Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ προτάθηκε τελικά από τους Ευρωπαίους ηγέτες
για την Προεδρία της Επιτροπής (παρά τη σκληρή στάση του Κάμερον) και αρχίζει
να «πλέκεται» ο ηγετικός ιστός των οργάνων της Κοινότητας. Καθόλου δευτερεύον
θέμα. Το δε παζάρι, του δίνω - παίρνω, δεν είναι αμελητέο. Συνδέεται στενά και
με τις ενδεχόμενες αλλαγές στην «πολιτική ατζέντα» της ΕΕ, που κινείται στο
δίπολο «λιτότητα - ανάπτυξη».
Οσο όμως κι αν όλα αυτά, προφανώς έχουν αξία, ο σταρ της
Συνόδου Κορυφής ήταν ο Ματέο Ρέντσι, που, ορμητικός και με τον αέρα του μεγάλου
νικητή των ευρωεκλογών, έθεσε πολύ ανοιχτά και με αδιαμφισβήτητο τρόπο το θέμα
της «χαλάρωσης», της «ευελιξίας» του Συμφώνου Σταθερότητας, της ανάπτυξης και
της μείωσης της λιτότητας. Αναδείχθηκε με προσεκτικό, είναι αλήθεια, τρόπο, το
«αντίπαλο δέος» στις πολιτικές «Μέρκελ - Σόιμπλε», υπερκεράζοντας τον «χλωμό»
και ηττημένο Ολάντ.
Αυτό χρειαζόταν βέβαια να είχε γίνει στην Ευρώπη νωρίτερα.
Και αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τις χώρες του Νότου, που δοκιμάστηκαν με
σκληρά και καταστροφικά προγράμματα υπερβολικής και οικονομικά παράλογης και
«χωρίς ευελιξίες» δημοσιονομικής προσαρμογής που δημιούργησε έναν πτωτικό
οικονομικό «φαύλο κύκλο». Μεγάλωσε προβλήματα, παρά τα έλυσε.
Ο Ρέντσι ζητάει ευρωπαϊκά ομόλογα ανάπτυξης, ανακοπή του
καταστροφικού «αποπληθωρισμού», εξαίρεση ορισμένων δαπανών, έτσι ώστε να μην
υπολογίζονται στο έλλειμμα κ.λπ.
Η τόνωση της ευρωπαϊκής οικονομίας πρωτίστως
συμφέρει τη Γερμανία, αλλά αυτό δεν γίνεται «τζάμπα», πρέπει να συνεισφέρει και
τους αναγκαίους πόρους... Προς το παρόν, με τη γνωστή ευρωπαϊκή τακτική,
υπάρχουν διατυπώσεις στο τελικό κείμενο των αποφάσεων που ικανοποιούν όλους,
και τη Μέρκελ και τον Ρέντσι. Δεσμεύσεις, όμως, δυστυχώς, ακόμα δεν υπάρχουν.
Προφανώς χρειάζεται μεγαλύτερος χρόνος. Αλλά αυτή η συνεχής καθυστέρηση και
αναβλητικότητα της Ευρώπης μπορεί τελικά να αποδειχθεί περισσότερο καταστροφική
παρά μια... «σοφή τακτική». «Ισορροπία» μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης δεν
υπάρχει. Το μείζον πολιτικό ερώτημα είναι πού θα δώσει τελικά βάρος η Ευρώπη.
Και το θέμα δεν λύνεται, με διατυπώσεις «που να χωρούν όλους» αλλά με σαφή
αλλαγή των πολιτικών...
