Ένα νέο παλικάρι, 33 χρονών χάνει τη
ζωή του. Καθημερινά βεβαίως χάνουν τη ζωή τους πολλά τέτοια παλικάρια αλλά
κανείς δεν το παίρνει χαμπάρι.
Εν πάση
περιπτώσει, ο Παντελής Παντελίδης είχε την τύχη ή το ταλέντο να γίνει γνωστός,
τουλάχιστον σε μια μερίδα του ελληνικού πληθυσμού. Τραγουδιστής των μαγαζιών
της παραλιακής και των καψουροτράγουδων, σε άλλους άρεσε σε άλλους όχι. Ο
τρόπος ζωής και διασκέδασης δεν αφορά κανέναν, δεν πέφτει σε κανέναν λόγος.
Όποιος ήθελε άκουγε Παντελίδη, Φουρέιρα ή τους εναλλακτικούς έντεχνους.
Εδώ φτάσαμε στο
σημείο να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους ανάλογα με το τι μουσική ακούνε.
Μάλιστα, στο χώρο της ψευτοκουλτουριάρικης αριστεράς, όποιος ακούει....
Παντελίδη είναι υπανάπτυκτος. Όποιος ακούει... Πασχαλίδη ή Λαζόπουλο είναι
καλός, έξυπνος, πολιτισμένος, με κουλτούρα κ.λπ. Εκεί καταντήσαμε.
Γιατί τα
γράφουμε όλα αυτά; Γιατί αν κάνει κάποιος μια «βόλτα» στο διαδίκτυο και
διαβάσει τα σχόλια και τις παρεμβάσεις για τον θάνατο του Παντελίδη θα φρίξει.
Ό,τι θα έκανε βεβαίως και για οποιονδήποτε θάνατο γνωστού τραγουδιστή,
ηθοποιού, προβεβλημένου ανθρώπου. Εκατοντάδες ανεγκέφαλοι βρίζουν ένα παλικάρι
που έχασε τόσο τραγικά τη ζωή του.
Και το εντυπωσιακό είναι ότι συνασπίζονται
σ' αυτό το «μαύρο» μπλοκ των αθλίων και τα δύο άκρα. Οι αριστεροί με σνομπ
υφάκι λένε «τι μας νοιάζει εμάς τι έπαθε αυτός... ο «σκυλάς». Οι ακροδεξιοί τον
βρίζουν γιατί έκανε το λάθος να γράψει ένα τραγούδι που συνέδεε την γκόμενα με
τα Κατεχόμενα, όπου αφού ζήτησε συγγνώμη το πήρε πίσω.
Όμως, πραγματικά. Πόσο
κακός λαός μπορεί να είμαστε όταν ένα κομμάτι του χαίρεται με το θάνατο ενός
νεαρού παιδιού; Όπως και όλα τα παιδιά που σκοτώνονται σε τροχαία ή πεθαίνουν
από κάποια αρρώστια θα πρέπει να μπαίνουν στην καρδιά μας. Να λυπόμαστε που
χάθηκαν κι όχι να αναζητούμε την «ταυτότητά» τους.
Αν είναι λαϊκοί, αν είναι
έντεχνοι ή αν είναι... ροκάδες. Μα πόσο μυαλό μπορεί να έχει κάποιος να βγει
και να βρίσει ένα νεκρό παιδί γιατί μπορεί να μην του άρεσε η μουσική του (αν
και οι περισσότεροι που το παίζουν έντεχνοι, ρίχνουν και καμιά ζεμπεκιά σε
κανένα καψουροτράγουδο);
Δεν μπορούμε ως
λαός να χαιρόμαστε με τα καλά, να λυπόμαστε με τα άσχημα; Κι αν θέλουμε να αδιαφορήσουμε
εντελώς ας το κάνουμε. Όχι, όμως, βρίζοντας και σκυλεύοντας έναν νεκρό. Όχι
όμως, χωρίζοντας τους Έλληνες σε καλούς και κακούς ανάλογα με το αν είναι
διάσημοι ή όχι, αν είναι τραγουδιστές του συρμού ή πουλάνε πολλούς δίσκους.
Γιατί χωρίζουμε τους πολίτες με κριτήρια που δεν έχουν καμιά σχέση με την
πραγματικότητα και που προκαλούν μόνο μίσος; Που φέρνουν την Ελλάδα πίσω, δεν
την αφήνουν να ομονοήσει, να κοιτάξει μπροστά, να μεγαλουργήσει;
Δυστυχώς έτσι
είναι. Ο θάνατος του Παντελίδη και οι ποταπές αντιδράσεις μιας μερίδας δείχνουν
ότι η πατρίδα μας πάσχει από σοβαρή ψυχολογική διαταραχή. Είμεθα έθνος
ανάδελφον που λέγαμε και παλιά. Δεν σεβόμαστε τίποτε, ούτε τον διπλανό, ούτε
τον γείτονα, ούτε τον διάσημο, ούτε κανέναν. Μόνο την πάρτη μας κοιτάμε και μη
χάσουμε τη βολή μας.
Ως πότε θα ζούμε μισώντας ο ένας τον άλλον;
