Για ακόμη μια φορά το πολιτικό σύστημα
έβαλε αυτογκόλ δίνοντας κι άλλα επιχειρήματα στους πολίτες να μην το
εμπιστεύονται. Άλλωστε, το γεγονός και μόνο ότι σύμφωνα με τελευταία έρευνα,
εννέα στους 10 νέους Έλληνες δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς στη χώρα μας,
δείχνει και το μέγεθος του προβλήματος.
Ενός προβλήματος που επιδεινώνεται όταν
ανακαλύπτονται τα «δωράκια» και οι χαριστικές ρυθμίσεις που γίνονται.
Η αρχή έγινε με τα δάνεια που πήραν
βουλευτές κι όπως αποκαλύφθηκε 25 από αυτά είχαν «κοκκινίσει», δεν
εξυπηρετούνταν δηλαδή.
Κάποιοι «πατέρες του έθνους» πήραν
δάνεια, και σίγουρα με χαριστικά επιτόκια, έκαναν τις δουλίτσες τους και
«ξέχασαν» να πληρώσουν. Έπρεπε να βγει στο φως, να το μάθει ο κόσμος για να
παρέμβει ο πρόεδρος της Βουλής και να στείλει, αν τελικά θα πάει, την υπόθεση
στη Βουλή. Έτυχε να είναι ο Βούτσης πρόεδρος, σίγουρα έχουν περάσει κι άλλοι
που ήξεραν αλλά έκαναν τα στραβά μάτια.
Αμ οι τράπεζες; Δεν τόλμησαν να
ενοχλήσουν τους βουλευτάδες μας όταν τολμούν να απειλούν με πλειστηριασμούς και
κατασχέσεις τους πολίτες που χρωστούν πολύ λιγότερα;
Το δεύτερο χτύπημα ήρθε με την
αποκάλυψη του Ελεύθερου Τύπου για τη χαριστική ρύθμιση σχετικά με την εισφορά
αλληλεγγύης. Ένα «δωράκι» που έκανε κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επρόκειτο για
μια διάταξη που... βρέθηκε τυχαία σε νομοσχέδιο το οποίο έκοβε το ΕΚΑΣ σε
χιλιάδες συνταξιούχους.
Αν είναι δυνατόν. Ο υπουργός που
αποφάσισε κι έβαλε την υπογραφή του στο κόψιμο του βοηθήματος στους
χαμηλοσυνταξιούχους, ταυτόχρονα νομοθέτησε υπέρ πολιτικών δίνοντάς τους
«μπόνους». Κι ας υποθέσουμε ότι αυτός ο υπουργός ήταν... βλαξ και δεν είδε τη
διάταξη, ας πούμε ότι του την έβαλε κάποιος στο νομοσχέδιο. Αυτοί που την
ψήφισαν γιατί έκαναν μούγκα; Όλα τα κόμματα γιατί σιώπησαν; Μήπως γιατί τους
συνέφερε και δεν ήθελαν να χάσουν το εξτραδάκι που τους έδινε μια εξευτελισμένη
διάταξη νόμου;
Και γιατί δεν λέμε τα πράγματα με το
όνομά τους; Ποιοι ήταν οι υπουργοί που υπέγραψαν; Ο Τσακαλώτος, ο Αλεξιάδης, ο
Σταθάκης, ο Κατρούγκαλος και όλοι όσοι ήταν υπεύθυνοι για εκείνον τον νόμο
πρέπει να παραδοθούν στη χλεύη του κόσμου.
Αν θέλει το πολιτικό σύστημα να
κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου πρέπει να αυτοκαθαρθεί. Με χαριστικές
διατάξεις που προσβάλλουν τη νοημοσύνη του κόσμου και προκαλούν την οργή του σε
καιρούς άγριας λιτότητας είναι φυσιολογικό να μην υπάρχει καμιά έλλειψη
εμπιστοσύνης. Είναι φυσικό να τους βλέπουν στο δρόμο και να τους φτύνουν. Είναι
φυσικό να μουτζώνουν τη Βουλή και να ρίχνουν μολότοφ.
Όταν οι ίδιοι
οι πολιτικοί δεν προστατεύουν τη Δημοκρατία από την οποία τρέφονται, τότε
δυστυχώς θα κυριαρχεί ο λαϊκισμός.
