Κάποια στιγμή ήμουν σίγουρος ότι θα πει «κι εσείς
βασανίζατε τους μαύρους», ευτυχώς όμως έδειξε την αυτοσυγκράτηση που
χαρακτηρίζει τους αληθινούς ηγέτες. Κι ας τον έπνιγε το δίκιο τον άνθρωπο.
Διότι όλα έχουν και τα όριά τους. Πώς είναι δυνατόν σε μια συνέντευξη Τύπου που
έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του λαού ως μεγάλη γιορτή, πάντως πιο μεγάλη από
το καρναβάλι του Μοσχάτου, κάτι σαν Πάτρα και βάλε, πώς είναι δυνατόν μια κυρία
να χαλάει την ωραία ατμόσφαιρα με το προσωπικό της πρόβλημα; Εμεινε άνεργη
εξαιτίας ενός νόμου, τον οποίον καλά θα κάνει το ΣτΕ να δεχθεί, διότι έτσι
είναι το σωστό. Δεν μπορεί ένας πρωθυπουργός, κοτζάμ θαυμαστής του Μάο, να ασχολείται
με τα μικροπροβλήματα ενός και μόνον ατόμου, τη στιγμή που ένας ολόκληρος λαός
κρέμεται από τα χείλη του.
Η κυρία
Τσικρίκα δεν είναι μόνον εγωίστρια. Είναι και υστερόβουλη. Διότι, όπως απέδειξε
ο κ. Πολάκης, την ενδιαφέρει να μη μείνει άνεργη επειδή στην πραγματικότητα
υπηρετεί τα συμφέροντα του αφεντικού της. Και γιατί απορείτε; Περί
νεομαρξιστικής αλφαβήτας πρόκειται. Οποιος εργάζεται, στην πραγματικότητα τον
καπιταλισμό υπηρετεί. Αν μάλιστα προσπαθεί να υπερασπισθεί το δικαίωμά του στην
εργασία, ε, τότε, είναι και λακές.
Γι’ αυτό και το τσούρμο που ήρθε να μας
σώσει δεν εργάσθηκε ούτε μια μέρα στη ζωή του. Δεν ήθελαν να υπηρετήσουν τα
αφεντικά. Και πολύ καλά το είπε η γενική γραμματέας Ισότητας, της οποίας το
όνομα δεν θυμάμαι, αλλά δεν μου χρειάζεται κιόλας, όταν ρωτήθηκε από τον ΣΚΑΪ
αν σκοπεύει να παρέμβει επειδή ο κ. Πολάκης χαρακτήρισε μιαν εργαζόμενη
«υπηρέτρια του αφεντικού» της. Χωρίς να μασάει τα λόγια της, δήλωσε ευθαρσώς
πως θεωρεί απαράδεκτη την ερώτηση της δημοσιογράφου περί καναλιών. Τι θάρρος!
Τι ήθος!
Προσωπικώς,
πάντως, δικαιολογώ απολύτως τα νεύρα του κ. Τσίπρα. Πρώτον, άκουσα πως
κυκλοφορούν διάφορες ανυπόστατες φήμες ότι αθέτησε τις υποσχέσεις που είχε
δώσει πριν από δύο χρόνια.
Υποθέτω ότι θα τις έχει ακούσει και ο ίδιος κι αυτό
δεν είναι καθόλου σωστό. Δεύτερον, ορισμένοι ισχυρίζονται πως αυτή η κυβέρνηση
δεν κάνει τίποτε. «Κλείστε τον κύριο, είναι ΠΑΣΟΚ, λυπούμαι για λογαριασμό
του», όπως έλεγε ο κ. Λεβέντης στην πραγματική του ζωή, όταν ήταν τηλεπερσόνα –
διότι τον σημερινό του ρόλο νομίζω ούτε ο ίδιος τον θεωρεί πραγματικό.
Πώς
τολμούν να ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε; Το Σάββατο, η κ.
Γεροβασίλη κατήργησε την ελευθερία της ενημέρωσης, όταν κατηγόρησε τα κανάλια
ότι δεν διέκοψαν το πρόγραμμά τους για να μεταδώσουν την κοσμοϊστορική
συνάντηση του Νότου.
Την Κυριακή, ο κ. Τσίπρας κατήργησε την ανεξαρτησία
δικαστικής από εκτελεστική εξουσία με την παρέμβασή του για το ΣτΕ. Πάπαλα με
τη διάκριση των εξουσιών. Διορατικοί, οι διοργανωτές της Documenta το
σημείωσαν: δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη δημοκρατία και τη δικτατορία.
Υπάρχει
κάτι που λέγεται ευπρέπεια, πολιτική, κοινωνική, προσωπική. Ο κ. Τσίπρας
φέρθηκε απρεπώς στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ. Θα μου πείτε, ο κ. Τσίπρας δεν
συμπεριφέρεται ως πρωθυπουργός. Συμπεριφέρεται ως εραστής της ελληνικής
κοινωνίας. Και είναι πλέον προφανές ότι για την αντίληψη που έχει για τον έρωτα
όταν ο εραστής νευριάσει επειδή η ερωμένη του γυρνά την πλάτη, πρέπει να βγάλει
μαγκιά και θράσος.
Το ζήτημα
δεν είναι πολιτικό, το επαναλαμβάνω. Είναι ψυχολογικό, πολύ φοβούμαι δε και
ερωτικό.
