Μπορεί να πέρασε απαρατήρητο. Μπορεί ο
κόσμος να μην δίνει πλέον σημασία στις ανοησίες, τους εξυπνακισμούς ή τα
κακόγουστα αστεία του πρωθυπουργού.
Έχει, ωστόσο, μεγάλη σημασία αυτό που
είπε ο Αλέξης Τσίπρας στα παιδιά που του είπαν τα κάλαντα στα αγγλικά. «Δεν
θέλω τα κάλαντα του ευρώ, θέλω τα παραδοσιακά, τα δικά μας», είπε ο
πρωθυπουργός. Αν απομόνωνε κανείς το δεύτερο μέρος της φράσης θα έλεγε πως έχει
δίκιο να ζητά τα ελληνικά κάλαντα. Και καλά κάνει, αν και γιατί να πικράνεις τα
παιδάκια που ξέρουν και τα «τρίγωνα κάλαντα», γνωρίζουν και το «Jingle Bells»;
Ένα παγκόσμιο χωριό είμαστε, εκεί θα κολλήσουμε;
Όμως, ο Τσίπρας είπε ότι δεν θέλει τα
κάλαντα του ευρώ κι όταν το έλεγε το εννοούσε και κάθε του λέξη είναι
προσεγμένη. Είναι σα να διαβάζει ένα ποίημα, σα να εκπονεί ένα σχέδιο το οποίο
έχει και πισωγυρίσματα, έχει και πρόοδο. Ο πρωθυπουργός δεν είπε «βρε παιδιά,
δεν θέλω τα κάλαντα στα αγγλικά, τραγουδήστε στα ελληνικά». Τα κάλαντα του ευρώ
τον χαλούσαν και ήξερε καλά τι έλεγε. Όπως κι όταν με πλάγιο τρόπο επιτίθεται
στον κακόψυχο Σόιμπλε ή όταν ο Τσακαλώτος μιλά για τον Σκρουτζ, τον Ευρωπαίο
Γερμανό που δεν έχει αισθήματα.
Είναι η στρατηγική τέτοια, αυτή που
ακολουθήθηκε και το 2015 και οδήγησε στο καταστροφικό δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση
εντέχνως καλλιεργεί ακριβώς αυτό το δίλημμα. Λέει στους Έλληνες αυτό που έγραψε
πρόσφατα η Αυγή: «Ή με τον Σόιμπλε ή με την κοινωνία». Το δίλημμα που πρέπει να
περάσει στο μυαλό των Ελλήνων και να καθυποτάξει το θυμικό είναι αυτό: «Τα
κάλαντα του ευρώ και τα κάλαντα τα δικά μας, τα Ελληνικά». Το ευρώ ή η δραχμή,
ο Σόιμπλε ή ο Αλέξης, οι ευρωλιγούρηδες ή οι πατριώτες.
Καθόλου βλάκας δεν είναι ο Τσίπρας,
ομοίως και η παρέα του. Αμόρφωτοι μπορεί να είναι αλλά αυτό τους καθιστά
επικίνδυνα έξυπνους. Η Αριστερά για να επιβιώσει, όπως κάνει δεκαετίες τώρα,
πρέπει να δημιουργήσει διχασμό. Πρέπει να φτιάξει μπαμπούλες. Γιατί πιστεύετε
ότι μόνο στην Ελλάδα το ΚΚΕ έχει τόσο μεγάλη δύναμη; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα
αριστερό κόμμα κατ’ επίφαση, έγινε κυβέρνηση, το πρώτο ουσιαστικά ευρωπαϊκό
κόμμα που αρπάζει την εξουσία; Γιατί απλά δημιούργησε εθνικό διχασμό,
δημιούργησε τεχνητή πόλωση. Έφτιαξε τους «άλλους» για να επιβεβαιώσει το «εμείς».
Και παίρνοντας μαζί του τους εθνικολαϊκιστές του Καμμένου, απλά έβαλε την
κάλπικη σφραγίδα του πατριωτικού κόμματος απέναντι στους «προδότες, τους
γερμανοτσολιάδες, τους μερκελιστές και τους σοιμπλεϊκούς»
Γι’ αυτό και η όλη στρατηγική του
έναντι στη Νέα Δημοκρατία είναι να την ταυτίζει με τη Γερμανία και με ό,τι πιο
μισητό μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας και η παρέα του καλλιεργούν
εντέχνως ένα μίσος για την Ευρώπη, για την Ενωμένη Ευρώπη η οποία μπορεί να
έχει κάνει τεράστια λάθη αλλά έχει συμβάλλει στο να έχουμε 70 χρόνια ειρήνης
στη Γηραιά Ήπειρο, πέραν όλων των άλλων που καρπώθηκε η Ελλάδα από την εποχή
των ΜΟΠ του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ξαναγυρνάμε δυστυχώς στα χρόνια του
Βαρουφάκη και στο «αγάπη, απόψε έκλεισα τις τράπεζες». Τότε προσπάθησαν άγαρμπα
να μας πετάξουν έξω από το ευρώ. Με τον Γιάνη, τον νυν υπουργό Παπαδημητρίου,
τον Γκαλμπρέιθ κι ένα τσούρμο επικίνδυνων που έφτιαξαν το σχέδιο Β. Τότε ο
κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος να δεχθεί κάτι τέτοιο. Τώρα το κάνουν πιο
μεθοδικά, με καλύτερο σχέδιο. Γιατί το κάνουν αυτό; Μα γιατί σε μια
δημοκρατική, ευρωπαϊκή, ανοικτή χώρα, με έναν κόσμο που δεν τρώει κουτόχορτο
και που οραματίζεται μια διαφορετική Ελλάδα, ο Τσίπρας και το τσούρμο των
αμόρφωτων δεν έχει καμιά τύχη. Σε μια Ελλάδα, όμως, κοιμισμένη, ανενημέρωτη, με
ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, οργισμένη από την πολυετή κρίση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει
θέση. Έχει να παίξει το ρόλο του «εμείς» απέναντι σ’ «εκείνους».
Ο πρωθυπουργός
και οι παροικούντες το Μαξίμου είναι τα «ελληνικά κάλαντα» απέναντι στα
ευρωπαϊκά. Ασχέτως αν οι αριστεροί δεν ήταν ποτέ τόσο… πατριώτες, τώρα παίζουν
αυτό το χαρτί. Το τελευταίο τους, εκτός κι αν ο κόσμος τρελαθεί. Αν η χώρα
είναι πράγματι ένα απέραντο φρενοκομείο. Ίσως τότε τα κάλαντα να μην είναι του
ευρώ, να γίνουν της δραχμής και οι καλικάντζαροι να κυριεύσουν την Ελλάδα.
Ποιος ξέρει, ίσως να το δούμε κι αυτό.
