.Για την ελπίδα, ρε γαμώτο

Το Σαλίνα, είναι ένα από τα νησιά του Αιόλου στην Σικελία, εκατοντάδες χιλιόμετρα από την Αθήνα. Αλλά η σκέψη πολλών από όσους συμμετέχουν στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, το οποίο διοργανώνουν κάθε χρόνο οι περίφημοι αδελφοί Ταβιάνι, είναι αλλού. Είμαι ο μόνος Έλληνας που βρέθηκα στο νησί, με ευκαιρία την ειδική,τιμητική προβολή της «Νονάς» στο Φεστιβάλ: όμως η συζήτηση είναι για την Ελλάδα και τις σημερινές εκλογές.

Δεν είμαστε ο μοναδικός λαός που βράζει στο ζουμί του. Ακόμη και οι Ιταλοί, που φημίζονται για την εξωστρεφή τους κουλτούρα και την προσήλωση τους στην Ευρώπη,δεν ασχολούνται τα τελευταία χρόνια παρά με τον Μπερλουσκόνι και τα άλλα σκάνδαλα τους. Αλλά είναι διαφορετικά τα πράγματα σε αυτό το Φεστιβάλ στην όμορφη «Δίδυμη», όπως αποκάλεσαν το Σαλίνα οι Αρχαίοι Έλληνες που το αποίκισαν, εξαιτίας των διδύμων, ανενεργών σήμερα, ηφαιστείων  που δεσπόζουν στο νησάκι.

Το πρόγραμμα των προβολών είναι φέτος γεμάτο με ντοκιμαντέρ για την Συρία, τους πρόσφυγες και άλλα διεθνή προβλήματα. Και οι συμμετέχοντες, από όλον τον κόσμο, ενδιαφέρονται για τις εξελίξεις στην Ελλάδα γιατί αντιλαμβάνονται ότι κατά κάποιο τρόπο παίζεται και το δικό τους μέλλον.

 «Αν δεν είχε υπάρξει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα,δεν θα είχε εκλεγεί ο Κόρμπιν πρόεδρος των Εργατικών στην Μεγάλη Βρετανία», συμπεραίνει ένας από τους συμμετέχοντες.«Η ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κυριαρχεί στην Ευρώπη χτίζεται λιθαράκι με λιθαράκι. Και το πρώτο το βάλατε εσείς στην Ελλάδα».

Πρέπει κάποια στιγμή να δούμε τη μεγάλη εικόνα: δεν είναι από συνήθεια ότι μια σειρά από ηγέτες και πολιτικοί της Ευρώπης έτρεξαν να υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές εκλογές. Όχι μόνο ο Ιγκλέσιας των Podemos, ο Γκίζι του Die Linke ή ο Λοράν του ΚΚ Γαλλίας αλλά ακόμα και αυτή η Σκα Κέλερ, η Γερμανίδα συμπρόεδρος των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο.

 Και αυτή, για την απόφαση της να εμφανιστεί και να μιλήσει στην κεντρική, προχθεσινή εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Πλατεία Συντάγματος, θα αντιμετωπίσει μεγάλες αντιδράσεις στο κόμμα της, από την ισχυρή δεξιά πτέρυγα των Πρασίνων. Τα ίδια μεγάλα ρίσκα παίρνουν όχι μόνο οι αριστεροί σοσιαλιστές που τάσσονται δημοσίως υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι Podemos που έχουν σε λίγους μήνες εκλογές.

Δεν είναι ότι στο εσωτερικό των Ισπανών δεν υπάρχουν αντιδράσεις ή και σοβαρές επιφυλάξεις για την διαπραγματευτική στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης,για το μνημόνιο που τελικώς υπεγράφη ή για ό,τι άλλο μπορεί κανείς να καταλογίσει στην προηγούμενη κυβέρνηση για όσα έκανε ή δεν έκανε στην εξάμηνη θητεία της. Για την ακρίβεια,οι αριστεροί στην Ευρώπη έχουν ακριβώς τις ίδιες επιφυλάξεις και κριτικές με αυτές που ακούμε στην Ελλάδα.

Όλοι όμως καταλαβαίνουν ότι από την μάχη που δόθηκε  προκλήθηκαν τα πρώτα ρήγματα και ότι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα σήμαινε πλήρη επικράτηση των πιο ακραίων συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Γι αυτό και στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τι θα γίνει την Δευτέρα, αν η ΝΔ κερδίσει και ο 'Αδωνις βγει από τη γιάφκα που βρίσκεται τον τελευταίο μήνα κρυμμένος. Απλά πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν πρέπει, είτε με μια ψήφο διαμαρτυρίας ή την αποχή, να δολοφονήσουμε την ελπίδα. 

.Οι «27», η εξής μία και τα capital controls

Υπάρχει μία και μόνη προϋπόθεση για την επιστροφή της ελευθερίας στην κίνηση κεφαλαίων: η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις προοπτικές της οικονομίας, στις προθέσεις της κυβέρνησης και στη φερεγγυότητα των τραπεζών. Πρέπει όμως να συντρέχουν όλοι οι παραπάνω λόγοι και να μην υπάρχει καμία αμφιβολία.

Ποιος είναι ο κοντινότερος ορίζοντας; Μέχρι πρότινος πίστευα ότι σε 8 με 12 μήνες η εμπιστοσύνη θα είχε αποκατασταθεί επαρκώς. Υπελόγιζα ότι η κυβέρνηση θα περάσει ένα ισχυρότατο τεστ αξιοπιστίας την άνοιξη του 2017. Εφόσον η πλειοψηφία θα ήταν, προσέθετα στον συλλογισμό, σε θέση να σταθεί στα πόδια της την ίδια περίοδο, τότε η εμπιστοσύνη των καταθετών θα διευκολυνόταν.

Η επιβεβαίωση του Brexit σκίασε τον ορίζοντα. Είναι πιθανόν τώρα ότι οι έλεγχοι κεφαλαίων θα διατηρηθούν για διάστημα μέχρι και 24 μηνών. Είναι ο χρόνος που όλοι, σήμερα, υπολογίζουν ότι θα χρειαστεί για να ηρεμήσουν οι αγορές, και είναι ο ίδιος που απαιτείται για να ολοκληρωθεί η νέα κατάσταση σχέσεων μεταξύ της Βρετανίας και των 27 κρατών της Ενωσης.

Η Ελλάδα είναι πιασμένη στη φάκα της στασιμότητας. Η οικονομία της είναι παγιδευμένη. Παγιδεύτηκε στο τρίτο μνημόνιο και πριν συμβεί αυτό παγιδευτήκαμε στα capital controls. Ως αποτέλεσμα της αρχικής αναταραχής, που προκλήθηκε με τη δήθεν νέα διαπραγμάτευση της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, η οικονομία έχασε την εύθραυστη, αλλά πραγματική, επιστροφή των ευκαιριών που συνοδεύουν το γύρισμα σε θετικό έδαφος των κύριων μεταβλητών της οικονομίας.

Αποδεικνύεται, για πολλοστή φορά στην περίπτωσή μας, ότι δεν πρέπει ποτέ να χάνεις μία ευκαιρία όταν εμφανίζεται, γιατί δεν γνωρίζεις ούτε αν θα εμφανιστεί ξανά, ούτε αν δεν συμβεί κάτι που θα ακυρώνει την, έστω με καθυστέρηση, δεύτερη ευκαιρία.

Είναι πλέον σαφές ότι η παγίδα της ύφεσης σε συνδυασμό με την απαγόρευση στην ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων είναι ο χειρότερος συνδυασμός. Ακόμη χειρότερα, μπορεί ο κ. Τσίπρας να πήρε με την πρώτη αξιολόγηση την έγκριση για τη συνέχιση της χρηματοδότησης του ελληνικού προγράμματος, δεν πήρε όμως την τόσο επιθυμητή γι’ αυτόν λύση στο χρέος. 

Αντιθέτως, οι υπουργοί του Γιούρογκρουπ επικυρώνουν την ανάλυση του ΔΝΤ ότι δηλαδή το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, αλλά λένε πως το Ταμείο έχει άδικο να ζητεί την άμεση συμφωνία για την τρίτη αναδιάρθρωση.

Υπάρχει μία ακόμη διάσταση των προβλημάτων που έφεραν οι κεφαλαιακοί έλεγχοι. Πολλά δισεκατομμύρια ευρώ που ανήκουν σε κατοίκους αυτής της χώρας έχουν φύγει από το τραπεζικό σύστημα. Τα περισσότερα έχουν τοποθετηθεί σε αξίες των κρατών του ευρωβορρά. Κάποια άλλα φυλάσσονται σε στρώματα και σε σεντούκια. Βλέπετε εσείς κάποιον λόγο για τον οποίον όλοι αυτοί θα εμπιστευτούν σύντομα τον ελληνικό τραπεζικό λογαριασμό τους; Εγώ πάντως δεν βλέπω κανέναν. Δυστυχώς! 

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Η «νέα διαπλοκή» του Τσίπρα

Σε εξέλιξη βρίσκεται η πλήρης ανατροπή του χάρτη των μέσων ενημέρωσης με τη δημιουργία νέων «νταβατζήδων» που θα βάλουν το χεράκι τους για την πλήρη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό, σε αντάλλαγμα της άδειας που θα πάρουν.

Τις τελευταίες εβδομάδες το παιχνίδι που παίζεται είναι βρόμικο, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, ταξίματα, αδειάσματα, υπόγειες διεργασίες κι ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη μια δήθεν διάφανη διαδικασία για τη χορήγηση τηλεοπτικών αδειών. Αυτό που φαίνεται πάντως είναι ότι το 2017 θα βρει τη χώρα με ένα εντελώς διαφορετικό τηλεοπτικό ή εκδοτικό σκηνικό. Με νέους παίκτες στα μέσα ενημέρωσης, με λουκέτα σε μεγάλα «μαγαζιά» και με το στήσιμο άλλων επιχειρήσεων από επιχειρηματίες που δεν φημίζονται για τις… "καθαρές τους δουλειές".

«Οι τηλεοπτικές άδειες έχουν ήδη μοιραστεί και θα είναι τέσσερις συν μία», λένε άνθρωποι που ξέρουν τι γίνεται στο προσκήνιο και το παρασκήνιο. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση το έχει στήσει το παιχνιδάκι προσφέροντας στο πιάτο την τηλεόραση των επόμενων ετών που θα έχει, εννοείται, ευνοϊκές διαθέσεις στο καθεστώς Τσίπρα – Παππά. Άδειες φαίνεται ότι θα πάρουν ο ΑΝΤ1 του Κυριακού, το Star του Βαρδινογιάννη, ο Alpha του Κοντομηνά με… λιμανίσια βοήθεια βαρέων βαρών και ο Αλαφούζος. Κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι στην εξίσωση μπαίνει και ο επιχειρηματίας Χρήστος Καλογρίτσας ο οποίος θέλει και κανάλι εκτός από την εφημερίδα Πρώτη που θα χρηματοδοτήσει. Σκοπός η δημιουργία ενός «συγκροτήματος ΣΥΡΙΖΑ» που τόσο πολύ επιθυμούν στο Μαξίμου.

Τι λείπει από το νέο εκδοτικό – τηλεοπτικό σκηνικό; Λείπουν τα δύο παραδοσιακά μαγαζιά, ο όμιλος ΔΟΛ του Ψυχάρη και ο Πήγασος του Μπόμπολα, οι οποίοι είναι μαζί και στο Mega που ψυχορραγεί. Φαίνεται ότι Ψυχάρης και Μπόμπολας αποτελούν τους δύο στόχους της κυβέρνησης η οποία θα τους «εξαφανίσει» έχοντας ως βασικό όπλο τα τεράστια χρέη τους στις τράπεζες. 

Κι άλλοι έχουν βέβαια χρέη, όμως, οι δύο «νταβατζήδες» από τα παλιά θα παίξουν δυνατά στο επικοινωνιακό παιχνίδι που έχει στήσει ο Τσίπρας και η ομάδα του. Δεν είναι και δύσκολο να περάσεις στον κόσμο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε να κλείσει τους δύο «διαπλεκόμενους» των μίντια, ασχέτως αν αυτοί θα αντικατασταθούν από χειρότερους. Σημασία έχει ότι ο ελληνικός λαός θα «απαλλαγεί» από τους «νταβατζήδες», από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, το Έθνος, το Βήμα και όλους εκείνους που ταυτίστηκαν τα τελευταία χρόνια με τη λεγόμενη «διαπλεκόμενη δημοσιογραφία».

Και βέβαια κανείς δεν ενδιαφέρεται από την κυβέρνηση για τους χιλιάδες άνεργους καθώς μόνο κάποιοι θα βρουν δουλειά στα νέα «νταβατζίδικα μαγαζιά» και θα υπηρετήσουν το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ. Οι άλλοι θα προστεθούν στις στρατιές των ανέργων.

Όσο για τα αφεντικά, δηλαδή τον Ψυχάρη και τον Μπόμπολα, αυτοί δεν έχουν πρόβλημα καθώς διαθέτουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό και σίγουρα δεν θα πεινάσουν. Το πολύ – πολύ να στήσουν καμιά νέα εφημερίδα για να πάρουν καμιά διαφημισούλα, αφήνοντας χιλιάδες σημερινούς εργαζόμενους χωρίς αποζημιώσεις και με αρκετούς μήνες απλήρωτους.

Το αστείο είναι ότι ακόμη και σήμερα οι «χαμένοι» της υπόθεσης συζητούν με το σύστημα Μαξίμου και πιστεύουν στις υποσχέσεις που τους δίνει ο Παππάς ο οποίος θα τους αδειάσει χωρίς… σάλιο. Έτσι, τη μια είναι με την κυβέρνηση και την άλλη κάνουν αντιπολίτευση.

Για δείτε σήμερα το Βήμα που ενώ είχε μέρες να κάνει κριτική ξαφνικά θυμήθηκε τον «μικρό Αλέξη». Όσο για τη ναυαρχίδα του Μπόμπολα, το Έθνος, αυτή έχει παραδοθεί από πέρυσι στον Τσίπρα κι έχει γίνει χειρότερη από την «Αυγή» μόνο και μόνο με τις υποσχέσεις που τους έδωσε ο Παππάς και η παρέα του.

Είναι σίγουρο, λοιπόν, ότι ένα νέο μιντιακό σύστημα στήνεται, πλήρως παραδομένο στην ομάδα του Μαξίμου που φτιάχνει ένα εκδοτικό-επιχειρηματικό μαγαζί για να το χρησιμοποιήσει ώστε να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό. Στη ΝΔ κοιμούνται με τα τσαρούχια, ο λαός νομίζει ότι γίνεται εξυγίανση και ο Τσίπρας γελάει με τους χαζούς που τον θεωρούν αριστερό.

Κι όπως έλεγε μια μεγάλη μορφή της δημοσιογραφίας στην Αμερική «καληνύχτα και καλή τύχη».

.Με Τσάκισμα μισθωτών και συνταξιούχων άρχισε η ανάπτυξη

Οι πρώτες εικόνες της ανάπτυξης που ήρθε με την υπογραφή του αριστερού μνημονίου αποτυπώθηκαν στα ΑΤΜ με τους συνταξιούχους να πηγαίνουν να παίρνουν τις συντάξεις τους, αλλά και τους μισθωτούς να αντιλαμβάνονται πόσο κορόιδα έπεσαν που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Το πραγματικό σοκ ξεκίνησε με όσους χάνουν εντελώς το ΕΚΑΣ, όσους το παίρνουν πετσοκομμένο και όσους θα χάσουν το μέρισμα που έπαιρναν από το ΜΤΠΥ.

150.000 χαμηλοσυνταξιούχοι έπαθαν σοκ με το ΕΚΑΣ που έχασαν το 40%. Σε ένα μήνα θα ακολουθήσει η «ψυχρολουσία» της περικοπής των επικουρικών για 250.000 δικαιούχους με μηνιαίες συντάξιμες αποδοχές από 1.300 ευρώ μεικτά (περίπου 1.180 καθαρά) και άνω.

Τον Σεπτέμβριο αναμένονται για 284.000 συνταξιούχους περικοπές από 11% έως και 63% στο μέρισμα από το Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων. Ενώ χιλιάδες μισθωτοί παίρνουν μικρότερο μισθό λόγω αυξημένης παρακράτησης.

Και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε. Έρχεται το μαύρο φθινόπωρο και δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.

Οι πρώτες συνέπειες του Μνημονίου γίνονται αντιληπτές από τον κόσμο που χάρη στην επικοινωνιακή πολιτική του Μαξίμου νόμιζε ότι αυτά που ψηφίστηκαν στη Βουλή πριν μερικές εβδομάδες αφορούσαν άλλους. Τώρα θα μάθουν ότι ο Τσίπρας δεν είναι το «καλό παιδί που αγωνίζεται και τον πολεμάνε οι ξένοι». Ούτε ότι ο «Κατρούγκαλος είναι ένας ευγενής και κομψευόμενος κύριος που έδωσε μάχη με την τρόικα».

Όλα αυτά είναι μπούρδες για τους χαχόλους που πιστεύουν ακόμη στην αριστερή ηθική και τον Τσιπραίϊκο πατριωτισμό που ουδεμία σχέση έχει με αυτό που εννοούμε εμείς πατριωτισμό. Όπως λέει και κάποιος που ξέρει καλά την κατάσταση «Ο Τσίπρας έχει σκύψει το κεφάλι στην Ευρώπη. Ό,τι του δίνουν τα υπογράφει. Ακόμη κι αυτά που δεν του ζητούν αυτός τα υπογράφει».

Οι συνταξιούχοι δυστυχώς βρίσκονται μπροστά στη δύσκολη θέση να υποστούν μια νέα θυσία εξαιτίας της καταστροφικής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που κόστισε περί τα 100 δισ. σε ένα χρόνο. Δεν φταίει κανείς, φταίει μόνο η ευκολία με την οποία ο λαός πιστεύει τους πολιτικούς απατεώνες. Στο ταμείο, όμως, οι πολιτικοί απατεώνες δεν υπάρχουν. Έχουν κρυφτεί.

.Ευρωπαϊκή Ένωση: Η ζωή χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο

Οι ηγέτες της Ευρώπης πραγματοποίησαν την πρώτη σύνοδο κορυφής σε 43 χρόνια χωρίς τη Βρετανία και κινήθηκαν γρήγορα σε μια προσπάθεια να πάρουν τον έλεγχο σε αυτό που χαρακτήρισαν - με διπλωματική γλώσσα- ως "νέα κατάσταση" που αντιμετωπίζει η ήπειρος.

Η συνάντηση ήρθε μετά από ένα δείπνο την Τρίτη το βράδυ με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, κατά την οποία το Ηνωμένο Βασίλειο και η ΕΕ είπαν ουσιαστικά το «αντίο», συμφωνώντας ότι η απόφαση των βρετανών ψηφοφόρων στο δημοψήφισμα της περασμένης εβδομάδας πρέπει να γίνει σεβαστή.

Η σημερινή αποστολή ήταν το υπόλοιπο μπλοκ να προχωρήσει - και να δείξει ότι είχε λάβει το μήνυμα από τους βρετανούς ψηφοφόρους. «Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη που είναι δυσαρεστημένοι με την τρέχουσα κατάσταση και οι οποίοι περιμένουν από εμάς να κάνουμε κάτι καλύτερο", δήλωσε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ στους δημοσιογράφους μετά τη λήξη της συνεδρίασης.

Αυτός και ο Πρόεδρος της Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είπαν ότι η Βρετανία έπρεπε να κάνει την επόμενη κίνηση στο ιστορικό διαζύγιο, κοινοποιώντας επισήμως στην ΕΕ την απόφασή της να φύγει. Μέχρι τότε, όπως είπαν, δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν διαπραγματεύσεις για οποιεσδήποτε μελλοντικές σχέσεις μεταξύ της Βρετανίας και της ΕΕ. Ενώ η ΕΕ ήθελε να έχει το Ηνωμένο Βασίλειο ως «στενό εταίρο στο εγγύς μέλλον» είπε ο Τουσκ, η Βρετανία θα πρέπει να παίξει με τους κανόνες.

Ο Τουσκ δήλωσε ότι οι ηγέτες "κατέστησαν σαφές» ότι η πρόσβαση στην ενιαία αγορά της ΕΕ για τη Βρετανία εξαρτάται από το σεβασμό των θεμελιωδών αρχών της ΕΕ - συμπεριλαμβανομένης της ελεύθερης κυκλοφορίας των ατόμων και των εργαζομένων, ένα σημαντικό ζήτημα στην εκστρατεία του Brexit. Και πρόσθεσε: «Δεν θα υπάρξει ενιαία αγορά à la carte». Η ρητορική από όλες τις πλευρές συνέχισε να θυμίζει τη μεταφορά για το τέλος ενός γάμου.

«Δεν αφορά αυτόν σήμερα», δήλωσε η πρόεδρος της Λιθουανίας, Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε, αναφερόμενη στον Κάμερον, καθώς έφτανε στη συνεδρίαση. «Σήμερα αφορά εμάς». Ο

Βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ δήλωσε ότι το δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασιλείου έδειξε ότι οι ηγέτες της ΕΕ πρέπει να σταματήσουν να κατηγορούν την ΕΕ όταν τα πράγματα πάνε στραβά. «Διαφορετικά», είπε ο Μισέλ», «δεν θα πρέπει να είμαστε έκπληκτοι για την άνοδο του λαϊκισμού στην Ευρώπη». 

Οι ηγέτες των 27 εθνών που θα παραμείνουν στην ΕΕ προσπάθησαν να κάνουν μια επίδειξη αλληλεγγύης, κάνοντας γρήγορες κινήσεις. Εξέδωσαν μια σύντομη δήλωση, λέγοντας ότι είχαν αποδεχτεί την απόφαση της Βρετανίας με «λύπη». Αλλά απαίτησαν επίσης η διαδικασία του διαζυγίου να κινηθεί με έναν «ομαλό τρόπο» για τον τερματισμό της αβεβαιότητας που αντιμετωπίζουν οι παγκόσμιες αγορές.

«'Ελεγχος πραγματικότητας»

Αλλά η κύρια εστίαση ήταν στο τι σχεδιάζεται για το υπόλοιπο μπλοκ. «Είμαστε αποφασισμένοι να παραμείνουμε ενωμένοι και να εργαστούμε στο πλαίσιο της ΕΕ για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του 21ου αιώνα», ανέφερε η δήλωση επτά σημείων. Όντας σε εγρήγορση σχετικά με το πρωτόκολλο, οι αξιωματούχοι της ΕΕ φρόντισαν να χαρακτηρίσουν τη σύνοδο μια «άτυπη συνάντηση» και όχι μια επίσημη σύνοδο κορυφής, γιατί η Βρετανία εξακολουθεί να είναι τεχνικά μέλος.

Η συνάντηση χαρακτηρίσθηκε από τον Τουσκ ως η έναρξη μιας μακράς διαδικασίας και οι ηγέτες συμφώνησαν να ξεκινήσουν έναν «πολιτικό προβληματισμό για το μέλλον». Θα μπορούσε να είναι μια δύσκολη διαδικασία επούλωσης, είπαν μερικοί ηγέτες. «Όσον αφορά εμάς τους σοσιαλδημοκράτες, νομίζω ότι χρειαζόμαστε έναν έλεγχο της πραγματικότητας», δήλωσε ο πρωθυπουργός της Μάλτας, Τζόζεφ Μούσκατ. «Όπως και στην περίπτωση των συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη, τα περισσότερα από τα κόμματά μας έχουν καταλήξει να γίνονται αντιληπτά ως ελίτ, να είναι εκεί για όλους εκτός από το εκλογικό μας σώμα, για όλους εκτός από τον λαό και να κατηγορούν τους ανθρώπους που ανησυχούν για τη μετανάστευση ότι είναι ρατσιστές».

Οι ηγέτες υποσχέθηκαν να επανεξετάσουν το θέμα στη σύνοδο κορυφής στη Σλοβακία το Σεπτέμβριο. Η απόφαση να συναντηθούν εκτός των Βρυξελλών είχε ως στόχο να στείλει το μήνυμα ότι οι ηγέτες και οι αξιωματούχοι της ΕΕ ενδέχεται να χρειαστεί να βγαίνουν εκτός πιο συχνά. Θα μπορούσε επίσης να σημάνει ότι θα πρέπει να δοθεί περισσότερος λόγος στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης σε θέματα που είναι παραδοσιακά ο τομέας των βασικών ευρωπαϊκών δυνάμεων, όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία.

Ο φόβος δεν έχει αποτέλεσμα

Η Σλοβακία, της οποίας οι θέσεις για τις μεταναστευτικές πολιτικές της Ευρώπης έχουν αποκλίνει αισθητά από εκείνες της Επιτροπής και των δυτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων, θα αναλάβει την εκ περιτροπής προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ την επόμενη εβδομάδα. Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ χαρακτήρισε τη συνάντηση ένα «νέο ξεκίνημα» και είπε ότι «η Ευρώπη πρέπει να δείξει την σταθερότητα, την αλληλεγγύη της, την ικανότητά της να προτείνει πρωτοβουλίες για και με τους Ευρωπαίους».

Υπήρχαν ενδείξεις ότι το κοινό μήνυμα της Τετάρτης συγκαλύπτει τις διαφορές για το πώς να προχωρήσουν. Ορισμένες χώρες, υπό την ηγεσία της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας, προωθούν μια μεγαλύτερη ολοκλήρωση μεταξύ των χωρών της ΕΕ, ενώ άλλες - κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη- είπαν ότι υπάρχει ανάγκη να προσχωρήσουν αργά. «Χτίζοντας μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, είναι το τέλος της Ευρώπης», δήλωσε η Πρωθυπουργός της Πολωνίας Μπεάτα Σίντλο. 

«Αν οι πολιτικοί αισθάνονται έντονα για την ενότητα, και αυτό αφορά και τις 27 χώρες, θα πρέπει να απαλλαγούμε από την ιδέα μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων ή την έννοια των ελίτ». Και πρόσθεσε: «Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα από τους ευρωσκεπτικιστές στην Πολωνία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία ή την Τσεχική Δημοκρατία. Σήμερα τα προβλήματα είναι στην παλιά Ένωση».

Η ώθηση Τετάρτη ήταν να τονίσουν τις θετικές πτυχές της Ένωσης - την παροχή της ειρήνης και της σταθερότητας - χωρίς να αυξήσουν τις ανησυχίες για όσους έχουν επιφυλάξεις για βαθύτερη, πιο γρήγορα ολοκλήρωση. «Δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε μόνο το φόβο για να πείσουμε για ‘περισσότερη Ευρώπη’», είπε ένας Γάλλος αξιωματούχος κατά τη σύνοδο κορυφής. «Αυτό δεν λειτούργησε στη Βρετανία και πρέπει να αφορά αυτό που η Ευρώπη κάνει σωστά και πώς μπορεί να είναι θετικό για τους ανθρώπους».

Σε ένα blog post την Τετάρτη, ο Λιθουανός Ευρωπαίος Επίτροπος για την υγεία και την ασφάλεια των τροφίμων, Βιτένις Αντριουκαΐτις, είπε ότι ήταν καιρός οι χώρες να αρχίσουν την εξεύρεση τρόπων για να καθορίσουν την ΕΕ και να σταματήσουν «την κακοφωνία και τις συνεχείς κατηγορίες κατά των Βρυξελλών».

.Pεαλισμός μαρτυρίας – όχι ιδεολογήματα

Δ​​εν προδίδει σοβαρότητα να οργανώνουμε «Mεγάλη Σύνοδο» των Oρθόδοξων ανά τον κόσμο Eκκλησιών, χωρίς να έχουμε διασαφήσει ποια είναι τα στοιχεία ή γνωρίσματα που καθιστούν μια τοπική χριστιανική Eκκλησία «Oρθόδοξη»: Eίναι η πιστότητα στο «γράμμα» κάποιων ιδεολογικών «αρχών» (δογμάτων), πιστότητα σε κείμενα - πηγές μιας ιδεολογίας; Eίναι η εκκλησιαστική «Oρθοδοξία» το αντίστοιχο της μαρξιστικής ή της φροϋδικής «ορθοδοξίας»;

Mήπως είναι εθνική ιδιότητα η εκκλησιαστική Oρθοδοξία: η από αιώνων πολλών «επικρατούσα θρησκεία» σε ένα έθνος - κράτος, φολκλορικό στοιχείο ταυτισμένο με την ιστορική ιδιοπροσωπία και τη συναισθηματική ιδιοσυγκρασία ή τους παγιωμένους εθισμούς ενός λαού; Σήμερα μιλάμε για «ορθόδοξες εκκλησίες», που διακρίνονται με κριτήρια την εθνικότητα: ρωσική, σερβική, βουλγαρική, ελλαδική κ.λπ. εκκλησία. Tις χαρακτηρίζουμε «αυτοκέφαλες», που σημαίνει την απόλυτη αυτονομία και αυτοτέλεια της καθεμιάς, με μοναδικό κοινό γνώρισμα: τη σύμπτωση σε κάποιες ιδεολογικές παραδοχές. 

[H γλώσσα η εκφραστική της κοινωνίας της εμπειρίας (λειτουργική δραματουργία, λειτουργικό μέλος, ζωγραφική, αρχιτεκτονική, η πρακτική της εξομολόγησης, της μετοχής στην Eυχαριστία) έχουν τόσο παραλλάξει σε κάθε εθνική εκκλησία, που δύσκολα μπορεί πια να μιλήσει κανείς για ομοείδεια]. H ιστορική πραγματικότητα θα δικαιολογούσε να μιλάμε για Oμοσπονδία εθνικών εκκλησιών, ακριβώς όπως στον Προτεσταντισμό.

Kοτε η ονομασία (και συνείδηση) ήταν: Mία Oρθόδοξη Kαθολική Eκκλησία. Eπρόκειτο για συνείδηση της ενιαίας Eκκλησίας διακλαδωμένης σε πολλές τοπικές εκκλησίες. Tο ενοποιό και συνεκτικό στοιχείο που καθιστούσε Mία Eκκλησία τις πολλές τοπικές, ήταν το Συνοδικό Σύστημα, ο θεσμός της Συνόδου. H σύνοδος δεν ήταν συνέλευση διοικητικών διευθυντών ή εμπειρογνωμόνων, αλλά σύναξη επισκόπων: έμπειρων του λειτουργήματος της πατρότητας.

H λέξη «πατρότητα» στην περίπτωση του επισκόπου, κυριολεκτούσε: Yπήρχε ακόμα συνείδηση ότι η ένταξη και μετοχή στην Eκκλησία δεν ήταν μια ιδεολογική προσχώρηση, μια ηθική και κοινωφελής συστράτευση, αλλά άθλημα πρόσβασης σε έναν άλλο «τρόπο» ύπαρξης και ζωής – «τρόπο» όπου η ύπαρξη κοινωνείται ελεύθερα και αγαπητικά: κοινωνείται η τροφή, ο πόθος, η εργασία, η δημιουργία, η αλήθεια, κάθε ατομική ανάγκη γίνεται χαρά ελευθερίας, δηλαδή κοινωνίας. H μετοχή στην Eκκλησία ήταν συνώνυμη με το «πέρασμα» (πάσχα) από το να υπάρχεις ατομοκεντρικά στο να υπάρχεις ερωτικά, να κοινωνείς την ύπαρξη.

Hταν συνειδητό ότι πρόκειται για αλλαγή του «τρόπου» της ύπαρξης: κάτι σαν γέννα, είσοδο σε καινούργια υπαρκτική πραγματικότητα. «Γέννα» όχι συμβολική ή εικονική: πρέπει κάποιος να σε «γεννήσει» στον τρόπο της Eκκλησίας, στην ελευθερία της κοινωνούμενης ύπαρξης, όπως πατέρας και μάνα σε γέννησαν στις αναγκαιότητες του ατομοκεντρικού τρόπου. 

Δεν αρκεί ένας «δάσκαλος» ή «καθοδηγητής», παιδαγωγός ή ινστρούχτορας για να «γεννηθείς» στην ελευθερία από τον ατομοκεντρισμό. Aν θέλεις απλώς να «βελτιώσεις» τον χαρακτήρα σου, να πετυχαίνεις ρεκόρ αυτοκυριαρχίας, ένας καλός γκουρού, «γέροντας» ή παιδονόμος, σου αρκεί. Aν θες να μετάσχεις στον τρόπο του εκκλησιαστικώς υπάρχειν, χρειάζεσαι «πατέρα».

Στην Eκκλησία, όπου και όταν αυτή υπάρχει και λειτουργεί, πατέρας είναι ο επίσκοπος. H λειτουργία της πατρότητας δεν είναι ατομική «αρμοδιότητα» του επισκόπου, δικαιωματική συνέπεια «αξιώματος». Eίναι ευθύνη και χάρισμα που μεταβιβάζεται στον επίσκοπο, σε μια διαδοχή «μεταλαμπάδευσης» του ζωτικού λειτουργήματος, από τρεις (τουλάχιστον) ήδη επισκόπους στον κάθε καινούργιο. 

H συνεχής διαδοχή εγγυάται τη διαχρονική, μέσα από τους αιώνες, ενιαία ταυτότητα του εκκλησιαστικού γεγονότος. Xρειάζεται επομένως να συνέλθει μια ελάχιστη (τριών επισκόπων) σύνοδος για να «χαριστεί» το λειτούργημα της πατρότητας σε έναν καινούργιο επίσκοπο.

Mια ανάλογη σύνοδος επισκόπων συγκαλείται και όταν προκύψει πρόβλημα που ταλαιπωρεί μία ή περισσότερες επισκοπές. Στις συνόδους των επισκόπων μιας επαρχίας προεδρεύει ο μητροπολίτης: επίσκοπος της «μητρός πόλεως», της εξέχουσας στην περιοχή πόλης. 

Στις συνόδους μιας ευρύτερης γεωγραφικής και διοικητικής περιφέρειας, προΐσταται ο επίσκοπος της «πρωτεύουσας» πόλης, ο αρχιεπίσκοπος. Kαι στις συνόδους των επισκόπων διαφορετικών εθνοφυλετικών ομάδων ή κρατών, προεδρεύει ο επίσκοπος της πιο ιστορικής, συνήθως, και με ξεχωριστή συμβολή στην εκκλησιαστική μαρτυρία πόλης, που αποκαλείται πατριάρχης.

Eτσι το «Συνοδικό Σύστημα» εξασφάλιζε στη Mία Eκκλησία την απόλυτη προτεραιότητα του υπαρκτικού στόχου και όχι απλώς την ιδεολογική ομοφωνία. Mε τη «θρησκειοποίηση» της Eκκλησίας (αρχικά στη μεσαιωνική Δύση και προοδευτικά, με την παγκοσμιοποίηση του δυτικού «παραδείγματος», σε ολόκληρο τον «χριστιανικό» κόσμο) οι όροι άλλαξαν ριζικά: 

Mιλάμε για «σύνοδο» και εννοούμε σύσκεψη στελεχών ιδεολογικής παράταξης, μιλάμε για «εκκλησία» και εννοούμε εθνική θρησκεία υποταγμένη στην εξουσιολαγνεία και στις σκοπιμότητες του κράτους – στην ωφελιμοθηρία και στο φολκλόρ.

Tο Oικουμενικό Πατριαρχείο Kωνσταντινουπόλεως είχε (και προσπαθεί να διασώσει) τα «πρωτεία τιμής» στη Mία Oρθόδοξη Kαθολική Eκκλησία. Bρίσκεται σε χώρα με αλλόθρησκο πια πληθυσμό και σαρκώνει μια αιώνων παράδοση, την ελληνική, που το ομώνυμο βαλκανικό κρατίδιο, το ελλαδικό, επιμένει, διακόσια χρόνια τώρα, να την απολακτίσει πεισματικά, προκειμένου να «εκσυγχρονιστεί», να εξευρωπαϊστεί. Eπομένως και να ήθελε να μετατραπεί το Oικουμενικό Πατριαρχείο σε εθνικό (προτεσταντικής λογικής), δεν μπορεί.

Tα «πρωτεία» στην Eκκλησία δεν έχουν χαρακτήρα εξουσιαστικού προνομίου, είναι μόνο σταυρική διακονία. Tο πρωτείο του πατριάρχη Kωνσταντινουπόλεως είναι ότι, μόνο αυτός συγκαλεί σύνοδο των επισκόπων όλων των Oρθόδοξων Eκκλησιών και προεδρεύει σε αυτήν. Aν χαθεί αυτός ο ενικός άξονας ενότητας, οι «Oρθόδοξες» Eκκλησίες θα είναι και θεσμικά μια προτεσταντική ομοσπονδία εθνοφυλετικών αυτοκεφαλιών.

Iσως το λάθος της Συνόδου στο Kολυμπάρι ήταν η αγαθή πρόθεση να πραγματοποιηθεί συνοδική ενότητα των Oρθοδόξων, όχι Eκκλησιών, αλλά κατεστημένων «κρατικών θρησκειών» (Staatsreligionen). Iσως μια ανεπίσημη σύναξη έμπειρων του εκκλησιαστικού γεγονότος κληρικών και λαϊκών, θα μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα: ποιο το εκκλησιολογικό περιεχόμενο σήμερα της λέξης «πατριαρχείο»; 

Ή: η σωτηρία είναι ατομικό ή εκκλησιαστικό γεγονός; Kαι στις απαντήσεις της «σύναξης», ύστερα από κάποιους αιώνες, η καθολική συνείδηση της Eκκλησίας να αναγνώριζε απόφανση Συνόδου Oικουμενικής. 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

.Δημοσκόπηση: Το 86% των πολιτών λέει ότι η χώρα πάει σε λάθος κατεύθυνση

Υπέρ της καθιέρωσης της απλής αναλογικής τάσσεται η πλειοψηφία των ερωτηθέντων του «Βαρόμετρου» της Public Issue που δημοσιεύει η Αυγή της Κυριακής. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στην έρευνα ζητούν, επίσης, κυβερνήσεις συνεργασίας, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό, καθιέρωση δημοψηφισμάτων με πρωτοβουλία των πολιτών, κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Την απλή αναλογική προκρίνει το 58% των ερωτηθέντων, κατά του συγκεκριμένου εκλογικού συστήματος δηλώνει ότι είναι 32%, ενώ δεν απάντησε το υπόλοιπο 10%. Επτά στους 10 (71%) επιθυμούν κυβερνήσεις συνεργασίας (το 1996 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 46%, το 2006 55%), ενώ αυτοδύναμες κυβερνήσεις δηλώνει ότι προτιμά το 25% των ερωτηθέντων (51% το 1996, 39% το 2006).

Άμεση εκλογή του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα από τον λαό ζητεί το 73% του συνόλου των ερωτηθέντων, με τα υψηλότερα ποσοστά να εμφανίζονται στους ψηφοφόρους της συγκυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ 78%, ΑΝΕΛ 77%), ενώ το 23% διαφωνεί με αυτή την προοπτική.

Δυνατότητα διενέργειας δημοψηφισμάτων με πρωτοβουλία των πολιτών (π.χ. με συλλογή υπογραφών) θέλει το 62%, ενώ το 34% τα απορρίπτει.

Σχετικά με τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις η έρευνα έδειξε ότι:

- Κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ζητεί το 63% των ερωτηθέντων (ανά κομματική προτίμηση Ποτάμι 89%, Ένωση Κεντρώων 77%, ΠΑΣΟΚ 69%, ΣΥΡΙΖΑ 63%, ΑΝΕΛ 62%, ΝΔ 61%, Χρυσή Αυγή 42%, ΚΚΕ 36%), ενώ 36% προτιμά διατήρηση του ισχύοντος καθεστώτος.

- Υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων τάσσεται το 59% (Ποτάμι 86%, ΝΔ 80%) και κατά το 39% (ΣΥΡΙΖΑ 54%)

- Χωρισμό κράτους - Εκκλησίας επιθυμεί το 53% (Ποτάμι 89%, ΚΚΕ 83%, ΠΑΣΟΚ 64%, ΣΥΡΙΖΑ 61%, ΝΔ 36%), ενώ αρνητικό είναι το 44%.

Το 86% των πολιτών εκτιμά ότι η χώρα οδεύει προς λάθος κατεύθυνση και μόλις το 10% θεωρεί ότι πηγαίνει προς τη σωστή, ενώ το 69% εμφανίζεται απαισιόδοξο, καθώς πιστεύει ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας θα χειροτερέψει τους επόμενους 12 μήνες, έναντι 19% που εκτιμά ότι θα μείνει ίδια και 11% ότι θα καλυτερέψει.

Αντίθετο στο Μνημόνιο δηλώνει το 85% και μόλις 9% έχει θετική άποψη γι' αυτό, ενώ ως σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας (αυθόρμητες, πολλαπλές απαντήσεις) καταγράφεται με μεγάλη διαφορά το οικονομικό (61%) και ακολουθούν η ανεργία (34%) και η λειτουργία της κυβέρνησης, του πολιτικού και του κομματικού συστήματος (24%).

ΑΠΕ, imerisia.gr

.Η επανάσταση του αυτονόητου

Όλη η Ευρώπη συζητά από προχθές για το Brexit, τις συνέπειες που θα έχει σε όλο τον κόσμο, αν είναι βιώσιμη η Ένωση των λαών που εδώ και δεκαετίες χτίστηκε κομματάκι – κομματάκι, αν και λειψή.

Ο ευρωσκεπτικισμός ασφαλώς ενισχύεται, όπως και οι ακραίες θέσεις, οι αποσχιστικές τάσεις, ο αντιευρωπαϊσμός σε σημείο μίσους, η επιστροφή στα εθνικά κράτη κ.λπ.

Αναμφισβήτητα αυτό που συνέβη είναι η αρχή για να ξηλωθεί ένα πουλόβερ που από την αρχή φτιάχτηκε λανθασμένα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια οι μόνες φωνές που ακούγονταν ήταν αυτές της παγκοσμιοποίησης, της κυριαρχίας των αγορών έναντι των λαών, της απόλυτης επικράτησης της Γερμανίας που κατέκτησε τη γηραιά ήπειρο αλλά χωρίς τα Πάντσερ.

Αυτό που είδαμε επί χρόνια ήταν μια προσπάθεια καθυπόταξης της εθνικής ταυτότητας, ή με κάθε τρόπο εκχώρηση δικαιωμάτων στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο και τελικά τη δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων.

Η επιλογή των Βρετανών προχθές, των Ισπανών σήμερα, των Αυστριακών που παρ’ ολίγο να βγάλουν ακροδεξιό Πρόεδρο, πιθανότατα των Ιταλών αργότερα αλλά βεβαίως και των Ελλήνων με τον Τσίπρα και τους άλλους «αντισυστημικούς», ήταν αυτό που θα μπορούσε να πει κανείς η «επανάσταση του αυτονόητου». Όπου αυτονόητο βάλτε την οργή των λαών για μια ευρωπαϊκή πολιτική διάλυσης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, πλήρους ελέγχου των οικονομικών όλων των χωρών, ακόμη και εκείνων που δεν είναι… Ελλάδα αλλά και μιας προσπάθειας να λαμβάνονται αποφάσεις για όλους εμάς χωρίς εμάς ακόμη και για εθνικά θέματα. Διότι πώς να πείσεις τον Έλληνα ότι η Ευρώπη είναι καλή και η Ένωση άγια όταν αποφασίζει για το Μεταναστευτικό κλείνοντας τα μάτια και αφήνοντας μια χώρα να βουλιάζει;

Πώς να πείσεις τους Κύπριους ότι είναι για το καλό τους κάποιοι τεχνοκράτες χαρτογιακάδες και διπλωμάτες να εκπονούν σχέδια για το Κυπριακό και να τα παρουσιάζουν ως μεγάλη επιτυχία και τελευταία ευκαιρία;

Και τι καλό να περιμένεις από την Ευρώπη όταν λειτουργεί πολλές φορές ως «γιουσουφάκι» των ισλαμιστών και κυρίως του Ερντογάν αφήνοντας στο έλεος του Θεού την χριστιανική Ευρώπη;

Άλλωστε, τι να πει κανείς για τη στάση της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία της οποίας το εμπάργκο ισχύει μετά από τόσο καιρό θέλοντας να τιμωρήσουν τον Πούτιν, όταν και πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν κάνει χειρότερα;

Αναμφισβήτητα, λοιπόν, κάθε φορά που γίνονται εκλογές ή δημοψηφίσματα σε κάποια χώρα τα αποτελέσματα θα είναι απογοητευτικά για την ενωμένη Ευρώπη των λαών που όλοι επιθυμούμε. Ή τουλάχιστον όλοι όσοι πιστεύουμε ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία, έστω και με υποχωρήσεις ή συμβιβασμούς, μπορεί να υπάρξουν μακροχρόνιες περίοδοι ειρήνης και ευημερίας.

Όμως, τα τραγικά λάθη που έγιναν τα τελευταία χρόνια, με ευθύνη της Γερμανίας και των ελεγχόμενων Βρυξελλών, ουσιαστικά γέννησαν την Ευρώπη με αντιευρωπαϊστές, με ακροδεξιούς και ακροαριστερούς, με πολιτικούς απατεώνες και ακραίους λαϊκιστές.

Είναι τυχαίο ότι την τελευταία 10ετία έχουν «ξεφυτρώσει» πολιτικοί όπως ο Τσίπρας, ο Γκρίλο, ο Φάρατζ, ο Τζόνσον, ο Κάμερον, ο Ιγκλέσιας, ο Ραχόι, η Λεπέν αλλά και ο Ολάντ και πολλά ακόμη… νούμερα, ολίγιστοι, αγράμματοι και ψεύτες; Για να μην πούμε βεβαίως για την έκρηξη της ακροδεξιάς και των νεοναζί, από την «συστημική» ακροδεξιά της Γαλλίας μέχρι τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής.

Όλοι αυτοί βγήκαν στην επιφάνεια απλά και μόνο γιατί είχαν την ευγενική χορηγία της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Γιούνκερ, του Ντάισελμπλουμ και όλων εκείνων που σήμερα το παίζουν απατημένοι σύζυγοι και ζητούν άμεσα το διαζύγιο με τους Βρετανούς. Ακόμη και μετά από αυτή τη σφαλιάρα στην Ευρώπη αποδεικνύεται πόσο ολίγιστοι είναι καθώς δεν δείχνουν διάθεση να αλλάξουν, να σκεφτούν ότι η Ευρώπη που κέντησαν πόντο – πόντο ξηλώνεται απλά και μόνο γιατί μοιάζει με κακοφορεμένο πουλόβερ.

Όχι, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρέπει να διαλυθεί. Θα έχει τα κακά της πάντα, θα είναι «καθυστερημένη», δυσκίνητη και πολλές φορές θα διοικείται από μηδενικά. Αλλά η ένωση των λαών είναι το μόνο καταφύγιο που έχουν κυρίως οι αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα, όμως, υπό προϋποθέσεις. Χωρίς αλλαγές η ΕΕ θα καταρρεύσει, θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και θα πάνε χαμένες οι θυσίες πολύ μεγάλων ανθρώπων που την οραματίστηκαν. Από τον Τσόρτσιλ μέχρι τον Κλεμανσώ, τον Ντε Γκωλ, τον Ντελόρ ή ακόμη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Όμως, για να μπορεί να υπάρξει μια ενωμένη Ευρώπη οφείλει να κάνει ορισμένες πολύ βασικές αλλαγές. Με πρώτη και καλύτερη βεβαίως την «απογερμανοποίησή» της. Ναι η Γερμανία είναι μεγάλη χώρα αλλά δεν μπορεί να είναι ο νταβατζής της Γηραιάς Ηπείρου.

Επίσης, πρέπει να επιστρέψει στις αξίες της. Στην αλληλεγγύη, τη στήριξη των φτωχών, τη χορήγηση βοήθειας όσων τη χρειάζονται και όχι με όρους και προϋποθέσεις. Δεν μπορεί μια βοήθεια να «εξαργυρώνεται» με τιμωρία, με απειλές, με εκβιασμούς, με τον απόλυτο φασισμό και εξευτελισμό που έζησε ουκ ολίγες φορές η Ελλάδα των μνημονίων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο, ακόμη και για μια Ελλάδα που δείχνει να μην είναι ικανή να αλλάξει και να διορθώσει τα δικά της κακώς κείμενα.

Όμως, η Ευρώπη οφείλει, στο πλαίσιο της ολοκλήρωσής της, να δείξει τον απαιτούμενο σεβασμό στη διαφορετικότητα κάθε έθνους και να μην προσπαθεί να καθυποτάξει τους λαούς και τις ταυτότητές τους στο όνομα της παγκοσμιοποίησης που όλα τα αλέθει και τα κάνει χυλό.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν μπορούμε να μοιάσουμε όλοι με κάποιους. Ούτε οι νότιοι θα γίνουν βόρειοι, ούτε οι πολιτισμοί των λαών μπορούν να μπουν στα ίδια καλούπια, ούτε οι οικονομίες μπορούν να αντιμετωπίζονται με έναν τρόπο. Κυρίως, δεν μπορεί το κονκλάβιο των Βρυξελλών να έχει την απόλυτη αλήθεια σε όλα. Και δεν μπορεί να βάζει το κεφάλι στην άμμο όταν όλα γύρω διαλύονται. Όταν το ισλαμικό τόξο ετοιμάζεται να «εισβάλλει» στην Ευρώπη ή όταν εκατομμύρια πολίτες στην ΕΕ πεινάνε, αισθάνονται αδικημένοι, πεταμένοι στους δρόμους της παγκοσμιοποίησης.

Ναι, λοιπόν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όχι σ’ αυτήν που γεννάει αδικίες. Η ΕΕ πρέπει να αλλάξει, να ολοκληρωθεί, να γίνει πιο δίκαιη. Μόνο τότε θα πετάξει με τις κλωτσιές έξω ακροδεξιούς και ακροαριστερούς που κάνουν πάρτι λαϊκισμού σε όλες τις χώρες.

Η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει ένα νέο αφήγημα, γιατί το άλλο πάλιωσε, κούρασε, πλήγωσε και κατέστρεψε ανθρώπους.

.Το μάθημα των Βρετανών

Είναι πολύ νωρίς για να σκεφτεί κανείς ποιες θα είναι οι επιπτώσεις του προχθεσινού δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Υπάρχει, όμως, μια φράση στη χθεσινή δραματική ομιλία του Ντέιβιντ Κάμερον που είναι χαρακτηριστική ενός άλλου πολιτικού πολιτισμού και που η επίπτωσή της στην αγγλική κοινωνία θα είναι ακαριαία:«Συγχαίρω και τους υποστηρικτές του Βrexit για το πάθος με το οποίο έδωσαν τον αγώνα τους».

 Υπό το αφόρητο βάρος μιας ιστορικής στιγμής, ο ηττημένος Κάμερον θεώρησε πρώτιστο καθήκον του να αποφορτίσει το πολιτικό κλίμα, μίλησε εξ ονόματος ολόκληρου του έθνους και περιέγραψε τα προσεκτικά βήματα που πρέπει να γίνουν, ώστε η Βρετανία να γυρίσει σελίδα με τον πιο ανώδυνο τρόπο.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν, τα μέσα ενημέρωσης είχαν πάρει μέρος στη μάχη του δημοψηφίσματος τοποθετούμενα ανοικτά υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης. Κανείς δεν κατηγόρησε κανέναν για προδοσία, καμιά ένωση δημοσιογράφων δεν πρόκειται να δικάσει κάποιον γιατί είχε άποψη υπέρ του Brexit ή του Bremain. Και όταν ο παράφρων ακροδεξιός δολοφόνησε τη βουλευτή των Εργατικών, σύσσωμη η πολιτική τάξη καταδίκασε αμέσως την ακραία εκδήλωση μίσους και την ακροδεξιά μήτρα που τη γέννησε. Και οι δύο παρατάξεις διέκοψαν τον προεκλογικό αγώνα. 

Ακούστηκαν από παντού λόγια συμπόνιας και αναστοχασμού. Υπήρξαν αντίπαλοι σε αυτή την πολιτική μάχη, τεράστιας σημασίας τόσο για την Αγγλία όσο και για την Ευρώπη, που αντιπαρατέθηκαν με σφοδρότητα, συχνά άκομψα, με υπερβολές στα επιχειρήματά τους, ίσως μάλιστα και από τα δύο στρατόπεδα να έγινε και κατάχρηση του φόβου, που είναι πολιτικό «υπερόπλο» την εποχή της επικοινωνίας.

 Ποτέ, όμως, δεν ξεπεράστηκε το όριο, ποτέ οι αντίπαλοι δεν έγιναν εχθροί, ποτέ δεν δόθηκε γήπεδο στο μίσος να παίξει μπάλα στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Η πολιτική αντιπαράθεση δεν μεταλλάσσεται σε κοινωνικό και εθνικό διχασμό. 

Το απέδειξαν, εκτός των άλλων, και οι δηλώσεις των πολιτικών αντιπάλων του Αγγλου πρωθυπουργού, των νικητών του δημοψηφίσματος. Ηπιοι τόνοι, χωρίς θριαμβολογίες, καμιά αλαζονεία, συναίσθηση του καθήκοντος απέναντι στο έθνος, κατανόηση της κρισιμότητας των στιγμών. Εδώ ο διχασμός κρατάει έναν αιώνα.

.Ευρωπαίος και ευρωσκεπτικιστής - Ο Τσίπρας στην «Ευρώπη των θαυμάτων»

Η πολιτική απατεωνιά και ο πολιτικός αμοραλισμός είναι δεύτερη φύση για το ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό δεν είχαμε καμία αμφιβολία. Απλά, η διαχείριση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος στη Βρετανία που έβγαλε Brexit είναι ένας ακόμα μάρτυρας της υποκρισίας και της διπλοπροσωπίας του Τσίπρα.

Είπε λοιπόν στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ότι δεν πρέπει να κατηγορήσει κανείς του Βρετανούς ψηφοφόρους για το αποτέλεσμα αλλά τις ευρωπαϊκές ηγεσίες για την ακραία πολιτική λιτότητας στην οικονομική κρίση και για την άρνηση επιμερισμού των βαρών στην προσφυγική κρίση. Σωστά όλα αυτά. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να διαφωνήσει μαζί του.

Η απάτη αρχίζει από την πρόταση του Τσίπρα για τη διέξοδο απ’ αυτή την κατάσταση. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το σημείο μετάβασης στο δημαγωγό Τσίπρα που επιμένει να κρατάει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Πρότεινε λοιπόν μια προοδευτική συμμαχία στην Ευρώπη πρώτα απ’ όλα με τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι κατά τον Έλληνα πρωθυπουργό θα πρέπει να αλλάξουν γρήγορα ρότα.

Μα ποιον κοροϊδεύει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ; Που νομίζει ότι απευθύνεται; Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είναι αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη διάθεση τιμωρίας προς τους Άγγλους ψηφοφόρους και ζητούν εδώ και τώρα έξοδο της Βρετανίας. Τι είναι δηλαδή ο Σουλτς; Δεξιός; Οι Γάλλοι σοσιαλιστές του Ολάντ είναι αυτοί που φέρνουν εργασιακές αλλαγές σαν αυτές που θα κληθεί να εφαρμόσει ο Τσίπρας από το Σεπτέμβριο και απειλούσαν τα συνδικάτα με απαγόρευση των διαδηλώσεων και των απεργιών!

Το χειρότερο απ’ όλα για τον Τσίπρα αλλά και το φιλοευρωπαϊκό κομμάτι του πολιτικού συστήματος της χώρας είναι ότι οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και οι άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ουσιαστικά εκβιάζουν τους Βρετανούς και τους ζητούν να ταπεινωθούν. Ή αλλάζετε την απόφασή σας τους λένε ή όχι μόνο θα φύγετε αλλά θα πάτε και στα κομμάτια. Εκεί εντάσσονται ακόμα και προσπάθειες διαμελισμού του Ηνωμένου Βασιλείου (Σκωτία, Βόρεια Ιρλανδία, Γιβραλτάρ). Στην πραγματικότητα η ΕΕ διαχειρίζεται κυνικά, αυταρχικά και εκδικητικά το όλο πρόβλημα και ενισχύει το διχασμό μέσα στη Βρετανική κοινωνία. Είναι αυτή Ευρώπη για να την υπερασπίζεται κανείς ή να ζητάει κανείς απ’ αυτούς που την έχουν κάνει έτσι να την αλλάξουν;

Την ώρα που αυτή είναι η αντίδραση της Ευρώπης και σ’ αυτή πρωτοστατούν όχι μόνο οι χριστιανοδημοκράτες αλλά και οι σοσιαλδημοκράτες, ο Τσίπρας έχει το θράσος να το παίζει προοδευτικός και να καυχιέται για τα τηλεφωνήματά του με τον Ολάντ. Και τα κάνει όλα αυτά την ώρα που συγκυβερνάει με τον ομοϊδεάτη του Φάρατζ, τους ΑΝΕΛ του Καμμένου, με τον οποίο εφαρμόζουν μνημόνιο εντός της χώρας για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας.

Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας προσπαθεί να το παίξει ευρωπαίος και ευρωσκεπτικιστής μαζί, γιατί ξέρει ότι οι ψηφοφόροι του είδαν μάλλον θετικά το Brexit. Γι’ αυτό και σήμερα προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με το περσινό πραξικόπημά του, όπου αφού προκάλεσε ένα δημοψήφισμα στο τέλος παραβίασε με το χειρότερο τρόπο το αποτέλεσμά του και έφερε πιο βαθιά μνημονιακή λιτότητα καταδικάζοντας τη χώρα στην άβυσσο μιας αέναης ύφεσης και συνεχίζοντας το γαϊτανάκι του δανεισμού. Τα επιχειρήματά του για το τι σήμαινε το όχι και το ναι πέρσι είναι της πλάκας. Το βέβαιο είναι ότι ο κόσμος δεν ψήφισε υπέρ του τρίτου μνημονίου.

Αλλά για να επανέλθουμε στο Brexit, ο σύντροφος του Τσίπρα Ιγκλέσιας, τι θα κάνει αλήθεια με το Γιβραλτάρ; Θα ζητήσει και αυτός συγκυριαρχία ή όχι; Ο Τσίπρας που θεωρεί δυσάρεστο το αποτέλεσμα του Brexit έχει ρωτήσει τον Καμένο; Οι αντιφάσεις είναι πολλές και τα ερωτήματα αναπάντητα από την κυβέρνηση. Πιθανόν να νομίζει ο Τσίπρας ότι με την επιστροφή της ρητορικής του Γενάρη θα μπορεί να κοροϊδέψει ακόμα κάποιους ψηφοφόρους. Αλλά αυτό έχει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Δεν μπορείς να κοροϊδεύεις του πάντες για πάντα.

Οι προοδευτικές συμμαχίες στην Ευρώπη για τις οποίες μιλάει ο Τσίπρας είναι ένα αδειανό πουκάμισο. Αν στοιχειωδώς ήταν ειλικρινής ο Τσίπρας και σεβόταν την κυριαρχία των άλλων λαών θα έβγαινε δημοσίως να σχολιάσει τα όσα είπε ο Λεβέντης έξω από το Μαξίμου μετά τη χτεσινή τους συνάντηση. Ότι δηλαδή συζήτησαν οι δυο τους να αναλάβει πρωτοβουλίες η Ελληνική κυβέρνηση σε συνεννόηση με τους εταίρους μας στην Ευρώπη για να αλλάξει η απόφαση του Βρετανικού λαού. Δεν το έκανε όμως γιατί ο Τσίπρας είναι ο πολιτικός της κωλοτούμπας, της δημαγωγίας και της πάση θυσίας παραμονή στην εξουσία με όποιο τίμημα.

Ο Τσίπρας θα αποδειχτεί ο πολιτικός εκείνος που θα πάρει το πολιτικό σύστημα μαζί του στο γκρεμό γιατί όπως γράφαμε και χτες το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της ίδιας της Ευρώπης.

.Τι σημαίνει το Brexit για την ελληνική οικονομία

Οι επιπτώσεις στους φοιτητές, τους εργαζόμενους, τις επιχειρήσεις, τον τουρισμό

Η Ελλάδα καλείται τώρα να κάνει καταμέτρηση των ζημιών που μπορεί να υποστεί η ελληνική οικονομία από την απόφαση των Βρετανών. Πέρα από το σοκ που προκαλεί το αποτέλεσμα, εκτιμάται ότι οι συνέπειες του Brexit θα έρθουν κατά κύματα και ήδη τρομάζουν την κυβέρνηση αλλά και χιλιάδες επιχειρηματίες, φοιτητές, εργαζόμενους στη Βρετανία κ.λπ.

Μια χώρα που βρίσκεται επί επτά χρόνια κάτω από συνεχή ύφεση και λιτότητα, οποιαδήποτε αναταραχή στην Ευρώπη την επηρεάζει άμεσα. Κατ’ αρχάς, όμως, θα πρέπει να τονίσουμε τις συνέπειες για τις χιλιάδες οικογένειες που έχουν φοιτητές στη Βρετανία και αγωνιούν.

Φοιτητές

Η πλειονότητα των Ελλήνων που σπουδάζουν στο εξωτερικό ήδη νιώθουν ότι η έχει διαρραγεί αυτή η ενότητα εντός της ΕΕ. Είναι λογικό να νιώθουν «ξένο σώμα» σε μια χώρα που επέλεξε να βγει από την ευρωπαϊκή οικογένεια.

Μόνο το 2015 εγγράφηκαν 10.131 Ελληνες σε βρετανικά πανεπιστήμια, ενώ υπολογίζεται ότι συνολικά φοιτούν 35.000 Ελληνες στη χώρα σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά.

Ένα πιθανό καλό σενάριο είναι να ολοκληρώσουν τις σπουδές του με το υπάρχον καθεστώς, επομένως να μην έχουν οικονομική επιβάρυνση. Ένα άλλο σενάριο, ωστόσο, λέει ότι θα μπορούσαν τα δίδακτρά τους να εξισωθούν με εκείνα των φοιτητών εκτός ΕΕ και να υπάρξει τριπλασιασμός. 

Επίσης θα μπορούσε η υποχρεωτική άδεια παραμονής να αναθεωρηθεί από το εκάστοτε πανεπιστήμιο, σε περίπτωση που ο φοιτητής αποτύχει σε αρκετά μαθήματα. Για τους «home students» όπως και για κάθε Ελληνα ή Ευρωπαίο φοιτητή από την Ε.Ε., τα δίδακτρα κυμαίνονται μεταξύ 11 και 12 χιλιάδων ευρώ ετησίως, την ίδια στιγμή που για τους «overseas» το ποσό αυτό είναι αυξημένο κατά 6.000 ευρώ.

Επιπλέον, προβλήματα θα υπάρξουν και στις μετακινήσεις των σπουδαστών, αφού θα αναγκαστούν να βγάλουν βίζα, ενώ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι θα κοπούν τα επιδόματα και τα δάνεια στα οποία έχουν πρόσβαση μέχρι σήμερα ως Ευρωπαίοι πολίτες.

Το σίγουρο είναι ότι θα ωφεληθούν από την πτώση της στερλίνας έναντι του ευρώ.

Η χορήγηση των συγκεκριμένων δανείων είναι εξαιρετικά εύκολη, αφού απαιτείται μόνο επιβεβαίωση της φοιτητικής ιδιότητας και είναι σχεδόν άτοκα. Το συγκεκριμένο δάνειο αποπληρώνεται όταν ο φοιτητής μπει στην αγορά εργασίας και αφότου οι ετήσιες αποδοχές του ξεπεράσουν τα 24.000 ευρώ. Τότε το βρετανικό κράτος απαιτεί την καταβολή του 10% του πλεονάσματος των εσόδων πάνω από τα 24.000 ευρώ. Αγνωστο είναι τι θα γίνει τώρα με τα δάνεια αυτά.

Εργαζόμενοι

Χιλιάδες είναι οι Ελληνες που εργάζονται στη Βρετανία, είτε έχοντας δική τους επιχείρηση είτε εκμεταλλευόμενοι την Ενωση και αναζητώντας εκεί εργασία. Οι φόβοι τους είναι πλέον ξεκάθαροι καθώς δεν μπορούν να ξέρουν τι θα συμβεί με τις βίζες τους, με το αν η Βρετανία θα βάλει πλαφόν στους εργαζόμενους από άλλες χώρες, με τους μισθούς και τα επιδόματα που παίρνουν και γενικότερα με τον τρόπο ζωής τους εκεί.

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα οι επιπτώσεις θα μπορούσαν να είναι:

1) Θα δοθεί η δυνατότητα στις εταιρείες να εκβιάσουν μισθούς και ταχύτητα ανέλιξης, μιας και θα χρειάζεσαι πλέον visa που εκείνες θα σπονσοράρουν,

2) Θα αλλάξει ο νόμος στο επαγγελματικό τομέα όπως ήταν πριν, δηλαδή 18 μέρες άδειας (25 τώρα),

3) Θα αλλάξει η ανάγκη να σου δώσουν 3 μήνες περίοδο πριν απολυθείς, στο να γίνεται αμέσως,

4) Θα είναι πολύ εύκολο πλέον για τις εταιρείες να πάρουν προσωπικό από χώρες της Ασίας σε χαμηλότερους μισθούς και για περισσότερες ώρες, οπότε το εργασιακό τοπίο θα θυμίσει μεσαίωνα

5) Το νόμισμα θα χάσει την αξία του, οπότε πλέον δε θα έχει τόσο μεγάλη αξία να δουλεύεις στην Αγγλία για να επιστρέψεις κάποια στιγμή στη χώρα σου έχοντας κάνει καλές αποταμιεύσεις,

6) Θα υπάρξει μεγαλύτερη δυσκολία και κόστος για τους πολίτες της ΕΕ να χρησιμοποιήσουν τα νοσοκομεία και ότι γενικότερα αυτή τη στιγμή έχουν δωρεάν - κυρίως την περίθαλψη.

Μακροοικονομικά

Στις άμεσες συνέπειες , είναι η διατάραξη των εμπορικών σχέσεων. Οι ελληνικές εξαγωγές προς το Ηνωμένο Βασίλειο φτάνουν σε ετήσια βάση τα 2,5 δις ευρώ ( 1,4% του ΑΕΠ ) και αφορούν κυρίως τρόφιμα, φρέσκα και τυποποιημένα . Η υποτίμηση της αγγλικής λίρας έναντι τους ευρώ και του δολαρίου που θα ακολουθήσει την αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ , θα κάνει αυτόματα τα ελληνικά τρόφιμα ακριβότερα. Παράλληλα, θα υπάρξει μείωση της αγοραστικής δύναμης των Βρετανών λόγω της υποτίμησης του νομίσματος, κάτι που θα χτυπήσει τις ελληνικές εξαγωγές.

Φόβοι εκφράζονται βεβαίως και για τον τουρισμό καθώς η Ελλάδα δέχεται περί τους 2 εκατ. Βρετανούς κάθε χρόνο. Τόσο φέτος όσο και τα επόμενα χρόνια αναμένεται να υπάρξει σοβαρό πρόβλημα καθώς οι Βρετανοί θα φοβηθούν και λόγω της μείωσης της αγοραστικής τους δύναμης θα ακυρώσουν τις διακοπές τους. Υπενθυμίζεται ότι για την Ελλάδα τα συνολικά έσοδα του τουριστικού κλάδου φτάνουν τα 1,5 δις ευρώ από τους Βρετανούς.

Η Μεγάλη Βρετανία είναι διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο. Μάλιστα έχει συναλλαγές με τον ελληνικό τραπεζικό σύστημα που φτάνουν τα 42 δις ευρώ . Το ποσό αυτό συγκεντρώνεται από λογαριασμούς που τηρούν οι ελληνικές τράπεζες σε Βρετανικές, τοποθετήσεις σε ομόλογα (κρατικά και εταιρικά ) και μετοχές που διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο του Λονδίνου . Η κάθετη πτώση των τιμών σε ένα ενδεχόμενο Brexit , θα μειώσει και την αξία του χαρτοφυλακίου των Ελληνικών Τραπεζών, οι οποίες προσπαθούν ακόμη να ξεπεράσουν τις συνέπειες της ελληνικής κρίσης.

Ακόμη, με την αποχώρηση της Βρετανίας ανοίγει ένας νέος κύκλος συζήτησης για την ευρωπαϊκή οικονομία, ειδικά για τις αδύναμες χώρες του νότου. Κατ’ αρχάς οι Βρετανοί συνεισέφεραν στον κοινοτικό προϋπολογισμό περί τα 4 με 7 δις ευρώ ετησίως, μειώνονται επομένως τα κονδύλια που θα διατίθενται, κάτι που πλήττει κυρίως τις φτωχές χώρες όπως η Ελλάδα.

Η συζήτηση για το Brexit είχε ένα έμμεσο όφελος για την καταχρεωμένη Ελλάδα, η οποία πήρε μια ταχεία πρώτη έγκριση από τους πιστωτές της, συμπεριλαμβανομένων και μελών του ευρώ, για την επέκταση αποπληρωμής των δανείων της, έτσι ώστε να μην γίνει η ίδια η χώρα ένα ακόμη οικονομικό δεινό για την ΕΕ. Αλλά μετά το Brexit, διπλωμάτες προειδοποιούν ότι τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης μπορεί να μην είναι πρόθυμα να δείξουν μεγάλη ευελιξία για τα θέματα του ελληνικού χρέους.

Αλλοι πάντως εκτιμούν ότι δεν θα ήθελαν οι Βρυξέλλες νέα αναταραχή και ένα Grexit και θα μπορούσαν να βοηθήσουν την Ελλάδα.

.Αμήχανη η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας από το Brexit

Το Brexit είναι γεγονός. Οι τεκτονικοί σεισμοί παγκοσμίως είναι μια πραγματικότητα και το ντόμινο των εξελίξεων κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Η αδυναμία απάντησης στην οικονομική κρίση πριν απ’ όλα οδηγεί στην αποσύνθεση την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σοκ ήρθε. Από τις συνεχόμενες διευρύνσεις της Ενωμένης Ευρώπης για πρώτη φορά και μάλιστα μια μεγάλη δύναμη αποφασίζει να φύγει με απόφαση των ίδιων των πολιτών και όχι μιας κυβέρνησης. Από μόνο του αυτό το γεγονός είναι ιστορικό και αποτελεί τομή στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.

Αποδεικνύεται ότι δεν μπορείς να πηγαίνεις εσαεί κόντρα στην πραγματικότητα και να αγνοείς την περιθωριοποίηση των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και τη διάλυση της μεσαίας τάξης. Κάποια στιγμή το καπάκι της χύτρας από την πολλή συμπίεση θα εκραγεί. Αυτό συνέβη στη Βρετανία και αυτό είναι ένα ηχηρό χαστούκι για τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τη χώρα μας και το πολιτικό της σύστημα. Τσίπρας και Μητσοτάκης βρίσκονται σε πλήρη αμηχανία. Οι πρώτες αντιδράσεις τους και δηλώσεις τους είναι χαρακτηριστικές. Χρειαζόμαστε καλύτερη Ευρώπη λέει ο πρωθυπουργός, χρειάζεται γενναία αυτοκριτική λέει ο Μητσοτάκης. Ο φόβος των δύο ηγετών για την πολιτική αβεβαιότητα στη χώρα μας είναι εμφανής. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ανησυχούν για το πώς θα εισπράξουν οι Έλληνες πολίτες το αποτέλεσμα του Βρετανικού δημοψηφίσματος, όταν οι ίδιοι πέρσι ψήφισαν όχι σε νέο μνημόνιο και τελικά ο Τσίπρας παραβίασε τη λαϊκή εντολή.

Σ’ αυτό το σημείο θα βγουν και όλα τα κουσούρια του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των ελίτ στην επιφάνεια. Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας υπήρξε ένας τυφλοσούρτης που κατάντησε ένα αδειανό πουκάμισο και όχι μόνο αυτό, αλλά μετατράπηκε και σε όργανο επιβολής και αποδοχής των μνημονίων.

Τώρα πια το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα εκ των πραγμάτων θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις και απαντήσεις προς τον Ελληνικό λαό για το γεγονός ότι ζητούσε μονίμως θυσίες για να παραμείνουμε στην Ευρώπη η οποία αποσυντίθεται από μόνη της. Το ερώτημα από τα θύματα της κρίσης, από τη φτωχοποιημένη Ελληνική κοινωνία είναι σαφές: Γιατί θα πρέπει να υποστώ τα μνημόνια για να μείνω σε μια Ευρώπη που διαλύεται από μόνη της;

Οι εύκολες απαντήσεις που στηρίζονται αποκλειστικά στο φόβο ότι θα είμαστε χειρότερα έχουν περιορισμένο ορίζοντα. Θα πιάσουν μια δυο τρεις φορές. Δεν μπορείς να κυβερνάς ένα λαό μονίμως με το φόβο του χειρότερου που θα έρθει όταν ο δρόμος που ακολουθούμε έχει ήδη πορεία από το κακό στο χειρότερο. Και αυτή θα είναι η πιο δύσκολη εξίσωση που ξεπερνάει τους σκυλοκαβγάδες που γίνονται για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.

 Τα γεγονότα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο μας ξεπερνούν για ακόμα μια φορά και δεν μπορείς να υπεκφεύγεις απ’ αυτά με πολιτικαντισμούς ούτε με ανέξοδες υποσχέσεις που περίπου καταντάνε εκκλήσεις προς τον κάθε Σόιμπλε να συνετιστεί. Είναι και αυτό ένα είδος ουτοπίας και αυτό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται και γι’ αυτό κανένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει λαϊκό ρεύμα υπέρ του. Το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι εγκλωβισμένο στα αδιέξοδα της ίδιας της Ευρώπης. Ας μην κάνει το λάθος να υποτιμήσει ότι το λαϊκό ένστικτο και αισθητήριο το αντιλαμβάνεται μια χαρά αυτό.

.Tο τελευταίο καμπανάκι πριν την κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο... σοφός λαός κάνει λάθη. Ούτε λίγες είναι οι φορές που ο λαϊκισμός επικρατεί της λογικής. Τα έχουμε ζήσει ουκ ολίγες φορές στην Ελλάδα. Άλλωστε τους τελευταίους 20 μήνες η διακυβέρνηση της χώρας έχει πέσει στα χέρια λαϊκιστών και ψευτών.

Αν μας ρωτούσατε τι θα επιλέγαμε για τη Βρετανία αυτό θα ήταν η παραμονή στην Ευρώπη. Κι αυτή η επιλογή πηγάζει από το γεγονός ότι φοβούμαστε τις επιπτώσεις στην εύθραυστη ελληνική οικονομία. Ο φόβος να επιβαρυνθούν έτι περαιτέρω οι Έλληνες πολίτες είναι μεγαλύτερος από την οργή για την Ευρώπη που κτίστηκε σε σαθρά θεμέλια.

Αδιαφορούμε για τους Βρετανούς, έτσι κι αλλιώς ήταν από μόνοι τους εκτός Ευρώπης. Όμως δεν μπορεί να αδιαφορούμε για τις επιπτώσεις στις εξαγωγές, στον τουρισμό (2 εκατ. Βρετανοί έρχονται στη χώρα μας κάθε χρόνο), για τους Έλληνες φοιτητές και εργαζόμενους στη Μ. Βρετανία. Όλα αυτά είναι σοβαρά, όμως, ακόμη σοβαρότερες είναι οι αναταράξεις που μπορεί να φτάσουν μέχρι την Αθήνα.

Όταν παλεύουν τα βουβάλια την πατάνε κάτι βατράχια σαν την Ελλάδα δυστυχώς.

Όμως, δεν μπορεί να μην κάνουμε την πιο σκληρή κριτική κατά των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η κ. Μέρκελ, ο κ. Σόιμπλε και οι καρεκλοκένταυροι γραφειοκράτες ήταν οι καλύτεροι χορηγοί των λαϊκιστών, των ακροδεξιών, των κακών ευρωσκεπτικιστών, αυτών που θέλουν να διαλυθεί η ΕΕ και να ξαναγυρίσουμε στα εθνικά κράτη. Βεβαίως θα πει κανείς ότι ίσως είναι και καλύτερα, όμως, ας ρίξουμε μια ματιά στην Ελλάδα. 

Την μακροβιότερη περίοδο ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης την έζησε ως μέλος της ΕΕ. Μια διάλυσή της θα μπορούσε να κάνει τη χώρα μας κανονική μπανανία. Την οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν την δημιούργησαν τα μνημόνια αλλά τα εγγενή προβλήματα της χώρας, η μίζα, η ρεμούλα, η αρπαχτή και όλα εκείνα τα νεοελληνικά γνωρίσματα κάθε Έλληνα πολίτη και κάθε πολιτικού στη χώρα αυτή.

Αυτό είναι το ένα και πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Όμως, υπάρχει και το άλλο που δυστυχώς είναι πολύ χειρότερο. Είναι η εγκληματική πολιτική που ακολούθησε η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια. Είναι η αίσθηση της τιμωρίας των λαών που είχαν προβλήματα όπως η Ελλάδα. Οι αυστηρές, στα όρια της εξόντωσης ολόκληρων πληθυσμών, πολιτικές ήταν αυτές που διόγκωσαν τον ευρωσκεπτικισμό τον οποίο εκμεταλλεύτηκαν ημίτρελοι πολιτικοί όπως ο Φάρατζ, ο Τζόνσον, η Λεπέν, ο Γκρίλο. Ή ακόμη και λαοπλάνοι όπως ο Τσίπρας, ο Ιγγλέσιας, ο Ρέντσι που εκμεταλλεύθηκαν τη δυσαρέσκεια του κόσμου για να αποκτήσουν εξουσία.

Για όλα αυτά αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι οι αποκρουστικοί Μέρκελ, Σόιμπλε, Γιούνκερ, Ντάισελμπλουμ, Ρέγκλινγκ, το ΔΝΤ και οι διάφοροι τεχνοκράτες που πάτησαν στο λαιμό κάθε χώρα που είχε σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Ναι η Ελλάδα έφταιξε για το χάλι της. Αλλά που είναι η αλληλεγγύη για μια χώρα με 7 χρόνια ύφεσης η οποία καλείται να αντιμετωπίσει και ένα εκατομμύριο μετανάστες; Ναι, ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και η κουστωδία του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν εγκλήματα. Αλλά πρέπει να τιμωρηθεί όλος ο ελληνικός λαός με νέα μνημόνια, με απίστευτα σκληρά μέτρα, με αντισυνταγματικές ρυθμίσεις στα όρια της δημοκρατικής εκτροπής; 

Πρέπει να μας κουνάνε το δάκτυλο όλοι αυτοί οι ανθυπο-υπάλληλοι των Βρυξελλών που ποτέ τους δεν κοίταξαν τους ανθρώπους αλλά μόνο πώς θα βγουν τα νούμερα; Εντάξει, είπαμε να νοικοκυρέψουμε τα του οίκου μας. Όχι όμως καταστρέφοντας τον ελληνικό λαό. Με εκατομμύρια άνεργους ή απλήρωτους, με ανθρώπους στα όρια της αυτοκτονίας, με μια κοινωνία στα κάγκελα.

Βεβαίως το μείζον θέμα του προσφυγικού ήταν η αποκορύφωση της εγκληματικής πολιτικής που άσκησαν οι Βρυξέλλες. Παντελής έλλειψη αλληλεγγύης για την Ελλάδα, έγινε η ΕΕ υποχείριο του Ερντογάν, κατάφερε να μετατρέψει τη χώρα μας σε νήσο Έλις κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε. Μόνο να μας κουνάνε το δάκτυλο για τα hot spots ήταν αλλά καμιά ουσιαστική στήριξη.

Τέτοια φαινόμενα είναι που προκάλεσαν έξαρση του ευρωσκεπτικισμού και που τελικά καταλήξαμε να μετράμε ακροδεξιά κινήματα, αποσχιστικές τάσεις παντού, ένα σκηνικό διάλυσης σε όλη την Ευρώπη.

Κάποτε, λοιπόν, η Μέρκελ και η παρέα της θα πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Δεν είναι αργά, αλλά σίγουρα το Brexit είναι το τελευταίο καμπανάκι πριν την οριστική κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Άραγε έχουν βάλει μυαλό ή θα συνεχίσουν στην ίδια τακτική;

Το «πείραμα της Ελλάδας» και οι επόμενοι μήνες θα δείξουν τι μπορεί να αλλάξει στην Ευρώπη. Όχι, δεν ζητάμε χάρες, αυτό που ζητάμε είναι δικαιοσύνη και βοήθεια στο πλαίσιο της αλληλεγγύης των λαών και των αξιών πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Antinews