.Θέλει η π…..α να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει...

Θέλετε να πάρετε μια εικόνα της αλήθειας, πέρα από τους συριζαίικους παλικαρισμούς για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης; Διαβάστε τις «απόψεις που εξέφρασε ο υπουργός οικονομικών  Ε. Τσακαλώτος στη δημοσιογράφο της εφημερίδας The Guardian», όπως τις δημοσίευσε με δελτίο Τύπου το υπουργείο Οικονομικών. Θα διαπιστώσετε ότι σε κανένα σημείο αυτών των δηλώσεων δεν υπάρχει απειλή -ούτε καν υπαινιγμός- για τίναγμα των διαπραγματεύσεων στον αέρα, λόγω παράλογων απαιτήσεων.

 Αντίθετα, θα δείτε τον Τσακαλώτο να λέει ότι «η Ελλάδα δεν έχει «συμφωνήσει» σε τίποτα ακόμα. Ωστόσο, είναι κάτω από έντονη πίεση από τους πιστωτές της να το πράξει». Και να εκφράζει το παράπονό του ότι «το ΔΝΤ έχει κάνει ελάχιστα για να αμβλύνει αυτή την πίεση. Αντί να έχει το θάρρος της γνώμης του και να μας βοηθήσει να μειώσουμε το μέγεθος ή / και τη  χρονική περίοδο των πλεονασμάτων, βάζει όλη την πίεση σε εμάς για να καθορίσουμε νέα μέτρα λιτότητας  για το 2019 και μετά»…

 Ο Τσακαλώτος το είχε πει και στη Βουλή, μιλώντας για τον προϋπολογισμό: «Αισθανόμαστε προδομένοι από το ΔΝΤ». Και ο Τσίπρας, όπως η κυβερνητική προπαγάνδα φρόντισε να διαρρεύσει, μιλώντας στην πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε ότι το ΔΝΤ οφείλει να επιμείνει με παρρησία στη θέση του για πρωτογενή πλεονάσματα 1,5% μετά τη λήξη του προγράμματος και όχι να πιέζει για πρόσθετα μέτρα λιτότητας. 

Τα ίδια και ο υπουργός Οικονομίας Παπαδημητρίου («κάλεσε το ΔΝΤ να υπερασπιστεί την άποψή του για πρωτογενή πλεονάσματα 1,5%»). Παρακαλούσαν, δηλαδή, το ΔΝΤ να… προτάξει τα στήθη του μπροστά στον Σόιμπλε και τους άλλους «σκληρούς» ευρωπαίους και να απαιτήσει να μειωθούν οι στόχοι για τα «πρωτογενή πλεονάσματα» μετά το 2018.

Αυτά μέχρι το βράδυ της περασμένης Τρίτης, όταν στο μπλογκ του ΔΝΤ εμφανίστηκε το γνωστό άρθρο του Πολ Τόμ-σεν (που χειρίζεται το ελληνικό «ζήτημα» για λογαριασμό της Λαγκάρντ). Ο Τόμσεν με προκλητικό τρόπο (δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει) πέταξε από πάνω του κάθε ευθύνη για τα πρόσθετα μέτρα που ζητά το ΔΝΤ για την περίοδο 2019-20 και τη μετέθεσε στην ελληνική κυβέρνηση και στους ευρωπαίους δανειστές της.

 Δε φταίει το ΔΝΤ που η κυβέρνηση συμφώνησε με τους ευρωπαίους εταίρους της «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% και μετά το 2018, έγραψε με αθώο ύφος ο Τόμ-σεν. Εμείς, συνέχισε, δε θέλουμε περισσότερη λιτότητα. Αυτοί όμως συμφώνησαν σε τόσο μεγάλα πλεονάσματα, οπότε -για να βγουν οι αριθμοί- θα πρέπει αναγκαστικά να ληφθούν νέα μέτρα. Την ίδια στιγμή, όμως, αυτός ο… πολέμιος της λιτότητας, έγραφε ότι το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα εξαιρεί πάνω από τα μισά νοικοκυριά (!) και πως το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι υπερβολικά γενναιόδωρο ώστε κοστίζει 11% του ΑΕΠ, έναντι 2,5% που είναι ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη!

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει. Πήγε ο Τόμσεν να το παίξει… αντιλιτότητα και δεν άντεξε ούτε δυο παραγράφους. Τον πρόδωσε ο νεοφιλελεύθερος κυνισμός του. Οχι όμως, επειδή έχουμε να κάνουμε με έναν πορωμένο νεοφιλελεύθερο, να μη βλέπουμε και τις αλήθειες που γράφει, όπως ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει συμφωνήσει για «πρωτογενή πλεονάσματα» 3,5% και μετά το 2015. Αυτό το έχει υπογράψει και με τα δύο χέρια ο παοκτζής και μαυροσκούφης Τσακαλώτος: «Το Eurogroup επανέλαβε ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ που θα επιτευχθεί έως το 2018 θα πρέπει να διατηρηθεί μεσοπρόθεσμα». 

Πόσο είναι το «μεσοπρόθεσμα»; Ο ίδιος ο Τσακαλώτος είπε ότι «ορισμένα κράτη-μέλη υποστήριξαν τη θέση ότι το ποσοστό 3,5% θα πρέπει να διατηρηθεί για δέκα χρόνια, άλλοι προσανατολίζονται στην κατεύθυνση ενός συμβιβασμού πέντε ετών». Ομως δεν είναι μόνο η δεκαετία η πενταετία. Εχει και επιτροπεία το μενού: «Προκειμένου να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με τους δημοσιονομικούς στόχους σε μια βιώσιμη βάση μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να συμφωνήσουν με τους θεσμούς σε έναν μηχανισμό και διαρθρωτικά μέτρα που θα διασφαλίσουν αυτόν τον στόχο».

Αυτά τα υπέγραψε ο Τσακαλώτος μόλις την προπερασμένη Δευτέρα (5 Δεκέμβρη). Ο Τόμσεν σ' αυτό δεν λέει ψέματα. Ετσι είναι. Μόνο που έβαλε κι αυτός το χεράκι του, δεν εξέφρασε καμιά διαφωνία. Δεν παρέστησε καν τον Πόντιο Πιλάτο. «Η Ελλάδα δεν έχει συμφωνήσει σε τίποτα ακόμα» λέει ο Τσακαλώτος, λες και απευθύνεται σε ανθρώπους που δε γνωρίζουν ανάγνωση. Επομένως, ψέματα δεν λέει μόνο ο Τόμσεν, λέει και ο Τσακαλώτος. Για να μην μιλήσουμε για τον άθλιο κυβερνητικό εκπρόσωπο και τις διαψεύσεις του.
Κάποιοι μίλησαν και για «αντιδράσεις των ευρωπαίων». Ομως, η Ανίτα Μπράιτχαρτ, εκπρόσωπος του Γιούνκερ, υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτική. 

Η διατύπωση που χρησιμοποίησε («Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί πιστεύουν ότι οι πολιτικές στο πλαίσιο του προγράμματος του ΕSM είναι συμπαγείς και μπορούν να επιτρέψουν στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη και στις αγορές») δεν κλείνει ούτε την πόρτα ούτε το παράθυρο στο ΔΝΤ, αν και επιτρέπει να ερμηνευτεί και ως διαφωνία.
Αυτό που συμβαίνει δεν είναι πρωτοφανές. Μας δουλεύουν όλοι μαζί και ο καθένας τους χώρια, προσπαθώντας να δημιουργήσουν κλίμα για να περάσει το νέο αντιλαϊκό «πακέτο».

.Οι ανθρώπινες ψυχές ως προεκλογικές οβίδες του Τσίπρα…

Περιστοιχισμένος από ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, ο κύριος Τσίπρας συνέδεσε το προσφυγικό με τα πρωτογενή πλεονάσματα, επιχειρώντας να δείξει ότι δεν είναι τα οικονομικά το άλφα και το ωμέγα. «Εμείς ανοίγουμε την αγκαλιά μας – είπε- σε αυτούς τους αδύναμους ανθρώπους … όσο μεγάλα δημοσιονομικά πλεονάσματα και να καταφέρουν κάποιες χώρες, αυτό το μεγάλο πλεόνασμα ψυχής που έχει κατακτήσει ο ελληνικός λαός, δεν θα το καταφέρουνε».

 Μας θύμισε τότε που διεκδικούσε ο ΣΥΡΙΖΑ την διακυβέρνηση της χώρας και είχε μιαν ετοιμοπαράδοτη λύση για τα πάντα…

 Όταν ανέλαβαν την εξουσία, ανάμεσα στα απίθανα που έλεγαν και στα μηδενικά που έπραξαν οι «ριζοσπάστες» κυβερνητικοί , ήταν και το κάλεσμα προς τους μετανάστες να έρθουν στην Ελλάδα, παρουσιάζοντάς την σαν χώρα-πρότυπο για να δέχεται ανθρώπινες ψυχές. 

Η υπουργός κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου έδωσε πρώτη το δικό της ρεσιτάλ, και έζησε την δική της μεγάλη στιγμή στην ιστορία «Έχουμε χώρο», διαλαλούσε και διαφήμιζε: «Οι διάδρομοι των υπουργείων είναι άδειοι¨ εκεί θα τους βάλουμε»… Άνοιξαν την Αμυγδαλέζα, κέντρο κράτησης παράνομων μεταναστών- προσφύγων, κι όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους όπου «λιάζονταν» χύμα ,ενώ στον ελεύθερο τους χρόνο έκαναν μαγικά και εξαφανίζονταν!

Από τότε, στην «ριζοσπαστική» Ελλάδα των Τσίπρα – Καμμένου, δεν υπάρχουν «φυλακές ψυχών» (όπου σιτίζονται , είναι υπό έλεγχο και έχουν στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής). Οι ανθρώπινες ψυχές έχουν πια μόνο απεριόριστα δικαιώματα: Να επιλέγει ο καθένας τι θα κάνει, να κυκλοφορεί δίχως χαρτιά, δίχως προοπτική, να κατασκηνώνει όπου θέλει ελεύθερα, να μην υπόκειται σε κανέναν έλεγχο των αρχών και του κράτους, να βιώνει ένα κόσμο δίχως …σύνορα. Καμιά ταυτοποίηση, καμιά βοήθεια.

Στην ουσία, η κυβέρνηση δια του τωρινού υπουργού κύριου Μουζάλα και των βοηθών του Κυρίτση, Φλαμπουράρη κλπ ( αποτελούν Συμβούλιο με Πρόεδρο τον πρωθυπουργό, μην το ξεχνάμε), με το ανθρώπινο πρόσωπο της, κοιτά να είναι εντάξει με τις διακηρύξεις της, να καλύπτει τον αναρχοαυτόνομο πυρήνα της και τις βαριές της ιδεοληψίες, το θρησκόληπτο ψυχισμό της και οι μετανάστες … βρίσκουν μόνοι τους τη λύση με τους διακινητές και τους δουλεμπόρους…

Γιατί η Ελλάδα, πάνω από όλα, είναι ελεύθερη χώρα! Και αξιοπρεπής!

Κάπως έτσι προέκυψε το αίσχος των νησιών, της Ειδομένης, του Πειραιά, ολόκληρης της επικράτειας. Θα διαλύσουν ολόκληρη τη χώρα, πεθαίνουν προσφυγόπουλα από το κρύο, καίγονται άνθρωποι από ατυχήματα στους καταυλισμούς και εξακολουθούν να κάνουν δηλώσεις ουμανιστικού περιεχομένου και εναντίον της Ευρώπης, που ζητά τήρηση των κανόνων, ταυτοποιήσεις, ελέγχους και κυρίως στοιχειώδη σοβαρότητα.

Είναι προφανές ότι γύρω από το μεταναστευτικό έχει στηθεί μια τεράστια επιχείρηση με πακτωλό χρημάτων στην οποία συμμετέχουν από δουλεμπόρους έως ΜΚΟ. 

Βγαίνουν τρελά φράγκα από παντού, από τους καταυλισμούς, από τις σκηνές, απ’ τα τρόφιμα, από τους εθελοντές, απ’ όπου βάλει ο νους του ανθρώπου, κυρίως όμως από την χρυσοφόρα απουσία του κράτους.
Αλλά, ο κύριος Τσίπρας δεν βλέπει όλα αυτά, βλέπει τι μπορούν και τι δεν μπορούν να λύσουν οι Ευρωπαίοι που «δεν διαθέτουν πλεόνασμα ψυχής» … όπως εμείς!

.Στο ίδιο έργο θεατές...

Κάπου έχει αρχίσει να το χάνει το αίσθημα του μέτρου ο πρωθυπουργός και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το διαχειριστεί την περίοδο αυτή των εορτών όταν του δοθεί η δυνατότητα για ορισμένες στιγμές ηρεμίας και περισυλλογής. Γιατί η εικόνα που δίνει τον τελευταίο καιρό είναι ενός ανθρώπου που υπό το βάρος της πίεσης έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο.

 Μπορεί να το μάζεψε στη συνέχεια, όμως αυτό που ειπώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα για εκείνους που δεν είναι καλά στην ψυχή τους και το οποίο φωτογράφιζε ευθέως τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπερβαίνει τα επίπεδα της πολιτικής αντιπαράθεσης, ακόμη και της έντονης υπεράσπισης –όπως ενδεχομένως θεωρείται από τον Έλληνα πρωθυπουργό– των θέσεων της χώρας. 

Πρόκειται για φρασεολογία που χαρακτηρίζεται απρεπής και σαφώς δεν προάγει και τον διαπραγματευτικό διάλογο. Η "απάντηση" αυτή του κ. Τσίπρα στις ευθύνες που του κατελόγισε ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ για τη στάση του, δεν ήταν απλώς δεικτική. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Ήταν απρεπής. Και αυτό είναι πρόβλημα…

Όχι γιατί απευθύνθηκε στον Σόιμπλε ή σε οποιονδήποτε άλλον. Αυτό στο κάτω κάτω είναι το λιγότερο. Είναι πρόβλημα διότι δείχνει τη σπασμωδική αντίληψη των πραγμάτων από τον Έλληνα πρωθυπουργό. Και είναι συμπεριφορά που δείχνει σημάδι εκνευρισμού, απογοήτευσης και διάψευσης προσδοκιών. 

Καθώς πλέον οι ελπίδες του κ. Τσίπρα να κλείσει ταχύτατα τη δεύτερη αξιολόγηση δεν δείχνουν να μπορούν να γίνουν πράξη. Και μαζί με αυτό έχει αποδομηθεί συνολικότερα και η πρόσφατη συμφωνία για τις βραχυπρόθεσμες παρεμβάσεις στην υπόθεση του Χρέους. Ενώ έχει απογυμνωθεί και η φιλολαϊκή ρητορική γύρω από την υπόθεση του κοινωνικού "μερίσματος".

Ωστόσο, το πλέον επικίνδυνο είναι ότι ο πρωθυπουργός, δείχνει να έχει αποφασίσει να σηκώσει και αυτός από την πλευρά του τους τόνους. Το ψευτοδίλημμα "με την κοινωνία ή με τον Σόιμπλε", το οποίο τείνει να εξελιχθεί σε σύνθημα και είχε γίνει ακόμα και πρωτοσέλιδος τίτλος από την Αυγή, είναι σαφές ότι θα κυριαρχήσει το επόμενο διάστημα στην κυβερνητική επικοινωνιακή στρατηγική. Για παν ενδεχόμενο. Για να δικαιολογήσει το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών αν παραστεί ανάγκη, για να δικαιολογήσει την ενδεχόμενη μακρά καθυστέρηση στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και την απώλεια νέων κονδυλίων για τη χώρα και από δόσεις που καθυστερούν αλλά και από την τυχόν απομάκρυνση του QE.

Αλλά ακόμα και αν δεχθεί όλα όσα ζητούν οι "θεσμοί" και υπογράψει ξανά τα πάντα, όπως άλλωστε έπραξε και το 2015 όταν βρέθηκε στη γωνία, ο "κακός" της υπόθεσης είναι απαραίτητος ως άλλοθι για την επίπονη συνθηκολόγηση. Σε κάθε περίπτωση αυτό που προκύπτει είναι ότι άρχισαν πάλι οι ψευτομαγκιές. 

Και από ό,τι φαίνεται θα γίνουμε όλοι ξανά "στο ίδιο έργο θεατές". Τσαμπουκάδες, ψευτοηρωισμοί και αντίσταση κατά του ανθελληνικού ευρωπαϊκού κατεστημένου και στο τέλος η συνήθης... κολοτούμπα. Εκτός και αν επιχειρηθεί "δραπέτευση" από τα δύσκολα. Μέχρι στιγμής δεν προκύπτει, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς. Ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με ανθρώπους που δεν ακολουθούν την κοινή λογική αλλά άγονται και φέρονται από ιδεοληψίες και προσωπικά συμφέροντα.

  

Μόνο που δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται ότι οι εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δεν ευνοούν τη χώρα. Και προφανώς μία ψευτοεπεναστατική νοοτροπία δεν μπορεί να γεφυρώσει τα ήδη μεγάλα χάσματα. Όχι ότι δεν έχουν μεγάλες ευθύνες οι ξένοι. Κάθε άλλο. Τεράστιες. Ωστόσο θα πρέπει κανείς να αφουγκράζεται και τις συγκυρίες και ως προς αυτό φαίνεται ότι το άστρο του κ. Τσίπρα αλλά και η τύχη του, έχουν αρχίσει να σβήνουν.

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου 

.Κάλαντα... της δραχμής

Μπορεί να πέρασε απαρατήρητο. Μπορεί ο κόσμος να μην δίνει πλέον σημασία στις ανοησίες, τους εξυπνακισμούς ή τα κακόγουστα αστεία του πρωθυπουργού.

Έχει, ωστόσο, μεγάλη σημασία αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας στα παιδιά που του είπαν τα κάλαντα στα αγγλικά. «Δεν θέλω τα κάλαντα του ευρώ, θέλω τα παραδοσιακά, τα δικά μας», είπε ο πρωθυπουργός. Αν απομόνωνε κανείς το δεύτερο μέρος της φράσης θα έλεγε πως έχει δίκιο να ζητά τα ελληνικά κάλαντα. Και καλά κάνει, αν και γιατί να πικράνεις τα παιδάκια που ξέρουν και τα «τρίγωνα κάλαντα», γνωρίζουν και το «Jingle Bells»; Ένα παγκόσμιο χωριό είμαστε, εκεί θα κολλήσουμε;

Όμως, ο Τσίπρας είπε ότι δεν θέλει τα κάλαντα του ευρώ κι όταν το έλεγε το εννοούσε και κάθε του λέξη είναι προσεγμένη. Είναι σα να διαβάζει ένα ποίημα, σα να εκπονεί ένα σχέδιο το οποίο έχει και πισωγυρίσματα, έχει και πρόοδο. Ο πρωθυπουργός δεν είπε «βρε παιδιά, δεν θέλω τα κάλαντα στα αγγλικά, τραγουδήστε στα ελληνικά». Τα κάλαντα του ευρώ τον χαλούσαν και ήξερε καλά τι έλεγε. Όπως κι όταν με πλάγιο τρόπο επιτίθεται στον κακόψυχο Σόιμπλε ή όταν ο Τσακαλώτος μιλά για τον Σκρουτζ, τον Ευρωπαίο Γερμανό που δεν έχει αισθήματα.

Είναι η στρατηγική τέτοια, αυτή που ακολουθήθηκε και το 2015 και οδήγησε στο καταστροφικό δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση εντέχνως καλλιεργεί ακριβώς αυτό το δίλημμα. Λέει στους Έλληνες αυτό που έγραψε πρόσφατα η Αυγή: «Ή με τον Σόιμπλε ή με την κοινωνία». Το δίλημμα που πρέπει να περάσει στο μυαλό των Ελλήνων και να καθυποτάξει το θυμικό είναι αυτό: «Τα κάλαντα του ευρώ και τα κάλαντα τα δικά μας, τα Ελληνικά». Το ευρώ ή η δραχμή, ο Σόιμπλε ή ο Αλέξης, οι ευρωλιγούρηδες ή οι πατριώτες.

Καθόλου βλάκας δεν είναι ο Τσίπρας, ομοίως και η παρέα του. Αμόρφωτοι μπορεί να είναι αλλά αυτό τους καθιστά επικίνδυνα έξυπνους. Η Αριστερά για να επιβιώσει, όπως κάνει δεκαετίες τώρα, πρέπει να δημιουργήσει διχασμό. Πρέπει να φτιάξει μπαμπούλες. Γιατί πιστεύετε ότι μόνο στην Ελλάδα το ΚΚΕ έχει τόσο μεγάλη δύναμη; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό κόμμα κατ’ επίφαση, έγινε κυβέρνηση, το πρώτο ουσιαστικά ευρωπαϊκό κόμμα που αρπάζει την εξουσία; Γιατί απλά δημιούργησε εθνικό διχασμό, δημιούργησε τεχνητή πόλωση. Έφτιαξε τους «άλλους» για να επιβεβαιώσει το «εμείς». Και παίρνοντας μαζί του τους εθνικολαϊκιστές του Καμμένου, απλά έβαλε την κάλπικη σφραγίδα του πατριωτικού κόμματος απέναντι στους «προδότες, τους γερμανοτσολιάδες, τους μερκελιστές και τους σοιμπλεϊκούς»

Γι’ αυτό και η όλη στρατηγική του έναντι στη Νέα Δημοκρατία είναι να την ταυτίζει με τη Γερμανία και με ό,τι πιο μισητό μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας και η παρέα του καλλιεργούν εντέχνως ένα μίσος για την Ευρώπη, για την Ενωμένη Ευρώπη η οποία μπορεί να έχει κάνει τεράστια λάθη αλλά έχει συμβάλλει στο να έχουμε 70 χρόνια ειρήνης στη Γηραιά Ήπειρο, πέραν όλων των άλλων που καρπώθηκε η Ελλάδα από την εποχή των ΜΟΠ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ξαναγυρνάμε δυστυχώς στα χρόνια του Βαρουφάκη και στο «αγάπη, απόψε έκλεισα τις τράπεζες». Τότε προσπάθησαν άγαρμπα να μας πετάξουν έξω από το ευρώ. Με τον Γιάνη, τον νυν υπουργό Παπαδημητρίου, τον Γκαλμπρέιθ κι ένα τσούρμο επικίνδυνων που έφτιαξαν το σχέδιο Β. Τότε ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος να δεχθεί κάτι τέτοιο. Τώρα το κάνουν πιο μεθοδικά, με καλύτερο σχέδιο. Γιατί το κάνουν αυτό; Μα γιατί σε μια δημοκρατική, ευρωπαϊκή, ανοικτή χώρα, με έναν κόσμο που δεν τρώει κουτόχορτο και που οραματίζεται μια διαφορετική Ελλάδα, ο Τσίπρας και το τσούρμο των αμόρφωτων δεν έχει καμιά τύχη. Σε μια Ελλάδα, όμως, κοιμισμένη, ανενημέρωτη, με ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, οργισμένη από την πολυετή κρίση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέση. Έχει να παίξει το ρόλο του «εμείς» απέναντι σ’ «εκείνους».

Ο πρωθυπουργός και οι παροικούντες το Μαξίμου είναι τα «ελληνικά κάλαντα» απέναντι στα ευρωπαϊκά. Ασχέτως αν οι αριστεροί δεν ήταν ποτέ τόσο… πατριώτες, τώρα παίζουν αυτό το χαρτί. Το τελευταίο τους, εκτός κι αν ο κόσμος τρελαθεί. Αν η χώρα είναι πράγματι ένα απέραντο φρενοκομείο. Ίσως τότε τα κάλαντα να μην είναι του ευρώ, να γίνουν της δραχμής και οι καλικάντζαροι να κυριεύσουν την Ελλάδα. Ποιος ξέρει, ίσως να το δούμε κι αυτό.