.Αυτός ο πόλεμος πρέπει να κερδηθεί

Η Ευρώπη, με όλα τα κουσούρια της, είναι μια όαση στον παγκόσμιο χάρτη. Οι ισλαμοφασίστες δεν μπορούν να κάνουν τους ευρωπαίους πολίτες σαν τα μούτρα τους. Η παράνοια και το μίσος πρέπει να ηττηθούν

·Με τους παρανοϊκούς, που αιματοκύλισαν τον Νοέμβρη το Παρίσι και τώρα τις Βρυξέλλες, δεν βγαίνει άκρη. 

Οποιος είναι αποφασισμένος να γίνει κομμάτια για να τιμωρήσει άλλους στο όνομα του (όποιου) θεού, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Οσοι βομβαρδισμοί κι αν γίνουν κατά των ισλαμοφασιστών στη Συρία, όσα μέτρα κι αν πάρουν οι αστυνομίες στην Ευρώπη.

Επομένως, το μοναδικό ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν η παράνοια, το μίσος και ο θρησκευτικός φανατισμός, οι «αρετές» των ισλαμοφασιστών, μπορούν να νικήσουν τη Δημοκρατία και την ανεκτικότητα, που χαρακτηρίζουν τον δυτικό κόσμο. Αυτός είναι ο «πόλεμος» που γίνεται στην Ευρώπη.

Ναι, αυτή η Ευρώπη, στην οποία ζούμε, έχει κάμποσα κουσούρια: λιτότητα, φτώχεια, ανεργία και τώρα τελευταία κλειστά σύνορα. Για τους απαιτητικούς ευρωπαίους πολίτες όλα αυτά την καθιστούν προβληματική και, για κάποιους, απωθητική. Ομως, ας σκεφθούμε ότι, παρόλα αυτά και με όλα αυτά, η Ευρώπη είναι μια όαση στον παγκόσμιο χάρτη. Είναι η περιοχή του κόσμου που θέλουν να ζήσουν οι φτωχοί και κατατρεγμένοι όλου του κόσμου.

Στις ευρωπαϊκές χώρες ζουν και εργάζονται εκατομμύρια άνθρωποι από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Μπορεί να μην αντιμετωπίζονται παντού σαν τους γηγενείς, μπορεί να εμφανίζονται κρούσματα ρατσισμού, αλλά αυτός δεν είναι ο κανόνας. Ακόμα και στη δοκιμαζόμενη από την οικονομική κρίση Ελλάδα, όπου έχουμε και φαινόμενα Μανωλάδας, εκατομμύρια οικονομικοί μετανάστες έζησαν αρμονικά με τους ντόπιους. Το ελληνικό σύστημα υγείας δεν πετάει κανέναν ξένο έξω από τα νοσοκομεία του, το σύστημα κοινωνικής προστασίας (παιδικοί σταθμοί, επιδόματα) ισχύει και για τους ξένους.

Ο πόλεμος, λοιπόν, δεν είναι με  τους λίγους ή περισσότερους ισλαμοφασίστες, που ανατινάζονται και σκορπούν το θάνατο στο όνομα του όποιου θεού. Ετσι κι αλλιώς, αυτού του είδους η παράνοια δύσκολα αντιμετωπίζεται

Αυτή είναι η Ελλάδα, αυτή και η Ευρώπη. Τα εκατομμύρια μουσουλμάνοι, που φεύγουν από τις πατρίδες τους, προτιμούν την Ευρώπη για να  ζήσουν. Η Ευρώπη έχει προηγμένο δικαιϊκό σύστημα, που δεν κόβει χέρια και κεφάλια όσων καταδικάζονται για αδικήματα, όπως γίνεται στις θρησκευτικές δικτατορίες των -πλούσιων και μη- μουσουλμανικών χωρών.

Ποια σύγκριση μπορεί να γίνει; Οι άνθρωποι από τον υπόλοιπο κόσμο, που έχουν επιλέξει να ζουν στην Ευρώπη, γνωρίζουν καλά πώς ζουν αυτοί και πώς οι δικοί τους στις χώρες καταγωγής τους. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας πόλεμος με αυτούς.

Φυσικά, μέσα στα τόσα εκατομμύρια, δεν μπορεί να λείπουν οι παρανοϊκοί είτε εισαγόμενοι είτε ντόπιοι. 

Είναι αυτοί που θέλουν να μεταφέρουν το θρησκευτικό μίσος και τον φανατισμό στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, στις οποίες ζουν εκατομμύρια συμπατριώτες τους. Είναι αυτοί που μισούν τις ανοιχτές κοινωνίες, γιατί θέλουν να τις κάνουν σαν τις δικές τους: κλειστές, φανατικές, θρησκευτικές δικτατορίες, ανελεύθερες, καταπιεστικές ιδιαίτερα για τις γυναίκες.

Είναι πολύ πιθανό τα χτυπήματα αυτά των ισλαμοφασιστών να φέρουν αλλαγές στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Να ενισχύσουν τα ρατσιστικά, ξενοφοβικά και ακροδεξιά κόμματα, δείγματα ήδη υπάρχουν. Το χειρότερο θα είναι να «δικαιώσουν» ηγέτες χωρών αυτής της κατηγορίας, που ήδη πρωτοστατούν για το κλείσιμο των συνόρων, με αφορμή και τις προσφυγικές μεταναστευτικές ροές.

Η Ευρώπη έχει μεγάλη παράδοση δημοκρατίας και ανεκτικότητας απέναντι στο ξένο και το διαφορετικό. Μοιραία θα επηρεαστεί από τα χτυπήματα αυτά. Αλλά η Ευρώπη δεν μπορεί να γίνει περίκλειστο φρούριο. Δεν μπορεί να γίνει μισαλλόδοξη και ρατσιστική. Γιατί τότε οι παρανοϊκοί, που χτυπάνε αεροδρόμια, μετρό και θέατρα, θα έχουν πετύχει το στόχο τους. Θα μας έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.

Ο πόλεμος, λοιπόν, δεν είναι με  τους λίγους ή περισσότερους ισλαμοφασίστες, που ανατινάζονται και σκορπούν το θάνατο στο όνομα του όποιου θεού. Ετσι κι αλλιώς, αυτού του είδους η παράνοια δύσκολα αντιμετωπίζεται. Ομως, αυτή η παράνοια δεν μπορεί να νικήσει, όσα τρομοκρατικά χτυπήματα κι αν κάνει.

Ο πόλεμος που θα έχει να αντιμετωπίσει από εδώ και στο εξής η Ευρώπη θα είναι μεταξύ των αξιών της ανοιχτής κοινωνίας και του μίσους. Αυτός ο πόλεμος πρέπει να κερδηθεί.

.Η βίαιη ενηλικίωση της Ευρώπης

Το μεγάλο πρόβλημα αυτές τις ώρες είναι πως η Δύση μοιάζει ανήμπορη απέναντι σε μεγάλες απειλές και προκλήσεις. Οχι πως θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος· έχει περάσει πολλά αυτή η ήπειρος για να την ξεγράψει ο βιαστικός μελλοντολόγος.

Εχει, όμως, απέναντί της δύο κρίσιμα ζητήματα: τις ροές προσφύγων και μεταναστών και την ισλαμική τρομοκρατία.

Οι μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών αποτελούν συχνό ιστορικό φαινόμενο. Είναι δύσκολο να τις σταματήσεις. Η Ευρώπη προσπαθεί τώρα να το κάνει με το ΝΑΤΟ και με το κλείσιμο των συνόρων. Το ΝΑΤΟ λειτουργεί, όμως, σαν think tank παρά ως στρατιωτική συμμαχία. Οι φρεγάτες του μπορεί να μοιάζουν απειλητικές και υπερσύγχρονες, αλλά στην πράξη δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να σταματήσουν μια βάρκα με πρόσφυγες ή μετανάστες. Αυτό γίνεται αντιληπτό και στον υπόλοιπο κόσμο, και προβάλλει μια εικόνα αδυναμίας.

Το ίδιο συμβαίνει και με την τρομοκρατία. Κάθε φορά που έχουμε ένα χτύπημα, οι Βρυξέλλες κατακλύζονται από στρατιωτικά οχήματα και πάνοπλους κομάντος. Και λοιπόν;

Μπορεί να προσφέρουν κάποια αίσθηση ασφάλειας στους περαστικούς ή στους τουρίστες, σε καμία περίπτωση όμως δεν αποτρέπουν τρομοκρατικά χτυπήματα. Είναι σχεδόν ιλαροτραγικό να βλέπεις τον στρατό στους δρόμους, γνωρίζοντας ότι ο ρόλος του είναι περισσότερο διακοσμητικός ή και ψυχοθεραπευτικός.

Η Ευρώπη ήταν πολύ κακομαθημένη για πολλές δεκαετίες. Ο Ψυχρός Πόλεμος της πρόσφερε την ομπρέλα ασφαλείας των ΗΠΑ. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ποτέ δεν ασχολήθηκαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, με την ασφάλειά τους. Θεωρούσαν ότι μπορούν να συνεχίσουν την «καλή ζωή», στην οποία συνήθισαν μετά τον πόλεμο, χωρίς να ξοδεύουν ενέργεια, χρόνο και χρήματα στους τομείς της ασφάλειας.

Τώρα συνειδητοποιούν ότι η αμερικανική ομπρέλα δεν βρίσκεται πλέον πάνω από την ήπειρο και ότι, ταυτόχρονα, ο κόσμος έχει γίνει ξαφνικά πιο επικίνδυνος και απρόβλεπτος. Ενηλικιώνεται βίαια η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.

Και κάτι ακόμη.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να αντιμετωπίζει το προσφυγικό, την τρομοκρατία και την ίδια στιγμή να μπαίνει σταδιακά σε μια ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Θα ήταν συνταγή καταστροφής και για τα ρωσικά και για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Ευρώπη και Ρωσία είναι φυσικοί σύμμαχοι στη μάχη κατά της τρομοκρατίας και μπορούν να συνεργαστούν για να ξαναφτιάξουν το διαλυμένο παζλ της Μέσης Ανατολής

.  ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.«Στρίβειν διά του αρραβώνος»… ο Καμμένος;

Όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν γίνουν εκλογές ο Πάνος Καμμένος δεν θα βρει ούτε τη δική του ψήφο στις κάλπες, ούτε καν και του Αλέξη του φίλου του. Με τόσες κωλοτούμπες, με τόση καταστροφή που έφερε η παρέα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι σίγουρο πλέον ότι ο κόσμος δεν θα φάει ξανά το ίδιο σανό που του σερβίρει χρόνια ο λαϊκιστής, ακομβίωτος στρατηγός.

Έτσι, λοιπόν ο Καμμένος αναζητά σανίδα σωτηρίας. Έναν τρόπο να διασωθεί από τη λαίλαπα που έρχεται. Σύμφωνα με πληροφορίες του Antinews στις τάξεις των ψεκασμένων υπάρχει μια πρόταση που όλο και πιο συχνά έρχεται στο τραπέζι. Ειδικά τώρα που στα δεξιά της δεξιάς ετοιμάζονται για νέο κόμμα που θα εκπροσωπεί δήθεν τον πατριωτικό χώρο. Αυτόν που ο Καμμένος και η παρέα του πούλησαν ουκ ολίγες φορές και έκαναν πολιτικές καριέρες καπηλευόμενοι την Ελλάδα.

Οι αντιμνημονιακοί που προσκύνησαν τον Τσίπρα και έπεσαν στα τέσσερα το καλοκαίρι, οι ίδιοι που χαρακτήριζαν τους άλλους προδότες και οι ίδιοι εξευτελίστηκαν ουκ ολίγες φορές ετοιμάζονται για το «μεγάλο κόλπο».

Το «κόλπο» αυτό είναι ένα σενάριο που λέει ότι ο Πάνος Καμμένος βλέπει ότι καταρρέει ο κυβερνητικός συνασπισμός και ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το πλοίο, όπως κάνουν άλλωστε ποντικοί και καπεταναίοι όταν ο Τιτανικός πλησιάζει.

Το σχέδιο λέει ότι θα εκμεταλλευτεί το ραγισμένο γυαλί με τον Αλέξη, με αφορμή τον Μουζάλα και θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση ώστε να μην ψηφίσει τις περικοπές στις συντάξεις και τους νέους φόρους. Θα επιχειρήσει έτσι μια ηρωϊκή έξοδο ώστε να βγει και να το παίξει ο βασικός εκφραστής της λαϊκής δεξιάς, της πατριωτικής παράταξης που δεν ανέχεται τον ζυγό της τρόικας. Ειδικά τώρα που είναι σε πλήρη εξέλιξη, με δραματικά μάλιστα χαρακτηριστικά, η υπόθεση του Προσφυγικού, ο υπουργός... Άμυνας με τις μπάντες και τα ιδιωτικά αεροπλάνα και ελικόπτερα θα επιχειρήσει να «πουλήσει» όλο το σενάριο μαζί:

1.«Δεν ψηφίζω τα μέτρα γιατί είμαι με το λαό που πένεται. Δεν σκύβω το κεφάλι στην Βελκουλέσκου, είμαι μάγκας και φεύγω από μια υπουργική καρέκλα ώστε να μην αποδεχθώ την φτωχοποίηση του ελληνικού λαού».

2.«Είμαι πατριώτης και δεν ανέχομαι τους ξένους που πνίγουν την Ελλάδα με πρόσφυγες. Δεν στηρίζω εκείνους που μιλάνε για «Μακεδονία».

Θα είναι ορισμένα από τα λόγια που θα χρησιμοποιήσει ο Π. Καμμένος προκειμένου να διασωθεί από την κοινωνική κατακραυγή. Και το Ειδικό Δικαστήριο θα λέγαμε εμείς αλλά αυτά είναι θέματα Δικαιοσύνης.

Έτσι ο Πάνος Καμμένος θα θελήσει να «μπουκάρει» στον πατριωτικό χώρο που υποτίθεται ότι αναζητά εκπροσώπηση από άλλο κομματικό φορέα, όπως το ΕΘΝ.Ο.Σ. για παράδειγμα που κυοφορείται. Ενδεχομένως ο Καμμένος να έχει κάνει τις κουβεντούλες του με τον Καραμανλή και με τους φερόμενους ως «ηγέτες» του υπερδεξιού κόμματος ώστε να κατέβουν από κοινού σε ενδεχόμενες εκλογές. Κι εκεί που κάποτε έλεγαν για κοινή πορεία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Πάνος έβαλε πλώρη για τα δεξιά με στόχο την πολιτική του διάσωση και τ' αυγά που θα πέφτουν σαν βροχή πολύ σύντομα.

Το πρόβλημα δεν είναι τι κάνει ο απελπισμένος Καμμένος. Το πρόβλημα είναι τι θα κάνουν όλοι εκείνοι οι «δεξιοί», οι «πατριώτες» που συνωστίζονται για να φτιάξουν κόμμα. Θα αποδεχθούν τον υβριστή της δεξιάς παράταξης; Τον «γενίτσαρο» που προσκύνησε τον Τσίπρα;

Αν τον δεχθούν στις αγκάλες τους απλά θα επιβεβαιώσουν το τέλμα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.