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες το κλίμα στοιχειώδους συνεννόησης που είχε δημιουργήσει με τους δανειστές, παρά τις υπάρχουσες διαφωνίες.

Η ενόχληση αυτή φαίνεται πως συνδυάζεται και με μία άλλη πληροφορία, η οποία φέρει τον κ. Τσακαλώτο απρόθυμο να εφαρμόσει τα μέτρα, τα οποία αναμένεται να ψηφιστούν από την Βουλή τις επόμενες εβδομάδες.

Η πληροφορία αυτή αναμένεται να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί την στιγμή που θα αποφασιστεί ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, ο οποίος τοποθετείται στο διάστημα μετά την ψήφιση των μέτρων.

Την ίδια στιγμή, με την πώληση του λιμανιού στην κινεζική COSCO φαίνεται πως διευρύνεται και βαθαίνει το ρήγμα  μεταξύ Αλ. Τσίπρα και Θοδωρή Δρίτσα. Ο υπουργός Ναυτιλίας ήταν αυτός που έως και την τελευταία στιγμή επιχειρούσε με παρασκηνιακές και άλλες μεθοδεύσεις να παρεμποδίσει την διαδικασία. Όμως τις τελευταίες ημέρες, κάποιες κινήσεις του επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιο Πιτσιόρλα εξουδετέρωσαν τις αντιδράσεις και η συμφωνία ολοκληρώθηκε. Οι κινήσεις αυτές είχαν την έγκριση του Μεγάρου Μαξίμου.

Από το σημείο αυτό κι έπειτα, η στάση του κ. Δρίτσα είναι ένα ερώτημα. Το οποίο, όπως επιμένουν κάποιοι από την κυβέρνηση, θα απαντηθεί και αυτό την στιγμή του ανασχηματισμού.

Η ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι Τσακαλώτος και Δρίτσας είναι δύο από τα πολιτικά στελέχη που μετέχουν/στηρίζουν/καθοδηγούν την ομάδα των 53+, η οποία εμφανίζεται ως θεματοφύλακας της «αριστεροσύνης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Το στοιχείο αυτό κάνει κάποιους να πιστεύουν ότι η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος ξεκινά αμέσως μετά την ψήφιση των μέτρων, εν αναμονή της στάσης που θα τηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο στάδιο της εφαρμογής τους.

.Στον αναπνευστήρα... μέτρο-μέτρο, δόση-δόση

Στον «αναπνευστήρα» με μια ενδιάμεση συμφωνία (provisional agreement) θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα Ανγκελα Μέρκελ και Κριστίν Λαγκάρντ με παράλληλη μετάθεση της συζήτησης για το χρέος, του μεγαλύτερου μέρους του Ασφαλιστικού και των περικοπών στο Δημόσιο στη δεύτερη αξιολόγηση η οποία θα αρχίσει τον Σεπτέμβριο και θα καθορίσει το «μαχαίρι» στον προϋπολογισμό του 2017.

Ηδη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο παραμένει αμετάκλητα στο πρόγραμμα μετά την υπόθεση των Wikileaks, συγγράφει το δικό του κείμενο (MEFP), το οποίο αριθμεί προσώρας 15 σελίδες. 

Με αυτό το κείμενο θα πρέπει να αντιστοιχηθεί πλήρως το σχέδιο κειμένου της Κομισιόν (MoU), το οποίο αριθμεί 37 σελίδες. Το επόμενο Σαββατοκύριακο (16-17 Απριλίου) θα γίνει προσπάθεια να γεφυρωθούν οι διαφορές ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ στο περιθώριο της Εαρινής Συνόδου του Ταμείου στην Ουάσιγκτον, παρουσία του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Τα κείμενα ΔΝΤ και ΕΕ

Το 37σέλιδο κείμενο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το 15σέλίδο κείμενο του ΔΝΤ που στάλθηκαν στην ελληνική κυβέρνηση αποτελούν ουσιαστικά το προσχέδιο της συμφωνίας που προτείνει το κουαρτέτο με τα πολύ βαριά μέτρα για να κλείσει η αξιολόγηση και να έρθει η δόση των δανείων.

Η διαφορά των δύο e-mail είναι ότι αυτό της Κομισιόν  ζητεί να παραμείνει ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, ενώ το ΔΝΤ χαμηλώνει τον στόχο στο 1,5% του ΑΕΠ, ζητώντας παράλληλα γενναία διευθέτηση του χρέους.

Ωστόσο και οι δύο πλευρές των δανειστών ταυτίζονται στο Φορολογικό, στο Ασφαλιστικό και στα «κόκκινα» δάνεια.

Οι δανειστές απαιτούν:

·         Τη μείωση του αφορολογήτου στις 8.182 ευρώ, αντί για 9.000-9.300 που έχει προτείνει η κυβέρνηση (από 9.545 ευρώ που ισχύει σήμερα).

·         Αύξηση του ΦΠΑ στις ΔΕΚΟ (ηλεκτρικό ρεύμα και ύδρευση) αλλά και στα βιβλία.

·         Αυξήσεις και νέους έμμεσους φόρους σε κινητή τηλεφωνία και συνδρομητική τηλεόραση.

Επίσης, στα προαπαιτούμενα για τη β' αξιολόγηση το φθινόπωρο οι δανειστές απαιτούν:

·         Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων έως τον Σεπτέμβριο του 2016.

·         Περικοπές των προνομιακών επιδομάτων.

·         Ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις.

·         Νέες παρεμβάσεις στα ειδικά μισθολόγια, με πάγωμα μπόνους και προαγωγών.

Για τα «κόκκινα» δάνεια, οι δανειστές θέλουν να πωλούνται όλα σε funds, ακόμη και τα ενήμερα δάνεια, εκτός από λίγα στεγαστικά που περιγράφουν στα e-mail που έστειλαν στην ελληνική κυβέρνηση.

«Θέλουμε την Ελλάδα όρθια» διαβεβαιώνει μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παρότι δεν κρύβει την έκπληξη και την απορία και των Βρυξελλών για την ιστορία της υποκλοπής και τον χειρισμό που έγινε από την κυβέρνηση. Κατά τους κρίσιμους θερινούς μήνες Κομισιόν και Βερολίνο επείγονται να αποδώσει καρπούς η συμφωνία με την Τουρκία για το Προσφυγικό χωρίς να επαναληφθούν τα γεγονότα του περυσινού καλοκαιριού πριν και μετά το δημοψήφισμα.

Η Λαγκάρντ φέρεται να κατανοεί αυτές τις προτεραιότητες και μετά τη συνάντηση που είχε με τη Μέρκελ αυτή την εβδομάδα δέχθηκε να χαμηλώσει (προσωρινά) τους τόνους για το χρέος αλλά επέμεινε ότι «αν δεν μεταρρυθμιστεί το Ασφαλιστικό, πηγαίνει στον τοίχο»! Για το χρέος δεν μίλησε αυτή τη φορά για κούρεμα αλλά συνέδεσε τη βιωσιμότητά του με την οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Παρά την προσπάθεια όλων των πλευρών για μια ενδιάμεση λύση που θα σώσει εν μέρει την παρτίδα, δυσμενείς είναι ήδη οι συνέπειες από την «ολοκληρωτική καταστροφή της εμπιστοσύνης» που έφερε η υπόθεση της υποκλοπής και προκάλεσε τη «συμβολική» αποχώρηση των επικεφαλής του κουαρτέτου για μία ημέρα.

Μετά την ολοκλήρωση των τεχνικών συζητήσεων και την έγκριση της συμφωνίας από το Eurogroup οι δόσεις αναμένεται να εκταμιευθούν τμηματικά με βάση τα προαπαιτούμενα που θα συναποφασιστούν με το ΔΝΤ και θα καταγράφονται στα δύο, όμοια επί της ουσίας, κείμενα.

Για να δεχθεί να συνυπογράψει μια μεταβατική λύση, το Ταμείο απαίτησε και έλαβε τη διαβεβαίωση ότι οι αξιώσεις του για ένα νέο Ασφαλιστικό και περικοπές δαπανών (βλέπε Ειδικά Μισθολόγια), αν δεν υλοποιηθούν τώρα, θα καταγραφούν λεπτομερώς στα επίσημα κείμενα που θα ψηφίσει η ελληνική Βουλή και θα αναφέρεται ρητώς στη συμφωνία ότι οι υποχρεώσεις μεταφέρονται για την επόμενη αξιολόγηση.  

Οι κίνδυνοι για την Ελλάδα

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα είναι ορατός ο κίνδυνος η αλληλουχία των γεγονότων να ξετυλιχθεί ως εξής:

1. Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να περάσει από τη Βουλή το εκτεταμένο φορολογικό πακέτο και την περικοπή των υφιστάμενων επικουρικών συντάξεων.

2. Το άμεσο αντάλλαγμα θα είναι να γίνονται αποδεκτά τα ελληνικά ομόλογα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (επαναφορά waiver), άρα και η εξασφάλιση ευκολότερου δανεισμού για τις τράπεζες.

3. Ομως η μεταβατική αυτή συμφωνία θα μεταθέτει για το μέλλον τη λύση για το χρέος. Ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης επιχείρησε να προϊδεάσει για αυτή την εξέλιξη δηλώνοντας την Τρίτη από το Βερολίνο: «Μέχρι το 2022 το χρέος είναι βιώσιμο... Αλλά μετά, θα χρειαστούμε νέο γύρο συζητήσεων».

4. Η μεσοβέζικη λύση δεν αποκαθιστά την εμπιστοσύνη για την ελληνική οικονομία στα μάτια των ξένων επενδυτών και δεν οδηγεί σε αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου προς τους ιδιώτες, παρατείνοντας το «μαρτύριο» στην πραγματική οικονομία.

5. Παράλληλα δεν οδηγεί σε άμεση άρση των capital controls και διατηρεί την εκκρεμότητα ενός νέου Ασφαλιστικού για το 2017.

6. Τέλος, υπάρχει ο κίνδυνος η συμφωνία του «αναπνευστήρα» αντί να οδηγήσει σε μια δυναμική ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας στο β' εξάμηνο του 2016, να επιδεινώσει την ύφεση και την ανεργία διαμορφώνοντας έτσι τις προϋποθέσεις για ένα σκληρότερο Ασφαλιστικό, το οποίο επιδιώκουν ενεργά ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ Πόουλ Τόμσεν.

Ο κύκλος του δράματος θα κλείσει στις 22 Απριλίου με τη συνεδρίαση του Eurogroup στο Αμστερνταμ ή σε έκτακτη συνεδρίαση αμέσως μετά.

.Οι θύελλες σαρώνουν τη χαρτοκοπτική

Μ​​ε λίγη ψυχραιμία και στοιχειωδώς απροκατάληπτη ματιά, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα, τουλάχιστον, κοινό γνώρισμα που εξομοιώνει καταγωγικά μαρξισμό και καπιταλισμό. Είναι ο «διεθνισμός» που θα πει: να εκδεχόμαστε κάθε ανθρώπινη συλλογικότητα σαν αδιαφοροποίητο πεδίο ή της «πάλης των τάξεων» ή της «παγκοσμιότητας των αγορών». 

Να αγνοούμε προαποφασισμένα κάθε στοιχείο ιδιαιτερότητας, ιδιομορφίας, διαφοράς που μπορεί να εμφανίζει μια οργανωμένη συμβίωση ανθρώπων. Να ανάγεται κάθε έκφανση του συλλογικού βίου σε σχέσεις οικονομικές.

Η μαρξιστική Αριστερά καυχάται ότι αυτή η ισοπεδωτική εξομοίωση, η αναγωγή κάθε πτυχής του κοινωνικού φαινομένου στην προτεραιότητα της οικονομίας, συνιστά τη ρεαλιστική «Ηθική» της, ότι ο «διεθνισμός» είναι ο «ανθρωπισμός» της Αριστεράς. 

Τέτοιον εξωραϊσμό της δικής του μονοτροπίας δεν αποτόλμησε (θεωρητικά) ο καπιταλισμός, δεν μοιάζει να πρόβαλε ποτέ σαν «ηθικό» πρόταγμα την εκδοχή κάθε ανθρώπινης κοινωνίας μόνο ως «ελεύθερης αγοράς». Ισως δεν του χρειαζόταν η καύχηση, του αρκούσε η δυναμική της παγκοσμιότητας που συνοδεύει τον πρωτογονισμό του ενστίκτου – τις απρόσωπες ενορμήσεις αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής.

Με λίγη ψυχραιμία και στοιχειωδώς απροκατάληπτη ματιά, θα αναγνωρίσουμε την ολοκληρωτική επιτυχία που είχε στην Ελλάδα η οικονομική μονοτροπία του διπόλου μαρξισμός - καπιταλισμός (παρόλο που το δίπολο ήταν εισαγόμενο, δεν το γέννησαν οι εγχώριες ανάγκες – η οικείωση του διπόλου ήταν μιμητική, μεταπρατική).

 Oλα τα κόμματα του πολιτικού μας φάσματος αναζητούν ταυτότητα (πολιτική ειδοποιό διαφορά) μόνο σε κάποια από τις συμβατικές - σχηματικές διαβαθμίσεις από τη «Δεξιά» ώς το «Κέντρο» και από το «Κέντρο» ώς την «Αριστερά» – αδυνατούν να βρουν μια προγραμματική ιδιαιτερότητα ανυπότακτη στην οικονομική (ιστορικο-υλιστική) μονοτροπία.

Που σημαίνει πως όλα τα κόμματα εκδέχονται την ελληνική κοινωνία δίχως καμιά ιδιαιτερότητα αναγκών και ιεράρχησης των αναγκών, διαφορά νοο-τροπίας, ιστορικών εθισμών, γεωπολιτικών προβλημάτων, ιδιαιτερότητα στη συλλογική ευαισθησία και στη συνισταμένη της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. 

Τα «προγράμματα» των κομμάτων, οι εξαγγελίες και υποσχέσεις τους, τα προβλήματα που πασχίζουν (υποτίθεται) να επιλύσουν, ακόμα και αυτά που τα κατατάσσουν στην «παιδεία» και στον «πολιτισμό», θα μπορούσαν να αφορούν σε οποιαδήποτε από τις κοινωνίες που τις ονομάζουμε «μετα-αποικιακές» ή «υπό ανάπτυξιν».

Τόσο ο κομματικός λόγος όσο και τα κυβερνητικά (οποιουδήποτε σχήματος) ενεργήματα αποδείχνουν μονόδρομο την υποταγή στις απολυτοποιημένες (αυτονόητα) οικονομικές προτεραιότητες, υποχρεωτικό το προβάδισμα των ιστορικο-υλιστικών κριτηρίων στην οργάνωση και διαχείριση των κοινών.

Ακόμα και κυβερνητικές αποφάσεις από τις οποίες κρινόταν η ίδια η ιστορική συνέχεια ή ασυνέχεια του Ελληνισμού, πάρθηκαν με κριτήριο τις οικονομικές σκοπιμότητες και προτεραιότητες: Για παράδειγμα: η επιβολή της μονοτονικής γραφής (που κατέστησε όλη την πριν από τον 20ό αιώνα ελληνική γραμματεία «ξένη γλώσσα» για τους σημερινούς Ελληνόφωνους). Η διάλυση της μικρής, αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας και η δημιουργία εκτεταμένων «δήμων» και πελώριων «περιφερειών» (ενώ χάρη στη μικρή κοινότητα επέζησε ο Ελληνισμός ώς και κάτω από τη ρωμαϊκή κυριαρχία και τον οθωμανικό ζυγό).

 Η καταστροφή και ο αφανισμός του απαρόμοιαστου ελληνικού τοπίου (θυσία στον βωμό της «τουριστικής ανάπτυξης» ή της προτεραιότητας «να δουλεύει το γιαπί»). Η δραματική υποβάθμιση και απαξίωση των γλωσσικών μαθημάτων στα σχολεία για χάρη της προτεραιότητας «παραγωγικών» γνώσεων. Η προπαγανδιστική παραχάραξη της Ιστορίας, προκειμένου να προαχθεί η «πολυπολιτισμικότητα» που διευκολύνει την παγκοσμιοποίηση των αγορών – και μύρια όσα ανάλογα.

Κόμματα και διαχειριστές της εξουσίας δεν ακούστηκε ποτέ να συζητούν προβλήματα στρατηγικής για την εξασφάλιση ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού – αν η ζωή αρχίζει και τελειώνει στην οικονομία, η επιβίωση του Ελληνισμού έχει μόνο συναισθηματικό, δηλαδή μηδενικό ενδιαφέρον. Με συνεχώς αμφισβητούμενα (πολλαχόθεν) τα σύνορα του κρατιδίου και με τον εφιάλτη της δημογραφικής απειλής να «μετράει μέρες» ώς την οριστική μας εξαφάνιση, η εικόνα που δίνει προς τα έξω το ελλαδικό κοινοβούλιο παραμένει ανυπότακτη στον οποιονδήποτε ηθικό (απαξίας) ή κοινής λογικής χαρακτηρισμό.

 Κομματάνθρωποι στιγματισμένοι ως φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί εγκλημάτων του κοινού Ποινικού Δικαίου, διαπληκτίζονται με διαδόχους που βιάζονται να προλάβουν και αυτοί να απολαύσουν τη μέθη της εξουσιαστικής αυθαιρεσίας, λωποδυσίας και μαφιόζικης («νονών») απολυταρχίας. Η διάλεκτος των διαπληκτισμών είναι αυτή των χαμαιτυπείων και της χυδαιολογίας του υποκόσμου – όμως αυτό το ανθρώπινο υλικό διαχειρίζεται το ψωμί μας, τις ελπίδες μας, την αξιοπρέπειά μας των Ελλήνων.

Από το δίπολο της απάνθρωπης οικονομικής μονοτροπίας ο ένας πόλος, ο μαρξισμός, κατέρρευσε, όχι επειδή τον κατατρόπωσαν αντίπαλοι, αλλά «ένδοθεν», από εξόφθαλμη ανεπάρκεια να ανταποκριθεί σε ζωτικές ανθρώπινες ανάγκες. Και κατέρρευσε «εν ακαρεί», με ταχύτητα κυριολεκτικά απίστευτη, αυτός ο Γολιάθ των εφιαλτικών πυρηνικών οπλοστασίων, ο ικανός να εξαλείψει τη ζωή από τον πλανήτη. 

Οι ανάγκες της κοινωνίας των ανθρώπων αποδείχθηκαν ισχυρότερες οποιουδήποτε εξοπλισμού και απολυταρχισμού.

Ολα τα σημάδια δείχνουν ότι η πρόσκρουση στη δυναμική των ανθρώπινων αναγκών οδηγεί νομοτελειακά σε παταγώδη κατάρρευση και τον εναπομένοντα δεύτερο πόλο της οικονομικής μονοτροπίας. 

Το παρανοϊκό, αλλά και ιλιγγιώδες διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, η μέθη του παιγνίου με ανυπόστατες συμβατικές «αξίες» (αέρα) που με μόνη την ευρηματικότητα της πρόκλησης εντυπωσιασμού γεννάνε αιφνίδια μεγιστάνες δυσθεώρητου πλούτου και μάζες εξαθλιωτικής φτώχειας – αυτό το κορύφωμα της εφιαλτικής αλαζονείας είναι νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο να καταρρεύσει σαν χάρτινο άθυρμα. Διότι επαναλαμβάνει την ίδια ύβρι με αυτήν του μαρξισμού.

Ελπίδα μας είναι οι θύελλες των καιρών. Δεν  τις αντέχουν ούτε οι χαμαιλεόντιοι  ακκισμοί  Τσίπρα  ούτε οι  χαρτογιακάδικες  απομιμήσεις  για  να  κατασκευαστεί ο Αντι-Τσίπρας. Οι θύελλες σαρώνουν τις χαρτοκοπτικές.  

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

.Ανταλλάγματα

Ο ​​πρωθυπουργός έχει ένα σύμμαχο αυτήν την ώρα ή μάλλον ένα σύμμαχο που μετράει. Η Γερμανίδα καγκελάριος έπαιξε πολύ έξυπνα τα χαρτιά της. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πολύ υλικό όταν έλθει η ώρα να καθαρογραφεί η Ιστορία, για το πώς πήγαμε από το «go back madam Merkel» στην τωρινή στενή σχέση και στα συχνά τηλεφωνήματα. Υπήρξαν, βέβαια, πολλοί Ευρωπαίοι που ένιωσαν ασφάλεια λόγω αυτής της σχέσης. 

Υποτίμησαν πάντοτε το γεγονός ότι κ. Μέρκελ είναι πάνω απ’ όλα πολιτικός με ένστικτο επιβίωσης. Δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς τον «Πρίγκιπα» του Μακιαβέλι, για να καταλάβει ότι αυτές οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης. Ας μην προτρέχουμε, όμως...

Η Γερμανίδα καγκελάριος έχει επενδύσει στον κ. Τσίπρα. Χωρίς τη δική του συγκατάθεση δεν θα είχε πετύχει τη συμφωνία με την Αγκυρα. 

Ο πρωθυπουργός δέχθηκε το κλείσιμο των συνόρων, το ΝΑΤΟ, τους Τούρκους συνδέσμους, την παρουσία γαλλικών και γερμανικών ΜΑΤ σε ρόλο συνοδών στις επαναπροωθήσεις και ό,τι άλλο του ζητήθηκε. Για την κ. Μέρκελ η συμφωνία αυτή είχε κορυφαία σημασία. Πολιτικά δεν άντεχε άλλο τις ανεξέλεγκτες ροές προσφύγων και μεταναστών και ήθελε το κλείσιμο των συνόρων. 

Μοιάζει να το έχει πετύχει, αν και οι πιθανές νάρκες που μπορεί να τινάξουν τη συμφωνία στον αέρα είναι πολλές.

Τι πήρε ως αντάλλαγμα ή μάλλον τι πιστεύει ότι θα πάρει ως αντάλλαγμα ο πρωθυπουργός; Προφανώς, ένα ήπιο πακέτο μέτρων για να κλείσει η αξιολόγηση και κάποιο σήμα ότι αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις για το χρέος. Ισως να είχε πεισθεί ότι θα πετύχαινε και την πλήρη αποχώρηση του ΔΝΤ από την εικόνα. 

Οι χειρισμοί μετά τη διαρροή της εσωτερικής τηλεδιάσκεψης του Ταμείου έβαλε την κ. Μέρκελ σε δύσκολη θέση. Ναι, θέλει να βοηθήσει τον κ. Τσίπρα, αλλά, είπαμε, πάνω απ’ όλα είναι πολιτικός. Εχει ξοδέψει πολύ κεφάλαιο στο προσφυγικό, δεν έχει μεγάλα περιθώρια να αναλώσει άλλο για την Ελλάδα, πέραν κάποιου σημείου.

Με αγωνία, λοιπόν, θα περιμένει ο πρωθυπουργός, αλλά και όλοι μας, την έκβαση της διαπραγμάτευσης. Οι γνωστοί αισιόδοξοι πιστεύουν ότι το πακέτο της αξιολόγησης θα μαλακώσει σε σχέση με τα τωρινά προσχέδια και πως θα δοθεί και ένα ισχυρό σήμα για το χρέος. 

Οι απαισιόδοξοι δεν βλέπουν περιθώρια να μπει κι άλλο νερό στο κρασί της Κομισιόν και φοβούνται το ατύχημα.

Τις επόμενες εβδομάδες θα φανεί αν η κ. Μέρκελ θα μπορέσει να «καθαρίσει» το παιχνίδι, όπως θα ήθελε ο νεοαποκτηθείς «φίλος». Εντάξει, θα πιέσουν προς αυτήν την κατεύθυνση οι της Κομισιόν, οι Γάλλοι κ.ά., αλλά το κρίσιμο τηλεφώνημα και οι αποφάσεις θα έλθουν από το Βερολίνο. Να σημειώσουμε, μάλιστα, σε αυτό το σημείο ότι στην Ουάσιγκτον έχει επέλθει κόπωση σε σχέση με την Αθήνα, γιατί, όπως είπε κορυφαίος αξιωματούχος στον Λευκό Οίκο, «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, ούτε σε σχέση με το ΔΝΤ. 

Το χρειάζεσθε, τους έχουμε πει τις απόψεις σας, έως εδώ».

Ολα περνούν από το Βερολίνο, λοιπόν, στο τέλος της ημέρας. Θα φανεί σε λίγο αν αυτή η παράδοξη σχέση Τσίπρα - Μέρκελ θα αποδώσει τα αναμενόμενα για την κυβέρνηση ή αν θα είναι ένα ακόμη επεισόδιο στη συλλογή ελληνικών εμπειριών της κ. Μέρκελ, η οποία μάλλον δεν φανταζόταν ποτέ πριν γίνει καγκελάριος πόσο χρόνο και ενέργεια θα ξόδευε για την Ελλάδα.  

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Παρακαλάνε τώρα τον Στουρνάρα να τους σώσει

Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστοι μήνες από τότε που η κυβέρνηση ενορχηστρωμένα και με τη βοήθεια βεβαίως των γνωστών δημοσιοκάφρων, είχε στοχοποιήσει τον Γιάννη Στουρνάρα. Όπως ακριβώς κάνουν και σήμερα με τον Αντώνη Σαμαρά, έτσι και όταν η πρώτη φορά Αριστερά ανέβηκε στην εξουσία, έβαλε στο στόχαστρο τον διοικητή της ΤτΕ. Ήθελε με κάθε τρόπο να τον διώξει, δεν ήθελε να μπλέκει στα πόδια τους ένας σοβαρός άνθρωπος. Σε ένα τσίρκο με γελωτοποιούς αυτός «που ξέρει τη δουλειά, που προειδοποιεί ότι έρχονται τα χειρότερα, που συστήνει συγκεκριμένα πράγματα και καταθέσει σωστές προτάσεις είναι «βαρίδι». Έτσι και η κυβέρνηση Τσίπρα προσπάθησε με κάθε τρόπο πέρυσι την άνοιξη και λίγο αργότερα να εξαναγκάσει σε παραίτηση τον Στουρνάρα.

Μιλάμε για την επίσημη κυβέρνηση, για το σύστημα Μαξίμου και κυρίως για κάτι απίθανους τύπους όπως ο Παππάς που διέρρεαν στα παπαγαλάκια τους ότι «εγώ θα τον τελειώσω τον Στουρνάρα». Δε μιλάμε βεβαίως για τα «νούμερα» που ετοίμαζαν εισβολή στην ΤτΕ και σύλληψη του διοικητή, αυτά είναι για γέλια.

Το Μέγαρο Μαξίμου στοχοποίησε τότε τον κ. Στουρνάρα γιατί τους έλεγε ότι πάμε στα βράχια. Τους έλεγε ότι χρεοκοπούμε, ότι υπάρχει κίνδυνος για capital controls, ότι αν δεν συμφωνήσουμε με τους δανειστές θα γίνουμε Ζιμπάμπουε. Τότε λοιπόν έβαλαν συγκεκριμένους δημοσιογράφους να χτυπήσουν τον Στουρνάρα και τους συνεργάτες του.

Δεν θα μιλήσουμε για κάποιες περίεργες υποκλοπές, ούτε και απειλές σε βάρος μελών της οικογενείας του. Ούτε για κάποιες «περίεργες» νυκτερινές επισκέψεις. Αυτά θα τα γράψει η ιστορία. Μιλάμε για τηλεφωνικές απειλές κατά του διοικητή και συνεργατών του. Μιλάμε για πιέσεις να σηκωθεί και να φύγει, μιλάμε για παρεμβάσεις στο έργο και την ανεξαρτησία της ΤτΕ. Ευτυχώς που ήταν η ΕΚΤ και σώθηκε η κατάσταση. Όταν λίγους μήνες μετά ο Τσίπρας και η παρέα του έκαναν τη μεγαλειώδη κωλοτούμπα του αιώνα τότε ο Στουρνάρας δικαιώθηκε, όπως βεβαίως και ο Σαμαράς που τον είχε επιλέξει. Αυτοί οι δύο είχαν σώσει τη χώρα το 2012 για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ να τη διαλύσει.

Μετά από το δημοψήφισμα και τις περιπέτειες στην οικονομία και τις τράπεζες, αν δεν ήταν ο Στουρνάρας τώρα θα είχαμε χρεοκοπήσει οριστικά και αμετάκλητα. Ομοίως, με τη βοήθεια της ΤτΕ έγινε η ανακεφαλαιοποίηση για την οποία επιχαίρει τώρα ο κ. Τσίπρας. Για να μην πούμε για τις δεκάδες κρυφές συναντήσεις υπουργών της σημερινής κυβέρνησης που πήγαιναν ως ικέτες στην ΤτΕ ζητώντας συμβουλές από τον κ. Στουρνάρα τον οποίο οι ίδιοι ήθελαν να διώξουν.

Η κλήση του διοικητή της κεντρικής τράπεζας να πάει στο Χίλτον και στις συναντήσεις με τους δανειστές είναι η απόλυτη δικαίωση του κ. Στουρνάρα. Οι ανίκανοι τύποι σαν τον Τσακαλώτο, τον Σταθάκη, τον Κατρούγκαλο που εδώ και μήνες κλείνουν τη συμφωνία κι όλο ανοικτή μένει, ζήτησαν τη βοήθεια του Στουρνάρα για να διευθετηθεί το ζήτημα των κόκκινων δανείων.

Ειδικά ο κ. Σταθάκης κατέστρεψε με την αφασία του κάθε συζήτηση τους τελευταίους μήνες για να λήξει το θέμα με τα ληξιπρόθεσμα δάνεια. Το αδιέξοδο και το μαχαίρι στο λαιμό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ανικανότητα του εν λόγω υπουργού να αντιληφθεί την πραγματικότητα.

Η παρουσία του κ. Στουρνάρα στον τελικό γύρο των διαπραγματεύσεων δείχνει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα παραδέχεται την ανοησία και την ανικανότητά της. Άλλωστε, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να εφαρμόσει την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά (υπουργός της οποίας ήταν ο κ. Στουρνάρας) με την οποία η χώρα μπήκε σε σωστό δρόμο πριν έρθει η λαίλαπα Τσίπρα.

Η δικαίωση του κεντρικού τραπεζίτη σημαίνει επίσης ότι θα πρέπει να σταματήσουν οι κάφροι που έχει η κυβέρνηση σε διάφορα μέσα και οι οποίοι ψάχνουν να βρουν κάτι για να κατηγορήσουν τον κ. Στουρνάρα αλλά δεν μπορούν. Ας το βουλώσουν λοιπόν κι ας ανοίξουν τ' αυτιά τους και τα μάτια τους για το πώς μπορεί να σωθεί η Ελλάδα χωρίς λαϊκισμούς αλλά με δουλειά, σοβαρότητα και σύνεση.