.Τι συμφώνησαν Τσίπρας - Μέρκελ - Ολάντ

Tη δέσμευση ότι θα διατηρηθεί το status quo στα σύνορα της Ευρώπης, τουλάχιστον ως την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της 6ης Μαρτίου, έλαβε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας από τη Γερμανίδα Καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ και το Γάλλο πρωθυπουργό, Φρανσουά Ολάντ, κατά τη διάρκεια της τριμερούς συνάντησης που είχαν σήμερα το πρωί στις Βρυξέλλες, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες κυβερνητικές πηγές.

     

 Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, σε ό,τι αφορά το προσφυγικό, ο πρωθυπουργός επανέλαβε ότι η Ελλάδα δε θα αποδεχθεί ενέργειες οι οποίες αποβαίνουν εις βάρος της, επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που έχει τηρήσει τις δεσμεύσεις της στο σύνολό τους.

 Πρόσθεσε ότι η Ελλάδα έχει σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος στο προσφυγικό, κάτι το οποίο αναγνωρίζεται ήδη από τις άλλες χώρες. Ο πρωθυπουργός υπογράμμισε, επίσης, ότι οι « μονομερείς ενέργειες» δεν είναι αποδεκτές από την πλευρά της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τις ίδιες κυβερνητικές πηγές, οι τρεις ηγέτες συμφώνησαν ότι το «κλειδί» στην αντιμετώπιση του προσφυγικού είναι η Τουρκία και η συντονισμένη δράση του ΝΑΤΟ, προκειμένου να ελεγχθούν αποτελεσματικά οι προσφυγικές ροές. Από την πλευρά τους, η Γερμανίδα Καγκελάριος και ο Γάλλος Πρόεδρος 

διαβεβαίωσαν τον Έλληνα πρωθυπουργό ότι η Ελλάδα θα έχει όποια βοήθεια ζητήσει και συμφώνησαν ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι αποδεκτή, με οποιονδήποτε τρόπο, η μεταφορά περισσότερης πίεσης στη χώρα. Επιπλέον, οι Α. Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ 

δεσμεύθηκαν ότι θα διατηρηθεί το status quo στα σύνορα της Ευρώπης, ως την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της 6ης Μαρτίου, όπου θα αξιολογηθεί η διαχείριση του προσφυγικού με επίκεντρο την Τουρκία. Παράλληλα ξεκαθαρίστηκε ότι δεν υπάρχει κανένα ζήτημα αποκλεισμού της Ελλάδας από τη Ζώνη Σένγκεν.

Εξάλλου, κυβερνητικές πηγές χαρακτήριζαν «θετική» την εξέλιξη της τριμερούς συνάντησης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αν η θετική έκβαση συνεχιστεί ως το τέλος της Συνόδου, δεν θα υπάρξει πρόβλημα από ελληνικής πλευράς σε σχέση με την τελική έγκριση του κειμένου συμπερασμάτων της Συνόδου.

Κυβερνητικές εξέφραζαν την ικανοποίησή τους για την ισχυρή στήριξη της Γερμανίδας καγγελαρίου στην Ελλάδα για το προσφυγικό. Εξέφραζαν επίσης ικανοποίηση για την ισχύρή στήριξη από τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Βουλγαρία και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην ανάγκη υλοποιίησης των συμφωνηθέντων από την Τουρκία.

Όσον αφορά το οικονομικό ζήτημα και την εφαρμογή του ελληνικού προγράμματος, οι τρεις ηγέτες συμφώνησαν ότι είναι ανάγκη να επιστρέψουν άμεσα οι θεσμοί στην Αθήνα, προκειμένου να ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση το συντομότερο δυνατό. Συμφωνήθηκε, επίσης, ότι θα υπάρξουν από κοινού πρωτοβουλίες των τριών μερών προς αυτήν την κατεύθυνση.

.Δύο καλά σημάδια

Δύο καλά σημάδια επεφύλαξε η χθεσινή ημέρα, εν μέσω μιας εξαιρετικά αρνητικής γενικής εικόνας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο ευρωπαικό πλαίσιο.

Το πρώτο καλό σημάδι ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ορισμένους ξένους συνομιλητές τους στις Βρυξέλλες: ο μεν Αλέξης Τσίπρας είπε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους στον Τσέχο πρωθυπουργό χαρακτηρίζοντας ως εχθρική ενέργεια κατά της Ελλάδας την αποστολή στρατού στα βόρεια σύνορά της, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης έβαλε κι αυτός στη θέση του τον αντικαγκελάριο της Αυστρίας ο οποίος έχει αντίστοιχες απόψεις. 

Το καλό ήταν λοιπόν διπλό: και ότι τα είπαν, αλλά και ότι απέπνεαν μία αίσθηση εθνικού συντονισμού στον τρόπο που κινήθηκαν – ανεξάρτητα αν είναι ή δεν είναι έτσι, η ουσία είναι ότι έτσι εισπράχθηκε.

Το δεύτερο καλό σημάδι ήταν η περίπου «έκρηξη» του Γερμανού Αντικαγκελάριου Γκάμπριελ, ο οποίος, επιτέλους, φαίνεται ότι όχι μόνον άρχισε να αντιλαμβάνεται το κακό που κάνει η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη, αλλά και τους τεράστιους κινδύνους που κρύβει για την Ελλάδα και την Ευρώπη ο κίνδυνος να καταστεί η πρώτη ακυβέρνητη χώρα ειδικά σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή.

Υπό… κανονικές συνθήκες θα ήταν αδιανόητες τέτοιες τοποθετήσεις, από τέτοιον αξιωματούχο, με τέτοια ένταση. Αυτό που φαίνεται λοιπόν να αλλάζει είναι ότι αρχίζει να γίνεται κατανοητό πως τίποτα δεν είναι πια «κανονικό». Και πως αν δεν αλλάξει η πολιτική που οδηγεί στη μετατροπή του ελληνικού κράτους σε σκέλεθρο, σε σκιά κράτους, τότε, η ζημιά θα είναι μεγάλη, άμεση και για όλους.

Μένει όμως τώρα να δούμε τη συνέχεια και στα δύο αυτά καλά σημάδια: θα προχωρήσουν, θα γίνουν πιο ουσιαστικά, θα διευρυνθούν, ή θα μείνουν εκεί; Αν πάντως συμβεί το πρώτο, θα είναι σίγουρα προς όφελος όλων…

 Μαλούχος Γεώργιος Π.  

.Η Αγρία Τριάς

Για τη διαβολή μιλούσα χθες εδώ, την ίδια στιγμή όμως εισέβαλλε στη σκηνή της καθημερινότητας η αυτάδελφή της η προσβολή. Οσα είπε ο κ. Λάκης Λαζόπουλος, στο τηλεοπτικό του «Αλ Τσαντίρι», για τον κ. Β. Σόιμπλε, για την «εμμονή» ή την «παράνοια» στην οποία υποτίθεται ότι κατέληξε λόγω της καθήλωσής του, υπερβαίνουν κατά πολύ τη σάτιρα, όσο διασταλτικά κι αν την εννοήσουμε. Ο ρόλος της άλλωστε δεν είναι να προσφέρει άσκεπτα δημόσια φωνή σε όσα χυδαία ενδέχεται να κυκλοφορούν σε τμήματα της κοινωνίας, μεταμφιεσμένα σε «πολιτικές απόψεις».

Η παραπολιτική-παραψυχολογική τηλεοπτική «ανάλυση» δεν έθιξε μόνο τον Γερμανό υπουργό, όπως είπε ο κ. Λαζόπουλος στη συγγνώμη που ζήτησε κατόπιν προσβολής από τους συλλόγους των Ελλήνων που έχουν βρεθεί στην ανάγκη αναπηρικού αμαξιδίου. Και γιατί άλλωστε έχουμε το δικαίωμα να προσβάλλουμε ειδικά τον κ. Σόιμπλε για την αναπηρία του; Ποιοι «εθνικοί λόγοι» αναιρούν το δικά του ανθρώπινα γνωρίσματα και τα συναφή δικαιώματα, εξίσου σεβαστά με των υπολοίπων;

Δεν προσβάλλεται τώρα πρώτη φορά ο κ. Σόιμπλε με τέτοιον τρόπο. Η λαϊκιστική ελαφρότητα, η αστόχαστη υπερβολή, η ίδια που ντύνει με ναζιστική στολή την κ. Μέρκελ (αυτό έχει γίνει πια κοινός τόπος για τον ευρωπαϊκό Νότο), τρέφεται συχνά με το κινητικό πρόβλημα που κατέλιπε στον Γερμανό πολιτικό η απόπειρα δολοφονίας του. Θαρρείς και έλειψαν τα πολιτικού τύπου επιχειρήματα για να ελεγχθεί και να επικριθεί η πολιτικού επίσης, πολιτικότατου τύπου εμμονή του στη λιτότητα – ή στον λιταυταρχισμό.

Δυστυχώς, η προσβολή, και η πιο βαριά ακόμη, είναι η πεπατημένη για την πολιτική εν Ελλάδι ρητορεία, είτε στελέχη κομμάτων ρητορεύουν είτε δημοσιογράφοι. Στους προπηλακισμούς πολιτικών (μια μορφή ρητορείας είναι και αυτοί) ο χαρακτηρισμός «λαμόγιο» είναι ο ηπιότερος που ακούγεται, κάτι σαν προστάδιο για να εξαπολυθούν κατόπιν οι σεξουαλικού περιεχομένου βρισιές για τον «ανεπιθύμητο», τη μάνα του, το σπίτι, το σόι του όλο. 

Εντάξει, ας πούμε ότι εκεί είναι ο «θυμωμένος λαός», ή μάλλον το κομμάτι του που θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά του να θυμώνει με όλους και για όλα, και να προσβάλλει τους πάντες σαν «προδότες», χρησιμοποιώντας ατόφιο το λεξιλόγιο Κασιδιάρη.

Πόσο περήφανοι είναι, όμως, για την ποιότητα των λεγομένων τους όσοι δημοσιογραφούντες (στο χαρτί ή στο γυαλί) συνηθίζουν να μεταχειρίζονται σαν μέγα επιχείρημα την κόμμωση της μιας πολιτικού ή το ντύσιμο της άλλης; Πόσοι, προφανώς απόλυτα ικανοποιημένοι από το πραξιτέλειο είδωλο που τους επιστρέφει ο καθρέφτης τους, δεν λοιδορούν με τον πιο χοντροκομμένο και αγενή τρόπο όσους και όσες δεν έτυχε να γεννηθούν εξίσου «όμορφοι» με την υψηλότητά τους; Πόσοι δεν στύβουν όση λογιοσύνη διαθέτουν για να μασκαρέψουν όσο πιο σοφιστικέ γίνεται τις κακίες τους για την ερωτική ιδιαιτερότητα όποιου βάλουν στο στόχαστρο;

Υπερβολή, Διαβολή, Προσβολή: Η Αγρία Τριάς.  

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Αν όμως σκέπτεται με τα πόδια;

Να θέσω μία διάσταση του θέματος, η οποία δεν είδα να επισημαίνεται στις αντιδράσεις για το ατόπημα του Λάκη Λαζόπουλου. Μήπως ανέπτυξε την άποψη ότι ο καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι καθηλώνεται σε μία ιδέα, επειδή κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια; Θέλω να πω, μήπως ο ίδιος σκέπτεται με τα πόδια; Γιατί, στην περίπτωση αυτή, ίσως θα ήταν κατανοητό να νομίζει ότι, αν δεν έχεις τα πόδια σου, μένεις αναγκαστικά κολλημένος σε μια ιδέα, αφού δεν μπορείς να περπατήσεις μέχρι την επόμενη.

Εν μέρει μόνο, κατά ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό, μου περνά σοβαρά από τον νου ότι, πράγματι, μπορεί να σκέπτεται με τα πόδια. (Τώρα, μιλώ εγώ από την πείρα μου. Ξέρω δημοσιογράφους ένα σωρό, που σκέπτονται και γράφουν με τα πόδια. Αυτό που μπορεί να κάνει ένας δημοσιογράφος σήμερα στην Ελλάδα, οπωσδήποτε μπορεί να το κάνει και ένας κωμικός, ίσως και καλύτερα...). 

Το λέω όμως για τον Λαζόπουλο, επειδή η απάντηση που έδωσε δείχνει ότι δεν έχει συλλάβει ποιο ήταν το ζήτημα. Δεν το είπα για τους ανάπηρους γενικώς, το είπα για τον Σόιμπλε ειδικώς – αυτό ήταν η κεντρική ιδέα της απάντησης και επ’ αυτής εδράζεται η υποψία μου για το όργανο με το οποίο σκέπτεται ο Λαζόπουλος...

Δεν έχει νόημα να στρέφεται κάποιος εναντίον του με δικαστικά μέσα, εκτός βέβαια αν επιδιώκει την αυτοπροβολή του. Διότι ο Λαζόπουλος έχει εκτεθεί με τρόπο που δεν επιδέχεται διόρθωση: έδειξε σε όσους έχουν διάθεση να δουν ότι το μεροληπτικό μένος του, όταν αφήνεται στον οίστρο του από άμβωνος, τον κάνει να επιτίθεται ακόμη και στην αναπηρία του άλλου (πολύ χειρότερο από το να τη χλευάζει ή να την ειρωνεύεται), εφόσον ο άλλος ανήκει στους «κακούς».

 Αυτός ο τόσο ευσυγκίνητος με τους απροστάτευτους και υπερευαίσθητος με τους αδικημένους, δεν καταλαβαίνει ότι, σε μια πολιτισμένη κοινωνία, είναι η φυσική ανωτερότητα του αρτιμελούς έναντι του αναπήρου αυτή που δημιουργεί την ηθική υποχρέωση του πρώτου προς τον δεύτερο. 

Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό ισχύει γενικώς και όχι ανάλογα με τα αισθήματα που ενδεχομένως τρέφουμε για τον ανάπηρο. Αυτό που εκστόμισε ήταν σαν να αστειεύεσαι με την καλλιτεχνική αξία του Π. Παντελίδη τη μέρα που ο άνθρωπος έχει σκοτωθεί σε αυτοκινητικό. Δεν λέγεται, πολύ απλά· και αν ειπωθεί, δύσκολα ξεχνιέται, γιατί πρόκειται για το είδος της απρέπειας που ο κόσμος τη νιώθει μέσα του, ακόμη και αν δεν έχει την ευγλωττία να την περιγράψει.

Η έκταση των αντιδράσεων δείχνει ακόμη πόσο αντιπαθής έχει γίνει ο Λαζόπουλος σε πολλούς, παρά τη δημοτικότητά του σε κάποιους άλλους. Πληρώνει τώρα αυτό που έκρυβε τόσα χρόνια, πότε με κλάψες και πότε με αστειάκια, αλλά η έπαρσή του, αφότου ένιωσε ασφαλής, το πρόδωσε: ότι είναι και αυτός μέρος της εξουσίας.

 Πάντα ήταν. Από τη Μιμή, μέχρι την υπόθεση του κότερου και τώρα με τον Αλέξη, ο Λαζόπουλος πάντα ήταν σε κάποια αυλή κοντά στους ισχυρούς. Από την ώρα που μπέρδεψε την κωμωδία με ένα είδος, δικής του επινοήσεως, καλιαρντής καθοδήγησης και προπαγάνδας ξεκίνησε και η αντίστροφη μέτρηση για τον Λαζόπουλο. Καιρός ήταν. Και πολύ κράτησε...

Ενδείξεις αποσύνθεσης

Ο Σγουρίδης έχει στην πολιτική τον ρόλο που έχει εκείνη η κότα που εμφανίζεται ενίοτε στα κόμιξ: τη βλέπουμε σε μια γωνία του καρέ να κινείται πανικόβλητη, χωρίς κατεύθυνση και χωρίς να καταλαβαίνει γιατί, ενώ γύρω της έχει ξεσπάσει σαματάς. Δεν ξέρουμε τι παθαίνει η κότα, αν κατά λάθος την ποδοπατάει κάποιος πάνω στον καβγά, ούτε και μας νοιάζει. Υπάρχει απλώς ως σύμβολο του πανικού και, ίσως, των αθώων θυμάτων κάθε κλωτσοπατινάδας.

Εδώ τελειώνουν όμως οι ομοιότητες, διότι η κότα τρέχει για να γλιτώσει και ποτέ δεν τη θυμάμαι να αυτοκτονεί, ενώ ο Π. Σγουρίδης αυτοκτόνησε εξαιτίας του πανικού του, όπως θα έχει καταλάβει και ο ίδιος σε δύο ή τρεις μήνες από τώρα. Δεν πειράζει. Οι ελαφροί δεν χάνονται ποτέ. Ακόμη και αν τα σπάσει με τον Καμμένο, υπάρχει και ο Καρατζαφέρης, που άνοιξε ξανά το μαγαζί του με όσους του απέμειναν και παίρνει ό,τι περισσεύει από τους άλλους.

Το θέμα, όμως, είναι ευρύτερο. Περισσότερη σημασία έχει η αιτία του πανικού που οδήγησε τον Σγουρίδη στην αυτοκτονία. Πρόκειται για τη γνώριμη από το παρελθόν βία των «αγανακτισμένων», που τώρα στρέφεται και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και των συνεργατών του. Τις προάλλες, στην Αλεξανδρούπολη, είχαμε τον προπηλακισμό των δύο τοπικών βουλευτών. Προχθές, στην Κρήτη, προπηλακίσθηκε ώς και ο Μιχελογιαννάκης! (Προξενεί αλγεινή εντύπωση, διότι αυτός εμφανώς υστερεί και χρήζει προστασίας...). 

Με αυτά και άλλα παρόμοια να συμβαίνουν πια καθημερινά, είναι φυσικό ο φόβος να εξαπλώνεται στις τάξεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αυτό εξηγεί γιατί κάποιοι αποπειρώνται, πάντα άγαρμπα και με κυνισμό, να δικαιολογήσουν την εξαπάτηση, προκειμένου οι ίδιοι να απεμπλακούν από τις ευθύνες, όπως ο Σγουρίδης και ένας άλλος βουλευτής που λέγεται Παραστατίδης.

Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, όσο και αν προ ημερών η κυβερνητική εκπρόσωπος το βρήκε «πρωτοφανές». Το εξέθρεψαν συστηματικά και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τους ΑΝΕΛ, τώρα όμως γυρίζει εναντίον τους και είναι επόμενο να φοβούνται, επειδή καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Είδαν, παλαιότερα, τον φόβο αυτό να εξαπλώνεται στις κοινοβουλευτικές ομάδες που στήριζαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις και ξέρουν ότι κάπως έτσι ξεκινά η αρχή του τέλους. 

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Ως πότε θα ζούμε μισώντας ο ένας τον άλλον;

Ένα νέο παλικάρι, 33 χρονών χάνει τη ζωή του. Καθημερινά βεβαίως χάνουν τη ζωή τους πολλά τέτοια παλικάρια αλλά κανείς δεν το παίρνει χαμπάρι.

Εν πάση περιπτώσει, ο Παντελής Παντελίδης είχε την τύχη ή το ταλέντο να γίνει γνωστός, τουλάχιστον σε μια μερίδα του ελληνικού πληθυσμού. Τραγουδιστής των μαγαζιών της παραλιακής και των καψουροτράγουδων, σε άλλους άρεσε σε άλλους όχι. Ο τρόπος ζωής και διασκέδασης δεν αφορά κανέναν, δεν πέφτει σε κανέναν λόγος. Όποιος ήθελε άκουγε Παντελίδη, Φουρέιρα ή τους εναλλακτικούς έντεχνους.

Εδώ φτάσαμε στο σημείο να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους ανάλογα με το τι μουσική ακούνε. Μάλιστα, στο χώρο της ψευτοκουλτουριάρικης αριστεράς, όποιος ακούει.... Παντελίδη είναι υπανάπτυκτος. Όποιος ακούει... Πασχαλίδη ή Λαζόπουλο είναι καλός, έξυπνος, πολιτισμένος, με κουλτούρα κ.λπ. Εκεί καταντήσαμε.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Γιατί αν κάνει κάποιος μια «βόλτα» στο διαδίκτυο και διαβάσει τα σχόλια και τις παρεμβάσεις για τον θάνατο του Παντελίδη θα φρίξει. Ό,τι θα έκανε βεβαίως και για οποιονδήποτε θάνατο γνωστού τραγουδιστή, ηθοποιού, προβεβλημένου ανθρώπου. Εκατοντάδες ανεγκέφαλοι βρίζουν ένα παλικάρι που έχασε τόσο τραγικά τη ζωή του.

 Και το εντυπωσιακό είναι ότι συνασπίζονται σ' αυτό το «μαύρο» μπλοκ των αθλίων και τα δύο άκρα. Οι αριστεροί με σνομπ υφάκι λένε «τι μας νοιάζει εμάς τι έπαθε αυτός... ο «σκυλάς». Οι ακροδεξιοί τον βρίζουν γιατί έκανε το λάθος να γράψει ένα τραγούδι που συνέδεε την γκόμενα με τα Κατεχόμενα, όπου αφού ζήτησε συγγνώμη το πήρε πίσω.

 Όμως, πραγματικά. Πόσο κακός λαός μπορεί να είμαστε όταν ένα κομμάτι του χαίρεται με το θάνατο ενός νεαρού παιδιού; Όπως και όλα τα παιδιά που σκοτώνονται σε τροχαία ή πεθαίνουν από κάποια αρρώστια θα πρέπει να μπαίνουν στην καρδιά μας. Να λυπόμαστε που χάθηκαν κι όχι να αναζητούμε την «ταυτότητά» τους.

 Αν είναι λαϊκοί, αν είναι έντεχνοι ή αν είναι... ροκάδες. Μα πόσο μυαλό μπορεί να έχει κάποιος να βγει και να βρίσει ένα νεκρό παιδί γιατί μπορεί να μην του άρεσε η μουσική του (αν και οι περισσότεροι που το παίζουν έντεχνοι, ρίχνουν και καμιά ζεμπεκιά σε κανένα καψουροτράγουδο);

Δεν μπορούμε ως λαός να χαιρόμαστε με τα καλά, να λυπόμαστε με τα άσχημα; Κι αν θέλουμε να αδιαφορήσουμε εντελώς ας το κάνουμε. Όχι, όμως, βρίζοντας και σκυλεύοντας έναν νεκρό. Όχι όμως, χωρίζοντας τους Έλληνες σε καλούς και κακούς ανάλογα με το αν είναι διάσημοι ή όχι, αν είναι τραγουδιστές του συρμού ή πουλάνε πολλούς δίσκους. Γιατί χωρίζουμε τους πολίτες με κριτήρια που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και που προκαλούν μόνο μίσος; Που φέρνουν την Ελλάδα πίσω, δεν την αφήνουν να ομονοήσει, να κοιτάξει μπροστά, να μεγαλουργήσει;

Δυστυχώς έτσι είναι. Ο θάνατος του Παντελίδη και οι ποταπές αντιδράσεις μιας μερίδας δείχνουν ότι η πατρίδα μας πάσχει από σοβαρή ψυχολογική διαταραχή. Είμεθα έθνος ανάδελφον που λέγαμε και παλιά. Δεν σεβόμαστε τίποτε, ούτε τον διπλανό, ούτε τον γείτονα, ούτε τον διάσημο, ούτε κανέναν. Μόνο την πάρτη μας κοιτάμε και μη χάσουμε τη βολή μας.

Ως πότε θα ζούμε μισώντας ο ένας τον άλλον;

.Μια τρύπα στα νερά του Αιγαίου έκανε ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες

Όσο και αν δηλώνουν ικανοποιημένοι στην κυβέρνηση για τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής των Ευρωπαίων για το προσφυγικό τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Πολύ περισσότερο δεν δικαιούνται να πουλάει επικοινωνιακά φούμαρα ο Τσίπρας ότι απείλησε με βέτο αν δεν υπήρχε ρητή δέσμευση για να μην κλείσουν τα σύνορα οι βόρειες της Ελλάδας χώρες.

Τα πραγματικά γεγονότα με βάση το κείμενο των συμπερασμάτων είναι αδιάψευστα. Το πρόβλημα μετατέθηκε για τον επόμενο ή τους επόμενους μήνες ως την επόμενη Σύνοδο της ΕΕ. Στο μεταξύ υπάρχει μόνο ένα ευχολόγιο να μη γίνουν μονομερείς ενέργειες, δηλαδή να μην κλείσουν τα σύνορά τους οι χώρες του Βίζεγκραντ, ενώ στην πράξη αυτό ήδη συμβαίνει. Επιπλέον η Τουρκία έχει το κεφάλι της ήσυχο σε ότι αφορά το προσφυγικό και διατηρεί όλα τα προσχήματα να μην κάνει τίποτα, επικαλούμενη την αναταραχή στο εσωτερικό της και τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων της Τουρκίας στα ανατολικά της σύνορα καθώς και της Συρίας.

Κοινώς άνθρακες ο θησαυρός, αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θα θελήσει να παρουσιάζει ως κάτι φοβερό και τρομερό τις αποφάσεις τις συνόδου. Πολύ περισσότερο που η κατάσταση στις Βρυξέλλες ήταν ευχές επί ευχών χωρίς τίποτα χειροπιαστό για τις ευθύνες όλων των υπολοίπων χωρών και όχι μόνο των σκληρών της Ανατολικής Ευρώπης, που αρνούνται να υλοποιήσουν τις εδώ και καιρό υπάρχουσες αποφάσεις για τη μετεγκατάσταση των προσφύγων που περνούν από την Ελλάδα.

Και επιπλέον, αυτό που έκανε η ΕΕ στο σύνολό της ήταν να χαιρετίσει την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο που ένας θεός ξέρει αν πραγματικά θα ασχοληθεί με τους πρόσφυγες ή αν τελικά αποτελεί το τυράκι στη φάκα της Τουρκίας για να επιβάλλει τις επιδιώξεις της αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Όπως και να έχει το πράγμα, ο Τσίπρας γυρίζει στην Αθήνα όχι μόνο άπραγος, αλλά με την εκκρεμότητα να παρατείνεται και σ’ αυτή την περίπτωση ο χρόνος λειτουργεί και πάλι σε βάρος της Ελλάδας.

Το κυριότερο απ’ όλα: Θα θέλαμε πραγματικά να ξέρουμε τι συζήτησαν Ολάντ, Μέρκελ και Τσίπρας στην τριμερή συνάντησή τους σήμερα στο περιθώριο της συνόδου. Φοβόμαστε ότι η συζήτηση δεν ήταν τόσο «αθώα» και δεν αφορά μόνο το πότε θα επιστρέψει το κουαρτέτο και θα κλείσει η αξιολόγηση. Συζήτησαν πολλά περισσότερα και εξαιρετικά σοβαρά που αφορούν το μέλλον της Ελλάδας, την ήδη λαβωμένη εθνική της κυριαρχία. 

Για την ιστορία θυμίζουμε μόνο ότι το προηγούμενο βράδυ της επίσκεψης Μέρκελ στην Τουρκία όταν και ανακοινώθηκε η είσοδος του ΝΑΤΟ στη φύλαξη του Αιγαίου, η Γερμανίδα Καγκελάριος είχε συναντηθεί κεκλεισμένων των θυρών με το Γάλλο Πρόεδρο στο Στρασβούργο, μακριά από τις κάμερες και χωρίς να γίνουν δηλώσεις στον Τύπο.

Τώρα τι πραγματικά συζήτησαν πίσω από τις κλειστές πόρτες και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας με τον Τσίπρα;