Το Brexit είναι γεγονός. Οι τεκτονικοί σεισμοί παγκοσμίως είναι μια πραγματικότητα και το
ντόμινο των εξελίξεων κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Η αδυναμία απάντησης
στην οικονομική κρίση πριν απ’ όλα οδηγεί στην αποσύνθεση την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το σοκ ήρθε. Από τις συνεχόμενες διευρύνσεις της Ενωμένης Ευρώπης για πρώτη
φορά και μάλιστα μια μεγάλη δύναμη αποφασίζει να φύγει με απόφαση των ίδιων των
πολιτών και όχι μιας κυβέρνησης. Από μόνο του αυτό το γεγονός είναι ιστορικό
και αποτελεί τομή στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.
Αποδεικνύεται
ότι δεν μπορείς να πηγαίνεις εσαεί κόντρα στην πραγματικότητα και να αγνοείς
την περιθωριοποίηση των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και τη διάλυση της
μεσαίας τάξης. Κάποια στιγμή το καπάκι της χύτρας από την πολλή συμπίεση θα
εκραγεί. Αυτό συνέβη στη Βρετανία και αυτό είναι ένα ηχηρό χαστούκι για τις
κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ.
Και εδώ
αρχίζουν τα δύσκολα για τη χώρα μας και το πολιτικό της σύστημα. Τσίπρας και
Μητσοτάκης βρίσκονται σε πλήρη αμηχανία. Οι πρώτες αντιδράσεις τους και
δηλώσεις τους είναι χαρακτηριστικές. Χρειαζόμαστε καλύτερη Ευρώπη λέει ο
πρωθυπουργός, χρειάζεται γενναία αυτοκριτική λέει ο Μητσοτάκης. Ο φόβος των δύο
ηγετών για την πολιτική αβεβαιότητα στη χώρα μας είναι εμφανής. Είναι κάτι
παραπάνω από βέβαιο ότι ανησυχούν για το πώς θα εισπράξουν οι Έλληνες πολίτες
το αποτέλεσμα του Βρετανικού δημοψηφίσματος, όταν οι ίδιοι πέρσι ψήφισαν όχι σε
νέο μνημόνιο και τελικά ο Τσίπρας παραβίασε τη λαϊκή εντολή.
Σ’ αυτό το
σημείο θα βγουν και όλα τα κουσούρια του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των
ελίτ στην επιφάνεια. Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας
υπήρξε ένας τυφλοσούρτης που κατάντησε ένα αδειανό πουκάμισο και όχι μόνο αυτό,
αλλά μετατράπηκε και σε όργανο επιβολής και αποδοχής των μνημονίων.
Τώρα πια το
πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα εκ των πραγμάτων θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις και
απαντήσεις προς τον Ελληνικό λαό για το γεγονός ότι ζητούσε μονίμως θυσίες για
να παραμείνουμε στην Ευρώπη η οποία αποσυντίθεται από μόνη της. Το ερώτημα από
τα θύματα της κρίσης, από τη φτωχοποιημένη Ελληνική κοινωνία είναι σαφές: Γιατί
θα πρέπει να υποστώ τα μνημόνια για να μείνω σε μια Ευρώπη που διαλύεται από
μόνη της;
Οι εύκολες απαντήσεις που στηρίζονται αποκλειστικά στο φόβο ότι
θα είμαστε χειρότερα έχουν περιορισμένο ορίζοντα. Θα πιάσουν μια δυο τρεις
φορές. Δεν μπορείς να κυβερνάς ένα λαό μονίμως με το φόβο του χειρότερου που θα
έρθει όταν ο δρόμος που ακολουθούμε έχει ήδη πορεία από το κακό στο χειρότερο.
Και αυτή θα είναι η πιο δύσκολη εξίσωση που ξεπερνάει τους σκυλοκαβγάδες που
γίνονται για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.Τα γεγονότα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο μας ξεπερνούν για ακόμα μια φορά και δεν μπορείς να υπεκφεύγεις απ’ αυτά με πολιτικαντισμούς ούτε με ανέξοδες υποσχέσεις που περίπου καταντάνε εκκλήσεις προς τον κάθε Σόιμπλε να συνετιστεί. Είναι και αυτό ένα είδος ουτοπίας και αυτό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται και γι’ αυτό κανένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει λαϊκό ρεύμα υπέρ του. Το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι εγκλωβισμένο στα αδιέξοδα της ίδιας της Ευρώπης. Ας μην κάνει το λάθος να υποτιμήσει ότι το λαϊκό ένστικτο και αισθητήριο το αντιλαμβάνεται μια χαρά αυτό.
