.Εσύ μπορείς να γίνεις Δανός;

Ήταν Σεπτέμβριος του 2009 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε στην ΔΕΘ και υποσχέθηκε ότι θα κάνει την Ελλάδα "Δανία του Νότου". Αυτό που εννοούσε ήταν οι συνθήκες ζωής στη Δανία, όπου οι γιατροί δεν παίρνουν φακελάκι, οι καθηγητές δεν κάνουν ιδιαίτερα, δεν υπάρχουν ούτε στρατιωτικές ούτε μαθητικές παρελάσεις, δεν υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές (αν ένας φοιτητής αποτύγχανε δύο συνεχόμενες φορές στις εξετάσεις έπρεπε να εγκαταλείψει την σχολή), το ποσοστό ανεργίας στην χώρα των 5,5 εκ. κατοίκων είναι μόλις 5%, ενώ το 2008 η Κοπεγχάγη είχε αναδειχθεί ως η φιλικότερη προς τον άνθρωπο πόλη της γης! Επιπλέον, σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια αναδείχθηκε το 2013 ως το κράτος με την χαμηλότερη διαφθορά στον κόσμο, ενώ το 2014 αναδείχθηκε σε "Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης". 

Η τριμηνιαία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής αποκάλυψε ότι η τρόικα ζητάει από την κυβέρνηση την εφαρμογή του δανικού μοντέλου στην αγορά εργασίας της Ελλάδας. 

Ας δούμε όμως τι ισχύει στην αγορά εργασίας της Δανίας και πώς παρά τα οικονομικά προβλήματα καταφέρνει και κρατά σε μονοψήφια ποσοστά την ανεργία. Το δανικό μοντέλο στηρίζεται στην απόλυτη ευελιξία. Η εργασιακή ασφάλεια είναι στο ναδίρ, αφού οι εταιρίες έχουν το δικαίωμα να πραγματοποιούν μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση. Μία επιχείρηση μπορεί να απολύσει από την μία μέρα στην άλλη όλο της το προσωπικό χωρίς να ζητήσει κρατική έγκριση. Αυτή η ευελιξία, βέβαια, της επιτρέπει να προσλάβει ταχύτερα προσωπικό όταν η ζήτηση αυξάνεται, αφού δεν έχει δεσμεύσεις σε περίπτωση οικονομικής δυσχέρειας. Σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον, το κράτος παρέχει υψηλά επιδόματα ανεργίας και στηρίζει πραγματικά τον άνεργο.

Οι άνεργοι στην Δανία είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν μαθήματα μετεκπαίδευσης (πραγματικά, όχι σαν τα μαθήματα κατάρτισης- κοροϊδία που προσφέρουν τα ελληνικά προγράμματα ανεργίας) και να στραφούν σε νέες μορφές απασχόλησης αν ο κλάδος δείχνει σημάδια κορεσμού. Αν ο άνεργος αρνηθεί να παρακολουθήσει τα μαθήματα ή να πάρει τη θέση εργασίας που θα του υποδείξει το γραφείο ευρέσεως εργασίας, τότε χάνει το επίδομα ανεργίας, το οποίο είναι υψηλότατο. 

Ουσιαστικά, ο όρος flexinsurance -δηλαδή ευελιξία με κοινωνική ασφάλεια και προστασία- είναι ο καλύτερος που μπορεί να περιγράψει το δανικό μοντέλο, το οποίο προτείνεται από την τρόικα να εφαρμοστεί στην χώρα μας. Στην Δανία δεν υπάρχει περιορισμός στον αριθμό των απολύσεων, ούτε στις ώρες εργασίας και το ωράριο, αφού αυτό που κυριαρχεί είναι η κινητικότητα. Όμως, το κράτος προσφέρει ένα ισχυρό δίχτυ ασφαλείας για όποιον απολυθεί.

Στο πόρισμα της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για τα Εργασιακά προτείνεται ουσιαστικά κάτι αντίστοιχο, στην λογική να υπάρξουν ελαστικές σχέσεις εργασίας σε μία επιχείρηση που αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα (προκειμένου να αποφύγει τις ομαδικές απολύσεις), ωστόσο το κράτος να συμπληρώνει το ποσό που υπολείπεται. 

Στην Ελλάδα των άδειων ταμείων θα μπορούσε το κράτος να συμπληρώνει το ποσό που δεν μπορεί να δώσει η επιχείρηση; Θα μπορούσε να υπάρξει τέτοιο επαρκές δίχτυ ασφαλείας;

Στην Ελλάδα, όπου η ανεργία έφτασε σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ το 23,2% και οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.120.843 άτοµα, μπορούν να απελευθερωθούν οι απολύσεις και να μην δίνονται αποζημιώσεις;

Στην Ελλάδα, όπου σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΑΕΔ (Σεπτέμβριος 2016) επίδομα ανεργίας πήραν μόλις 136.123 άνεργοι από το συνολικά 1 εκ. μπορεί να εφαρμοστεί μοντέλο κοινωνικής προστασίας; Όταν ταυτόχρονα το 54,95% σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ είναι μακροχρόνια άνεργοι;

Στην Ελλάδα όπου η κατάρτιση γίνεται από τα αμαρτωλά ΚΕΚ, μπορούμε να μιλάμε στα σοβαρά για μετεκπαίδευση ανέργων;

Στην Ελλάδα όπου όλοι θέλουν να γίνουν γιατροί και φέρνουν πτυχία Ρουμανίας μπορεί στα σοβαρά να πειστεί κάποιος "να στραφεί σε νέες μορφές απασχόλησης αν ο κλάδος δείχνει σημάδια κορεσμού";

Στην Ελλάδα όπου τα στοιχεία του συστήματος Εργάνη δείχνουν ότι τον Σεπτέμβριο οι ευέλικτες μορφές έσπασαν κάθε ρεκόρ με τις νέες συμβάσεις να είναι σε ποσοστό 61,1% μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης και μόλις το 38,9% πλήρους, ενώ παράλληλα απουσιάζει κάθε κρατικός έλεγχος και εργαζόμενοι δουλεύουν 10ωρα με 3ωρες συμβάσεις για ποια ελαστικοποίηση μιλάμε;

Στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχει έλεγχος της επιδοματικής πολιτικής και ενώ δαπανώνται τεράστια ποσά, μένουν ξεκρέμαστοι οι πραγματικά αδύναμοι, μπορούμε να κάνουμε λόγο για ισχυρό κρατικό δίχτυ προστασίας;

Στην Ελλάδα που ο όρος "ευελιξία" άλλαζε σε "κινητικότητα" ή άλλους συνώνυμους προκειμένου να μην προκαλεί αναφυλαξία στους δημοσίους υπαλλήλους, μπορεί να εφαρμοστεί σύστημα "απόλυτης κινητικότητας" χωρίς να κατέβει σε απεργία όλη η χώρα επ' αόριστον;

Η απάντηση είναι απλή και θα έπρεπε να την είχε καταλάβει η τρόικα από καιρό. 

Όχι 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

.Το κοπάδι είναι οι άλλοι

Ζούμε σε μια χώρα η οποία κινείται σ’ ένα εκκρεμές που στη μια του πλευρά βρίσκεται η τερατώδης ρήση του κ. Μπαλτά «η αριστεία είναι ρετσινιά» και από την άλλη πλευρά η άποψη που θεωρεί ότι μόνο οι «επιτυχημένοι της αγοράς» δικαιούνται για να ομιλούν.

Πίσω από την άρνηση της αριστείας κρύβεται μια τεράστια αριστερίστικη ιδεοληψία. Κατ’ αυτήν μεταξύ των ανθρώπων δεν πρέπει να υπάρχουν καθόλου διαφορές, γιατί αυτές παράγουν ανισότητες. Το πραγματικό όνομα αυτής της ιδεοληψίας λέγεται ισοπέδωση των φυσικών και πνευματικών διαφορών. Η πολιτική συνέπεια αυτού του ισοπεδωτισμού μπορεί να ξεκινά από την κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών και να καταλήγει στον ολοκληρωτισμό, στην κατάργηση του πολιτικά άλλου.

Το αντίθετο αυτής της άποψης είναι η απολυτοποίηση της αριστείας και της αξιοκρατίας ως απάντηση στη θεωρία της ρετσινιάς; Φαντάζει προφανές, αλλά δεν είναι. Εδώ κρύβεται μια δεύτερη ιδεοληψία, η οποία πολλές φορές ακούγεται σαν πανάκεια και από τα χείλη κεντροαριστερών. Αξιοκρατία, αξιοκρατία, αξιοκρατία, όπως παλιά κάποιοι άλλοι (ή μήπως οι ίδιοι;) υποστήριζαν το παλιό λενινιστικό «να μαθαίνουμε, να μαθαίνουμε, να μαθαίνουμε».

Ναι και αξιοκρατία και να μαθαίνουμε. Αυτονόητο, Γουότσον. Αλλά τελειώνει εδώ το θέμα; Σε τι διαφέρει αυτή η άποψη από τον κλασικό συντηρητισμό; Υπάρχει αξιοκρατία εκεί όπου δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη για όλους; Σε τελική ανάλυση μόνο οι «άξιοι» αξίζουν;

Ο φόβος να πάνε ορισμένοι της Κεντροαριστεράς ένα βήμα παρακάτω από την αξιοκρατία, αποκαλύπτει πόση ζημιά έχει επιφέρει στο δημόσιο λόγο η ισοπεδωτική ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Στο ιδεολογικό πλαίσιο της κυβερνητικής αμφισβήτησης της αριστείας και της αξιοκρατίας, διαμορφώνεται ένας κοινωνικός αυτοματισμός σύμφωνα με τον οποίο για όλα τα δεινά φταίνε όσοι δεν είναι «άριστοι», «μορφωμένοι», «ορθολογιστές»», «τελειόφοιτοι αγγλικών πανεπιστημίων» κλπ.

Όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως σοσιαλδημοκράτες είτε δεν κατανοούν την παγίδα είτε αρνούνται να απαντήσουν με δικά τους εργαλεία, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν ως αρνητές της αξιοκρατίας. Χάνουν έτσι διπλά. Και στα μεσαία αλλά και στα κατώτερα στρώματα.

Η ιδεοληψία που απολυτοποιεί και θεματοποιεί την αξιοκρατία οδηγεί σε φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού. Σύμφωνα με αυτόν τον κοινωνικό αυτοματισμό, οι υπεύθυνοι της κρίσης, εκτός των πολιτικών, είναι και όσοι δεν έχουν γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες, όσοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τους ρυθμούς της ελεύθερης αγοράς. Γι’ αυτούς είναι το δίχτυ ασφαλείας και πολύ τους είναι.

Για μια ιδεολογία που τείνει να καταλάβει ευρύ φάσμα της κοινωνίας μας το άτομο είναι υπεύθυνο για τη μοίρα του και τίποτα δεν μπορεί να το σώσει έξω από την ισχύ της αγοραστικής και καταναλωτικής του δύναμης. Στην κοινωνία των «ορθολογιστών καταναλωτών» και όχι των ορθολογικών παραγωγών (Σοσιαλδημοκρατία) δεν είναι το κράτος αυτό που εκφέρει «ετυμηγορίες αποκλεισμού» (Ζίγμουντ Μπάουμαν), αλλά η αγορά που αποκτά πολιτικές εξουσίες.

 Ο καθένας θέλει να μην τον τοποθετούν «στο κοπάδι», και γι’ αυτό εντάσσει τους άλλους στο «κοπάδι». Το διαδίκτυο βρίθει από τους «ορθολογικούς» που τα βάζουν με τους ανορθολογιστές. Αυτοί οι «ορθολογικοί» ξεχνούν ότι βασική αρχή του ορθολογισμού είναι ότι κανένας δεν έχει την αποκλειστική αντιπροσωπεία του ορθολογισμού. Η πάλη για τον ορθολογισμό γίνεται με τα απόλυτα εργαλεία του ανορθολογισμού.

Πρόκειται για πρωτόγνωρες καταστάσεις για την ελληνική μεταπολιτευτική κοινωνία, που προκαλούν εντάσεις και δοκιμάζουν την κοινωνική συνοχή. Υπό το βάρος αυτών των προβλημάτων και κάτω από την επίδραση ενός δημαγωγικού και διχαστικού πολιτικού λόγου, η κοινωνία μας τείνει να παρασύρεται και από τις θεωρίες του κοινωνικού αυτοματισμού, αλλά και από τις θεωρίες περί εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, καθώς και από συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις, που υπονομεύουν τη νηφαλιότητά της και την ικανότητά αναζήτησης εθνικής συνεννόησης –δεν εννοώ συγκυβέρνησης-– για τη διέξοδο από την κρίση.

Φυσικά και δεν υποστηρίζω ότι η έννοια της ατομικής αξιοσύνης και της ευθύνης στερείται νοήματος, αλλά αυτή δεν μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα από τις έννοιες της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Η αξιοκρατία δεν μπορεί να οδηγεί στη θεοποίηση της θεωρίας «το κοπάδι είναι οι άλλοι»

Η απάντηση στον κοινωνικό ισοπεδωτισμό και αυτοματισμό είναι μία. Κάθε άνθρωπος πρέπει να κατέχει τη θέση που του αξίζει, αλλά και κάθε άνθρωπος αξίζει να έχει μια θέση στην κοινωνία. Κανείς «απόβλητος», κανείς δεν είναι «σκουπίδι». 

.Στον δρόμο που χάραξε ο Ιερώνυμος…

Αν κάτι έμαθαν και οι πιο «γάτοι» της ελληνικής επικράτειας, αυτοί που επέζησαν απ’ όλες τις κυβερνήσεις και τις ταραγμένες περιόδους, ειδικά όσοι πλούτισαν εκμεταλλευόμενοι το κράτος, τους πολιτικούς και τις διασυνδέσεις τους, αυτό είναι ότι με τους Συριζαίους δεν βγάζεις άκρη! Αργησαν αλλά το κατάλαβαν! 

Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν τους Ευρωπαίους που προσπαθούν να συμφωνήσουν με τα συμφωνηθέντα και να ολοκληρώσουν τα υπογραφέντα, αλλά άκρη κι αυτοί δεν βρίσκουν; Και τούτο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης Τσίπρα, που δεν ξέρω αν μπορεί να λυθεί με έναν απλό ανασχηματισμό ή αν είναι όλο το πολιτικό τους προσωπικό... «προβληματικό», όπως επιεικώς χαρακτήρισε τον... «εκλιπόντα» κ. Φίλη ο Αρχιεπίσκοπος!

Ο Ιερώνυμος είναι ένας νηφάλιος θρησκευτικός ηγέτης, ο οποίος μάλιστα δεχόταν επικρίσεις απ’ όσους θέλουν να εκμεταλλεύονται πολιτικά την Εκκλησία ότι δεν σήκωνε... μπαϊράκι κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως η δουλειά του Αρχιεπισκόπου και Προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν είναι να στηρίζει ή να ρίχνει κυβερνήσεις, αλλά να υπερασπίζεται την Πίστη και την Πατρίδα, μια που, όπως τα ’φερε η Ιστορία μας, αυτά τα δύο πάνε μαζί... 

Δυστυχώς τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα του Αρχιεπισκόπου δεν σεβάστηκε το νέο κυβερνών κόμμα και νόμισε ότι θα μπορούσε να κοροϊδεύει επ’ άπειρον. Καταρχάς, η επιλογή Φίλη από μόνη της ήταν, όπως έχουμε πει και ξαναπεί, προσβλητική και για τη Θρησκεία και για την Παιδεία, μια που οι απόψεις του ήταν πολύ ακραίες και ενάντιες στο αντικείμενο με το οποίο καλούνταν να ασχοληθεί. 

Επρεπε να κάνει πράγματα τα οποία δεν πίστευε, ή να υποκριθεί ότι τα πιστεύει ή, εν πάση περιπτώσει, να ζει έναν προσωπικό διπολισμό. Βεβαίως αυτό δεν συνέβη μόνο με τον Φίλη. Αν δεν μας κόστιζε κάποια εκατομμύρια την ημέρα, θα ήταν σχεδόν διασκεδαστική και η περίπτωση Τσακαλώτου, ο οποίος το πρωί υπογράφει ό,τι του φέρνει μπροστά του το κουαρτέτο και το απόγευμα πάει στους «53+» και καταγγέλλει τον... εαυτό του!!! Οπως όλοι τους σχεδόν! 

Οι αρμόδιοι υπουργοί για την Ανάπτυξη ήταν εναντίον των επενδύσεων, οι περί την Υγεία... αρρωσταίνουν όλο τον κόσμο με τις ασχήμιες και τη ρύπανση που προκαλούν, και από την άλλη στον τομέα... Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βάλει αρμόδιο τον συμπαθή σε όλο τον αναρχοαυτόνομο χώρο κ. Λάμπρου, γνωστό για την ενεργή ανάμειξή του στην υπεράσπιση ακραίων στοιχείων, ακόμη και ελεγχόμενων για τρομοκρατική δράση. 
Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκε η Πρώτη φορά μαϊμού Αριστερά στην Εκκλησία είναι χαρακτηριστικότατος της αναξιοπιστίας της και του πόσο την πλήρωσε.

 Την ίδια ώρα που ο Αρχιεπίσκοπος συμφωνούσε με τον πρωθυπουργό, με εγγυητή τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος δήλωσε δημόσια ότι θα έριχνε τον Τσίπρα αν του το ζητούσε ο Ιερώνυμος, ο υπουργός Παιδείας έκανε τάχα μου ότι συμφωνεί, αλλά ταυτόχρονα διέρρεε πως είναι άλλο τα βιβλία και... άλλο ο τρόπος διδασκαλίας (ενώ ολόκληρος πρωθυπουργός προσπαθούσε να δείξει ότι είναι ρεαλιστής, ο Φίλης του την έβγαινε από τα αριστερά με πονηριά). Κορόιδευε δηλαδή και τον ίδιο τον Ιερώνυμο και όλον τον κόσμο, κάπως σαν τον Κατρούγκαλο που έλεγε ότι άλλο πράγμα είναι η ανυποχώρητη δέσμευσή του να μη μειωθούν οι συντάξεις και άλλο το ότι κόπηκαν. 

Ενέπαιζε προκλητικά τους δυστυχείς συνταξιούχους πιστεύοντας ότι έχουν περιορισμένες δυνατότητες αντίδρασης, παρότι κανείς δεν θα έπρεπε να υποτιμά την οργή τους για τον επαναλαμβανόμενο εμπαιγμό, αφού με τη μαγκούρα γίνεσαι στο πι και φι Μαδούρο. Η Εκκλησία, όμως, είναι τελείως διαφορετική περίπτωση. Αποδείχτηκε ότι αρκεί να βήξει ο Αρχιεπίσκοπος για να πάθει πνευμονία το Μαξίμου, αν θέλει να απευθύνεται ακόμη σε ένα έστω 15%, και όχι στο 3% που είναι αρεστός ο Φίλης. Τι είπε ο Ιερώνυμος; ΤΕΡΜΑ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ! Καθαρά, δυνατά και αντρίκεια. 

Μακάρι να το είχαν πει κι άλλοι ταγοί της ελληνικής κοινωνίας, έκαστος στον χώρο του, όταν τέθηκε επί τάπητος το ζήτημα αν μπορούν ή όχι να εμπιστευτούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξαν οι καλοπροαίρετοι που προσέτρεξαν σε διάλογο με την ψευδαίσθηση ότι επιτέλους πολιτικοί είναι κι αυτοί, αλλά και οι πονηροί που θεώρησαν ότι αρκεί να εναγκαλιστούν μαζί τους, να τους κολακέψουν, ή ίσως ακόμη και να τους εξαγοράσουν. Και οι μεν και οι δε διαψεύστηκαν παταγωδώς, αλλά συνέβαλαν καθοριστικά στην από κάθε άποψη μεγάλη εκτροπή που ζούμε. Ούτε από εχθρούς, ούτε από φίλους καταλαβαίνει το περίεργο αυτό πολιτικά μπάσταρδο εξωνημένο κόμμα, τερατογέννημα θρέμμα του Μνημονίου. 

Οχι γιατί δεν θέλει ή δεν μπορεί, αλλά γιατί είναι από τη φύση του έτσι. Οχι από χαζομάρα. Γενικώς δεν δύνανται να ξέρουν τι τους γίνεται διότι δεν έχουν πια ταυτότητα, στόχο και στρατηγικό σχεδιασμό πέρα από την εξουσία αυτή καθαυτή για την οποία, όπως αποδείχθηκε, πουλάνε ακόμα και τη μάνα τους. Επίσης, δεν ξέρουν πού τους παν τα τέσσερα σε βασικά αλλά κρίσιμα θέματα. Οχι... στα ισάριθμα κανάλια, αλλά συνολικά λόγω απειρίας, κοινωνικών συμπλεγμάτων, ιδεοληπτικής ημιμάθειας και εξυπνακισμού. Νομίζουν ότι μπορούν να παραμυθιάζουν και να κοροϊδεύουν τους πάντες για πάντα. Ε, δεν πάει έτσι. ΤΕΡΜΑ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ!

Τα ίδια έκαναν και με τους δικαστές. Τους πρόσβαλαν, τους έταξαν δημόσια (!)... χρήμα με ουρά πριν από κρίσιμες αποφάσεις, τους κατηγόρησαν αμέσως μετά -επειδή δεν υπέκυψαν- ότι είναι εχθροί του λαού και τέλος... τους εκδικήθηκαν παίρνοντας πίσω τα «δώρα» εξαγοράς συνειδήσεων που υποτίθεται ότι θα έδιναν. 

Να, όμως, που οι ίδιοι οι δικαστές είχαν αρνηθεί προκαταβολικά για λόγους αξιοπρέπειας αλλά και επειδή κατάλαβαν ότι κανείς δεν βγάζει άκρη με τον ΣΥΡΙΖΑ παρά μόνο οι εχθροί της Ελλάδας. Γι’ αυτούς, ναι, είναι λουκούμι! Τούρκοι, Αλβανοί, όλοι μύρισαν «πελάτη» και έχουν ξεσηκωθεί. Χτύπα ξύλο μη βρουν ή τους δοθεί καμιά ευκαιρία.

Θέμος Αναστασιάδης
Πρώτο Θέμα

.ΣΥΡΙΖΑ: Το κόμμα των πλουσίων…

Την βραδιά της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας για την αντισυνταγματικότητα του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη εξέφρασε τη λύπη της διότι τα χρήματα από τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες θα γύριζαν στις τσέπες «πολύ πλούσιων ανθρώπων». Αλλά η αποστροφή είναι παραπλανητική. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ (και βεβαίως οι ΑΝΕΛ) είχε πάντα πολύ στενές σχέσεις με πολύ πλούσιους ανθρώπους και μερικούς τους εξυπηρέτησε πολύ καλύτερα από την κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου. Όχι πάντα αδικαιολόγητα. *Ένα “πάρε-δώσε” με παρελθόν!* Μάιος 2012, σε ένα γραφείο σ... περισσότερα »

.Έρμαιο των κομματικών συσχετισμών

Ασχοληθήκαμε, όπως ήταν αναμενόμενο, με τους νέους υπουργούς και υφυπουργούς της κυβέρνησης αλλά αφήσαμε στο απυρόβλητο τους παλιούς. Εκείνους δηλαδή που παρέμειναν στην πρώτη γραμμή προφανώς γιατί ο Τσίπρας εξετίμησε τα προσόντα τους, τη δουλειά που έκαναν ένα χρόνο τώρα και τις προοπτικές που έχουν να συνεχίσουν το… θεάρεστο έργο τους.

Ο πρωθυπουργός απέδειξε δύο πράγματα κρατώντας τα συγκεκριμένα στελέχη. Είτε ότι στέρεψε από ανθρώπους είτε ότι εξοφλεί γραμμάτια.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε π.χ. να χαρακτηριστεί η παραμονή του Νίκου Παππά στην πρώτη γραμμή; Προκάλεσε το μεγαλύτερο πλήγμα στον ΣΥΡΙΖΑ, έφαγε τη μεγαλύτερη «φόλα» που έχει φάει υπουργός, τον βρίζουν όλοι στο κόμμα και τον αποδοκίμασαν στο Συνέδριο κι όμως, κατά έναν παράλογο τρόπο ο Τσίπρας του εμπιστεύτηκε ξανά τα Μέσα Ενημέρωσης και τον έλεγχο του ΕΣΡ και των καναλιών.

Τι να πει κανείς για την Όλγα Γεροβασίλη. Χαρακτηρίζεται ως η χειρότερη κυβερνητική εκπρόσωπος των τελευταίων ετών, μόνο ένα… κιμονό χρειάζεται για να γίνει παρουσιάστρια στη Βόρεια Κορέα, κι όμως… αναβαθμίστηκε.

Ας μιλήσουμε και για το παλαιό ΠΑΣΟΚ, τον Κουρουμπλή, τον Τόσκα, τον Σπίρτζη ή για τους Καραμανλικούς όπως ο Παπαγγελόπουλος. Που είδε επιτυχίες ο πρωθυπουργός στα υπουργεία τους και τους κράτησε; Ο Κουρουμπλής τουρίστας ήταν και στο Υγείας, τουρίστας και στο εσωτερικών, μόνο να αποθεώνει τον Τσίπρα ξέρει.

Ο Σπίρτζης με τις αποφάσεις του διέλυσε τις αστικές συγκοινωνίες ενώ ο Παπαγγελόπουλος παίζει περίεργο και υπόγειο ρόλο, όμως, ούτε τους δικαστές μπόρεσε να ελέγξει. Όσο για τον Τόσκα; Τα Εξάρχεια μιλούν μόνα τους, οι Ρουβίκονες τον έχουν εξευτελίσει ουκ ολίγες φορές ενώ ούτε η Αστυνομία είναι ευχαριστημένη από τον υπουργό της; Προς τι λοιπόν η διατήρηση της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού;

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης και ο Γιάννης Δραγασάκης γιατί πρέπει να υπάρχουν; Για να απασχολούν πάνω από 100 αστυνομικούς; Να έχουν δεκάδες μετακλητούς υπαλλήλους χωρίς αντικείμενο και τελικά να μην έχουν ούτε στο ελάχιστο προσφορά στην κυβέρνηση και την πατρίδα; Γιατί ο Τσίπρας δεν τους συνταξιοδοτηθεί αντί να τους αφήνει να ταλαιπωρούνται περιφερόμενοι;

Γιατί είναι πετυχημένος ο Καμμένος; Τι έχει κάνει στην Άμυνα πέρα από το να περπατά στα κόκκινα χαλιά και να το παίζει ηγέτης με στολές παραλλαγής που ντροπιάζει;

Ο Τσακαλώτος και ο Χουλιαράκης που πέτυχαν στη διαπραγμάτευση για να τους εμπιστευτεί και τα υπόλοιπα; Ο Κατρούγκαλος πώς θα φτιάξει την εξωτερική πολιτική και ποιες ευρωπαϊκές υποθέσεις θα υπηρετήσει ένας κατά δήλωσή του… κομμουνιστής;

Ας μας πει ο Σταθάκης μια επένδυση που έφερε στη χώρα ή πώς αντιμετώπισε εδώ και μήνες τα κόκκινα δάνεια ώστε να θεωρηθεί επιτυχημένος και να αναλάβει την Ενέργεια. Ο Μουζάλας που ήταν πετυχημένος με το μεταναστευτικό; Άλλωστε, αυτός δεν ήταν με τον οποίο ο Καμμένος δεν θα καθόταν στο ίδιο τραπέζι λόγο… Μακεδονικού;

Η Φωτίου με τα γεμιστά, ο Πολάκης και ο Ξανθός με τα διαλυμένα νοσοκομεία, ο Κοτζιάς που διέλυσε την ελληνική διπλωματία, ο Αποστόλου, ο Τσιρώνης, ο Βίτσας και η Κουντουρά τι έχουν να προσφέρουν πέρα από αυτά που ήδη έχουμε δει;

Είναι φανερό ότι ο Τσίπρας είναι έρμαιο των κομματικών συσχετισμών, των ψεκασμένων απειλών και του άκρατου λαϊκισμού και δεν μπορεί να κάνει πολλά. Γι’ αυτό και η νέα κυβέρνηση είναι χειρότερη από την προηγούμενη και θα πέσει χωρίς να το καταλάβει.Αλλά αν αυτή η κυβέρνηση έχει τέτοια στελέχη για να υπηρετήσουν την πατρίδα τότε έχει μέλλον αυτή η χώρα;

.Ανίκανοι φεύγουν και ανίκανοι έρχονται

Ο θίασος με τη μορφή καραβανιού προχωρά, κατά τον μέγιστο στοχαστή Πολάκη. Σήμερα έκανε μια στάση στα υπουργεία για να αλλάξουν οι... καμηλιέρηδες, όμως, η πορεία είναι ίδια. Κι ας αλυχτάνε τα σκυλιά, όχι της αντιπολίτευσης αλλά της ίδια της κυβέρνησης.

Οι τελετές παραλαβής – παράδοσης απλά ήρθαν να δείξουν στον ελληνικό λαό ότι ο Μανολιός και ρούχα να αλλάξει πάλι ο ίδιος θα είναι. Καλύτερα να μη γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις για να μην καταλαβαίνει ο κόσμος ότι ανίκανοι φεύγουν και ανίκανοι έρχονται.

Πάρτε για παράδειγμα τον Παπαδημητρίου. Με τα περίεργα ελληνικά του με αμερικανική προφορά (σίγουρα καλύτερα από του Τσακαλώτου) μας ενημέρωσε ότι τα περί «παράλληλου νομίσματος» που είχε υποστηρίξει πριν ελάχιστα χρόνια ήταν μια ανοησία για να περνά η ώρα. «Ήμουν ακαδημαϊκός τότε έλεγα και καμιά... μπιπ να περνά η ώρα». Αυτή ήταν η απάντηση του νέου υπουργού που υποσχέθηκε επενδύσεις εντός του ευρώ κι όχι εντός του... Geuro. Ήμαρτον Παναγία μου να λες για τον σύζυγο της άλλης υπουργού κ. Αντωνοπούλου. Φαίνεται ότι ο Τσίπρας έχει τέτοια «κολλήματα». Από το ζεύγος Δρίτσα – κυρά Τασίας, στο ζεύγος «mister Geuro» με Αντωνοπούλου.

Αλλά τι να πει για τον Σκουρλέτη. Ο άνθρωπος είναι απίστευτος. Αποφάσισε ότι θα συνεχίσει να κάνει αντάρτικο στις ιδιωτικοποιήσεις, κυρίως της ΔΕΗ που έχει εμμονή. Βέβαια τζάμπα μάγκας αφού άμα θες να κάνεις τον επαναστάτη κυρ Πάνο πας σπίτι σου, δεν διαπραγματεύεσαι υπουργική καρέκλα με τον πρωθυπουργό.

Αμ ο Φίλης; Πόσο συγκινηθήκαμε με όσα είπε. Ξεκίνησε με τους Λαμπράκηδες, τους αγώνες της νεολαίας, το Πολυτεχνείο και άλλα τέτοια επαναστατικά για να πει ότι αυτά είναι τα... πτυχία της Αριστεράς. Έτσι είναι για έναν άνθρωπο που το σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στον αγώνα» δεν του λέει τίποτε. Άφησε αιχμές για όλους. Τον Τσίπρα, τον Καμμένο, τον Ιερώνυμο, τον Σκάι, τον Παπαχελά που πήρε τη συνέντευξη, τα μέσα ενημέρωσης που εκτέλεσαν ένα πληρωμένο συμβόλαιο. 

Αμ δεν ήξερε τον πρωθυπουργό του; Και τον Βαρουφάκη asset τον είχε πει και μετά τον έδιωξε. Έτσι και τον Φίλη. Βαθμό 20 του έβαλε και μετά τον έστειλε άκλαυτο. Ας πρόσεχε ο Φίλης. Όταν τον χρησιμοποίησε η παρέα του Μαξίμου ως «αριστερό άλλοθι» για να υπογράφει μέχρι και τους λογαριασμούς των κοινοχρήστων τι περίμενε; Ότι θα του στήσουν και άγαλμα έξω από το Μαξίμου;

Ο Θ. Δρίτσας, ηγετική μορφή της παλαιοκομμουνιστικής αριστεράς θυμήθηκε ότι η αποχώρησή του δεν ήταν εθελούσια. Μα και που είναι κύριε Δρίτσα; Ο Τσίπρας σας χρησιμοποίησε και τώρα σας πετά σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι. Γιατί κλαίγεστε δηλαδή;

Μας ενέσκηψε και νέο φρούτο, η Αχτσιόγλου, η οποία επιτέθηκε στην μαύρη εργασία, στην αδήλωτη εργασία, στην απλήρωτη ή την κακοπληρωμένη και υποσχέθηκε ότι δεν θα ανοίξει το ασφαλιστικό. «Άσε μας κουκλίτσα μου». Τόσο καιρό διευθύντρια του Κατρούγκαλου δεν ήσουν; Δεν έπαιρνες μέρος στις διαπραγματεύσεις; Δεν γνώριζες τι γίνεται; Και τι έκανες δηλαδή για να σταματήσεις τον εργασιακό μεσαίωνα για τον οποίο εν πολλοίς φταίει αυτή η κυβέρνηση.

Ο δε Τρύφων Αλεξιάδης έκατσε κι έφτιαξε μέχρι και... manual 120 σελίδων και το παρέδωσε στη διάδοχό του, λέγοντάς της βεβαίως τη θα κάνει. Ενώ για τον εαυτό του είπε ότι θα γυρίσει ως υπάλληλος εφοριακός και ο Πιτσιλής να δείξει επιείκεια. Είναι γνωστός ο «πόλεμος» που υπήρχε μεταξύ των δύο, ούτε καλημέρα δεν έλεγαν.

Τέλος ο Παππάς ήταν πολύ χαρούμενος λένε όσοι πήγαν στο υπουργείο. Είναι γνωστό ότι η δυσαρέσκεια του εκάστοτε πρωθυπουργού για τον στενό του συνεργάτη εκφράζεται δια της αναβαθμίσεώς του. Επομένως γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει Νικόλα; Θέμα χρόνου είναι να σε «φάει» κι εσένα.

Γενικώς από τις τελετές παραλαβής παράδοσης δε γίναμε πιο σοφοί. Μια κυβέρνηση με νέα πρόσωπα και παλιά, σκουριασμένα και άχρηστα μυαλά, πόσο μπορεί να προσφέρει στην πατρίδα;

.Οι μύθοι της δραχμής στη χώρα της αυταπάτης

Η πρόταση της δραχμής μοιάζει με πρόταση ευθανασίας που κάνει κάποιος σε ασθενή που πάσχει από βαριά μεν, αλλά ιάσιμη ασθένεια. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνείται να προχωρήσει στις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται και προτιμά να οδηγήσει τη χώρα στον όλεθρο. Η δραχμή δεν είναι επιλογή, είναι αυτοκτονία...

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν άνθρωποι που έσπευσαν τα πρώτα χρόνια της κρίσης να γίνουν αποκλειστικοί διανομείς του προϊόντος «δραχμή» και έκαναν με αυτό τον τρόπο μια αξιοπρεπή καριέρα. Αν το προϊόν το είχε προλάβει κάποιος άλλος, θα μπορούσαν -πολλοί απ’ αυτούς- να αγοράσουν το επόμενο αδιάθετο. Και εδώ ακριβώς είναι το επικίνδυνο σημείο αυτής της ιστορίας. Όταν τελειώσουμε και με αυτή την αυταπάτη θα τρέξουμε να πιστέψουμε την επόμενη. Είμαστε ο λαός που ζει με τις ψευδαισθήσεις ενώ η αλήθεια δίπλα μας είναι εντυπωσιακά όμορφη.

Το αφήγημα της δραχμής εμπεριέχει ένα στοιχείο νοσταλγίας για τα δήθεν καλά χρόνια που προηγήθηκαν του 2000. Είναι σαν να νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια. Στο μυαλό μας όλα όσα συνέβαιναν τότε μοιάζουν μαγικά, σαν να ζούσαμε σε παραμύθι. Ίσως επειδή ο άνθρωπος έχει την τάση να θυμάται από το παρελθόν πιο έντονα μόνο τα ευχάριστα γεγονότα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική.

Όπως στα παιδικά μας χρόνια δεν ήμασταν τα ανέμελα βασιλόπουλα που ζούσαν στην αυλή ενός παλατιού που θύμιζε τον παράδεισο, έτσι και η δραχμή δεν ήταν το αγαπημένο νόμισμα των αγορών και των επενδυτών, ούτε καν των πολιτών αυτής της χώρας. 

Ποιος ήθελε τότε να έχει δραχμές; Προφανώς έχουμε ξεχάσει ότι οι συντριπτικά περισσότεροι επιχειρηματίες (αυτοί δηλαδή που μπορούσαν) έψαχναν τρόπους να μετατρέψουν τον πλούτο που απέκτησαν στην Ελλάδα σε πολύτιμες καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού. Και φυσικά όχι σε δραχμές, αλλά σε δολάρια, σε μάρκα, σε λιρέτες. Σε οτιδήποτε άλλο, αρκεί να μην ήταν δραχμές.

Ο αμέσως επόμενος μύθος είναι ότι με τη δραχμή είχαμε ανταγωνιστικότητα. Μάλιστα. Δεν ξέρω πού βρίσκεται αυτή η κυρία, αλλά από τη γειτονιά της ελληνικής οικονομίας έχει πολλές δεκαετίες να περάσει. Από τα χρόνια της δραχμής... Εκείνο που θυμόμαστε είναι υποτιμήσεις, φτώχεια και υψηλά επιτόκια. Αν αυτό σημαίνει ανταγωνισμός, να μας συγχωρείτε, αλλά δεν θα πάρουμε.

Ναι, λένε οι δραχμολάγνοι, αλλά τότε ο κόσμος δεν πεινούσε. Αυτό με την πείνα θα πρέπει να το κοιτάξουμε επειγόντως. Κάτι άλλο θα πρέπει να εννοούν οι άνθρωποι απ’ αυτό που καταλαβαίνουν σήμερα οι πολλοί και κυρίως οι νέοι που δεν έχουν μνήμες από εκείνη την περίοδο. Αν πιστεύει κανείς ότι ο συνταξιούχος πεινάει σήμερα με 700 ευρώ και δεν θα πεινάει αύριο με 350 (εφόσον η νέα δραχμή υποτιμηθεί μόνο κατά 50%), τότε μιλάμε για ένα άλμα της λογικής για το οποίο η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Ο επόμενος μύθος είναι ότι θα πιεστούμε για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρουμε και θα γίνουμε Ελβετία. Η πρώτη ένσταση αφορά το ότι δεν ξέρουμε ποιο ακριβώς θα είναι αυτό το «κάποιο» χρονικό διάστημα. Δεν μας το λένε, μας το κρατάνε μυστικό, όπως έκαναν και με τα διαπραγματευτικά ατού του Αλέξη και του Γιάνη. 

Η δεύτερη ένσταση σχετίζεται με το πώς ακριβώς θα γίνουμε Ελβετία. Τα ρολόγια τα έχουν πιάσει οι Ελβετοί, τα αυτοκίνητα οι Γερμανοί και με τον τουρισμό δεν τα πάμε και τόσο καλά όσο νομίζουμε. Να μην το κουράζουμε, πρόκειται για έναν ακόμη μύθο που δεν στηρίζεται σε πραγματικά δεδομένα. Δεν ξέρουν πού θα μας οδηγήσει αυτός ο δρόμος.

Το χειρότερο όλων, το πιο παρανοϊκό, είναι ότι η δραχμή θα μας φέρει ένα νέο και πιο σκληρό μνημόνιο. Αυτό μας προσπερνάει όλους. Είναι εντελώς τρελό. Δεν θέλουμε το ευρώ που μας «καταστρέφει» και θέλουμε τη δραχμή που θα μας αποτελειώσει. Είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά. Όποιος το βρει, κερδίζει μία δραχμή. Τη θέλετε; 

ΥΓ.: Ναι, κερδίζετε μια δραχμή. Ποιας εποχής δεν ρωτήσατε...

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@liberal.gr

.Τέταρτο μνημόνιο και τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση!

Η τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όταν και αν αυτή συμβεί, θα είναι η ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας για πολλά – πολλά χρόνια. Αυτή την φορά θα υπάρξει κούρεμα των καταθέσεων. Και ποιος έχει πάνω από 100.000 ευρώ σε μία τράπεζα; Μόνο οι επιχειρήσεις! Με άλλα λόγια, μία πιθανή τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση θα διαλύσει (στην κυριολεξία) και τις τελευταίες επιχειρήσεις που συνεχίζουν να λειτουργούν σε ελληνικό έδαφος.

Πόσο πιθανή είναι μία τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση; Όσο πιθανό είναι κι ένα τέταρτο μνημόνιο. Η έλλειψη εμπιστοσύνης, ο φόβος της δραχμής και η λαίλαπα των κόκκινων δανείων είναι ένας θανατηφόρος συνδυασμός. Η κρίση αναπαράγεται διαρκώς και οδηγεί την χώρα σε μία ολοκληρωτική καταστροφή. Το τέταρτο μνημόνιο είναι προ των πυλών. Πλέον το παραδέχονται όλοι! 

Οι πιθανότητες να το αποφύγουμε είναι ελάχιστες και αυτές μπορούν να προκύψουν μόνο μέσα από έναν συνδυασμό σημαντικών πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα και μεγάλων ανατροπών στην Ευρώπη.

Η Οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει δίχως τραπεζικό σύστημα. Σε κανένα μέρος του κόσμου και με καμία κυβέρνηση. Οι τράπεζες δεν είναι σήμερα σε θέση να σηκώσουν μία προσπάθεια ανασυγκρότησης. Δεν μπορούν να δώσουν δάνεια, δεν επιτελούν τον ρόλο τους. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε. Τα πράγματα, όμως, επιδεινώνονται εξαιτίας δύο γεγονότων: 

Το πρώτο είναι η χειροτέρευση του πολιτικού κλίματος. Αυτή η κυβέρνηση δεν πείθει για τις προθέσεις της και για την πολιτική της. Το δεύτερο γεγονός είναι παράγωγο του πρώτου: Το πολιτικό κλίμα έχει ως αποτέλεσμα να νεκρώσει η επενδυτική δραστηριότητα και να αυξηθεί η απροθυμία των δανειοληπτών να συνεργαστούν με τις τράπεζες.

Τα capital controls δεν επηρεάζουν άμεσα την ζωή των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, υπό την έννοια ότι ένας μισθωτός των 1.000 ευρώ χρειάζεται δυόμιση εβδομάδες για να πάρει σε μετρητά τα χρήματά του από το ATM. 

Επηρεάζεται όμως έμμεσα, αφού τα capital controls πλήττουν τις επιχειρήσεις. Το ίδιο θα συμβεί με μία πιθανή τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Σε πρώτη φάση οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι επιχειρήσεις. Αυτό θα έχει όμως ως συνέπεια να υπάρξει ένα νέο κύμα λουκέτων και απολύσεων. Οι επιπτώσεις θα είναι σημαντικές και θα αφορούν όλους μας…

Μέχρι χτες το πρόβλημα ήταν να υπάρξει μία λύση στα κόκκινα δάνεια. Να δημιουργηθεί ένα δίκαιο πλαίσιο και ταυτόχρονα να λυθούν νομικά τα χέρια των τραπεζιτών, έτσι ώστε να είναι σε θέση να έρχονται σε συμφωνίες και να σώζουν επιχειρήσεις. 

Διότι με την υπάρχουσα νομοθεσία θα πρέπει να είναι κανείς τρελός για να βάλει την υπογραφή του κάτω από μια ρύθμιση. Τώρα προστίθεται ένα ακόμη πρόβλημα, αυτό της πολιτικής αβεβαιότητας. Κι η πολιτική αβεβαιότητα προκύπτει από την αποτυχία της κυβέρνησης. Είναι δικό της έργο.

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@liberal.gr

.Ο Ανασχηματισμός...

Έχουν ήδη γραφεί αρκετά, και τις προσεχείς ημέρες θα εξακολουθήσουν να γράφονται περισσότερα, για τη σημασία του ανασχηματισμού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Με διάφορες ανακοινώσεις, Κυβερνητικά στελέχη επιδιώκουν να αποδώσουν σχεδόν μαγικές ικανότητες στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

 

Αλλά, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα, τίποτα δεν πρόκειται να βελτιώσει την θέση του μέσου Έλληνα πολίτη αν δεν αλλάξει η οικονομική πολιτική - ο ανασχηματισμός προσώπων και χαρτοφυλακίων είναι άνευ σημασίας. Βεβαίως, η οικονομική πολιτική είναι διαγεγραμμένη από το 2010, όταν η Ελλάδα τέθηκε υπό καθεστώ... περισσότερα »