Σε μια ακόμη στρατηγική ήττα,
αντίστοιχη με αυτήν του 2015 και την υπογραφή του πρώτου μνημονίου της
αριστεράς με το πιστόλι στον κρόταφο, οδηγείται η κυβέρνηση. Τα τραγικά, τα
παιδαριώδη λάθη που έκανε ο πρωθυπουργός τις προηγούμενες εβδομάδες, ενδεχομένως
να χρεωθούν στον δύσμοιρο τον Τσακαλώτο ο οποίος θα λειτουργήσει ως Ιφιγένεια
της κυβέρνησης μετά τις 22 Ιουνίου και τη Σύνοδο Κορυφής.
Δι’ επίσημων χειλέων το Eurogroup μία εβδομάδα νωρίτερα
υποβαθμίζεται και δεν πρόκειται να υπάρξει ουδεμία απόφαση για το χρέος. Ο
Τσίπρας πάει στους ηγέτες της Ευρώπης προκειμένου να πάρει… πολιτική λύση. Να
ζητήσει μια απόφαση που θα μπορεί να βάλει την Ελλάδα στο QE και σε βάθος
χρόνου να μπορεί να βγει με αξιώσεις στις αγορές. Όλα τα μηνύματα που στέλνουν
οι ξένοι, όλα τα δημοσιεύματα αλλά και όλες οι κινήσεις που γίνονται στο
παρασκήνιο δείχνουν ότι δύσκολο έως αδύνατο είναι να αποφασίσουν κάτι θετικό
για τη χώρα.
Υπάρχει ένας ακόμη λόγος που ούτε η Σύνοδος Κορυφής θα ασχοληθεί
με το ελληνικό πρόβλημα, παρά μόνον ακροθιγώς. Η βόμβα Τραμπ για την απόσυρση
των ΗΠΑ από τη συμφωνία για την κλιματική αλλαγή είναι το μείζον ζήτημα για
τους ευρωπαίους ηγέτες κι όχι να ακούνε τη γκρίνια του Τσίπρα. Μπορεί η Ελλάδα
να έχει δίκιο για το χρέος και να πρέπει οι δανειστές να κάνουν το χρέος που
έπρεπε να έχουν κάνει από το 2012, όμως, λίγους μήνες πριν τις γερμανικές
εκλογές και πιθανότατα τις ιταλικές τον Οκτώβριο και με τους συσχετισμούς να μη
βοηθούν καθόλου την Ελλάδα, είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να υπάρξουν λύσεις.
Η
κατάρρευση της συμφωνίας του Παρισιού με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Τραμπ
για το κλίμα έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στην Ευρώπη. Κι έρχεται σε μια
χρονική στιγμή όπου υπάρχει πολύ ένταση μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου, με
ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Δηλαδή να
αποφασίσει ο Τραμπ να αποσύρει το Ταμείο και να πέσουμε άπαξ και δια παντός στα
χέρια του Σόιμπλε και χωρίς τη στήριξη της Λαγκάρντ που ζητά μειώσεις των
πλεονασμάτων.
Είναι η χειρότερη συγκυρία για τις ελληνικές θέσεις. Είναι ό,τι
χειρότερο για την Ελλάδα η επιλογή που έκανε η κυβέρνηση να ζητήσει επιτακτικά
λύση στην παρούσα στιγμή. Τα δημοσιεύματα για την υπογραφή νέου μνημονίου
χρέους είναι δείγμα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η διαπραγματευτική
τακτική.
Ένα σενάριο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους το οποίο μεταθέτει
την αποπληρωμή των επιτοκίων μέχρι το 2048 θα σήμαινε ότι οι πιστωτές της
Eυρωζώνης θα αναβάλλουν την είσπραξη έως και 123 δισ. ευρώ, σύμφωνα με πρόβλεψη
του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, όπως μεταδίδει το Reuters.
Μία επιμήκυνση τέτοιου μεγέθους, στην αποπληρωμή των επιτοκίων
θα πρέπει να συνοδεύεται από μία de facto νέα δανειακή σύμβαση το μέγεθος της
οποίας θα εξαρτάται από την εξέλιξη των επιτοκίων», αναφέρει το εν λόγω
κείμενο, ενώ στη συνέχεια εκτιμάται πως ο «εκτιμώμενος όγκος των αναβαλλόμενων
τόκων μέχρι το 2048 θα είναι περίπου 118-123 δισ. ευρώ». Σύμφωνα με το έγγραφο
του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, ο ανασχεδιασμός των δανείων του ΕΤΧΣ «θα
αποτελούσε εκ των πραγμάτων ένα νέο δάνειο», το επιτόκιο του οποίου θα εξαρτάτο
από τις εξελίξεις των επιτοκίων.
Αυτή είναι η αλήθεια. Αν η κυβέρνηση αποδεχθεί ένα τέτοιο σχέδιο
τότε θα πρέπει να υπογράψει νέο μνημόνιο. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει
να έχει τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού. Δεν αρκεί η ψήφος του Σεπτεμβρίου
του 2015, έκτοτε όλα άλλαξαν προς το χειρότερο. Ο λαός θα πρέπει να αποφασίσει
τι θέλει. Κι εδώ επανέρχονται τα σενάρια περί κάλπης δημοψηφισματικού χαρακτήρα
που δεν θα διστάσει να στήσει ο Τσίπρας.
Ένα δίλημμα του στυλ «ρύθμιση για το χρέος με νέο μνημόνιο που
ουσιαστικά θα οδηγήσει σε μια μακρά περίοδο σκληρής λιτότητας». Ή «ρήξη με τους
δανειστές, καμιά συμφωνία, χρεοκοπία και συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ»,
δηλαδή το όραμα Σόιμπλε θα γίνει πραγματικότητα.
Εδώ μας έφτασε ο Τσίπρας και
η παρέα του. Και η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ θα κληρονομήσει ένα πραγματικό χάος.
