Μόνο όποιος το έχει
ζήσει μπορεί πραγματικά να καταλάβει, ότι το να έχεις έναν δικό σου άνθρωπο
στην εντατική, αλλάζει όλη σου τη ζωή. Και αλλάζει και τις σχέσεις των ανθρώπων
Η ημέρα σου χωρίζεται στα δύο: στην πρωινή και την απογευματινή επίσκεψη.
Ολα τα άλλα, η δουλειά, η υπόλοιπη οικογένεια, η ζωή σου, ακολουθούν. Ομως, δεν
θέλω να γράψω για κάτι που πολλοί γνωρίζουμε ή θέλουμε να ξεχάσουμε…
Θέλω να γράψω για τις ανθρώπινες σχέσεις γύρω από την εντατική. Οι γιατροί,
που με ένα άγγιγμα στο μπράτσο, μια ερώτηση «Αντέχετε;», «Πώς είστε;» σου
δείχνουν το επιπλέον, ανθρώπινο ενδιαφέρον γι’ αυτό που περνάς εσύ. Ο άρρωστος
είναι η δουλειά τους. Εσύ όμως;
Καθημερινά, δυο φορές την ημέρα μαζευόμαστε, οι διάφοροι συγγενείς και
φίλοι, και περιμένουμε να ανοίξει η πόρτα. Επειτα από τρεις εβδομάδες έχουμε
γνωριστεί και είμαστε σαν μια ξεχωριστή οικογένεια.
Γνώρισα τη σύζυγο του κυρίου Γιώργου και τον αδελφό του. Γνώρισα τον εγγονό
της, τον μικρό Γιώργο, που είναι έξι χρόνων και πριν από λίγες ημέρες είχε
εξετάσεις στο καράτε για την πορτοκαλί ζώνη. Τα πήγε πολύ καλά και χαρήκαμε
όλοι μαζί του. Περίμενε υπομονετικά έξω από τον θάλαμο να δει η γιαγιά τον
παππού του που είναι άρρωστος.
Ο κύριος Κώστας, που η γυναίκα του, Ελένη, κάθεται δίπλα του ανελλιπώς,
πρωί απόγευμα, ελπίζοντας και εκείνη στο θαύμα. Η κυρία Μαρία που έρχεται εδώ
και 48 μέρες και επισκέπτεται την αδελφή της. «Τι σου είπε ο γιατρός;»,
«Aνοιξε λίγο τα μάτια σήμερα», «Πώς τον βλέπεις;», κάπου κάπου ξεφεύγει
κάποιο δάκρυ ‒αλλοίμονο αν δε γινόταν και αυτό– και μετά έχει τελειώσει η ώρα
και το ραντεβού ανανεώνεται για την επόμενη φορά.
Κάπου κάπου λέει κάποιος και κανένα αστείο – προχτές ο αδελφός του κυρίου
Γιώργου έλεγε πώς κάνει τα γεμιστά και συνέκρινε τη συνταγή με την κυρία Ελένη.
Όπως ομολόγησε κάποιος απ’ όλους μετά, τόσο που το συζητήσανε το θέμα, έπρεπε
να φέρει κανένα κομμάτι να το δοκιμάσουμε…
Και ξαφνικά, ήρθε ένας «καινούργιος». Ξένος, Aγγλος. Του
χαμογελάσαμε ευγενικά, του μιλήσαμε λίγο, δείξαμε ενδιαφέρον. Με το ζόρι μας
είπε ότι είναι ο πεθερός του στην εντατική, τον έφεραν επειγόντως από την
Κεφαλλονιά και μόλις γίνει καλά θα επιστρέψει στην πατρίδα του. Την άλλη μέρα,
ήρθε και η γυναίκα του. Ερχονται και αυτοί κάθε μέρα, κάθονται στις καρέκλες
σιωπηλοί και διαβάζουν τα βιβλία τους μέσω του kindle. Θες να τους πεις κάτι
παρηγορητικό… αλλά δεν σου το επιτρέπουν. Ούτε καλημέρα, ούτε καληνύχτα, ούτε
καν ένα χαμόγελο…
Με όλα τα προβλήματα, με όλον τον πόνο… αισθάνομαι ότι απέκτησα νέους
φίλους κάτω από πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες και εύχομαι να τους δω ξανά σε
καλύτερες μέρες και τους ευγνωμονώ που είναι εκεί, έξω από την εντατική… Και
ναι, μη με πείτε σοβινίστρια, αλλά είναι από τις φορές που χαίρομαι που είμαστε
κάπως αλλιώς, οι Ελληνες. Αυτό.
