Αφορμή για το
παρόν άρθρο στάθηκε ένα σχόλιο αναγνώστη κάτω από το κείμενο με τίτλο «Ποιητής
φανφάρας». Ένα σχόλιο απαξίωσης για τον Οδυσσέα Ελύτη του στυλ
«υπερεκτιμημένος ποιητής, δεν θα τον ήξεραν αν δεν τον μελοποιούσε ο
Θεοδωράκης, άλλο τα πεζά του κ.λπ.».
Δεν έχει νόημα να μπούμε σε
αντιπαράθεση με το ποιος είναι καλός και ποιος κακός ποιητής στην Ελλάδα.
Αλίμονο, διαμάντια του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού να τα απαξιώνουν κάποιοι
που έχουν μάθει να κάνουν κριτική αν και παντελώς άσχετοι με την ποίηση. Ο
Οδυσσέας Ελύτης ήταν αυτός που ήταν και μια καλή ανάγνωση στο έργο του θα δώσει
απαντήσεις σε όσους τον θεωρούν υπερεκτιμημένο.
Όμως, έχει ένα άλλο σημείο
ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ένα σημείο που έθιξε σε πρόσφατο άρθρο του ο ηθοποιός
Ρένος Χαραλαμπίδης ο οποίος είναι γνωστό ότι έχει σχέσεις με τη Νέα Δημοκρατία
και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Χαραλαμπίδης έθιξε το θέμα του «αριστερού
πολιτισμού» ή των «αριστερών καλλιτεχνών» σε σχέση με τους «δεξιούς». Όπως λέει
και τελικά όπως είναι και η αλήθεια, πολύ πριν από τη Μεταπολίτευση, ίσως μετά
από τον Εμφύλιο όπου ο νικητής έχοντας απίστευτο κόμπλεξ απέναντι στον ηττημένο
του, παραχώρησε όλο το πολιτιστικό, πολιτισμικό και ιδεολογικο-πολιτικό πεδίο.
Έτσι, λοιπόν, κάθε αριστερών
πεποιθήσεων καλλιτέχνης ή ποιητής, συγγραφέας κ.λπ. ήταν μεγάλος, ήταν
σπουδαίος. Ενώ κάθε… δεξιός, από την αριστερή ιντελιγκέντσια που έκανε κουμάντο
χαρακτηριζόταν «υπερεκτιμημένος», «βολεμένος», «άνθρωπος που υπηρετούσε το
σύστημα» και άλλα τέτοια.
Ακριβώς έτσι είχε χαρακτηριστεί και ο
Ελύτης αλλά και ο σπουδαίος Σεφέρης. Ειδικά ο πρώτος ήταν για το συγκεκριμένο
«συστηματάκι» που έκανε την κριτική και κάλυπτε τα πάντα στο χώρο του
πολιτισμού «ο αστός ποιητής που δεν ήξερε από τα βάσανα του λαού» και άλλες
τέτοιες ανοησίες.
Ο δε Σεφέρης ήταν για την αριστερά ο
δημόσιος υπάλληλος, ο αστός κι αυτός που όμως τους χάλασε λίγο τη μανέστρα μ’
εκείνο το συγκλονιστικό μήνυμα κατά της Χούντας.
Και οι δύο κορυφαίοι Έλληνες ποιητές
που πήραν Νόμπελ δεν ήταν… Ρίτσος π.χ. αφού αυτοί που έκαναν κουμάντο στην
ιδεολογική «αναμόρφωση» της Ελλάδας πριν και μετά τη Μεταπολίτευση, έτσι
έκριναν.
Μήπως το ίδιο δεν έγινε με τον
Χατζηδάκι; Ποτέ δεν έγινε… Θεοδωράκης που στρατεύτηκε στην ιδέα της αριστεράς.
Ο Χατζηδάκις ήταν… μίασμα για την αριστερή κυριαρχία. Ήταν ο φίλος του
Καραμανλή, ο ομοφυλόφιλος με τα χαζοτραγουδάκια, ο αστός που δεν έδινε σημασία
στους αγώνες του λαού.
Ομοίως κορυφαίοι Έλληνες των τεχνών και
των γραμμάτων δεν πέτυχαν ποτέ να γίνουν αρεστοί διότι η αριστερά δεν τους
ήθελε. Ο Δημήτρης Χορν, τεράστιος ηθοποιός ήταν… δεξιός. Ο Ζαμπέτας είχε
κατηγορηθεί για τις δεξιές του πεποιθήσεις, ο Κακογιάννης επίσης δεν ήταν
αριστερός.
Γενικώς, ειδικά μετά από το Πολυτεχνείο
όποιος δεν ήταν αριστερός δεν είχε πολύ τύχη για μεγάλη καριέρα ή τουλάχιστον
για την αναγνώριση που θα μπορούσε να έχει. Κάπως έτσι αντιμετωπίζεται και ο
Ελύτης, έστω κι αν ο Τσίπρας με το μήνυμά του για τα 21 χρόνια από το θάνατό
του, θέλησε να τον αναγνωρίσει.
Η αριστεράτζα
του πολιτισμού πάντα θα κάνει κουμάντο και γι’ αυτό σε καίριες θέσεις
βρίσκονται πάντα «αριστερών πεποιθήσεων καλλιτέχνες». Ειδικά τώρα που τον
πολιτισμό τον έχει στα χέρια του ο ΣΥΡΙΖΑ, η Κονιόρδου, ο Κιμούλης, ο
Λαζόπουλος κ.λπ. Όλοι οι άλλοι, αν έχουν… δεξιά απόκλιση θα είναι απόβλητοι.
