.Βενεζουέλα (το όραμα του Σύριζα για τα δικά μας)…

Στον 17ο χρόνο σοσιαλιστικής κυριαρχίας, η Βενεζουέλα αντανακλά όλες τις παθογένειες της τσαβικής κληρονομιάς αλλά και της μεταγενέστερης μαδουρικής διαχείρισης.

 Η «μουσική» στο Καράκας ακούγεται διαφορετικά. Η εγκληματικότητα στα ύψη. Λεηλασίες και ταραχές. Σπασμένα τζάμια, διαρρηγμένα λουκέτα, πλιάτσικο ο τρόπος επιβίωσης.  Απεργίες και κυκλοφοριακό χάος. Συγκεντρώσεις και αντι-συγκεντρώσεις. Πληθωρισμός τριψήφιος. Οικονομικός μαρασμός. Υγειονομική περίθαλψη προβληματική, ελλείψεις σε φάρμακα, ιατρικές ανησυχίες. Ουρές για τρόφιμα, διευρυνόμενος υποσιτισμός. Κατασταλτικά μέτρα για τους καταναλωτές. Μαύρη αγορά και παραοικονομία...

 Απολύσεις και απειλές σε όσους δημόσιους υπάλληλους τάσσονται με την αντιπολίτευση και υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Αποτυχημένες προσπάθειες διωγμού ξένων ανταποκριτών. Ένα οικονομικό μοντέλο μηδαμινής εγχώριας παραγωγής που στηρίχτηκε αποκλειστικά στο πετρέλαιο έφτασε να το εισάγει. Τα ανταλλακτικά, πλέον, δυσεύρετα. Διακοπές στην τροφοδοσία ρεύματος, χρόνια προβλήματα υδροδότησης. Σκηνές εξαθλίωσης.

Είναι όλα αυτά μία μυθοπλασία του ιμπεριαλιστικού κατεστημένου; Σαφώς και όχι. Ονομάζεται απελπισία και μπορεί να ειδωθεί ως ο κοινωνικός κανόνας. Η ανέχεια ένα τραύμα ανάμεσα σε άλλα. Η αδυναμία εγγραφής του προσωπικού βίου σε περιβάλλον  ειρήνευσης. Η απουσία της πληροφορίας. Το νεφελώδες μέλλον. Η αφαίρεση των απολαύσεων, του έρωτα και της διασκέδασης. Το σοκ της αγανάκτησης που γίνεται οικείο.

Είναι όμως και κάτι άλλο. Στη Βενεζουέλα γίνονται αντιληπτά σε ενεστώτα χρόνο τα αποτελέσματα που η ευρωπαϊκή –και όχι μόνο– ιντελιγκέντσια επιζητούσε να δει στην Ελλάδα. Οι ουρές  εκπροσώπων της ριζοσπαστικής Αριστεράς στις οποίες θα συνηθίζαμε.

Το μπολιβαριανό πείραμα που έφτασε στο τέλος του καθολικοποιώντας τη δυστυχία. Η υπενθύμιση πως δεν υπάρχει ανοιχτή κοινωνία χωρίς ανοιχτή οικονομία. Και μία εικόνα φυλαχτό: «Τα μωρά στα χαρτόκουτα, η σκέψη στις ζωοτροφές».