.Ενας ποδηλάτης της πολιτικής

Το κρίσιμο για έναν πολιτικό δεν είναι αν «θα τον θυμάται η Ιστορία», αλλά τo τι αισθήματα τρέφουν απέναντί του οι πολίτες όσο είναι ενεργός και το αν θα τον θυμούνται όταν στερηθεί την αίγλη του θώκου.

 Τον Κωστή Στεφανόπουλο, άνθρωπο ευγενικό, πράο και ευθύ στη δημόσια παρουσία του, τον αντιμετώπιζαν με αισθήματα σεβασμού και εμπιστοσύνης πολύ περισσότεροι πολίτες απ’ όσους αντιστοιχούσαν στο ποσοστό της ΔΗΑΝΑ (του μόνου κόμματος που αντιτάχθηκε το 1989 στην εκχώρηση τηλεοπτικών αδειών σε «ανθρώπους επικίνδυνους» 

και σε θεσμικό κενό), αλλά και της Ν.Δ. Αν και το 1995 εξελέγη Πρόεδρος με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΠΟΛΑΝ, με την αμερόληπτη άσκηση των καθηκόντων του απέσπασε γρήγορα την αποδοχή πολύ ευρύτερου ακροατηρίου, μακριά από τα κομματικά στεγανά, τις προκαταλήψεις και τους πολιτικούς δογματισμούς.

Γι’ αυτό και δεν τον ξέχασαν οι Ελληνες μετά το 2000, όταν έληξε και η δεύτερη θητεία του στην Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας, και μάλιστα παρότι δεν νοιαζόταν να βρίσκεται οπωσδήποτε στη δημοσιότητα, όπως συνηθίζουν πολλοί «ομότεχνοί» του, και όχι μόνο των νεότερων (ή των κατώτερων) κλάσεων. 

Ο ίδιος άλλωστε προσδιόριζε ως σοβαρότερο επίτευγμά του τις επαφές του με τον κόσμο κατά τη δεκαετία 1995 - 2005 των προεδρικών του καθηκόντων· επαφές όντως πυκνές, σε όλη την Ελλάδα, κυρίως δε απλές και φυσικές, και όχι βεβαρημένες από σοβαροφάνεια ή πατερναλιστική οίηση.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα η συλλογική μνήμη είχε ιδιαίτερο λόγο να σταθμεύσει στο όνομα του Κωστή Στεφανόπουλου. Αιτία ο ερχομός του Μπαράκ Ομπάμα, που θύμισε την επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον, τον Νοέμβριο του 1999, και την ομιλία με την οποία τον υποδέχτηκε ο Κωστής Στεφανόπουλος. 

Μια ομιλία που τη συνοδεύει έκτοτε ο χαρακτηρισμός της ως ιστορικής. Και δικαίως, αφού δεν τη στένεψε το πρωτόκολλο ούτε την άμβλυνε ένας αυτοϋποτιμητικά εννοούμενος σεβασμός προς τον πλανητάρχη ή η υιοθέτηση του εθίμου της κολακείας.

Δεν ήταν όμως αυτή η μόνη παρέμβαση του Κωστή Στεφανόπουλου που προσέδωσε κύρος στο αξίωμά του. Σε αρκετές περιπτώσεις οι θέσεις του άφηναν πολύ πίσω τους αντιλήψεις ανέκαθεν κυρίαρχες στη συντηρητική παράταξη της προέλευσής του, αλλά έρχονταν σε αντίθεση και προς το λεγόμενο κοινό αίσθημα. Για παράδειγμα, όταν εξέφραζε με ευθύτητα την αντίρρησή του στο σχέδιο «Επιστροφή στις Ρίζες» που του παρουσίαζε ο τότε αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. 

Οταν, στους Ολυμπιακούς του 2004, καυτηρίαζε τις αποδοκιμασίες εις βάρος Αμερικανών αθλητών, λέγοντας ότι «έτσι δεν ασκείται ο εθνικός εγωισμός, αντιθέτως, ταπεινωνόμασθε». Ή όταν υπεράσπιζε ως αυτονόητο το δικαίωμα του αριστούχου Αλβανού μαθητή Οδυσσέα Τσενάι να είναι σημαιοφόρος.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος υπήρξε ένας ποδηλάτης της πολιτικής: μετριοπαθής, επίμονος, ασκητικός, προσηλωμένος. Ποδηλάτες χρειάζεται ο τόπος. Οχι κατά ματαιόδοξη φαντασία πιλότους της Formula 1.  

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Γιατί ο Τσίπρας πιστεύει ότι θα παραμείνει!

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν πρόκειται να πέσει σύντομα, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις που πέρασαν ποτέ. Δεν θα πέσει επειδή έχει την απεριόριστη στήριξη των δανειστών. Αυτοί οι οποίοι έβριζαν τους άλλους ως «γερμανοτσολιάδες», οι οπαδοί του «όχι», είναι εκείνοι που σήμερα λένε «ναι» σε όλα! Ακόμη και για εκείνα που δεν του το ζητάνε!

Είναι εντυπωσιακό το πόσο αγαπητός είναι ο κ. Τσίπρας στους δανειστές. Οι ξένοι «έριξαν» τον Παπανδρέου για πιο ασήμαντο λόγο! Τον Σαμαρά τον καθάρισαν, επίσης, εν ψυχρώ. Τι τους έχει υποσχεθεί ο Αλέξης Τσίπρας και απολαμβάνει της εμπιστοσύνης τους, όταν έχουν συμπεριφερθεί με σκαιότατο τρόπο σε ανθρώπους που αν μη τι άλλο είχαν έναν σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό στην πολιτική τους; Ποιο είναι το αντίτιμο γι αυτή την σχέση στοργής και που μπορεί αυτή να καταλήξει;

Λένε ότι η Αριστερά του Τσίπρα είναι η μόνη κυβέρνηση που θα μπορούσε να περάσει όλα αυτά τα μέτρα που τελικά πέρασε από την Βουλή των Ελλήνων. Αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές. Κι ακόμη το θέμα δεν είναι τι ψηφίζουν, αλλά τι εφαρμόζουν. Υπάρχει, λοιπόν,  κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουμε; Ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο λόγος, αυτό που βλέπουμε είναι μία απεριόριστη στήριξη, σαν να υπάρχει μία συμφωνία που δεν γνωρίζουμε.

Δεν θέλουμε η ελληνική κυβέρνηση να στηρίζεται από την διεθνή παράγοντα; Κάθε άλλο! Πιστεύουμε ότι υπό τις παρούσες δύσκολες συνθήκες η διεθνής στήριξη είναι απαραίτητη. Το ερώτημα είναι αν ο διεθνής παράγοντας έκανε τις επιλογές του με βάση τα ελληνικά συμφέροντα. Αν έριξε, δηλαδή, τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά επειδή αυτοί δεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της χώρας και στηρίζει με αξιοθαύμαστο τρόπο τον Τσίπρα επειδή θεωρεί ότι τα … εξυπηρετεί. Αν δηλαδή οι δανειστές είναι περισσότερο φιλέλληνες από τους Έλληνες. Αυτό είναι το ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν πρώτοι απ’ όλους εκείνοι που ζητούσαν μέχρι χτες κρεμάλες για τους πολιτικούς τους αντιπάλους, κατηγορώντας τους  για προδότες.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια τα έχουμε δει όλα! Τους διαδηλωτές κατά των «φονιάδων των λαών» να λένε «ευχαριστώ» στον πρόεδρο Ομπάμα, τους μέχρι χτες εχθρούς του νεοφιλελευθερισμού να γίνονται υπηρέτες του κεφαλαίου, τους Αριστερούς της ηθικής υπεροχής να μετατρέπονται στην Αριστερά του Πολάκη  του Παππά και του Σπίρτζη.

Το ζητούμενο δεν ήταν και δεν είναι να πέσει ο Αλέξης για να έρθει κάποιος άλλος να πάρει την θέση του. 

Το ζητούμενο είναι να αλλάξει πορεία η Ελλάδα, να γίνει μία κανονική χώρα. Αν μπορούσε αυτό να το κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα, δεν θα υπήρχε Έλληνας που δεν θα έλεγε μπράβο. Αλλά δεν το έκανε. Αντίθετα, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ήδη κοστίσει πολλά χρήματα στον ελληνικό λαό και έχει προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες.

Γνωρίζουμε ότι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για την εξουσία. Πούλησαν οτιδήποτε έλεγαν ότι πίστευαν, μόνο και μόνο για να απολαύσουν τα προνόμια της εξουσίας, για να μπορούν να διορίζουν τους Καρανίκες. Το έχουν αποδείξει ότι δεν τους ενδιαφέρει κάτι άλλο. Γνωρίζουμε ότι οι κεντρικές πολιτικές τους επιλογές δεν γίνονται με γνώμονα  το καλό της χώρας, αλλά  το καλό της παρέας τους. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι τι δεσμεύσεις έχουν αναλάβει παρασκηνιακά έναντι των δανειστών.

Θανάσης Μαυρίδης

Liberal

.Η καμπούρα των άλλων…

Τ​​ελικώς, το μάθαμε κι αυτό. Ο δημοσιογράφος κ. Αρης Δαβαράκης δήλωσε σε συνέντευξή του ότι είχε κάνει έναν δικτυακό τόπο για να προωθήσει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η συνεργασία του (και η πληρωμή από τον κ. Νίκο Παππά) σταμάτησε ξαφνικά και χωρίς εξηγήσεις, όταν έγραψε ένα άρθρο υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα.

Στην σημαντική αυτή αποκάλυψη πολλοί θα σκεφτούν και κάποιοι θα απαντήσουν με τη ρητορική ερώτηση: «ναι, αλλά και οι άλλοι δεν τα έκαναν αυτά;». Εδώ, με βάση τα πραγματικά στοιχεία, η σωστή απάντηση είναι «πιθανώς», με τη λέξη «πιθανώς» υπογραμμισμένη. Δεν υπάρχουν στοιχεία, ούτε ομολογία κάποιου ότι «και οι άλλοι τα έκαναν αυτά». Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι «οι άλλοι» έκαναν γενικώς κακά πράγματα, και συνεπώς θα έκαναν κι αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας τη γίδα στην πλάτη, μεταφέρει τη συζήτηση σε υποθετικές καταστάσεις για άλλες γίδες που πιθανώς να είχε ο «επάρατος δικομματισμός».

Ετσι συσκοτίζονται τα σημαντικά: υπάρχουν κι άλλοι χρηματοδοτούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ διαδικτυακοί τόποι; Από ποιον λογαριασμό πληρωνόταν ο κ. Δαβαράκης; Ο υπεύθυνος Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι δεν χρηματοδοτούνταν από τον επίσημο λογαριασμό του κόμματος. Εχουν κατατεθεί ερωτήσεις για την προέλευση των χρημάτων, και να δούμε αν ο κ. Παππάς θα απαντήσει.

Προ καιρού σκοτώθηκε σε τροχαίο ένας από τους πιο δραστήριους χρήστες του twitter, που μάλιστα χρησιμοποιούσε οξύτατη γλώσσα κατά των αντιπάλων. Από ανακοίνωση της κ. Ολγας Γεροβασίλη μάθαμε το πραγματικό του όνομα και το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό δούλευε στο γραφείο της. Στις δικαιολογημένες εξηγήσεις που ζητήθηκαν από την αντιπολίτευση για τις σχέσεις τρολ και κομματικο-κυβερνητικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, σηκώθηκε αντάρα μεγάλη. «Προσβολή μνήμης νεκρού!», ούρλιαξαν πολλοί και οι αναγκαίες για τη δημοκρατική διαφάνεια εξηγήσεις δεν δόθηκαν ποτέ. «Ναι, αλλά τρολ είχαν και οι άλλοι», θα πουν κάποιοι. Πιθανώς, είναι η σωστή απάντηση. Αποδείξεις, πάντως, δεν είδαμε...

Χρόνια τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ουρλιάζει ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έπαιρναν τραπεζικά δάνεια, καταθέτοντας την αβέβαιη εγγύηση της μελλοντικής χρηματοδότησης του κόμματος από τον κρατικό προϋπολογισμό. Σωστή η κριτική, αλλά ας την κάνει κάποιος άλλος, διότι όπως μάθαμε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής το ίδιο έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ. «Το 2010 βάλαμε ως εγγύηση την επιχορήγηση 2015 - 2018, ενέργεια που βασιζόταν στην ιστορική πορεία του κόμματος στη Βουλή και την Ευρωβουλή», είπε ο υπεύθυνος οικονομικών του κόμματος. 

Η παρατήρηση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δανειοδοτούνταν με τα ίδια ακριβώς κριτήρια, που είχαν και τα άλλα κόμματα, κριτήρια για τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί οξύτατη κριτική, συσκοτίστηκε από το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς: «Η διαφορά είναι ότι εμείς δανειζόμασταν για να καλύψουμε ανάγκες και όχι σπατάλες και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποπληρώνει κανονικά τα δάνειά του». Να σημειώσουμε ότι το 1998 έγινε 60% «κούρεμα» ενός δανείου για το κτίριο της Κουμουνδούρου.

 Επιπλέον δεν μάθαμε ποτέ ποιος κρύβεται πίσω από την offshore που είναι μέτοχος στην εφημερίδα «Αυγή», παρά το γεγονός ότι κανένα άλλο ελληνικό ΜΜΕ δεν εμφανίζει τέτοια εξόφθαλμη αδιαφάνεια.

Για όσα γενικώς και αορίστως η Πρώτη Φορά Αριστερά καταγγέλλει τους άλλους, για τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδειχθεί. Αλλά στην Ελλάδα, αν πείσεις ότι έχεις «ηθικό πλεονέκτημα» δεν λογοδοτείς ποτέ...

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή

.Πορεία... στο άγνωστο

O κόσμος αλλάζει, σε πολιτικό, γεωστρατηγικό, οικονομικό επίπεδο. Ο κόσμος στρέφεται προς τα δεξιά, όχι γιατί πιστεύει ότι οι δεξιές κυβερνήσεις με τη σκληρή λιτότητα που επιλέγουν θα φέρουν ανάπτυξη. Αλλά γιατί εκτιμούν ότι μπορούν να δώσουν περισσότερο κοινωνικό κράτος και μια πιο ασφαλή πορεία στο χρόνο απ’ ότι όσοι επιλέγουν τα σοβιετικού τύπου μοντέλα.

Στην Αμερική η στροφή με τον Τραμπ έδειξε ότι ο κόσμος θέλει εθνικά σύνορα, θέλει περιορισμό της παγκοσμιοποίησης, λύση των προβλημάτων όχι από μια παγκόσμια διακυβέρνηση αλλά από την κυβέρνηση που επιλέγει ο λαός. Αν ο Τραμπ κάνει πράξη πολλές από τις εξαγγελίες του, όπως πρόγραμμα 1 τρις δολάρια για υποδομές, περιορισμούς στο παγκόσμιο εμπόριο, αλλαγή συσχετισμών με τη Ρωσία και την Κίνα κ.λπ. τότε θα μιλάμε για άλλες ΗΠΑ, για άλλον κόσμο.

Το Brexit έχει ήδη δώσει τα πρώτα δείγματα γραφής για τον κόσμο που αλλάζει. Η Βρετανία έχει συντηρητική κυβέρνηση και μόνο τρελοί θα ψηφίσουν τον «Τσίπρα της Αγγλίας».

Στη Γαλλία στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο, τον Φιγιόν ή τον Ζιπέ και στη χειρότερη την Μαρίν Λεπέν, στο πλαίσιο της συντηρητικοποίησης της γαλλικής κοινωνίας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των μεταναστών – τρομοκρατών που αιματοκύλησαν τη χώρα.

Στην Ιταλία το «όχι» στο δημοψήφισμα είναι πιο πιθανό και η πτώση της κυβέρνησης Ρέντσι σχεδόν σίγουρη ενώ η Ισπανία, έστω και με δυσκολία έχει κυβέρνηση δεξιά με την ανοχή σοσιαλιστών.

Στη Γερμανία η Μέρκελ ετοιμάζεται για τέταρτη θητεία, κι ευτυχώς να λέμε εμείς γιατί την «μαντάμ» την ξέρουμε, αν εμφανιζόταν κανείς άλλος παλαβός τι θα κάναμε;

Όλες οι μεγάλες χώρες κάνουν στροφή σε πιο συντηρητικές επιλογές, ακόμη και στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016 δεν έχει καμιά σχέση με τον περσινό. Τέτοια μέτρα δεν θα υπέγραφε ούτε η ΝΔ ενώ τέτοιες κωλοτούμπες και τέτοια υποταγή στους δανειστές δεν θα τολμούσε καμιά «δεξιά» κυβέρνηση.

Η ουσία είναι ότι ακόμη και στην Ελλαδίτσα, την τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία, εγκαταλείπονται οι αριστερές πολιτικές της αυταπάτης και της ουτοπίας. Όλοι θα θέλαμε δίκαια κράτη, μεγαλύτερους μισθούς, λιγότερη δουλειά, μηδενική ανεργία, ασφάλεια κ.λπ. Όμως μια χώρα σαν τη δική μας ποτέ δεν θα πάψει να ζει με δανεικά αν δεν καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να ζει πάνω από τις δυνατότητές της, όπως πολύ σωστά, ακόμη κι αν δεν τον γουστάρουμε, είπε ο Σόιμπλε.

Ο κόσμος αλλάζει δραματικά και βρίσκει την Ελλάδα αδύναμη και με «αριστερή» κυβέρνηση που κλαίει κάθε φορά που ψηφίζει ένα μέτρο. Μια χώρα με διαλυμένο κοινωνικό σύστημα, παιδεία και υγεία, με το χρέος να είναι στα ύψη και την ανεργία σταθερά πάνω από 23% και με ανύπαρκτες εργασιακές σχέσεις. Χιλιάδες προσλαμβάνονται με 100 και 200 ευρώ το μήνα και χιλιάδες άλλοι έχουν να πληρωθούν μήνες.

Μια χώρα προβληματική, προβληματισμένη και εξοργισμένη καλείται να αντιμετωπίσει τη βίαιη αλλαγή του κόσμου, την κατάρρευση της δήθεν αριστερής συμμαχίας που έστηνε ο Τσίπρας. Μια χώρα χρεοκοπημένη που καλείται να αντιμετωπίσει τόσο το προσφυγικό όσο και τις ασφυκτικές πιέσεις των Τούρκων που δυναμώνουν και απειλούν και στρατιωτικά το Αιγαίο.

Και μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση η Ελλάδα παρουσιάζει ένα απίστευτο έλλειμμα ηγεσίας. Από τον περιοδεύοντα θίασο του Τσίπρα και του Παυλόπουλου, την θολή «σκιώδη» κυβέρνηση του Κυριάκου και το διαλυμένο κέντρο όπου ο Βενιζέλος τσακώνεται με τη Φώφη για το 4%. Μια χώρα σε αξιοθρήνητη κατάσταση, με χρεοκοπημένη οικονομία, έλλειμμα ηγετών που θα εμπνεύσουν τους πολίτες βρίσκεται αντιμέτωπη με μια παγκόσμια αλλαγή. Πόσο άραγε θα μπορέσει να προσαρμοστεί ώστε να μην καταστραφεί, να μη χαθεί από τον χάρτη; Ίσως το 2017 να είναι η πιο κρίσιμη χρονιά για την επιβίωση της Ελλάδας. Ελπίζουμε να το καταλαβαίνουν καλά αυτό οι πολίτες.

.Κυπριακό: Το βάρος πέφτει στον Τράμπ;

Δεν τα βρήκαν τελικά Αναστασιάδης και Ακιντζί για το Εδαφικό στις συνομιλίες τους στην Ελβετία, υπό την εποπτεία του ΟΗΕ, παρ' ότι αρχικά είχε διαφανεί θετικό κλίμα προς την κατεύθυνση της συμφωνίας. 

Τις προηγούμενες ημέρες, αλλά και χτες, είχε προκληθεί θόρυβος και έντονος προβληματισμός μετά τις έντονες διαφορές που ελέχθη ότι υπήρχαν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία σχετικά με το θέμα της ασφάλειας, των εγγυήσεων και της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί. Άγνωστο είναι τώρα, εάν θα συναντηθεί ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ταγίπ Ερντογάν για να συζητήσουν το Κυπριακό...περισσότερα »

.Η αριστερή αριστεία συνεχίζεται

H επιχείρηση... αξιοκρατία α λα αριστερά συνεχίζεται με σκοπό την στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με άξιους. Έτσι λοιπόν, μας ενημέρωσαν ότι καθήκοντα Ειδικού Γραμματέα του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας ανέλαβε ο νέος Ειδικός Γραμματέας ΣΕΠΕ, Αθανάσιος Ηλιόπουλος.

Ο κ. Ηλιόπουλος παρέλαβε τα καθήκοντά του από τον παραιτηθέντα Ειδικό Γραμματέα Γιάννη Σούκο, παρουσία του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Εργασίας Ανδρέα Νεφελούδη.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Σούκος παραιτήθηκε με το που ανέλαβε τα καθήκοντά της η κ. Αχτσιόγλου διαμαρτυρόμενος για τα όσα έχει η εν λόγω κυρία στο μυαλό της για τα εργασιακά.

Διαβάζουμε λοιπόν το βιογραφικό του νέου Γραμματέα:

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Αθήνα

•Απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

•Κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών του τμήματος Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου πανεπιστημίου

•Υποψήφιος διδάκτορας του τμήματος Ιστορίας και Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου

•Έχει διατελέσει γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού

•Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

•Έχει εργαστεί στην ιδιωτική εκπαίδευση

•Έχει συνεργαστεί ερευνητικά με το Ινστιτούτο Rosa Luxemburg

Φανταζόμαστε ότι για τις αρμοδιότητες που αναλαμβάνει κύριο λόγο έπαιξε το γεγονός ότι συνεργάστηκε με το ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και της «μαύρης» εργασίας περνά στα χέρια ενός ανθρώπου που απλά έχει σπουδάσει... ιστορία.

Ίσως πάλι να μέτρησε το γεγονός ότι ήταν γραμματέας στη νεολαία του Συνασπισμού και στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά έτσι είναι η αριστερή αριστεία. Μπορεί να μην έχεις κάνει τίποτε στη ζωή σου, όμως, άμα θέλει το κόμμα είσαι ο ιδανικός. Μήπως και τα άλλα κόμματα δεν έκαναν έτσι στο παρελθόν; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι πιο συστημικό απ' όλα να μην αλώσει το κράτος με ανεπάγγελτους και άσχετους; Εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός και το πτυχίο στη ζούλα το πήρε μετά από χρόνια. O δε πρώην υπουργός Παιδείας τα μόνα πτυχία που είχε ήταν αυτά της... αριστερής μάχης κατά του κατεστημένου, εκεί θα κολλήσουμε;

.Θα μπορέσει να τσακίσει τον «λαϊκισμό» ο Κυριάκος;

Έχουμε γράψει ουκ ολίγες φορές ότι η ανύπαρκτη αστική τάξη είναι η αιτία που στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα είναι μπάχαλο κι έχουν αναδειχθεί βλαμμένοι, κρυφά λαμόγια, ανίκανοι και αμόρφωτοι. Αν υπήρχε μια πραγματική αστική τάξη που θα έμπαινε ως ασπίδα στον λαϊκισμό, στην πορεία προς την καταστροφή, στην έξαρση των άκρων ίσως να μην είχαμε φτάσει ως εδώ.

Κι όταν εννοούμε αστική τάξη μην πάει ο νους σας στα βόρεια προάστια και τους πάμπλουτους τύπους που δεν έχουν τίποτε να χάσουν έτσι κι αλλιώς.

Για να καταλάβετε τι έγινε με την αστική τάξη, με τους νοικοκύρηδες διαβάστε από το Wikipedia την ανάλυση του όρου.

«Αστική τάξη ονομάζεται η κοινωνική τάξη η οποία αποτελείται από ανθρώπους που ασχολούνται κυρίως με τον δευτερογενή και τριτογενή τομέα οικονομικής παραγωγής. Η αστική τάξη στη σύγχρονη μορφή της δημιουργήθηκε από τη βιομηχανική επανάσταση του 18^ου αιώνα. Στη σοσιαλιστική ορολογία ο όρος αστική τάξηταυτίζεται συνήθως με τον όρο μπουρζουαζία υποδηλώνοντας την άρχουσα τάξη μίας καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η έννοια της αστικής τάξης πολεμήθηκε ιδεολογικά και επικοινωνιακά από τον σοσιαλισμό ο οποίος την στιγμάτισε με τον όρο «μπουρζουαζία» κι έτσι καθάρισε για δεκαετίες.

Αυτήν την αστική τάξη τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα την έχασε, είτε γιατί οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας έπεσαν σε ανυπαρξία, είτε γιατί δεν υπήρχαν ηγέτες που θα την κάνουν ξανά ισχυρή. Κι άλλες χώρες έχουν πάνω – κάτω το ίδιο πρόβλημα, εξ ού και η ενδυνάμωση των ακραίων. 

Στη χώρα μας η επικράτηση του αριστερού λαϊκισμού οφείλεται κατά κύριο λόγο στη Νέα Δημοκρατία που δεν στάθηκε ικανή να εκπροσωπήσει την αστική τάξη αλλά και στο ΠΑΣΟΚ που με τα ψεύτικα διλήμματα και συνθήματα ουσιαστικά της έδωσε μια και την έριξε στον γκρεμό. Από το 2010 και μετά στην Ελλάδα κυριαρχεί ο άκρατος λαϊκισμός, αυτό που στη Λατινική Αμερική κάποιοι ονομάζουν «ποπουλισμό». Είναι η επικράτηση κομμάτων που στηρίζονται σε ανέξοδες υποσχέσεις οι οποίες αγγίζουν το λαό αλλά τελικά είναι η φενάκη για την κοροϊδία. Στηρίζονται επίσης σε «ηγέτες» λαμπερούς, νέους, με καλό λόγο αλλά συνήθως κενούς περιεχομένου. Καλή ώρα ο Τσίπρας.

Ή ακόμη και ο Βαρουφάκης ο οποίος να είστε σίγουροι ότι αν κάνει κόμμα θα μπει στη Βουλή. Εδώ οι ψεκασμένοι είναι μέσα και δεν θα τα καταφέρει ένας πολιτικός και οικονομικός ολετήρας που ακόμη και σήμερα υπάρχουν συμπατριώτες μας που πιστεύουν ότι είναι αδικημένος;

Αυτό που η Αμερική έζησε με τον Τραμπ, δηλαδή την επικράτηση ενός λαϊκιστή, δημαγωγού που δεν έχει κανένα πρόβλημα να πει ψέματα, να κοροϊδέψει, να εξαπατήσει, να εκμεταλλευτεί την απογοήτευση, την αδυναμία του λαού και την απαισιοδοξία του για το μέλλον το έχουμε κάνει ήδη εμείς πολύ καιρό τώρα. Ο Τσίπρας και το αντιμνημονιακό τσίρκο στον ΣΥΡΙΖΑ, στους ΑΝΕΛ, σε κάτι ΑΝΤΑΡΣΥΕΣ, ΕΠΑΜ και λοιπά πολιτικά σχήματα όλα τα παραπάνω εκμεταλλεύτηκαν. Άλλοι έγιναν βουλευτές και υπουργοί, άλλο πήραν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που δικαιούνταν. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα… ξανά στην πρωτοπορία τον έφαγε λάχανο τον Τραμπ.

Όμως, το αντιμνημονιακό μέτωπο, η αντισυστημική ψήφος, όλοι αυτοί που πιστεύουν ακόμη ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα εκτός Ευρώπης και στη δραχμή, αναζητούν ακόμη έκφραση. Ο Λαφαζάνης γέρασε, η Ζωή δεν πολυτραβάει, κάτι άλλα σούργελα δεν ξέρουν ούτε πόσο κάνει ένα κι ένα. 

Μόνον ο Βαρουφάκης θα μπορούσε να ηγηθεί ενός αντιμνημονιακού θιάσου με διάφορους καραγκιόζηδες να μιλάνε για πράγματα που δεν ξέρουν. Κι επειδή ψεκασμένοι υπάρχουν ακόμη πολλοί στην Ελλάδα μην απορήσετε αν τον δείτε να γίνεται ξανά βουλευτής, ποιος αυτός που κατέστρεψε τη χώρα και την φόρτωσε με ένα αχρείαστο μνημόνιο. 

Υπό τις διαταγές του Τσίπρα βεβαίως, αλλά μην ξεχνάμε. Αυτόν τον απίθανο τύπο που ήρθε από το Τέξας και που τον έκαναν γνωστό τα τηλεπαράθυρα του Αυτιά, αυτόν τον ψήφισαν 140 χιλιάδες άνθρωποι, σιγά μη δεν βρεθούν κάποιοι από αυτούς να το ξανακάνουν. Η ουσία είναι ότι ο λαϊκισμός ποτέ δεν πεθαίνει και τώρα που ο Τσίπρας έγινε συστημικός αναζητά έκφραση, ειδικά από τη στιγμή που έχει ως… υπέρτατο ηγέτη τον Τραμπ.

Η αλήθεια είναι ότι αυτόν τον ρόλο θα μπορούσε να τον παίξει η Χρυσή Αυγή αν δεν ήταν ένα τσούρμο ψευτόμαγκες, άθλιοι τύποι που είναι μισητοί. Κι ευτυχώς να λέμε και να ανάβουμε κανένα καντήλι στον άτυχο Φύσσα που σκοτώθηκε για να αποκαλυφθεί η πραγματική εικόνα της οργάνωσης. Αν δεν γινόταν η δολοφονία τώρα ίσως να μιλούσαμε για τους… Λεπέν που ετοιμάζονται να κατακτήσουν την εξουσία.

Επανερχόμενοι στην αρχική σκέψη, λοιπόν, λέμε ότι ο λαϊκισμός μόνο από μια ισχυρή, καθαρή, αξιοκρατική αστική τάξη μπορεί να νικηθεί. Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα και η βασική αποστολή της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν παραμείνουν κολλημένοι στο πρόσφατο παρελθόν, σε ένα «αστικό» κόμμα βουτηγμένο στην αμαρτία, το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, τους κολλητούς και τους κουμπάρους τότε θα επιταχύνουν την έλευση ενός «σωτήρα» που δεν αποκλείεται να είναι ακόμη και ο… Σώρρας.

 Αν η ΝΔ και ο Κυριάκος δεν καταλάβουν ότι η πατρίδα χρειάζεται μια ισχυρή ομάδα νοικοκυραίων καθαρών κι όχι μια ακόμη παράταξη γεμάτη λαμόγια που θα κυβερνά για την τσέπη και όχι για τον λαό τότε θα έχει αποτύχει και θα έχει επιταχύνει την καταστροφή της Ελλάδας, ακόμη και να πέσει στα χέρια ναζιστών, εγκληματιών, ψευτών, αμόρφωτων και ανθελλήνων.

.Αναπόφευκτο το τέταρτο μνημόνιο

O κόσμος έχει μπερδευτεί. Θα έχουμε κι άλλα μέτρα; Θα υπάρξει και τέταρτο μνημόνιο; Θα δεινοπαθήσει ο κόσμος άμεσα ή θα φορτωθούν οι επόμενες γενιές με απίστευτα βάρη που είναι δεδομένο ότι θα οδηγήσουν σε νέα μαζική έξοδο από τη χώρα των νέων;

Επικρατεί μια θολούρα σχετικά με το τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής και με ημερομηνία – ορόσημο την 5^η Δεκεμβρίου. Το αν θα πει ο Ομπάμα ότι η Ελλάδα δικαιούται ελάφρυνσης του χρέους έχει λίγη σημασία. Σημασία έχει μεγαλύτερη τι αποφασίζεται στις υπόγειες, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεταξύ Ευρώπης και ΔΝΤ και αν τελικά θα επικρατήσει η γραμμή Σόιμπλε ότι δηλαδή το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και δεν χρειάζεται ρύθμιση.

Είναι καιρός, λοιπόν, να πούμε ορισμένες αλήθειες.

Το πρώτο είναι ότι η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε ανοήτως στην άποψη ότι εδώ και τώρα πρέπει να υπάρξει συνολική και μακροπρόθεσμη λύση για το χρέος. Όταν μάλιστα η ίδια τον περασμένο Μάιο είχε υπογράψει τα τρία στάδια, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα. Αντί να κυνηγήσει το πρώτο στάδιο που είναι ιδιαίτερα σημαντικό, έκανε μαγκιές και προκαλούσε τους δανειστές χωρίς να πετύχει τίποτε.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι το ΔΝΤ άλλαξε στάση, ήρθε πιο κοντά στη γραμμή Σόιμπλε και δεν επιμένει στη συνολική διευθέτηση του χρέους. Συμφωνεί δηλαδή σε μέτρα βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα κι αν μετά από πέντε – έξι χρόνια χρειαστούν νέες παρεμβάσεις τότε βλέπουμε. Συμφώνησε δηλαδή με τον Σόιμπλε ότι δεν χρειάζεται συνολική λύση και με τον τρόπο αυτό η ελληνική κυβέρνηση έχασε και τον τελευταίο σύμμαχο που είχε για άμεση και μακροπρόθεσμη λύση στο χρέος. Γι’ αυτό και είναι άνευ σημασίας αυτά που θα πει ο Ομπάμα.

Η όποια απόφαση για τελική λύση στο χρέος μετατίθεται γι’ αργότερα, αφού όμως, έχουν ληφθεί πολύ σκληρά μέτρα τα οποία θα μπορούσαν να κωδικοποιηθούν σε ένα νέο, τέταρτο μνημόνιο. Ήδη η τρόικα, και κυρίως το ΔΝΤ ζητούν:

Την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις υφιστάμενες κύριες συντάξεις, οι οποίες μετά τον επανυπολογισμό που προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου παραμένουν υψηλότερες από τις νέες. Αυτό θα οδηγήσει σε ισόποση μείωση συντάξεων πάνω από ένα όριο, αρχής γενομένης (το πιθανότερο) το 2019. Ένα μέτρο που αναμένεται να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις σε χιλιάδες συνταξιούχους. Πάντως, η κυβέρνηση δε φαίνεται να συζητά περαιτέρω μειώσεις.

Τη μείωση του αφορολόγητου ορίου κάτω από το σημερινό όριο των 8.600 ευρώ και την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών. Αν συμβεί αυτό, στο στόχαστρο μπαίνουν πάνω από 3 εκατ. πολίτες που σήμερα έχουν αφορολόγητο και θα κληθούν να πληρώνουν κάθε χρόνο φόρους,

Την αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων στο 10% του συνόλου των εργαζομένων για τις μεγάλες επιχειρήσεις και την κατάργηση της δυνατότητας «βέτο» από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας. Κι εδώ αναμένεται να υπάρξουν αντιδράσεις, αν και για κάποιους κύκλους θεωρείται μέση λύση σε σχέση με την πλήρη κατάργηση του ορίου στις ομαδικές απολύσεις.

Στο τραπέζι έχει μπει εδώ και καιρό και η περίπτωση των απολύσεων στο Δημόσιο, όσο κι αν η κυβέρνηση το διαψεύδει.

Αυτά και μόνα τους συνθέτουν ένα ζοφερό άμεσο μέλλον για μισθωτούς και συνταξιούχους και είναι απορίας άξιον πώς η κυβέρνηση και γενικότερα το πολιτικό σύστημα μπορούν να αντέξουν νέα μείωση στα εισοδήματα μέσω περικοπών και φόρων.

Όσο για το μέλλον, από το 2018 και μετά, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Υπάρχει το σενάριο μιας συνολικής λύσης που θα προβλέπει π.χ. επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών μέχρι το 2080 με γενναίο κούρεμα. Για να συμβεί αυτό, ωστόσο, η χώρα θα μπει σε διαρκή, πολυετή δημοσιονομική εποπτεία. Δηλαδή κάθε καλή λύση που θα δίνεται για το χρέος θα συνοδεύεται και από συγκεκριμένες δεσμεύσεις από την πλευρά της Ελλάδας.

Για να μην πούμε ότι θα πρέπει να ξεπουληθούν σημαντικά assets, από ακίνητα μέχρι τράπεζες σε ξένους.

Αυτή είναι η αλήθεια και είναι πολύ άσχημη. Ένα μόνο καλό έχει. Αν στις 5 Δεκεμβρίου αποφασιστεί η βραχυπρόθεσμη λύση στο χρέος με κάποιες συγκεκριμένες δεσμεύσεις για μελλοντική διευθέτησή του τότε μπορεί η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει την απόφαση σαν «κλειδί» για να ξεκλειδώσει το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

 

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ενίσχυση της ρευστότητας η οποία θα μπορούσε να βελτιώσει και την πραγματική οικονομία. Όλα βεβαίως υπό προϋποθέσεις γιατί κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει η κοινωνία σε νέα μέτρα, αν οι νέοι φόροι και οι περικοπές θα αδειάσουν τα ταμεία, αν θα βγει ο προϋπολογισμός ή αν θα υπάρξει κάποιο… ατύχημα στα εθνικά θέματα ή στην ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση υφίσταται δεινή ήττα σε ότι αφορά το αφήγημά της για μακροπρόθεσμη λύση, αλλά ελπίζει σε αλλαγή του κλίματος μέχρι το 2017. Αν προλάβει βεβαίως γιατί τα γεγονότα μπορεί να προλάβουν την ίδια. Με τον Μητσοτάκη να έρχεται, όμως και να αναλαμβάνει τα ηνία σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Πόσο θα αντέξει κι αυτός;

Με τις λύσεις που προκρίνονται είναι σίγουρο ότι θα δούμε ακόμη πολλές… κυβερνήσεις να συγκροτούνται και καμιά να μην στεριώνει. Το χρέος θα «φάει» πολλούς πρωθυπουργούς και πολιτικούς.

.Η δοκιμασία των ΗΠΑ

Από τη γέννησή της, η Δημοκρατία αποδείχθηκε ανεκτική ακόμη και σε ανθρώπους με υπέρμετρη φιλοδοξία που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν το ψέμα, τη διχόνοια και τη μισαλλοδοξία για να επιτύχουν τους στόχους τους. Από την αρχαία Αθήνα έως τη σύγχρονη Ευρώπη, ανέκαθεν αναδείχθηκαν ηγέτες που δοκίμασαν την αντοχή του πολιτειακού συστήματος. 

Ομως, όσες πληγές και αν η άνοδός τους προκαλούσε, το δημοκρατικό σύστημα επανειλημμένως μπόρεσε να τις επουλώσει και να οδηγήσει τους πολίτες πάλι προς τη σταθερότητα και την ευημερία. Αρκεί κάποια δύναμη να επανόρθωνε τη Δημοκρατία.

Σπανίως, όμως, έχει βρεθεί άνθρωπος να απολαμβάνει τόση εξουσία όση ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και την ίδια ώρα αυτός που εξελέγη να φαίνεται τόσο ακατάλληλος να τη διαχειριστεί όσο ο Ντόναλντ Τραμπ. 

Η τεχνολογική και στρατιωτική υπεροχή, η οικονομική ισχύς και η Ιστορία της Αμερικής ως νικήτριας δύο παγκοσμίων πολέμων και εγγυήτριας του διεθνούς συστήματος διακυβέρνησης εξασφαλίζουν στον πρόεδρο των ΗΠΑ πρωταγωνιστικό ρόλο σε ό,τι συμβαίνει στη χώρα του και στον κόσμο. Στο εσωτερικό, αυτή η εξουσία ελέγχεται από πολύπλοκο σύστημα ισορροπιών μεταξύ θεσμών που εξελίχθηκε μέσα από τα χρόνια.

Η εκλογή του κ. Τραμπ δείχνει ότι το σύστημα βρίσκεται στα όριά του. Ο ίδιος διαθέτει τη δύναμη, αλλά και τη νοοτροπία να το επιβαρύνει περαιτέρω. Ο 45ος πρόεδρος θα κυβερνήσει έχοντας απόλυτη ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στο Κογκρέσο· θα προτείνει, επίσης, νέο ανώτατο δικαστή της προτίμησής του στο Supreme Court (Αρειος Πάγος), εξασφαλίζοντας συντηρητική πλειοψηφία για πολλά χρόνια.

 Εχοντας επιτύχει την εκλογή του αγνοώντας τις προτροπές των συμβούλων του, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν ο κ. Τραμπ θα επιλέξει επιτελείο που θα τον συγκρατεί ή θα τον καθοδηγεί. Αλλος σημαντικός θεσμός, ο Τύπος, με τη σχεδόν ομόφωνη υποστήριξη που παρείχε προς τη Χίλαρι Κλίντον, απεδείχθη απολύτως ανίσχυρος να αποτρέψει την εκλογή Τραμπ. Θα μπορέσει να τον ελέγξει τώρα;

Ο Ντόναλντ Τραμπ, με άλλα λόγια, έχει τη νομιμοποίηση μεγάλης εκλογικής νίκης την ώρα που όλοι οι άλλοι θεσμοί του πολιτεύματος φαίνονται αποδυναμωμένοι. Οταν αναλάβει τα ηνία στις 20 Ιανουαρίου, απ’ αυτόν θα εξαρτάται πώς θα εξελιχθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και ποιος θα είναι ο ρόλος τους στον κόσμο. 

Θα επιδιώξει να κλείσει τις πληγές του διχασμού μεταξύ κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ομάδων τις οποίες εκμεταλλεύθηκε για να εκλεγεί ή θα συνεχίσει να επενδύει στην ένταση και τη διχόνοια; Εάν εφαρμόσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις (ή απειλές), πώς θα διαχειριστεί τις αντιδράσεις; Με διάλογο ή με όλη την ισχύ του πανίσχυρου κράτους; Θα ενώσει ή θα διχάσει περαιτέρω;

Εάν ο κ. Τραμπ πιστεύει ότι οι θεσμοί θα τον υπηρετούν χωρίς ο ίδιος να υπηρετεί αυτούς, εναπόκειται στους λειτουργούς τους να τον επαναφέρουν στην τάξη. Ουδείς άλλος μπορεί να το κάνει. Εάν ο λαός της ισχυρότερης χώρας του κόσμου δεν είναι προσηλωμένος στη Δημοκρατία, αλίμονο στους υπολοίπους. 

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Τραμπ και Πούτιν αναστρέφουν την Παγκοσμιοποίηση

Εάν φανταζόμουν τον εαυτό μου για ένα λεπτό ως έναν ηγέτη των αντικαθεστωτικών Συντηρητικών κομμάτων της Δύσης, δύσκολα δύναμαι να σκεφθώ να πω κάτι πιο αντικαθεστωτικό από το να υποστηρίξω δημοσίως τον Βλάντιμιρ Πούτιν. Λίγα πράγματα ηχούν τόσο αντιδραστικά στις διεθνείς ελίτ του πολιτισμικού μαρξισμού όσο το όνομα του Ρώσσου ηγέτη.

Στο πρόσφατο Βρετανικό δημοψήφισμα η καμπάνια του BREMAIN έπαιξε το χαρτί της κατάδειξης του θαυμασμού των BREXITIERS προς τον Πούτιν κάνοντας μία τρύπα στο νερό. Οι δε Αάρον Μπανκς, ο εκατομμυριούχος χρηματοδότης της καμπάνιας της αποχώρησης από την ΕΕ και ο πρώην ηγέτης του Ευρωσκεπτικιστικού UKIP Νάιτζελ Φάρατζ υπερήφανα εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για την ικανότητα του Ρώσσου Προέδρου να διαχειρίζεται με αποτελεσματικότητα τα ζητήματα που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής.

Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ δέχθηκε σφοδρή επίθεση από την Χίλαρι Κλίντον κατά την διάρκεια των τριών ντιμπέιτς αποκαλώντας τον «μαριονεττα της Ρωσσίας», ο πρώτος δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον Πούτιν. Ποντάροντας στο γεγονός πως η Ρωσσία δεν αποσπά θέσεις εργασίας από τους Αμερικανούς όπως οι Μεξικανοί λαθρομετανάστες και γνωρίζοντας ότι η Ρωσσία δεν απειλεί άμεσα στρατιωτικά τις ΗΠΑ όπως ο Ισλαμικός Φονταμενταλισμός, το να συνδέσει ο Ντόναλντ Τραμπ το όνομά του με τον στιβαρό ηγέτη του Κρεμλίνου τον κάνει να κερδίζει στα μάτια του κοινού του ώστε να σπάσουν όλα τα καθιερωμένα μετα - ψυχροπολεμικά ταμπού των ελίτ.

Αλλά και η πρωτοπόρος του κινήματος της ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς και ηγέτιδος του Front National, Μαρίν Λε Πέν, έχει ανοιχτά ταχθεί υπέρ της άρσης των κυρώσεων εις βάρος της Μόσχας. Μάλιστα έχει επιδοκιμάσει τα δημοψηφίσματα εκείνα που επικυρώνουν τις καταλήψεις εδαφών από τον Πούτιν παρόλο που τα αποτελέσματά τους έχουν διαψευσθεί από παγκόσμια ιδρύματα. Μάλιστα, το κόμμα της έχει λάβει δάνεια ύψους 11 εκατομμυρίων ευρώ από ρωσσική τράπεζα.

Όλα αυτά βέβαια έχουν και κάποια εξήγηση. Ο Πουτινικός πολιτισμικός Συντηρητισμός που έχει εφαρμοσθεί στην Ρωσσία είναι και ο πυρήνας των ιδεών των κομμάτων της Νέας Δεξιάς στην Ευρώπη. Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα είναι ο νόμος του 2013 που απαγορεύει την προπαγάνδα των ομοφυλοφιλικών προτύπων. 

Ο νόμος αυτός επισύρει ποινές στην LGBT κοινότητα (όπως επισήμως καλείται διεθνώς η κοινότητα των Ομοφυλοφίλων, Λεσβιών, Αμφιφυλοφίλων και Τρανσέξουαλ) απαγορεύοντάς τους τις δημόσιες επιδείξεις όπως το διαβόητο «Gay Pride» αλλά και επιβάλλοντας βαρύ πρόστιμο στα ομόφυλα ζευγάρια που επιδεικνύουν την τρυφερότητά τους δημοσίως. 

Ο νόμος αυτός όπως ήταν φυσικό δέχθηκε τρομερές επικρίσεις από τα mainstream media της Δύσεως αλλά στην Ρωσσία, όπου η συνειδητοποίηση εκ μέρους του Πούτιν του πόσο γρήγορα μειώνεται ο πληθυσμός της, ο επαναπροσδιορισμός των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών είναι καθοριστικής σημασίας και πολύ ψηλά στις προτεραιότητες της κυβέρνησης εν σχέσει με το δημογραφικό.

Αυτή τη νέα Συντηρητική αντεπανάσταση του Πούτιν θαυμάζουν και τα κόμματα της Νέας Δεξιάς στην Δύση αφού διαβλέπουν πως και η Ευρώπη μαστίζεται από το σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα της γήρανσης του πληθυσμού της βλέποντας στο πρόσωπο του Ρώσσου ηγέτη μεγαλύτερη εγγύτητα από ότι στις φιλελεύθερες μαριξίζοντες ελίτ της Δύσεως που επιτρέπουν την διάδοση των ομοφυλοφιλικών προτύπων μέσω του γάμου και της υιοθεσίας. Οι τελευταίες άλλωστε δεν έχουν κρύψει πως το δημογραφικό πρόβλημα της Δύσεως πρέπει να λυθεί μέσω της μετανάστευσης.

Η σχέση μεταξύ Πούτιν και της Δυτικής Νέας Δεξιάς φυσικά θα βρει και τον Ρώσσο Πρόεδρο κερδισμένο αυξάνοντας τα ερείσματά του στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στην γεωπολιτική σκακιέρα. Αλλά και από την πλευρά της, η Δυτική Νέα Δεξιά, μόνο σε συνεργασία με τον Πούτιν θα μπορέσει να επαναφέρει στο προσκήνιο τις αξίες του Έθνους και του Συντηρητισμού που θα μπορέσουν να αποβαλτώσουν την Δύση από τον εκφυλισμό στον οποίο έχει περιπέσει αναστρέφοντας την παγκοσμιοποίηση και δημιουργώντας στην θέση της μία νέα και πιο δημοκρατική τάξη πραγμάτων.

.Παγκοσμιοποίηση στοπ… πάμε γι' άλλα!

Καταρχήν προτείνω στους αναλυταράδες που προέβλεπαν νίκη της Χίλαρι, να χρησιμοποιούν τα πτυχία τους από εδώ κι στο εξής για να τυλίγουν σουβλάκια.

Μόνο βλάξ μπορεί να είναι κάποιος, για να μην πω τίποτα χειρότερο, αν δεν μπορεί να δει την κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης και που αυτή οδήγησε.

Είναι προφανές ότι όλο αυτό το οικονομικό μοντέλο που δομήθηκε με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων και όχι των λαών, έχει φτάσει πλέον στο τέλος του.

Διότι δεν μπορείς να ξεζουμίζεις τον κόσμο, να αφήνεις τα κοράκια των αγορών να κατασπαράζουν τα πάντα και να μην υποστείς τις συνέπειες.

Αν δει κάποιος το ντοκιμαντέρ “Inside Job”, που εξηγεί τους λόγους για την οικονομική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ, θα καταλάβει γιατί βρεθήκαμε στο σημερινό τέλμα. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα, όπου ένα από τα golden boys της εποχής αναφέρει ότι το αμερικανικό κράτος θα πρέπει να επιβάλει αυστηρότερους κανόνες στις αγορές καθώς «δεν μπορούμε να ελέγξουμε την απληστία μας».

Τι έκανε όμως η αμερικάνικη κυβέρνηση; Απλώς υποτάχθηκε και διέσωσε τα κοράκια αφήνοντάς τα ανενόχλητα να συνεχίζουν τη λεηλασία της παγκόσμιας οικονομίας, μέσω των περιβόητων Hedge Funds.

Φυσικά, η κατάσταση κατέστη ανεξέλεγκτη και όταν εξαπλώθηκε και στην Ευρώπη, οι ανίκανοι ηγέτες της, αντί να βάλουν τα καπιταλιστικά... «αδηφάγα γουρούνια» να πληρώσουν τον λογαριασμό, έβαλαν τον λαό. Εφηύραν τα περίφημα μνημόνια δηλαδή!

Και κάπως έτσι άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά τα καμπανάκια χτυπούσαν ανελλιπώς, αλλά εκεί, οι άχρηστες ηγεσίες συνέχιζαν να πίνουν το αίμα των λαών με το μπουρί της σόμπας.

Και κάπου εκεί έσκασε και η μεταναστευτική κρίση, η οποία επιτάχυνε τις εξελίξεις. Η ανεπάρκεια της Μέρκελ να διαχειριστεί και τα μεταναστευτικά κύματα, αναπόφευκτα οδήγησε και στο Brexit. Γιατί μην γελιέστε αγαπητοί αναγνώστες. Το Ηνωμένο Βασίλειο άγεται και φέρεται ακόμα με τα αντανακλαστικά της αυτοκρατορίας. Ήταν δεδομένο, ότι κάποια στιγμή θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του.

Για μια ακόμα φορά οι Γερμανοί στάθηκαν ανάξιοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να την οδηγήσουν ξανά στην άβυσσο. Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι το BREXIT δεν επιταχύνει της διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε συνδυασμό με την οικονομική ασφυξία και την έλλειψη ασφάλειας, μεγάλο ρόλο για το σημερινό αδιέξοδο έπαιξε και η «πολιτική ορθότητα» καθώς και η υποτιθέμενη υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δύο εντελώς επιφανειακά τεχνάσματα που αντί να καλυτερεύσουν τις κοινωνίες οδηγώντας τες σε πραγματική ισονομία, οδήγησαν σε μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα και διχασμό.

Αποτέλεσμα όλων αυτών η διαρκώς ογκούμενη οργή του κόσμου κατά των πολιτικών ελίτ που του έκαναν τη ζωή μαύρη κι άραχνη. Στοιχείο που αντικατοπτρίζεται περίτρανα και θα συνεχίσει, στις επιλογές των πολιτών στις κάλπες.

Όσο κι αν δεν μας αρέσει, ο Τραμπ, εκμεταλλεύτηκε όλο αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ και σε συνδυασμό με την εσωτερική πολιτική – οικονομική - κοινωνική κατάρρευση των ΗΠΑ λόγω της πολιτικής Ομπάμα, πήρε την μεγάλη και ανέλπιστη νίκη.

Όσοι ασχολούνται με τα εσωτερικά των ΗΠΑ θα έχουν διαπιστώσει ότι ο Ομπάμα ακολούθησε μία πολύ φιλελεύθερη, για να μην πούμε “αριστερή” πολιτική. Αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να φθίνει το αμερικανικό έθνος – κράτος και το αμερικανικό όνειρο. Δηλαδή άμεση απειλή για τον αμερικανό πολίτη. Αυτό το χαρτί έπαιξε ο Τραμπ (Make America Great Again) και τους πήρε και τα σκαλπ.

Με λίγα λόγια σύντροφοι... οδηγούμαστε στην εποχή ενός νέου ιδιότυπου αμερικανικού απομονωτισμού.

Πως θα εξελιχθεί άγνωστο. Όμως, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, όταν σημειώνονται τέτοιες μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, συνήθως οδηγούμαστε σε αλλαγή του παγκόσμιου γεωπολιτικού χάρτη.

Το τραγικό είναι ότι μπροστά σε όλη αυτή την... κοσμογονία δεν υπάρχουν ηγεσίες να κουμαντάρουν... τον Αρμαγεδώνα που έρχεται.

Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα έχουν αίσιο τέλος χωρίς να χυθεί αίμα.

ΥΓ. Για παν ενδεχόμενο, πάντως, ήδη κατέβασα τον πράσινο μπερέ από το πατάρι...

.Μια νέα αρχή ή αρχή του τέλους για την κυβέρνηση;

Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων  οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί της μεταπολίτευσης σηματοδοτούσαν την αρχή του τέλους μιας κυβέρνησης. Ο Γ. Α. Παπανδρέου έκανε ανασχηματισμό το καλοκαίρι του 2011 και στα μέσα Φθινοπώρου πρωθυπουργός ήταν ο Λ. Παπαδήμος. Σε 12 μήνες είχαν γίνει δυο εκλογικές αναμετρήσεις και το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε από 44% το 2009, στο 12% το 2012 και στις επόμενες εκλογές του 2015 στο 5%.

Ο ανασχηματισμός του Α. Σαμαρά έγινε το καλοκαίρι του 2014 μετά τις ευρωεκλογές που άφησαν να διαφανεί η ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε 6 μήνες έχασε τις εκλογές...

Οι πολιτικοί ισχυρίζονται πως κάνουν τους ανασχηματισμούς προκειμένου να βελτιώσουν την απόδοση της κυβέρνησης. Οι ανασχηματισμοί γίνονται για τον ίδιο λόγο που οι καταστηματάρχες κάνουν τις ανακαινίσεις. Για να  επαναπροσελκύσουν την πελατεία που σταμάτησε να πηγαίνει στο μαγαζί, επειδή βρήκε μύγες στη σούπα και κατσαρίδες στις σαλάτες.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα πνέει τα λοίσθια γιατί η οικονομία πνέει τα λοίσθια και γιατί μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ (πέραν των υπολοίπων) νιώθει πως εξαπατήθηκε και νιώθει οργισμένη και θυμωμένη.

Οι βασικές παρατηρήσεις στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανασχηματισμού που ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα και η σημασία τους είναι οι παρακάτω:

Μνημονιακή προσήλωση...

Στο Υπουργείο Οικονομικών που είναι και αυτό που φέρει το κύριο βάρος της διαπραγμάτευσης, παρέμειναν οι κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης και απομακρύνθηκε ο κ. Αλεξιάδης. Ο κ. Αλεξιάδης είναι από τους ελάχιστους σε αυτήν την κυβέρνηση που πέτυχε τους μετρήσιμους στόχους που είχαν τεθεί σε σχέση με τα έσοδα.

Η παραμονή των δύο πρώτων αποκαλύπτει την επιμονή της κυβέρνησης στην πιστή εφαρμογή του  τρίτου μνημονίου, με βάση την πεποίθηση πως κάποια υπόσχεση για το χρέος και η πιθανότητα συμμετοχής των ελληνικών τραπεζών στην ποσοτική χαλάρωση, θα βοηθήσουν την οικονομία στην επιστροφή στην ανάπτυξη.

Αυτό σημαίνει πως στην κυβέρνηση επικράτησε η άποψη της εξάντλησης της τετραετίας και όχι των πρόωρων εκλογών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως μπορούν να τις αποφύγουν όταν σε δύο μήνες η κατάσταση στην οικονομία δεν θα έχει βελτιωθεί και η φθορά της κυβέρνησης θα αποτελεί παράδειγμα για επιστημονική μελέτη.

Ανάπτυξη...

Η έλευση των κ. Παπαδημητρίου, Χαρίτση, Πιτσιόρλα στο Υπουργείο Ανάπτυξης, αποτελεί ερωτηματικό για τον πρώτο και θετικό μήνυμα για τους δύο επόμενους.

Ενδεχομένως η επιστράτευση του κ. Παπαδημητρίου που έχει προσβάσεις σε κύκλους της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ να αποτελεί πρόθεση επίδειξης κάποιων σημειολογικών μηνυμάτων. Η πιθανότητα ένας Αμερικανός αριστερός ακαδημαϊκός να αντεπεξέλθει της ελληνικής διοικητικής πραγματικότητας είναι μηδαμινή.

Παρ΄ όλα αυτά το πνεύμα που έγιναν οι επιλογές αποκαλύπτει θετικό προσανατολισμό κυρίως στην επιλογή του κ. Πιτσιόρλα που είναι από τους ελάχιστους αυτής της κυβέρνησης που έχουν να επιδείξουν θετικό έργο, σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις.

Αριστερές εκκαθαρίσεις...

Η απομάκρυνση του κ. Σκουρλέτη από την κομβική θέση του Υπουργείου Ενεργείας αποτελεί επίσης άλλο ένα μήνυμα υποταγής στους δανειστές που δεν έβλεπαν με θετικό μάτι τις "αλχημείες" του για την παραμονή της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας, της ΔΕΗ υπό κρατικό έλεγχο.

Βέβαια, αποτελεί ερώτημα αν η κατάσταση στη ΔΕΗ που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού μπορεί να διορθωθεί. Για να υπάρξει ένα νέο σχέδιο για τη ΔΕΗ θα χρειαστούν μερικοί μήνες και για να υλοποιηθεί περισσότεροι και δεν είναι βέβαιο πως η εταιρεία αντέχει όπως επίσης δεν είναι γνωστή και η ταχύτητα του κ. Σταθάκη.

Άλλοι που εκκαθαρίστηκαν για τις αριστερές τους απόψεις ήταν ο κ. Δρίτσας και ο κ. Φίλης.  Ο πρώτος προς ικανοποίηση των δανειστών και ο δεύτερος της εκκλησίας.

Περίπτωση Φίλη...

Στην περίπτωση του κ. Φίλη ο κ. Τσίπρας δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα. Λίγες μέρες νωρίτερα ο Αρχιεπίσκοπος είχε μιλήσει με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για τον υπουργό παιδείας. Η θέση του υπουργού είναι ένα θεσμός του πολιτεύματος και απαιτεί σεβασμό ακόμη και όταν διαφωνεί κάποιος σε επιμέρους ζητήματα ή συνολικά.

Ο πρωθυπουργός οφείλει να υπερασπίζεται τις επιλογές του και τους διακριτούς ρόλους της κυβέρνησης που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας με την εκκλησία, της οποίας οι αρμοδιότητες και η εξουσία βρίσκονται σε άλλα πεδία, πέραν της πολιτικής και της παιδείας.

Με τον κ. Φίλη και τις επιλογές του στην παιδεία μπορεί να διαφωνεί κάποιος οριζοντίως και καθέτως. Αυτό δεν σημαίνει πως δικαιούται ο Αρχιεπίσκοπος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ή ο Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων να έχει λόγο στο ποιος υπουργός θα μείνει, ποιος θα φύγει και τι θα περιέχουν τα σχολικά βιβλία.

Η εκκλησία διαθέτει μεγάλη περιουσία και ισχυρή επιρροή στη χώρα μας. Ίσως την ισχυρότερη δύναμη επιρροής από κάθε άλλη ανεπτυγμένη χώρα. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε γίνει γνωστό πως ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ είχε δηλώσει πως είχε θέσει τη στήριξη του κόμματός του στην κυβέρνηση στη διάθεση του Αρχιεπισκόπου.

Ποτέ άλλοτε Πρωθυπουργός, ούτε του πλέον συντηρητικού κόμματος  δεν έχει δεχτεί τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Η στάση του κ. Τσίπρα αποτελεί όνειδος όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για την πολιτική ιστορία της χώρας.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι η κατάσταση όπου οι όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και συμπόνοια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, μερικές φορές σε σημείο που να τους υπερασπίζονται και να ταυτίζονται μαζί τους.

Ο ανασχηματισμός του κ. Τσίπρα την εβδομάδα που πέρασε εμφανίζει χαρακτηριστικά του Συνδρόμου της Στοκχόλμης της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές και την εκκλησία, δυο φορείς με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός πριν καταλάβουν την εξουσία, εξέφραζαν βαθιές αντιθέσεις και επιθετική ρητορική.

Από πολιτική σκοπιά ο ανασχηματισμός αποκαλύπτει πως στην κυβέρνηση πιστεύουν πως η οικονομία θα ανακάμψει και αυτό θα τους εξασφαλίσει την παραμονή στην εξουσία και την εξάντληση της τετραετίας.

Το πιθανότερο σενάριο για την οικονομία είναι η ύφεση να συνεχιστεί ή η ανάπτυξη το 2017 να είναι ιδιαίτερα ασθενική. Μόνο αυτό αρκεί για να  αναγκάσει την κυβέρνηση να πάει σε πρόωρες εκλογές.

Ακόμη όμως και αν επιβεβαιώνονταν το σενάριο για οικονομική ανάπτυξη, τίποτα δεν εγγυάται την επούλωση της φθοράς της κυβέρνησης. Για να φανούν στην τσέπη του μέσου πολίτη οι θετικές επιπτώσεις, θα χρειαστούν χρόνια επιθετικής ανάπτυξης. Ας μην ξεχνάμε πως αυτό που επιδιώκει ο κ. Τσίπρας τους επόμενους μήνες, να βγει στις αγορές και να πετύχει θετική μεταβολή του ΑΕΠ, οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος το είχαν πετύχει το 2014. Αυτό όμως δεν τους βοήθησε να μην χάσουν τις εκλογές.

Υπάρχει ένα κύκλος έλξης και απώθησης στη σχέση της κοινής γνώμης με τους πολιτικούς. Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται μετά τη βίαιη έλξη των τελευταίων χρόνων, να έχει περάσει στη φάση της βίαιης απώθησης από αυτούς που τον εμπιστεύθηκαν και εξαπατήθηκαν.  Ανάλογη κατάσταση με την κοινή γνώμη πέρασε ο Γ. Παπανδρέου τα τελευταία χρόνια. Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα η απώθηση θα είναι ισχυρότερη γιατί και οι διαψεύσεις ήταν περισσότερες και η εξαπάτηση μεγαλύτερη.

Το πιθανότερο είναι ο ανασχηματισμός του κ. Τσίπρα να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα θα λύσει. Σε μια εβδομάδα από σήμερα κανείς δεν θα τον θυμάται, εκτός από αυτούς που έχασαν τη θέση τους ή αυτούς που προσδοκούσαν αλλά δεν υπουργοποιήθηκαν.

Το βασικό σενάριο παραμένει πως η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές. Ο ανασχηματισμός μάλλον τις προσδιορίζει στους επόμενους μήνες.

2) Φιλικότητα προς επιχειρείν…

Αγαπητέ κ. Στούπα,

Διαβάζω καθημερινά την αρθρογραφία της ιστοσελίδας σας και συχνά γίνεται σύγκριση της Ελλάδας με τις λοιπές Βαλκανικές χώρες, παλαιότερα χάριν αστεϊσμού και όλο και πιο πρόσφατα ως σκληρή πραγματικότητα. Στο πλαίσιο έρευνάς μου για άλλο θέμα έπεσα πάνω στην πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη μέτρηση φιλικότητας προς το επιχειρείν, που φυσικά αποτελεί βασικό δείκτη προσέλκυσης επενδύσεων.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα Ιουνίου 2016  η χώρα μας βρίσκεται στην 61η θέση πίσω από όλες τις γειτονικές μας χώρες (-ΜΗ ΜΕΛΗ ΕΕ -Κόσοβο 60η, Αλβανία 58η, Μαυροβούνιο 51η, Σερβία 47η, Μολδαβία 44η,)  (-ΜΕΛΗ ΕΕ- Κροατία 43η, Βουλγαρία 39η και Ρουμανία 36η). Τα  αποτελέσματα αυτά ενσωματώνονται στην ετήσια έκθεση που δημοσιεύθηκε στις 25/10/2016. Πιθανότατα να το γνωρίζετε ήδη, απλά ήθελα να μοιραστώ τη δυσάρεστη αυτή επιβεβαίωση που στερεί από τη χώρα μας κάθε δυνατότητα επενδυτικού ανταγωνισμού, ακόμα και σε αυτό το στενά περιφερειακό επίπεδο, περιορίζοντας έτσι δραματικά τις προοπτικές μας...

Με εκτίμηση.

Α. Ρήγας

kostas.stoupas@capital.gr

.Η νίκη Τραμπ και οι επιπτώσεις της για την Ελλάδα…

Η επικράτηση του Donald Trump στις αμερικανικές εκλογές, επηρεάζει χωρίς αμφιβολία τη ζωή και του τελευταίου πολίτη του πλανήτη.

 Από τις πολιτικές του Αμερικανού προέδρου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η οικονομία, οι διεθνείς σχέσεις ακόμα και η πολιτική για το κλίμα. Οι επιπτώσεις αυτές, θα έχουν αναπόφευκτα επιπτώσεις στη ζωή και του τελευταίου Έλληνα πολίτη...

Οι  θέσεις Trump για την Ελλάδα.
Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, δεν έχει αναφερθεί εξειδικευμένα στην Ελλάδα. Έχει χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή σε ομιλίες του, αλλά δεν έχει πάρει θέση στα Εθνικά μας θέματα όπως πχ. τα Σκόπια, το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Για τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας έχει δηλώσει ότι οι ΗΠΑ δεν θα πάρουν θέση και ότι είναι ένα θέμα που θα πρέπει να λύσει η Γερμανία.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με αυτά που πιστεύουμε στην  Ελλάδα η ομογένεια στήριξε μαζικά τον Trump, γεγονός που έχει την σημασία του για το μέλλον.
Η πολιτική της  κυβέρνησης Τσίπρα στις Αμερικανικές εκλογές.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός λόγω της γενικότερης άγνοιας του στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, προσέδεσε την Πατρίδα μας στο άρμα της Χίλαρυ Κλίντον. Κατά την παλαιότερη επίσκεψη του στις ΗΠΑ είχε προσλάβει τον σύζυγο της κας. Κλίντον για να τον παρουσιάσει στο Αμερικανικό επενδυτικό κοινό.
Άρα έστω και εμμέσως ο κ. Τσίπρας χρηματοδότησε την προεκλογική καμπάνια της αντιπάλου του νέου Αμερικανού Προέδρου.
Ο κ. Τσίπρας, πιστεύοντας ανοήτως ότι στις εκλογές θα επικρατούσε η κα Χίλαρυ Κλίντον, προσκάλεσε τον  κ. Ομπάμα στην Ελλάδα μια εβδομάδα μετά τις αμερικανικές εκλογές πιστεύοντας ότι αυτό θα ωφελήσει την κυβέρνηση του στο θέμα του χρέους.
Να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος Ομπάμα, στήριξε όσο κανείς άλλος την υποψηφιότητα της Χίλαρυ Κλίντον.

Συμπεράσματα
Λαμβάνοντας υπόψη την πρόθεση Trump να μην ανακατευτεί στις ελληνικές υποθέσεις, αλλά και την απροκάλυπτη υποστήριξη της κυβέρνησης Τσίπρα στην αντίπαλο του νέου Αμερικάνου Προέδρου, είναι εύκολα αντιληπτό το γεγονός ότι η υποστήριξη στις Ελληνικές θέσεις τελείωσε.

Οι Αμερικάνοι μας παραδίδουν και επισήμως στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας με ότι σημαίνει αυτό κυρίως στο θέμα του χρέους και στην συμπεριφορά του ΔΝΤ.
Στα εθνικά θέματα ας ελπίσουμε ότι στο εκρηκτικό ταμπεραμέντο του Αμερικάνου Προέδρου, θα υπερισχύσει η δηλωμένη αντιπάθεια του προς τον μουσουλμανικό κόσμο (άρα και προς την Τουρκία), σε σχέση με  την ενόχληση του για την απροκάλυπτη στήριξη της Χίλαρυ Κλίντον από τους σημερινούς κυβερνώντες την Ελλάδα.

Γιώργος Τέσσης

Loutraki Blog

Υ.Γ. Δεν θεωρώ άξιο σχολιασμού ότι άνθρωποι που στήριξαν Τσίπρα, Καμμένο, Βαρουφάκη και Ζωή Κωνσταντοπούλου, να μιλούν για ανωριμότητα του Αμερικανικού λαού

.H σπορά του Τραμπ, ο Αλέξης και η κυριαρχία του λαϊκισμού

Όλο αυτό που συμβαίνει με τον Ντόναλντ Τραμπ και τη μεγαλειώδη πορεία του είναι πέρα και πάνω από το ποιος διαδέχεται τον Μπ. Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Είναι ο μεγάλος νικητής ανεξαρτήτως από το αν είναι ρατσιστής, βρόμικος, σεξιστής, οπαδός της Κου Κλουξ Κλαν, βίαιος ή… βιαστής, επικίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη. Είναι ο μεγάλος νικητής γιατί απλά κατάφερε να μετατρέψει τις αμερικανικές εκλογές σε σόου και να κυριαρχήσουν οι ιδέες του σε όλο τον πλανήτη.

Από εδώ και στο εξής τίποτε δεν θα είναι όπως χθες και αυτό δεν έχει σχέση με τον νικητή. Είναι κάτι βαθύτερο που περνά καθέτως και οριζοντίως τις κοινωνίες όλων των χωρών, ανεξαρτήτως ηπείρου.

Άλλωστε, ο πλανητάρχης συνήθως δεν είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Ακόμη και ο Τραμπ ακόμη και η Κλίντον βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα αμερικανικό σύστημα, σε ένα στενό κρατικό μηχανισμό από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς, όσο δυνατός κι αν είναι, όσο χαρισματικός. Ο Ομπάμα, π.χ. είναι ένας χαρισματικός ηγέτης ο οποίος, όμως, πολλές φορές βρήκε απέναντί του ένα σύστημα που δεν τον άφησε να κάνει πολλά.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που φέρνει ο Ντ. Τραμπ είναι η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος η οποία εμφανίστηκε νωρίτερα και σε άλλες χώρες, αλλά στις ΗΠΑ ήταν πρωτόγνωρη η έκτασή της. Και στην Ελλάδα ουσιαστικά αντισυστημική ψήφο είχαμε το 2015, με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, απλά ο κόσμος δεν κατάλαβε ότι τελικά ψήφιζε το πιο συστημικό κόμμα στην ιστορία της χώρας.

Οι λαοί όπου γης έχουν «μπουχτίσει» από το… πολιτικώς ορθόν. Η παγκοσμιοποίηση είναι η κύρια αιτία όπου ο πολίτης αισθάνεται ότι δεν έχει την τύχη του στα χέρια του. Έχουν χαθεί οι εθνικές ταυτότητες, έχει ισοπεδωθεί η πατρίδα και οι διάφορες «ενώσεις» λειτουργούν πολλές φορές διχαστικά. Η ΕΕ είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Αντί να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες όπου οι λαοί των χωρών – μελών θα ευημερούν, θα σκέφτονται ενωσιακά αλλά δεν θα χάσουν την ταυτότητά τους και την κληρονομία τους, οι Βρυξέλλες παίρνουν αποφάσεις που λειτουργούν ακριβώς το αντίθετο. Οι πολίτες αισθάνονται ότι χάνονται μέσα σε ένα ευρωπαϊκό χάος, ότι οι συνθήκες που δημιουργούνται τους κάνουν ξένους, αποξενωμένους από τις παραδόσεις τους.

Ταυτόχρονα δύο νέα στοιχεία έχουν εμφανιστεί και έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο είναι η κατάρρευση των πολιτικών συστημάτων, η μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό των χωρών. Η απουσία ηγετών έχει μετατρέψει τις εκλογές σε πασαρέλα ανίκανων και άσχετων πολιτικών που κάποια στιγμή ανέρχονται και καταλήγουν κυβερνήτες εκμεταλλευόμενοι το κενό.

 Καλή ώρα η Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του να κυριαρχούν. Αναρωτιούνται όλοι πως είναι δυνατόν ένα μάτσο αγράμματοι κι ανίκανοι, θαμώνες των Εξαρχείων να κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό. Είναι ακριβώς αυτό που ώθησε τους πολίτες να εμπιστευτούν την τύχη της χώρας στον Τσίπρα. 

Είναι η αίσθηση της απογοήτευσης από τα παλαιά πολιτικά κόμματα που δεν έκαναν τίποτε για να ανανεωθούν σε πρόσωπα και ιδέες. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκαν οι καλύτεροι χορηγοί του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ ή της Χρυσής Αυγής. Ομοίως, το κατεστημένο στις ΗΠΑ, τα εγκλήματα και οι αστοχίες, η εγκατάλειψη μεγάλης μερίδας του πληθυσμού ήταν αυτά που απογείωσαν τον Τραμπ. Στους λευκούς άνεργους, στους ημιμαθείς, σε όσους τους πέταξε το σύστημα εκτός στράφηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Επίσης, σε όσους θέλουν μια κλειστή, θρησκευόμενη χώρα που θα είναι «καθαρή».

Κι εδώ έρχεται το δεύτερο βασικό στοιχείο. Οι ξένοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες. Οι μετακινήσεις πληθυσμών είναι τεράστιες, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Οι πολίτες ξεβολεύτηκαν, φοβούνται, ανησυχούν με όσα γίνονται και στρέφονται στα άκρα, στους αντισυστημικούς πολιτικούς. Το έκανε η Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή, το κάνει η Ιταλία, η Γαλλία, πολλές άλλες χώρες και βεβαίως οι ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί πολίτες, ειδικά οι φτωχοί, θρησκευόμενοι λευκοί φοβούνται τα κύματα Μεξικάνων και γι’ αυτό στηρίζουν Τραμπ που λέει ότι θα τους διώξει.

Το ίδιο θα συμβεί και τα επόμενα χρόνια σε πολλές χώρες. Ο Τραμπ έριξε μια σπορά που σε έναν κόσμο ανακατεμένο, μπερδεμένο, ανήσυχο, φοβισμένο είναι σίγουρο ότι θα πιάσει. Ο περίεργος αυτός υποψήφιος, πέρα και πάνω από πολιτικούς κανόνες και στερεότυπα δεν απευθύνθηκε μόνο στους Αμερικανούς. Καλλιέργησε το μίσος και η σπορά του βρίσκεται σε όλο τον κόσμο, ειδικά σε χώρες φτωχές όπως η Ελλάδα. 

Οι αμερικανικές εκλογές επιβεβαίωσαν ότι ο λαϊκισμός έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη, ακόμη κι αν είναι επικίνδυνος ή στην καλύτερη περίπτωση σκοτεινός. Κι ότι οι συστημικοί υποψήφιοι, αυτοί που στηρίζονται από το κατεστημένο, από επιχειρηματίες, συμφέροντα… νταβατζήδες όπως λέμε εδώ στην Ψωροκώσταινα, θα χάνουν πάντα.

Η Ελλάδα, όπως και πολλές χώρες του κόσμου, χρειάζονται πραγματικούς ηγέτες. Που θα έχουν όραμα για τον τόπο τους και δεν θα είναι ευκαιριακοί παίκτες σε ένα πολιτικό παιχνίδι πόκερ που δεν έχει καμιά σημασία για το σύνολο της κοινωνίας. Όσο θα συνεχίζεται η έλλειψη μεγάλων πολιτικών ανδρών και γυναικών τόσο οι Τραμπ όλου του κόσμου θα σπέρνουν στο χωράφι του λαϊκισμού και θα παίρνουν τους καρπούς.