Για τη διαβολή μιλούσα χθες εδώ, την ίδια στιγμή όμως
εισέβαλλε στη σκηνή της καθημερινότητας η αυτάδελφή της η προσβολή. Οσα είπε ο
κ. Λάκης Λαζόπουλος, στο τηλεοπτικό του «Αλ Τσαντίρι», για τον κ. Β. Σόιμπλε,
για την «εμμονή» ή την «παράνοια» στην οποία υποτίθεται ότι κατέληξε λόγω της
καθήλωσής του, υπερβαίνουν κατά πολύ τη σάτιρα, όσο διασταλτικά κι αν την
εννοήσουμε. Ο ρόλος της άλλωστε δεν είναι να προσφέρει άσκεπτα δημόσια φωνή σε
όσα χυδαία ενδέχεται να κυκλοφορούν σε τμήματα της κοινωνίας, μεταμφιεσμένα σε
«πολιτικές απόψεις».
Η παραπολιτική-παραψυχολογική τηλεοπτική «ανάλυση» δεν έθιξε μόνο τον Γερμανό υπουργό, όπως είπε ο κ. Λαζόπουλος στη συγγνώμη που ζήτησε κατόπιν προσβολής από τους συλλόγους των Ελλήνων που έχουν βρεθεί στην ανάγκη αναπηρικού αμαξιδίου. Και γιατί άλλωστε έχουμε το δικαίωμα να προσβάλλουμε ειδικά τον κ. Σόιμπλε για την αναπηρία του; Ποιοι «εθνικοί λόγοι» αναιρούν το δικά του ανθρώπινα γνωρίσματα και τα συναφή δικαιώματα, εξίσου σεβαστά με των υπολοίπων;
Δεν προσβάλλεται τώρα πρώτη φορά ο κ. Σόιμπλε με τέτοιον τρόπο. Η λαϊκιστική ελαφρότητα, η αστόχαστη υπερβολή, η ίδια που ντύνει με ναζιστική στολή την κ. Μέρκελ (αυτό έχει γίνει πια κοινός τόπος για τον ευρωπαϊκό Νότο), τρέφεται συχνά με το κινητικό πρόβλημα που κατέλιπε στον Γερμανό πολιτικό η απόπειρα δολοφονίας του. Θαρρείς και έλειψαν τα πολιτικού τύπου επιχειρήματα για να ελεγχθεί και να επικριθεί η πολιτικού επίσης, πολιτικότατου τύπου εμμονή του στη λιτότητα – ή στον λιταυταρχισμό.
Δυστυχώς, η προσβολή, και η πιο βαριά ακόμη, είναι η πεπατημένη για την πολιτική εν Ελλάδι ρητορεία, είτε στελέχη κομμάτων ρητορεύουν είτε δημοσιογράφοι. Στους προπηλακισμούς πολιτικών (μια μορφή ρητορείας είναι και αυτοί) ο χαρακτηρισμός «λαμόγιο» είναι ο ηπιότερος που ακούγεται, κάτι σαν προστάδιο για να εξαπολυθούν κατόπιν οι σεξουαλικού περιεχομένου βρισιές για τον «ανεπιθύμητο», τη μάνα του, το σπίτι, το σόι του όλο.
Η παραπολιτική-παραψυχολογική τηλεοπτική «ανάλυση» δεν έθιξε μόνο τον Γερμανό υπουργό, όπως είπε ο κ. Λαζόπουλος στη συγγνώμη που ζήτησε κατόπιν προσβολής από τους συλλόγους των Ελλήνων που έχουν βρεθεί στην ανάγκη αναπηρικού αμαξιδίου. Και γιατί άλλωστε έχουμε το δικαίωμα να προσβάλλουμε ειδικά τον κ. Σόιμπλε για την αναπηρία του; Ποιοι «εθνικοί λόγοι» αναιρούν το δικά του ανθρώπινα γνωρίσματα και τα συναφή δικαιώματα, εξίσου σεβαστά με των υπολοίπων;
Δεν προσβάλλεται τώρα πρώτη φορά ο κ. Σόιμπλε με τέτοιον τρόπο. Η λαϊκιστική ελαφρότητα, η αστόχαστη υπερβολή, η ίδια που ντύνει με ναζιστική στολή την κ. Μέρκελ (αυτό έχει γίνει πια κοινός τόπος για τον ευρωπαϊκό Νότο), τρέφεται συχνά με το κινητικό πρόβλημα που κατέλιπε στον Γερμανό πολιτικό η απόπειρα δολοφονίας του. Θαρρείς και έλειψαν τα πολιτικού τύπου επιχειρήματα για να ελεγχθεί και να επικριθεί η πολιτικού επίσης, πολιτικότατου τύπου εμμονή του στη λιτότητα – ή στον λιταυταρχισμό.
Δυστυχώς, η προσβολή, και η πιο βαριά ακόμη, είναι η πεπατημένη για την πολιτική εν Ελλάδι ρητορεία, είτε στελέχη κομμάτων ρητορεύουν είτε δημοσιογράφοι. Στους προπηλακισμούς πολιτικών (μια μορφή ρητορείας είναι και αυτοί) ο χαρακτηρισμός «λαμόγιο» είναι ο ηπιότερος που ακούγεται, κάτι σαν προστάδιο για να εξαπολυθούν κατόπιν οι σεξουαλικού περιεχομένου βρισιές για τον «ανεπιθύμητο», τη μάνα του, το σπίτι, το σόι του όλο.
Εντάξει, ας πούμε ότι
εκεί είναι ο «θυμωμένος λαός», ή μάλλον το κομμάτι του που θεωρεί αυτονόητο
δικαίωμά του να θυμώνει με όλους και για όλα, και να προσβάλλει τους πάντες σαν
«προδότες», χρησιμοποιώντας ατόφιο το λεξιλόγιο Κασιδιάρη.
Πόσο περήφανοι είναι, όμως, για την ποιότητα των λεγομένων τους όσοι δημοσιογραφούντες (στο χαρτί ή στο γυαλί) συνηθίζουν να μεταχειρίζονται σαν μέγα επιχείρημα την κόμμωση της μιας πολιτικού ή το ντύσιμο της άλλης; Πόσοι, προφανώς απόλυτα ικανοποιημένοι από το πραξιτέλειο είδωλο που τους επιστρέφει ο καθρέφτης τους, δεν λοιδορούν με τον πιο χοντροκομμένο και αγενή τρόπο όσους και όσες δεν έτυχε να γεννηθούν εξίσου «όμορφοι» με την υψηλότητά τους; Πόσοι δεν στύβουν όση λογιοσύνη διαθέτουν για να μασκαρέψουν όσο πιο σοφιστικέ γίνεται τις κακίες τους για την ερωτική ιδιαιτερότητα όποιου βάλουν στο στόχαστρο;
Υπερβολή, Διαβολή, Προσβολή: Η Αγρία Τριάς.
Πόσο περήφανοι είναι, όμως, για την ποιότητα των λεγομένων τους όσοι δημοσιογραφούντες (στο χαρτί ή στο γυαλί) συνηθίζουν να μεταχειρίζονται σαν μέγα επιχείρημα την κόμμωση της μιας πολιτικού ή το ντύσιμο της άλλης; Πόσοι, προφανώς απόλυτα ικανοποιημένοι από το πραξιτέλειο είδωλο που τους επιστρέφει ο καθρέφτης τους, δεν λοιδορούν με τον πιο χοντροκομμένο και αγενή τρόπο όσους και όσες δεν έτυχε να γεννηθούν εξίσου «όμορφοι» με την υψηλότητά τους; Πόσοι δεν στύβουν όση λογιοσύνη διαθέτουν για να μασκαρέψουν όσο πιο σοφιστικέ γίνεται τις κακίες τους για την ερωτική ιδιαιτερότητα όποιου βάλουν στο στόχαστρο;
Υπερβολή, Διαβολή, Προσβολή: Η Αγρία Τριάς.
