.Από την οργή στην ελπίδα;

Αναρωτιούνται πολλοί γύρω μας γιατί επικρατεί μια απίστευτη ατμόσφαιρα απάθειας, σχεδόν αφασίας, στην ελληνική κοινωνία. Οι άνθρωποι δεν θυμώνουν ούτε και ενθουσιάζονται με κάτι. Οι περισσότεροι είναι «στην τσίτα», διότι ζουν και παλεύουν για να επιβιώσουν σε μια χώρα όπου κυριολεκτικά δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, ιδίως σε ό,τι αφορά το κράτος. 

Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση παραίτησης στην κοινωνία μας.

Ενας καλός φίλος μού έδωσε μία εξήγηση, την οποία δανείστηκε από τον κόσμο της απλουστευμένης ψυχολογίας. Οποιος χάνει κάτι ή κάποιον πολύ δικό του περνάει πέντε φάσεις: το σοκ μαζί με την άρνηση, τον πόνο μαζί με τις ενοχές, τον θυμό, την κατάθλιψη και, τέλος, την αποδοχή και ίσως την ελπίδα. Οταν μας πρωτοχτύπησε η κρίση, το 2009, βρεθήκαμε πράγματι σε σοκ και περάσαμε μια περίοδο άρνησης.

 Νομίζαμε ότι ήταν κάτι εφήμερο αυτό που περνούσαμε και πως σε ένα ή δύο χρόνια τα πράγματα θα ήταν πάλι όπως παλιά. Ακολούθησε η περίοδος της αγωνίας και κάποιων ενοχών. Καταλαβαίναμε ότι ζούσαμε πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας ως χώρα, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιούσαμε ότι χάναμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Ολοι συζητούσαμε το «πότε θα τελειώσει αυτό που ζούμε».

Remaining Time-0:16

Fullscreen

Mute

Και μετά ήλθε η οργή. Την περάσαμε και αυτήν τη φάση. Σαρώθηκε το παλαιό πολιτικό σκηνικό. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο και δοκιμάσαμε την τύχη μας με μια κυβέρνηση που υποσχόταν να μετατρέψει τον συλλογικό θυμό σε διαπραγματευτικό υπερόπλο. Επειτα από ένα πανάκριβο φροντιστήριο μάθαμε ότι η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη από τις φαντασιώσεις μας.

Σήμερα είναι φανερό ότι περνάμε την περίοδο της κατάθλιψης. Οι πολίτες δεν βλέπουν φως στο τούνελ, ούτε περιμένουν κάποιο στιβαρό χέρι να τους τραβήξει από τη μιζέρια τους. Δίνουν μια μάχη επιβίωσης, συμβιβασμένοι με τη συνεχή φτωχοποίησή τους και τη μείωση των προσδοκιών τους. 

Εκτός από τον κόσμο του τουρισμού που ζει ένα σύγχρονο ελληνικό όνειρο, η υπόλοιπη κοινωνία έχει σκύψει το κεφάλι και κοιτάζει –μόνο– πώς θα τα βγάλει πέρα. Γι’ αυτό και δεν της κάνει πια τίποτα εντύπωση και συμβιβάζεται με ακρότητες και φαινόμενα που θα εξόργιζαν πριν από λίγα χρόνια. Κομμάτι της κατάθλιψης και η αλλεργία προς τα «νέα», που προτιμά να μην ακούει.

Υποτίθεται πως υπάρχει και η τελευταία φάση ύστερα από μια σημαντική απώλεια, αυτή της αποδοχής και της ελπίδας. Είναι προφανώς νωρίς για να νιώσουμε ότι αρχίζουμε να τη βιώνουμε, αλλά, λογικά, πού θα πάει. Θα έλθει και αυτή.

.«Πνέει τα λοίσθια»

Και ξανά στο ίδιο έργο θεατές. Οι δανειστές έχουν τις απόψεις τους, που μας τις έχουν κάνει ξεκάθαρες εδώ και χρόνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ψεκασμένων δεν έχει κανένα σχέδιο, καμιά στρατηγική κι ένα ορόσημο είναι προ των πυλών.

Κι εκεί κάπου ξαναζούμε αυτό που επί δύο χρόνια κάνει η κυβέρνηση, δηλαδή «σκληρή διαπραγμάτευση». Έχουμε ζήσει ουκ ολίγες φορές τι σημαίνει αυτό, τι μπορεί να φέρει για τους Έλληνες, πώς και ποιοι θα πληρώσουν το τίμημα της ανοησίας.

Λίγες ώρες πριν από το Eurogroup και η ίδια πάνω κάτω κατάσταση, αυτή που έχουμε ζήσει σε πολλές τέτοιες παραμονές συνεδρίασης των υπουργών Οικονομικών. Η Αθήνα δείχνει… αποφασισμένη και σκληρή να μην αποδεχθεί καμιά πρόταση που δεν θέλει, ο Τσίπρας βγαίνει στα κάγκελα και απειλεί με Σύνοδο Κορυφής ή όπως λέει και η γνωστή φυλλάδα «τελευταία προειδοποίηση του Αλέξη στον Σόιμπλε». Και ύστερα… του έκανε τα μούτρα κρέας.

Τα ξένα δημοσιεύματα στο ίδιο μοτίβο. Η κυβέρνηση της Ελλάδας εγκλωβισμένη, σε δύσκολη θέση ο Τσίπρας, σκηνικό ρήξης και άλλα τέτοια πρωτοσέλιδα που έχουμε διαβάσει πολλές φορές όλο αυτό τον καιρό.

Και ο Σόιμπλε, ο ίδιος Σόιμπλε που δεν αλλάζει με τίποτε και που δυστυχώς κάνει παιχνίδι.

Τι έχουμε λοιπόν λίγες ώρες πριν από τη συνεδρίαση; Μια κυβέρνηση σε βέρτιγκο. Τη μια ο Τσίπρας λέει ότι θα βρεθεί λύση στο Eurogroup και την άλλη ο ίδιος να δραματοποιεί την κατάσταση και να λέει ότι θα επιλεγεί η Σύνοδος Κορυφής. Είναι το ίδιο πρόσωπο που πριν από μερικές εβδομάδες σιδέρωνε το καλό πουκάμισο και τη μεταξωτή γραβάτα για να πανηγυρίσει την υπόθεση του χρέους.

Από την άλλη η γερμανική πλευρά δια του Σόιμπλε απαντά ότι η Σύνοδος Κορυφής αν ασχοληθεί με το ελληνικό ζήτημα το μόνο που θα πει είναι «πηγαίνετε στο επόμενο Eurogroup στις 10 Ιουλίου». Ακόμη και τώρα ο Τσίπρας και η παρέα του δεν έχουν καταλάβει πώς λειτουργεί το όλο σύστημα. Τις αποφάσεις τις παίρνει η συνεδρίαση των υπουργών, σιγά μην ασχοληθούν οι αρχηγοί των κρατών όταν υπάρχουν τόσα ανοικτά μέτωπα στην Ευρώπη.

Με απλά λόγια. Μια ακόμη προσπάθεια της κυβέρνησης να δραματοποιήσει τις διαπραγματεύσεις και στη συνέχεια, αφού υποχωρήσει, να εμφανιστεί ως νικήτρια. Τι θα γίνει αύριο; Απλά πράγματα: Θα εγκριθεί η δόση, πιθανότατα ενισχυμένη, η αξιολόγηση θα κλείσει και τυπικά αλλά για το χρέος δεν θα πάρουμε τίποτε. Μια υπόσχεση μόνο για το μέλλον και καμιά απαλειφή φράσεων που εμπόδιζαν μέχρι σήμερα τη συμφωνία όπως το «αν χρειαστεί» θα ληφθούν μέτρα για το χρέος.

Και θα γυρίσει ο Τσακαλώτος να πανηγυρίζει και να λέει ότι στο επόμενο Eurogroup θα ξανασυζητηθεί το θέμα, αφού πρώτα ο Τσίπρας κάνει… πολιτική διαπραγμάτευση, αφού τηλεφωνήσει στη θεία Μέρκελ κι αφού ικετέψει για μια λύση που όμως δεν πρόκειται να του δοθεί.

Πόσες φορές το έχουμε ζήσει αυτό το όνειρο… Όμως, στο Μαξίμου δεν έχουν μυαλό. Ούτε ενημερώνουν το λαό, ούτε τους βουλευτές, ούτε κανέναν. Βρίσκονται σε πανικό πιεζόμενοι τόσο από τις ανόητες και υπερφίαλες δηλώσεις του Τσίπρα όσο και από την προσωπική κόντρα τους με τον Β. Σόιμπλε. Οι χθεσινές δηλώσεις του και γενικότερα η σκληρή στάση που τηρεί το Βερολίνο είναι δείγμα μια οριστικής απόφασης που έχουν πάρει να τελειώνουν με τα… «ελληνικά νούμερα». Και παίζουν το ρόλο του καλού μπάτσου η Μέρκελ και του κακού ο Σόιμπλε, μέχρι ο Τσίπρας είτε να παραδοθεί ολοκληρωτικά είτε να εξαναγκαστεί σε εκλογές διαφυγής με ηρωικό τρόπο.

Επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τρελοί, κανείς δεν αποκλείει το συντομότερο εκλογές με καταγγελτικό τόνο για τους δανειστές. Υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει ότι ο Τσίπρας και ο Καμμένος θα το τραβήξουν όσο πάει γιατί ξέρουν ότι εξουσία δεν θα ξαναδούν ούτε στην τρίτη ζωή τους.

Όμως ό, τι και να κάνουν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πνέει τα λοίσθια. Ξέμειναν από άσους, εγκλωβίστηκαν στα ίδια τους τα αδιέξοδα και πανικόβλητοι προσπαθούν να διασωθούν.

Ωστόσο, μια κυβέρνηση που είναι τόσο πιεσμένη, που δεν ξέρει τι να κάνει, που είναι ανίκανη να διαβλέψει τις εξελίξεις και να χαράξει στρατηγική είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη χώρα. Και το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να φύγει το συντομότερο, μπας κι αλλάξει το μομέντουμ και βρεθούν δύο – τρεις σοβαροί άνθρωποι να βάλουν την Ελλάδα σε έναν κανονικό δρόμο.