.Η δοκιμασία των ΗΠΑ

Από τη γέννησή της, η Δημοκρατία αποδείχθηκε ανεκτική ακόμη και σε ανθρώπους με υπέρμετρη φιλοδοξία που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν το ψέμα, τη διχόνοια και τη μισαλλοδοξία για να επιτύχουν τους στόχους τους. Από την αρχαία Αθήνα έως τη σύγχρονη Ευρώπη, ανέκαθεν αναδείχθηκαν ηγέτες που δοκίμασαν την αντοχή του πολιτειακού συστήματος. 

Ομως, όσες πληγές και αν η άνοδός τους προκαλούσε, το δημοκρατικό σύστημα επανειλημμένως μπόρεσε να τις επουλώσει και να οδηγήσει τους πολίτες πάλι προς τη σταθερότητα και την ευημερία. Αρκεί κάποια δύναμη να επανόρθωνε τη Δημοκρατία.

Σπανίως, όμως, έχει βρεθεί άνθρωπος να απολαμβάνει τόση εξουσία όση ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και την ίδια ώρα αυτός που εξελέγη να φαίνεται τόσο ακατάλληλος να τη διαχειριστεί όσο ο Ντόναλντ Τραμπ. 

Η τεχνολογική και στρατιωτική υπεροχή, η οικονομική ισχύς και η Ιστορία της Αμερικής ως νικήτριας δύο παγκοσμίων πολέμων και εγγυήτριας του διεθνούς συστήματος διακυβέρνησης εξασφαλίζουν στον πρόεδρο των ΗΠΑ πρωταγωνιστικό ρόλο σε ό,τι συμβαίνει στη χώρα του και στον κόσμο. Στο εσωτερικό, αυτή η εξουσία ελέγχεται από πολύπλοκο σύστημα ισορροπιών μεταξύ θεσμών που εξελίχθηκε μέσα από τα χρόνια.

Η εκλογή του κ. Τραμπ δείχνει ότι το σύστημα βρίσκεται στα όριά του. Ο ίδιος διαθέτει τη δύναμη, αλλά και τη νοοτροπία να το επιβαρύνει περαιτέρω. Ο 45ος πρόεδρος θα κυβερνήσει έχοντας απόλυτη ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στο Κογκρέσο· θα προτείνει, επίσης, νέο ανώτατο δικαστή της προτίμησής του στο Supreme Court (Αρειος Πάγος), εξασφαλίζοντας συντηρητική πλειοψηφία για πολλά χρόνια.

 Εχοντας επιτύχει την εκλογή του αγνοώντας τις προτροπές των συμβούλων του, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν ο κ. Τραμπ θα επιλέξει επιτελείο που θα τον συγκρατεί ή θα τον καθοδηγεί. Αλλος σημαντικός θεσμός, ο Τύπος, με τη σχεδόν ομόφωνη υποστήριξη που παρείχε προς τη Χίλαρι Κλίντον, απεδείχθη απολύτως ανίσχυρος να αποτρέψει την εκλογή Τραμπ. Θα μπορέσει να τον ελέγξει τώρα;

Ο Ντόναλντ Τραμπ, με άλλα λόγια, έχει τη νομιμοποίηση μεγάλης εκλογικής νίκης την ώρα που όλοι οι άλλοι θεσμοί του πολιτεύματος φαίνονται αποδυναμωμένοι. Οταν αναλάβει τα ηνία στις 20 Ιανουαρίου, απ’ αυτόν θα εξαρτάται πώς θα εξελιχθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και ποιος θα είναι ο ρόλος τους στον κόσμο. 

Θα επιδιώξει να κλείσει τις πληγές του διχασμού μεταξύ κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ομάδων τις οποίες εκμεταλλεύθηκε για να εκλεγεί ή θα συνεχίσει να επενδύει στην ένταση και τη διχόνοια; Εάν εφαρμόσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις (ή απειλές), πώς θα διαχειριστεί τις αντιδράσεις; Με διάλογο ή με όλη την ισχύ του πανίσχυρου κράτους; Θα ενώσει ή θα διχάσει περαιτέρω;

Εάν ο κ. Τραμπ πιστεύει ότι οι θεσμοί θα τον υπηρετούν χωρίς ο ίδιος να υπηρετεί αυτούς, εναπόκειται στους λειτουργούς τους να τον επαναφέρουν στην τάξη. Ουδείς άλλος μπορεί να το κάνει. Εάν ο λαός της ισχυρότερης χώρας του κόσμου δεν είναι προσηλωμένος στη Δημοκρατία, αλίμονο στους υπολοίπους. 

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Τραμπ και Πούτιν αναστρέφουν την Παγκοσμιοποίηση

Εάν φανταζόμουν τον εαυτό μου για ένα λεπτό ως έναν ηγέτη των αντικαθεστωτικών Συντηρητικών κομμάτων της Δύσης, δύσκολα δύναμαι να σκεφθώ να πω κάτι πιο αντικαθεστωτικό από το να υποστηρίξω δημοσίως τον Βλάντιμιρ Πούτιν. Λίγα πράγματα ηχούν τόσο αντιδραστικά στις διεθνείς ελίτ του πολιτισμικού μαρξισμού όσο το όνομα του Ρώσσου ηγέτη.

Στο πρόσφατο Βρετανικό δημοψήφισμα η καμπάνια του BREMAIN έπαιξε το χαρτί της κατάδειξης του θαυμασμού των BREXITIERS προς τον Πούτιν κάνοντας μία τρύπα στο νερό. Οι δε Αάρον Μπανκς, ο εκατομμυριούχος χρηματοδότης της καμπάνιας της αποχώρησης από την ΕΕ και ο πρώην ηγέτης του Ευρωσκεπτικιστικού UKIP Νάιτζελ Φάρατζ υπερήφανα εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για την ικανότητα του Ρώσσου Προέδρου να διαχειρίζεται με αποτελεσματικότητα τα ζητήματα που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής.

Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ δέχθηκε σφοδρή επίθεση από την Χίλαρι Κλίντον κατά την διάρκεια των τριών ντιμπέιτς αποκαλώντας τον «μαριονεττα της Ρωσσίας», ο πρώτος δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον Πούτιν. Ποντάροντας στο γεγονός πως η Ρωσσία δεν αποσπά θέσεις εργασίας από τους Αμερικανούς όπως οι Μεξικανοί λαθρομετανάστες και γνωρίζοντας ότι η Ρωσσία δεν απειλεί άμεσα στρατιωτικά τις ΗΠΑ όπως ο Ισλαμικός Φονταμενταλισμός, το να συνδέσει ο Ντόναλντ Τραμπ το όνομά του με τον στιβαρό ηγέτη του Κρεμλίνου τον κάνει να κερδίζει στα μάτια του κοινού του ώστε να σπάσουν όλα τα καθιερωμένα μετα - ψυχροπολεμικά ταμπού των ελίτ.

Αλλά και η πρωτοπόρος του κινήματος της ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς και ηγέτιδος του Front National, Μαρίν Λε Πέν, έχει ανοιχτά ταχθεί υπέρ της άρσης των κυρώσεων εις βάρος της Μόσχας. Μάλιστα έχει επιδοκιμάσει τα δημοψηφίσματα εκείνα που επικυρώνουν τις καταλήψεις εδαφών από τον Πούτιν παρόλο που τα αποτελέσματά τους έχουν διαψευσθεί από παγκόσμια ιδρύματα. Μάλιστα, το κόμμα της έχει λάβει δάνεια ύψους 11 εκατομμυρίων ευρώ από ρωσσική τράπεζα.

Όλα αυτά βέβαια έχουν και κάποια εξήγηση. Ο Πουτινικός πολιτισμικός Συντηρητισμός που έχει εφαρμοσθεί στην Ρωσσία είναι και ο πυρήνας των ιδεών των κομμάτων της Νέας Δεξιάς στην Ευρώπη. Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα είναι ο νόμος του 2013 που απαγορεύει την προπαγάνδα των ομοφυλοφιλικών προτύπων. 

Ο νόμος αυτός επισύρει ποινές στην LGBT κοινότητα (όπως επισήμως καλείται διεθνώς η κοινότητα των Ομοφυλοφίλων, Λεσβιών, Αμφιφυλοφίλων και Τρανσέξουαλ) απαγορεύοντάς τους τις δημόσιες επιδείξεις όπως το διαβόητο «Gay Pride» αλλά και επιβάλλοντας βαρύ πρόστιμο στα ομόφυλα ζευγάρια που επιδεικνύουν την τρυφερότητά τους δημοσίως. 

Ο νόμος αυτός όπως ήταν φυσικό δέχθηκε τρομερές επικρίσεις από τα mainstream media της Δύσεως αλλά στην Ρωσσία, όπου η συνειδητοποίηση εκ μέρους του Πούτιν του πόσο γρήγορα μειώνεται ο πληθυσμός της, ο επαναπροσδιορισμός των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών είναι καθοριστικής σημασίας και πολύ ψηλά στις προτεραιότητες της κυβέρνησης εν σχέσει με το δημογραφικό.

Αυτή τη νέα Συντηρητική αντεπανάσταση του Πούτιν θαυμάζουν και τα κόμματα της Νέας Δεξιάς στην Δύση αφού διαβλέπουν πως και η Ευρώπη μαστίζεται από το σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα της γήρανσης του πληθυσμού της βλέποντας στο πρόσωπο του Ρώσσου ηγέτη μεγαλύτερη εγγύτητα από ότι στις φιλελεύθερες μαριξίζοντες ελίτ της Δύσεως που επιτρέπουν την διάδοση των ομοφυλοφιλικών προτύπων μέσω του γάμου και της υιοθεσίας. Οι τελευταίες άλλωστε δεν έχουν κρύψει πως το δημογραφικό πρόβλημα της Δύσεως πρέπει να λυθεί μέσω της μετανάστευσης.

Η σχέση μεταξύ Πούτιν και της Δυτικής Νέας Δεξιάς φυσικά θα βρει και τον Ρώσσο Πρόεδρο κερδισμένο αυξάνοντας τα ερείσματά του στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στην γεωπολιτική σκακιέρα. Αλλά και από την πλευρά της, η Δυτική Νέα Δεξιά, μόνο σε συνεργασία με τον Πούτιν θα μπορέσει να επαναφέρει στο προσκήνιο τις αξίες του Έθνους και του Συντηρητισμού που θα μπορέσουν να αποβαλτώσουν την Δύση από τον εκφυλισμό στον οποίο έχει περιπέσει αναστρέφοντας την παγκοσμιοποίηση και δημιουργώντας στην θέση της μία νέα και πιο δημοκρατική τάξη πραγμάτων.

.Παγκοσμιοποίηση στοπ… πάμε γι' άλλα!

Καταρχήν προτείνω στους αναλυταράδες που προέβλεπαν νίκη της Χίλαρι, να χρησιμοποιούν τα πτυχία τους από εδώ κι στο εξής για να τυλίγουν σουβλάκια.

Μόνο βλάξ μπορεί να είναι κάποιος, για να μην πω τίποτα χειρότερο, αν δεν μπορεί να δει την κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης και που αυτή οδήγησε.

Είναι προφανές ότι όλο αυτό το οικονομικό μοντέλο που δομήθηκε με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων και όχι των λαών, έχει φτάσει πλέον στο τέλος του.

Διότι δεν μπορείς να ξεζουμίζεις τον κόσμο, να αφήνεις τα κοράκια των αγορών να κατασπαράζουν τα πάντα και να μην υποστείς τις συνέπειες.

Αν δει κάποιος το ντοκιμαντέρ “Inside Job”, που εξηγεί τους λόγους για την οικονομική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ, θα καταλάβει γιατί βρεθήκαμε στο σημερινό τέλμα. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα, όπου ένα από τα golden boys της εποχής αναφέρει ότι το αμερικανικό κράτος θα πρέπει να επιβάλει αυστηρότερους κανόνες στις αγορές καθώς «δεν μπορούμε να ελέγξουμε την απληστία μας».

Τι έκανε όμως η αμερικάνικη κυβέρνηση; Απλώς υποτάχθηκε και διέσωσε τα κοράκια αφήνοντάς τα ανενόχλητα να συνεχίζουν τη λεηλασία της παγκόσμιας οικονομίας, μέσω των περιβόητων Hedge Funds.

Φυσικά, η κατάσταση κατέστη ανεξέλεγκτη και όταν εξαπλώθηκε και στην Ευρώπη, οι ανίκανοι ηγέτες της, αντί να βάλουν τα καπιταλιστικά... «αδηφάγα γουρούνια» να πληρώσουν τον λογαριασμό, έβαλαν τον λαό. Εφηύραν τα περίφημα μνημόνια δηλαδή!

Και κάπως έτσι άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά τα καμπανάκια χτυπούσαν ανελλιπώς, αλλά εκεί, οι άχρηστες ηγεσίες συνέχιζαν να πίνουν το αίμα των λαών με το μπουρί της σόμπας.

Και κάπου εκεί έσκασε και η μεταναστευτική κρίση, η οποία επιτάχυνε τις εξελίξεις. Η ανεπάρκεια της Μέρκελ να διαχειριστεί και τα μεταναστευτικά κύματα, αναπόφευκτα οδήγησε και στο Brexit. Γιατί μην γελιέστε αγαπητοί αναγνώστες. Το Ηνωμένο Βασίλειο άγεται και φέρεται ακόμα με τα αντανακλαστικά της αυτοκρατορίας. Ήταν δεδομένο, ότι κάποια στιγμή θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του.

Για μια ακόμα φορά οι Γερμανοί στάθηκαν ανάξιοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να την οδηγήσουν ξανά στην άβυσσο. Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι το BREXIT δεν επιταχύνει της διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε συνδυασμό με την οικονομική ασφυξία και την έλλειψη ασφάλειας, μεγάλο ρόλο για το σημερινό αδιέξοδο έπαιξε και η «πολιτική ορθότητα» καθώς και η υποτιθέμενη υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δύο εντελώς επιφανειακά τεχνάσματα που αντί να καλυτερεύσουν τις κοινωνίες οδηγώντας τες σε πραγματική ισονομία, οδήγησαν σε μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα και διχασμό.

Αποτέλεσμα όλων αυτών η διαρκώς ογκούμενη οργή του κόσμου κατά των πολιτικών ελίτ που του έκαναν τη ζωή μαύρη κι άραχνη. Στοιχείο που αντικατοπτρίζεται περίτρανα και θα συνεχίσει, στις επιλογές των πολιτών στις κάλπες.

Όσο κι αν δεν μας αρέσει, ο Τραμπ, εκμεταλλεύτηκε όλο αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ και σε συνδυασμό με την εσωτερική πολιτική – οικονομική - κοινωνική κατάρρευση των ΗΠΑ λόγω της πολιτικής Ομπάμα, πήρε την μεγάλη και ανέλπιστη νίκη.

Όσοι ασχολούνται με τα εσωτερικά των ΗΠΑ θα έχουν διαπιστώσει ότι ο Ομπάμα ακολούθησε μία πολύ φιλελεύθερη, για να μην πούμε “αριστερή” πολιτική. Αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να φθίνει το αμερικανικό έθνος – κράτος και το αμερικανικό όνειρο. Δηλαδή άμεση απειλή για τον αμερικανό πολίτη. Αυτό το χαρτί έπαιξε ο Τραμπ (Make America Great Again) και τους πήρε και τα σκαλπ.

Με λίγα λόγια σύντροφοι... οδηγούμαστε στην εποχή ενός νέου ιδιότυπου αμερικανικού απομονωτισμού.

Πως θα εξελιχθεί άγνωστο. Όμως, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, όταν σημειώνονται τέτοιες μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, συνήθως οδηγούμαστε σε αλλαγή του παγκόσμιου γεωπολιτικού χάρτη.

Το τραγικό είναι ότι μπροστά σε όλη αυτή την... κοσμογονία δεν υπάρχουν ηγεσίες να κουμαντάρουν... τον Αρμαγεδώνα που έρχεται.

Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα έχουν αίσιο τέλος χωρίς να χυθεί αίμα.

ΥΓ. Για παν ενδεχόμενο, πάντως, ήδη κατέβασα τον πράσινο μπερέ από το πατάρι...