.Ο υπουργός των «συλλογικοτήτων»

Προφανώς υπάρχει «καταληψιόμετρο», την τιμή μονάδας του οποίου γνωρίζει η κυβέρνηση. Το υπονόησε ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ν. Τόσκας, μιλώντας χθες το πρωί στον ΣΚΑΪ. Επιλέγουμε, προσεκτικά, τα αποσπάσματα, ούτως ώστε να μην παρερμηνεύσουμε τη σκέψη του: πρότεινε την ήπια αντιμετώπιση των καταλήψεων, εάν δεν υπερβαίνουν «κόκκινες» γραμμές, και όχι τη βίαιη καταστολή. 

 Υπογράμμισε πως «δεν πρέπει να δοθεί η εντύπωση ότι εγκρίνει την κατάληψη δημόσιου χώρου». Για την κατάληψη στη Θεσσαλονίκη υποστήριξε ότι τυχόν βίαιη επέμβαση της αστυνομίας θα είχε μεγάλες επιπτώσεις και κόστος στην πόλη και ίσως γενικότερα. Ενώ με τον τρόπο που λειτούργησε, «το κόστος στη Θεσσαλονίκη ήταν 3.000 ευρώ, στο πανεπιστήμιο ίσως κάτι παραπάνω». 

Γενική αρχή του για τις καταλήψεις: «Προσπαθούμε τα νέα αυτά παιδιά να μην κλείνονται και να συζητούν τους προβληματισμούς τους στους τοίχους ενός σπιτιού, αλλά να εκφραστούν στους δρόμους με ανοιχτό κίνημα διεκδικήσεων και όχι απομονωτισμό». Εξάλλου, είπε πως «έχει καλέσει τις συλλογικότητες από τα Εξάρχεια να συζητήσουν για να υπάρξει ανεμπόδιστη και ελεύθερη έκφραση των ιδεών, όχι όσους έχουν σχέση με ναρκωτικά βέβαια».

Το πρόβλημα δεν είναι οι απόψεις του κ. Τόσκα. Αν ήμαστε γύρω από ένα τραπέζι, σε χαλαρή έξοδο παρέας, και κουβεντιάζαμε για την ψυχοσύνθεση και τις ανάγκες των νέων, η επίπτωση των λόγων ενός εκ των συνδαιτυμόνων περιορίζεται, συνήθως, στην επικράτεια της παρέας. Το πρόβλημα είναι η θέση του κ. Τόσκα, ο θεσμικός ρόλος του. 

Αντιδιέστειλε στην ήπια παρέμβαση την «άγρια καταστολή», την οποία επιθυμούν ορισμένοι. Είναι σαν να θεωρεί ότι υπάρχει μια πλευρά που επιθυμεί την κεφαλή των ταραξιών επί πίνακι και με όποιο κόστος. Και, ενδεχομένως, να υπάρχει. Ομως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ούτε μπορούν να αντιμετωπίζονται η κοινωνία και η πολιτική με όρους καφενείου, επικίνδυνα απλουστευτικούς, που επιτείνουν τη στρέβλωση, τη σύγχυση και τη συσκότιση.

Ο κ. Τόσκας δεν εκστόμισε τη λέξη «ανομία» για τους καταληψίες. Και πώς να το κάνει, όταν πιστεύει (ή αναγκάζεται για να φανεί αρεστός) ότι με αυτόν τον τρόπο «προστατεύει τα παιδιά από τον απομονωτισμό»; Η πράξη τους δεν είναι άνομη αλλά ελεύθερη έκφραση. Οι καταληψίες, κατά τον υπουργό πάντα, πρέπει να βρίσκονται στους δρόμους και να κοινοποιούν με καταστροφές (μικρές ή μεγάλες, υπάρχει το «καταληψιόμετρο» γι’ αυτό) την «άποψή» τους.

Το δράμα είναι ότι η ακραία αφέλεια στη σκέψη του υπουργού κανέναν δεν μπορεί να συγκινήσει. Ακόμη και οι ίδιοι οι «καταληψίες» θα πρέπει να υποδέχθηκαν με γενική θυμηδία την πρόσκληση «συλλογικοτήτων από τα Εξάρχεια για να συζητήσουν». Εκτός τόπου, εκτός χρόνου, εκτός θέματος, εκτός… γενικώς ο κ. Τόσκας. Εντός, όμως, κομματικής νομιμότητας. Και επειδή υπήρξαν αντιδράσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκκένωση των κτιρίων της Θεσσαλονίκης, βάλθηκε καθώς φαίνεται (συνεπικουρούμενος και από άλλους υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ) να επαναπροσδιορίσει το προφίλ του.

Κι εδώ ελλοχεύουν και το επικίνδυνο και το φαιδρό: από τη μια, προβάλλεται η δήθεν νεοφιλελεύθερη σκληρότητα και ακαμψία και από την άλλη ο ασυγκράτητα αναβλύζων αριστερός ανθρωπισμός – σε συσκευασία ΣΥΡΙΖΑ και τα δύο, φυσικά. Γιατί, για όνομα του Θεού, για μια ζημιά 3.000 ευρώ χρειάζεται να γίνει τόση φασαρία;

Φτηνή μπακαλική για ένα θέμα που αφορά την τήρηση της νομιμότητας, την απρόσκοπτη λειτουργία και προστασία τόσο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (ΑΠΘ) όσο και της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Οταν ο απομονωτισμός των νέων έχει ως αντίδοτο τη βία, τον εκφοβισμό και την καταστροφή, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο. Σαν το πτώμα στον «Αμεδαίο» του Ιονέσκο, που μεγαλώνει τόσο ώστε γκρεμίζει τους τοίχους… Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως αυτό να εννοούσε ο κ. Τόσκας.

.ΣΥΡΙΖΑ εναντίον... κυβέρνησης

Συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την εξουσία. Κάτι που εν πρώτοις μοιάζει παράδοξο ή και σχιζοφρενές, αλλά ίσως και να μην είναι έτσι ακριβώς. Ερχονται στιγμές που ο κομματικός μηχανισμός (Νεολαία κτλ.), αλλά και σε επίπεδο κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών, στρέφεται δημοσίως εναντίον της κυβέρνησης.

 Ειδικά μετά την περίφημη «κυβίστηση» του περασμένου καλοκαιριού, και ιδίως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, είδαμε, διαβάσαμε μηνύματα και ανακοινώσεις από την Κουμουνδούρου, καθώς και από στελέχη, μέσα από τα οποία εκφραζόταν η αντίθεσή τους στις κυβερνητικές πολιτικές.

Το πιο φρέσκο παράδειγμα είναι η αντίδραση του κόμματος απέναντι στην απόφαση εκκένωσης καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη. Είχαν προηγηθεί και άλλα τέτοια περιστατικά. Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, εξάλλου, συχνά εκφράζεται αρνητικά για κυβερνητικές πολιτικές και πρακτικές, είτε φτάνοντας στο σημείο να συμμετέχει σε μεγάλες πορείες είτε καταδικάζοντας, π.χ., τον κ. Μουζάλα επειδή ζήτησε πρόσφατα συγγνώμη από τον κ. Δένδια σχετικά με το προσφυγικό.

Αντιρρήσεις έχουν, φυσικά, εκφραστεί στο παρελθόν και από στελέχη (σπανιότερα Νεολαίες) άλλων κομμάτων που βρέθηκαν στην εξουσία, τόσο στη Ν.Δ. όσο και στο ΠΑΣΟΚ. Εδώ όμως έχουμε κάτι άλλο· πιο θορυβώδες, περισσότερο κραυγαλέο. Με μια διαφορά: σε ό,τι αφορά στελέχη και βουλευτές, τα πάντα εξαντλούνται στη ρητορική ή σε δημόσιες δακρύβρεχτες εξομολογήσεις («πονάει η ψυχή μου» κ.ο.κ.). Οι παραιτήσεις για λόγους ευθιξίας είναι απειροελάχιστες συγκριτικά με τα διάφορα αγωνιστικά και οργισμένα που δηλώνονται κατά καιρούς.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με τις έντονες αντιδράσεις των Νεολαίων. Κουβέντα να γίνεται χωρίς να συμβαίνει κάτι ουσιαστικό. Οπότε, ως κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει αυτή την ιδιότυπη μνημονιακή πολιτική, που ως αντιπολίτευση καταδίκαζε με όλους τους τρόπους και τα μέσα.

Αντίφαση; Εσωτερικός διχασμός; Οχι και τόσο. Οι άνθρωποι αυτοί προέρχονται από μια δεξαμενή πολιτικής σκέψης σύμφωνα με την οποία, η κυβέρνηση –η εξουσία– πρέπει να ταυτίζεται με τον λαό. Για την ακρίβεια, η εξουσία είναι ο λαός με έναν ανάλογο τρόπο που τα Σοβιέτ, το «Κόμμα», ήταν (υποτίθεται) ο λαός.

Σήμερα ξέρουμε καλά σε ποιο βαθμό όλο αυτό το θολό κατασκεύασμα είναι φενάκη, φρεναπάτη. Και πόσο υποκριτικό επίσης: η όποια ταύτιση με τον λαό εξαντλείται στη ρητορική, στη θεωρία, στη συνθηματολογία. Γι’ αυτό και οι όποιες εσωτερικές αντιδράσεις γίνονται αποδεκτές από την κεντρική εξουσία –το Μαξίμου– με «συντροφική» κατανόηση. 

Ισως ο πυρήνας της εκτελεστικής εξουσίας αυτήν τη στιγμή να αντιλαμβάνεται πόσο γραφικά είναι όλ’ αυτά – και πόσο βολικά επίσης όσον αφορά την προς τα έξω εικόνα μιας δημοκρατικής, κατεξοχήν λαϊκής κυβέρνησης. Εν τω μεταξύ, φυσικά, η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, αποτελεσματικά. Οχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

.Η θλιβερή «παρένθεση» που κλείνει…

Εδώ και μέρες, επισημαίνω επίμονα, πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να στρέφεται προς σενάριο έκτακτων εκλογών το Σεπτέμβρη - Οκτώβρη. Στην αρχή αυτή φάνηκε «τραβηγμένο»… 

Τα τελευταία 24ωρα όμως, γέμισαν οι εφημερίδες και ο ηλεκτρονικός τύπος, με «πληροφορίες» (που φυσικά αποτελούν… «διαρροές κυβερνητικών κύκλων»), ότι στο Μαξίμου ο Τσίπρας δέχεται «εισηγήσεις» ακριβώς γι’ αυτό: Για προσφυγή στις κάλπες το Σεπτέμβρη… 

Το πράγμα «βρώμαγε» από πριν, ασφαλώς. Όλα τα εγκαίνια… «Νοσοκομείων Ποτέμκιν», η «ελάφρυνση» του ΕΝΦΙΑ που υποτίθεται ότι ο Τσίπρας θα «καταργούσε» (και που πάλι, μετά την «ελ... περισσότερα »