Ετσι όπως έχει υποβαθμιστεί αντικειμενικά ο κύριος σκοπός
της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, η σημασία της τα τελευταία χρόνια
επικεντρώνεται στον λόγο του εκάστοτε πρωθυπουργού στα εγκαίνια, στην ομιλία
του προς τις παραγωγικές τάξεις, στις οργανωμένες εκδηλώσεις από συνδικάτα και
άλλες ομάδες (όταν το αποφασίζουν) και στη συνέντευξη Τύπου που δίνει την
επόμενη ημέρα. Τα εγκαίνια της ΔΕΘ ολοκληρώνονται ως πολιτικό γεγονός με τις
παρουσίες και τις ομιλίες των ηγετών των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που ακολουθούν
αμέσως μετά την παρουσία του πρωθυπουργού.
Είναι φανερό ότι ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του προβληματίζονται ιδιαίτερα φέτος για την εμφάνισή του στη ΔΕΘ. Πρώτον, γιατί υπάρχει ακόμη στη συλλογική μνήμη το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που συνετέλεσε ιδιαίτερα στην κατάληψη (μέσω εκλογών, είναι η αλήθεια) της εξουσίας από τους Συρανέλ, δεύτερον, γιατί στο διάστημα που μεσολάβησε η κυβέρνηση έχει χάσει πολύ μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας της, τρίτον, γιατί είναι πολύ λίγα τα «όπλα» που διαθέτει ο πρωθυπουργός στη φαρέτρα του για να εξαγγείλει και να υποσχεθεί.
Η υπογραφή του λεγόμενου τρίτου μνημονίου από τον Αλ. Τσίπρα, όσα προηγήθηκαν και, ακόμη περισσότερο, όσα επακολούθησαν συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία κοινής πεποίθησης ότι οι δυνατότητες της ελληνικής κυβέρνησης να ακολουθήσει δική της πολιτική στην Ελλάδα της κρίσης είναι από περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Τα νούμερα είναι δεδομένα, οι στόχοι δεν μπορούν να αλλάξουν και γενικά η πραγματικότητα, μία και μοναδική.
Είναι φανερό ότι ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του προβληματίζονται ιδιαίτερα φέτος για την εμφάνισή του στη ΔΕΘ. Πρώτον, γιατί υπάρχει ακόμη στη συλλογική μνήμη το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που συνετέλεσε ιδιαίτερα στην κατάληψη (μέσω εκλογών, είναι η αλήθεια) της εξουσίας από τους Συρανέλ, δεύτερον, γιατί στο διάστημα που μεσολάβησε η κυβέρνηση έχει χάσει πολύ μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας της, τρίτον, γιατί είναι πολύ λίγα τα «όπλα» που διαθέτει ο πρωθυπουργός στη φαρέτρα του για να εξαγγείλει και να υποσχεθεί.
Η υπογραφή του λεγόμενου τρίτου μνημονίου από τον Αλ. Τσίπρα, όσα προηγήθηκαν και, ακόμη περισσότερο, όσα επακολούθησαν συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία κοινής πεποίθησης ότι οι δυνατότητες της ελληνικής κυβέρνησης να ακολουθήσει δική της πολιτική στην Ελλάδα της κρίσης είναι από περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Τα νούμερα είναι δεδομένα, οι στόχοι δεν μπορούν να αλλάξουν και γενικά η πραγματικότητα, μία και μοναδική.
Ο δρόμος που επιλέγει η
κυβέρνηση για να φτάσει στους στόχους αποτελεί δικό της θέμα και στην
προκειμένη περίπτωση η σημερινή έχει πάρει τις αποφάσεις της. Την
υπερφορολόγηση και την επίρριψη των βαρών στη μεσαία τάξη, την αποφυγή κάθε
μεταρρύθμισης στον δημόσιο τομέα και την προστασία των υπαλλήλων του, τη
δημιουργία ενός δικού της κρατικοκεντρικού καθεστώτος με στοιχεία από Τσάβες,
Ερντογάν και μαρξιστικές πρακτικές, τη διπλή γλώσσα για τις επενδύσεις και την
ισοπέδωση προς τα κάτω.
Υπ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, ο πρωθυπουργός δεν έχει μεγάλη γκάμα διακηρύξεων και υποσχέσεων, όσο και να προσπαθήσει να διανθίσει τις ομιλίες του με προσδοκίες για καλύτερες μέρες, προκειμένου να ενθουσιάσει τα πλήθη από το βήμα της ΔΕΘ. Οι επανειλημμένες συσκέψεις και τα άτυπα υπουργικά συμβούλια που συγκαλεί δείχνουν τον προβληματισμό του. Κατ’ αναλογία, όμως, το ίδιο συμβαίνει και με τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον εκείνων που κινούνται στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και απορρίπτουν τον λαϊκισμό. Αδυνατούν να καταφύγουν σε υποσχέσεις που γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να εκπληρωθούν και το πολύ πολύ οι ηγέτες τους να αναδείξουν τα λάθη και τις ανεπάρκειες της κυβερνητικής διαχείρισης. Πολιτικά, δηλαδή, θα είναι μία ΔΕΘ περιορισμένων δυνατοτήτων.
Υπ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, ο πρωθυπουργός δεν έχει μεγάλη γκάμα διακηρύξεων και υποσχέσεων, όσο και να προσπαθήσει να διανθίσει τις ομιλίες του με προσδοκίες για καλύτερες μέρες, προκειμένου να ενθουσιάσει τα πλήθη από το βήμα της ΔΕΘ. Οι επανειλημμένες συσκέψεις και τα άτυπα υπουργικά συμβούλια που συγκαλεί δείχνουν τον προβληματισμό του. Κατ’ αναλογία, όμως, το ίδιο συμβαίνει και με τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον εκείνων που κινούνται στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και απορρίπτουν τον λαϊκισμό. Αδυνατούν να καταφύγουν σε υποσχέσεις που γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να εκπληρωθούν και το πολύ πολύ οι ηγέτες τους να αναδείξουν τα λάθη και τις ανεπάρκειες της κυβερνητικής διαχείρισης. Πολιτικά, δηλαδή, θα είναι μία ΔΕΘ περιορισμένων δυνατοτήτων.
