.Οι νέες αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ

Εντάξει! Να αθωώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω βλακείας –αυτό δεν είναι το άλλο όνομα της «αυταπάτης»;– για την πρώτη καταστροφική περίοδο της διακυβέρνησής του, όπως το ζήτησε ο πρωθυπουργός. Αλλά τι θα γίνει με τη δεύτερη περίοδο, εκείνη του μπαγιάτικου σοσιαλισμού, που οψίμως προωθεί ο κ. Αλέξης Τσίπρας; Διότι οι πρώτες αυταπάτες της διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω τίναξαν στον αέρα τις λιγοστές ελπίδες ανάκαμψης της οικονομίας και οδήγησαν τη χώρα στην ασφυξία των capital controls. Οι νέες αυταπάτες μπορεί να μας κοστίσουν ακόμη πιο ακριβά.

Υπήρξε μια αποστροφή του πρωθυπουργού στη Βουλή την περασμένη Κυριακή (8.5.2015), που δυστυχώς –ίσως επειδή απευθυνόταν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ– πέρασε απαρατήρητη. «Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες», είπε ο κ. Τσίπρας, «αριστερό και ριζοσπαστικό δεν είναι να φαντασιώνεσαι μια ιδεατή κοινωνία (...) αλλά να ματώνεις για να δημιουργήσεις –έστω σιγά σιγά αλλά σταθερά– τις συνθήκες όπου θα μπορέσουν να ευδοκιμήσουν αλλαγές υπέρ της προστασίας των δικαιωμάτων των πολλών».

 Με άλλα λόγια: αντίο ριζοσπαστική Αριστερά με τις φαντασιώσεις «ενός άλλου κόσμου, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός», καλημέρα, σοσιαλδημοκρατία με τις σταδιακές αλλαγές και διακηρύξεις του στυλ «αριστερή, προοδευτική πολιτική στις μέρες μας είναι αυτή που παλεύει για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μοιραστούν δίκαια τα βάρη αλλά και τα οφέλη της προσδοκώμενης ανάπτυξης».

Καλοδεχούμενη και αυτή η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, αν και μας ζάλισε με τις γυροβολιές: από το «ή εμείς ή αυτοί» φτάσαμε στην έκκληση προς τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη «Είμαι ανοιχτός, αν θέλετε, να συναντηθούμε, να συζητήσουμε». 

Αλλά το πρόβλημα είναι πως από όλες τις εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας ο κ. Τσίπρας επέλεξε τη χειρότερη, την πιο παρωχημένη. Ετσι ανακάλυψε ότι «ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση είναι η τόνωση της ενεργού ζήτησης και όχι οι περικοπές στις δαπάνες», σε μια χώρα που ακόμη και το 2015 η ιδιωτική κατανάλωση ήταν περίπου 70% του ΑΕΠ (το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση των «28», μετά την Κύπρο), όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε.-28 ήταν 57%. 

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμπιεστούν και άλλο τα εισοδήματα, αλλά ότι η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό προς τις επενδύσεις· το ποσοστό του εγχώριου εισοδήματος που πάει για επενδύσεις στην Ελλάδα (11% του ΑΕΠ) είναι το χαμηλότερο στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση των «28» (μέσος όρος 19% του ΑΕΠ). Εξάλλου η ζήτηση τα καταφέρνει μια χαρά μόνη της και χωρίς τις «ενέργειες» της κυβέρνησης. Λίγο πήγε να ανακάμψει η οικονομία (πριν τη χαντακώσει ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης) και η ιδιωτική κατανάλωση, μεταξύ Ιουνίου 2013 και Ιουνίου 2014, αναπήδησε κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. 

Το κλειδί, λοιπόν για την ανάκαμψη της οικονομίας δεν είναι η κατανάλωση που «ενεργώς» θέλει να αυξήσει ο κ. Τσίπρας, αλλά οι επενδύσεις που ενθέρμως πολεμά η κυβέρνησή του. Δεν υπάρχει απόπειρα προκοπής σ’ αυτόν τον τόπο που να μην έχει υπονομευτεί από τα παλικάρια της Πρώτης Φοράς. Από τις επενδύσεις για την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές μέχρι το γκολφ της Αφάντου, οι υπουργοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να φράξουν κάθε διέξοδο της Ελλάδας από την κρίση. 

Μια κυβέρνηση καφενειακού σοσιαλισμού δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα στο ξέφωτο. Οποιο δόγμα κι αν διακηρύσσει ότι ασπάζεται. Η σοσιαλδημοκρατία, που οψίμως ασπάζεται ο κ. Τσίπρας, έχει διανύσει πολύ δρόμο. Εχει επεξεργαστεί θέσεις που στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν φαντάζονται. Πότε θα τις μάθουν και αυτές;

.Σύγχρονη Αριστερά, σύγχρονη Δεξιά

Π​​ότε άραγε θα ξεμπερδέψει η χώρα με τις ιστορικές της εκκρεμότητες; Πόσο καιρό θα χρειασθεί ακόμη, δέκα, είκοσι χρόνια;

Βρισκόμαστε στο 2016. Ο κόσμος γύρω μας έχει αλλάξει θεαματικά. Οι Κινέζοι έχουν γίνει πρακτικοί καπιταλιστές, το Βιετνάμ διοργανώνει επίσημες επισκέψεις για επενδυτές και η Κούβα... το σκέπτεται. 

Οι γειτονικές μας χώρες βίωσαν το όνειρο του υπαρκτού σοσιαλισμού και τώρα προσπαθούν με όρεξη, με νύχια και με δόντια, να καλύψουν το έδαφος που έχασαν και να μας φτάσουν. Εμείς συζητάμε ακόμη μήπως ήταν χαμένη ευκαιρία ότι δεν πήγαμε από τη λάθος πλευρά της Ιστορίας το 1944, εκείνοι θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ, πολύ άτυχους.

Στην Ελλάδα του 2016 ένας κόσμος είναι ακόμη προσκολλημένος στον Εμφύλιο, στον Βελουχιώτη, στη δολοφονία του Λαμπράκη και σε άλλα σύμβολα και επεισόδια. Αυτό ήταν κατανοητό το 1974, το 1981, άντε το 1985. Το κομμάτι της κοινωνίας που ένιωσε αποκλεισμένο από το «σύστημα» και βίωσε την καταπίεση των μηχανισμών του κράτους έως το τέλος της δικτατορίας είχε οργή μέσα του. 

Από τότε, όμως, έχουν περάσει πολλές δεκαετίες. Η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα δημοκρατίας εδώ και πολύ καιρό. Τα ξερονήσια είναι έρημα και κουβαλάνε μνήμες, αλλά δεν θα ξανανοίξουν, γιατί έκλεισε μια για πάντα αυτός ο κύκλος.

Η Δεξιά και το Κέντρο ζήτησαν τις συγγνώμες τους για εκείνη την περίοδο. 

Η Δεξιά με τους ιδεολογικούς της εκπροσώπους έφτασε στο σημείο να ντρέπεται να συμμετάσχει στον δημόσιο διάλογο για το τι συνέβη τη δεκαετία του 1940. Μια μερίδα της μεταλλάχθηκε τόσο πολύ από την αγωνία να πάει με τον ρουν των γεγονότων, που λίγο έλειψε να βάζει και εκείνη πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη στα γραφεία της, να υιοθετεί άκριτα αντιδυτικά σλόγκαν και να διαγωνίζεται σε λαϊκισμό.

Η Ιστορία είναι για τους ιστορικούς τώρα πια, που ελπίζουμε ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις. Η μνήμη είναι συλλογική και τη σεβόμαστε, αλλά δεν μπορεί να δικαιολογεί καμία ανηθικότητα ή ακρότητα ούτε και να γίνεται φθηνό εργαλείο προπαγάνδας. 

Αυτός ο τόπος ενώθηκε με πολύ κόπο. Η εθνική συμφιλίωση επήλθε και ολοκληρώθηκε τη δεκαετία του 1980. Είναι εγκληματικό να ανοίγουν πάλι πληγές, να διχάζεται ένας λαός ξανά το 2016. Το ίδιο γραφικοί είναι βεβαίως και εκείνοι που βλέπουν εφιάλτες ενός τρίτου και τέταρτου γύρου, λες και μια «χύμα» αλλά ευρωπαϊκή χώρα σαν την Ελλάδα θα μπορούσε ποτέ να μπει στον ζουρλομανδύα ενός αυταρχικού νεοσταλινικού μοντέλου.

Χρειαζόμαστε μια σύγχρονη Αριστερά, όχι την εθνολαϊκίστικη εκδοχή που ζήσαμε. Και μια σύγχρονη Δεξιά, που δεν θα ντρέπεται γι’ αυτά που πιστεύει και δεν θα μοιάζει με μια μπαρόκ αριστεροδεξιά εκδοχή αστικού κόμματος.

«Κόφτης» στη βουλή

Αυτόματος κόφτης στο κοινοβούλιο πέφτει πλέον καθώς η συμφωνία κυβέρνησης και δανειστών για να κλείσει η αξιολόγηση είναι όπως αναφέρουν οι πληροφορίες η ενεργοποίηση του κόφτη όταν δεν πιάνονται οι συμφωνηθέντες δημοσιονομικοί στόχοι (πρωτογενή πλεονάσματα) με βάση προεδρικά διατάγματα που θα επιτρέπουν την αυτόματη περικοπή δαπανών που θα προτείνει η κυβέρνηση.

Η γνωμάτευση που θα κρίνει την ενεργοποίηση ή όχι του κόφτη θα στηρίζεται στα στοιχεία της Eurostat που θα ανακοινώνονται κάθε Απρίλιο και θα αφορούν το προηγούμενο έτος.

Το νομοσχέδιο που θα περιλαμβάνει τις προβλέψεις για το δημοσιονομικό κόφτη, καθώς και τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της αξιολόγησης θα ξεκινήσει να συζητείται στην αρμόδια επιτροπή της βουλής την Πέμπτη, ενώ την Τετάρτη αναμένεται να συνεδριάσει και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά τα λοιπά το δεύτερο αυτό νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα οι βασικότερες διατάξεις του θα περιλαμβάνουν τη νέα φορολεηλασία με κύριο χαρακτηριστικό τις αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, καθώς και τη δημιουργία νέου Ταμείου αποκρατικοποιήσεων που θα αντικαταστήσει το ΤΑΪΠΕΔ στην κατεύθυνση της διαχείρισης του συνόλου της ακίνητης και κινητής περιουσίας του δημοσίου.

Η σπουδή της κυβέρνησης να ξεκινήσει τη συζήτηση του νομοσχεδίου αυτού την Πέμπτη και Παρασκευή στην επιτροπή οικονομικών της βουλής και να την ολοκληρώσει στην ολομέλεια το Σαββατοκύριακο με την ψήφισή του την Κυριακή το βράδυ σχετίζεται με το ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θέλει να πάει στο Eurogroup της 24^ης Μαΐου με ψηφισμένα τα προαπαιτούμενα ώστε να κλείσει και τυπικά η αξιολόγηση.

.Tρώμε... αμάσητα τα αριστερά μνημόνια

Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά και δείχνουν μια βασική αιτία της κατάρρευσης της χώρας. Δείχνουν κυρίως την μεθόδευση που έγινε τα τελευταία χρόνια προκειμένου η Αριστερά να υφαρπάξει την εξουσία, να μετατραπεί σε ΠΑΣΟΚ και να κυβερνά χωρίς κανείς να μπορεί να αντιδράσει για την… επιστροφή στο παρελθόν.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία:

·Την πενταετία 2011-2015 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα 27.103 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών, δηλαδή 15 κατά μέσο όρο καθημερινά.

·Η ελληνική αστυνομία διέθεσε για τις κινητοποιήσεις αυτές (αθροιστικά) 702.443 αστυνομικούς, δηλαδή περίπου 25 για την «καθεμία».

·Το 2011 πραγματοποιήθηκαν 5.910 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών σε όλη τη χώρα, στις οποίες διατέθηκαν συνολικά 120.078 αστυνομικοί.

·Το 2012 πραγματοποιήθηκαν 5.654 διαδηλώσεις και διατέθηκαν 171.423 αστυνομικοί.

·Το 2013 έγιναν 6.231 διαδηλώσεις και κινητοποιήθηκαν 162.743 αστυνομικοί.

· Το 2014 έγιναν 5.198 διαδηλώσεις και απαιτήθηκαν 139.719 αστυνομικοί.

· Το 2015 έγιναν 4.110 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών, για τις οποίες διατέθηκαν συνολικά 108.479 αστυνομικοί.

·Στην Αθήνα και κυρίως στο κέντρο, πραγματοποιήθηκαν το 2010 4.268 συγκεντρώσεις, οι περισσότερες από τον Μάιο και μετά.

·Το 2011 έγιναν 1.705 συγκεντρώσεις, το 2012 1.563 συγκεντρώσεις, το 2013 1.594, το 2014 1.362, το 2015 1.157, ενώ τους πρώτους δύο μήνες του 2016 έγιναν 219 συγκεντρώσεις.

·Βεβαίως, δεν ήταν όλες οι εκδηλώσεις μαζικές: Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΑΔΑ, πάνω από 1.000 άτομα είχαν 61 διαδηλώσεις το 2012, 72 διαδηλώσεις το 2013, 58 το 2014, 72 το 2015 και 16 το πρώτο δίμηνο του 2016.

Προφανώς δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι τα μνημόνια έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους, τον έβγαλαν από τη βόλεψή του και τον οδήγησαν στο να διεκδικήσει αυτά που πίστευε ότι δικαιούνταν. Και φυσικά το δικαίωμα στην απεργία, την πορεία, τη διαδήλωση είναι σεβαστά απ’ όλους. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με αυτό που η αριστερά έκανε σύνθημα και το περιέφερε χρόνια πολλά, μέχρι να υφαρπάξει την εξουσία.

 Είναι αυτό που λένε «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Μπροστά στο νόμο αυτό δεν υπάρχουν τα δικαιώματα των υπολοίπων πολιτών για ελεύθερη πρόσβαση στις δουλειές τους. Δεν υπάρχει το δικαίωμα των καταστηματαρχών να βγάλουν λίγα χρήματα προκειμένου να μη βάλουν λουκέτο.

Ούτε υπάρχει το δικαίωμα του κράτους να μην πληρώνει δισεκατομμύρια αυτές τις κινητοποιήσεις. Και ακόμη πιο σημαντικό: Οι διαδηλώσεις αυτές δεν ήταν μαζικές ώστε να δικαιολογηθεί το κλείσιμο δρόμων και η παρεμπόδιση της ζωής των πόλεων. Σκεφτείτε το εξής: Το 2012 στην Αθήνα έγιναν 1.563 διαδηλώσεις αλλά μόνο οι 61 από αυτές είχαν πάνω από 1.000 άτομα. Διαλύθηκε το κέντρο δηλαδή για 50 και 100 διαδηλωτές που… είχαν το νόμο του εργάτη με το μέρος τους.

Ενδιαφέρον έχει επίσης το γεγονός ότι τις περισσότερες διαδηλώσεις τις αντιμετώπισε η κυβέρνηση Σαμαρά. Από το 2012 έως το 2014 έγιναν πάνω από 17 χιλιάδες διαδηλώσεις και θα θυμάστε πόσες από αυτές κατέληξαν σε μπάχαλο, σε καταστροφή της πόλης, σε λαϊκή κατακραυγή κατά της κυβέρνησης που δεν αντιμετώπιζε το πρόβλημα. Θα θυμάστε ότι την περίοδο εκείνη στο κέντρο της Αθήνας έκλαιγαν με μαύρες πλερέζες οι καταστηματάρχες και οι ξενοδόχοι και φυσικά… τα έβαζαν με την κυβέρνηση Σαμαρά.

Ούτε τυχαίο είναι το γεγονός ότι από το 2015 και μετά οι διαδηλώσεις μειώνονται, παρά το γεγονός ότι τα μέτρα λιτότητας γίνονται όλο και πιο σκληρά. Το γιατί είναι προφανές. Οι διαδηλωτές, οι «αγανακτισμένοι», οι επαγγελματίες των δρόμων και των πεζοδρομίων απλά κατέλαβαν την εξουσία. 

Ένα μεγάλο μέρος των διαδηλώσεων από το 2011 και μετά ήταν στημένο από τη νυν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και από τους συνδικαλιστές που βρήκαν καταφύγιο στην Κουμουνδούρου. Ήταν αποτέλεσμα μιας δήθεν ακτιβίστικης δράσης κατά των «κυβερνήσεων των μνημονίων», όπως θα θυμάστε ό,τι έλεγε ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης, ο Κατρούγκαλος, ο Τσακαλώτος κ.λπ. προτού όλοι αυτοί από «ηγέτες της αντίδρασης» πάρουν υπουργικούς θώκους.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, και μακάρι οι πολίτες να βγαίνουν και να διεκδικούν το δίκιο τους. Αλλά να βγαίνουν μαζικά, να κινητοποιούνται χιλιάδες και να πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Όχι να βγαίνουν 50 συνδικαλιστές και να μπλοκάρουν τη ζωή όλης της χώρας.

Κι όχι οι πολίτες να βγαίνουν κατά περίπτωση ή να βαρέθηκαν να διαμαρτύρονται και τώρα… τρώνε αμάσητα τα αριστερά μνημόνια.