Ο Τζώνης κοίταζε
με προσοχή τις ειδήσεις στην τηλεόραση, που έδειχναν τον Αλέξη να μιλά στους
συγκεντρωμένους στο Τάε Κβον Ντο. Τα κοντινά πλάνα του πρωθυπουργού
εναλλάσσονταν με τα γενικά του κόσμου που τον άκουγε και συχνά πυκνά τον
χειροκροτούσε.
-«Είδες που το
γέμισε το Τάε Κβον Ντο ο Αλέξης;» ακούστηκε ο Κατάλευκος. «Που έλεγες ότι ο
κόσμος δεν έχει όρεξη για γιορτές και γενέθλια;».
-«Σιγά το μεγάλο
γήπεδο, αρχηγέ. Ξέρεις πόσους χωράει; Τέσσερις χιλιάδες λένε οι κατασκευαστές.
Αντε βάλε και χίλιους στην αρένα με τις καρέκλες, το σύνολο πέντε χιλιάδες
άτομα».
-«Ε, τι; Λίγοι
είναι πέντε χιλιάδες άνθρωποι τη σήμερον ημέρα;».
-«Εξαρτάται από
ποιο σώμα μετράς, αρχηγέ. Αν θέλει κανείς να φέρει πέντε χιλιάδες απλούς
πολίτες σε πολιτική συγκέντρωση, είναι πράγματι πολλοί».
-«Τι εννοείς
απλούς πολίτες, ρε Τζώνη; Αυτοί δηλαδή που πήγαν ν’ ακούσουν τον Αλέξη τι ήταν;
Σύνθετοι πολίτες;».
-«Αρχηγέ, εσύ δεν
μου ‘χεις πει πως όταν αλλάζει μια κυβέρνηση, χρειάζεται περίπου δέκα χιλιάδες
στελέχη για να τοποθετήσει σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού; Από τα γραφεία
των υπουργών μέχρι τα νοσοκομεία και τις ΔΕΚΟ; Οι μισοί απ’ αυτούς είναι στην
Αθήνα. Να τους λοιπόν».
-«Τι εννοείς; Πως
όλοι στο Τάε Κβον Ντο ήταν κρατικοδίαιτοι του ΣΥΡΙΖΑ;».
-«Ε όχι όλοι.
Κάποιοι υπάρχουν ακόμα και στις οργανώσεις τους. Αλλά και μόνο τους διοικητές,
τους υποδιοικητές και τους προέδρους να βάλεις, ένα κλειστό γηπεδάκι το
γεμίζουν. Χώρια που όλοι αυτοί θα φέρουν και τις γυναίκες τους...».
-«Τις γυναίκες
τους; Σιγά, ρε Τζώνη, μη φέρουν και τα παιδιά τους».
-«Τα παιδιά,
αρχηγέ, δεν πάνε στη δουλειά του μπαμπά κι ας φέρνει απ’ αυτήν τη δουλειά τα
λεφτά στο σπίτι. Αλλά οι γυναίκες δεν τα χάνουν κάτι τέτοια γκαλά. Ντύνονται
και πάνε να δούνε πώς είναι ντυμένες οι γυναίκες των άλλων στελεχών».
-«Αυτά γίνονταν
παλιά, νεαρέ. Με τους νεοδημοκράτες και τους πασόκους. Τούτοι εδώ είναι πιο
αντικομφορμιστές».
-«Μπα, δεν
αλλάζουν αυτά. Περίμενε να κάτσουν και τούτοι εδώ ένα-δυο χρόνια στην εξουσία
και θα δεις αν μπορείς να τους ξεχωρίσεις απ’ τους παλιούς».
-«Ενα-δυο χρόνια;
Γενναιόδωρο σε βρίσκω, Τζώνη. Εδώ κάποιοι ελπίζουν ότι η κυβέρνηση θα πέσει
μέσα σε τούτο τον μήνα».
-«Ανοησίες. Τις
κυβερνήσεις δεν τις ρίχνουν ούτε τα αγροτικά μπλόκα ούτε οι γραβατάκηδες
δικηγορογιατροί. Τα Μνημόνια τις ρίχνουν, όχι τα τρακτέρ και οι αποχές απ’ τα
δικαστήρια. Αλλά τα Μνημόνια είναι πανέξυπνα. Πριν ρίξουν μια κυβέρνηση, πρέπει
να κάνει τη δουλειά για την οποία είναι προορισμένη. Αρα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμα
αβάντζο ένα με δυο χρόνια. Να περάσει πρώτα όλα τα μέτρα και μετά να παραδώσει
στον επόμενο...».
-«Μα αν τα περάσει
όλα, τι τον θέλουν τον επόμενο, βρε Τζώνη;».
-«Πάντα θα περισσεύουν
μέτρα και για κείνον αρχηγέ, μη σε νοιάζει...».
Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
Το δίλημμα είναι πλέον δικό τους
Θα πάνε οι αγρότες
να μιλήσουν με τον πρωθυπουργό ή όχι; Ο κ. Τσίπρας τους κάλεσε, άρα το δίλημμα
είναι πλέον δικό τους. Hδη από χθες το πρωί, έγιναν φανερές δύο τάσεις μέσα στα
μπλόκα: Η μία λέει ότι εφόσον υπάρχει πρόσκληση, οι αγρότες είναι υποχρεωμένοι
να ανταποκριθούν και μέσα στη συνάντηση να απαιτήσουν την απόσυρση του
ασφαλιστικού σχεδίου. Η δεύτερη και σκληρότερη άποψη είναι ότι πρώτα πρέπει να αποσυρθεί
η πρόταση, για να έχει νόημα οποιοσδήποτε διάλογος με τον κ. Τσίπρα.
Εγώ ένα πράγμα
ξέρω: Ο διάλογος των απεργών με τους υπουργούς μπορεί να είναι διαρκής, με τον
πρωθυπουργό όμως είναι μια κι έξω. Συνεπώς, μια συνάντηση των αγροτών με τον
Αλέξη Τσίπρα με ανοικτή ατζέντα και δίχως προεργασία είναι κίνηση υψηλού ρίσκου
και για τις δυο πλευρές. Διότι αν αποτύχει, τότε οι μεν αγρότες πρέπει να είναι
προετοιμασμένοι για μακρύ, επώδυνο και αβέβαιο αγώνα διαρκείας, ενώ ο
πρωθυπουργός για πλήρη ρήξη με τα μπλόκα ακόμα και με καταστολή. Αντέχουν
αμφότεροι;
