.Οι οπαδοί…

Οπαδός (κατά σύμπτωση ΣΥΡΙΖΑ): «Να μπαίνουν μόνον έμπειρα κομματικά στελέχη σε τέτοιες θέσεις. Τέλος!» Βρέθηκαν σε δύσκολη θέση με την επιστολή Κιμούλη οι οπαδοί και έχουν την κατανόηση μας.

 Για να τους παρηγορήσουμε θα πρέπει να τους ενημερώσουμε ότι υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, συγγενής με την άποψη τους στο σχολιασμό του επεισοδίου από  άλλους αντίπαλους οπαδούς...

 «Δεν έκανε ο Κιμούλης γι αυτή την θέση» είναι η κοινή διαπίστωση. Η προέκταση διαφέρει γιατί οι αντίπαλοι εκτιμούν ότι η επιλογή Κιμούλη δείχνει την ανικανότητα (ή την ένδεια) του ΣΥΡΙΖΑ ενώ η δική τους ομάδα θα επέλεγε καλύτερο, διαθέτει καλύτερο πάγκο, αλλά αν το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα και η προέκταση καλύπτει τις ίδιες ακριβώς οπαδικές ανάγκες. Το βασικό είναι ότι δεν αμφισβητείται ο τρόπος επιλογής αλλά μόνο το αποτέλεσμα, αν χρειαστεί.

Τι είναι όμως ένα «έμπειρο κομματικό στέλεχος»; Είναι ένα πρόσωπο ικανό να δια-χειρίζεται τους οπαδούς του κόμματος και να αντιπαρατίθεται αποτελεσματικά τους αντίπαλους ή ένα πρόσωπο που μπορεί να καλύπτει τις καταναλωτικές και πνευματικές ανάγκες όλων, ανεξαρτήτως πολιτικών επιλογών;

Τι χρειάζεται ένας δημόσιος οργανισμός ή δημόσια επιχείρηση; Κάποιον που ξέρει να «αντιπαρατίθεται» ή κάποιον που ξέρει να «καλύπτει»; Ένα «έμπειρο κομματικό στέλεχος» ή σκέτα ένα «έμπειρο στέλεχος»;

Είναι τυχαίο ότι από τις εκατοντάδες «έμπειρα κομματικά στελέχη» που ανέλαβαν θέσεις διοικητικών ευθυνών από την μεταπολίτευση ως τις μέρες μας είναι ζήτημα αν ξεχωρίζουν καμιά δεκαριά; Μήπως το τυχαίο βρίσκεται ότι βρέθηκαν καμιά δεκαριά να ξεχωρίσουν; Πολύ περισσότερο που από την ένδοξη εποχή του «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του» κάθε καρυδιάς καρύδι επιδιώκει να καταλάβει μια τέτοια θέση και πολλές φορές το πετυχαίνει.

Όμως οι οπαδοί, οπαδοί είναι και νιώθουν αγαλλίαση όταν καταλαμβάνει τέτοια θέση ένα κομματικά οικείο πρόσωπο και οι ηγεσίες βολεύονται τακτοποιώντας εκκρεμή αιτήματα απασχόλησης «έμπειρων στελεχών». Τα αποτελέσματα ανικανότητας διαχέονται σε ολόκληρη την κοινωνία και μετριάζεται η τοξικότητα τους σε σημείο που δεν ανιχνεύονται ούτε με 9 χρόνια κρίσης.

Μένουμε και κάποιοι λίγοι αναζητώντας έναν φορέα που θα πει τα σύκα-σύκα με την προσμονή να γίνουμε πολλοί.

.Πας μη… Αριστερός, βάρβαρος!

Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκε ένα σχόλιο αναγνώστη κάτω από το κείμενο με τίτλο «Ποιητής φανφάρας». Ένα σχόλιο απαξίωσης για τον Οδυσσέα Ελύτη του στυλ «υπερεκτιμημένος ποιητής, δεν θα τον ήξεραν αν δεν τον μελοποιούσε ο Θεοδωράκης, άλλο τα πεζά του κ.λπ.».

Δεν έχει νόημα να μπούμε σε αντιπαράθεση με το ποιος είναι καλός και ποιος κακός ποιητής στην Ελλάδα. Αλίμονο, διαμάντια του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού να τα απαξιώνουν κάποιοι που έχουν μάθει να κάνουν κριτική αν και παντελώς άσχετοι με την ποίηση. Ο Οδυσσέας Ελύτης ήταν αυτός που ήταν και μια καλή ανάγνωση στο έργο του θα δώσει απαντήσεις σε όσους τον θεωρούν υπερεκτιμημένο.

 Όμως, έχει ένα άλλο σημείο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ένα σημείο που έθιξε σε πρόσφατο άρθρο του ο ηθοποιός Ρένος Χαραλαμπίδης ο οποίος είναι γνωστό ότι έχει σχέσεις με τη Νέα Δημοκρατία και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Χαραλαμπίδης έθιξε το θέμα του «αριστερού πολιτισμού» ή των «αριστερών καλλιτεχνών» σε σχέση με τους «δεξιούς». Όπως λέει και τελικά όπως είναι και η αλήθεια, πολύ πριν από τη Μεταπολίτευση, ίσως μετά από τον Εμφύλιο όπου ο νικητής έχοντας απίστευτο κόμπλεξ απέναντι στον ηττημένο του, παραχώρησε όλο το πολιτιστικό, πολιτισμικό και ιδεολογικο-πολιτικό πεδίο.

Έτσι, λοιπόν, κάθε αριστερών πεποιθήσεων καλλιτέχνης ή ποιητής, συγγραφέας κ.λπ. ήταν μεγάλος, ήταν σπουδαίος. Ενώ κάθε… δεξιός, από την αριστερή ιντελιγκέντσια που έκανε κουμάντο χαρακτηριζόταν «υπερεκτιμημένος», «βολεμένος», «άνθρωπος που υπηρετούσε το σύστημα» και άλλα τέτοια.

Ακριβώς έτσι είχε χαρακτηριστεί και ο Ελύτης αλλά και ο σπουδαίος Σεφέρης. Ειδικά ο πρώτος ήταν για το συγκεκριμένο «συστηματάκι» που έκανε την κριτική και κάλυπτε τα πάντα στο χώρο του πολιτισμού «ο αστός ποιητής που δεν ήξερε από τα βάσανα του λαού» και άλλες τέτοιες ανοησίες.

Ο δε Σεφέρης ήταν για την αριστερά ο δημόσιος υπάλληλος, ο αστός κι αυτός που όμως τους χάλασε λίγο τη μανέστρα μ’ εκείνο το συγκλονιστικό μήνυμα κατά της Χούντας.

Και οι δύο κορυφαίοι Έλληνες ποιητές που πήραν Νόμπελ δεν ήταν… Ρίτσος π.χ. αφού αυτοί που έκαναν κουμάντο στην ιδεολογική «αναμόρφωση» της Ελλάδας πριν και μετά τη Μεταπολίτευση, έτσι έκριναν.

Μήπως το ίδιο δεν έγινε με τον Χατζηδάκι; Ποτέ δεν έγινε… Θεοδωράκης που στρατεύτηκε στην ιδέα της αριστεράς. Ο Χατζηδάκις ήταν… μίασμα για την αριστερή κυριαρχία. Ήταν ο φίλος του Καραμανλή, ο ομοφυλόφιλος με τα χαζοτραγουδάκια, ο αστός που δεν έδινε σημασία στους αγώνες του λαού.

Ομοίως κορυφαίοι Έλληνες των τεχνών και των γραμμάτων δεν πέτυχαν ποτέ να γίνουν αρεστοί διότι η αριστερά δεν τους ήθελε. Ο Δημήτρης Χορν, τεράστιος ηθοποιός ήταν… δεξιός. Ο Ζαμπέτας είχε κατηγορηθεί για τις δεξιές του πεποιθήσεις, ο Κακογιάννης επίσης δεν ήταν αριστερός.

Γενικώς, ειδικά μετά από το Πολυτεχνείο όποιος δεν ήταν αριστερός δεν είχε πολύ τύχη για μεγάλη καριέρα ή τουλάχιστον για την αναγνώριση που θα μπορούσε να έχει. Κάπως έτσι αντιμετωπίζεται και ο Ελύτης, έστω κι αν ο Τσίπρας με το μήνυμά του για τα 21 χρόνια από το θάνατό του, θέλησε να τον αναγνωρίσει.

Η αριστεράτζα του πολιτισμού πάντα θα κάνει κουμάντο και γι’ αυτό σε καίριες θέσεις βρίσκονται πάντα «αριστερών πεποιθήσεων καλλιτέχνες». Ειδικά τώρα που τον πολιτισμό τον έχει στα χέρια του ο ΣΥΡΙΖΑ, η Κονιόρδου, ο Κιμούλης, ο Λαζόπουλος κ.λπ. Όλοι οι άλλοι, αν έχουν… δεξιά απόκλιση θα είναι απόβλητοι.

.Απίστευτος αριβισμός από την κυβέρνηση των αθλίων

Μας δουλεύουν κανονικά. Απροκάλυπτα και μπροστά στα μούτρα μας ο Τσίπρας και το παρεάκι του παίζουν με το μέλλον της χώρας. Η αξιολόγηση και η άρση της αβεβαιότητας δεν πρόκειται να γίνουν σύντομα. Ούτε τον Απρίλιο, ούτε τον Μάιο, αλλά ούτε και τον Ιούνιο θα ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις.

Γι’ αυτό η κυβέρνηση μαζεύει λεφτά, γι’ αυτό καυχιέται για την υπεραπόδοση των εσόδων και ήδη έχει συγκεντρώσει περί τα 4 δις ευρώ. Με μια μίνι συμφωνία με την τρόικα για χρηματοδότηση – γέφυρα της τάξης των 2 -3 δις ευρώ τον Ιούλιο θα μπορέσει να τη βγάλει μέχρι τις γερμανικές εκλογές.

Κορυφαίος υπουργός έλεγε ότι δεν αποκλείεται η διαπραγμάτευση να τραβήξει μέχρι το καλοκαίρι. Όταν τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι αν θα κλείσει πριν τα μπάνια του λαού αυτός απάντησε «εγώ πάντως ξεκινώ τα μπάνια την 1^η Ιουλίου». Παίζουν με τα νεύρα μας δηλαδή.

Ο Τσακαλώτος από την άλλη είπε τις δικές του σοφιστείες, στο πλαίσιο του επικοινωνιακού παιχνιδιού που παίζεται: «Θα πάμε σε εκλογές, θα πέσουμε και θα μας βρείτε στους δρόμους».

Ο διπλός εκβιασμός δηλαδή για την Ελλάδα από την κυβέρνηση των αθλίων.

Είτε θα καθυστερήσει η αξιολόγηση και θα διαλυθεί η οικονομία, είτε θα πάμε σε εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναβγεί στους δρόμους να καίει την Αθήνα. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη ανθελληνική στάση που θα έπρεπε να απασχολεί τους πολίτες και ίσως κάποτε και τη δικαιοσύνη. Σήμερα το Bloomberg γράφει ότι ουσιαστικά επαναλαμβάνεται ο αργόσυρτος θάνατος της Ελλάδας, το ίδιο εφιαλτικό εξάμηνο του 2015, όταν Τσίπρας και Βαρουφάκης οδήγησαν τη χώρα σε μια καταστροφή άνευ προηγουμένου.

Η διαπραγμάτευση έχει κολλήσει με ευθύνη της κυβέρνησης. Τώρα ξανασυζητούν για… πολιτική λύση. Θα πάει ο Τσίπρας στο Βερολίνο, θα τηλεφωνήσει στη θεία Άνγκελα; Ή θα πάει να δει τον τελειωμένο Ολάντ;

Είναι ίσως πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Οι δανειστές επιμένουν να ανοίξουν εδώ και τώρα και τα εργασιακά και ταυτόχρονα αποκλείουν τα αντίμετρα της κυβέρνησης, όπως η μείωση του ΕΝΦΙΑ. Αν ο Τσίπρας εκβιαστεί μέχρις εσχάτων θα πάει σε εκλογές.

Πιο πιθανό είναι, όμως, το σενάριο της κρυφής συμφωνίας με τη Μέρκελ να πάνε όλα μετά τις γερμανικές εκλογές ώστε να μην ανοίξει θέμα χρέους. Κανένας Γερμανός, ούτε καν ο Σουλτς δεν θέλουν πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα ή να συζητούν για απομείωση του χρέους. Αυτό που θέλουν είναι να βρεθεί μια συνολική λύση μετά τις δικές τους εκλογές. Οπότε μην περιμένουμε συμφωνία μέχρι το τέλος του χρόνου. Αυτό συμφέρει πολιτικά και τον Τσίπρα και την Μέρκελ.

Δεν συμφέρει, όμως, την Ελλάδα. Η οικονομία ήδη έχει αρχίσει να παραπαίει και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποια θα είναι η ζημιά σε βασικούς κλάδους όπως οι τράπεζες. Η παρατεταμένη αβεβαιότητα κλονίζει τις επιχειρήσεις, διώχνει και τις τελευταίες καταθέσεις από τις τράπεζες, βουλιάζει την κατανάλωση και γιγαντώνει το κίνημα «δεν πληρώνω» δάνεια, φόρους και εισφορές.

Καμιά οικονομία, πόσο μάλλον η ελληνική, δεν μπορεί να αντέξει ένα τέτοιο θρίλερ διαρκείας. Όμως, ο Τσίπρας και η παρέα του ασχολούνται μόνο με την πολιτική τους επιβίωση.