.Το κράτος-χάος και οι επόμενες γενιές

Παραδίδουμε μια χώρα κατεστραμμένη. Χωρίς αρχή και τέλος. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Υπάρχει μόνο εμπαιγμός. Ενας συνεχής εμπαιγμός απ’ όσους κυβέρνησαν τον τόπο. Που δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να χαρίζουν χρέη. Είτε αυτοί ήταν επιχειρηματίες είτε ήταν μεγαλοεργολάβοι είτε αυτοί που συγκαθόριζαν τις τύχες της χώρας. Και μαζί μ’ αυτούς τους μεγαλοσχήμονες, από κοντά σαν είδος ενοχής, οι αγροτοσυνδικαλιστές, αυθαιρετούχοι, δήμαρχοι, ιδιαίτερα παραμονές εκλογών, έπαιρναν άφεση αμαρτιών για κάθε διαπραττόμενο αδίκημα. Ολοι ξεχρέωναν και χρεωνόταν η Ελλάδα, δηλαδή οι φορολογούμενοι, καλοί και κακοί.

«Ελα μωρέ, τι έγινε, όλη η Ελλάδα χρωστάει». Και κοβόταν εκεί η κάθε κουβέντα, ο κάθε προβληματισμός για την επόμενη μέρα. Και να σου τα χαχανητά για τους προβληματικούς που αναρωτιούνταν για την όλη κατάσταση. Διότι περί αυτού επρόκειτο. Γιατί μόνο προβληματικοί θα έθεταν ανάλογα κριτήρια. 

Και να οι γευστικές απολαύσεις κάθε γούστου, με το ενδιαφέρον των συνδαιτυμόνων να στρέφεται και να περιστρέφεται στο επόμενο τσιμπούσι. Πού καιρός για χάσιμο… Και έτσι η Ελλάδα νόμιζε ότι βάδιζε, ενώ στην ουσία παρέπαιε. Δεν ήθελαν να το βλέπουν αυτό οι πολλοί, ήθελαν να βλέπουν μια χώρα που ευημερούσε, κρίνοντας από τη δική μας, μοναδική, περίπτωση.

Με τον σοσιαλισμό για μια νέα Ελλάδα, που μεταλλάχθηκε σε Αριστερά, στην υπηρεσία πάντα των νέων αφεντικών, που οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια δημιουργούσαν. Παίζοντας με τις λέξεις, κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και να τον φέρνουν στα δικά τους μέτρα. Κι όταν ερχόταν η ώρα του απολογισμού, ξανά τα ίδια. Για όλα φταίνε οι ξένοι. Που βρήκαν την ευκαιρία να μας ποδοπατήσουν. Ελάχιστοι οι σώφρονες, μεταξύ αυτών ο Στέφανος Μάνος, που έβαζαν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση θέτοντας τον δάκτυλον «επί τον τύπον των ήλων». 

Λέγοντας απλά πράγματα, που οι άλλοι, τυφλωμένοι από την απληστία, δεν έβλεπαν ή μάλλον δεν ήθελαν να δουν. Αυτοί ήξεραν και τα πολλά, διαχειριζόμενοι τις τύχες μας. Αυτούς άλλωστε εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός. Αυτούς τους ωραιολόγους, τους επιλήσμονες της αποστολής τους, που έμαθαν την κοινωνία να τρέφεται με ψέματα. Λαός ευκολόπιστος, που δεν βρέθηκε πολιτικός να τον γαλουχήσει με αλήθειες. Εδώ και καιρό πολύ. Προείχε το πολιτικώς ορθόν. 

Που ήταν να σώσει τον τόπο από την καταστροφή. Πόσες φορές, αλήθεια, δεν έχουμε ακούσει τα ίδια πράγματα. Γενιές μεγάλωσαν με τα ίδια συνθήματα, τις ίδιες επαγγελίες, τις ίδιες κραυγές και οιμωγές. Κι όμως, εξακολουθούν να λένε τα ίδια πράγματα παραλλαγμένα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κάθε κομπλεξικός και παραληρηματικός έρχεται να δρέψει δάφνες πολιτισμού, νέας εσοδείας, σ’ ένα πτώμα… Τι αφήνουμε πίσω μας; Συντρίμμια.

Κι αντί όλοι να ομολογήσουν τα λάθη τους και να γίνει μια νέα αρχή, επιρρίπτουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο και αλληλοαναιρούνται. Οχι εγώ - εσύ φταις, επιμένουν πεισματικά και έτσι σχέδιο εθνικής συνοχής, περισσότερο απαραίτητο από ποτέ, δεν μπορεί να υπάρξει. Οι κομματικοί στρατοί δεν επιτρέπουν τη δημιουργία του. 

Διώξαμε τριακόσιες χιλιάδες νέους επιστήμονες στο εξωτερικό και η τάση φυγής συνεχίζεται. Ενα κράτος κακοπληρωτής που χρωστάει ακόμη και της… Μιχαλούς και δεν περιορίζει τις δημόσιες δαπάνες. Το αντίθετο. Νοσοκομεία διαλυμένα, εκπαίδευση που όλο χαμηλώνει (πόσο ακόμη;), Δικαιοσύνη εμπλεκόμενη σε πολιτικά παιγνίδια, ορατά και μη, και πάντως αναξιόπιστη στα μάτια των πολλών.

Ελάχιστοι πιστεύουν τους θεσμούς, είτε λέγεται Πρόεδρος Δημοκρατίας είτε άλλως πώς. Τα βάθρα της Δημοκρατίας έχουν κλονιστεί. Κι ουδείς ασχολείται. Ενα κράτος-χάος, που ζει με ενέσεις ή μάλλον αργοσβήνει. Υπόδουλο για 99 χρόνια στους ξένους, στους οποίους παραδοθήκαμε από δικά μας λάθη.

 Και εμείς χωρίς κουράγιο, χωρίς ηθικό, ξεδοντιασμένοι από τα αψυχολόγητα μέτρα της κυβέρνησης για αύξηση φορολογικών εσόδων, προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Με τα «κόκκινα» δάνεια να έρχονται χωρίς να διακρίνουν μεταξύ κακοπληρωτών και μη, και το κράτος, ο μεγαλύτερος κακοπληρωτής, να σφυρίζει αδιάφορα. 

Γιατί δεν έχει υποχρεώσεις, όπως κάθε πολίτης, και τις ευθύνες του θα κληθεί να πληρώσει ο λαός. Γιατί είναι ανεύθυνος και γι’ αυτό επικίνδυνος. Να, λοιπόν, τι παραδίδουμε στις επόμενες γενιές. Δυστυχία και μόνο, και ίσως μια χώρα γεωπολιτικά ηττημένη. Ας ευχηθούμε για το μη χείρον.

*Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.

.Το συνέδριο και η ουσία

Το συνέδριο. Μια υπόθεση που ξεκίνησε με λενινιστική πόζα και κατέληξε με βορειοκορεατική αποθέωση του αρχηγού: 93,5%. (Γιάνη! Πες κάτι. «Ουάου», ακούγεται από το βάθος...) Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αποτύπωση της παντοδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα «warts and all» (δηλαδή, μαζί με τις κρεατοελιές), όπως λένε οι Βρετανοί σε μια αξιοπρόσεκτα αηδιαστική έκφραση που έχουν.

Ο Τσίπρας έκανε κυριολεκτικά ό,τι ήθελε· μέχρι και ψηφοφορία τους έβαλε να επαναλάβουν, επειδή ήταν «τελείως κόντρα» –δικά του λόγια– με την εισήγηση που είχε κάνει. (Αυτό πολλά μας διδάσκει, και για τον ίδιο τον Τσίπρα και για την ποιότητα των ανθρώπων που τον ακολουθούν αφοσιωμένοι όσο τους διατηρεί στην εξουσία...) Oλοι του στενού κύκλου του εξελέγησαν ψηλά: Τσακαλώτος, Φίλης, Βούτσης, Σκουρλέτης, Πολλάκης, Παππάς. Περίσσεψαν θέσεις και για την αδελφή του Ζανέτ και τον εξάδελφο Γεώργιο!

 Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει και είναι η «κυβέρνηση των δύο», όπως την είπε (προειδοποιητικά) προ δεκαημέρου ο Κλάους Ρέκλινγκ, για να ακολουθήσει έπειτα η δυσάρεστη έκπληξη με τη ρημάδα τη δόση που εκκρεμεί ένα χρόνο τώρα. Η σύγκρουση με τους εταίρους, θελω να πω, είναι κάτι περισσότερο από μια απλή πιθανότητα και ο ανασχηματισμός, όσο ριζικός και αν είναι, δεν θα κάνει διαφορά επί της ουσίας: μεταρρυθμίσεις με αυτούς δεν γίνονται – μην παιδεύεστε με φρούδες ελπίδες.

Αντιθέτως, έχω να σας προτείνω πολύ πιο χρήσιμες και θεραπευτικές ασχολίες, στις οποίες κατέφυγα εγώ το Σαββατοκύριακο που πέρασε, και κατάλαβα πόσο απαραίτητες είναι για την εσωτερική ισορροπία. Δυστυχώς, δεν έχει άλλες συναυλίες στην Αθήνα η Φιλαρμονική του Βερολίνου – πάντως, ο άγνωστος χορηγός, με τη γενναιοδωρία του οποίου ακούσαμε την ενδεχομένως καλύτερη ορχήστρα του κόσμου, έδωσε πολλή χαρά σε πολύ κόσμο και αυτό ας είναι μια ικανοποίηση. Oμως, η εγκατάσταση της Ελένης Πανουκλιά –μια σύλληψη απλή, αλλά δυνατή– σε επιμέλεια Καλλιόπης Μηνιουδάκη θα είναι ανοικτή στο κοινό έως τις 23 του μηνός, οπότε προλαβαίνετε να πεταχτείτε μέχρι το παλιό ελαιουργείο στα Αισχύλεια της Ελευσίνας. Η πρόσβαση του κοινού είναι μετά τις 8 μ.μ. και προτιμότερες οι νύκτες χωρίς φεγγάρι. Οι κυρίες χωρίς τακούνια, παρακαλώ...

Ο κληρονόμος του

Στα χρόνια της ωριμότητάς μου (λέω τώρα...), ποτέ δεν αμφέβαλα για τη μεγάλης αξίας γνώση που έδωσαν στη ζωή μου οι ατελείωτες ώρες που ξόδεψα βλέποντας ξανά και ξανά τις ταινίες του μεγάλου Λουί ντε Φινές, είτε μικρός στους θερινούς κινηματογράφους είτε μεγάλος στο dvd. Διότι, χάρη σε αυτήν τη διαρκή μελέτη, είμαι τώρα σε θέση να παρακολουθώ με ευχέρεια τη θαυμάσια παράσταση στην οποία έχει εξελιχθεί η ανεπανάληπτη προεδρία Ολάντ στη Γαλλία. Οσο καλά και αν γνωρίζεις τους Γάλλους και τον κόσμο τους, αν δεν ξέρεις Λουί ντε Φινές, σου λείπει ένας σημαντικός κρίκος για να ερμηνεύσεις τις περιπέτειες του Ολάντ.

Στην πρόσφατη υπόθεση της αποκάλυψης του τηλεφωνήματος που έκανε ο Πούτιν στον Ολάντ για να καρφώσει τον Τσίπρα, η έκπληξη δεν είναι πόσο αφελής αποδεικνύεται ο φουκαράς ο Παναγιώτης και πόσο μάταιες οι γελοίες υποκλίσεις που έκανε στους Ρώσους. Ο τέλειος βλάκας της υπόθεσης είναι ο ίδιος ο Ολάντ. Η αφήγηση που κάνει στους δημοσιογράφους της τηλεφωνικής συζήτησής του με τον Πούτιν καταλήγει με την εξής φράση του Γάλλου προέδρου: «Εξάλλου, το κράτησα για τον εαυτό μου». Το κράτησε τόσο καλά, ώστε εμείς το μαθαίνουμε τώρα, σε ένα βιβλίο το οποίο πουλάει σαν τρελό αυτή την ώρα στη Γαλλία. Του αξίζει ένα εύγε του Φρανσουά – μακάρι να ήμουν Μαικήνας, θα χορηγούσα την παράσταση. Του αξίζει, γιατί κρατά ζωντανή την παράδοση του Λουί ντε Φινές. Αυτό είναι σημαντικό σε μια εποχή που οι Γάλλοι –πιο «παγκοσμιοποιημένοι» κι ας μην τους αρέσει να το ακούν– έχουν απομακρυνθεί από τη δική τους κωμική παράδοση. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, δεν θα ψήφιζαν για πρόεδρο τον Ολάντ. Φαινόταν ο άνθρωπος στη φάτσα!..

Τα αποτυπώματά της

Προσωπικώς –και θέλω να πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για εσάς– την κ. Παναγιώτα Κοζομπόλη-Αμανατίδου δεν την ξέχασα ποτέ, έστω και αν δεν ανέβηκε ξανά στα charts μετά την πρώτη, την τεράστια επιτυχία της με τους Κρίκετ Ζαν-Κλάουντ, Στρίγκλιτς Ζόζεφ, Κλάους Μάους και Μους Ματίας. (Επειδή υπάρχουν και κάποιοι με ασθενή μνήμη, θυμίζω ότι, όλους αυτούς, τους είχε προσκαλέσει στην περίφημη επιτροπή «αλήθειας για το χρέος»...) Πάμε στο σήμερα όμως. Εχω σοβαρές υποψίες ότι η κ. Κοζομπόλη, παρότι είναι δικηγόρος και βεβαίως παραμένει βουλευτίνα Μεσσηνίας του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως ζορίζεται οικονομικά και έχει πιάσει δεύτερη δουλειά ως δημοσιογράφος σε «ενημερωτικό σάιτ».

Οι υποψίες μου βασίζονται στο γεγονός ότι, στην ελληνική απόδοση του άρθρου της βρετανικής Telegraph κατά της βράβευσης του Ντίλαν με το Νομπέλ, την οποία διάβασα σε ελληνική ειδησεογραφική ιστοσελίδα, ο Ιρλανδός ποιητής Γέιτς (Yeats) αποδίδεται ως «Γέατς», ο Γάλλος συγγραφέας Αντρέ Ζιντ (Gide) ως «Γκάιντ», ο Αμερικανός συγγραφέας Τόμας Πίντσον (Pynchon) ως «Τόμας Πάινκον» και ο Καναδός τραγουδοποιός και ποιητής Λέοναρντ Κοέν ως «Κοχέν». Τέτοιας ποιότητας μαργαρίτες δεν επιτρέπουν αμφιβολίες: είναι τα αποτυπώματα της κ. Κοζομπόλη. Τη στηρίζω στην ωραία της προσπάθεια!..

Ο πολυέλαιος

Το λέω ξερά, χωρίς ίχνος παιγνιώδους διαθέσεως και το εννοώ. Γιατί πια τέτοια «ιερά αγανάκτησις» για την προσφώνηση «σύντροφοι», που απηύθυνε ο υπουργός Αμύνης προς τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ; Σιγά τον πολυέλαιο! Κάνουμε πια σαν να μας έθιξαν τα ιερά και τα όσια. Πολύ σωστά τούς είπε συντρόφους: τρέφονται όλοι μαζί στην εξουσία, την οποία ως γνωστόν μοιράζονται. Για μια φορά, λοιπόν, ας πω το εύγε στον υπουργό, διότι υπήρξε ακριβολόγος. 

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Το τέλος της μετεμφυλιακής Αριστεράς…

Η ​​πτώση της δικτατορίας το 1974 σήμανε και το τέλος της μετεμφυλιακής Δεξιάς και των στηριγμάτων της, των Ανακτόρων, του Στρατού. Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό, κατάφερε να παρακάμψει και ένα ακόμη κέντρο εξουσίας του κράτους που προέκυψε μετά την ήττα των κομμουνιστών, την αμερικανική πρεσβεία. Η Ελλάδα δεν ήταν πια χώρα υπό πολιτική κηδεμονία.

 Το τίμημα ήταν βαρύ. Το προφανές είναι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και η κατοχή που ακολούθησε. Το λιγότερο προφανές είναι αυτό που αφορά την ίδια την ελληνική κοινωνία, αυτό που σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης πνίγηκε μέσα στο νέφος του προοδευτικού λυρισμού που κατέκλυσε τον δημόσιο βίο...

 =Τα μοτίβα του προοδευτικού λυρισμού είναι γνωστά. Το πρώτο είναι ότι «ο ελληνικός λαός» αντιστάθηκε στη μεγάλη του πλειονότητα στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Ελπίζω κάποτε οι ιστορικοί να ξεκαθαρίσουν με μεγαλύτερη σαφήνεια τον όρο «ελληνικός λαός». Ποιες κοινωνικές τάξεις εννοούν και πώς αυτές συμπεριφέρθηκαν στη διάρκεια της δικτατορίας. Περιλαμβάνονται λόγου χάριν και οι αγρότες των οποίων τα δάνεια διεγράφησαν; Και ποιες είναι οι άλλες εστίες αντίστασης που εικονογραφούν την «καθολική αντίσταση»; Το καθεστώς άντεξε εφτά χρόνια διότι είχε, αν όχι τη στήριξη, τουλάχιστον την ανοχή της ελληνικής κοινωνίας. Ενα το κρατούμενο.

Το δεύτερο σταθερώς και ακρίτως επαναλαμβανόμενο μοτίβο του προοδευτικού λυρισμού είναι ότι στόχος των πραξικοπηματιών ήταν η Αριστερά. Ποια Αριστερά; Το Κ.Κ. που λειτουργούσε ως πρακτορείο της Σοβιετικής Ενωσης; Οχι, η εν γένει Αριστερά. Μην ξεχνάμε ότι στη μετεμφυλιακή Ελλάδα ακόμη και η Ενωση Κέντρου και ο Γεώργιος Παπανδρέου αντιμετωπίζονταν ως Αριστερά. 

Στην εφηβεία μου νομίζαμε πως ακόμη και ο Σεφέρης ή ο Ελύτης, επειδή τους είχε μελοποιήσει ο Θεοδωράκης, Αριστεροί ήσαν. Με την υπέροχη υποκρισία που μας διακρίνει, ενώ λέγαμε τότε ότι η Αριστερά και ο κομμουνιστικός κίνδυνος ήταν το πρόσχημα του πραξικοπήματος, στην επόμενη φράση εξηγούσαμε πώς τα τανκς βγήκαν στους δρόμους για να μη γίνουν οι εκλογές που θα έφερναν την Αριστερά στην εξουσία. Αριστεροί διώχθηκαν και φυλακίστηκαν επί χούντας.

 Ομως δεν διώχθηκαν μόνον οι Αριστεροί. Διώχθηκαν όσοι αντιστάθηκαν στο καθεστώς κι αυτοί δεν ήσαν μόνον Αριστεροί. Βλέπε τη Δημοκρατική Αμυνα.

Τα δύο αυτά μοτίβα έφτιαξαν και το μεγάλο σουξέ του προοδευτικού λυρισμού στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τη χούντα την έριξε η αντίσταση του ελληνικού λαού και της Αριστεράς. Ergo ο ελληνικός λαός ταυτίζεται με την Αριστερά, ή η Αριστερά ταυτίζεται με τον ελληνικό λαό. Οθεν η ηγεμονία της αριστερής σκέψης και το σύνθημα του αυτάρεσκου αναλφαβητισμού: «η χούντα δεν πέθανε το ’73».

Το μεγαλύτερο θύμα της δικτατορίας ήσαν οι αστικές ελίτ που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται στη μεταπολεμική Ελλάδα. Ασθενικές, χωρίς βάθος χρόνου, πάντως ελίτ, κοινώς με προοπτικές και δυνατότητες. Σεφέρης, Ελύτης, Θεοτοκάς, Βενέζης, Τερζάκης, Τσίρκας, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Κουν, Κακογιάννης. Δεν χρειάζεται να σου αρέσει το έργο τους ή να συμφωνείς με τις απόψεις τους. 

Αρκεί να αναγνωρίσεις πως έφεραν στη φτωχή μικροαστική και αγροτική Ελλάδα τον αέρα της ευρωπαϊκής δημιουργίας. Η χούντα τους ανάγκασε είτε να σιωπήσουν είτε να συνεργαστούν, κοινώς να υποταχθούν στη νοοτροπία του αγράμματου καραβανά που δεν έχει δει πώς είναι ο κόσμος έξω από το στρατόπεδο. Πολλοί απ’ αυτούς διέπρεψαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης και αναγνωρίστηκε το έργο τους. Πλην όμως η ζημιά είχε ήδη γίνει με την κυριαρχία του προοδευτικού λυρισμού της Αριστεράς. Παιδί αυτού του λυρισμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η μετεμφυλιακή Δεξιά τέλειωσε με τη χούντα. Κάποτε έπρεπε να τελειώσει και η μετεμφυλιακή Αριστερά για να ισορροπήσει το δημοκρατικό πολίτευμα. Μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά αυτοπροσδιορίσθηκε σε όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη της ήττας της στον εμφύλιο. Η Αριστερά ποτέ δεν έκανε την αυτοκριτική της για τη φρικαλέα αιματοχυσία που προκάλεσε.

 Τι κι αν γκρεμίστηκε η Σοβιετική Αυτοκρατορία. Αυτά είναι λεπτομέρειες. Εμείς έχουμε τους δικούς μας λογαριασμούς, λένε τώρα. Και προκειμένου να ξεφύγουμε από την καπιταλιστική Δύση και στη Μόσχα θα πάμε και στην Κίνα. Κι αν μας κλείσουν την πόρτα εμείς θα επιμείνουμε. Ολα είναι θέμα «πολιτικής βούλησης». Ο βολονταρισμός είναι το μόνο που έχει απομείνει στην Αριστερά. «Θέλω τον κόσμο έτσι. Κι επειδή τον θέλω έτσι, πρέπει να γίνει έτσι».

Η μετεμφυλιακή Δεξιά τέλειωσε με μια εθνική καταστροφή. Ας ελπίσουμε πως το έργο δεν θα επαναληφθεί με το τέλος της μετεμφυλιακής Αριστεράς. Διότι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρώπη, έστω από το κοινό νόμισμα, ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή. Και ναι μεν η καταστροφή θα συμπαρασύρει και το τσούρμο που κυβερνά και συμπεριφέρεται απέναντι στη δημοκρατία σαν πειρατής που κατάφερε να γαντζώσει ένα πλοίο, όμως θα συμπαρασύρει και ό,τι έχει απομείνει όρθιο στην έρημη χώρα.

Οι τραγωδίες του Σαίξπηρ τελειώνουν με τη σκηνή γεμάτη πτώματα. Στις τραγωδίες του Τσέχοφ πτώματα δεν υπάρχουν, όμως όλοι οι ζωντανοί έχουν πεθάνει μέσα τους. Οπως είπε ο Αμός Οζ προτιμά τη δεύτερη εκδοχή για τη χώρα του, το Ισραήλ. Κι εγώ την προτιμώ για τη δική μου χώρα.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

.Διπλές εκλογές και μετά συγκυβέρνηση;

Κάθε μέρα που περνάει ο... λαοπρόβλητος Αλέξης βυθίζεται όλο και περισσότερο στην άβυσσο της ανικανότητας και της ανυποληψίας του.

Οι δανειστές τον έχουν «αδειάσει», η οικονομία καταρρέει, οι μετανάστες έχουν εξεγερθεί και ο δήθεν πόλεμος κατά της διαπλοκής του γύρισε μπούμερανγκ, καθώς αποδείχτηκε ότι η διαπλοκή της “αριστεράς” απέχει παρασάγγας από εκείνη των προηγούμενων ταγών μας.

Τι του μένει λοιπόν του… μικρού δικτάτορα; Να προκηρύξει εκλογές.

Και πως θα το κάνει; Μα πουλώντας σανό στο λαό φυσικά. Και ο σανός στην προκειμένη... λέγεται πόλεμος στη διαπλοκή και κούρεμα χρέους.

Από το καλοκαίρι γράφαμε ότι ο Τσίπρας έχει κάψει όλους τους πολιτικούς του άσσους και θα χρησιμοποιήσει τη... «μάχη κατά της διαπλοκής» σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού από τη λαίλαπα του αριστερού μνημονίου και των ψεμάτων του.

Βλέπετε το θέμα είναι πιασάρικο. Όσο κι αν τα έκανε μπάχαλο με τις άδειες, η μόνιμη επωδός «κανείς δεν τόλμησε να τσακίσει τη διαπλοκή τα τελευταία 27 χρόνια», πουλάει και υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι σανοφάγοι για να την αγοράσουν.

Την ίδια στιγμή, πετάει το τυράκι για το χρέος στον κόσμο προκειμένου να δείξει ότι είναι δεινός διαπραγματευτής και πιέζει τους δανειστές να δώσουν μια άμεση λύση στο πρόβλημα.

Φυσικά, οι δανειστές τον γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Είναι κομματάκι δύσκολο τη στιγμή που η Μέρκελ καταρρέει με μεγάλες πιθανότητες να χάσει τις εκλογές, να δώσει στον Τσίπρα την πολυπόθητη ελάφρυνση του χρέους.

Για να μην πούμε για τους Αμερικανούς, οι οποίοι δεν πρόκειται να ασχοληθούν με την Ελλάδα μέχρι να βγάλουν νέο Πρόεδρο. Κι όπως αντιλαμβάνεσθε ο νέος ή η νέα Πρόεδρος, μόνο για το ελληνικό χρέος δεν θα νοιαστούν όταν πρωτοκάτσουν στο οβάλ γραφείο.

Βέβαια, αυτά τα γνωρίζει και ο ίδιος άλλα λίγο τον ενδιαφέρει. Γιατί; Γιατί η τελευταία πράξη του δράματος πριν πάμε σε εκλογές θα είναι η «σύγκρουση» με τους δανειστές για το χρέος.

Θα βγει και θα πει τις γνωστές παπάτζες περί αντίστασης στους κατακτητές. Ότι μπορεί να συμβιβάστηκε αλλά πάλεψε, ότι δεν ήταν σαν τους προηγούμενους προσκυνημένος, θα πει για μια ακόμα φορά Mea Culpa ή θα τους τσακίσουμε ή θα μας τσακίσουν και σε συνδυασμό με τον υποτιθέμενο πόλεμο κατά της διαπλοκής θα επιχειρήσει την ηρωική έξοδο.

Έτσι, εκεί κατά τον Ιανουάριο που είπε κι ο μπαρμπα - Λεβέντης (ο Τσίπρας δεν μπορεί να διακινδυνέψει να μην κάνει εκλογές με λίστα γιατί θα σφαχτούν οι βουλευτές του λόγω σταυρού, ενώ χρειάζεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να καταπιεί ο λαός τον σανό που σας περιγράψαμε) θα προκηρύξει πρόωρες εκλογές.

Σε τι στοχεύει όμως ο ολετήρας Κιμ – Αλέξης;

Μα στην επανάληψη του σκηνικού του 2012. Δηλαδή σε διπλές εκλογές.

Όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση, με τη ΝΔ να μην μπορεί να εισπράξει στον βαθμό που θα έπρεπε τον «αντιτσιπρισμό» , ο Κιμ – Αλέξης θα στοχεύσει στην αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης και σε επαναληπτικές εκλογές όπου θα ισχύσει η απλή αναλογική. Στον εγκλωβισμό του Μητσοτάκη δηλαδή και στην «ανακήρυξή» του ως ρυθμιστή της επόμενης ημέρας.

Και ποια θα είναι αυτή αγαπητοί αναγνώστες; Η συγκυβέρνηση!

Λόγω της απλής αναλογικής δεν θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, οπότε αναγκαστικά θα συγκυβερνήσουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής.

Και πού θα οδηγήσει η κατάσταση αυτή αγαπητοί αναγνώστες; Στο 4ο μνημόνιο!

Ήδη, οι δανειστές έχουν ξεκαθαρίσει ότι το μνημόνιο του Τσίπρα δεν βγαίνει και χρειάζεται νέο. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το τέταρτο μνημόνιο θα δοθεί μόνο σε μια «ισχυρή» κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύψει μετά από εκλογές. Αυτό προσπαθούν να πετύχουν από το 2010 και φαίνεται ότι θα το καταφέρουν.

Και πώς θα δικαιολογήσουν την κωλοτούμπα και την συνεργασία ο Αλέξης κι ο Κυριάκος;

«Μα το αποφάσισε ο σοφός λαός», όπως μου εκμυστηρεύτηκε ένα λαμπρό πολιτικό μυαλό....

.Το δικαστικό πραξικόπημα συνεχίζεται

Το δικαστικό πραξικόπημα με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες συνεχίζεται. Η πλήρης απαξίωση του κορυφαίου δικαστηρίου, που παίζει και ρόλο Συνταγματικού Δικαστηρίου, συνεχίζεται. Το Συμβούλιο της Επικρατείας βρίσκεται υπό διάλυση ή τουλάχιστον κάνουν ό,τι μπορούν ορισμένοι κύκλοι να το διαλύσουν.

Η αρνησιδικία είναι πλέον καταφανής, κάτι που βολεύει τον Παππά και την κυβέρνηση διότι δημιουργούνται τετελεσμένα τα οποία με τη σειρά τους δημιουργούν «κλίμα» που δεν μπορούν να αντέξουν οι δικαστές. Και τι θα ψηφίσουν; Κατά συνείδηση; Αστεία πράγματα.

Το ΣτΕ και προσωπικά ο πρόεδρός του Νίκος Σακελλαρίου, είχε όλο το χρόνο να ορίσει από το καλοκαίρι όσες διασκέψεις ήθελε, προτού γίνει ο διαγωνισμός.

Δεν το έπραξε και αποφάσισε να το κάνει μετά τον διαγωνισμό. Δηλαδή πρώτο τετελεσμένο. Ο διαγωνισμός έγινε, προσφέρθηκαν 250 και πλέον εκατομμύρια, επομένως το πρώτο... συναισθηματικό μπούλινγκ στους δικαστές είχε γίνει.

Έκτοτε συνέβησαν έκτροπα στο δικαστήριο, έγινε όποια συναλλαγή έγινε με την κυβέρνηση και φτάσαμε στο έσχατο σκαλοπάτι της δικαιοσύνης. Ένας δικαστής, μη αντέχοντας τις ασφυκτικές πιέσεις έπαθε έμφραγμα ενώ σήμερα ασθένεια φέρεται να δήλωσε ένας ακόμη.

Το μείζον θέμα όμως, που δημιουργήθηκε και το οποίο «ανέβασε» όσο μπορούσε η κυβέρνηση και τα πληρωμένα πιστόλια της στην Αυγή και αλλού, είναι αυτό με τον δικαστή που είχε σχέση με εργαζόμενη και φέρεται να τη βοήθησε.

Η υπόθεση αυτή έγινε πριν από δύο χρόνια και ξαφνικά κάποιοι το θυμήθηκαν τις ημέρες που δικάζεται ο... Παππάς. Τυχαίο; Δε νομίζουμε. Τώρα θυμήθηκαν να ασκήσουν από το υπουργείο Δικαιοσύνης πειθαρχικό έλεγχο όταν όλο αυτό το διάστημα ήταν γνωστή η υπόθεση; Ή μήπως είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο εν λόγω δικαστής που πετάχτηκε έξω από το ΣτΕ και μπαίνει αναπληρωτής, φέρεται να είναι από αυτούς που συμφωνούν για την αντισυνταγματικότητα του νόμου Παππά;

Λέγεται ότι η πρώτη διάσκεψη όπου έγινε χαμός και που οδήγησε σ' εκείνη την αναβολή, στήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να «εκτεθούν» εκείνοι που έχουν το ανάστημα να αντιταχθούν στο συνταγματικό πραξικόπημα του ΣΥΡΙΖΑ και των «κολλητών» εντός κι εκτός των δικαστηρίων.

Μέσα σ' αυτό το φορτισμένο κλίμα καλείται η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας για να κρίνει επί της συνταγματικότητας ή μη του νόμου της κυβέρνησης για τις τηλεοπτικές άδειες.

Μα είναι πράγματα αυτά; Είναι δυνατόν να λειτουργήσει έτσι η δικαιοσύνη; Είναι δυνατόν να λέμε εν έτει 2016 «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο»;