Οι δημοσκοπήσεις μπορεί να πέφτουν έξω,
αλλά δεν κάνουν το άσπρο μαύρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει εκλογική επιρροή, αυτό είναι
βέβαιο, εκτός αν δεχθούμε ότι η επίσημη και η ημιεπίσημη εφημερίδα του κόμματος
μετέχουν στο “ιδιόρρυθμο μιντιακό πραξικόπημα”, που καταγγέλλει τις μονές μέρες
ο πρωθυπουργός και τις ζυγές ο υπουργός Επικρατείας.
Επειδή αυτό δεν φαίνεται πιθανό, μένουμε
στα νούμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κρατά έναν στους δύο ψηφοφόρους του. Αν ο δεύτερος έριξε
μαύρη πέτρα πίσω του ή κάθεται στη γωνιά και περιμένει ένα νεύμα για να
επιστρέψει, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ιδίως εκείνου που ψήφισε Κουρουμπλή,
Μπόλαρη, Τζάκρη, Σπίρτζη και Παραστατίδη για να τιμωρήσει το “παλιό πολιτικό
σύστημα” και πίστεψε ότι ο Βαρουφάκης θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύει ο
Dow Jones...
Τι σημαίνει ένας στους δύο; Όπως το πάρει
κανείς. Ένας στους δύο μέσα σε δεκατρείς μήνες είναι η μεγαλύτερη φθορά που
έχει ποτέ καταγραφεί σε κυβερνών κόμμα, ακόμη και στην παρορμητική Ελλάδα όπου
σήμερα σε ψηφίζουν και αύριο σε βρίζουν. Αλλά το 20% που σήμερα θα ψήφιζε
ΣΥΡΙΖΑ είναι καταπληκτικό ποσοστό για μια κυβέρνηση που χρειάστηκε μόνο έξι
μήνες, για να προκαλέσει ζημία 86 δισεκατομμυρίων στην οικονομία και είπε
περισσότερα ψέματα απ’ όσα είχαν πει όλες μαζί οι προηγούμενες, από τη
μεταπολίτευση και μετά.
Χώρια ο έλεγχος της δικαιοσύνης, η
οπισθοδρόμηση της παιδείας, η ασέβεια προς το κράτος δικαίου και όλα αυτά για
τα οποία, είναι αλήθεια, οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν δίνουν δεκάρα. Γιατί, ως
γνωστόν, τι θέλει ο Έλληνας; Έναν καλό μισθό, ένα αυτοκίνητο καλύτερο από του
γείτονα, έναν διορισμό για το παιδί του στο δημόσιο, μία πρόωρη σύνταξη για τη
σύζυγο, το εξοχικό με το πανωσήκωμα και έναν πρωθυπουργό που να μπορεί να
ταυτίζεται μαζί του.
Που έκανε δέκα χρόνια για να τελειώσει το πανεπιστήμιο και
γράφει “φεύγουμε από τη Γαλλία και πάμε στο Στρασβούργο”. Όχι σαν τον Βενιζέλο
που για να τον καταλάβεις πρέπει να παρακολουθείς χωρίς να παίζεις πόρτες –
πλακωτό – φεύγα. Ούτε σαν τον Μητσοτάκη που σπούδασε με υποτροφία στο Χάρβαρντ.
Τι νομίζετε; Στην τύχη έγραψε η “Αυγή” το
απίθανο “σας γαμώ το Χάρβαρντ”, χλευάζοντας τους απόφοιτους των διάσημων
πανεπιστημίων και υμνώντας τους “λύκους της Γκράβας”; Φυσικά όχι! Στις
κομματικές εφημερίδες τίποτε δεν γράφεται στην τύχη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει σε ποιους
απευθύνεται, τους έχει σκανάρει. Και αν τους χάσει, θα τους χάσει επειδή θα
αδειάζει η τσέπη. Για τίποτε άλλο!
Το συγκλονιστικότερο όμως στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού είναι ότι ένας στους δύο δεν απομακρύνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή καταλαβαίνει, επιτέλους, ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Απομακρύνεται επειδή νομίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον άφησε να πετάξει. Και επειδή είναι βέβαιος για την πτητική επάρκεια του γαϊδάρου, στρέφεται προς κόμματα που του υπόσχονται το ίδιο. Στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη Χρυσή Αυγή, η οποία, μάλιστα, κατά τις δημοσκοπήσεις φέρεται ως προνομιακός δέκτης των απογοητευμένων του ΣΥΡΙΖΑ (πράγμα όχι παράδοξο, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).
Και αν σήμερα γίνονταν εκλογές, δεν θα
είχαμε στη Βουλή το Ποτάμι, αλλά θα είχαμε ενισχυμένους τους νοσταλγούς του
Χίμλερ και του Μπέρια, και από κοντά Λαφαζάνη και Ζωή. Εκεί θα φτάσουμε! Να
νοσταλγούμε τις μέρες που κυβερνούσαν ο Τσίπρας με τον Καμμένο.
Βοϊτσίδης Μάκης
