Οι κοινωνίες της εποχής
μας πάσχουν, παρά την κρίση ή και εξαιτίας της, από το φαινόμενο της υπερκατανάλωσης,
που αποτελεί μια φρενίτιδα μέσω της οποίας προσπαθούμε να ξεχάσουμε την
απολίθωση της καθημερινής μας ζωής. Με αυτό το ορμητικό πνεύμα μίλησε χθες στην
κατάμεστη αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου ο γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος
Ζιλ Λιποβετσκί, προσκεκλημένος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας
Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η κοινωνία της κατανάλωσης, ξεκίνησε τη διάλεξή του ο Ζ. Λιποβετσκί, αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη μεταξύ 1950 και 1980 και είχε ως έμβλημά της το τρίπτυχο αυτοκίνητο-τηλεόραση-ηλεκτρικές συσκευές.
Ήταν μια κοινωνία η
οποία ανέδειξε την κουλτούρα του ηδονισμού και έθεσε τις βάσεις για τη
διεκδίκηση της ατομικής ευτυχίας στο πλαίσιο του οικογενειακού βίου.
Η κοινωνία της υπερκατανάλωσης, τόνισε ο Ζ. Λιποβετσκί, επιτρέπει σε όλους την πρόσβαση στα καταναλωτικά προϊόντα. Σήμερα δεν αγοράζουμε για να ξεχωρίσουμε, αλλά για να παίξουμε και να επικοινωνήσουμε.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών; Αυξάνουν οι ανάγκες μας χωρίς να αυξάνουν τα χρήματά μας και αδυνατούμε να κατακτήσουμε την ευτυχία, ιδίως σε συνθήκες κρίσης, αφού το υλικό ευ ζην δεν είναι ικανό να εγγυηθεί το οποιοδήποτε ζωτικό νόημα.
Και μπορεί να μη χρειάζεται να καταδικάσουμε συλλήβδην την κατανάλωση,
που μας άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο, δεν οφείλουμε, όμως, από την άλλη
πλευρά, να ζούμε για να καταναλώνουμε. Γιατί ευτυχία σημαίνει έναν πραγματικό
σκοπό: το να είσαι σε θέση να αγαπάς κάτι.
