.Οι οπαδοί…

Οπαδός (κατά σύμπτωση ΣΥΡΙΖΑ): «Να μπαίνουν μόνον έμπειρα κομματικά στελέχη σε τέτοιες θέσεις. Τέλος!» Βρέθηκαν σε δύσκολη θέση με την επιστολή Κιμούλη οι οπαδοί και έχουν την κατανόηση μας.

 Για να τους παρηγορήσουμε θα πρέπει να τους ενημερώσουμε ότι υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, συγγενής με την άποψη τους στο σχολιασμό του επεισοδίου από  άλλους αντίπαλους οπαδούς...

 «Δεν έκανε ο Κιμούλης γι αυτή την θέση» είναι η κοινή διαπίστωση. Η προέκταση διαφέρει γιατί οι αντίπαλοι εκτιμούν ότι η επιλογή Κιμούλη δείχνει την ανικανότητα (ή την ένδεια) του ΣΥΡΙΖΑ ενώ η δική τους ομάδα θα επέλεγε καλύτερο, διαθέτει καλύτερο πάγκο, αλλά αν το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα και η προέκταση καλύπτει τις ίδιες ακριβώς οπαδικές ανάγκες. Το βασικό είναι ότι δεν αμφισβητείται ο τρόπος επιλογής αλλά μόνο το αποτέλεσμα, αν χρειαστεί.

Τι είναι όμως ένα «έμπειρο κομματικό στέλεχος»; Είναι ένα πρόσωπο ικανό να δια-χειρίζεται τους οπαδούς του κόμματος και να αντιπαρατίθεται αποτελεσματικά τους αντίπαλους ή ένα πρόσωπο που μπορεί να καλύπτει τις καταναλωτικές και πνευματικές ανάγκες όλων, ανεξαρτήτως πολιτικών επιλογών;

Τι χρειάζεται ένας δημόσιος οργανισμός ή δημόσια επιχείρηση; Κάποιον που ξέρει να «αντιπαρατίθεται» ή κάποιον που ξέρει να «καλύπτει»; Ένα «έμπειρο κομματικό στέλεχος» ή σκέτα ένα «έμπειρο στέλεχος»;

Είναι τυχαίο ότι από τις εκατοντάδες «έμπειρα κομματικά στελέχη» που ανέλαβαν θέσεις διοικητικών ευθυνών από την μεταπολίτευση ως τις μέρες μας είναι ζήτημα αν ξεχωρίζουν καμιά δεκαριά; Μήπως το τυχαίο βρίσκεται ότι βρέθηκαν καμιά δεκαριά να ξεχωρίσουν; Πολύ περισσότερο που από την ένδοξη εποχή του «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του» κάθε καρυδιάς καρύδι επιδιώκει να καταλάβει μια τέτοια θέση και πολλές φορές το πετυχαίνει.

Όμως οι οπαδοί, οπαδοί είναι και νιώθουν αγαλλίαση όταν καταλαμβάνει τέτοια θέση ένα κομματικά οικείο πρόσωπο και οι ηγεσίες βολεύονται τακτοποιώντας εκκρεμή αιτήματα απασχόλησης «έμπειρων στελεχών». Τα αποτελέσματα ανικανότητας διαχέονται σε ολόκληρη την κοινωνία και μετριάζεται η τοξικότητα τους σε σημείο που δεν ανιχνεύονται ούτε με 9 χρόνια κρίσης.

Μένουμε και κάποιοι λίγοι αναζητώντας έναν φορέα που θα πει τα σύκα-σύκα με την προσμονή να γίνουμε πολλοί.

.Πας μη… Αριστερός, βάρβαρος!

Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκε ένα σχόλιο αναγνώστη κάτω από το κείμενο με τίτλο «Ποιητής φανφάρας». Ένα σχόλιο απαξίωσης για τον Οδυσσέα Ελύτη του στυλ «υπερεκτιμημένος ποιητής, δεν θα τον ήξεραν αν δεν τον μελοποιούσε ο Θεοδωράκης, άλλο τα πεζά του κ.λπ.».

Δεν έχει νόημα να μπούμε σε αντιπαράθεση με το ποιος είναι καλός και ποιος κακός ποιητής στην Ελλάδα. Αλίμονο, διαμάντια του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού να τα απαξιώνουν κάποιοι που έχουν μάθει να κάνουν κριτική αν και παντελώς άσχετοι με την ποίηση. Ο Οδυσσέας Ελύτης ήταν αυτός που ήταν και μια καλή ανάγνωση στο έργο του θα δώσει απαντήσεις σε όσους τον θεωρούν υπερεκτιμημένο.

 Όμως, έχει ένα άλλο σημείο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ένα σημείο που έθιξε σε πρόσφατο άρθρο του ο ηθοποιός Ρένος Χαραλαμπίδης ο οποίος είναι γνωστό ότι έχει σχέσεις με τη Νέα Δημοκρατία και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Χαραλαμπίδης έθιξε το θέμα του «αριστερού πολιτισμού» ή των «αριστερών καλλιτεχνών» σε σχέση με τους «δεξιούς». Όπως λέει και τελικά όπως είναι και η αλήθεια, πολύ πριν από τη Μεταπολίτευση, ίσως μετά από τον Εμφύλιο όπου ο νικητής έχοντας απίστευτο κόμπλεξ απέναντι στον ηττημένο του, παραχώρησε όλο το πολιτιστικό, πολιτισμικό και ιδεολογικο-πολιτικό πεδίο.

Έτσι, λοιπόν, κάθε αριστερών πεποιθήσεων καλλιτέχνης ή ποιητής, συγγραφέας κ.λπ. ήταν μεγάλος, ήταν σπουδαίος. Ενώ κάθε… δεξιός, από την αριστερή ιντελιγκέντσια που έκανε κουμάντο χαρακτηριζόταν «υπερεκτιμημένος», «βολεμένος», «άνθρωπος που υπηρετούσε το σύστημα» και άλλα τέτοια.

Ακριβώς έτσι είχε χαρακτηριστεί και ο Ελύτης αλλά και ο σπουδαίος Σεφέρης. Ειδικά ο πρώτος ήταν για το συγκεκριμένο «συστηματάκι» που έκανε την κριτική και κάλυπτε τα πάντα στο χώρο του πολιτισμού «ο αστός ποιητής που δεν ήξερε από τα βάσανα του λαού» και άλλες τέτοιες ανοησίες.

Ο δε Σεφέρης ήταν για την αριστερά ο δημόσιος υπάλληλος, ο αστός κι αυτός που όμως τους χάλασε λίγο τη μανέστρα μ’ εκείνο το συγκλονιστικό μήνυμα κατά της Χούντας.

Και οι δύο κορυφαίοι Έλληνες ποιητές που πήραν Νόμπελ δεν ήταν… Ρίτσος π.χ. αφού αυτοί που έκαναν κουμάντο στην ιδεολογική «αναμόρφωση» της Ελλάδας πριν και μετά τη Μεταπολίτευση, έτσι έκριναν.

Μήπως το ίδιο δεν έγινε με τον Χατζηδάκι; Ποτέ δεν έγινε… Θεοδωράκης που στρατεύτηκε στην ιδέα της αριστεράς. Ο Χατζηδάκις ήταν… μίασμα για την αριστερή κυριαρχία. Ήταν ο φίλος του Καραμανλή, ο ομοφυλόφιλος με τα χαζοτραγουδάκια, ο αστός που δεν έδινε σημασία στους αγώνες του λαού.

Ομοίως κορυφαίοι Έλληνες των τεχνών και των γραμμάτων δεν πέτυχαν ποτέ να γίνουν αρεστοί διότι η αριστερά δεν τους ήθελε. Ο Δημήτρης Χορν, τεράστιος ηθοποιός ήταν… δεξιός. Ο Ζαμπέτας είχε κατηγορηθεί για τις δεξιές του πεποιθήσεις, ο Κακογιάννης επίσης δεν ήταν αριστερός.

Γενικώς, ειδικά μετά από το Πολυτεχνείο όποιος δεν ήταν αριστερός δεν είχε πολύ τύχη για μεγάλη καριέρα ή τουλάχιστον για την αναγνώριση που θα μπορούσε να έχει. Κάπως έτσι αντιμετωπίζεται και ο Ελύτης, έστω κι αν ο Τσίπρας με το μήνυμά του για τα 21 χρόνια από το θάνατό του, θέλησε να τον αναγνωρίσει.

Η αριστεράτζα του πολιτισμού πάντα θα κάνει κουμάντο και γι’ αυτό σε καίριες θέσεις βρίσκονται πάντα «αριστερών πεποιθήσεων καλλιτέχνες». Ειδικά τώρα που τον πολιτισμό τον έχει στα χέρια του ο ΣΥΡΙΖΑ, η Κονιόρδου, ο Κιμούλης, ο Λαζόπουλος κ.λπ. Όλοι οι άλλοι, αν έχουν… δεξιά απόκλιση θα είναι απόβλητοι.

.Απίστευτος αριβισμός από την κυβέρνηση των αθλίων

Μας δουλεύουν κανονικά. Απροκάλυπτα και μπροστά στα μούτρα μας ο Τσίπρας και το παρεάκι του παίζουν με το μέλλον της χώρας. Η αξιολόγηση και η άρση της αβεβαιότητας δεν πρόκειται να γίνουν σύντομα. Ούτε τον Απρίλιο, ούτε τον Μάιο, αλλά ούτε και τον Ιούνιο θα ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις.

Γι’ αυτό η κυβέρνηση μαζεύει λεφτά, γι’ αυτό καυχιέται για την υπεραπόδοση των εσόδων και ήδη έχει συγκεντρώσει περί τα 4 δις ευρώ. Με μια μίνι συμφωνία με την τρόικα για χρηματοδότηση – γέφυρα της τάξης των 2 -3 δις ευρώ τον Ιούλιο θα μπορέσει να τη βγάλει μέχρι τις γερμανικές εκλογές.

Κορυφαίος υπουργός έλεγε ότι δεν αποκλείεται η διαπραγμάτευση να τραβήξει μέχρι το καλοκαίρι. Όταν τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι αν θα κλείσει πριν τα μπάνια του λαού αυτός απάντησε «εγώ πάντως ξεκινώ τα μπάνια την 1^η Ιουλίου». Παίζουν με τα νεύρα μας δηλαδή.

Ο Τσακαλώτος από την άλλη είπε τις δικές του σοφιστείες, στο πλαίσιο του επικοινωνιακού παιχνιδιού που παίζεται: «Θα πάμε σε εκλογές, θα πέσουμε και θα μας βρείτε στους δρόμους».

Ο διπλός εκβιασμός δηλαδή για την Ελλάδα από την κυβέρνηση των αθλίων.

Είτε θα καθυστερήσει η αξιολόγηση και θα διαλυθεί η οικονομία, είτε θα πάμε σε εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναβγεί στους δρόμους να καίει την Αθήνα. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη ανθελληνική στάση που θα έπρεπε να απασχολεί τους πολίτες και ίσως κάποτε και τη δικαιοσύνη. Σήμερα το Bloomberg γράφει ότι ουσιαστικά επαναλαμβάνεται ο αργόσυρτος θάνατος της Ελλάδας, το ίδιο εφιαλτικό εξάμηνο του 2015, όταν Τσίπρας και Βαρουφάκης οδήγησαν τη χώρα σε μια καταστροφή άνευ προηγουμένου.

Η διαπραγμάτευση έχει κολλήσει με ευθύνη της κυβέρνησης. Τώρα ξανασυζητούν για… πολιτική λύση. Θα πάει ο Τσίπρας στο Βερολίνο, θα τηλεφωνήσει στη θεία Άνγκελα; Ή θα πάει να δει τον τελειωμένο Ολάντ;

Είναι ίσως πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Οι δανειστές επιμένουν να ανοίξουν εδώ και τώρα και τα εργασιακά και ταυτόχρονα αποκλείουν τα αντίμετρα της κυβέρνησης, όπως η μείωση του ΕΝΦΙΑ. Αν ο Τσίπρας εκβιαστεί μέχρις εσχάτων θα πάει σε εκλογές.

Πιο πιθανό είναι, όμως, το σενάριο της κρυφής συμφωνίας με τη Μέρκελ να πάνε όλα μετά τις γερμανικές εκλογές ώστε να μην ανοίξει θέμα χρέους. Κανένας Γερμανός, ούτε καν ο Σουλτς δεν θέλουν πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα ή να συζητούν για απομείωση του χρέους. Αυτό που θέλουν είναι να βρεθεί μια συνολική λύση μετά τις δικές τους εκλογές. Οπότε μην περιμένουμε συμφωνία μέχρι το τέλος του χρόνου. Αυτό συμφέρει πολιτικά και τον Τσίπρα και την Μέρκελ.

Δεν συμφέρει, όμως, την Ελλάδα. Η οικονομία ήδη έχει αρχίσει να παραπαίει και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποια θα είναι η ζημιά σε βασικούς κλάδους όπως οι τράπεζες. Η παρατεταμένη αβεβαιότητα κλονίζει τις επιχειρήσεις, διώχνει και τις τελευταίες καταθέσεις από τις τράπεζες, βουλιάζει την κατανάλωση και γιγαντώνει το κίνημα «δεν πληρώνω» δάνεια, φόρους και εισφορές.

Καμιά οικονομία, πόσο μάλλον η ελληνική, δεν μπορεί να αντέξει ένα τέτοιο θρίλερ διαρκείας. Όμως, ο Τσίπρας και η παρέα του ασχολούνται μόνο με την πολιτική τους επιβίωση.

.Ταξική ανοησία

Ο Νίκος Μανιός είναι αυτό που λέμε «ήρωας του Πολυτεχνείου». Στην πρώτη γραμμή των αγώνων, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε, πήγε στη Γυάρο, γενικώς ήταν από αυτή τη γενιά που αγωνίστηκε κατά της Χούντας και σε οργάνωση με ένοπλη δράση.

Χρόνια στο ΚΚΕ Εσωτερικού, γιατρός και συνδικαλιστής, δεν ήταν από αυτούς που κεφαλαιοποίησαν αμέσως τους αγώνες που έκαναν όταν ήταν νέοι. Το έκανε πολύ αργότερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς το 2009 ο Τσίπρας του έδωσε θέση στο Επικρατείας κι έκτοτε πήρε το δρόμο της πολιτικής για να αποδείξει τον στίχο που λέει «που ’σαι νιότη που ’λεγες πως θα γινόμουν άλλος».

Αυτός ο αγωνιστής, λοιπόν, αποδεικνύει κάθε φορά που κάνει δηλώσεις ότι όσοι έκαναν καριέρα από τη γενιά του Πολυτεχνείου τελικά ήταν «τενεκέδες ξεγάνωτοι» σε σχέση με όσους δεν μίλησαν ποτέ για τους αγώνες τους, δεν πήραν θεσούλα στο δημόσιο, αγωνίστηκαν σιωπηλά στην καθημερινότητά τους για τα ιδανικά τους.

Ο Μανιός, λοιπόν, γνήσιος «αριστερός», με τα κασκόλ του, το ατημέλητο μαλλί και ντύσιμό του, την δήθεν προοδευτική κουλτούρα να φύγουμε, είναι από τους πρώτους που σηκώνουν τα χεράκια για να ψηφίσουν τα αριστερά μνημονιάκια. Κλαίει, βεβαίως, στη συνέχεια, οδύρεται στα τηλεπαράθυρα για τα σκληρά μέτρα, αλλά έτσι είναι η ζωή. Να αφήσει ο αγωνιστής του Πολυτεχνείου τη θεσούλα με τα 6 και πλέον χιλιάρικα;

Αυτός ο προοδευτικός λοιπόν βουλευτής μίλησε για ταξικό δυστύχημα σε σχέση με την τραγωδία στο πάρκινγκ της Εθνικής οδού. Διότι όταν κάποιος έχει Πόρσε δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή γιατί είναι… πλούσιος, αποφάνθηκε ο μέγιστος αυτός βουλευτής. Δεν του φταίει τίποτε άλλο, δεν είδε τίποτε άλλο στραβό στην ελληνική κοινωνία, στη νεολαία γενικότερα, στους γονείς που μεγαλώνουν έτσι όπως μεγαλώνουν τα βλαστάρια τους.

Αυτός, όντας «αριστερός» έπρεπε να πολιτικοποιήσει τον θάνατο τριών νέων ανθρώπων κι ενός μικρού παιδιού. Την ώρα που ο τραγικός πατέρας έδινε συγχώρεση στο παιδί με την Πόρσε γιατί «δεν ήθελε κι αυτή η ψυχούλα να σκοτωθεί και να σκοτώσει» ο Μανιός με ύφος δήθεν αγωνιστή έλεγε ότι έχει ταξικό χαρακτήρα το δυστύχημα.

Βρε ουστ από εδώ ψευτοαριστεροί της πλάκας που δυναστεύετε τις ζωές μας και δεν σέβεστε ούτε τον πόνο για τον χαμό ανθρώπων. Ουστ που βλέπετε παντού ταξικές διαφορές και ταξικούς αγώνες αλλά στη μάσα είστε πρώτοι.

.Δεν θα γίνουμε τσογλάνια κύριε Τσίπρα!!!

Ένα παλιό τραγούδι του Σαββόπουλου έλεγε: «Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική».

Το θυμηθήκαμε αυτό γιατί μια άλλη τσογλανοπαρέα μας κυβερνά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να την σταματήσουμε. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε χαρακτηρίσει το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ «εκτσογλανισμό» της πολιτικής ζωής. Είναι η κατάσταση εκείνη όπου άνθρωποι με άθλιο χαρακτήρα, χωρίς κανέναν δισταγμό, χωρίς τα βασικά που απαιτούνται και κυρίως με τρόπο ειρωνικό, κυνικό, αδίστακτο παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή 11 εκατομμυρίων Ελλήνων.

Για ακόμη μια φορά τα όσα συμβαίνουν, τα όσα κάνει ο Τσίπρας και η παρέα του ή τα όσα λένε οι βουλευτές του δείχνουν ότι το σχέδιο της αριστεράς είναι να δημιουργήσει μια χώρα – αφασία. Στην οποία τα πάντα είναι ισοπεδωμένα, κατεστραμμένα και κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεχωρίζει.

Ακόμη και η ατάκα για το «ταξικό δυστύχημα» με τους τέσσερις νεκρούς είναι δείγμα του τρόπου που σκέφτονται.

Ο άλλος μίλησε για «ταξικά πρόστιμα» της τροχαίας. Ο αστυνομικός θα σου ζητά άδεια, δίπλωμα, ασφάλεια και… Ε1 κι αν έχει μεγάλο εισόδημα θα τρως και μεγάλο χαράτσι. Γιατί η αριστερά πρέπει να πουλήσει ταξικό αγώνα. Να πληρώσουν… οι πλούσιοι, να γίνουν κι αυτοί φτωχοί.

Φτιάχνει ο Σταθάκης, ο κοσμοπολίτης, ο οικονομολόγος, ο γόνος εφοπλιστικής οικογένειας τις χρήσεις γης και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα εντάξει στις πόλεις hot spot για τους μετανάστες και… λαχανόκηπους. Γιατί έτσι θα πουλήσουμε αριστεροσύνη και ψευτοπροοδευτισμό.

Η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται» τη μείωση του αφορολόγητου που έλεγε ότι δεν θα το μειώσει ποτέ και ταυτόχρονα πουλάει φούμαρα με τα ισοδύναμα. Θα πάρει 1,8 δις ευρώ από τους Έλληνες αν το όριο πέσει κάτω από τα 6.000 ευρώ ή θα πετσοκόψει κι άλλο τις συντάξεις και θα δώσει ψίχουλα σε συγκεκριμένες ομάδες – ψηφοφόρους, όπως έκανε με την απάτη, τη 13^η σύνταξη.

Ακόμη και η λογική που λέει ότι κανείς συνταξιούχος δεν θα παίρνει μεικτά πάνω από 2.000 ευρώ, ακόμη κι αν στην εργασία του έδωσε χιλιάδες ευρώ για να έχει καλύτερα γηρατειά δείχνει αυτή την ισοπέδωση. Τη λογική που στηρίζεται στο ότι ο φτωχός δεν θα έχει κίνητρα να βελτιώσει τη ζωή του, να γίνει πλουσιότερος, καλύτερος αλλά να πιεστεί ο πλούσιος να γίνει φτωχός και όλοι να δυστυχήσουν σε μια νοοτροπία Βενεζουέλας. 

Ο καλός, ο άξιος, ο δουλευταράς που βγάζει περισσότερα χρήματα με τον ιδρώτα του προσώπου του να μην είναι καλύτερος αλλά να πληρώσει τόσα ώστε να γίνει κι αυτός φτωχός. Μαζί με άλλους που είναι φτωχοί όχι από τη ριμάδα την κρίση που τους τσάκισε αλλά λόγω επιλογής.

Αυτός είναι ο ταξικός αγώνας που δίνουν εδώ και δύο χρόνια στην κυβέρνηση. Αυτός που λέει ότι η αριστεία είναι ρετσινιά. Που λοιδορεί το Χάρβαρντ και όσους είχαν τη δυνατότητα να πάνε σ’ αυτό και να γίνουν καλύτεροι. Που σιχαίνεται τα ιδιωτικά σχολεία και θέλει να τα κάνει χειρότερα αντί να κάνει καλύτερα τα δημόσια.

Είναι η νοοτροπία του Τσίπρα και της παρέας του που βγαίνει σε ειρωνεία και απέχθεια όταν βλέπει π.χ. τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τα άλλα… πλουσιόπαιδα. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με τους ψεύτικους «μπούληδες» της αριστεράς έναντι όλων των άλλων «μπούληδων», δεξιών ή όχι.

Αυτή η τσογλανοπαρέα που μέχρι το 2015 έκανε κριτική, τώρα που κλήθηκε να κυβερνήσει και τα διέλυσε όλα δεν βλέπει τη μετάλλαξή της.

Αυτή είναι η πραγματική εικόνα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συνοδοιπόρους του, αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος του πρωθυπουργού και της παρεούλας του Μαξίμου. Ή πώς λειτουργούν τα Εξάρχεια όταν μπουκάρουν στην εξουσία.

.Ο Λαϊκισμός έχει πολλά «ποδάρια»!

--Επειδή έχουμε όλοι καταλήξει πως ο Λαϊκισμός είναι το «θηρίο» που πρέπει να «σκοτώσουμε», για να ξεκολλήσει η χώρα από το τέλμα…

--Κι επειδή ο Λαϊκισμός υπάρχει παντού, όλες οι πλευρές της Ελληνικής κοινωνίας έχουν, λίγο ή πολύ, μολυνθεί από το «μικρόβιό» του…

--Κι επειδή είναι μάταιο να τον χτυπάμε στη μία πλευρά και να τον «θεριεύουμε» σε άλλες πλευρές.

--Όπως είναι επίσης μάταιο να πολεμάμε το Λαϊκισμό χρησιμοποιώντας ως «όπλο» ακόμα… χειρότερο Λαϊκισμό ή με «συμμάχους», ακόμα πιο αδίστακτους λαϊκιστές…

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι χρήσιμο να μιλήσουμε για τον αθέατο λαϊκισμό:

Αυτόν που συνήθως δεν βλέπουμε, αυτόν που συνήθως δεν πολεμάμε, αλλά είναι ίδιος και χειρότερος από εκείνον που έχουμε στο «στόχαστρο»…

Πρώτο παράδειγμα:

* Δεν συμπαθώ τον Τράμπ, όπως σας έχω εξομολογηθεί κι άλλοτε.

Αλλά αυτό το αβυσσαλέο μίσος εναντίον του, όλη αυτή τη «χολή» που εκτοξεύεται σε βάρος του, δεν τα αντέχω πια!

Ο ίδιος ο Τράμπ, όταν ρωτήθηκε αν θα παρακολουθήσει την τελετή απονομής των Οσκαρ, δήλωσε – καλώς ή κακώς – ότι ΔΕΝ θα την παρακολουθήσει.

Από τη στιγμή, όμως, που «σαμποτάρισε» τα Όσκαρ ο Πρόεδρος Τράμπ, φέτος τα είδαν πολύ λιγότεροι Αμερικανοί!

Η πτώση της τηλεθέασης άγγιξε το 60% σε σχέση με πέρσι.

Πράγμα που σημαίνει πως όταν «απέστρεψε το πρόσωπό του» ο Τράμπ από την τελετή των Οσκαρ, το ίδιο έκανε και η πλειοψηφία των Αμερικανών!

Μόνο που σε αυτό δεν στάθηκε κανείς από τα μεγάλης εμβέλειας (mainstream) media.

Ούτε εδώ (στην Ελλάδα) το παρατήρησε κανείς…

* Δεύτερο παράδειγμα, πάλι από τις ΗΠΑ:

Λίγα 24ωρα αργότερα, ο Τράμπ εκφώνησε το «Λόγο του προς το Έθνος», το θεσμοθετημένο πλέον ετήσιο διάγγελμα κάθε Αμερικανού Προέδρου στο λαό της χώρας του. Εδώ έγινε κάτι αξιοπερίεργο:

Το ίδιο το CNN, ένα από τα τρία μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα που έχουν συγκρουστεί «μετωπικά» με τον Πρόεδρο Τράμπ, έκανε αμέσως την ομιλία δημοσκόπηση στον αμερικανικό λαό.

Και αποδείχθηκε – το δημοσιοποίησαν αμέσως, οι άνθρωποι – πως το 78% του Αμερικανικού λαού, ενέκρινε και επιδοκίμασε το περιεχόμενο της προεδρικής ομιλίας!

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά επιδοκιμασίας τα τελευταία πολλά χρόνια.

Για μισό λεπτό, όμως…

Μέχρι τώρα τα mainstream media μας έλεγαν τα ακριβώς αντίθετα!

Έτσι δεν είναι;

Δεν μας είχαν «φλομώσει», ότι τον Τράμπ «δεν τον θέλει η πλειοψηφία των Αμερικανών» και ετοιμάζονται ακόμα και να τον… «παραιτήσουν»;

Πώς έγινε το «θαύμα» και χειροκροτούν τόσο την ομιλία του;

Μήπως μας παραπληροφορούσαν, ως τώρα;

Πολύ τιμητικό, βέβαια, για το CNN που δεν δίστασε να παρουσιάσει αμέσως τα υψηλότατα ποσοστά αποδοχής του «ορκισμένου εχθρού» του…

Αλλά όχι και πολύ κολακευτικό για τα υπόλοιπα media - και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (κι εδώ, σε μας) - που εξακολουθούν τον «εξάψαλμο» κατά του Τράμπ.

Εντάξει να ακούμε την άποψή τους.

Να μας λένε, όμως και καμιάν… αλήθεια, πότε-πότε;

Αυτή είναι η δουλειά τους, εξ άλλου…

Μήπως είναι αυτή ακριβώς η ανυπόφορη μεροληψία των media που τροφοδοτεί συνεχώς τα ακραία αντί-συστημικά κόμματα σε Ευρώπη και Αμερική;

Μήπως είναι κι αυτό μια μορφή Λαϊκισμού, στην οποία πρωτοστατούν, ωστόσο, όσοι μας κάνουν «μαθήματα κατά του Λαϊκισμού»;

Λέω «μήπως» (και όρκο δεν παίρνω…).

Πάμε τώρα λίγο πιο κοντά, στα δικά μας:

* Ακούω κάθε τόσο (κυρίως κάθε φορά που «στριμώχνετα» η κυβέρνηση Τσίπρα) διάφορους ΜΗ Συριζαίους, να πετιούνται δεξιά κι αριστερά με τα «σημαιάκια» της: Συναίνεσης!

Ένα περίεργο πράγμα, όμως:

Όταν ο Σαμαράς πάλευε ως Πρωθυπουργός, μόνος του, μαζί με το Βενιζέλο, ενάντια σε θεούς και δαίμονες, για να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια (και επιτύγχανε πολλά, σε πολύ λίγο χρόνο), κι όταν απέναντι του αλυχτούσαν (δηλαδή γάβγιζαν) και τσίριζαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, ΔΕΝ θυμάμαι κανένα απ’ όλους αυτούς τους όψιμους «εραστές» της «συναίνεσης», να ζητάει τότε από τον Τσίπρα ή τον Καμμένο, να δείξουνε δύο δράμια «υπευθυνότητα»…

Τυχαίο; Δεν νομίζω…

Και για να πάμε λίγο πιο πίσω, όταν ο Σαμαράς έκανε κριτική στο πρώτο Μνημόνιο του ΓΑΠ, τον έψεγαν ως «λαϊκιστή»…

Κι ας είχε απόλυτα δίκιο στην κριτική που ασκούσε τότε…

Κι όταν έπεισε τους δανειστές πως η κριτική του στο πρώτο Μνημόνιο ήταν σωστή (και αποδείχθηκε από τα πράγματα) και οι δανειστές άλλαξαν το Μνημόνιο και το αλλαγμένο πια Πρόγραμμα ανέλαβε να το εφαρμόσει ο Σαμαράς, ως Πρωθυπουργός, πάλι τον έψεγαν.

Αυτή τη φορά για… «κωλοτούμπα»!

Δηλαδή, όταν αρνιόταν το λάθος Μνημόνιο ήταν… «λαϊκιστής» κι όταν διαπραγματεύθηκε κι εφάρμοσε με επιτυχία το διορθωμένο Μνημόνιο, ήταν «κωλοτούμπας»!

Ό,τι και να έκανε, κάτι βρίσκαν να τον ψέξουν!

Κι ας ήταν το δεύτερο Μνημόνιο που εφάρμοσε ο Σαμαράς πολύ διαφορετικό από το πρώτο του ΓΑΠ.

Πράγμα που αποδείχθηκε κι από το γεγονός ότι το δεύτερο έπιανε τους στόχους του, ενώ το πρώτο ούτε που τους πλησίαζε…

Όμως, όλοι αυτοί που ζητούν σήμερα «συναίνεση» από τη ΝΔ στον Τσίπρα, τότε ΔΕΝ είχαν βρει να πουν ούτε μια καλή κουβέντα στο Σαμαρά (ή στο Βενιζέλο).

Τυχαίο κι αυτό; Δεν νομίζω…

Κι είναι οι ίδιοι που λένε σήμερα πως:

--Έλα μωρέ, και ο Σαμαράς έριξε τον ΓΑΠ κι ύστερα έριξε και τον Παπαδημο. Και ο Τσίπρας μετά έριξε το Σαμαρά. Εντάξει, όλοι ίδιοι είναι!

Ε λοιπόν, όχι! ΔΕΝ είναι όλοι «ίδιοι»!

Τον ΓΑΠ δεν τον «έριξε» ο Σαμαράς. Οι ξένοι τον έριξαν και οι δικοί του τον «βοήθησαν» να πέσει, όταν πήγε να κάνει δημοψήφισμα...

Τότε μάλιστα, είχε ο ΓΑΠ τη φαεινή ιδέα να βάλει ως «μεταβατικό Πρωθυπουργο τον Πετσάλνικο, και οι ΠΑΣΟΚοι έγιναν «παπόρια»!

Κι ούτε να τον ακούσουν ήθελαν πια…

Ούτε τον Παπαδήμο «έριξε» ο Σαμαράς!

Είχε συμφωνηθεί από την αρχή να γίνει κυβέρνηση τριών μηνών για να ολοκληρωθεί το PSI.

Και επειδή το PSI άργησε, η κυβέρνηση Παπαδήμου, κράτησε δύο μήνες παραπάνω…

Και στο μεταξύ, κάποιοι τότε έψεγαν το Σαμαρά ότι «παραδόθηκε» στον Παπαδήμο!

Και μετά οι ίδιοι έψεγαν το Σαμαρά ότι… «ανέτρεψε» τον Παπαδήμο!

Τη μια κατηγορούσαν τον Σαμαρά ότι «στήριζε» και την άλλη ότι «δεν στήριζε» τον Παπαδήμο!

Αυτό κι αν είναι Λαϊκισμός!

Και στο μεταξύ η κυβέρνηση Παπαδήμου – χωρίς να φταίει ο ίδιος, ασφαλώς – δεν μπορούσε να διεκπεραιώσει τίποτε!

Γιατί αποτελούνταν από τους ίδιους υπουργούς του ΓΑΠ, που εδώ δεν προωθούσαν τίποτε επί ΓΑΠ, θα τα προωθούσαν επί Παπαδήμου;

Κι όταν ανέλαβε ο Σαμαράς, βρήκε 89 «προαπαιτούμενα» (όλα σχεδόν μεταρρυθμίσεις) που έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί πριν από τον προηγούμενη «αξιολόγηση»! Και δεν είχε γίνει σχεδόν τίποτε…

Κι ανέλαβε και τα ολοκλήρωσε τότε η κυβέρνηση Σαμαρά σε δύο μήνες!

Και έτσι έλαβε τη γιγαντιαία δόση των 53,5 δισεκατομμυρίων.

Το Δεκέμβριο του 2012, πέντε μόλις μήνες μετά την ανάληψη της Πρωθυπουργίας…

Και τώρα ο Τσίπρας αγωνίζεται να ολοκληρώσει μια αξιολόγηση εδώ κι ένα χρόνο για να πάρει… 7 δισεκατομμύρια, να μην χρεοκοπήσει η χώρα τον Ιούλιο!

Μια αξιολόγηση που έπρεπε να είχε κλείσει και μια δόση που έπρεπε να είχε εκταμιευθεί από πέρσι τον Φεβρουάριο!

Και τώρα πάμε για Μάρτη και μπορεί για Απρίλιο και αν…

Όχι δεν υπάρχει καμία «σύγκριση»!

Κανείς από όλους αυτούς που μιλάνε για «συναίνεση» σήμερα, δεν έβρισκαν τότε ένα λόγο αντίστοιχο να πουν! Τότε που γινόταν πραγματικό έργο.

Όχι «θέατρο» διαπραγμάτευσης…

Αντίθετα, κάποιοι από αυτούς τους «συναινετικούς» και καλά, προειδοποιούσαν την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, πως ΔΕΝ επρόκειτο να ψηφίσουν άλλα «μέτρα».

Κι ύστερα ήλθε ο Τσίπρας και τον καλούσαν δημόσια να ψηφίσει… πολύ χειρότερα μέτρα!

Και επέμεναν ότι έπρεπε ολόκληρη η αντιπολίτευση (στον Τσίπρα) να ψηφίσει (μαζί με τον Τσίπρα) μέτρα χειρότερα από εκείνα που οι ίδιοι απειλούσαν να ΜΗ ψηφίσουν επί Σαμαρά!

Τυχαία όλα αυτά; Δεν νομίζω;

Μήπως όλοι αυτοί, που σήμερα μας το παίζουν «συναινετικοί» στον «μνημονιακό Τσίπρα», ενώ πριν τρία χρόνια το έπαιζαν… «αντιμνημονιακοί» (επί Σαμαρά), απλώς τότε ήθελαν να διασπάσουν την κυβέρνηση Σαμαρά (και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου), ενώ σήμερα απλώς θέλουν να διασπάσουν τη ΝΔ του Μητσοτάκη (και να σύρουν το ΠΑΣΟΚ της Φώφης ως «εξαπτέρυγο» του Τσίπρα);

Δεν ξέρω, τι να σας πω;

Είπαμε, όρκο δεν παίρνω…

Το μόνο παρήγορο είναι πως ΔΕΝ τους βγαίνει! Τους πήραν όλοι χαμπάρι…

Αλλά και το μόνο βέβαιο, είναι πως όλοι αυτοί παίζουν το παιγνίδι του Λαϊκισμού! Το παιγνίδι του Τσίπρα, δηλαδή…

Συμπέρασμα:

--Μορφή Λαϊκισμού είναι και η «πολιτική ορθότητα»!

--Λαϊκισμός είναι η παραπληροφόρηση των – ελληνικών και ξένων media – και η «χολή» που βγάζουν ενάντια σε κάθε αντίπαλο της «πολιτικής ορθότητας»!

--Λαϊκισμός είναι κι όλη αυτή η προπαγάνδα περί «προσφύγων» που ήλθαν στην Ελλάδα, αλλά όπως αποδείχθηκε ήταν …λαθρομετανάστες!

Μέχρι και ο Μουζάλας το παραδέχθηκε..

Αλλά κάποιοι «προοδευτικάριοι» και «κεντροδεξιοί συναινετικοί» εξακολουθούν να μιλάνε για… «πρόσφυγες»!

Κι όχι μόνο ΔΕΝ είναι πρόσφυγες (στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία τους, πάνω από 80% πλέον), όχι μόνο είναι παράνομοι μετανάστες. Είναι και διακινητές!

Και μας τους φέρνουν «κυκλώματα» διεθνούς «διακίνησης» (ναρκωτικών και γυναικών). Τα οποία, «κυκλώματα», χρηματοδοτούν και τις ποικιλώνυμες ΜΚΟ!

Στις οποίες ανέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ να τους «ελέγχουν»!

Και τις χρηματοδοτεί η Ευρώπη με την έγκριση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ!

Και το καταγγέλλει η ίδια η Ευρωπαϊκή Frontex πλέον!

Κι όλοι αυτοί οι «συναινετικοί» δεν λένε κουβέντα, δεν εξεγείρονται.

Εδώ δεν τους ενδιαφέρει το «εθνικό συμφέρον».

Δεν νοιάζονται για «υπευθυνότητα»…

Θέλουν να… στηρίξουμε – όλοι μαζί - την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που μας έφερε όλα αυτά τα δεινά.

Και τώρα θέλουν να «ενσωματώσουμε» στην Ελληνική κοινωνία τους παράνομους μετανάστες-διακινητές!

Εδώ μάλιστα, οι «συναινετικοί» συμφωνούν και επαυξάνουν!

Διότι μπορεί το ψέμα να έχει κοντά ποδάρια, αλλά ο κι ο λαϊκισμός – όπως και ο διάολος – έχει πολλά «ποδάρια». Και «ξεφυτρώνουν» παντού!

--Όπως Λαϊκισμός είναι κι όλη αυτή η προπαγάνδα πως «όλοι ίδιοι είναι»: Και ο ΓΑΠ και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας…

Αυτή η ισοπέδωση όλων είναι ο χειρότερος λαϊκισμός.

Τώρα που ολόκληρη η κοινωνία διαπιστώνει πως επί Σαμαρά τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, όλοι αυτοί οι «συναινετικοί» πάνε να μας «ψήσουν»:

Πως, «δεν φταίει ο Τσίπρας! Τα ίδια έκανε κι ο Σαμαράς»…

Γι’ αυτό, «ας βάλουμε ένα χεράκι όλοι» να… παραμείνει ο Τσίπρας!

Για να μας πάει ακόμα χειρότερα..

Ευτυχώς ΔΕΝ τους περνάει πια.

Αλλά προσέξτε:

Όταν με το καλό ξεφορτωθούμε τον Τσίπρα, να έχουμε στο νου μας κι όλoυς αυτούς τους «λαϊκιστές», που έπαιξαν από την αρχή ως το τέλος παιγνίδι του.

.Διπλή απειλή

Όπως είπαν οι Συριζαίοι βουλευτές, το δυστύχημα με την Πόρσε είχε ταξικό χαρακτήρα, όμως, κανείς δεν έχει πει πόσο… τοξικό είναι για τη χώρα όλο το πολιτικό σύστημα.

Μια Ελλάδα που βρίσκεται επί 7 χρόνια σε βαθιά κρίση, μια Ελλάδα που το 2060 θα έχει μόλις 7 εκατομμύρια Έλληνες και θα έχει πλημμυρίσει από μουσουλμάνους.

Μια Ελλάδα που βρίσκεται σε κοινωνική, αξιακή και πολιτική κρίση εδώ και δεκαετίες και που κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να σταματήσει τον κατήφορο.

Η κυβέρνηση παίζει ξανά το ίδιο κόλπο με τις διαπραγματεύσεις. Ενώ έχουν κλείσει τα πάντα, ενώ έχουν συμφωνηθεί οι περικοπές και η νέα φτωχοποίηση της Ελλάδας που φέρνει την υπογραφή της Αριστεράς, συνεχίζει τις καθυστερήσεις. Πριν από δύο εβδομάδες στο Eurogroup μας έλεγαν ότι έκλεισε η συμφωνία και τώρα περιμένουμε τον λογαριασμό. Ο Ευκλείδης, η Αχτσιόγλου και τ’ άλλα παιδιά του Χίλτον πηγαίνουν, πίνουν το καφεδάκι τους, τρώνε και το φιλετάκι και κάνουν ότι διαπραγματεύονται σκληρά για τα… αντίμετρα και τα πράσινα άλογα. Κι ο κόσμος, που αδιαφορεί προφανώς για τα όσα γίνονται εκεί, απλά περιμένει πότε θα πληρώσει το μάρμαρο ενώ ο Τσίπρας γελάει με τα κορόιδα που τσιμπάνε ακόμη με τα ψέματά του.

Στη Νέα Δημοκρατία, την εναλλακτική πολιτική δύναμη που πλασάρεται ως η επόμενη κυβέρνηση, σκοτώνονται για ψύλλου πήδημα. Γιατί ο Βαγγέλας θυμήθηκε να μας… θυμίσει πόσο αγαπάει τον Αλέξη ή πόσο καλά έκανε που δέχθηκε να ψηφίσει το μνημόνιο το 2015 και γι’ αυτό θέλει η ΝΔ να ψηφίσει και το επόμενο.

Τσακώνονται γιατί ο Καραμανλής κούνησε το δεξιό του βλέφαρο την ώρα που τσίμπαγε λίγη γαριδομακαρονάδα, κι αυτό είναι σημάδι ότι ανησυχεί για τη δεξιά παράταξη. Αν κουνούσε το αριστερό φρύδι θα ήταν για να του φέρει ο σερβιτόρος μια κοπανιστή, όπως την έκανε κοπάνα δηλαδή όταν τον χρειαζόταν η ΝΔ.

Τσακώνονται ακόμη κι όταν ο Μητσοτάκης αποφασίζει να αφήσει τους… κολεγιακούς τρόπους και να κάνει πραγματική αντιπολίτευση κι όχι να είναι το μόνιμο θήραμα του Αλέξη.

Μέχρι και οι δεξιοί πέραν της δεξιάς τσακώνονται ποιος θα μπει στη Βουλή για να θέσει σε ομηρεία τη Νέα Δημοκρατία.

Για τα άλλα κόμματα του πολιτικού φάσματος τι να πούμε. Ο Καμμένος κάνει παρελάσεις και στήνει πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα για μια χώρα που δεν έχει ούτε μαντήλι για να σκουπίσει το κλάμα της.

Η Φώφη ονειρεύεται αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ που τώρα το λέει Δημοκρατική Συμπαράταξη γιατί μπήκε και ο παγκοσμίως άγνωστος Θεοχαρόπουλος. Ο Ποτάμης περιμένει πότε θα επιστρέψει στη δημοσιογραφία και οι υπόλοιποι είναι να τους κλαίνε οι ρέγκες.

Κι όλοι αυτοί μαζί θέλουν να σώσουν τη χώρα. Είναι ή δεν είναι… τοξικό το πρόβλημα της Ελλάδας η οποία θα σέρνεται για δεκαετίες, είτε για πολιτικούς είτε για οικονομικούς λόγους; Και είναι ή δεν είναι ταξική η μάχη που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ να καταστρέψει αυτό που αυτός θεωρεί πλούσιο, επιτυχημένο ή ακόμη και διεφθαρμένο, πάντα με την αριστερή νοοτροπία.

Γιατί διαπλοκή είναι και ο Καλογρίτσας με τον Βαξεβάνη που κάνουν συνέντευξη στον Τσίπρα για να μιλήσει για τη… διαπλοκή και της διαφθορά. Τον τσάκισαν στις σκληρές ερωτήσεις τον άνθρωπο.

Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διπλή απειλή. Το τοξικό πολιτικό προσωπικό που είναι ανίκανο να διαχειριστεί τις τύχες της και το ταξικό μίσος που θρέφει η αριστερά για ό,τι είναι αντίθετο σ’ αυτήν. Είναι η ρεβάνς για τον εμφύλιο και να η κατάλληλη ευκαιρία καθώς η χώρα είναι διαλυμένη. Χωρίς δομές, χωρίς κανόνες, χωρίς ελπίδα.

Δεν ξέρουμε αν θα την βγάλει καθαρή η πατρίδα, σίγουρα όμως θα έχει μεγάλες απώλειες που θα της μετράνε τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

.Για ακόμη μια φορά το πολιτικό σύστημα έβαλε αυτογκόλ

Για ακόμη μια φορά το πολιτικό σύστημα έβαλε αυτογκόλ δίνοντας κι άλλα επιχειρήματα στους πολίτες να μην το εμπιστεύονται. Άλλωστε, το γεγονός και μόνο ότι σύμφωνα με τελευταία έρευνα, εννέα στους 10 νέους Έλληνες δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς στη χώρα μας, δείχνει και το μέγεθος του προβλήματος.

Ενός προβλήματος που επιδεινώνεται όταν ανακαλύπτονται τα «δωράκια» και οι χαριστικές ρυθμίσεις που γίνονται.

Η αρχή έγινε με τα δάνεια που πήραν βουλευτές κι όπως αποκαλύφθηκε 25 από αυτά είχαν «κοκκινίσει», δεν εξυπηρετούνταν δηλαδή.

Κάποιοι «πατέρες του έθνους» πήραν δάνεια, και σίγουρα με χαριστικά επιτόκια, έκαναν τις δουλίτσες τους και «ξέχασαν» να πληρώσουν. Έπρεπε να βγει στο φως, να το μάθει ο κόσμος για να παρέμβει ο πρόεδρος της Βουλής και να στείλει, αν τελικά θα πάει, την υπόθεση στη Βουλή. Έτυχε να είναι ο Βούτσης πρόεδρος, σίγουρα έχουν περάσει κι άλλοι που ήξεραν αλλά έκαναν τα στραβά μάτια.

Αμ οι τράπεζες; Δεν τόλμησαν να ενοχλήσουν τους βουλευτάδες μας όταν τολμούν να απειλούν με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις τους πολίτες που χρωστούν πολύ λιγότερα;

Το δεύτερο χτύπημα ήρθε με την αποκάλυψη του Ελεύθερου Τύπου για τη χαριστική ρύθμιση σχετικά με την εισφορά αλληλεγγύης. Ένα «δωράκι» που έκανε κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επρόκειτο για μια διάταξη που... βρέθηκε τυχαία σε νομοσχέδιο το οποίο έκοβε το ΕΚΑΣ σε χιλιάδες συνταξιούχους.

Αν είναι δυνατόν. Ο υπουργός που αποφάσισε κι έβαλε την υπογραφή του στο κόψιμο του βοηθήματος στους χαμηλοσυνταξιούχους, ταυτόχρονα νομοθέτησε υπέρ πολιτικών δίνοντάς τους «μπόνους». Κι ας υποθέσουμε ότι αυτός ο υπουργός ήταν... βλαξ και δεν είδε τη διάταξη, ας πούμε ότι του την έβαλε κάποιος στο νομοσχέδιο. Αυτοί που την ψήφισαν γιατί έκαναν μούγκα; Όλα τα κόμματα γιατί σιώπησαν; Μήπως γιατί τους συνέφερε και δεν ήθελαν να χάσουν το εξτραδάκι που τους έδινε μια εξευτελισμένη διάταξη νόμου;

Και γιατί δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Ποιοι ήταν οι υπουργοί που υπέγραψαν; Ο Τσακαλώτος, ο Αλεξιάδης, ο Σταθάκης, ο Κατρούγκαλος και όλοι όσοι ήταν υπεύθυνοι για εκείνον τον νόμο πρέπει να παραδοθούν στη χλεύη του κόσμου.

Αν θέλει το πολιτικό σύστημα να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου πρέπει να αυτοκαθαρθεί. Με χαριστικές διατάξεις που προσβάλλουν τη νοημοσύνη του κόσμου και προκαλούν την οργή του σε καιρούς άγριας λιτότητας είναι φυσιολογικό να μην υπάρχει καμιά έλλειψη εμπιστοσύνης. Είναι φυσικό να τους βλέπουν στο δρόμο και να τους φτύνουν. Είναι φυσικό να μουτζώνουν τη Βουλή και να ρίχνουν μολότοφ.

Όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν προστατεύουν τη Δημοκρατία από την οποία τρέφονται, τότε δυστυχώς θα κυριαρχεί ο λαϊκισμός.

.Στο ίδιο έργο θεατές

Επτά μαύρα χρόνια κλείνει η Ελλάδα από την εποχή που ο Γ. Παπανδρέου μας έβαλε στο μνημόνιο από το Καστελόριζο. Επτά χρόνια διαπραγματεύσεων με τέσσερις – πέντε κυβερνήσεις που πέρασαν από τότε. Ας μας πει κάποιος ότι δεν αισθάνεται στο ίδιο έργο θεατής. Ότι δεν νιώθει ότι ξαναζεί τα ίδια πράγματα και το μόνο που άλλαξε είναι το Χίλτον που αντικατέστησε τα υπουργεία. Προφανώς γιατί λεφτά υπάρχουν να πληρώνουμε σουίτες και αίθουσες συσκέψεων.

Η τρόικα αποχωρεί για ακόμη μια φορά από την Αθήνα και όλοι χρησιμοποιούμε τις ίδιες ατάκες: «Στον αέρα η συμφωνία», «ανοικτά μέτωπα», «κόλλησε η διαπραγμάτευση», «πολλά τα αγκάθια» κ.λπ. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για ρήξη, για σύγκρουση, για αναλγησία του ΔΝΤ, για υπερβολικές απαιτήσεις, κόκκινες γραμμές και άλλες τέτοιες ανόητες προσεγγίσεις που είναι πλέον για γέλια και για κλάματα;

Έτσι και τώρα. Φεύγει η τρόικα για να ξεκουραστεί και όλα τα θέματα είναι… ανοικτά, αλλά υπάρχει πρόοδος. Ένα χρόνο τώρα γιατί τα θέματα είναι ανοικτά κανείς δεν το γνωρίζει. Εκτός ίσως από το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι διαπραγματεύεται και πέφτει ο κόσμος κάτω από τα γέλια.

Αλλά πρέπει να τελειώνει το παραμύθι, άλλωστε ο κόσμος δεν τα χάφτει πλέον αυτά. Ας πουν στον κόσμο ότι τέλειωσε η συμφωνία κι ότι επειδή είμαστε σε δεινή θέση δεν κερδάμε. Ότι δεχόμαστε έναν επώδυνο συμβιβασμό με μειώσεις στις συντάξεις και νέους φόρους κι ότι για αντάλλαγμα είναι αστείες υποσχέσεις για μειώσεις φόρων που δεν θα καλύψουν τη χασούρα και θα εφαρμοστούν μόνο αν δεν υπάρχουν μεγαλύτερα πλεονάσματα.

Όλο αυτό το θεατρικό έργο που παίζεται κάθε φορά που είναι η τρόικα εδώ πρέπει να τελειώσει. Αφενός διότι υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου κι αφετέρου διότι το έχουν κουράσει το ζήτημα.

Ειδικά αυτή η κυβέρνηση όχι απλά το έχει κουράσει αλλά και δημιουργεί συνεχώς συνθήκες που χειροτερεύουν την κατάσταση. Υποτίθεται ότι διαπραγματεύεται, αφήνει το χρόνο να περνά και στο τέλος παίρνει σκληρότερα μέτρα απ’ ότι θα έπαιρνε αν είχε τελειώσει μια και καλή.

Χειρότερο, ίσως από τον λογαριασμό που καλείται να πληρώσει κάθε φορά ο πολίτης είναι αυτό το κακοστημένο παιχνίδι στο Χίλτον. Δεν πάει άλλο με τις συζητήσεις που επιδεινώνουν την κατάσταση της οικονομίας. Ας αποφασίσουν τελικά τι θέλουν.

Να πάμε σε χρεοκοπία να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα ή να το παλέψουμε για τελευταία φορά μπας και γίνουμε καλύτερη χώρα, αλλά σίγουρα όχι όπως πριν από το 2009;

Ας το πάρουμε κι εμείς οι πολίτες χαμπάρι. Η χώρα, η οικονομία, οι τσέπες μας, δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην εποχή που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.

.Τα διαβατήρια τα θεωρήσατε;

H Κριστίν Λαγκάρντ μας αποκάλυψε ότι ο Αλέξης Τσίπρας της ζήτησε, ουσιαστικά την παρακάλεσε, να δεσμευτεί το ΔΝΤ να είναι δίπλα στην Ελλάδα.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, χθες στη Σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στην οποία συμμετέχει ως το «άλλο ΠΑΣΟΚ», είπε ότι δεν φταίει ο Σόιμπλε πρέπει να κάνουν κάτι και οι άλλοι.

Αυτό τώρα πώς να το εκλάβουμε; Παραλογισμό; Άφεση αμαρτιών στους κακούς; Ή μήπως ακόμη μια κωλοτούμπα από αυτόν που κράταγε τα νταούλια για να χορεύουν οι δανειστές;

Είναι ερωτήματα που δεν περιμένουμε να απαντήσουν. Έχουμε να κάνουμε με ψυχοπαθητικές προσωπικότητες στην κυβέρνηση η οποία διαπραγματεύεται όπως διαπραγματεύεται προκαλώντας τεράστια ζημιά.

Διότι δεν μπορεί από τη μια να βρίζεις το ΔΝΤ, να θέλεις να το διώξεις, να το χαρακτηρίζεις ακραίο και την Ντέλια να την αποκαλείς Δρακουλέσκου που θέλει να πιει το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας και από την άλλη να πέφτεις στα πόδια της προϊσταμένης της και να ζητάς στήριξη.

Πόσες φορές δεν έδιωξαν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ο Τσίπρας και ο Καμμένος το Ταμείο αλλά αυτό παραμένει εδώ και ηγείται της διαπραγμάτευσης; Και το ακόμη χειρότερο; Είναι τόσο άσχετοι που δεν πρόβλεψαν ότι Ταμείο και Ευρωπαίοι εταίροι θα είχαν κοινή γραμμή σε όλα τα θέματα. Τώρα, λοιπόν, οι Βρυξέλλες κάνουν μούγκα για τις περικοπές στις συντάξεις και η κυβέρνηση «μένει έκπληκτη με την αναλγησία του ΔΝΤ». Μιλάμε για τόσο ανόητους που δεν ξέρουν ούτε το παιχνίδι της διπλωματίας και της διαπραγμάτευσης να παίξουν.

Όσο για τον Σόιμπλε, τι να πούμε. Τώρα κατάλαβε ο Τσίπρας ότι δεν φταίει; Σε λίγο θα τον πει και πολύ καλό άνθρωπο, φίλο της Ελλάδας μόνο και μόνο για να μας αποδείξει ότι είναι εκτός πραγματικότητας.

Ας σοβαρευτούμε. Η πορεία της οικονομίας, τα μέτρα που θα έρθουν για τους πολίτες και η ζωή μας τα επόμενα χρόνια είναι εθνική υπόθεση και δεν είναι χαβαλές. Είναι εθνικό θέμα που έπεσε στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ και των ψεκασμένων και δυστυχώς τα έχουν κάνει θάλασσα.

Για σκεφτείτε να έχουμε επεισόδιο με τους Τούρκους και να ανοίξουν εθνικά θέματα; Ποιος θα διαπραγματευτεί; Ο Τσίπρας και ο Καμμένος; Ας μας το πουν να θεωρήσουμε το διαβατήριο να φύγουμε από τη χώρα. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι.