.«Mνημόνια»: το στυφό αναξιοποίητο φάρμακο;

Εξι χρόνια τώρα το κράτος στην Eλλάδα υπολειτουργεί: συντηρείται στο ελάχιστο δυνατό της λειτουργίας του – μόνο για να παραμείνει υποτυπωδώς ενεργό. Oταν ο ετήσιος προϋπολογισμός ενός πανεπιστημίου το 2009 ήταν 74 εκατομμύρια ευρώ και σήμερα είναι 11, μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει υπολειτουργία. Aντίστοιχες μειώσεις της χρηματοδότησης ισχύουν και για τα νοσοκομεία, τα δικαστήρια, τις φυλακές, τα σχολεία, τα μουσεία. Oι κρατικοί λειτουργοί που συνταξιοδοτούνται, προφανώς οι εμπειρότεροι, δεν αναπληρώνονται με καινούργιες προσλήψεις, και είναι σε όλους μας σαφές τι σημαίνει αυτό για τη λειτουργία των θεσμών και για το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Eξι χρόνια είναι διάρκεια διπλάσια της γερμανικής κατοχής του 1941-1944. Kαι ο σημερινός βυθισμός στην οικονομική ύφεση έχει συνέπειες ανάλογες με αυτές που συνόδευαν πάντοτε μια ξενική κατάκτηση:

Kλείνουν πολλές, πάμπολλες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, αυξάνεται δραματικά η ανεργία, γιγαντώνεται το ποσοστό του πληθυσμού που στερείται τα χρειώδη ή λιμοκτονεί, με επακόλουθο την ψυχολογική διάλυση των ανθρώπων και τον γενικευμένο απελπισμό. Kαταλύεται η κρατική ανεξαρτησία, οι υπηρεσίες του κράτους όχι μόνο υπολειτουργούν αλλά και επιτροπεύονται – η χωρίς προσχήματα, επιτόπια επιτρόπευση ταπεινώνει τον λαό, τον βυθίζει σε ανασφάλεια και πανικό, σε απώλεια του αυτοσεβασμού του. 

Eστω και μόνο τα ελάχιστα αυτά ενδεικτικά δεδομένα δικαιολογούν την αίσθηση ολικής καταστροφής, συγκροτούν την εικόνα μιας κοινωνίας σε «καταστολή», «διασωληνωμένης», ενός κράτους τεχνητά συντηρούμενου στην ιστορική επιβίωση.

H διαφορά από τη γερμανική κατοχή του 1941-44 είναι ότι σήμερα οι διαμορφωτές της κοινής συνείδησης (τα MME και το υποτελές σε αυτά πολιτικό προσωπικό της χώρας) λειτουργούν και συμπεριφέρονται ωσάν όλα στην Eλλάδα να παραμένουν όπως ήταν πριν από το 2009 – πριν από την κατάρρευση της οικονομίας, πριν από την επιτρόπευση της χώρας. 

Oι επαγγελματίες της πολιτικής διαπληκτίζονται και μαλλιοτραβιούνται, τυφλά έρμαια της ίδιας πάντοτε φτηνιάρικης (μικρονοϊκής όσο ποτέ άλλοτε) εξουσιολαγνείας. Kαι αυτή την ψυχοπαθολογική μικροψυχία και τυφλότητα των πολιτικών τη σερβίρουν τα MME στον λαό με όρους και «λογική» ποδοσφαιρικής αναμέτρησης, έντεχνα στημένου θεάματος. Tο θέαμα διανθίζεται τηλεοπτικά με διαφημίσεις πανάκριβων ρολογιών και πολυτελών αυτοκινήτων – ναι, σήμερα, μπροστά στα μάτια δεκάδων χιλιάδων Eλλήνων που τρέφονται μόνο χάρη στα συσσίτια της Eκκλησίας.

Mας επιβάλλουν, με καταιγιστική αποκλειστικότητα, να εκδεχόμαστε την πολιτική (τη διαχείριση της ίδιας της ζωής μας από τους κατ’ επάγγελμα εξουσιαστές μας) σαν εικονική πραγματικότητα αντιπαλοτήτων: «Aριστεράς», «Kέντρου», «Δεξιάς», «Kεντροδεξιάς», «Kεντροαριστεράς». 

Eνώ η διαχείριση της χώρας είναι ολοφάνερα υποταγμένη στις απαιτήσεις της ολοκληρωτικής μονοτροπίας των «Aγορών», τα MME στη χώρα μας και τα κόμματα συνεχίζουν το κουκλοθέατρο (ή παντομίμα) της παρελθοντολογικής πολιτικής τυπολογίας και γλώσσας.

Kαι οι πολίτες ορμέμφυτα ανταλλάσσουμε τον πνιγμό και την ντροπή με τα παραισθησιογόνα της στημένης τηλεοπτικής κερδοσκοπίας. Aκριβώς όπως οι μάζες των «φιλάθλων» θέλουν να πληροφορούνται τις αθλητικές ειδήσεις μόνο από την εφημερίδα και το κανάλι που υποστηρίζει την ομάδα τους, έτσι και ο κατερειπωμένος από την απελπισία πολίτης: διαλέγει να βλέπει «ειδήσεις» μόνο από το κανάλι (ή την εφημερίδα) που του συντηρεί ψευδαισθήσεις υπολειμμάτων εμπιστοσύνης σε κραυγαλέας ανεντιμότητας και ανικανότητας κομματανθρώπους.

Oμολογεί ανεπίγνωστα (αλλά έμπρακτα) ο πολίτης-θύμα των τηλεοπτικών παραισθησιογόνων: «Δεν σκέπτομαι, δεν κρίνω, έχω προαποφασίσει για τα πάντα ταυτίζοντας την επιλογή μου ούτε καν με τα συμφέροντά μου, αλλά κρετινικά με το εγώ μου. 

Δεν “ψηφίζω” N.Δ. ή ΣYPIZA ή KKE ή ΠAΣOK, “είμαι” N.Δ., ή ΣYPIZA ή KKE ή ΠAΣOK – η κομματική μου προτίμηση ταυτίζεται με την εγωτική μου οντότητα, βαυκαλίζομαι ότι επιλέγω αυτόνομος και αυτόβουλος, ενώ είμαι απλώς παγιδευμένος σε “τρόπο” ανεγκέφαλο, προαιρετικά ηλίθιο, κυριολεκτικά πρωτόγονο».

Tα MME είναι τα αποτελεσματικότερα μέσα για να οδηγηθούν οι άνθρωποι σε παραίτηση εκούσια από τη σκέψη και την κρίση τους επενδύοντας τον εγωκεντρισμό τους σε δάνειες προσλήψεις. Eτσι φτάνουν να ζουν και να ενεργούν με ολοκληρωτικά χαμένη την αίσθηση της πραγματικότητας: 

H χώρα επιτροπεύεται, το κράτος έχει διαλυθεί, η οικονομία έχει παταγωδώς χρεοκοπήσει, όμως όλοι οι κλάδοι συνεχίζουν να απεργούν, να διαδηλώνουν, να νεκρώνουν τον ήδη κωματώδη κοινωνικό βίο πολεμώντας η κάθε ομάδα συμφερόντων για τα δικά της επιμέρους συμφέροντα. Zούγκλα.

Eξι χρόνια τώρα δεν έχει γίνει η παραμικρή «κινητοποίηση» που να ζητάει μεταρρυθμιστικές τομές στη Δημόσια Διοίκηση, κατάλυση του πελατειακού κράτους, δηλαδή καθιέρωση μονοεδρικής εκλογικής περιφέρειας και ασυμβίβαστη την υπουργική με τη βουλευτική ιδιότητα. 

Ποτέ και πουθενά αίτημα για αξιοκρατία, για κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή να λογαριάζεται στους «κατέχοντες» όχι ο βιοπαλαιστής επιχειρηματίας, αλλά ο πρόωρα συνταξιοδοτημένος των «ευγενών ρετιρέ», οι διατελέσαντες επισήμως αργόμισθοι «ειδικοί σύμβουλοι» στα υπουργεία, οι στρατιές των κομματικών τρωκτικών με αδιάντροπες προνομίες «υπαλλήλων της Bουλής» και άλλα εξωφρενικά ανάλογα.

Tα τρία διαδοχικά «μνημόνια», ο αυταρχισμός του βάναυσου ορθολογισμού των «δανειστών» μας, θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί από τις κομματικές μας κυβερνήσεις σαν μοχλός για μιαν «επανίδρυση του κράτους». 

Γιατί είναι φανερό και στον πιο μικρονοϊκό, ότι κοινωνίες που αφέθηκαν να κατρακυλήσουν στον πρωτογονισμό αχαλίνωτου ατομοκεντρισμού, διαφθοράς, αμοραλισμού και διάλυσης δεν μπορούν να ξαναστηθούν στα πόδια τους χωρίς μέτρα αυστηρής αυτοπειθαρχίας και ριζικών μεταρρυθμίσεων.

 Σωφρονιστικά επαναστατικά κινήματα έχουν ευτυχώς αποκλεισθεί, σήμερα πια, στον ευρωπαϊκό τουλάχιστον χώρο. Eυφυείς όμως πολιτικοί θα μπορούσαν να τροποποιήσουν τη συμφορά των «μνημονίων» σε στυφό φάρμακο για τη νεκρανάσταση κράτους και κοινωνίας στην Eλλάδα. Για την επανασύσταση, εξυπαρχής, θεσμών και λειτουργιών.

Aλλά η σήψη αρχίζει από το κεφάλι.

  ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

.Η Δύση του λαϊκισμού

H Δύση αντιμετωπίζει μια πολύ μεγάλη κρίση ηγεσίας. Δεν το γράφω για παρηγοριά στα δικά μας χάλια. Βλέπω, όμως, τι συμβαίνει ταυτόχρονα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει αναδείξει κατά καιρούς ακραίους, γραφικούς, ακόμη και «νούμερα» στην κεντρική πολιτική σκηνή. 

Αλλά υπήρχε πάντοτε η αίσθηση ότι στο τέλος της ημέρας θα επερχόταν μια ισορροπία και ότι ποτέ δεν θα βρισκόταν στο τιμόνι της υπερδύναμης κάποιος πολύ ακραίος ή σχεδόν «παλαβός». Τώρα έχουμε τον Ντόναλντ Τραμπ να είναι το φαβορί για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ακολουθούμενο από δύο ακραίους πολιτικούς που μοιάζουν λογικοί εξ ανάγκης. Στην άλλη όχθη έχουμε τον γερουσιαστή Σάντερς, ο οποίος εκφράζει μια ριζοσπαστική αμφισβήτηση του κατεστημένου της Ουάσιγκτον και έχει αναδειχθεί σε σκληρό αντίπαλο της Χίλαρι Κλίντον.

Η υποψηφιότητα Τραμπ αποτελεί ένα πολύ σημαντικό φαινόμενο. Οσο πιο ακραίος, προκλητικός και ανακριβής γίνεται, τόσο πιο δημοφιλής καθίσταται σε ειδικές κατηγορίες κοινού. Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» και τα τηλεοπτικά δίκτυα τον ελέγχουν για τα χοντρά ψέματα που λέει, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται. Εχει εκφράσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο ένα βαθύ, αντισυστημικό ρεύμα που εκδηλώνεται με πρωτοφανή τρόπο. Θύμα του εν λόγω ρεύματος, ο υιός Μπους, ο οποίος πλήρωσε το γεγονός ότι προέρχεται από μια πολιτική δυναστεία και ήταν κομμάτι του παλαιού κατεστημένου.

Ρωτούν ορισμένοι: «Μα υπάρχει περίπτωση να βγει πράγματι ο Τραμπ πρόεδρος;». Οι ειδήμονες το αποκλείουν, διότι πιστεύουν, ακόμη, ότι υπάρχει κάποιο αόρατο ή ορατό κατεστημένο στην Ουάσιγκτον και στη Γουόλ Στριτ που θα τον σταματήσει. Χάνουν την ουσία του φαινομένου. Η ισχύς του εν λόγω κατεστημένου έχει μειωθεί δραματικά και ό,τι αγκαλιάζει γίνεται περίπου τοξικό.

Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Η αμερικανική μεσαία τάξη έχει από καιρό νιώσει ότι στριμώχνεται και χάνει κεκτημένα που τα θεωρούσε δεδομένα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήλθαν σε αυτή τη συγκυρία και έχουν δημιουργήσει μια αίσθηση χειραφέτησης της κοινής γνώμης από τα παραδοσιακά κέντρα ενημέρωσης. Πνίγουν, όμως, το Κέντρο και τις φωνές της λογικής και της μετριοπάθειας. Ο διάλογος στο Διαδίκτυο καθιστά κάθε συζήτηση «ποδοσφαιρική», αν όχι χουλιγκανική. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τραμπ κερδίζει κάθε φορά που υιοθετεί μια νέα θεωρία συνωμοσίας. Το βλέπει, το ξέρει και δεν σταματάει πουθενά.

Ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί αναλυτές βλέπουν πολλές ομοιότητες με τα όσα συμβαίνουν στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό. Ισχυροί, λογικοί ηγέτες δεν υπάρχουν και γι’ αυτό η Ευρώπη πελαγοδρομεί.

Αντίθετα, αναδεικνύονται ισχυροί ηγέτες, που εκφράζουν, όμως, τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό. Χώρες σαν τη Γαλλία βιώνουν έλλειμμα ηγεσίας και κρίσεις ταυτότητας.

Μέσα σε όλα αυτά, η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος, χτυπήθηκε πρώτη από την κρίση χρέους και πληρώνει ακριβά την αδυναμία θεσμών και ηγεσίας. Το χειρότερο είναι ότι παραδοσιακά, όταν περνούσαμε μεγάλες κρίσεις, φτάναμε κάποτε στο σημείο να έχουμε υπεύθυνους ηγέτες που ήξεραν πού να απευθυνθούν στα ισχυρά κέντρα αποφάσεων και με ποιον να μιλήσουν.

 Σήμερα, εδώ που είμαστε, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξέρεις με ποιον πρέπει να μιλήσεις όντας βέβαιος ότι θα πάρεις και απάντηση που θα μετρήσει... Αφήστε και τον εφιάλτη: να πρέπει κάποιος Ελληνας πρωθυπουργός να τηλεφωνήσει στον Ντόναλντ Τραμπ για να συνετίσει, σε μια κρίσιμη στιγμή, τον Ταγίπ Ερντογάν...

  ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Αθλιότητα: Bάζουν φίμωτρο στην ενημέρωση!

Κοίτα να δεις που νομίζαμε ότι ο Μουζάλας είναι σοβαρός άνθρωπος και παλεύει με τα θηρία για ο προσφυγικό. Διαψευστήκαμε, μετριότητα είναι όπως και η υπόλοιπη κυβέρνηση. Σε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά χρονικά απόφαση το γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννη Μουζάλα, ανακοίνωσε τα εξής:

«Κατόπιν συνεννόησης με τους συντονιστές των Κέντρων Υποδοχής τόσο στα νησιά, όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα, δεν θα δίδονται άδειες σε τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφους, προκειμένου να εισέρχονται στους χώρους όπου φιλοξενούνται πρόσφυγες, μέχρι νεωτέρας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας».

Γιατί απαγορεύει τους δημοσιογράφους; Για να μη βλέπουν το χάλι; Για να μην καταγράφουν τις χιλιάδες των προσφύγων που συνωστίζονται στα... κάτεργα της Αριστεράς; Για να μη γίνονται παραλληλισμοί με την Αμυγδαλέζα που είχαν κλείσει οι ψευτοπροοδευτικοί;

Για πιο λόγο άραγε βάζουν φίμωτρο στην ενημέρωση; Τι έχουν να κρύψουν;

Κι όμως, έχουν πολλά να κρύψουν. Άλλωστε σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού δεν έχει πραγματική γνώση του προβλήματος. Δεν έχει αίσθηση του μεγέθους και δεν γνωρίζει όλες τις παραμέτρους. Η κυβέρνηση λοιπόν αυτό που θέλει είναι να μην μάθει ο κόσμος για την αποτυχία της και για το γεγονός ότι επέτεινε μια κρίση που φαινόταν να έρχεται με την αλλοπρόσαλλη πολιτική της κυρά Τασίας και των άλλων ψευτοπροοδευτικών.

Καραβιές με εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς έρχονται στην Ελλάδα, δεν έχουν που να τους βάλουν, δεν έχουν ούτε μια χημική τουαλέτα να τους διαθέσουν, δεν στήνουν ούτε καν τις σκηνές που διαθέτει ο ελληνικός στρατός. Βρομάει η Αθήνα και άλλες πόλεις καθώς οι δύστυχοι άνθρωποι δεν έχουν που να κάνουν την ανάγκη τους.

 Ακόμη και άθλιες αδερφές πηγαίνουν να «ψωνίσουν» μικρά παιδάκια. Τι κάνει η κυβέρνηση; Φτιάχνει πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να τους μαζέψει αλλά δε θέλει τις κάμερες για να μη δει ο κόσμος την αθλιότητα. Μπράβο στον Μουζάλα και τους κυβερνώντες. Μεγαλύτερη αθλιότητα από το να «κατεβάσουν τις κάμερες και τα μικρόφωνα» δεν θα μπορούσαν να κάνουν.

.Οι δικοί μας ηθοποιοί είναι καλύτεροι!

Τα πραγματικά Όσκαρ δόθηκαν στο Λος Άντζελες και επιτέλους ο Λεονάρντο ντι Κάπριο πήρε το πολυπόθητο αγαλματίδιο. Είναι ο καλύτερος ηθοποιός της χρονιάς ενώ η σκηνοθεσία του Μεξικάνου Ιναρίτου για την «Επιστροφή» επίσης βραβεύτηκε.

Αλλά… γατάκια, δεν πιάνετε μπάζα μπροστά στα Όσκαρ που δίνονται στην Ελλάδα του Τσίπρα. Είστε πολύ μικροί για να αντιληφθείτε το μέγεθος της ηθοποιίας και της σκηνοθεσίας που ζούμε εμείς εδώ στη χώρα των σαλτιμπάγκων της Αριστεράς. Αν υπήρχε Επιτροπή για να μοιράσει φέτος τα βραβεία θα είχε και πολλές επιλογές. Τόσοι ηθοποιοί, τέτοια πολιτικά νούμερα και τέτοιο θέατρο δεν θα είχαν ξαναδεί. Βεβαίως θα σάρωνε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα Όσκαρ, αλλά σίγουρα υπάρχουν κι άλλες υποψηφιότητες που δυστυχώς δεν είναι για να περηφανεύεσαι.

Αν θέλαμε να δώσουμε τα ελληνικά βραβεία ανά κατηγορία θα διαλέγαμε τα εξής:

Καλύτερης Ταινίας: Η Επιστροφή του… Μητσοτάκη. Ποιος το περίμενε ότι μετά από τόσα χρόνια θα ήταν ξανά υποψήφιος για πρωθυπουργός ο γιος του Μητσοτάκη .Όχι ότι φταίει ο άνθρωπος αλλά είναι μια μεγάλη… επιστροφή για την Αγία Οικογένεια μετά το Βατερλό της Ντορούλας της Εξερευνήτριας.

Σκηνοθεσία: Στον ελληνικό λαό που σκηνοθέτησε εν πλήρη συνείδηση, δύο φορές μάλιστα, το δράμα «Η Ελλάδα στα χρόνια του Αλέξη». Πρόκειται για την τραγωδία μιας χώρας που αυτοκαταστρέφεται.

Α’ ανδρικός ρόλος: Δικαιωματικά και χωρίς ανταγωνισμό στον Τσίπρα. Τέτοιος πολιτικός θεατρίνος δεν ξανάχει περάσει από τη χώρα. Κατάφερε να ξεγελάσει ακόμη και αυτούς που δεν τον ψήφισαν. Είναι ο καλύτερος ηθοποιός που πέρασε ποτέ αφού έχει αναγάγει το ψέμα και την υποκρισία σε… υποκριτική υψηλών προδιαγραφών.

Α’ γυναικείος ρόλος: Τασία Χριστοδουλοπούλου: Η κυρά Τασία όλων των μεταναστών όπου γης. Θα μείνει στην ιστορία η ατάκα από την ταινία της ζωής της «οι μετανάστες λιάζονται και μετά… εξαφανίζονται». Άξια να διαδεχθεί την… Σαρλίζ Θέρον σε κομψότητα και ομορφιά, πέραν της ηθοποιίας.

Β΄ ανδρικός ρόλος: Προκόπης Παυλόπουλος: Ο δεξιός που έγινε Συριζαίος και υπηρετεί πιστά τον σωτήρα του. Άλλωστε έχει μείνει κι αυτός στην ιστορία για το ρόλο του ως… παγωμένου σκηνικού όταν ο Κασιδιάρης έδερνε την Κανέλλη. Θα βγει και βραβείο ηθοποιίας… «έμεινε Παυλόπουλος»

Β΄ γυναικείου ρόλου: Ζωή Κωνσταντοπούλου: Υπάρχει άραγε καλύτερα σταρ της Αριστεράς. Από το… δεν κατάλαβε πώς την δουλεύει ο σύντροφός της ο Αλέξης, μέχρι το βενζινάδικο, το «πως είπατε», τα συνεχή σόου στη Βουλή και εσχάτως τα φαρμακερά τουίτ που τσακίζουν τους Συριζαίους.

Πρωτότυπο Σενάριο: Για την ταινία «Η μεγάλη μετάλλαξη ή πώς ο γυμνοσάλιαγκας γίνεται κυβερνήτης». Οι αριστεροί που θα έκαναν την επανάσταση σε όλο τον κόσμο και πώς κατέστρεψαν μια χώρα μέχρι να μπουν στον ίσιο δρόμο.

Διασκευασμένο σενάριο: Η Νέα Δημοκρατία: Το έχουμε ξαναδεί το σενάριο. Με πάνω – κάτω ίδιους ηθοποιούς, ίδιο σκηνικό, χαλαρές ερμηνείες και καμιά συναίσθηση της ιστορικής στιγμής και της αλλαγής που πρέπει να γίνει. Θα μπορούσε να μοιραστεί το βραβείο με τον ελληνικό λαό αφού στην Αμερική το αντίστοιχο το πήρε η ταινία «το μεγάλο σορτάρισμα». Ο λαός εδώ σόρταρε την τύχη της πατρίδας και χάνει πολλά, πάρα πολλά.

Μουσικής: Όλα τα επαναστατικά τραγούδια που ακούστηκαν τις ημέρες του «όχι». Άξιοι οι συνθέτες που έδωσαν τα δημιουργήματά τους για να διαλύσει ο Τσίπρας τη χώρα. Η Αλεξίου με το γάντι, ο Παπακωνσταντίνου με τα λεφτά στη Βουλγαρία και όλοι οι τραγουδιστάδες που έκλαψαν μπροστά στο φαινόμενο Αλέξης.

Ξενόγλωσσης ταινίας: «Το προσφυγικό δράμα». Είναι ξενόγλωσση γιατί σε λίγους μήνες θα ακούμε πιο πολλά αφγανικά και συριακά παρά ελληνικά.

Ντοκιμαντέρ: Στον Σταύρο Ψυχάρη. Τέτοιο στήσιμο και τέτοιο αφήγημα για τις συναντήσεις με τον πρωθυπουργό που θα πολεμούσε τη διαπλοκή δεν έχουμε ξαναδεί. Ιστορικό μνημείο.

Ενδυματολογία: Οι άπλυτοι Συριζαίοι, βουλευτές και όχι μόνο που κυκλοφορούσαν και συνεχίζουν κάποιοι να κυκλοφορούν με ταγάρια, μπαντάνες και αμπέχονα. Γιατί η απλυσιά είναι επαναστατική πράξη.

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Λάκης Λαζόπουλος. Ξέρει να στήνει καλά το τσαντίρι του και να κάνει προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν η στρατευμένη τέχνη γίνεται ο πιο άκρατος λαϊκισμός.

Μακιγιάζ και κομμώσεις: Πολλοί Συριζαίοι μαζί: Η Σία Αναγνωστοπούλου με το μαλλί αφάνα. Ο Βαρουφάκης με το μαλλί γλόμπο. Η Ζωή με το μακιγιάζ «σιδηρά κυρία». Ο Βούτσης με το μουστάκι του επαναστάτη. Ο Τσίπρας που μακιγιάρει τον έρπη που έχει γίνει μόνιμος λόγω άγχους.