Υπό φυσιολογικές συνθήκες το 1914 θα ήταν ένα
έτος ευφορίας για τον ελληνισμό. Οι πρόσφατες μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες
των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913 είχαν διπλασιάσει σχεδόν τα εδαφικά όρια
της χώρας δικαιώνοντας όσους πίστευαν στην ελληνική Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή την
εδαφική, πολιτική και οικονομική ανάδειξη της Ελλάδας σε περιφερειακή δύναμη
στη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Ωστόσο στην Αθήνα
ο σκεπτικισμός για το αύριο ήταν έκδηλος μετριάζοντας τις θριαμβολογίες και
τους πανηγυρισμούς. Η βασική αιτία γι' αυτό ήταν η αβεβαιότητα για τις
εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, αφού οι δύο ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες, ο
βασιλιάς και Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος και ο πρωθυπουργός Ελευθέριος
Βενιζέλος, οι οποίοι είχαν εξέλθει με ενισχυμένο γόητρο από τα μέτωπα του
πολέμου, δεν έκρυβαν την μεταξύ τους ψυχρότητα.
Η απώλεια του «αγαθού» και μετριοπαθούς βασιλιά, Γεωργίου του
Α', ο οποίος είχε δολοφονηθεί τον Μάρτιο του 1913 στη Θεσσαλονίκη ήταν κάτι
παραπάνω από ορατή. Ο Κωνσταντίνος δεν διέθετε ούτε την ωριμότητα ούτε τις
διπλωματικές αρετές του πατέρα του. Ο Βενιζέλος από την άλλη δεν μπορούσε να
καυχηθεί ούτε για την μετριοπάθεια ούτε και για την πραότητά του.
Οι
εξελίξεις στο ζήτημα της Βορείου Ηπείρου και στο καθεστώς των νησιών του
βορειοανατολικού Αιγαίου που αμφισβητούνταν από τους Οθωμανούς δημιουργούσαν
περεταίρω διπλωματικούς περισπασμούς επιτείνοντας τη νευρικότητα στην
Αθήνα. Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η κατάσταση στην Ελλάδα
όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος το καλοκαίρι του 1914.
