.Ενας ποδηλάτης της πολιτικής

Το κρίσιμο για έναν πολιτικό δεν είναι αν «θα τον θυμάται η Ιστορία», αλλά τo τι αισθήματα τρέφουν απέναντί του οι πολίτες όσο είναι ενεργός και το αν θα τον θυμούνται όταν στερηθεί την αίγλη του θώκου.

 Τον Κωστή Στεφανόπουλο, άνθρωπο ευγενικό, πράο και ευθύ στη δημόσια παρουσία του, τον αντιμετώπιζαν με αισθήματα σεβασμού και εμπιστοσύνης πολύ περισσότεροι πολίτες απ’ όσους αντιστοιχούσαν στο ποσοστό της ΔΗΑΝΑ (του μόνου κόμματος που αντιτάχθηκε το 1989 στην εκχώρηση τηλεοπτικών αδειών σε «ανθρώπους επικίνδυνους» 

και σε θεσμικό κενό), αλλά και της Ν.Δ. Αν και το 1995 εξελέγη Πρόεδρος με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΠΟΛΑΝ, με την αμερόληπτη άσκηση των καθηκόντων του απέσπασε γρήγορα την αποδοχή πολύ ευρύτερου ακροατηρίου, μακριά από τα κομματικά στεγανά, τις προκαταλήψεις και τους πολιτικούς δογματισμούς.

Γι’ αυτό και δεν τον ξέχασαν οι Ελληνες μετά το 2000, όταν έληξε και η δεύτερη θητεία του στην Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας, και μάλιστα παρότι δεν νοιαζόταν να βρίσκεται οπωσδήποτε στη δημοσιότητα, όπως συνηθίζουν πολλοί «ομότεχνοί» του, και όχι μόνο των νεότερων (ή των κατώτερων) κλάσεων. 

Ο ίδιος άλλωστε προσδιόριζε ως σοβαρότερο επίτευγμά του τις επαφές του με τον κόσμο κατά τη δεκαετία 1995 - 2005 των προεδρικών του καθηκόντων· επαφές όντως πυκνές, σε όλη την Ελλάδα, κυρίως δε απλές και φυσικές, και όχι βεβαρημένες από σοβαροφάνεια ή πατερναλιστική οίηση.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα η συλλογική μνήμη είχε ιδιαίτερο λόγο να σταθμεύσει στο όνομα του Κωστή Στεφανόπουλου. Αιτία ο ερχομός του Μπαράκ Ομπάμα, που θύμισε την επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον, τον Νοέμβριο του 1999, και την ομιλία με την οποία τον υποδέχτηκε ο Κωστής Στεφανόπουλος. 

Μια ομιλία που τη συνοδεύει έκτοτε ο χαρακτηρισμός της ως ιστορικής. Και δικαίως, αφού δεν τη στένεψε το πρωτόκολλο ούτε την άμβλυνε ένας αυτοϋποτιμητικά εννοούμενος σεβασμός προς τον πλανητάρχη ή η υιοθέτηση του εθίμου της κολακείας.

Δεν ήταν όμως αυτή η μόνη παρέμβαση του Κωστή Στεφανόπουλου που προσέδωσε κύρος στο αξίωμά του. Σε αρκετές περιπτώσεις οι θέσεις του άφηναν πολύ πίσω τους αντιλήψεις ανέκαθεν κυρίαρχες στη συντηρητική παράταξη της προέλευσής του, αλλά έρχονταν σε αντίθεση και προς το λεγόμενο κοινό αίσθημα. Για παράδειγμα, όταν εξέφραζε με ευθύτητα την αντίρρησή του στο σχέδιο «Επιστροφή στις Ρίζες» που του παρουσίαζε ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. 

Οταν, στους Ολυμπιακούς του 2004, καυτηρίαζε τις αποδοκιμασίες εις βάρος Αμερικανών αθλητών, λέγοντας ότι «έτσι δεν ασκείται ο εθνικός εγωισμός, αντιθέτως, ταπεινωνόμασθε». Ή όταν υπεράσπιζε ως αυτονόητο το δικαίωμα του αριστούχου Αλβανού μαθητή Οδυσσέα Τσενάι να είναι σημαιοφόρος.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος υπήρξε ένας ποδηλάτης της πολιτικής: μετριοπαθής, επίμονος, ασκητικός, προσηλωμένος. Ποδηλάτες χρειάζεται ο τόπος. Οχι κατά ματαιόδοξη φαντασία πιλότους της Formula 1.  

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Γιατί ο Τσίπρας πιστεύει ότι θα παραμείνει!

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν πρόκειται να πέσει σύντομα, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις που πέρασαν ποτέ. Δεν θα πέσει επειδή έχει την απεριόριστη στήριξη των δανειστών. Αυτοί οι οποίοι έβριζαν τους άλλους ως «γερμανοτσολιάδες», οι οπαδοί του «όχι», είναι εκείνοι που σήμερα λένε «ναι» σε όλα! Ακόμη και για εκείνα που δεν του το ζητάνε!

Είναι εντυπωσιακό το πόσο αγαπητός είναι ο κ. Τσίπρας στους δανειστές. Οι ξένοι «έριξαν» τον Παπανδρέου για πιο ασήμαντο λόγο! Τον Σαμαρά τον καθάρισαν, επίσης, εν ψυχρώ. Τι τους έχει υποσχεθεί ο Αλέξης Τσίπρας και απολαμβάνει της εμπιστοσύνης τους, όταν έχουν συμπεριφερθεί με σκαιότατο τρόπο σε ανθρώπους που αν μη τι άλλο είχαν έναν σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό στην πολιτική τους; Ποιο είναι το αντίτιμο γι αυτή την σχέση στοργής και που μπορεί αυτή να καταλήξει;

Λένε ότι η Αριστερά του Τσίπρα είναι η μόνη κυβέρνηση που θα μπορούσε να περάσει όλα αυτά τα μέτρα που τελικά πέρασε από την Βουλή των Ελλήνων. Αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές. Κι ακόμη το θέμα δεν είναι τι ψηφίζουν, αλλά τι εφαρμόζουν. Υπάρχει, λοιπόν,  κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουμε; Ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο λόγος, αυτό που βλέπουμε είναι μία απεριόριστη στήριξη, σαν να υπάρχει μία συμφωνία που δεν γνωρίζουμε.

Δεν θέλουμε η ελληνική κυβέρνηση να στηρίζεται από την διεθνή παράγοντα; Κάθε άλλο! Πιστεύουμε ότι υπό τις παρούσες δύσκολες συνθήκες η διεθνής στήριξη είναι απαραίτητη. Το ερώτημα είναι αν ο διεθνής παράγοντας έκανε τις επιλογές του με βάση τα ελληνικά συμφέροντα. Αν έριξε, δηλαδή, τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά επειδή αυτοί δεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της χώρας και στηρίζει με αξιοθαύμαστο τρόπο τον Τσίπρα επειδή θεωρεί ότι τα … εξυπηρετεί. Αν δηλαδή οι δανειστές είναι περισσότερο φιλέλληνες από τους Έλληνες. Αυτό είναι το ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν πρώτοι απ’ όλους εκείνοι που ζητούσαν μέχρι χτες κρεμάλες για τους πολιτικούς τους αντιπάλους, κατηγορώντας τους  για προδότες.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια τα έχουμε δει όλα! Τους διαδηλωτές κατά των «φονιάδων των λαών» να λένε «ευχαριστώ» στον πρόεδρο Ομπάμα, τους μέχρι χτες εχθρούς του νεοφιλελευθερισμού να γίνονται υπηρέτες του κεφαλαίου, τους Αριστερούς της ηθικής υπεροχής να μετατρέπονται στην Αριστερά του Πολάκη  του Παππά και του Σπίρτζη.

Το ζητούμενο δεν ήταν και δεν είναι να πέσει ο Αλέξης για να έρθει κάποιος άλλος να πάρει την θέση του. 

Το ζητούμενο είναι να αλλάξει πορεία η Ελλάδα, να γίνει μία κανονική χώρα. Αν μπορούσε αυτό να το κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα, δεν θα υπήρχε Έλληνας που δεν θα έλεγε μπράβο. Αλλά δεν το έκανε. Αντίθετα, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ήδη κοστίσει πολλά χρήματα στον ελληνικό λαό και έχει προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες.

Γνωρίζουμε ότι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για την εξουσία. Πούλησαν οτιδήποτε έλεγαν ότι πίστευαν, μόνο και μόνο για να απολαύσουν τα προνόμια της εξουσίας, για να μπορούν να διορίζουν τους Καρανίκες. Το έχουν αποδείξει ότι δεν τους ενδιαφέρει κάτι άλλο. Γνωρίζουμε ότι οι κεντρικές πολιτικές τους επιλογές δεν γίνονται με γνώμονα  το καλό της χώρας, αλλά  το καλό της παρέας τους. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι τι δεσμεύσεις έχουν αναλάβει παρασκηνιακά έναντι των δανειστών.

Θανάσης Μαυρίδης

Liberal

.Η καμπούρα των άλλων…

Τ​​ελικώς, το μάθαμε κι αυτό. Ο δημοσιογράφος κ. Αρης Δαβαράκης δήλωσε σε συνέντευξή του ότι είχε κάνει έναν δικτυακό τόπο για να προωθήσει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η συνεργασία του (και η πληρωμή από τον κ. Νίκο Παππά) σταμάτησε ξαφνικά και χωρίς εξηγήσεις, όταν έγραψε ένα άρθρο υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα.

Στην σημαντική αυτή αποκάλυψη πολλοί θα σκεφτούν και κάποιοι θα απαντήσουν με τη ρητορική ερώτηση: «ναι, αλλά και οι άλλοι δεν τα έκαναν αυτά;». Εδώ, με βάση τα πραγματικά στοιχεία, η σωστή απάντηση είναι «πιθανώς», με τη λέξη «πιθανώς» υπογραμμισμένη. Δεν υπάρχουν στοιχεία, ούτε ομολογία κάποιου ότι «και οι άλλοι τα έκαναν αυτά». Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι «οι άλλοι» έκαναν γενικώς κακά πράγματα, και συνεπώς θα έκαναν κι αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας τη γίδα στην πλάτη, μεταφέρει τη συζήτηση σε υποθετικές καταστάσεις για άλλες γίδες που πιθανώς να είχε ο «επάρατος δικομματισμός».

Ετσι συσκοτίζονται τα σημαντικά: υπάρχουν κι άλλοι χρηματοδοτούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ διαδικτυακοί τόποι; Από ποιον λογαριασμό πληρωνόταν ο κ. Δαβαράκης; Ο υπεύθυνος Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι δεν χρηματοδοτούνταν από τον επίσημο λογαριασμό του κόμματος. Εχουν κατατεθεί ερωτήσεις για την προέλευση των χρημάτων, και να δούμε αν ο κ. Παππάς θα απαντήσει.

Προ καιρού σκοτώθηκε σε τροχαίο ένας από τους πιο δραστήριους χρήστες του twitter, που μάλιστα χρησιμοποιούσε οξύτατη γλώσσα κατά των αντιπάλων. Από ανακοίνωση της κ. Ολγας Γεροβασίλη μάθαμε το πραγματικό του όνομα και το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό δούλευε στο γραφείο της. Στις δικαιολογημένες εξηγήσεις που ζητήθηκαν από την αντιπολίτευση για τις σχέσεις τρολ και κομματικο-κυβερνητικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, σηκώθηκε αντάρα μεγάλη. «Προσβολή μνήμης νεκρού!», ούρλιαξαν πολλοί και οι αναγκαίες για τη δημοκρατική διαφάνεια εξηγήσεις δεν δόθηκαν ποτέ. «Ναι, αλλά τρολ είχαν και οι άλλοι», θα πουν κάποιοι. Πιθανώς, είναι η σωστή απάντηση. Αποδείξεις, πάντως, δεν είδαμε...

Χρόνια τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ουρλιάζει ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έπαιρναν τραπεζικά δάνεια, καταθέτοντας την αβέβαιη εγγύηση της μελλοντικής χρηματοδότησης του κόμματος από τον κρατικό προϋπολογισμό. Σωστή η κριτική, αλλά ας την κάνει κάποιος άλλος, διότι όπως μάθαμε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής το ίδιο έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ. «Το 2010 βάλαμε ως εγγύηση την επιχορήγηση 2015 - 2018, ενέργεια που βασιζόταν στην ιστορική πορεία του κόμματος στη Βουλή και την Ευρωβουλή», είπε ο υπεύθυνος οικονομικών του κόμματος. 

Η παρατήρηση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δανειοδοτούνταν με τα ίδια ακριβώς κριτήρια, που είχαν και τα άλλα κόμματα, κριτήρια για τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί οξύτατη κριτική, συσκοτίστηκε από το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς: «Η διαφορά είναι ότι εμείς δανειζόμασταν για να καλύψουμε ανάγκες και όχι σπατάλες και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποπληρώνει κανονικά τα δάνειά του». Να σημειώσουμε ότι το 1998 έγινε 60% «κούρεμα» ενός δανείου για το κτίριο της Κουμουνδούρου.

 Επιπλέον δεν μάθαμε ποτέ ποιος κρύβεται πίσω από την offshore που είναι μέτοχος στην εφημερίδα «Αυγή», παρά το γεγονός ότι κανένα άλλο ελληνικό ΜΜΕ δεν εμφανίζει τέτοια εξόφθαλμη αδιαφάνεια.

Για όσα γενικώς και αορίστως η Πρώτη Φορά Αριστερά καταγγέλλει τους άλλους, για τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδειχθεί. Αλλά στην Ελλάδα, αν πείσεις ότι έχεις «ηθικό πλεονέκτημα» δεν λογοδοτείς ποτέ...

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή

.Πορεία... στο άγνωστο

O κόσμος αλλάζει, σε πολιτικό, γεωστρατηγικό, οικονομικό επίπεδο. Ο κόσμος στρέφεται προς τα δεξιά, όχι γιατί πιστεύει ότι οι δεξιές κυβερνήσεις με τη σκληρή λιτότητα που επιλέγουν θα φέρουν ανάπτυξη. Αλλά γιατί εκτιμούν ότι μπορούν να δώσουν περισσότερο κοινωνικό κράτος και μια πιο ασφαλή πορεία στο χρόνο απ’ ότι όσοι επιλέγουν τα σοβιετικού τύπου μοντέλα.

Στην Αμερική η στροφή με τον Τραμπ έδειξε ότι ο κόσμος θέλει εθνικά σύνορα, θέλει περιορισμό της παγκοσμιοποίησης, λύση των προβλημάτων όχι από μια παγκόσμια διακυβέρνηση αλλά από την κυβέρνηση που επιλέγει ο λαός. Αν ο Τραμπ κάνει πράξη πολλές από τις εξαγγελίες του, όπως πρόγραμμα 1 τρις δολάρια για υποδομές, περιορισμούς στο παγκόσμιο εμπόριο, αλλαγή συσχετισμών με τη Ρωσία και την Κίνα κ.λπ. τότε θα μιλάμε για άλλες ΗΠΑ, για άλλον κόσμο.

Το Brexit έχει ήδη δώσει τα πρώτα δείγματα γραφής για τον κόσμο που αλλάζει. Η Βρετανία έχει συντηρητική κυβέρνηση και μόνο τρελοί θα ψηφίσουν τον «Τσίπρα της Αγγλίας».

Στη Γαλλία στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο, τον Φιγιόν ή τον Ζιπέ και στη χειρότερη την Μαρίν Λεπέν, στο πλαίσιο της συντηρητικοποίησης της γαλλικής κοινωνίας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των μεταναστών – τρομοκρατών που αιματοκύλησαν τη χώρα.

Στην Ιταλία το «όχι» στο δημοψήφισμα είναι πιο πιθανό και η πτώση της κυβέρνησης Ρέντσι σχεδόν σίγουρη ενώ η Ισπανία, έστω και με δυσκολία έχει κυβέρνηση δεξιά με την ανοχή σοσιαλιστών.

Στη Γερμανία η Μέρκελ ετοιμάζεται για τέταρτη θητεία, κι ευτυχώς να λέμε εμείς γιατί την «μαντάμ» την ξέρουμε, αν εμφανιζόταν κανείς άλλος παλαβός τι θα κάναμε;

Όλες οι μεγάλες χώρες κάνουν στροφή σε πιο συντηρητικές επιλογές, ακόμη και στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016 δεν έχει καμιά σχέση με τον περσινό. Τέτοια μέτρα δεν θα υπέγραφε ούτε η ΝΔ ενώ τέτοιες κωλοτούμπες και τέτοια υποταγή στους δανειστές δεν θα τολμούσε καμιά «δεξιά» κυβέρνηση.

Η ουσία είναι ότι ακόμη και στην Ελλαδίτσα, την τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία, εγκαταλείπονται οι αριστερές πολιτικές της αυταπάτης και της ουτοπίας. Όλοι θα θέλαμε δίκαια κράτη, μεγαλύτερους μισθούς, λιγότερη δουλειά, μηδενική ανεργία, ασφάλεια κ.λπ. Όμως μια χώρα σαν τη δική μας ποτέ δεν θα πάψει να ζει με δανεικά αν δεν καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να ζει πάνω από τις δυνατότητές της, όπως πολύ σωστά, ακόμη κι αν δεν τον γουστάρουμε, είπε ο Σόιμπλε.

Ο κόσμος αλλάζει δραματικά και βρίσκει την Ελλάδα αδύναμη και με «αριστερή» κυβέρνηση που κλαίει κάθε φορά που ψηφίζει ένα μέτρο. Μια χώρα με διαλυμένο κοινωνικό σύστημα, παιδεία και υγεία, με το χρέος να είναι στα ύψη και την ανεργία σταθερά πάνω από 23% και με ανύπαρκτες εργασιακές σχέσεις. Χιλιάδες προσλαμβάνονται με 100 και 200 ευρώ το μήνα και χιλιάδες άλλοι έχουν να πληρωθούν μήνες.

Μια χώρα προβληματική, προβληματισμένη και εξοργισμένη καλείται να αντιμετωπίσει τη βίαιη αλλαγή του κόσμου, την κατάρρευση της δήθεν αριστερής συμμαχίας που έστηνε ο Τσίπρας. Μια χώρα χρεοκοπημένη που καλείται να αντιμετωπίσει τόσο το προσφυγικό όσο και τις ασφυκτικές πιέσεις των Τούρκων που δυναμώνουν και απειλούν και στρατιωτικά το Αιγαίο.

Και μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση η Ελλάδα παρουσιάζει ένα απίστευτο έλλειμμα ηγεσίας. Από τον περιοδεύοντα θίασο του Τσίπρα και του Παυλόπουλου, την θολή «σκιώδη» κυβέρνηση του Κυριάκου και το διαλυμένο κέντρο όπου ο Βενιζέλος τσακώνεται με τη Φώφη για το 4%. Μια χώρα σε αξιοθρήνητη κατάσταση, με χρεοκοπημένη οικονομία, έλλειμμα ηγετών που θα εμπνεύσουν τους πολίτες βρίσκεται αντιμέτωπη με μια παγκόσμια αλλαγή. Πόσο άραγε θα μπορέσει να προσαρμοστεί ώστε να μην καταστραφεί, να μη χαθεί από τον χάρτη; Ίσως το 2017 να είναι η πιο κρίσιμη χρονιά για την επιβίωση της Ελλάδας. Ελπίζουμε να το καταλαβαίνουν καλά αυτό οι πολίτες.

.Κυπριακό: Το βάρος πέφτει στον Τράμπ;

Δεν τα βρήκαν τελικά Αναστασιάδης και Ακιντζί για το Εδαφικό στις συνομιλίες τους στην Ελβετία, υπό την εποπτεία του ΟΗΕ, παρ' ότι αρχικά είχε διαφανεί θετικό κλίμα προς την κατεύθυνση της συμφωνίας. 

Τις προηγούμενες ημέρες, αλλά και χτες, είχε προκληθεί θόρυβος και έντονος προβληματισμός μετά τις έντονες διαφορές που ελέχθη ότι υπήρχαν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία σχετικά με το θέμα της ασφάλειας, των εγγυήσεων και της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί. Άγνωστο είναι τώρα, εάν θα συναντηθεί ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ταγίπ Ερντογάν για να συζητήσουν το Κυπριακό...περισσότερα »